What the hell! [Dregoe later Kiba]

Liliana was wat kruiden aan het zoeken zodat ze nog wat drankjes kon maken en wat eten voor Kiba kon bereiden. Ze had haar blood hunter pakje maar aangetrokken zodat ze zeker wist dat niemand haar zou storen. Ze vond al een paar bessen die ze kon gebruiken en ze begon ze te verzamelen. Ze had al een aardige ts vol en ze wilde weer terug gaan maar ineens drong een onaangename geur haar neus binnen het rook naar hond. Een stinkende hond. Liliana vertrouwde het niet en sprong in een boom hopend dat het stinkende wezen haar niet zou zien.

Langzame pootstappen werden zachtjes op de zachte grond gezet. Een grote weerwolf was op jacht naar prooi. Dit keer geen mensenvlees, maar die van een hinde ofzo. Twee fel gele ogen doorzochten het bosachtige gebied dat langs The dark Road lag. Hier ving hij vaak Bloodhunters die of net afgestudeerd waren of niet wisten wat voor gevaar hier op de loer lag. Zijn donkere vacht camoufleerde hem prima. Dregoe snoof even diep in en rook de geur van een mens. Zachtjes begon hij te grommen, maar had nu even geen zin om er eentje tegen te komen. Hij was er net achter gekomen dat Widow zijn vriendschap bedrogen had vanwegen dat ze verliefd op haar meester was geworden! Dat ergerde hem meer dan hij toe wilde geven. Zijn verwondingen waren bijna geheelt en het verband had hij al niet langer meer nodig gehad. Het breken van een takje maakte Dregoe nog alerter dan hij al was, maar ontdekte een hinde en draaide zich in die richting en sloop er op af. De mensen geur bleef hij echter wel in de gaten houden zodat die hem niet direct zou kunnen overvallen. Na nog een paar meter bij de hinde vandaan te zijn sprong Dregoe op de rug van de hinde die meteen door haar rug zakt van wegen zijn gewicht. Ook al woog Dregoe bijna niks doordat hij zo weinig te eten had, maar ook omdat hij voorzichtig moest zijn van wegen die Bloodhunters. Dregoe doden zijn prooi nog voor het een paniek kreet kon uiten en hij richten zich even op, maar kon nog geen witte schim op de grond ontdekken. Nee hij wilde hier niet zijn prooi verslinden, dat zou het voor hen alleen maar gemakkelijker maken om hem te kunnen vangen! Net toen Dregoe het hert wilde verslepen zag hij iets tussen de takken bewegen. Uit verdeging begon Dregoe te grommen en teleporteerde zijn prooi naar de Ruins omdat hij daar nu geen tijd voor had. Dregoe schoot weg tussen de struiken, maar vluchten niet een volgende licht flitst volgde en hij zat naast een vrouwelijke Bloodhunter en duwde haar ruw van de tak af, Zijn blik was dreigend en voorspelde weinig goeds voor haar.


Kan pas na negen uur weer reageren.

Liliana zag een gigantische weerwolf een hinde doden. Ze hield haar hand voor haar mond zodat haar ademhaling haar niet zou veraden. Liliana viel bijna uit de boom maar ze had zich kunnen vastgrijpen. Maar het beest keek haar richting uit. Het beest was in een flits weg met het hert. Liliana keek even rond en toen een volgende licht flitst volgde en hij zat naast haar en duwde haar ruw van de tak af, Zijn blik was dreigend en voorspelde weinig goeds voor haar. Liliana viel recht op haar buik ze had veel pijn maar ze kroop overeind. Ze zag bleek van de angst en ze zat tegen een boomstam. "Alsjeblieft doe me geen pijn! Ik...ik ben ongewapend!" Ze deed haar arm beschermend voor haar gezicht. ze was haar wapens bij Kiba thuis vergeten en ze was nu een weerloos 16 jarig meisje.

De vrouw viel op haar buik en kroop naar de boomstam. Dregoe liet zich van de tak af glijden en landen niet ver bij haar voeten vandaan. Haar witte Bloodhunters pakje zat al aardig onder de modder. Ze beweerde dat ze ongewapend was, maar dat mocht Dregoe een worst wezen. Hij wilde geen Bloodhunters in het bos en hij schoot naar voren en wilde haar keel doorbijten, maar miste. Dregoe gromde luid. Voor een mens was ze behoorlijk snel, maar dat liet hij zich geen tweede keer overkomen. Dregoe maakte een schein beweging en greep haar bij der schouders en wilde haar opnieuw doodbijten, maar ze was sterker dan ze er uit zag en kon Dregoe best nog van zich afhouden.

( Sorry kon me niet inhouden.)

De wolf kwam op haar af en wilde haar nek door bijten maar ze kon hem ontwijken. Maar de wolf gaf niet op en greep haar bij haar schouders. Liliana moest iets doen en snel. Ze vond niets beter dan hem stevig in zijn maag te trappen de wolf liet haar los en Liliana vloog opnieuw in een boom. Ze ademde zwaar waarom wilde iedere shapeshifter haar toch doden? Ze moest iets verzinnen maar wat? Ze had nooit goed opgelet op school. Mischien kon ze hem proberen te ontwijken ja dat was een goed plan en hopen dat iemand haar zou horen en haar kon redden van die moordlustige hond. Liliana zag al iets bruikbaars een stel stink bloemen als die ontploften gaven ze een verschrikkelijke geur af iets wat voor een hond niet echt aangenaam kon zijn. Ze stopte een paar bloemen in haar zak. Als hij haar nu weer greep zouden ze ontploffen recht in zijn gezicht.

Ze gaf hem een flinke trap in zijn maag en Dreoe moest haar loslaten zodat hij even op adem kon komen. Dat ging gelukkig sneller dan dat het, hetmens lief zou zijn! Dregoe kuchte nog even na, maar sprong haar na de boom in. Toen hij haar in zijn zicht had wilde hij haar grijpen, maar miste en raakte echter de tas en iets ontplofte de geur was ondragelijk en Dregoe trok zich even terug om uit de vieze walm te komen. Jammer genoeg hielden de takken van de bomen de meeste stank binnen zijn bereik en Dregoe zag de vrouw ook nauwelijks in die wolk, maar deze tak liep maar een kant op en hij schoot weer naar voren en haalde naar de Bloodhunter uit. Hij voelde kleding scheuren, maar haar zien kon Dregoe nog steeds niet en dook dus weer terug uit de stinkende walm en bleef luid grommen vlakbij de boomstam half zitten half gespannen om meteen in actie te komen!

Hij was terug van de markt maar toen hij thuis kwam, was Liliana er niet. Hij zette zijn boodschappen op zijn eikenhouten tafel. Opeens drong er een verschrikkelijke stank zijn neus binnen. Het lastige aan een vermenselijkte shape shifter was dat je als mens de zintuigen van je dier had. Het probleem was dus dat hij alles perfect rook. Hij ging zijn neus achterna en zag een soort wolf achtig wezen in een boom, of bij een boom. Het zat namelijk in zo'n vreemde houding en in de boom zat een meisje. Opeens drong het tot hem door. Liliana was weg, er zat een meisje in een boom, het meisje werd aangevallen door een shape shifter... Dat kon maar één iemand zijn! Hij kende maar één iemand die zich altijd in problemen verwikkelde als er een shape shifter in de buurt was, en dat was Liliana. Kiba ging dichterbij. "STOP! Wolf ding, stop! Ik weet dat ze nogal dom is, maar het is een blood hunter, weetje. Laat haar gewoon gaan, ik heb geen zin om te vechten en zij zeker niet want ze kan langs geen kanten vechten. Ze is wel het beste speeltje ooit." Hij kuchte, dat was misschien iets te overdreven. "Vergeet dat laatste, laat haar gewoon even gaan, ik doe niets, zij doet je niets. Allemaal leuke vriendjes, toch?" Hij probeerde een glimlachje te creëren, maar het zag er nogal nep en mislukt uit.

Ineens begon er iemand te roepen ze was opgelucht dat ze Kiba's stem hoorde tot ze hoorde wat hij zei. Kiba ging dichterbij. "STOP! Wolf ding, stop! Ik weet dat ze nogal dom is, maar het is een blood hunter, weetje. Laat haar gewoon gaan, ik heb geen zin om te vechten en zij zeker niet want ze kan langs geen kanten vechten. Ze is wel het beste speeltje ooit." Hij kuchte, Liliana kon haar ogen niet geloven. Met dat kuchje beledigde hij haar ook nog eens. "Vergeet dat laatste, laat haar gewoon even gaan, ik doe niets, zij doet je niets. Allemaal leuke vriendjes, toch?" Hij probeerde een glimlachje te creëren, maar het zag er nogal nep en mislukt uit. De wolf was even afgeleid en Liliana sprong naar Kiba toe. Ze keek hem nogal chagareinig aan. "Zo'n slechte vechter ben ik nu ook weer niet! Als ik mijn wapens bij had gehad had ik gewonnen tegen dat schuimbekkende mormel. Dat duidelijk nooit van een eerlijk gevecht heeft gehoord." Ze keek even in de richting van de wolf en toen keek ze weer naar Kiba ze mokte een beetje. "Speeltje huh? En dat kuchje wat wilde je daar mee zeggen Kibaatje?" Mompelde ze luidop.

Voor Dregoe nog een uitval naar de Bloodhunter kon doen riep iemand vanonder de boom. Het rook naar en Shape shifter, maar het mocht wat. Zijn blik gleed naar beneden en zag een jongen met een mislukte glimlach op zijn gezicht. Weer zo'n huisdier! De Bloodhunter sprong naar beneden en begon tegen haar huisdier te blaffen. Dregoe gromde en liet zich van de tak glijden waardoor hij vlak voor de neus van de andere Shape shifter landen. Hij torende hoog boven hem uit en Dregoe keek met zijn felle gele ogen beide aan. 'Ongedierte dat zijn jullie allebeide. Bloodhunter hebben niks over Shape shifters te zegen niks!' zijn stem was hard en barst. Dregoe had het niet op Shape Shifters die zich achter de mensen schaarde en anders om. 'Je hebt geluk dat je huisdier je te hulp kwam anders was je dood geweest.' zei Dregoe en verdween even in een licht flits en stond ineens een paar meter verder op. Zijn blik nog steeds op beide gericht. Widow was dus niet de enigste die hun oort verraden had. Hopelijk kwamen er meer leden bij die hem zouden steunen bij het verdwijven van de Bloodhunters die nu nog de macht over de Shape shifters hadden, maar dat zou volgens Dregoe niet lang meer duren. Zijn laatste blik ging nog even over beide heen en Dregoe zakte op alle vier zijn poten en slenterde rustig weg, maar hielt zijn staart stijf omhoog gericht.

"Zo'n slechte vechter ben ik nu ook weer niet! Als ik mijn wapens bij had gehad had ik gewonnen tegen dat schuimbekkende mormel. Dat duidelijk nooit van een eerlijk gevecht heeft gehoord." Hij moest best lachen. "Speeltje huh? En dat kuchje wat wilde je daar mee zeggen Kibaatje?" Net toen hij wat wilde zeggen, kwam die ene rare kerel weer. 'Ongedierte dat zijn jullie allebeide. Bloodhunter hebben niks over Shape shifters te zegen niks!' Hij keek kwaad naar het 'ding' voor hem, maar liet hem uitspreken. 'Je hebt geluk dat je huisdier je te hulp kwam anders was je dood geweest.' Hij kookte van woede. Huisdier? "Ik ben niet haar huisdier! Ik denk niet dat je hier ergens een teken ziet van een armband of halsband of wat dan ook dat aangeeft dat ze me gevangenhoud! Ze kan me niet vangen, zelfs niet met wapens en dat heb ik al ondervonden." Het wolf achtig ding verdween in een flits, het gon hun nog één blik en verdween daarna met zijn staart hoog omhoog. Kiba rolde met zijn ogen. "O, ja chihuahua! Hou je staartje maar omhoog! Doe maar alsof je de baas bent! Rothond!" Riep hij het ding nog na, daarna keek hij naar Liliana, hij keek niet echt blij. "Ik hoop dat je beseft dat ik je niet nog een keer ga redden van één of andere shape shifter. Je hebt geluk gehad, eigenlijk had ik je niet eens mogen komen redden." Hij gromde lichtjes. Hij was het best beu dat ze altijd zo melig deed. Begreep ze niet dat hij niet echt van haar hield? Hij dacht dat ze het al lang door had, maarja..

De wolf dacht dat kiba haar huisdier was ze zag hoe hij kookte van woede en hij begon zich te verdedigen. "Ik ben niet haar huisdier! Ik denk niet dat je hier ergens een teken ziet van een armband of halsband of wat dan ook dat aangeeft dat ze me gevangenhoud! Ze kan me niet vangen, zelfs niet met wapens en dat heb ik al ondervonden." Liliana was niet echt blij met hoe hij over haar sprak. Het wolf achtig ding verdween in een flits, het gon hun nog één blik en verdween daarna met zijn staart hoog omhoog. Kiba rolde met zijn ogen. "O, ja chihuahua! Hou je staartje maar omhoog! Doe maar alsof je de baas bent! Rothond!" Riep hij het ding nog na, daarna keek hij naar Liliana, hij keek niet echt blij. "Ik hoop dat je beseft dat ik je niet nog een keer ga redden van één of andere shape shifter. Je hebt geluk gehad, eigenlijk had ik je niet eens mogen komen redden." Hij gromde lichtjes. Liliana keek hem zuur aan. "Ik heb helemaal niet om jouw hulp gevraagd! En je moest me wel komen helpen want zonder mij geraak je niet eens levend bij de familie Auditore!" ze duwde tegen zijn borstkast en kruiste haar armen. Waarom deed hij plots zo gemeen tegen haar?

Dregoe hoorde haar huisdier wel schreeuwen dat ze hem niet kon vangen en dat hij nog een vrije shape shifter was, maar dat zag Dregoe toch anders. Want in zijn ogen was je het huisdier van de bloodhunters wanneer je voor hen op kwam. Voor zijn eigen lol teleporteerde Dregoe wat denneappels waar hij langs af liep boven Kiba's hoofd. Zodra hij ze los liet vielen de denneappels naar beneden. Dregoe grijnsde bij de gedachten alleen al en teleporteerde zichzelf nog een heel eind bij het kibbelende stel vandaan. H8j had vandaag nog genoeg te doen!

Liliana keek hem zuur aan. "Ik heb helemaal niet om jouw hulp gevraagd! En je moest me wel komen helpen want zonder mij geraak je niet eens levend bij de familie Auditore!" Toen duwde ze hem. Hij begon luid te lachen. Opeens kreeg hij dennenappels op zijn hoofd. Hij keek kwaad naar de shape shifter. Hij gromde nog eens en keek daarna naar Liliana. "Dus jij beweert dat ík niet bij Auditore geraak alleen? Wel, we zullen nog wel eens zien." Snauwde hij haar toe. Hij draaide zich om en ging een aantal stappen naar zijn huis. Toen stopte hij en draaide zich om. "Oja! Denk er maar niet aan dat je mijn huis nog binnenkomt! Ik zal straks je kleren buiten klaarleggen." Daarna ging hij verder richting zijn huis. Hoe durfde ze, hij niet bij Auditore geraken? Ze zal nog versteld staan.

Kiba gromde naar de shapeshifter die dennenappels op Kiba's kop liet vallen. "Dus jij beweert dat ík niet bij Auditore geraak alleen? Wel, we zullen nog wel eens zien." Snauwde hij haar toe. Hij draaide zich om en ging een aantal stappen naar zijn huis. Toen stopte hij en draaide zich om. "Oja! Denk er maar niet aan dat je mijn huis nog binnenkomt! Ik zal straks je kleren buiten klaarleggen." Daarna ging hij verder richting zijn huis. Liliana keek hem chagareinig aan. "Denk je nu echt dat ik nog naar jouw huis zou gaan?! Sorry hoor Kiba maar je zult een nieuw speeltje moeten zoeken!" Gromde ze. Ineens kreeg ze een grijns op haar gezicht. "Hmmm eens kijken wat de andere zullen doen als ik hen vertel waar het ontsnapte monster van de arena nu woont." Nu ze zijn hulp toch niet meer kon verwachten zag ze niet in waarom ze hem niet kon gaan verklikken dan verdiende ze nog wat geld aan hem. Liliana begon te rennen. Als hij haar nog gehoord had moest ze hem voor blijven. Ze wist hoe hard hij het haatte als hij monster genoemd werd.

"Denk je nu echt dat ik nog naar jouw huis zou gaan?! Sorry hoor Kiba maar je zult een nieuw speeltje moeten zoeken!" Hij snoof, maar goed ook. "Er lopen nog genoeg speeltjes rond op aarde!" Hij grijnsde. Wat zou ze daar van zeggen? "Hmmm eens kijken wat de andere zullen doen als ik hen vertel waar het ontsnapte monster van de arena nu woont." Het woord weergalmde in zijn hoofd. Monster. Monster. Monster. Er verscheen een spastische zenuwtrek met zijn oog. Hij brulde woest en rende achter Liliana aan. Natuurlijk met de snelheid van een draak want dan was hij meteen bij haar. Hij greep haar been vast zodat ze viel op de grond. Daarna ging hij bovenop haar zitten. Hij liet zijn klauw verschijnen en hield die tegen haar nek. "Eén woord en ik kom je halen, ik zorg er persoonlijk voor dat je de ergste nacht van je leven krijgt. Desnoods ontsnap ik uit de arena, dat is toch gemakkelijk." Hij grijnsde duivels en bracht zijn lippen naar haar lippen en gaf haar een kus. Maar het was niet zo'n lieve, zachte kus. Nee, het was zo'n gedwongen kus. Daarna grijnsde hij. "Of ik kan nu al beginnen, als je dat liever hebt." Hij gromde lichtjes.

Ze hoorde een brul en hij zei dat hij wel een ander speeltje zou vinden. Het deed pijn zelfs nu ze kwaad op hem was. Ze voelde iets aan haar been en ze viel op de grond. Kiba kwam op haar zitten. Serieus? Alweer op haar gaan zitten? Hij liet zijn klauw verschijnen en hield die tegen haar nek. Liliana toonde geen angst, ze was ook niet echt bang. "Eén woord en ik kom je halen, ik zorg er persoonlijk voor dat je de ergste nacht van je leven krijgt. Desnoods ontsnap ik uit de arena, dat is toch gemakkelijk." Hij grijnsde duivels en bracht zijn lippen naar haar lippen en gaf haar een kus. Maar het was niet zo'n lieve, zachte kus. Nee, het was zo'n gedwongen kus. Ze worstelde hevig tegen maar hij was te sterk. Daarna grijnsde hij. "Of ik kan nu al beginnen, als je dat liever hebt." Hij gromde lichtjes. Liliana gromde naar hem. "Wat maakt het mij uit?! Mijn leven is toch voorbij! Het hele dorp noemt me al een heks. En binnenkort krijgen ze ook nog te horen dat de ooh zo rijke Liliana een geadopteerde afstammeling van uitgemoorde shapeshifters is! Dus doe maar maak me af ik heb toch niets te verliezen. Jij kan mij toch nooit lichaamelijk zoveel pijn doen als ik geestelijk al voel!" beet ze hem toe.

Liliana gromde naar hem. Meende ze dat nu echt? Een blood hunter die gromt? "Wat maakt het mij uit?! Mijn leven is toch voorbij! Het hele dorp noemt me al een heks. En binnenkort krijgen ze ook nog te horen dat de ooh zo rijke Liliana een geadopteerde afstammeling van uitgemoorde shapeshifters is! Dus doe maar maak me af ik heb toch niets te verliezen. Jij kan mij toch nooit lichaamelijk zoveel pijn doen als ik geestelijk al voel!" Hij lachte vals. "Denk eraan, dit keer kan niemand je komen redden!" Hij grijnsde. Hij bracht zijn klauw naar haar hoofd en maakte een snee in haar voorhoofd. Hij lachte. "Je bent de zwakste blood hunter die ik ken! Eens zien, wat kunnen we allemaal met jou doen?" Hij grijnsde terwijl hij nadacht. Ondertussen gleed zijn klauw over haar lichaam.

Hij lachte vals. "Denk eraan, dit keer kan niemand je komen redden!" Hij grijnsde. Hij bracht zijn klauw naar haar hoofd en maakte een snee in haar voorhoofd. Ze veroerde geen vin ookal deed het pijn. Hij lachte. "Je bent de zwakste blood hunter die ik ken! Eens zien, wat kunnen we allemaal met jou doen?" Hij grijnsde terwijl hij nadacht. Ondertussen gleed zijn klauw over haar lichaam. Liliana keek hem kwaad aan. Terwijl hij naar haar gezicht aan het kijken was probeerde ze bij haar bodycontrol chip te komen. Blijkbaar had ze die dus wel nog in haar zak zitten. Ze wurmelde haar ene hand los en plakte de chip op Kiba's rug ze grijnsde. "Eens kijken wie er nu zwak is." Liliana duwde met haar been wat op de afstandsbediening waardoor Kiba aan de kant olde. Liliana stond recht en nam haar afstandsbediening. Ze bewoog de joystick en liet Kiba zichzelf slaan. Ook liet ze hem even een dansje doen puur voor de lol. "Wie is er nu het speeltje hè schatje?" Zei ze met een grijns terwijl ze met haar vlecht speelde.

(Een sterke shapeshifter kan de chip overwinnen)

Opeens voelde hij zich raar, hij kon niet kiezen wat hij deed. "Eens kijken wie er nu zwak is." Ze liet hem van alles doen. "Wie is er nu het speeltje hè schatje?" Hij gromde, dat kon hij nog wel. Hij moest tegen zichzelf vechten. Hij sloot zijn ogen. Hij moest zichzelf woedend maken, dan lukte het wel. Je bent een monster, je bent een monster, je bent een monster... Monsters kiezen wat ze doen en laten zich niet besturen. Je bent een monster. Hij opende zijn ogen en keek woedend. Hij brulde woest en greep met moeite naar de chip. Uiteindelijk kreeg hij het ding van zijn rug af. Hij gooide het op de grond en trapte er eens goed op.Nu zou ze het eerst moeten gaan laten maken als ze het opnieuw wilde gebruiken. Misschien had hij zich iets té kwaad gemaakt. Er verschenen heel donker groene schubben en hij begon te groeien. Er verscheen een staart en hij kreeg stilaan de vorm van een draak. Nu moest hij zichzelf zien te kalmeren. Alhoewel het niet veel uitmaakte, als draak was hij moeilijker te vangen. Hij liet zichzelf verder groeien. Hij grijnsde naar Liliana. Ze was zo groot als zijn oog. Het zou voor haar nu nogal moeilijk worden hem aan te vallen. Tot zijn verbazing werd hij niet opgemerkt. Maar het dorp en de stad waren ook verschrikkelijk ver weg, hij kon het bijna niet zien.

Kiba begon ineens heel raar te doen. Hij opende zijn ogen en keek woedend. Hij brulde woest en greep met moeite naar de chip. Uiteindelijk kreeg hij het ding van zijn rug af. Hij gooide het op de grond en trapte er eens goed op. Liliana verstijfde helemaal ze had hem geen dansje mogen laten doen nu had ze hem pas pissig gemaakt. Nu zou ze het eerst moeten gaan laten maken als ze het opnieuw wilde gebruiken. Misschien had hij zich iets té kwaad gemaakt. Er verschenen heel donker groene schubben en hij begon te groeien. Er verscheen een staart en hij kreeg stilaan de vorm van een draak. Nu moest hij zichzelf zien te kalmeren. Alhoewel het niet veel uitmaakte, als draak was hij moeilijker te vangen. Hij liet zichzelf verder groeien. Hij grijnsde naar Liliana. Ze was zo groot als zijn oog. Het zou voor haar nu nogal moeilijk worden hem aan te vallen. Liliana zakte door haar benen van angst zoiets had ze nog nooit gezien. Nu snapte ze waarom ze hem een monster noemde zo zag hij er ook echt uit. Liliana's ogen werden groot. Was dat echt de jongen waar ze verliefd op was? Hij wilde haar nu al voor de 2de keer doden en hij beschouwde haar gewoon als speeltje. Maar vreemd genoeg vond ze dat niet zo erg ze was graag bij hem. Ze vermande zichzelf en stond weer recht. Ze ging voor zijn gigantisch oog staan. "Kiba ik weet dat je me kan horen. Jij bent geen monster! Je zult mij niets doen. Anders had je dat al lang gedaan. Dat bewijst dat je geen monster bent jij hebt wel gevoelens monsters niet. Ik heb het gemerkt elke keer dat ik bij je was je wilde mij nooit pijn doen. En jij bnet mij komen redden. Monsters doen zoiets niet. Kiba jij bent geen monster....Jij bent een prachtig wezen, een prachtig mens." Haar stem was zelfverzekerd en ze zette een stap naar hem toe. Ze legde haar hand op één van zijn schubben heel voorzichtig. Het voelde koud maar niet onaangenaam. liliana ging helemaal tegen hem staan ze voelde geen angst voor hem. Ergens wist ze gewoon dat de Kiba waar ze graag bij was ergens in dat drakenlichaam verscholen zat. Achter alle haat achter al die woede. Die Kiba wilde ze weer zien als hij haar dan toch zou afmaken wilde ze hem zien niet eeen draak. En als hij haar niet koud maakte zou die wolf of Ezio het wel doen. Als ze dan toch ging sterven kon ze beter eerlijk zijn. "Ik weet dat ik voor jouw maar een speeltje ben maar jij bent zoveel meer voor mij. Ik weet het ik ben een dom wicht en s'werelds slechtste blood hunter. Mijn leven was een mislukking ik heb iedere dag hard getraind om indruk te maken op een sukkel die mij toch niet ziet staan. Ik heb mijn hele leven vergooid aan hem! En toen ik jouw ontmoette wist ik dat hij het niet waard was. En toen ik hoorde van mijn echte afkomst. Dat mijn echte ouders shapeshifters zijn. Wist ik zeker dat mijn leven niets was. Alles was één grote leugen één grote fout. Maar toen ik jouw vond voelde ik me even beter ik gennoot van de momenten bij jouw. Maar ik hed moeten weten dat het voor jouw gewoon puur lust was. Wat ben ik toch stom." Er rolde een traan over haar wang en ze wachtte wachtte op haar dood de dood die hij haar zou schenken. De dood die nu een verlossing zou zijn.

Ze zakte door haar knieën, hij gromde nog eens. Maar toen stond te recht. "Kiba ik weet dat je me kan horen. Jij bent geen monster! Je zult mij niets doen. Anders had je dat al lang gedaan. Dat bewijst dat je geen monster bent jij hebt wel gevoelens monsters niet. Ik heb het gemerkt elke keer dat ik bij je was je wilde mij nooit pijn doen. En jij bnet mij komen redden. Monsters doen zoiets niet. Kiba jij bent geen monster....Jij bent een prachtig wezen, een prachtig mens." Hij kalmeerde wat en hield zijn kop schuin. Ze raakte één van zijn schubben aan, hij wilde zich wegtrekken, maar het voelde niet bedreigend. "Ik weet dat ik voor jouw maar een speeltje ben maar jij bent zoveel meer voor mij. Ik weet het ik ben een dom wicht en s'werelds slechtste blood hunter. Mijn leven was een mislukking ik heb iedere dag hard getraind om indruk te maken op een sukkel die mij toch niet ziet staan. Ik heb mijn hele leven vergooid aan hem! En toen ik jouw ontmoette wist ik dat hij het niet waard was. En toen ik hoorde van mijn echte afkomst. Dat mijn echte ouders shapeshifters zijn. Wist ik zeker dat mijn leven niets was. Alles was één grote leugen één grote fout. Maar toen ik jouw vond voelde ik me even beter ik gennoot van de momenten bij jouw. Maar ik hed moeten weten dat het voor jouw gewoon puur lust was. Wat ben ik toch stom." Hij zag dat er een traan over haar wang rolde. Ookal kon je niet makkelijk gevoelens aflezen op een drakengezicht, ergens zag je verdriet en medeleven. Hij brulde, maar niet op een bedreigende manier. Het was meer troostend bedoeld. Met een plof ging hij liggen, er was heel even een soort mini aardbeving door zijn zware gewicht. Daarna legde hij zijn kop op de grond met zijn snuit vlak voor Liliana. Hij gromde een zacht grommetje, troostend bedoelt. Hij wachtte rustig af voor wat ze zou doen.

Hij gromde maar niet op een bedreigende manier en toen ging hij liggen de grond schudde zo hard dat Liliana op de grond viel. Hij legde zijn hoofd voor haar neer en gromde weer het leek wel alsof hij haar wilde troosten. Liliana liet een kleine glimlach ontsnappen. "Dankje Kiba." Zei ze met een snikkende stem. Ze ging wat dichter naar hem toe en legde haar hand weer op zijn huid. Ze wreef erover. "Je bent zacht." Zei ze weer met diezelfde stem. Liliana trok even een pijnlijk gezicht ze trok haar hand terug en wreef over haar bloedende voorhoofd. Het was best een diepe snee dieper dan de snee die ze van ezio's messen had gehad.

Liliana glimlachte lichtjes. Even dacht hij eraan zelf ook te glimlachen, maar dat zag er verschrikkelijk uit met die verzameling tanden. "Dankje Kiba." Ze kroop wat dichter naar hem toe en legde haar hand op zijn schubben. "Je bent zacht." Hmm, dat was nieuw... Zachte schubben. Hij merkte dat ze pijn had van de snee. Hij dacht er even aan dat er maar één manier was om die te genezen. Hij schoof dichter naar haar toe en opende zijn gigantische bek. Daarna gaf hij een lik aan Liliana met een tong die wel vier keer groter was dan Liliana. Op magische wijze, verdween de snee meteen. Hij merkte dat Liliana vol kwijl zat en hij grijnsde. Toen dacht hij er weer aan dat het niet slim was om als draak te grijnzen, het zag er best eng uit. Hij sloot meteen zijn mond en ging zitten. Opeens kreeg hij een idee. Hij bewoog met zijn poot naar Liliana toe en pakte haar op met twee klauwen, zoals een pincet maar hij zorgde dat hij niet te hard drukte. Hij zette haar op zijn hoofd, vlak bij een stekel. De stekel was niet te groot om als mens vast te houden. Kiba stond recht en spreidde zijn vleugels. Hij was klaar om op te stijgen.

Liliana schrok toen ze ineens zijn gigantische flubberende tong tegen haar hele lijf voelde ze hing helemaal onder ze keek hem vragend aan tot ze merkte dat de snee op haar voorhoofd weg was. Liliana knikte naar hem. En toen deed hij iets raar hij gijnsde? Zijn tanden zagen er scherp en puntig uit. Maar vreemd genoeg was ze niet bang. en ineens werd ze van de grond geplukt als een haar van een vrouwenkin werd verwijderd. Liliana werd neergezet op zijn hoofd. Ze greep meteen zijn stekel vast en ze keek met grote ogen toen hij zijn vleugels sprijdde. Liliana werd lijkbleek. "Ga....gaan we vliegen?!" Vroeg ze met een stem die de hoogte inschoot. Ze wou altijd al eens met hem vliegen maar ze was er ook best bang voor. Ze keek naar Kiba. "Betekend dit dat je mij toch niet gaat vermoorden? Of ben je vanplan mij te laten vallan?" Vroeg ze toch maar even.

"Ga....gaan we vliegen?!" Hij grinnikte, ze reageerde best grappig. "Betekend dit dat je mij toch niet gaat vermoorden? Of ben je vanplan mij te laten vallan?" Hij gromde lichtjes. Het was lastig niet te kunnen praten. Voor ze iets kon zeggen, sprong hij lichtjes omhoog en sloeg daarna met zijn vleugels. Hij vloog hoog de lucht in, tot boven de wolken. Hij sloot even zijn ogen, hij had al zijn hele leven bijna niet meer kunnen vliegen. Hij vloog rustig en deed gekke kunstjes, zodat Liliana zich kon ontspannen. Hij voelde zo goed, zo ontspannend. Na ongeveer tien minuutjes, maakte hij een duikvlucht naar de grond. Voor ze de grond raakten, steeg hij lichtjes op en daarna landde hij rustig. Hij ging liggen en legde zijn kop op de grond zodat Liliana kon afstappen.