Why? [Dregoe]

Widow was even weg bij Robin ze was best verdrietig. Ze was in een grot gaan zitten en zat daar te snikken. Ze was zo bang dat Robin zou sterven op zijn missie en nu hij haar armband had afgepakt zou zij blijven verder leven. Dat wilde ze niet ze wilde niet leven als hij dood was. En nu ze weer vrij was ze bleef maar snikken en ze kon haar tranen niet bedwingen. Had ze daarom haar soort de rug toegekeerd? Om hem te zien sterven! Ze zou het niet eens weten als hij dood was zijn vrienden wisten natuurlijk niets van haar af. Had ze daarom Dregoe veraden? Iets waar ze zich nog altijd rot voor voelde ze had hem echt pijn gedaan dat had ze nooit gewild maar ze kon er niets aan doen ze hield van Robin maar ze hield ook van Dregoe van Dregoe als vriend en van Robin als haar geliefde maar dat zou dregoe nooit begrijpen hij ziet alleen maar de blood hunter in Robin en niet de vredelievende man.

Tranen vloeide uit zijn ogen. Hij kon ze niet stoppen en Shade galopeerde tussen de bomen door terwijl Dregoe diep over de paardenhals gebogen zat zodat laag hangende takken hem niet zouden verwonden. Was het waar wat Mistake hem vertelt had? Was Widow vrij? Hij wist het niet, toch wilde Dregoe met haar spreken hoe kwaad ze ook op hem zou zijn dat maakte Dregoe niet uit. Vlakbij het huisje waar hij Widow al eens had zien lopen stopte hij zijn paard, maar bleef zitten. Niemand bewoog in het huisje en de gordijnen waren gesloten. Dregoe wist niet of er iemand in de buurt rond hing om het huis in de gaten te houden zodat dieven geen spullen eruit zouden jatten. 'Widow!' riep Dregoe zo luid als hij durfde en wachten even, maar er kwam geen reactie. Toen ontdekte hij verse voetstappen die een dag oud konden zijn. Dregoe stuurde zijn paard in de richting naar waar de voetstappen heen leiden. Dit kun misschien een val zijn, maar Dregoe moest weten Waarom Widow voor het mens gekozen had? Shade stapte verder en snoof even luid toen het dier iets hoorde. Dregoe hoorde het ook het was het geluid van een huilende vrouw. Zelf droogde hij zijn tranen en stapte af. Was dit Widow, hij had haar nog nooit horen huilen ook al had hij haar nooit zo vaak gezien. Dregoe liet Shade los en het paard proeste even en begon van het gras te eten. Dregoe verstarde even, maar merkte dat niemand naar hem toe kwam. De Caves lagen niet ver meer bij hem vandaan en Dregoe stapte naar de opening en zag haar zitten huilen. 'Widow?' Zijn keel was gort droog en de zeenuwen gierde door hem heen. Dregoe wist niet goed wat voor houding hij aan moest nemen, dus bleef hij in een neutrale houding staan.

Widow schrok toen ze iemand haar naam hoorde roepen. Ze draaide haar hoofd even en zag Dregoe staan. Ze draaide zich weer van hem weg en deed haar hoofd weer naar beneden. "Wat wil je Dregoe?!" Zei ze kort terwijl ze probeerde haar tranen weg te krijgen maar het lukte niet. Ze bleven stromen. Maar waarom was Dregoe hier waarom vloog hij niet meteen op haar af en dodde hij haar niet meteen? Dat had hij namelijk gezegd bij hun laatste ontmoeting. Widow vond het vreselijk wat er laatst gebeurd was maar ze kon er niets aan doen. Widow zag er vreselijk uit ze had diepe kringen onder haar ogen omdat ze al in geen dagen geslapen had.

Widow keek om en hij zag dat ze er vreselijk uit zag. Schuldgevoelens begonnen aan hem te knagen en hij had er meten spijt van wat hij toen had gezegt. Ze vroeg wat hij hier wilde en even kon hij gen woord uit brengen, dus deed hij een paar aarzelende stappen in haar richting. 'I... ik... een van mijn leden... zag dat je geen merkteken meer droeg. Waar... Wat is er gebeurd?' hakkelend kwam het naar buiten en hij vervloekte zichzelf omdat hij zijn stem niet volledig onder controlle had. Widow gebreep er vat net zo weinig van als dat hij er iets van begreep. Waarom had dat mens haar ineen los telaten kwam het door wat hij had gedaan toen bij het meer? Dregoe voelde de spanning stijgen tussen hen en hij wist zich geen raad voor het eerst in tijden.

hij een paar aarzelende stappen in haar richting. 'I... ik... een van mijn leden... zag dat je geen merkteken meer droeg. Waar... Wat is er gebeurd?' hakkelend kwam het naar buiten. Widow keek weer achterom en gromde een beetje. "Wat maakt jouw dat uit?! Jij haat mij!" Zei ze half huilend half schreeuwend. Ze draaide zich weer om haar woede was niet sterk genoeg om van haar verdriet te winnen. "Maar als je het echt wilt weten.... Robin heeft mijn armband eraf genomen omdat hij binnen een paar dagen op eeen levensgevaarlijke missie vertrekt. Het is iets om kleine kinderen te helpen ofzo. En hij wilt niet dat ik sterf als hij die missie niet overleeft." Dat laatste was bijna onverstaanbaar Widow huilde nu zelfs nog harder. Widow had in haar hele leven nog nooit zo hard gehuild en zeker niet als er iemand bij was.

Dregoe luistede naar Widow en toen ze weer verder huilde begon hij te ijsberen. Waarom had hij haar los gelaten, was het dan toch waar wat Widow vertelt had? Dregoe voelde zich niet op zijn gemak en zeker niet omdat het hier vaker bloodhunters rond zwierven dan in het bos waar hij zich terug getrokken had. De mensen noemde het niet voor niets The Abbys. Het was een donker en duister woud waar Bloodhunters zich geen weg uit wisten, maar als ze een Shape shifter bij zich hadden die er vaker was geweest konden ze daar met gemak rond lopen zonder steeds in de doornstruiken te belanden. Dregoe wilde Widow troosten, maar wat als ze hem weg sloeg of hem met haar gaven hem de grot uit gooide?
'Maar waarom vangt hij je eerst en laat je dan later vrij ik snap het niet?' de verwarring was duidelijk in zijn stem te horen en Dregoe bleef maar ijsberen. Hij had steeds met Bloodhunters te maken gehad die hem hadden willen vangen of doden. Er stond een flinke prijs op zijn kop en die wilde vele innen. Dregoe liep toch naar Widow en keek naar haar. 'Widow... Wat ik toen zei... Het...' zei Dregoe, maar nog voor hij zijn zin af kon maken voelde hij zich echt niet lekker worden alsof iemand de controlle over hem had genomen?

Ze hoorde hem ijsberen. 'Maar waarom vangt hij je eerst en laat je dan later vrij ik snap het niet?' de verwarring was duidelijk in zijn stem te horen. Widow draaide zich een beetje om. "Hij ving mij omdat ik een groot gevaar vormde en hem aanviel. Robin probeert altijd het beste te doen voor zo'n groot mogelijke groep mensen. Hij dacht mij te helpen door me rustiger te maken en hij was vanaf het begin al van plan om mij vrij te laten als ik er klaar voor was." Zei ze terwijl ze hem aanstaarde. Hij leek verdacht onzeker te zijn. Dregoe liep toch naar Widow en keek naar haar. 'Widow... Wat ik toen zei... Het...' zei Dregoe. Widow luisterde aandachtig en zag plots dat Dregoe er nogal slecht uit zag ze stond op en legde haar handen op zijn schouders. "Dregoe! Dregoe! Wat is er met je?!" Riep ze ongerust. Het was niet goed dat ze zich zoveel opjaagde in haar toestend.....

Dregoe schudden met zijn hoofd, dit had hij nog nooit meegemaakt. Het leek niet te stoppen duizeling zakte hij door zijn knieén tot hij op de rostachtige vloer zat. Zijn oren suiste vreselijk en Dregoe pakte zijn hoofd vast om zich te verzekeren niet om te vallen. Hij kreunde en voelde zijn maag op spelen. Wat was er met hem loos. Wat gebeurde er? 'Ik... wee... iet.' Dregoe perste deze woorden met moeite over zijn lippen. Het leek alsof hij door een grote kracht geraakt was en deze duizeligheid te hebben uitgewerkt. Het was vreemd maar wat kon hij niet plaatsten. Dregoe kon zich met moeite bewegen zelfs slikken was moeilijk. Zijn keel was al droog geweest toen hij met Widow had willen praten, maar door zijn gejaagde ademhaling werd die nog droger. Zijn ogen branden doordat hij ze niet kon bevochtigen. Hij wilde met zijn hoofd schudden om de duizeligheid kwijt te raken zoals hij vaker had gedaan, maar het leek of zijn ruggengraat op slot zat. Zachte voetstappen waren te horen en Dregoe wile kijken, wat niet echt lukte. Daar stond iemand die hij meteen herkende. Hij had hem bij het meer gezien. Had deze persoon soms iets te maken met wat er gebeurd was?

Hij hoorde hoe de hoeven weergalmde terwijl hij zijn ronde deed door het bos. Zijn gedachten waren volledig ergens anders, zijn hoofd was druk met het idee dat hij zelf vader zou worden en dan moest hij nog bedenken hoe ze de kluis gingen kraken... Robi nschudde zijn hoofd en merkte dat hij in de buurt was van Caves, Hij stuurde storm die richting op en probeerde zijn hoofd te legen. In de verte zag hij een grot en reed daar nieuwsgierig naar toe, toen kwam er ee ngestalte die hem heel bekend was en ook nog een meisje met wit haar, meteen wist hij dat Widow daar was, zonder er bij nadeken pakte hij een nieuwe pijl die hij had gemaakt en legde die in zijn boog, hij trok het pees naar achter en liet hem toen zachtjes los, de pijl vloog naar voren en de houte stuk ging los zodat alleen het punt zijn arm raakte, daarin zat gif i nzodat hij bewusteloos werd, hij steeg vna izjn paard af en liep de grot binnen 'gaat het wel Widow?' vroeg hij bezorgd...

Widow keek naar Dregoe en zag hem zijn bewustzijn verliezen. Toen zag ze de pijl in zijn arm ze schrok even en deinsde achteruit. Een bloodhunter! Ging door haar hoofd ze kroop een beetje achteruit toen zag ze de bloodhunter die Dregoe had neergeschoten. Ze zag Robin liep de grot binnen 'gaat het wel Widow?' vroeg hij bezorgd. Widow was een beetje aan het hyperventileren ze was echt erg geschrokken. Ze vloog in Robins armen. "Ik ben zo blij dat jij het bent en niet een andere bloodhunter!" Zei ze nog steeds zwaar ademend. Toen keek ze weer even naar Dregoe maar haast meteen richtte ze haar ogen weer op Robin. "Wa...wat ga je met hem doen?" Vroeg ze angstig.

Een kleine golf van pijn schoot door hem heen. Het voelde vreemd aan. Zijn blikveld vertroebelde langzaam aan en Dregoe kon nog een keer wat uit brengen voor hij zijn bewustzijn verloor. 'Alle... maal het... zelfde...' de woorden kwamen er als een fluistering uit en hij zakte naar een kant. Gelukkig klapte hij niet hard tegen de rotsachtige grond. De woorden die gesproken werden klonken dof en voor eerst drong er paniek tot hem door. Wat als hij nu net zo'n band zou kregen als Widow? Hoe zouden de andere daarop reageren? Dan ging hij nog liever naar de Arena, maar Dregoe kon niks meer uitbrengen nog zich op welke manier bewegen. er was niets meer dan dood stille duisternis. Was het een goed opgezetten val geweest om hem weg te lokken bij de W.O.F. of zat er meer achter?

Widow vloog in zijn armen en hij omarmde haar "Ik ben zo blij dat jij het bent en niet een andere bloodhunter!" Zei ze zwaar ademend en streelde even haar rug 'Ik ben het maar.' Zei hij rustig. Toen hij zag dat ze naar Dregoe keek volgde hij haar blik en bedacht par mogelijkheden wat hij met hem kon doen. "Wa...wat ga je met hem doen?" Vroeg ze angstig. Hij haalde zijn schouders op 'eerlijk gezegd weet i khet neit, het ligt ook er aan of hij je iets heeft aangedaan.' Zei hij op een rustige toon en knielde toen voor hem en voelde aan zijn hartslag.

Hij streelde even haar rug 'Ik ben het maar.' Zei hij rustig. Hij haalde zijn schouders op 'eerlijk gezegd weet i khet neit, het ligt ook er aan of hij je iets heeft aangedaan.' Zei hij op een rustige toon en knielde toen voor hem en voelde aan zijn hartslag. Widow keek naar Dregoe en toen naar Robin ze slikte even en zei met een harde stem. "Stuur hem naar de arena." Zei ze koud ze kon Dregoe niet aankijken maar als hij weg was was haar familie veilig dat wilde ze zonder Dregoe was Robin veilig. Ze wreef even over haar buik er rolde een traan over haar wang. Ze vond het erg voor Dregoe maar het was het beste voor haar dierbaren.