what do you want from my? [Kiba]

Luna liep door de velden en was een boeket rozen aan het verzamelen voor haar moeder. Ze was best vrolijk ze had het goedgemaakt met de liefste en knapste man ter wereld. Ze neuriede een oud liedje over vrede tussen alle wezens een liedje dat men vroeger vaak zong maar nu alleen nog maar gekend was door shapeshifters. Plots rook ze een rare geur een echt speciale geur. Het begon al wat te schemeren en met die vreemde geur hier wilde ze liefst zo snel mogelijk weg. ze hoorde een geritsel en ze versnelde haar pas iets zat haar achterna.....

Kiba had zitten zoeken en zoeken naar Luna en uiteindelijk had hij haar gevonden. Een onheilspellende grijns verscheen op zijn gezicht. Hij achtervolgde het meisje. Ze versnelde haar pas, ze had het blijkbaar door. In een snelle flits rende hij naar voor en leunde met gesloten ogen tegen een boomstam. Toen Luna voorbij wandelde opende hij zijn ogen en glimlachte zijn engelen lach. "Halo schoonheid." Hij trok zijn wenkbrauw op en ging recht staan. Hij ging naar Luna toe. "En wat moet jij hier zo alleen? Liefje." Zei hij verleidelijk.

Plots zag ze een jongen tegen een boom staan. Hij glimlachtte als een engel. "Hallo schoonheid." Hij trok zijn wenkbrauw op en ging recht staan. Hij ging naar Luna toe. "En wat moet jij hier zo alleen? Liefje." Zei hij verleidelijk. Luna keek hem even verward aan wat had die kerel aan de hand? Ze lachtte vriendelijk. Mijn naam is Luna niet schoonheid okè? En ik was net opweg naar huis. Zei ze zo vriendelijk mogelijk. Ze liep langs hem en vervolgde haar pad ze vertrouwde de man niet echt.

Ze leek een beetje verward, maar glimlachte daarna. "Mijn naam is Luna niet schoonheid okè? En ik was net opweg naar huis." Hij haalde zijn schouders op. Luna ging weer verder en Kiba belemmerde haar doorgang. "Zal ik met je mee lopen voor als je word aangevallen door een bende Blood Hunters, dan kan ik je bescermen tegen het gevaar." Hij probeerde haar weer te verleiden met een glimlach. De zon liet zijn geel/groene ogen twinkelen. Wat was zij toch een irritant slachtoffer, kon ze niet gewoon meewerken zodat hij zijn beloning kreeg? Hij keek er al naar uit om Liliana weer te zien zodat hij zijn beloning kon krijgen. Het adres stond nog steeds op zijn arm.

Hij haalde zijn schouders op. Luna ging weer verder en Kiba belemmerde haar doorgang. "Zal ik met je mee lopen voor als je word aangevallen door een bende Blood Hunters, dan kan ik je bescermen tegen het gevaar." Hij probeerde haar weer te verleiden met een glimlach. De zon liet zijn geel/groene ogen twinkelen. Luna schudde haar hoofd. Nee dank je. Ik kan prima voor mezelf zorgen. Blood hunters zouden mij niets doen, je weet toch dat ze enkel op shapeshifters jagen? Zei ze om haar dekmantel te behouden. Wie was die man? Wat wist hij van haar en wat wilde hij? Zou hij weten wat ze is? Luna duwde zijn arm weg die haar de doorgang versperde en wilde weer verder lopen. Ze wilde zo snel mogelijk weg van deze opdringerige man. Luna keek nog even naar de man die haar nog steeds probeerde te verlijden. En wil je alsjeblieft stoppen met die versiertrucjes? Ik heb al een vriendje! Zei ze nu wat minder vriendelijk.

"Ik kan prima voor mezelf zorgen. Blood hunters zouden mij niets doen, je weet toch dat ze enkel op shapeshifters jagen?" Hij draaide met zijn ogen. Het meisje liep verder. "En wil je alsjeblieft stoppen met die versiertrucjes? Ik heb al een vriendje!" Hij keek triest naar de grond. "Het spijt me zo hard, ik wist het niet. Maar je ruikt gewoon zo goed, je verlijd me zonder woorden." Hij ging weer naar haar toe en greep haar pols. "Hij zal er niet achter komen, dat beloof ik je en als het wel gebeurt, neem ik al de schuld op me. Ik wil gewoon, alleen nu, één simpele kus. Ik smeek het je, je trekt me echt aan." Hij keek met een gekwelde blik naar Luna terwijl hij haar pols nog steeds vast had. Hij ging wat dichterbij zodat hij vlak voor Luna stond. Zijn ogen waren waterig en het leek wel alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten.

Hij keek triest naar de grond. "Het spijt me zo hard, ik wist het niet. Maar je ruikt gewoon zo goed, je verlijd me zonder woorden." Hij ging weer naar haar toe en greep haar pols. Zijn greep was zo sterk ze kreeg haar pols niet los. "Hij zal er niet achter komen, dat beloof ik je en als het wel gebeurt, neem ik al de schuld op me. Ik wil gewoon, alleen nu, één simpele kus. Ik smeek het je, je trekt me echt aan." Hij keek met een gekwelde blik naar Luna terwijl hij haar pols nog steeds vast had. Hij ging wat dichterbij zodat hij vlak voor Luna stond. Zijn ogen waren waterig en het leek wel alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten. Maar Luna wilde het niet en ze was best boos dat hij zomaar haar pols had gegrepen. Luna keek hem aan en ze probeerde haar pols los te rukken maar het ging niet met haar gewone mensen kracht. Ze moest iets doen en snel. Ze moest haar geheim verraden zodat ze kon ontsnappen. Ze veranderde van vorm en liep dreigend op Kiba af haar hoorn naar hem toe gericht als waarschuwing dat hij niet dichter moest proberen te komen.

Luna veranderde in een eenhoorn en kwam dreigend op hem af. Kiba grijnsde vals. "Lieverd, ik zou dat maar niet doen. Iedereen weet dat draken altijd winnen van eenhoorns. Je weet wel waarom denk ik? Ik breek zonder moeite je hoorn eraf." Hij groeide een beetje en er verschenen een aantal schubben, maar hij veranderde niet helemaal. Hij liet dreigend zijn klauwen verschijnen. Met een soepele sprong, sprong hij bovenop de rug van het meisje en greep de hoorn vast. Hij zette er wat druk op zodat ze een verschrikkelijke pijn voelde. Hij boog de hoorn wat, zodat die ieder moment kon breken. Hij fluisterde in haar oor. "Eén simpele kus, ik laat je los. Anders breek ik je hoorn eraf. Een tip, als je nu ook maar een beetje beweegt, ligt hij er ook af. Maar dan is het wel je eigen schuld." Wat ze nu ook zou doen van beweging, haar hoorn zou er af vallen.

Kiba grijnsde vals. "Lieverd, ik zou dat maar niet doen. Iedereen weet dat draken altijd winnen van eenhoorns. Je weet wel waarom denk ik? Ik breek zonder moeite je hoorn eraf." Luna schrok van zijn reactie hij was dus een draak?! Ze zag hoe hij groeide en hoe er een aantal schubben verschenen , maar hij veranderde niet helemaal. Hij liet dreigend zijn klauwen verschijnen. Met een soepele sprong, sprong hij bovenop de rug van het meisje en greep de hoorn vast. Luna hinnikte wild maar durfde niet te bewegen. Hij zette er wat druk op zodat ze een verschrikkelijke pijn voelde. Uit luna's mond kwam een ijsinwekkende schreeuw. Hij boog de hoorn wat, zodat die ieder moment kon breken. Hij fluisterde in haar oor. "Eén simpele kus, ik laat je los. Anders breek ik je hoorn eraf. Een tip, als je nu ook maar een beetje beweegt, ligt hij er ook af. Maar dan is het wel je eigen schuld." Luna werd nu echt kwaad en wilde niet toegeven. Ze smeet hem van haar rug af en har hoorn brak. Het deed veel pijn maar ze wist dat hij zou terug groeien met haar helende gave. Ze veranderde weer terug en liep op Kiba af. Ik weet niet waarom je mij wilt zoenen! maar ik laat het je niet doen! Hou mijn hoorn, Dood me! Maar ik zal je nooit kussen ik ga Ezio niet bedriegen! Luna was nog nooit zo kwaad geweest en ze vond het niet leuk maar ze moest wel.

Haar hoorn brak af. Was ze gek ofzo? Maar Kiba had er wel plezier in. Een hoornloze eenhoorn. "Ik weet niet waarom je mij wilt zoenen! maar ik laat het je niet doen! Hou mijn hoorn, Dood me! Maar ik zal je nooit kussen ik ga Ezio niet bedriegen!" Kiba sprong soepel recht en grijnsde. Met zijn twee vingers nam hij haar kaak vast, met een ijzige, sterke greep zodat ze niet weg kon. Hij drukte haar lippen tegen de zijne en verplichte haar wel te kussen. Het was niet bepaald een fijne kus, ze stribbelde nogal tegen. Maar hij had wel gedaan wat hij moest doen. Kiba liet haar los en keek haar grijnzend aan. "Zoals ik al gezegd had, aantrekkingskracht." Hij knipoogde met een valse grijns. Nu kon hij zijn beloning gaan ophalen.

Kiba sprong soepel recht en grijnsde. Luna wilde wegrennen maar het lukte haar niet. Met zijn twee vingers nam hij haar kaak vast, met een ijzige, sterke greep zodat ze niet weg kon. Hij drukte haar lippen tegen de zijne en verplichte haar wel te kussen. Luna stribbelde wild tegen ze stampte met haar benen en sloeg hem met haar armen maar lossen deed hij niet. . Kiba liet haar los en keek haar grijnzend aan. "Zoals ik al gezegd had, aantrekkingskracht." Hij knipoogde met een valse grijns. Luna walgde van deze man ze vond hem echt saddistisch. Luna voelde zich gebruikt en er rolde een traan over haar wang. Jij monster! Riep ze terwijl ze door haar benen zakte. Ze voelde zich schuldig ze had dit niet gewild. En ze had zo'n pijn aan haar hoofd. Luna keek naar Kiba. Ben je nu blij?! Zei ze met een walgende stem.

Er rolde een traan over Luna haar wang en hij grijnsde nog valser. "Jij monster!" Kiba voelde diepe woede opkomen. Hij begon te trillen van woede. Luna zakte door haar benen. "Ben je nu blij?!" Kiba keek haar woedend aan en zijn ogen stonden bloeddorstig. Hij hoorde het woord door zijn hoofd galmen. monster... monster... monster... Opeens ag hij de arena weer voor zich. Hij zag zijn slachtoffer op de grond liggen, dood. Een ja hoor mensen, het is het monster weer gelukt. Kiba gromde luid en er fladderde vogels de lucht in. Hij keek om zich heen. Hij mocht Luna niets aandoen, anders kreeg hij een bende blood hunters op zijn dak. Met zijn vuist beukte hij een aantal bomen om alsof het tandenstokers waren. Zijn haren vielen voor zijn ogen en hij keek woedend naar Luna. "Ik ben een monster, ja en dan, ik hoop dat je beseft dat het allemaal de schuld is van je vriendje. Ja, Ezio Auditore, die naam was bekent. Het was zíjn vader die een bende blood hunters ons dorp hadden laten verwoesten en me naar de arena gebracht hadden om een monster van me te maken!" Een diepe grom grolde uit zijn borstkas. Zijn handen waren tot vuisten gebald.

Zijn haren vielen voor zijn ogen en hij keek woedend naar Luna. "Ik ben een monster, ja en dan, ik hoop dat je beseft dat het allemaal de schuld is van je vriendje. Ja, Ezio Auditore, die naam was bekent. Het was zíjn vader die een bende blood hunters ons dorp hadden laten verwoesten en me naar de arena gebracht hadden om een monster van me te maken!" Een diepe grom grolde uit zijn borstkas. Zijn handen waren tot vuisten gebald. Luna stond weer recht en haar ogen werden vuurrood. Nu was ze echt kwaad (daarvoor moet je écht je best doen) Ze stormde op hem af ondanks de stekende pijn. Luister eens kereltje wat er met jouw gebeurt is of wat jij bent maakt je geen monster! en Ezio kan er ook niets aan doen wat zijn vader gedaan heeft! Jij bent een monster omdat je mij lastig valt zonder enige reden en mijn horen afbreekt terwijl je hem niet eens nodig hebt! Luna was echt pissig (Iets wat eenhoorns normaal nooit zijn) En duwde Kiba haast omver.

Het meisje stond recht en stormde op hem af, net een razende furie. "Luister eens kereltje wat er met jouw gebeurt is of wat jij bent maakt je geen monster! en Ezio kan er ook niets aan doen wat zijn vader gedaan heeft! Jij bent een monster omdat je mij lastig valt zonder enige reden en mijn horen afbreekt terwijl je hem niet eens nodig hebt!" Ze duwde hem. Kiba keek haar woedend aan, maar ondanks zijn woede rolde er een traan uit zijn oog. "Dit is wraak, ik zal mijn familie wreken! Misschien kon hij er niets aan doen, maar ik wil zijn vader laten voelen wat ik voelde! Ik wil hem laten voelen hoe het is als het dierbaarste wat je hebt van je afgepakt word, gewoon omdat je anders bent!" Hij schreeuwde luid en zijn ogen werden wat waterig. Van woede en verdriet. Hij wilde ook zijn beloning, maar dat zei hij er niet bij.

Kiba keek haar woedend aan, maar ondanks zijn woede rolde er een traan uit zijn oog. "Dit is wraak, ik zal mijn familie wreken! Misschien kon hij er niets aan doen, maar ik wil zijn vader laten voelen wat ik voelde! Ik wil hem laten voelen hoe het is als het dierbaarste wat je hebt van je afgepakt word, gewoon omdat je anders bent!" Hij schreeuwde luid en zijn ogen werden wat waterig. Haar rode ogen verdwenen en de lieve meelevende Luna kwam weer terug. Ze legde een hand op zijn schouder. Ze keek hem recht in zijn ogen en haar paarse ogen twinkelde. Ze veegde zijn tranen weg. "Kiba.... Je mag me doden maar denk je nu echt dat je je dan beter voelt? Je je familie er mee terug krijgt? Denk je dat zij blij zullen zijn om te zien hoe jij je verlaagd tot het niveau van die gewetenloze moordenaars?" Ze keek hem serieus aan met medeleven in haar stem.

Luna's ogen verande. Ze legde haar hand op zijn schouder en hij gromde lichtjes. Ze veegde zijn tranen weg en hij kalmeerde wat. Zijn hart klopte weer op een normaal tempo. "Kiba.... Je mag me doden maar denk je nu echt dat je je dan beter voelt? Je je familie er mee terug krijgt? Denk je dat zij blij zullen zijn om te zien hoe jij je verlaagd tot het niveau van die gewetenloze moordenaars?" Hij keek naar de grond. Het was waar wat ze zei. "Ik wil jou niet vermoorden. Je hebt er niets mee te maken, maar ik heb zoveel shape shifters moeten vermoorden en dat zal enkele blood hunters hun leven kosten, en zeker de falmilie auditore, het spijt me maar. Dat is het enige waarom ik ontsnapt ben uit de arena, anders had ik al lang zelfmoord gepleegd. Trouwens, sorry voor je hoorn maar soms ben ik mezelf niet meer. Krijg je die er niet op met superlijm ofzo?" Hij keek haar vragend aan en besefte niet hoe dom het overkwam.

Hij keek naar de grond. Het was waar wat ze zei. "Ik wil jou niet vermoorden. Je hebt er niets mee te maken, maar ik heb zoveel shape shifters moeten vermoorden en dat zal enkele blood hunters hun leven kosten, en zeker de falmilie auditore, het spijt me maar. Dat is het enige waarom ik ontsnapt ben uit de arena, anders had ik al lang zelfmoord gepleegd. Trouwens, sorry voor je hoorn maar soms ben ik mezelf niet meer. Krijg je die er niet op met superlijm ofzo?" Hij keek haar vragend aan en besefte niet hoe dom het overkwam. Luna kon niet glimlachen maar antwoorde toch. Hou die hoorn maar. Na een paar dagen ernistige hoofdpijn en misselijkheid is hij weer terug. Ik heb namelijk de gave van rising sun. Haar gezicht betrok en ze wreef met haar vingers over zijn kaak. Ik begrijp dat je Ezio en zijn familie iets wilt aandoen. Niet dat ik het toe zal laten ik zal hem verdedigen met mijn leven hoe vreselijk ik vechten ook vind. Maar waarom wilde je mij nu eigenlijk persé kussen? Luna keek hem vragend aan ze vond het maar een raar gesprek. Even deed ze haar handen naar haar hoofd en kreunde van de barstende hoofdpijn.

"Hou die hoorn maar. Na een paar dagen ernistige hoofdpijn en misselijkheid is hij weer terug. Ik heb namelijk de gave van rising sun." Hij keek naar de hoorn en stak die in zijn zak. "Ik begrijp dat je Ezio en zijn familie iets wilt aandoen. Niet dat ik het toe zal laten ik zal hem verdedigen met mijn leven hoe vreselijk ik vechten ook vind. Maar waarom wilde je mij nu eigenlijk persé kussen?" Hij zuchtte en keek ongemakkelijk naar de grond. Daarna keek hij haar zelfzeker aan. "Sorry maar dat kan ik niet zeggen. Het spijt me zo erg maar.." Hij zuchtte en keek weer naar de grond. Hij begon aan zijn shirt te friemelen. Hij mocht het haar niet zeggen ookal kostte het zijn leven. "Oké dan, ik zal het je vertellen. Ik werd weer even niet meer mezelf, ik had mezelf niet onder controle en eenhoorns laten zo'n zalig parfum achter. Ookal haten draken eenhoorns, voor ons ruikt het tien keer beter dan voor een ander." Hij keek haar recht in haar ogen aan. Hij was best goed in leugens verzinnen, ookal was het deels waar.

Hij zuchtte en keek ongemakkelijk naar de grond. Daarna keek hij haar zelfzeker aan. "Sorry maar dat kan ik niet zeggen. Het spijt me zo erg maar.." Hij zuchtte en keek weer naar de grond. Hij begon aan zijn shirt te friemelen. "Oké dan, ik zal het je vertellen. Ik werd weer even niet meer mezelf, ik had mezelf niet onder controle en eenhoorns laten zo'n zalig parfum achter. Ookal haten draken eenhoorns, voor ons ruikt het tien keer beter dan voor een ander." Hij keek haar recht in haar ogen aan. Luna zag het meteen als mensen logen hoe goed ze het ook deden. Luna raapte haar bloemen op en keek even naar Kiba. Ik denk dat ik maar eens ga. Ze wandelde rustig weg en deed alsof er niets gebeurd was ze wilde Ezio niet ongerust maken. Ze keek nog even over haar schouder en lachte naar Kiba. En Kiba? Niet liegen tegen eenhoorns we weten wanneer er tegen ons gelogen word. Toen draaide ze haar hoofd weg en liep verder.

Luna raapte haar bloemen op en draaide haar om. "Ik denk dat ik maar eens ga." Ze ging weg en lachte over haar schouder. "En Kiba? Niet liegen tegen eenhoorns we weten wanneer er tegen ons gelogen word." Dat was hij helemaal vergeten. Hij grijnsde. Nu ging hij zijn beloning ophalen. In een flits verdween hij het bos in. Hij voelde zich schuldig. Waarom moest hij haar weer zonodig aanvallen? Maar nu kon hij enkel nog aan zijn beloning denken. Dit liet hem nog sneller rennen. De wind suisde langs zijn oren. Het begon al donker te worden. Hij rende regelrecht naar de plek waar hij zijn beloning verkreeg.

-topic uit-