Hard Ball! [kiba;ator]

Hij voelde de kogel door zijn been gaan en zakte door. Hij gromde lichtjes. Zijn polsen werden op zijn rug gebonden. "De training is voorbij allemaal terug naar jullie hut!" Hij werd op een brancard gelegd en naar een kamer gebracht. Zijn polsen werden losgebonden. Ze lieten een andere gevangen shape shifter komen om hem te healen. "Ik heb je hulp niet nodig, ik overleef wel zonder." Gromde hij. Hij stond recht en wandelde de gangen door. Fijn, nu moest hij nog naar Liliana's huis omdat hij haar gevangene was. Hij zuchtte geïrriteerd. Hij had pijn in zijn been, maar hij was erger gewend. Hij mankte lichtjes, niet echt fel. Hij zag Liliana's huis al in de verte. Eerst moest hij die kogel eruit krijgen. Kiba ging op een bankje zitten en zette zijn lippen rond de wond. Daarna begon hij te zuigen. De kogel zat niet zo diep en hij proefde meteen het staal in zijn mond. Hij stopte met zuigen en spuwde de kogel uit. Vervolgens scheurde hij een stuk van zijn uniform af, het was toch al verkloot. Het stuk stof bond hij rond de wond. Uiteindelijk ging hij verder, dit keer mankte hij niet, ookal koste dat moeite. Voor de deur stopte hij een seconde en zuchtte hij. Nonchalant opende hij de deur en sloeg deze dicht. Hij ging naar de kamer waar zijn bed stond en deed de deur dicht. Hij deed zijn uniform uit. Het enige wat hij aan had was een boxershort. Je zag nog steeds zijn ribben van toen hij deprissief was. Hij was mager, maar gespierd. Het zag er best raar uit. Kiba zette zichzelf in pomphouding en begon te pompen. In zijn hoofd telde hij. 1, 2, 3, ..., 34, ..., 53,... , 76, ..., 100 Na hondert keer pompen stopte hij, hij had echter niet gehoord dat er iemand binnen gekomen was...

Liliana zuchtte en ze liep naar haar hut ze zat op haar kamer uit het raam te turen. Kiba had het diner gemist door in de ziekenboeg te liggen. Net nu het zijn lievelingskostje was. Liliana had wat voor hem mee genomen en toen ze de deur hoorde twijfelde ze eerst even maar ze ging uiteindelijk toch met het bord naar zijn kamer ze deed de deur gewoon open, het was tenslotte haar huis. Ze zag dat hij net klaar was met pompen, in zijn boxer short?! ook had hij wat rond zijn been gebonden. Ze had wel gehoord dat hij was weggestrompelt uit de ziekeboeg. Liliana kuchtte even en ze zette het bord neer op het kleine tafeltje in zijn kamer. Het is je favoriete eten. Zei ze kalm terwijl ze wachtte tot hij zich omdraaide. Ze wist niet goed wat ze moest doen en ze hield haar geweer geladen in haar ene hand wel gericht naar de grond natuurlijk.

Hij schrok van het gekuch achter hem, met een ruk draaide hij zich om. Het was Liliana, met een vernietigende blik keek hij haar aan. 'Het is je favoriete eten.' Hij ging naar het tafeltje en nam de moeite niet om bestek te gebruiken. Meer als de helft liet hij liggen. Zijn maag kon veel eten niet meer verdragen. Als hij al het eten op zou moeten eten, zou hij plat op de grond liggen en de hele vloer onderbraken. Kiba stond recht en keek naar haar hand, ze had haar geweer in de aanslag. Kiba had geen wapens dus hij zou normaal tegen haar gaan doen. Ookal haatte hij haar kapot. "Is er de mogelijkheid een nieuw uniform te krijgen? Het mijn is kapot en nogal... bebloed." Hij grinnikte, ja, hij had vanalles uitgestoken. Nogal nonchalant en lui ging hij in het veldbed liggen. Het ding lag verschrikkelijk slecht, maar dat maakte hem niets uit. "Wanneer is de volgende training." Hij had zin in de training. Niet om Liliana te pesten, maar om spieren te kweken.

Ze zag zijn vernietigende blik maar ze negeerde hem. Hij at niet veel en zijn tafelmanieren waren ook ver zoek. "Is er de mogelijkheid een nieuw uniform te krijgen? Het mijn is kapot en nogal... bebloed." Hij grinnikte. Ze knikte alleen maar. Hij zou wel een nieuw uniform krijgen morgen kon ze er één gaan halen. Hij ging nonchalant op zijn veldbed liggen en ze volgde hem met haar ogen. "Wanneer is de volgende training." Liliana zuchtte. Je bent een tijd van de trainingen geschorst ze vinden je te gevaarlijk en roekeloos. Zei ze kalm. Ze wilde zijn kamer weer verlaten...

'Je bent een tijd van de trainingen geschorst ze vinden je te gevaarlijk en roekeloos.' Hij grinnikte en moest zelfs bijna lachen. "Ik? Gevaarlijk? Da's ook iets nieuws. Tja, dan ben ik verplicht mezelf te trainen." Hij stond weer recht en verscheen recht voor Liliana en trok één wenkbrauw op. "Tenzij ze van gedacht veranderen? Maarja.. ik ben niet goed met die buizen waar bolletjes uit afgevoerd worden. Wacht, geweren?" Hij verscheen aan het raam en keek naar buiten. "Misschien moeten jullie me anders weer eens in een kooi proppen? Wat ben ik een hond? Je kunt me ook gewoon in een gevangenis ding steken. Tenminste, als jullie dat hier hebben." Hij grinnikte en draaide zich om. Hij haatte het dat ze hem telkens in een veel te kleine kooi propte, hij kon amper rechtstaan.

Hij grinnikte en moest zelfs bijna lachen. "Ik? Gevaarlijk? Da's ook iets nieuws. Tja, dan ben ik verplicht mezelf te trainen." Hij stond weer recht en verscheen recht voor Liliana en trok één wenkbrauw op. Ze kneep haar oogjes tot spleten. "Tenzij ze van gedacht veranderen? Maarja.. ik ben niet goed met die buizen waar bolletjes uit afgevoerd worden. Wacht, geweren?" Hij verscheen aan het raam en keek naar buiten. Ik verander niet van gedachten Kiba. Je bent een gevaar voor dit leger en jij doet niks de komen de dagen jij hebt huisaresst, om het cru te zeggenZei ze streng. "Misschien moeten jullie me anders weer eens in een kooi proppen? Wat ben ik een hond? Je kunt me ook gewoon in een gevangenis ding steken. Tenminste, als jullie dat hier hebben." Hij grinnikte en draaide zich om. Ze schudde haar hoofd. Eigenlijk verdien je niets beters na die stunt van je maar nee dat zou de reputatie van het leger alleen maar ten gronde richten. Zei ze weer op die strenge toon. Liliana had diepe sneeën in haar nek van hem ze wilde net als hij niet geheeld worden. En waarom ben je in godsnaam uit de ziekenboeg weggelopen? Ik bedoel ik weet dat je stom bent maar zo idioot had ik zelfs van jouw niet verwacht.Zei ze bits.

'Eigenlijk verdien je niets beters na die stunt van je maar nee dat zou de reputatie van het leger alleen maar ten gronde richten.' Hij grinnikte en draaide met zijn ogen. 'En waarom ben je in godsnaam uit de ziekenboeg weggelopen? Ik bedoel ik weet dat je stom bent maar zo idioot had ik zelfs van jouw niet verwacht.' Hij haalde zijn schouders op. "Ik kan leven zonder hulp van anderen. Trouwens, ookal heb ik huisarrest, ik kan nog steeds trainen hoor." Hij grijnsde. De wondes in haar nek vielen hem op. Maar hij wilde er niets over zeggen, dat kwam bezorgt over. "Trouwens, ik ben sneller dan jou, want ik kan iets wat jij niet kunt." Hij grinnikte, teleporteren maakte je hele leven een stuk makkelijker.

Hij haalde zijn schouders op. "Ik kan leven zonder hulp van anderen. Trouwens, ookal heb ik huisarrest, ik kan nog steeds trainen hoor." Hij grijnsde. Niet als ik je aan de lijn legKaatste ze terug. "Trouwens, ik ben sneller dan jou, want ik kan iets wat jij niet kunt." Hij grinnikte. Nu moest zij lachen. Jij bent zeker vergeten dat ik je gaven ook kan manipuleren met die armband? Zei ze met duivels plezier. Ze wist niet wat ze met hem moest aanvangen hij was zo een klier. En ze snapte niet waarom hij ineens zo'n bloedhekel aan haar had gekregen. Liliana zuchtte. Doe me een plezier en kruip weer in bed ja.. Zei ze terwijl ze zijn kamer uitwandelde en in bad kroop in de badkamer de deuren waren nie op slot een gewoonte die ze had aangeleerd door zo lag alleen te wonen. E was veel schuim in het bad en ze sloot haar ogen.

'bent zeker vergeten dat ik je gaven ook kan manipuleren met die armband?' Hij snoof, dat was hij even vergeten. 'Doe me een plezier en kruip weer in bed ja..' Hij grinnikte en bleef gewoon staan. Blijkbaar ging ze in bad, dat hoorde hij aan de kraan. De kraan was gestopt met lopen en hij ging naar de badkamer. Hij leunde tegen de deurlijst. "Waarom zou ik je een plezier doen?" Hij grinnikte, het was zo grappig dat ze schrok. "Trouwens, je mag doen wat je wil, maar ik zal trainen." Hij grinnikte. Ze zag er niet echt blij uit.

hij ging naar de badkamer. Hij leunde tegen de deurlijst. "Waarom zou ik je een plezier doen?" Hij grinnikte, ze schrok eerst en keek hem daarna vernietigend aan. "Trouwens, je mag doen wat je wil, maar ik zal trainen." Hij grinnikte. Ze stapte uit bad haar naakte huid glom van het water en de plukjes gurige schuim die er nog op hingen. Liliana liep naar hem toe ze ging recht voor hem staan. Jij gaat NIET trainen Zei ze kordaat. Voordat ze met haar rug naar hem toedraaide en zich bukte om een handdoek te pakken...


>:3

Ze stapte het bad uit en hij trok één wenkbrauw op. Ze ging vlak voor hem staan. 'Jij gaat NIET trainen' Hij grinnikte. Liliana bukte zich om een handdoek te pakken. "Oké oké, commandant bitch." Hij rolde met zijn ogen. "Soms gedraag je je echt als een slet." Hij wandelde de deur uit naar de gang en zo naar zijn kamer. Daar ging hij op het veldbed liggen en zuchte hij.

Liliana bukte zich om een handdoek te pakken. "Oké oké, commandant bitch." Hij rolde met zijn ogen. Ze negeerde hem en ze sloeg een handdoek om zich heen. "Soms gedraag je je echt als een slet." Hij wandelde de deur uit naar de gang en zo naar zijn kamer. Die woorden maakte haar echt woedend ze stond aan zijn kamerdeur en ze riep zodat mogelijk de buen het zelfs konden horen. Daar kan jij niets over zeggen overbejaarde player die je bent! Jij bent hier degene die zijn dochter geneukt heeft niet ik ventje! Riep ze kwaad terwijl ze haar nachtpon aantrok en naar haar kamer toeliep waar ze op bed ging liggen. Ze viel gauw in slaap maar ze had nachtmerries vreselijke nachtmerries ze schreeuwde en woelde.

-srry voor de uitspraken XD-

' Daar kan jij niets over zeggen overbejaarde player die je bent! Jij bent hier degene die zijn dochter geneukt heeft niet ik ventje!' Schreeuwde ze verschrikklijk hard. Hij gromde woedend naar haar. Liliana lag te slapen, in een diepe, onrustige slaap. Kiba hoorde zacht getik op het raam. Hij ging naar het raam en schoof het open. Het was die ene mysterieuze man die hem informatie bezorgde over Liliana. Na een heel verhaal over Liliana aan te horen, had hij moeite met zich in te houden om haar nek om te wringen. Kiba bedankte de man en schoof het raam dicht. Hij ging op de grond liggen, dat lag beter dan dat veldbed. 's Ochtends, was hij al vroeg wakker. Hij keek in een kist waar een aantal kleren in lagen. Hij nam een broek, een T-shirt had hij niet nodig. Hij wandelde naar de keuken en merkte dat Liliana ook al op was. Hij gromde, rolde met zijn ogen en ging weer naar zijn kamer. Hij wilde haar niet zien, niet na wat hij de voorbije nacht over haar gehoord had. Hij deed de deur achter zich dicht, hopend dat het ding hem zou afremmen als hij nu zou uitbarsten.

LIliana had een vreselijke nacht achter de rug en toen ze s'ochtens in de keuken met een kop koffie zat zag ze kiba binnenkomen. Hij zag er nog chagarijniger uit dan anders en hij nam niet eens de moeite om een ontbijt te nemen van het moment dat hij haar zag was hij weer zijn kamer in gegaan. Ze zuchtte en kwam met een broodje en een kop koffie naar zijn kamer ze zette het neer. Je moet echt wat eten Kiba Zei ze zelfs op een licht bezorgde toon. Ze kon hem nooit lang haten dat was het nu eenmaal met Kiba ze wist niet waarom maar het lukte haar niet hem te haten.

Liliana kwam binnen met koffie en een broodje. 'Je moet echt wat eten Kiba' Ze zette het neer. Hij perste zijn ogen dicht. "Verdwijn uit deze kamer." Siste hij. "Voor ik je nek doorbijt." Gromde hij er nog achter. Hij opende zijn ogen, zijn blik was hatelijk, nog hatelijker dan hatelijk. Hij keek recht in haar ogen, hij stond stokstijf, maar op een manier waarop je denkt dat hij ieder moment op je af kan komen. Het verhaal liep door zijn hoofd. Zijn ademhaling werd zwaar van de woede. Een zwaar gegrom kwam uit zijn borst. Hij had moeite met te blijven staan. Maar als hij haar zou aanvallen, dan zou er wat zwaaien, dan werd hij ter dood veroordeeld.

Hij perste zijn ogen dicht. "Verdwijn uit deze kamer." Siste hij. "Voor ik je nek doorbijt." Gromde hij er nog achter. Ze keek hem verbaasd nee zelfs geschokt aan. Ze wist dat hij kwaad was maar o kwaad? Ze snapte niet waarom hij haar ineens zo haatte ze moest steeds denken aan hun laatste kus ze kon het niet uit haar hoofd zetten. Hij opende zijn ogen, zijn blik was hatelijk, nog hatelijker dan hatelijk. Hij keek recht in haar ogen, hij stond stokstijf, maar op een manier waarop je denkt dat hij ieder moment op je af kan komen. Liliana had haar wapen niet bij maar ze deinsde zeker niet terug. Zijn ademhaling werd zwaar van de woede. Een zwaar gegrom kwam uit zijn borst. Kiba! Kalmeer! Wat is er toch met je?!Zei ze meer ongerust dan kwaad.

'Kiba! Kalmeer! Wat is er toch met je?!' Hij gromde. "Wat is er met jou zul je bedoelen?" Hij praatte nog steeds grommend. "Ik heb wel genoeg van je gehoord. Ik dacht dat wat ik me allemaal herinnerde echt was, maar je bent een heks, je had me gehersenspoeld en ik ben blij dat iemand me de waarheid verteld." Hij keek haar nog steeds met diezelfde blik aan. Hij haatte haar verrot.

Hij gromde. "Wat is er met jou zul je bedoelen?" Hij praatte nog steeds grommend.Met míj?! Vroeg ze geschokt. "Ik heb wel genoeg van je gehoord. Ik dacht dat wat ik me allemaal herinnerde echt was, maar je bent een heks, je had me gehersenspoeld en ik ben blij dat iemand me de waarheid verteld." Hij keek haar nog steeds met diezelfde blik aan. Ze was met stomheid geslagen waar had hij het over?! Kiba waar heb je het over?! Ik heb je nooit gehersenspoelt! Jij probeerde me eerst te vermoorden weet je nog? Maar je stopte...Ik wilde je hulp en jij wilde mijn lichaam...en we werden verliefd. We kregen een prachtige dochter, een té prachtige ochter... Ik kan je niet hersenspoelen Kiba mijn drankjes werken enkel op mensen. Ik weet niet wie je die leugens vertelt maar er is niets van waar! Zei ze ze ademde hevig wie vertelde zulke leugens?!

'Kiba waar heb je het over?! Ik heb je nooit gehersenspoelt! Jij probeerde me eerst te vermoorden weet je nog? Maar je stopte...Ik wilde je hulp en jij wilde mijn lichaam...en we werden verliefd. We kregen een prachtige dochter, een té prachtige ochter... Ik kan je niet hersenspoelen Kiba mijn drankjes werken enkel op mensen. Ik weet niet wie je die leugens vertelt maar er is niets van waar!' Hij gromde. "Nu probeer je het weer. Ik weet de waarheid wel." Hij keek haar hatelijk aan. "Je smeekte me om je niet te vermoorden, je gebruikte me als je slaafje en als ik niet deed wat je zei, zou je me gaan verraden. Je moest een dochter hebben, en ik had je die gegeven." Hij gromde. "Je sloot me trouwens steeds op in de kelder, gaf me altijd de restjes eten... En op een keer beweerde je dat ik je bedrogen had met mijn eigen dochter. Wat denk je wel niet dat ik bén?" Hij ging twee stappen naar haar toe. "Je deed Lily en mij een armband om en deed ons naar de arena, daar moesten we tegen elkaar. Maar Lily verwoestte de arena en daarna dwong je me de rook in en hoopte je dat ik zou stikken. Een tijd later ben je vertrokken, ik kan niet geloven dat ik vanwege jou deprissief geworden ben." Zijn handen waren tot vuisten gebald.

Hij gromde. "Nu probeer je het weer. Ik weet de waarheid wel." Hij keek haar hatelijk aan. Ze snapte er niets meer vn. "Je smeekte me om je niet te vermoorden, je gebruikte me als je slaafje en als ik niet deed wat je zei, zou je me gaan verraden. Je moest een dochter hebben, en ik had je die gegeven." Hij gromde. Liliana keek hem met een gezicht vol pijn aan. Dat was niet waar! Lily was een ongeluk! Ze heeft noooit om een kind gevraagd. "Je sloot me trouwens steeds op in de kelder, gaf me altijd de restjes eten... En op een keer beweerde je dat ik je bedrogen had met mijn eigen dochter. Wat denk je wel niet dat ik bén?" Hij ging twee stappen naar haar toe. "Je deed Lily en mij een armband om en deed ons naar de arena, daar moesten we tegen elkaar. Maar Lily verwoestte de arena en daarna dwong je me de rook in en hoopte je dat ik zou stikken. Een tijd later ben je vertrokken, ik kan niet geloven dat ik vanwege jou deprissief geworden ben." Zijn handen waren tot vuisten gebald. Liliana schudde haar hoofd ze wilde hem in haar armen nemen alles eruit huilen mar ze kon niet ze was verlamd en ze keek hem recht aan. Kiba dat is niet waar! Dat is allemaal niet waar! Riep ze met een gebroken stem. Ik heb je nooit een armband aangedaan! Ik kon je niet aan en ik hield van je! Ik was afhankelijk van je je hebt me in huis genomen. Ze slikte en een traan rolde uit haar oog. Ik heb nooit om een kind gevraagd Lily was een verassing je wilde haar weghalen omdat ze me vreselijk ziek maakte. Ik ging bijna dood bij haar geboorte jij hebt haar eruit gehaald jij bleef 3 dagen aan mijn bed zitten, je haatte haar je gaf haar de schuld dat ik bijna dood was! Maar toen ik weg was op een missie en zij steeds meer op mij ging lijken viel je voor haar je wist niet wat je deed! Tranen stroomde uit haar ogen. Toen ik terug kwam heb je alles opgebiecht ik was er kapot van je wou zelf naar de arena je wilde een eind aan je leven maken! Lily ging je achterna jullie werden beide gevangen! Ze keek hem recht aan ze trilde helemaal. Je wou maar niet uit die rook je wilde zo graag dood maar we lieten het niet toe, ik liet het niet toe omdat zelfs na wat je gedaan had hield ik nog van je... Zei ze met een gebroken stem. En toen je lily wilde bevrijden vingen ze je en brachten ze je naar hier je haatte Ator je was stikjaloers op hem en een paar dagen terug zei je me dat ik je moest vergeten dat ik je moest behandelen als iedere andere soldaat. Zei ze ten slotte ze trok het koortje om haar hals los waar de eenhoorn ketting die ze van hem had gekregen aanhing ze legde hem voor hem neer en ze verliet de kamer met betraande ogen en een gebroken ziel.....

'Kiba dat is niet waar! Dat is allemaal niet waar!' Hij gromde naar haar, hij wist wel beter. 'Ik heb je nooit een armband aangedaan! Ik kon je niet aan en ik hield van je! Ik was afhankelijk van je je hebt me in huis genomen.' Voor hij iets kon zeggen, ging ze al verder. ' Ik heb nooit om een kind gevraagd Lily was een verassing je wilde haar weghalen omdat ze me vreselijk ziek maakte. Ik ging bijna dood bij haar geboorte jij hebt haar eruit gehaald jij bleef 3 dagen aan mijn bed zitten, je haatte haar je gaf haar de schuld dat ik bijna dood was! Maar toen ik weg was op een missie en zij steeds meer op mij ging lijken viel je voor haar je wist niet wat je deed!' Hij stopte met grommen, maar zijn handen waren nog steeds tot vuisten gebald en hij keek haar nog steeds woedend aan. 'Toen ik terug kwam heb je alles opgebiecht ik was er kapot van je wou zelf naar de arena je wilde een eind aan je leven maken! Lily ging je achterna jullie werden beide gevangen!' Zijn blik verzachtte. 'Je wou maar niet uit die rook je wilde zo graag dood maar we lieten het niet toe, ik liet het niet toe omdat zelfs na wat je gedaan had hield ik nog van je...' Zijn handen waren niet meer tot vuisten gebald. ' En toen je lily wilde bevrijden vingen ze je en brachten ze je naar hier je haatte Ator je was stikjaloers op hem en een paar dagen terug zei je me dat ik je moest vergeten dat ik je moest behandelen als iedere andere soldaat.' Ze gaf hem een ketting, duidelijk van een eenhoornhoorn. Liliana verdween. Kiba deed de deur dicht en staarde naar de ketting. Hij nam de ketting in zijn handen en ging liggen terwijl hij de ketting bestudeerde. Wie zou hij moeten geloven? Liliana of de mysterieuze man. Hij hield de ketting stevig vast en sloot zijn ogen terwijl hij zich alles probeerde te herinneren. Opeens zag hij de waarheid voor zich. Blijkbaar had het stukje hoorn nog steeds een beetje kracht, hij zag de waarheid in zijn hoofd afspelen. Hetgene wat Liliana hem vertelde. Toen hij alles gezien had, keek hij geschrokken met grote ogen. Wat was er met hem gebeurd? Wat had hij gedaan? Hij stond meteen recht... Excuses zouden nu niet meer helpen. Hij hoorde dat Liliana vertrok omdat ze naar de training moest om andere soldaten te gaan trainen. Maar hij had huisarrest... Kiba teleporteerde zich naar de stad en koopte daar verschillende dingen met het beetje geld dat hij nog had. Daarna verdween hij weer naar het huis. Hij had een hoop rode theelichtjes gekocht. In de gang maakte hij een pad richting de keuken. tussen de twee rijen theelichtjes die het pad vormde, strooide hij rode rozenblaadjes zodat het pad nog duidelijker was. De tafel was nogal groot en hij maakte met theelichtjes een hartje. Daarna legde hij een rode roos die hij gekocht had in het hartje, er hing een briefje aan waar hij zelf in sierlijke letters 'sorry' geschreven had. Hij streek de kaarsen aan en ging daarna naar zijn kamer. Het had zoveel tijd in beslag genomen dat het ondertussen al avond was en Liliana ieder moment thuis kon komen. Kiba had zijn deur dichtgedaan en lag op het veldbed terwijl hij met de ketting speelde, hij voelde zich enorm schuldig. Waarom luisterde hij ook naar een vreemde? Opeens weet hij het weer, hij was licht in zijn hoofd door de veroving... Tuurlijk...

Liliana probeerde zich sterk te houden ze liet niets merken aan de soldaten dat ze er onderdoor was. Dat ze helemaal op was. Ze deed de training zoals altijd ze probeerde haar gedachten erbij te houden maar het lukte niet goed ze liet de training iets vroeger stoppen en ze liep in het donker naar huis toen ze thuis kwamschrok ze overal stonden theelichtjes en een pad van rozenblaadjes dat naar de keuken leed op haar tafel was een hartje van theelichtjes gemaakt met een roos erin en een briefje met Kiba's sierlijke handschrift. Ze snapte er niets van maar ze was blij opgelucht ze voelde zich wat beter het kon haar nietschelen dat hij het huisarrest had genegeerd. Ze wilde naar hem toegaan hem bedanken maar net voor zede deur kon opendoen zakte ze op de grond haar hand har de klink nog aangeraakt en de deur doen trillen. Door alle gebeurtenissen had ze haar injecti niet ingespoten het middel dat haar in leven hield als ze het niet binnen de 3 minuten had zouden haar vitale organen het begeven ze trilde en haar lichaam maakte schokjes ze probeerde naar adem te happen naar haar tas te kruipen waar de spuit in zat....

Hij hoorde haar voetstappen en luisterde nauwkeurig, hij kon zelfs haar ademhaling horen. Hij hoorde haar naderen en spande al zijn spieren op. Maar hij hoorde een lichte knal. Hij vloog recht en ging naar haar toe. Hij zag haar schokkerig ergens naartoe kruipen. Hij wist niet wat hij moest doen... jawel, hij wist het wel. Hij nam haar in zijn armen en teleporteerde naar de spoedafdeling. "Noodgeval bij ondergeneraal!" Iedereen snelde naar haar toe en ze zagen het probleem meteen. Er kwam iemand met een spuit aangerent, net op tijd. Ze wilde Liliana overnemen, want ze was niet bij bewustzijn omdat het bijna te laat was. Maar hij droeg haar naar een bed en legde haar er voorzichtig in en stopte haar onder. Hij streek een lok haar uit haar gezicht en gaf haar een kus op haar voorhoofd en deed haar de aanhoornketting weer aan. Daarna ging hij terug naar huis om de kaarsen te doven, je weet maar nooit. Misschien zou ze ook te hard van streek zijn als hij bij haar zou zijn. Hij doofde de kaarsjes, maar liet ze liggen. Kiba ging weer naar zijn bed en ging erin liggen.

Liliana zag alles dubbel maar ze voelde wel hoe ze opgetilt werd. De ruimtes werden lichter maar ze zag alleen nog maar vlekken en ze hoorde alleen klanen geen woorden ze voelde een stekende pijn in haar arm en ze zag als laatste 2 bezorgde blauwe ogen voor alles zwart werd. Ze had de meest vreemde dromen nachtmerries zelfs maar Kiba was er altijd om de monsters weg te jagen om haar in zijn armen te sluiten. Ze werd weer wakker in een ziekenhuisbed met slangen aan haar pols. alles tolde maar ze keek meteen rond of ze Kiba nergens zag. Ze riep een verpleger vroeg of Hij Kiba wilde halen. Ze had zo'n nood aan hem ze wilde weten of dat alles echt gebeurd was of het niet zomaar een fantasie was geweest. Ze voelde het hart om haar hals het teken van hun oude liefde.

Hij hoorde geklop op de deur en snelde naar de deur toe. Hij opende de deur en zag een verpleegsterstaan. "Liliana vroeg naar u, ze is in de ziekenzaal." Kiba knikte. "Bedankt." De vrouw ging terug weg en hij deed de deur op slot. Daarna wandelde hij weer naar het ziekenhuis. Hopelijk was ze niet overstuur ofzo. Hij stond in de deur van de kamer waar ze lag. "U wilde me spreken?" Vroeg hij beleeft. Hij slikte even maar bleef recht in de deur staan terwijl hij op een antwoord wachtte.