OMG! [Kiba]

Liliana lag langs een nogal knorrige Kiba te slapen naarmate haar buik dikker werd werd zijn humeur erger en ook omdat hij nu niet meer met haar kon stoeien Liliana begon er steeds slechter uit te zien en op een nacht werd de pijn erger ze begon te schreeuwen en voelde hoe nat haar benen werden ze wekte Kiba in volle paniek en bleef maar schreeuwen haar weeën waren begonnen ze perstte maar de baby kwam maar niet Liliana raakte nog harder in paniek en ze keek Kiba aan met ogen vol angst. "Haal hem eruit! Haal hem er uit hij stikt!" Schreeuwde ze haar hart begon steeds sneller te slaan veel te snel te slaan.

Hij lag rustig te slapen, slapen werd steeds moeilijker. Hij zat steeds te piekeren over het ding. Ook moest hij zich de hele tijd inhouden en daar werd hij humeurig van. Opeens werd hij wakker van geschreeuw. De matras was helemaal nat. Hij sprong uit bed. Toen zag hij de bezwete Liliana. Hij wist wat dit betekende. "Haal hem eruit! Haal hem er uit hij stikt!" Hij slikte. Hoe moest hij het ding eruit halen? Hij liet zijn klauwen tevoorschijn komen. "Sorry voor de pijn." hij gaf haar snel een kus op haar wang. Hij scheurde haar buik open. Keizersnede was de enige optie. Hij probeerde haar gescreeuw te negeren, maar hij had zoveel medelijden dat er tranen uit zijn ogen stroomde. Hij zag het kleine ding en sneed de navelstreng door. Hij nam het kind eruit en legde het op de grond. Daarna ging hij weer naar Liliana. Hoe moest hij deze wonde weer heel krijgen? Hij liet wat schubben verschijnen en brak die af. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar hij had het voor haar over. Hij maakte een gat in de schub en liet het sap eruit druppelen op Liliana's gigantische wonden. Dit deed hij een aantal keer en de wond groeide dicht. Het sap ding uit draken schubben stond bekend om hun helende krachten. Er stroomde tranen uit zijn ogen, Liliana reageerde maar niet. Wanhopig begon hij mond op mond beademing toe te passen.

Liliana zag hem met zijn klauwen ze keek hem angstig aan maar niet voor de pijn maar voor de angst dat ze haar kind zou verliezen. "Sorry voor de pijn." hij gaf haar snel een kus op haar wang. Ze schreeuwde de longen uit haar lijf toen hij haar buik begon open te scheuren ze kneep in de matras en haar hart begon steeds sneller te slaan tot het plots bijna niet meer sloeg ze voelde de pijn bijna niet meer haar ogen draaide weg en ze lag levenloos op het bed. Ze voelde plots hoe er weer lucht in haar longen werd geblazen ze opende haar ogen even maar deed ze toen weer dicht Liliana was even dood geweest maar hij had haar weer tot leven gewekt Liliana keek hem even aan en greep zijn hand. "Zorg voor hem..." Smeekte ze voor ze haar bewustzijn verloor ze was bewusteloos voor 3 dagen en door het draken sap was ze wat veranderd haar huid was wat bleker geworden en haar ogen hadden een andere tint bruin vreemd genoeg was ze ook niet meer graat mager ze opende traag haar ogen en zocht naar Kiba en haar kindje.

"Zorg voor hem..." Hij zuchtte. Hij bekeek het kind. Het was een zij. Hij zuchtte en nam het kind. Kiba ging naar een plaatselijk vijvertje en liet het kind half verdrinken. Kiba zou het kind vermoord hebben, maar toen dacht hij terug aan Liliana. Kiba wilde het kind geen eten geven, het meisje was graatmager geworden. Liliana was ook veranderd. Er waren al drie dagen om, haar hart klopte, maar ze reageerde op niets. Hij knielde naast het bed neer en nam haar hand. Wat als ze nooit meer zou ontwaken? Kiba begon te huilen.

Ze werd wakker gedesoriënteerd ze voelde dat iets haar hand vasthield en toe ze haar hoofd wat schuin draaide zag ze Kiba zitten ze glimlachte een beetje. "Kiba..." Zei ze met een zwakke stem. Maar toen schrok ze even waar was haar baby ze schoot recht iets te snel want ze wankelde een beetje ze zocht in paniek naar haar baby ze draaide zich om en keek angstig naar Kiba. "De baby?!" Vroeg ze in paniek.

"Kiba..." Hoorde hij Liliana zeggen. Door zijn tranen uit glimlachte hij lichtjes. Opeens stond Liliana in paniek recht. "De baby?!" Hij zuchte geïrriteerd. "volg me maar." Hij stond recht en liet met wat hitte de tranen opdrogen. Kiba ging richting de kerkers. Hij opende één van de deuren en ze kwamen in de donkerste, vochtigste,... In het kort samengevat, de ergste kerker uit. Hier en daar lagen wat botten en er liepen ratten. In het midden lag de graatmagere, uitgehongerde baby. Kiba ging in de gang staan, aan de kant en uit het zicht van Liliana, hij wilde dat melig gedoe niet zien.

Hij zuchte geïrriteerd. "volg me maar." Hij stond recht en liet met wat hitte de tranen opdrogen. Kiba ging richting de kerkers. Hij opende één van de deuren en ze kwamen in de donkerste, vochtigste,... In het kort samengevat, de ergste kerker uit. Hier en daar lagen wat botten en er liepen ratten. In het midden lag de graatmagere, uitgehongerde baby. Liliana had plots veel zin om Kiba te gaan slaan maar ze moest eerst naar haar baby. Ze had koud en was mager ze gaf haar drinken het arme schatje had echt honger ze liep door de gangen en gunde Kiba geen blik waardig Lily had koorts ze nam haar mee naar de slaapkamer en sloeg haar in het deken ze had alleen oog voor har kleine zieke meisje. Haar hele melkopslagend lichaamsdeel werd leeggezogen en toen veel ze in slaap. Liliana keek haar liefdevol aan. "Rustig maar het komt goed lieve Lily mama is hier..." Ze legde Lily in het bed en nam Kiba's kussen ze zag hem in de gang staan en liep hem voorbij ze gooide zijn kussen in de vochtige kerker en liep hem toen weer voorbij ze keek naar haar kleine engeltje. Haar borsten waren opgezwollen door de melk nu waren ze nog dikker dan normaal.

Liliana had alleen maar oog voor het kind. Hij voelde zich helemaal genegeerd. "Rustig maar het komt goed lieve Lily mama is hier..." Liliana gooide zijn kussen in de kerker. Het leek wel alsof hij helemaal alleen was op de wereld. Hij zuchtte en ging de kerker in. Hij deed de deur op slot zodat niemand binnen kon. Hij ging triest tegen de muur zitten en er begonnen tranen uit zijn ogen te stromen. Liliana had hem niet eens één momentje gegunt, ze had hem zelfs niet bedankt. Kiba begon licht te snikken.

Liliana had gedacht dat hij nu wel zijn ergenis zou komen uiten maar in plaats daarvan sloot hij zichzelf op in de kerker ze voelde zich schuldig en liep naar de deur ze hoorde zijn gesnik. Ze klopte op de deur maar hij antwoorde niet. Ze stak haar mes in het slot en forseerde de boel. ze kwam binnen in de kerker en zag hem huilend zitten. Ze moest ook huilen en liep naar hem toe ze kroop op zijn schoot en begon hem te zoenen ze keek hem aan met huilende ogen. "het...het spijt me." Zei ze met een triestige stem.

Hij hoorde geklop op de deur, maar hij wilde niet antwoorden. Hij hoorde hoe het slot geforseert werd. Liliana ging naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. Ze begon hem te zoenen. "het...het spijt me." Hij keek haar gekweld aan. "Waarom deed je me dat aan? Waarom? Ik heb je kind in leven gehouden, ik heb dag en nacht naast je bed gezeten, te wachten tot je ontwaakte. Ik heb je alleen maar alleen gelaten als ik naar je kind ging kijken, voor de rest ben ik steeds bij jou gebleven." Omdat hij al lang niet meer gegeten had, merkte hij de honger niet eens meer op. Er rolde een neiuwe traan uit zijn oog.

Hij keek haar gekweld aan. "Waarom deed je me dat aan? Waarom? Ik heb je kind in leven gehouden, ik heb dag en nacht naast je bed gezeten, te wachten tot je ontwaakte. Ik heb je alleen maar alleen gelaten als ik naar je kind ging kijken, voor de rest ben ik steeds bij jou gebleven." Ze keek hem aan. "Ze is ziek Kiba, ze is ziek en graatmager en je hebt haar in de vochtigste en donkerste kerker gelegd...." Zei ze met een gekwelde stem ze begreep niet waarom hij dat had gedaan ze legde haar hoofd tegen zijn borst. "Waarom heb je zo'n hekel aan haar? Lily kan er niets aan doen..." Zei ze terwijl er ook een traan uit haar oog rolde. Ze wilde geen ruzie met Kiba.

"Ze is ziek Kiba, ze is ziek en graatmager en je hebt haar in de vochtigste en donkerste kerker gelegd...." Hij zuchtte. "Ze kon nog niets vast eten, en daarbij, ik weet niets af van kinderen." Ze legde haar hoofd tegen zijn borst. "Waarom heb je zo'n hekel aan haar? Lily kan er niets aan doen..." Ze had dus blijkbaar ook al een naam... "Wie zijn schuld is het dan wel? Zij maakte je graatmager, door haar was je bijna dood. Hoe kan ik van iemand houden die je bijna heeft vermoord? Hoe?"

Hij zuchtte. "Ze kon nog niets vast eten, en daarbij, ik weet niets af van kinderen." Ze zuchtte. "Maar een kerker?!" Zei ze nog steeds wat geschokt. "Wie zijn schuld is het dan wel? Zij maakte je graatmager, door haar was je bijna dood. Hoe kan ik van iemand houden die je bijna heeft vermoord? Hoe?" Liliana keek hem aan. "Zoals ik van jouw ben gaan houden...." Zei ze terwijl ze hem een zachte tedere kus op zijn wang. "Ze is je dochter Kiba...." Zei ze terwijl ze hem bleef aankijken.

"Zoals ik van jouw ben gaan houden...." Ze gaf hem een zachte, tedere kus. Hij wilde liever niet aan dat moment denken. "Ze is je dochter Kiba...." Hij gromde. "Spijtig genoeg wel." Hij schoof Liliana van hem af. "Ik kan het gewoon niet, je was bijna dood. Iedereen die jou vermoord, of bijna vermoord, zal ik nooit vergeven. Ik heb het mezelf ook nog niet vergeven, en dat zal ik ook nooit gaan doen." Hij keek naar de muur die vol zat met vochtplekken. Bijna iedere avond dacht hij terug aan al die zielen die hij vermoord had.

Hij gromde. "Spijtig genoeg wel." Hij schoof Liliana van hem af. "Ik kan het gewoon niet, je was bijna dood. Iedereen die jou vermoord, of bijna vermoord, zal ik nooit vergeven. Ik heb het mezelf ook nog niet vergeven, en dat zal ik ook nooit gaan doen." Hij keek naar de muur die vol zat met vochtplekken. Die woorden braken haar hart ze hapte even naar adem ze begreep hem niet. Ze keek hem aan met tranen in haar ogen. "Probeer haar dan te verdragen, doe het voor mij alsjeblieft Kiba." Smeekte ze. Ze vond het vreselijk voor Kiba en Lily. Ze stond op en stak haar hand naar hem uit. "Kom je mee? Weg van deze deprimerende plaats." Ze hield zielsveel van hem.

"Probeer haar dan te verdragen, doe het voor mij alsjeblieft Kiba." Hij zuchtte. Ze stond op en stak haar hand uit. "Kom je mee? Weg van deze deprimerende plaats." Hij draaide zich naar haar toe. "Ik wil haar nu even niet zien, ik ben zodadelijk terug." Hij verdween de kerker uit. Hij ging even naar buiten. Buiten ging hij op een stenen bankje zitten, er waren stukken uit en het was half begroeid met planten.

Hij draaide zich naar haar toe. "Ik wil haar nu even niet zien, ik ben zodadelijk terug." Hij verdween de kerker uit. Liliana zuchtte en ging naar har lieve baby ze vond het niet leuk ze wilde hem niet kwetsen ze legde Lily in een andere kamer waar Kiba bijna nooit kwam en ze ging in bed liggen ze huilde op het kussen ze vond het vreselijk dat de 2 meest dierbaarste personen in haar leven elkaar haatte.