Dad [Robin]

HIj lachte 'Van mij hoef je nu ook niks te doen lieverd.' Zei hij Ze keek haar vader aan en glimlachtte een beetje. "Dankje papa." Zei ze nog voordat ze haar moeder zag ze viel haast meteen flauw toen ze haar zag en Hope bleef bij haar zitten tot ze wakker werd toen ze wakker werd knuffelde ze Hope en ze werd bijna geplet door de stevige greep van haar moeder. Haar moeder liep naar haar vader en zoende hem ze draaide haar hoofd even weg dat wilde ze nu echt niet zien. "Hoe...Hoe komt ze hier?" Vroeg haar moeder ze keek een beetje met een pijnlijk gezicht naar haar vader. 'Ze kwam eerlijk is eerlijk naar ons toe.' HIj grinnikte en keek naar Hope. "Wel eigenlijk was ik van plan om jullie te flamberen maar daar hebben de andere mannen een stkje voor gestoken en papa heeft me alles uitgelegd." Zei ze met een kleine glimlach. Nu keek ze even serieus naar haar vader. "En...euh papa opa is dood..." Bekende ze.

"Wel eigenlijk was ik van plan om jullie te flamberen maar daar hebben de andere mannen een stkje voor gestoken en papa heeft me alles uitgelegd." Zei ze met een kleine glimlach. Nu keek ze even serieus naar haar vader. "En...euh papa opa is dood..." Bekende ze. Hij keek haar lang aan maar knikte toen, hij had het wat eerder gehoord maar de oorzaak van de dood was toen neit echt bekend en nu wist hij het. '' Nog een blood hunter minder in de wereld.'' Zei hij rustig en keek naar Widow '' Nu heb ik nog een broer maar goed daar reken ik zelf wel mee af.'' Zei hij en samen met Widow liepen ze naar hun dochter.

'' Nog een blood hunter minder in de wereld.'' Zei hij rustig en keek naar Widow '' Nu heb ik nog een broer maar goed daar reken ik zelf wel mee af.'' Zei hij en samen met Widow liepen ze naar hun dochter. Ze draaide haar hoofd een beetje weg. "Ik weet niet zeker of hij nog leeft papa. Will heeft hem al eens aangevallen en we zijn vertrokken voor Razor hem echt heeft kunnen opeten dus ik weet niet of hij nog leeft." Bekende ze ze hoopte dat hij dood was maar ze twijfelde er sterk aan ze ging naar haar ouders toe en stortte zich in hun armen. "Ik ben zo blij dat ik weer bij jullie ben!" Zei ze zacht.

Ze draaide haar hoofd een beetje weg. "Ik weet niet zeker of hij nog leeft papa. Will heeft hem al eens aangevallen en we zijn vertrokken voor Razor hem echt heeft kunnen opeten dus ik weet niet of hij nog leeft." Bekende ze ze hoopte dat hij dood was maar ze twijfelde er sterk aan ze ging naar haar ouders toe en stortte zich in hun armen. "Ik ben zo blij dat ik weer bij jullie ben!" Zei ze zacht. HIj lachte 'ik ben ook blij dat jij weer terug bent en ik denk dat je moeder er het zelfde over denkt,' Hij haalde zijn hand door zijn haar en dacht toen aan het brief die hij gister had gelezen, toen had hij er ook in gelezen dat zijn broer een hand kwijt was maar nog wel leefde en klaar voor stond om zijn vaders zaak over te nemen 'Maak je maar geen zorge Hope, me broer leeft nog en ik laat hem even rusten.' Zei hij rustig en wreef over haar wang.

HIj lachte 'ik ben ook blij dat jij weer terug bent en ik denk dat je moeder er het zelfde over denkt,' Hij haalde zijn hand door zijn haar ze lachtte even. 'Maak je maar geen zorge Hope, me broer leeft nog en ik laat hem even rusten.' Zei hij rustig en wreef over haar wang. Ze keek hem een en verstijfde even ze richtte haar hoofd naar de grond. "Dat is nu net hetgene waar ik bang voor was. Ik denk namelijk niet dat hij echt blij gaat zijn als hij me nog eens ziet na wat er de laatste keer gebeurd is." Zei ze zacht. Ze trilde een beetje.