Dad [Robin]

Hope was opzoek naar het stelletje mensen dat al dagen de lucht hier vervuilde na een poosje zag ze de verachtelijke wezens en grijnsde duivels in draken vorm sprong ze uit de boom en begon de mannen aan te vallen ze verdedigde zich moedig maar Hope wist er een paar te doden. Wat Hope niet wist was dat dit de vrienden en huisgenoten van haar vader waren zij zag ze aan voor gemene bloodhunters en sinds de arena moest ze alle bloodhunters dood hebben. Hope spuwde vuur en vele liepen brandwonden op...

Met zijn groep: Robert, zijn beste vriend, James een jonge die niet zo lang geleden bij hun hoort. Bart, ook een goede vriend en de zwarte monnik namens Christophen de hem een lange tijd heeft genezen toen hij bijna dood was. Samen reden ze uit de stad lachend en vrolijk. Zу hadden vandaag veel geluk gehad en ee npak paard reed achter hun aan. Widow was ergens aan het jagen en hij merkte dat het steeds beter met haar ging. HIj had nogsteeds het verdriet om zijn dochter maar samen met widow ging het beter. Toen ze bijna bij hun huis waren hoorde ze geschreeuw en het rook er naar verbrand huid, Robin spoorde zijn paard aan en galoppeerde naar hun huis waar hij een zwarte draak met blauwe strepen zijn mensen zag verbranden. '' Wat is er hier in hemelsnaa...'' Hij keek naar de draak en verstarde Christophen sloeg een kruis toen iedereen het draak in zicht kregen. '' Hope...'' kon hij alleen maar zeggen en keek haar ongelovig aan, zijn vader zij dat ze dood was tijdens een gevecht...

Ineens hoorde ze nog meer mannen ze draaide zich grommend om met ontblootte tanden en zag haar vader met een paar andere mannen. Hope was nog steeds aan het afkicken van de drugs die ze haar gegeven hadden en ze keek bloeddorstig naar de mannen maar haar ogen waren geficseerd op haar vader die haar in haar ogen in de steek had gelaten. Hope gromde en liep op hem en storm af ze ging recht voor hem staan en brulde recht in zijn gezicht haar blauwe ogen stonden bloeddorstig en toen werden er netten over haar gegooid ze liet een paar kreten horen toen de stroomnetten over haar hingen en haar dwongen weer mens te worden ze kronkelde en probeerde de netten weg te slaan maar het luktte haar niet....

Hij zag hope naar hem toe lopen en voor Storms neus staan en brulde, Storm die getraind was schrok zich rot en begon wild te stijgeren. Hij zag wat mensen op Hope af komen en haar begooien met netten, toen ze schreeuwde van pijn en zich terug veranderde kwam zijn oude ik te voorschijn en keek hij boos naar de mensen die net netten hebben gegooid. '' Wat denken jullie wel niet, stelletje sukkels! haal die netten er af, zie je niet dat ze nog maar een kind is.'' Snauwde hij en steeg van zijn onrustige paard af en klopte even op zijn schouder zodat hij kalmeerde. Al die tijd was Hope in leven en hij had geen vinger uitgestoken om haar te redden, natuurlijk was ze boos. Voorzichtig haalde hij de netten er af en Christophen kwam aan lopen met verband en andere spullen om haar wonden te verzorgen. De andere mannen die nog konden helpen begonnen de zwaar gewonden te helpen. '' Hope hoor je me? Waar heb je het meest pijn lieverd?'' vroeg hij zachtjes terwijl hij haar voorzichtig controleerde.

hij boos naar de mensen die net netten hebben gegooid. '' Wat denken jullie wel niet, stelletje sukkels! haal die netten er af, zie je niet dat ze nog maar een kind is.'' Snauwde hij en steeg van zijn onrustige paard af en klopte even op zijn schouder zodat hij kalmeerde. Hope bleef haar vader wantrauwend en grommend aankijken. De mannen lieten haar met rust en gingen naar de zwaar gewonde haar vader kwam naar haar toe samen met een andere man en een verbanddoos. '' Hope hoor je me? Waar heb je het meest pijn lieverd?'' vroeg hij zachtjes terwijl hij haar voorzichtig controleerde. Hope kroop wat naar achteren en gromde gevaarlijk. ''Blijf van me af! Ik wil je hulp niet!'' Gromde ze naar haar vader in haar ogen was hij en haar moeder bijna even slecht als de bloodhunters van de arena. Hope had pijn ze zat onder de krassen waar het bloed uitgutste en ze was mager, te mager. Hope bleef haar vader vol haat aanstaren. "Waarom wil jij mij nu ineens helpen?! Je hebt je al die jaren niets van mij aangetrokken! Jij en moeder hebben mij in de steek gelaten!" Gromde ze nog kwader. Ze zag dat de mannen haar in de gaten hielden een draak was niet om mee te lachen...

''Blijf van me af! Ik wil je hulp niet!'' Gromde ze, hij keek haar aan en voelde de pijn in zijn hart, zijn dochter wou niet dat hij hielp. HIj bekeek haar nu goed en wenkte Robert 'Breng wat eten hier naar toe.' Zei hij rustig en keek toen weer naar Hope. Ze bleef hem vol haat aanstaren en Robin zuchten. "Waarom wil jij mij nu ineens helpen?! Je hebt je al die jaren niets van mij aangetrokken! Jij en moeder hebben mij in de steek gelaten!" Gromde ze nog kwader. Hij keek haar begrijpend aan maar hij voelde tranen op komen, hij hield zich sterk 'We zouden je komen redden ook al zou het onze dood zijn geweest. Maar toen ik aan het genezen was kreeg ik een brief van me vader met het nieuws dat jij dood was gegaan tijdens een gevecht. Het was een ramp voor mij geweest, vraag maar aan de mannen. Ik was jaren depressief geweest en sinds kort ben ik hier en heb ik je moeder gevonden.' Zei hij rustig en ging achter haar staan en hief haar een beetje op zodat ze ging zitten. Hij liet de andere een teken zien dat ze konden gaan en pakte een ontsmetting middel. Heel zachtjes maakte hij haar wonden schoon ook al zal dit gevaarlijk zijn. Hij herinnerde zich nog hoe ze en keer gevallen was en haar knie open was, hij moest het helemaal ontsmetten en dat vond ze toen zeker niet leuk. Robert kwam aan gelopen met een dienblad met van alles er op, vers geperste sap, warme maaltijd en nog andere dingen zodat zij haar buikje vol kon eten.

HIj bekeek haar nu goed en wenkte Robert 'Breng wat eten hier naar toe.' Zei hij rustig en keek toen weer naar Hope. Hope bleef grommen en hem aanstaren ze vertrouwde het niet. 'We zouden je komen redden ook al zou het onze dood zijn geweest. Maar toen ik aan het genezen was kreeg ik een brief van me vader met het nieuws dat jij dood was gegaan tijdens een gevecht. Het was een ramp voor mij geweest, vraag maar aan de mannen. Ik was jaren depressief geweest en sinds kort ben ik hier en heb ik je moeder gevonden.' Zei hij rustig en ging achter haar staan en hief haar een beetje op zodat ze ging zitten. Ze draaide zich om zodat haar gezicht weer naar hem toegericht was ze vertrouwde het niet als hij achter haar stond. Hij begon haar wonden te ontsmetten en ze gromde nog harder ze sloeg het ontsmettingsmiddel uit zijn handen en wilde hem wegslaan maar iets hield haar tegen. Iets in haar hield nog steeds van hem. Robert kwam aan gelopen met een dienblad met van alles er op, vers geperste sap, warme maaltijd en nog andere dingen zodat zij haar buikje vol kon eten. Hope keek ernaar maar raakte het niet aan ze wist dat eten vaak drugs bevatte. Hope keek haar vader strak aan. "Is het eten vergiftigd?! Ga jij mij nu ook al vol met drugs spuiten?!" Zei ze kwaad. Het eten rook zo lekker en ze had zo'n honger maar ze weigerde om het aan te nemen. Ze wist niet of ze wel kon geloven dat haar vader dacht dat ze dood was maar Will zei ook al zo iets. Ze legde haar handen op haar hoof ze was zo in de war. Ze keek haar vader even twijfelend aan de haat in haar ogen was verdwenen....

Hij voelde hoe Hope de ontsmetting middel uit zijn handen sloeg maar hij ging gewoon rustig door. Toen dat gedaan was deed hij er wat zalf op en de wonden die diep waren deed hij een stuk van verband om. Hij voelde haar naar hem strak aankijken, "Is het eten vergiftigd?! Ga jij mij nu ook al vol met drugs spuiten?!" Zei ze kwaad. Hij keek haar kalm aan en schudde toen zijn hoofd 'Dat doe ik niet Hope, Bij geen een Shape shifter doe ik dat. JE mag ons huis doorzoeken, je zal geen drugs vinden.' Zei hij rustig en ging zelf ook zitten en zag dat RObert ook nog aan hem heeft gedacht. Hij knikte dankbaar en keek bezorgd 'Hoe is het met de andere?' Hij keek naar de meeste mensen die nu onder verband zaten 'Ze overleven het wel.' EN liep toen weg, Robin keek hem na en pakte zelf een bord. Hij had 's ochtens niet gegeten en had reuzen honger. Hij begon rustig te eten en keek Hope aan 'Hope, echt als we wisten dat je nog leefden zouden we alles er aan gedaan hebben om je te redden.' Zei hij zachtjes.

Robin bleef haar wonden verzorgen en ze vocht minder tegen omdat het de pijn verzachtte. Hij knikte dankbaar en keek bezorgd 'Hoe is het met de andere?' Hij keek naar de meeste mensen die nu onder verband zaten 'Ze overleven het wel.' EN liep toen weg, Robin keek hem na en pakte zelf een bord. Hope kromp wat ineen ineens voelde ze zich heel schuldig. Hij begon rustig te eten en keek Hope aan 'Hope, echt als we wisten dat je nog leefden zouden we alles er aan gedaan hebben om je te redden.' Zei hij zachtjes. Hope bleef haar vader even aanstaren en nam toen het andere bord ze at voorzichtig maar toen ze geen raar smaakje proefde at ze het gulzig op het was lekker en ze was echt ondervoed. Ze bleef haar vader nog even aanstaren en toen ze beide hun bord hadden weggezet vloog ze hem in de armen en begon ze te huilen. "Ik heb jullie zo gemist...." Zei ze tussen de tranen door.

Hope bleef haar vader even aanstaren en nam toen het andere bord ze at voorzichtig maar toen ze geen raar smaakje proefde at ze het gulzig op het was lekker en ze was echt ondervoed. Ze bleef haar vader nog even aanstaren en toen ze beide hun bord hadden weggezet vloog ze hem in de armen en begon ze te huilen. "Ik heb jullie zo gemist...." Zei ze tussen de tranen door. Hij omamrd haar stevig als of hij haar nooit meer vrij wilde laten en zei: '' Wij hebben je ook heel erg gemist lieverd, we hebben je ook gemist.'' Zei hij sussent en streelde haar wang '' Kom lieverd, jj moet uitrusten en herstellen, mama zou heel blij zijn als ze terug komt van het jacht.'' Hij tilde haar op en bracht haar het huis bnnen waar de mensen druk bezg waren met zich zelf.

Hij omamrd haar stevig als of hij haar nooit meer vrij wilde laten en zei: '' Wij hebben je ook heel erg gemist lieverd, we hebben je ook gemist.'' Zei hij sussent en streelde haar wang '' Kom lieverd, jj moet uitrusten en herstellen, mama zou heel blij zijn als ze terug komt van het jacht.'' Hij tilde haar op en bracht haar het huis bnnen waar de mensen druk bezg waren met zich zelf. Hope keek hem angstig aan. "nee papa laat me niet gaan slapen! Dan komen de nachtmerries weer terug dan word ik weer gek!" Zei ze met een stem druipend van angst en paniek. Ze klemde haar armen stevig om haar vader hij kon haar makkelijk dragen omdat ze zo weinig woog door de arena. Ze bleef hem aanstaren en ze trilde weer helemaal.

Hope keek hem angstig aan. "nee papa laat me niet gaan slapen! Dan komen de nachtmerries weer terug dan word ik weer gek!" Zei ze met een stem druipend van angst en paniek. Ze klemde haar armen stevig om haar vader hij kon haar makkelijk dragen omdat ze zo weinig woog door de arena. Ze bleef hem aanstaren en ze trilde weer helemaal. Ik blijf bij je en zorg dat je rustig kan slapen. Als het moet zal ik de hele tijd over je waken.'' Hij kuste haar voor hoofd en bracht haar hun kamer binnen. Widow wist hoe ze Hope altijd kon laten rustig laten slapen en hij hoopte dat ze snel hier heen kwam '' Heb je al Will ontmoet?'' Vroeg hij rustig terwijl hij haar neerlegde op zijn bed.

Ik blijf bij je en zorg dat je rustig kan slapen. Als het moet zal ik de hele tijd over je waken.'' Hij kuste haar voor hoofd en bracht haar hun kamer binnen. Hope werd op het bed gelegd maar ze weigerde haar ogen te sluiten. "Dat helpt niet papa..." Zei ze met een angstige stem. ''Heb je al Will ontmoet?'' Vroeg hij rustig. Ze knikte. "ja hij was één van de eerste die ik zag. Maar hij is veranderd papa en dat is mijn schuld. Hij heeft nu last van een kwadaardige helft." Zei ze met een schuldige stem. Ze ging wel liggen maar haar ogen bleven wijd open ookal was ze doodmoe ze hoopte maar dat haar vader het slaapliedje niet meer wist want als ze dat hoorde viel ze meteen in slaap.

Ze knikte. "ja hij was één van de eerste die ik zag. Maar hij is veranderd papa en dat is mijn schuld. Hij heeft nu last van een kwadaardige helft." Zei ze met een schuldige stem. Ze ging wel liggen maar haar ogen bleven wijd open ookal was ze doodmoe ze hoopte maar dat haar vader het slaapliedje niet meer wist want als ze dat hoorde viel ze meteen in slaap. Hij keek haar niet begrjpend aan '' Hij vond je echt leuk he? Dat heb ik gemerkt toen hij de eerste keer bij ons thuis kwam. En ik snap dat hiij van streek was toen je er niet was maar wat kan an die lieve jongen veranderd zijn?'' Hij veegde haar haar uit haar gezicht en ging naast haar zitten.

Hij keek haar niet begrjpend aan '' Hij vond je echt leuk he? Dat heb ik gemerkt toen hij de eerste keer bij ons thuis kwam. En ik snap dat hiij van streek was toen je er niet was maar wat kan an die lieve jongen veranderd zijn?'' Hij veegde haar haar uit haar gezicht en ging naast haar zitten. Ze keek hem recht aan en streelde even over zijn pluizige baard. "Ja in de jaren dat ik en mama bij WOF hebben gewoond zijn we zeg maar een stel geworden..." Bekende ze terwijl ze begon te blozen. "En Will is zeg maar een beetje gek geworden. Er is namelijk een soort van persoon die hem niet meer met rust laat en als hij teveel bloed drinkt neemt hij zijn lichaam over en dan....dan....dan is hij echt eng papa!" Zei ze terwijl ze wat zwaarder begon te ademen.

Ze keek hem recht aan en streelde even over zijn pluizige baard. "Ja in de jaren dat ik en mama bij WOF hebben gewoond zijn we zeg maar een stel geworden..." Bekende ze terwijl ze begon te blozen. "En Will is zeg maar een beetje gek geworden. Er is namelijk een soort van persoon die hem niet meer met rust laat en als hij teveel bloed drinkt neemt hij zijn lichaam over en dan....dan....dan is hij echt eng papa!" Zei ze terwijl ze wat zwaarder begon te ademen. Hij suste haar, ''Rustig blijven ademen Hope dan komt alles goed.'' Hij streelde haar har Het moest zeker vreselijk zijn dat Wll nu zo was geworden, hij was altijd zo een leve jonge geweest en zou zeker een goede paar zijn voor Hope. ''Je moet wete ndat ons toekomst al vast stond toen we geboren waren, dus het leven wou dat Will zo werd en ik weet zeker dat het later een goede nut zal hebben, in het begon is het altijd lastig.'' Zei hij rustig.

Hij suste haar, ''Rustig blijven ademen Hope dan komt alles goed.'' Hij streelde haar haar. ''Je moet wete ndat ons toekomst al vast stond toen we geboren waren, dus het leven wou dat Will zo werd en ik weet zeker dat het later een goede nut zal hebben, in het begon is het altijd lastig.'' Zei hij rustig. Ze keek hem aan. "Papa ik hou van hem maar...maar met Razor in de buurt krijg ik gewoon de kriebels en met zijn vreselijke grijns maakt hij mijn draak helemaal woest..." Zei ze met een zachte stem terwijl er tranen uit haar ogen kwamen. "Het leven is oneerlijk papa..." Zei ze.

Ze keek hem aan. "Papa ik hou van hem maar...maar met Razor in de buurt krijg ik gewoon de kriebels en met zijn vreselijke grijns maakt hij mijn draak helemaal woest..." Zei ze met een zachte stem terwijl er tranen uit haar ogen kwamen. "Het leven is oneerlijk papa..." Zei ze. Hij knikte '' Ik weet het lieve schat, Mijn leven was toen ook oneerlijk rond jou leeftijd maar nu is ons leven ook oneerlijk.'' Hij zuchte en ging naast haar liggen. '' Jullie zullen vast heel leuk samen uitzien, weetje toen ik je moeder weer terug vond had ik eigenlijk gehoopt dat ik nog kleinknderen zou krijgen.'' Hij grinnikte en trok har naar zicht toe.

Hij knikte '' Ik weet het lieve schat, Mijn leven was toen ook oneerlijk rond jou leeftijd maar nu is ons leven ook oneerlijk.'' Hij zuchte en ging naast haar liggen. '' Jullie zullen vast heel leuk samen uitzien, weetje toen ik je moeder weer terug vond had ik eigenlijk gehoopt dat ik nog kleinknderen zou krijgen.'' Hij grinnikte en trok har naar zicht toe. Ze keek hem met grote ogen aan maar ze moes wel lachen. "Papa! Dat kan ik echt niet ik weet niets van kinderen af en ik weet niet of Will dat wel zou willen." zei ze terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde.

Ze keek hem met grote ogen aan maar ze moes wel lachen. "Papa! Dat kan ik echt niet ik weet niets van kinderen af en ik weet niet of Will dat wel zou willen." zei ze terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde. HIj grinnikte 'Dacht je dat ik iets wist van kinderen, ik kom zelf thuis van me Missie en word verrast door een kleine meisje met grote blauwe ogen en prachtig bruin haar, ik moest ook alles leren, en het ergste was dat kleine meisje liet mijn baard niet met rust.' Hij glimlachte en dacht er aan hoe Hope met haar kleine handjes zijn Baard nooit met rust liet.

HIj grinnikte 'Dacht je dat ik iets wist van kinderen, ik kom zelf thuis van me Missie en word verrast door een kleine meisje met grote blauwe ogen en prachtig bruin haar, ik moest ook alles leren, en het ergste was dat kleine meisje liet mijn baard niet met rust.' Hij glimlachte ze grinnikte en liet haar vingers nog eens over zijn baard glijden. "Maar jij bent dan ook overal goed in papa dus dat voorbeeld telt niet." Zei ze met een grijns. Ze keek haar vader aan. "En ik durf niet meer verder te gaan dan een kus papa ik ben bang dat ik hem pijn doe of dat Razor weer komt." zei ze met een zachte stem.

Widow liep weer terug naar het gebouw dat ze nu als thuis beschouwde en ze liep naar de kamer waar zij en Robin verbleven ze had een mand met appels vast en ze opende de deur en toen ze haar dochter zag zitten liet ze de mand vallen en keek met ogen vol ongeloof naar Robin en Hope. Hoe kon Hope nu hier zijn? Haar dochter was dood?! Ze begon zwaar te ademen en ze voelde zich een beetje slapjes worden ze had het gevoel dat ze ieder moment kon flauwvallen. "Robin..." Stootte ze uit voor ze tegen de vlakte ging....

ze grinnikte en liet haar vingers nog eens over zijn baard glijden. "Maar jij bent dan ook overal goed in papa dus dat voorbeeld telt niet." Zei ze met een grijns. Ze keek haar vader aan. "En ik durf niet meer verder te gaan dan een kus papa ik ben bang dat ik hem pijn doe of dat Razor weer komt." zei ze met een zachte stem. HIj lachte 'Van mij hoef je nu ook niks te doen lieverd.' Zei hij en hoorde toen de deur open gaan en Widow stond in de opening. Widow liet het mand vallen met appels. Hij sprong meteen op en liep naar haar toe want hij zag dat ze bijna flauw viel "Robin..." Stootte ze uit voor ze tegen de vlakte ging.... Hij kon haar net op tijd opvangen en hij nam haar in zijn armen en droeg haar naar zijn bed en floot zachtjes zodat iemand naar boven kwam met een doekje. Hij liep naar het raam en opende die.

Widow werd weer wakker en zag haar dochter verlegen naar haar glimlachen ze keek nog steeds wat verbaasd maar gaf haar wel een knuffel tranen stroomde uit haar ogen van geluk en ze keek naar Robin. "Hoe...Hoe komt ze hier?" Vroeg ze terwijl ze door Hopes haar streelde voordat ze recht stond en naar Robin toeliep en hem een lange kus gaf ze was zo gelukkig dat Hope nog leefde ookal zag ze er niet al te best uit...



[Dit moest Widow zijn srry]


Ps ik kan je spoilers niet zien of openen

Widow werd weer wakker en zag haar dochter verlegen naar haar glimlachen ze keek nog steeds wat verbaasd maar gaf haar wel een knuffel tranen stroomde uit haar ogen van geluk en ze keek naar Robin. "Hoe...Hoe komt ze hier?" Vroeg ze terwijl ze door Hopes haar streelde voordat ze recht stond en naar Robin toeliep en hem een lange kus gaf ze was zo gelukkig dat Hope nog leefde ookal zag ze er niet al te best uit... Hij maakte zich los en hield haar stevig vast 'Ze kwam eerlijk is eerlijk naar ons toe.' HIj grinnikte en keek naar Hope.