Back home!

Hij bleef haar kusjes geven en ze was best blij dat hij niet voorstelde om nu te gaan vrijen want ze had daar nu echt geen zin in maar die kusjes vond ze wel fijn het was lekker ontspannend. Mistake had veel aan haar hoofd met Will die nu terug was en het meisje waar hij van hield dat er geestelijk nogal onderdoor leek te zitten. Ze voelde hoe zijn kusjes geleidelijk aan stopte en overgingen in een regelmatige ademhaling. Dat betekende dus dat hij in slaap was gevallen het klalmeerde haar en ze viel in slaap met haar hoofd op zijn borst en ze droomde zalige dromen....

Ze voelde plots twee warme armen om haar heen en dat ontspande haar de schubben verdwenen en ze kroop op zijn schoot haar hoofd lag tegen zijn borst en ze hield zijn bloes vast. Hij streelde haar haar en gaf kusjes op haar wang ze keek hem wat onzeker aan. "Het ging wel toen jij er was." Zei ze met een flauwe glimlach. "Maar Will wat doe ik hier? Ik mag hier niet komen!" Zei ze met een zware ademhaling. Ze was bang dat Bills oom haar zou opsluiten net zoals hij vroeger deed als ze stout was geweest. Ze werd helemaal gek als ze weer gevangen zou zitten. Ze trilde en er rolde zelfs een paar tranen over haar wangen. Het kon haar niet schelen dat Razor haar daar later voor zou pesten....

Hope legde haar hoofd op zijn borst en vroeg wat ze hier deed. Misschien was ze het vergetn door het afkicken, maar Will was heel geduldig dit soort dingen konden lang duren. 'Je hebt me samen met Razor omgepraat naar hier te komen, maar toen je de naam van je Opa hoorde sloeg je dicht. Misschien kun je het je niet herinneren, maar mijn vader heeft je in mijn bed neer gelegd en later ben ik bij je komen liggen toen je zo aan het gillen was in je slaap, Daarna heb je alleen nog liggen kreunen, maar daar kon ik wel door heen slapen.' zei Will op rustige toon en vermeed express de naam van haar Opa te noemen. Misschien was dit al erg genoeg voor haar om weer dicht te slaan? Will bleef door haar haren strelen en hij keek haar met vriendelijke ogen aan. Het was nog even wennen weer terug te zijn, maar Razor hielt zich afzijdig en zat niet ver van zijn ouderlijk huis op het dak van een ander huisje. Hij keek uit over het dorp, maar niemand buiten hem, Hope en mischien Eva konden hem daar zien zitten. Will zuchten even diep en genoot van de stilte die in het dorp heerste. Hij kon het zich nog goed herinneren Will was toen jarig geweest en was zes jaar geworden toen hij de grenzen van het WOF terretorium lieten zien. Will had toen genoten, maar nadat ze weer terug waren gekomen en zijn moeder een taart naar voren had gehaald en aan gesneden had zijn vader die duif ontdekt met en berichtje dat de Bloodhunters er aan kwamen. Will gromde bij die gedachten en kneep even zijn ogen dicht. Toen was Will ook bang geweest, maar nu kon hij er alleen maar kwaad om zijn. Hadden die lui echt geen respect voor andere die anders waren dan zij zelf? Will opende zijn ogen weer en zag Hope hem vragend aan kijken. 'Een pijnlijke herinnering.' zei Will alleemaar en hij wilde het er niet over hebben net zoals Hope hem niet wilde vertellen wat die Bloodhunters allemaal wel niet met haar gedaan hadden....

Na een heerlijke nachtrust werd Dregoe wakker en voelde Mistake weer op zijn borst liggen. Het was fijn om weer bij haar te zijn, maar had hij het niet gedroomt dat Will terug was gekomen en nog wel met Hope en die et die Will geholpen had en zijn broer bijna had gedood? Dregoe verlegde Mistake op haar kussen en glipte uit bed en rekte zich behagelijk uit. Buiten hoorde hij stemmen en liep naar buiten. Will en Hop zaten op de veranda en een zachte vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen! Gelukkig was het geen droom geweest en Dregoe liep naar hen toe. 'Gaat het weer een beetje met je Hope?' vroeg Dregoe en hij ging op een stoel naast hen zitten. Hij wist wel dat hij haar ouders en Hope zelf ook het eigenlijk verboden had om hier te komen, maar hij was haar dankbaar dat ze Will had weten om te praten om terug naar hier te komen!

Hope luisterde naar zijn verhaal ze meende zich wel iets te herinneren maar het was heel vaag... Ze hoorde hem plots grommen en ze keek hem vragend aan hij zei iets over een pijnlijke herinnering ze knikte en streelde over zijn kaak ze glimlachte een beetje naar hem en drukte haar lippen zacht op de zijne. Ze vroeg niet naar wat die herinering was ze wist dat als hij het van de eerste keer niet zei hij er niet over wilde praten en dat respecteerde ze. "Maar Will als het jouw vader was die me naar binnen heeft gedragen betekend dat dn dat ik hier mag blijven?" Vroeg ze met een onzekere stem. Ze moest weer denken aan het gesprek dat ze overlaatst met haar vader had besproken er verscheen na een tijdje onbewust een glimlach op haar gezicht maar die verdween toen ze Dregoe zag aankomen ze zag wel dat hij glimlachte maar ze werd toch bang. Ze kreeg de vage beelden binnen van hem die haar optilde en in het bed duwde. Ze begon licht te trillen en hield Will nog steviger vast ze bleef Dregoe aanstaren met grote ogen er kwam alleen een zachtte waarschuwende grom uit haar keel.

Hope's houding verandere en ze begon zachtjes waarschuwend te grommen. 'Wes gerust Hope je bent hier veilig, niemand al je wat aan doen tenzij ik het zeg.' stelde Dregoe haar gerust en er klonk toch iets wat strengheid in zijn stem door, maar Dregoe bleef rustig naar haar kijken en zag dat ze erg geleden had in die vier jaar. Dregoe had veel langer gezeten en hij was niet zo chrikkerig als zij was, maar op sommige dingen kon hij wel wat feller reagren dus dat was niet nieuws voor Dregoe.

Toen Hope vroeg of het betekende dat ze hier mocht blijven omdat zijn vader haar naar binnen had gebracht knikte Will rustig aan, maar haar ontsnappende houding veranderde toen ze zijn vader naar hen toe zag komen. Will legde een geruststellende hand op haar schouder toen ze waarschuwend tegen Dregoe begon te grommen. Zijn vader zei dat Hope niks te vrezen had tenzij hij daar toestemming tot gaf. 'Dat doet Pa alleen maar bij personen die niet naar hem willen luisten!' zei Will plagend en hij grijnsde even breed uit, maar Hope scheen er niet om te kunnen lachen en gaf hem een por tussen zijn ribben. Will kreune even, maar begreep dat ze echt bang was en hij wreef troostend met zijn hand over haar wang. 'Ik ben blij dat we hier zijn Hope zowel voor mij als jouw.' bekende Will en hij zag zijn vader glimlachen van vreugde.

Ze keek nog steeds met opengesperde ogen naar Dregoe maar ze gromde niet meer. Will zei ook iets wat als grap was bedoeld maar zo voelde zij het niet aan ze keek hem even strak aan en gaf hem een por in zijn ribben hij kreunde even en streelde toen over haar kaak. Ze luisterde naar zijn laatste zin en worstelde zich toen uit zijn armen en ging tegen een houten balk staan met gespannen spieren. "Ik ben niet blij dat we hier allebei zijn! Jij hoort hier ik niet! Je weet hoe de kleinste dingen me soms gek maken en je weet ook wat er dan gebeurd! Buiten waren het onbekende mensen maar hier is het je familie Will! Wat als ik hen iets aandoe?!" Zei ze met een bevende stem terwijl ze nu ook naar Dregoe keek. Ze moest weer denken aan wat Charlie tegen haar had gezegd de laatste keer dat ze hem had gezien. 'Ik wist wel dat jij nuttig kon zijn...je bent een echt moordlustig monster dat maar een kleine vlam nodig heeft om te veranderen in een alles vernietigend beest!' Ze trok een pijnlijk gezicht bij die herinering.

Toen Will een grapje maakte reageerde Hope juist fel en gaf Wil een port tussen zijn ribben. Hij begreep er even niks van toen zijn zoonhaar wang wreef, alsof hijiets wist dat niet vertelt was? Maar de aap kwam al snel genoeg uit demouw en ze begon te zeggen dat ze zomaar iemand wat aan kon doen zonder dat ze het wilde en dat het buietn vreemde waren die steeds pijn geleden hadden en dat hier de familie van Will en de leden zelf gevaar liepen. Dregoe keek even dreigend, ,m aar wist bniet goed waarvoor en keek Hope weer neutraal aan. ' Je zou kunnen trainenom zulke dingen te voorkomen?' stelde Dregoe voor en keek Hope weerwat vriendelijker aan in de hoop dat ze niet boos zou worden?

Hope reageerde weer net zo alstoen, maar zijn vader was hem net vooren Will stond op. ' We waren daar al mee bezig en ik vind dat ze vooruit gang heeft geboektmet haar draak ondercontrolle te krijgen. Maar Hope jemoet niet zo onzeker over je zelf zijn. We kunnen het wel, maar als jij vertekt ga ik met je meee. Ik wil je niet weer verliezen hoe dan ook!' zei Will en hij liep naar haar toe en keek haar aan. Hij wilde haar echt helpenmet elkmogeijke middelen, mar de zijna waren beperkt tot het helen en open scheuren van wonden en het neutraliseren van alle soorten gif!

Hope keek eerst naar Dregoe en toen naar Will. Ze snapte het niet waarom wilde iedereen haar helpen? Ze snapte het helemaal niet en zakte langs de balk naar beneden ze deed haar handen voor haar hoofd en ze trilde nu hevig. "Will ik heb je hier heen laten komen zodat je niet te erg gekwetst zou worden als ik weg was..." Zei ze met een zachtte stem. Dit was altijd haar plan geweest om hem in veiligheid te brengen en te zorgen dat niemand meer last van haar nieuwe grillige karakter had. Hope werd steeds doorzichtiger tot ze helemaal onzichtbaar was. Ze liep in haar onzichtbare vorm naar Will toe en drukte een kus op zijn lippen. "Vaarwel...." Fluisterde ze voor ze hem wilde loslaten....

Hope zei dat ze hem hier wilde latenen dat hij dan minder gekwest zouzijn als zij weg was? Will had het haar wel eerder horen zeggen,maar hij was het er toen ook niet mee eens geweest en zowel Will als zijn vader zagen haar verdwijnen. ' Dit ga je niet menen!' riep Will ongeloving en hij voelde tranen in zijn ogen prikken. Razor keek op van zijn plekje opbhet dak en zag haar verwijnen tot een waterige schim. Hij zuchten en liet zich van het dak glijden. Will was niet van plan om Hope helemaal alleen te laten gaan en zeker niet nu ze aan het afkicken was! Will voelde haar lippen op de zijne, maar hij was te verontwaardigt om haar terug te kussen en greep haar bij der armen Puzzelstukjes verschenen over zijn handen en Will keek Hope nog even aan. Tranen stonden nu echt in zijn ogen van verdriet, want hij wilde haar echt niet laten gaan. 'Blijf dan in Broken Home zodat ik weet waar je zit?' zei Will zo zacht dat alleen Hope hemkon horen enhet klonk niet verontwaardigd, maarsmekend Will wenste dat ze ja zou zeggen,want hij was niet van plan om haar weer te moeten op zoeken, Als ze ruimte wilde had ze die in Broken Home, ant dat lag vergenoeg van Old Home af.

Will greep haar armen en ook hij werd even onzichtbaar. Ze zag de tranen in zijn ogen en ze vond het vreselijk maar dit was het beste ze streelde met haar hand even over zijn kaak en ze knikte. "Oké ik blijf daar....voorlopig." Fluisterde ze voordat ze zijn armen van zich afschudde en weg liep ze zag Razor nu heel duidelijk omdat ze zich concentreerde. "Let een beetje op Will wil je?" Vroeg ze voor ze in de bossen verdween. Ze rende door de dicht begroeide bossen en een stuk van haar jurk bleef achter de takken hangen en werd weer azuur blauw. Ze bleef doorgaan tot ze in Broken Home aankwam en daar naar het huisje van will ging ze ging op zijn bed liggen dat nog steeds naar hem rook dat ontspande haar een beetje ze huilde ze vond het niet leuk om van hem gescheiden te zijn maar het was beter voor hem ze liep naar het ondergrondse meertje waar ze naar haar spiegelbeeld keek ze zag niet een meisje neen zij zag een monster een bloeddorstig monster ze sloeg in het water om het beeld te vertroebelen maar het bleef terug komen ze schreeuwde een beetje maar hoorde toen iets aankomen....

Hope wreef met haar hand langs zijn kaak en zei dat ze voorlopig in Broken Home zou verblijven. Een sprankje hoop fladderde in zijn hart op, misschien dat ze zou gaan in zien dat ze niet van elkaar gescheiden hoorde te zijn? Toen ze hem los liet zei ze nog tegen Razor dat hij goed op Will moest letten. Razor knikte begrijpend en zag haarv ver dwijnen. Puzzelstukjes vieklen van Will af en hij zakte terug in de stoel, maar zei of deed even niks. Zijn vader wilde zijn hand op de schouder van Wiillleggen, maarbe dacht zich en vertrok. Waarom wist Will niet, maar hij voelde zich zo alleen zonder Hope bij zich te hebben, maar zijn lichaam deed niet wat hij graag had gewillen, achter Hope aan te gaan!

Mistake kwam naar buiten en zag Hope weggaan ze keek Dregoe even niet begrijpend aan maar ze ging al gauw naar haar lieve Will ze ging langs hem zitten en trok hem tegen zich aan ze wreef over zijn hoofd. "Ze komt wel terug lieverd ze heeft tijd nodig." Zei ze troostend Hope deed haar denken aan zichzelf zij wilde toen ze pas uit de arena was ook het liefst alleen zijn enkel Dregoe verdraagde ze en dat was hetgene wat ze niet snapte aan Hope waarom stootte ze Will ook af? Ze bleef haar zoon troosten en ze keek hulpzoekend naar Dregoe ze wist niet hoe ze hem moest troosten.

Will verdween nadat Hope verdwenen was en even keek hij rond, maar merkte een zacht paar stemmen op die niet van hun plek was gekomen toen Will verdwenen was! Toen liet Hope Will los en verdween. Will zakte terug in zijn stoel en keek niets zeggen of doen kunnen voor zich uit. Dregoe wilde zijn hand op de schouder an zijn zoon leggen, maar trok hem terug en wist niet wat hij er mee aan moest. Toen kwam Mistake naar buiten en had kennelijk alles gehoord? Ze trok Will tegen zich aan en zei dat ze tijd nodig had. Dregoe vond het vreemd dat ze zo deed en moest aan de tijd terug denken dat hij Mistake voor het eerst had ontmoet. Het was niet zo verschillend als nu met Hope en Will, maar Hope leek het erger te pakken te hebben dan Mistake toen had? Ze keek hem voor steun aan, maar Dregoe wist zelf ook niet wat te doen en kon maar een ding bedenken. Hij moest alleen met Hope gaan praten. Dregoe stond op en fluisterde in haar oor wat hij ging doen. Ze keek hem even vragend aan, maar Dregoe voelde dat dit het beste was! Daarna teleporteerde hij zich tot aan de tunnels van Broken Home en hoorde net een kreet van Hope door de gangen galmen toen hij halverwegen was. Dregoe wist niet of Hope hem wel wilde spreken, maar hij moest het proberen. 'Hope?' zijn stem klonk zacht en vriendelijk net als zijn blik die net zo stond.

Ze hoorde Dregoe en ze draaide zich naar hem om haar ogen waren rood van het huilen en ze trilde helemaal. Ze keek hem aan en zat in een bolletje voor het water. "Wat wilt u?" Vroeg ze zacht terwijl ze met haar hand door het water bleef gaan om haar spiegelbeeld te vervagen. Ze wilde zichzelf niet meer zien ze was bang voor zichzelf en bang voor de beelden die zich in haar hoofd bleven herhalen en herhalen telkens opnieuw tot haar stoppen weer zouden doorslaan. Hope bleef maar trillen en trillen en ze maakte vreemde kreunende geluidjes.

Hope vroeg wat hij wilde en hij zag hoe ze in elkaar zat bij het water. Dregoe kreeg een rbok in zijn keel. Zo jong en dan al zulke problemen te hebben dat was nooit goed! 'Ik wilde enkel even met je praten als je daar niks op tegen hebt.' zei Dregoe en hij liep wat dichterbij, maar behielt genoeg afstand ze dat ze zich niet bedreigd hoefte te voelen dat had hij immers bij Mistake toen ook gedaan en dat had gewerkt. 'Ik weet dat je het nu moeilijk hebt en Mistake was toen niks niet anders zo van haar stuk als jij nu bent Hope. Ze wilde ook geen hulp en dat aanvaarde ik en heb haar de rust gegeven die ze nodig had. Bij tijd en wijlen kwam ze zelf naar me toe om dingen te vragen of uitgelegt te hebben en jij bent net zo welkom als je iemand nodig hebt om mee te praten. Ik was geshcokt door wat Mistake me toen vaak vertelde, maar ik heb het haar niet altijd laten merken. Jij hebt dit net zo min verdient als ieder ander die het leven zo vroeg zuur gemaakt is. Hope laat Will niet zakken door de gevoelens die je van Binnen in je draagt. Hij kan het prima aan als hij al zeker bijna een maand met je alleen in het huis van je ouders gezeten heeft.' Zijn stem klonk rustig en Dregoe hielt het expres kalm zodat ze geen vreemde gedachten over zijn bedoelingen ou krijgen, tenminste dat hoopte Dregoe ten zeerste?

Hope luisterde naar hem ze keek hem zelfs even aan. Het klopte Will had lang met haar gezeten en ze had hem nog geen pijn gedaan. Maar die angst bleef erin zitten. "Maar ik ben bang Dregoe bang dat ik doordraai door de beelden in mijn hoofd en hem op een dag vermoord." Zei ze met een angstige stem. "U kon mistake makkelijk verslaan maar mijn draak....het is zo moeilijk om hem in te houden..." Sprak ze rustig haar handen maakte krampachtige bewegingen en ze draaide zich weg van het water vreemd genoeg voelde ze zich niet erg bedreigd mett Dregoe in haar buurt hij straalde een natuurlijke rust uit net als Will deed. "Ik weet dat ik Will nu kwets maar het is gewoon veiliger, beter voor hem als hij uit mijn buurt blijft hoe moeilijk het ook voor ons is." Zei ze terwijl ze nu recht in Dregoes ogen keek.

Hope begon te spreken en ze bleef net als Mistake toen rustig ook al kon Dregoe duidelijk zien dat ze pijn had om verschillende reden of de angst die er door heen bleef komen. 'Mistake was alles behalve gemakkelijk te verslaan. Een eenhoorn is net zo koppig als een draak, alleen is die fisiek wat sterker. Maar Will had toch al gezegd at jullie twee wat vooruit gang hadden geboekt?' zei Dregoe en vroe zich af waarom Hope zo laag over zichzelf dacht. Will i sterker dan je denkt Hope, je kwetst hem niet alleen je heb hem het gevoel gegeven dat hij gefaalt heeft. Dat is veel erger dan kwetsen. Hij eet de laatste tijd slecht tot bijna niet. Ik en Mistake proberen tot hem door te dringen, maar we lijken geen geluk te hebben dat te kunnen. Zelfs van Razor krijgen we geen hoogte. Eva spreek zo nu en dan met hem, maar ze blijven zwijgen!' zei Dregoe hoofd schuddend en keek weer naar Hope die hem terug aan keek.

Hope luistgerde naar hem nu voelde ze zich nog schuldiger ze greep naar haar hart dat in stukken leek te vallen. "Mischien hebben we een heel kleine vooruitgang geboekt maar hij heeft niet verteld dat ik mensen ben gaan vermoorden toen Razor wat tegen me zei met een duivelse grijns op zijn kop." Zei ze terwijl ze hem aankeek. "Geloof me ik wil héél graag naar hem toe maar ik moet eerst klaar zijn daarvoor....." Zei ze met een zachtte stem terwijl ze weer naar het water keek dit keer sloeg ze het niet kapoot deze keer bleef ze er naar staren haar gezicht stond vol van walging bij het zien van zichzelf.

Hope greep naar haar hart, maar ze maakte verder geen vreemde bewegingen dus dacht Dregoe dat ze haar hart zouvoelenbreken door wat hij net verteld had. Hij knikte begrijpennd naar wat ze zei, maar Will had de laatste tijd helemaal nietgezegt en had alleen grommen ensnauwed gereageert op wat Razor mogelijk tegenhem gezegd had! Dregoe begreep ook dat ze tijd nodig had om er over heen te komen en hijwilde haar daarbij helpen als ze dat wilde. 'Kom gerust langs als je wilt dat zou Will denk ik ook fijne vinden, Hij sluit ons buitenen datben ik niet van hem gewent. Misschien dat jij net aals Razor tot hem door kan dringen?'zei Dregoe en draaide zich half af van Hope en keek haarnog even aan. Hij moest weer terug gaan naar de groep. Ze hadden nog veel te doen.

Hope luisterde naar wat hij zei en knikte langzaam. Ze stond op toen hij wilde gaan. Ze greep zijn pols beet en keek hem aan. "Wacht ik wil even mee maar ik blijf onzichtbaar ik wil kijken hoe erg hij er aan toe is..." Zei ze terwijl ze onzichtbaar werd je kon haar aanwezigheid alleen zien door de voetstappen die op het zand verschenen. Ze moest Will even kunnen zien en Razor op zijn donder geven omdat hij hem zomaar liet begaan ze was gespannen en best wel bang maar Dregoe kalmeerde haar een beetje. "Heeft u nooit nachtmerries van de arena? Ik weet niet hoe ik er tegen moet vechten." Zei ze mert een wanhopige stem.

De dag na Hope's vertrek was Will naar zijn oom toe gegaan om zijn verwondingen te helen. Will had een niets zeggende uitdrukking op zijn gezicht en toen hij klaar was bedankte Bill hem, maar Will reageerde niet met zijn gebruikelijke vriendelijke glimlach, maar knikte kort en vertrok toen weer. Nu zat Will in een van de bomen die in Old Home stonden met een luid protesterende Razor die onder de boom liep te ijsberen. Zijn woorden waren hard en snijdend, maar Will reageerde er helemaal niet op. Met zijn rug tegen de stam op de tak waar hij op zat en met zijn blik naar voren gericht terwijl zijn ogen niets ziende voor zich uit staarden. 'Ze is heus niet voor eeuwig weg Will. Doe niet zo raar en eet gewoon wat. De andere maken zich al zorgen en als je zo door gaat word je nog ziek ook!' gromde Razor kwaad. alleen Will, eva en Hope zouden hem kunnen horen, maar Razor riep luid genoeg om heel Old Home wakker te maken! Will verplaatste zijn blik naar en ander stuk van het WOF terretorium en bleef daar een tijd lang naar kijken. Hij voelde zich slecht op zijn gemak en wilde graag weg van hier, maar iets leek hem hier te houden! Was het zijn gevoel dat hij zijn familie niet meer in de steek wilde laten? Was het dat Hope misschien in de buurt woonde in Broken Home en dat hij daarom niet weg kon gaan? Will had een paar keer op het punt gestaan naar haar toe te gaan, maar uit angst dat ze hem te opdringerig zou vinden was Will niet verder gekomen dan Deze boom waar hij nu ook in zat... Will hoorde de protesten van Razor en de andere wel, maar hij luisterde er gewoon niet naar en was al verschillende keren door zijn vader uit de boom gehaalt met zijn teleportische gaven en aan tafel gezet. Will had dan alleen maar naar het bord gekeken en niet gegeten. Na een tijdje was hij op gestaan en had zich dan opgesloten in zijn slaapkamer. Tranen waren niet nodig om zich slecht te voelen, maar soms kon je een enkele traan vanuit zijn ooghoek zien vloeien. Razor gromde kwaad en gaf het op. Hij kon Will niet echt meer tot doordringen ellaan met sommige opmerkingen die hij dan over Hope maakte. Dar reageerde Will exstreem fel, maar doordat ze elkaar niks konden doen sprong Will dan uit de boom en van de plek waar hij dan zat en begon de grensen af te struinen zonder zich echt de moeite te nemen om te gaan jagen of wat te eten mee te nemen. Het enige wat Will wel deed was het drinken van water. Zijn lichaam was sterk vermagert en zijn spieren waren niet langer meer te zien. Will was niet meer dan een geraamte met een huidje erom heen. Razor was niet alleen kwaad op zichzelf maar ook op Will die zo vreemd deed en dat begon al vanaf dat Hope net vertrokken was. Hij had niet eens op zijn moeder gereageerd toen ze hem wilde troosten en nu zat Will alleen maar daar en staarde voor zich uit zonder ook maar iets te ondernemen!

Hope greep naar zijn pols en Dregoe keek haar vragend aan, maar knikte toen ze zei dat ze Will even wilde zien hoe hij er aan toe was. Het zou vast en grote schok voor haar zijn want Dregoe wist hoe erg zijn zoon er uit zag. Hij was nog magerder dan dat Dregoe zijn moeder had gevonden toen die uit de Arena ontsnapt was. 'Je zult vast schrikken Hope.' was het enige dat Dregoe zei voor hij haar zag verdwijnen en ze liepen samen Broken Home uit door The Abbys. Toen ze vroeg of hij wel eens nachtmerrie's had over wat er tijdens de Arena gebeurd was. Voelde Dregoe een scherpe steek door hem heen gaan en liet zich even in stil zwijgen vallen en dacht na. Natuurlijk had Dregoe die, maar hij liet ze begaan en soms kon hij de Boze blik van Mistake niet verdragen wanneer hij er weer eentje had gehad en Dregoe niet zeggen wilde wat hem dwars zat. 'Die heb ik wel ja, maar ik schenk er kennelijk niet zo veel aandacht aan als jij Hope. De meeste gaan over Will en hoe ze hem voor mijn ogen dan martelen! Maar het zijn niet meer dan dromen die hoop ik nooit bewaarheid worden.' zei Dregoe en zijn stem klonk opnieuw zwaarder dan normaal. Dit waren dingen waar hij liever niet over sprak, maar Hope en Mistake samen met Bill en Tristan wisten hoe het in de Arena er aan toe ging. Dregoe probeerde zich steeds sterk uit te laten zien doordat hij de groep moest leiden en een zwakke leider kon gemakkelijker de groep uit een laten breken dan eentje die zich sterker voor deed en er sterk uit zag! 'Je moet je niet laten leiden door het verleden of je nachtmerrie's hoe vreselijk sommige ook zijn kunnen, maar trek daar een les uit die je kunt gebruiken in het heden en misschien in de toekomst.' voegde Dregoe er aan toe terwijl ze dichterbij Old Home kwamen en Dregoe Will al in een van de bomen zag zitten. Even bleef hij naar zijn zoon kijken en zuchte daarna.