Back home!

Vier jaar nadat Dregoe bevrijd was uit de Arena door de hulp van zijn leden en Hope die achter gebleven was en gevangen genomen was. Dregoe had doornstruiken met vruchten er aan laten plaatsten rond Fruit garden zodat ze niet meer onverwachts bezoek zouden krijgen van Bloodhunters! De struiken groeide als kool en Dregoe had met Will gesproken die erg kwaad was beweest, maar Dregoe begreep zijn zoon heel goed. Will had een paar keer geprobeerd hen zo ver te krijgen om haar te gaan halen, maar ze kwamen er gewoon weg niet door en ze hadden niemand die dezelfde gaven als Hope had, zodat ze stiekm de Arena in konden glippen om Hope daar weg te halen. Dregoe slenterde door de straten van Old Home. Er was maar weinig dat vernietigd was in die jaren dat de WOF zich onder de grond hadden vertsopt gehad. Dregoe van via Robin te horen gekregen dat Hope gedood was via de duiven post. Dregoe had hem zijne exuses gemaakt door wat er in de Arena gebeurd was. Hij had alles aan hem uit gelegd van wat Chalie hem verteld had en dat hij er in gestonken was. Robin had er nog geen antwoord op gegeven en daar zat Dregoe toch wel mee, maar ze moesten Charlie doden en zo snel mogelijk! Dregoe liep hun veranda op en liet zich met een zucht op een stoel zakken en keek de straat in op zoek naar iets wat hij niet vond, maar wat? Toen hij iemand uit het huisje hoorde komen keek Dregoe naar de deur die los ging en hij limlachte vriendelijk naar de persoon die naar buiten kwam.

De zon scheen behegelijk op zijn kastanjebruine vacht terwijl Tristan zich door het dorp bewoog, het was goed om zich weer vrijuit te kunnen bewegen zonder de beperkingen van het ondergrondse dorp, het was goed de zon weer zijn vacht te voelen verwarmen. Maar boven alles was het goed zijn broer weer terug te hebben. Toen hij de vertrouwde geur van Dregoe opving gingen zijn rustige passen over in een vlotte draf en hij volgde zijn instinct en de geur van zijn broer en zag hem op de veranda van zijn huisje staan. Tristan maakte een blij piepend geluid en nam een sprong de veranda op terwijl hij naar zijn menselijke vorm veranderde. Vrolijk gaf hij een duwtje tegen de schouder van zijn oudere broer en zei 'He broer.' Tristan ogen twinkelden van vreugde zoals altijd als hij besefte dat er wel goede dingen in de werlerd zijn.

Toen hij Tristan aan zag komen stond Dregoe op en kreeg een vriendelijke duw tegen zijn schouder. Hij was ook blij weer terug te zijn. Dit was de plek waar hij dan ook thuis hoorde! 'Fijn jouw ook weer te zien Tristan!' zei Dregoe en hij gaf hem een klap op de schouder van hun jongste broertje. Bill kwam ook al aan lopen en Dregoe zag dat hij nog wat leed aan wat Will hem tijdens de laatste aanval op de Arena had aangedaan. Bill en zijn zoon hadden flinke ruzie gehad voor Will geroepen had dat hij voorlopig in Broken Home zou blijven! Will wilde het maar niet waar hebben dat Hope mogelijk echt gedood kon zijn? Wat Dregoe niet wist was dat Will gelijk had en dat hij nu bij haar was, maar dat kon alleen Tristan weten? 'Heb je nog beelden op gevangen de laatste tijd?' vroeg Dregoe aan Tristan en hij hoopte dat hij goed nieuws zou krijgen?

Eindelijk weer terug in zijn eigen bed in Old Home! Nee hij was nog niet helemaal genezen van de laatst aanval op de Arena. Het was Will geweest die hem bijna zijn keel door gebeten had gehad. Gelukkig hadden ze hem net op tijd buiten bewustzijn kunnen slaan! Bill kon nog moeilijk eten, maar hij deed gewoon de dagelijkse dingen. Hij was nog steeds echt kwaad op de Zoon van zijn broer en begon alleen al te grommen als hij aan zijn neefje zou denken! Bill kroop uit bed en liep naar buiten. Het moest maar even zonder ontbijt en hij liep naar het huis van zijn broer en leider toe. Tristan was al aanwezig en had hem al beroet voor Bill dat zou kunnen. Bill kwam de veranda op en kreeg van Dregoe een kneep in zijn schouder zodat hij hem niet al te hard aan zou pakken door zijn pijnlijke hals en vroeg aan Tristan of hij nog wat gezien had? Bill gebreep ook dat hij zijn oon bedoelde, maar Bill kon het niet schelen of die doorgedraaide gek wat overkomen was of niet! Ook al was het dan de zoon van zijn broer...

Ze waren allemaal weer terug behalve haar lieve zoon. Het maakte haar niet uit wat hij gedaan had en dat Bill hem gek noemde het bleef haar zoon en hij was gewoon ziek. Ze had een stel kleren aangetrokken en ging naar de woonkamer waar ze Bill, Tristan en Dregoe aantrof. Bill had nog altijd last van zijn hals omdat Will hem daar bijna gebeten had maar Bill had Will ook bijna dood geslagen mischien niet expres maar zijn kracht had zeker zijn schedel verbrijselt als hij niet ontweken had. Mistake praatte niet meer tegen Bill ze vond dat hij de rede was waarom Will niet mee naar huis kwam en daar was ze best boos voor maar ze liet het niet merken. Ze ging naar Dregoe toe en gaf hem een kus op zijn wang. "Goeiemorgen schat, Tristan.....Bill." Die laatste naam zei ze een beetje kill.

Mistake kwam ook de slaapkamer uit toen Dregoe, Tristan en Bill naar de woonkamer verhuiste. Ze gaf hem een kus en begroeten Tristan heel wat vriendelijer dan Bill, maar dat was zo gek ook niet. Zeker niet als je wist dat hij Will bijna ook gedood had, maar nuhadden ze wat anders aan hunhoofd toch? Het werd weer rustiger inhuis en Dregoe gaf Mostake ook een kus op haar lippen. 'Jij ook een goede morgen schat.' zei Dregoe en hoorde buiten gemompel op stijgen tussen de andere van Old Home? wat was er aan de hand daar buiten! Dregoe liet ze even achter en liep naar buiten. een eenzaam figuur kwam door de straten aan geslenterd en dregoe herkende Will meteen. Hij was alleen wat magerder geworden en gespierder, maar over het algemeen was Will helemaal alleen, zou hij de gedachten over Hope dan toch weggegooid hebben en de mogelijkheid dat ze dood was toch geaccepteerd? 'Mistake, Tristan Bill! Will is terug!' riep hij naar binnen en dregoe was blij om hun zoon weer te zien, dat zou Mistake vast ook zijn!

Toen ze de woonkamer in liepen kwam Mistake ookaan gelopen. ze hadden op hetmoment geen goed contact doordat hij Will bijna zijn schedel in geslagenhad gehad voor hij vertrok om hen het tegendeel te bewijzen dat Hope nog leefde! Haar begroeting waas dan weer net zo kill als toen Will vertrok. Bill knikte enkel naar haar en zag Dregoe haar ook begroeten,maar toenliep hij naar buiten. Het was stil in huis, maar die stilte werd snel genoeg door Dregoe verbroken toenhij riep dat Will weer terug was. 'Die komt zeker met hangende pootjes terug?' zei Bill streng en hij liep naar buiten en bleef met overelkaar geslagen armen naar Will kijken terwijl de jonge van Dregoe dichterbij kwam.

Nadat Hope en Razor hem ervan overtuigd hadden met zijnfamilie te gaan praten liepen Will en Hope samen naast elkaar. Will wilde eigenlijk liever niet gaan voor al vanwegen zijn oom die hij bijna door de schuld van Razor gedood had, maar na een flinke woorde wisseling tussen Bill en Will was hij weggerent geweest en had zich terug getrokken gehad in Broken Home. Will zag de eerste huisjes van Old Home opdoemen en de angst die al door zijn lichaam stroomde werd aangewakkerd. Will stopte en biberde over zijn gehele lichaam. Will zag het al voor zich. niemand wilde hem nog zien na wat er toen gebeurd was! Eerst draaide ze hem de rug toeen luisterde naar wat hij te vertellen had, maar zodra Will dan uitgesproken zou zijn moest hij het WOF terretorium verlaten! Will schudden zijn hoofd en draaide zich half af van Old Home, maarde hand van Hope greep hem bij zijn pols. Will keek haar zowel vragend als angstig aan en schudden van nee! Razor sprong even bij en draaide Wil weer terug naar Old Home door de controlleeven over de benen te nemen. Will uiten een banggeluidje, maar dat was zo zachtjes dat je het nauwelijk kon horen. 'Je bent niet alleen Will. Wij zijnn bij je enze zullen ziendat je niet gek bent!'zei Razor voor hij weer naast will ging staan. Will keek Hopenog even aan,maar was er niet gerust op wat ze allebij zeiden! Langzaam zetten hij zijn voeten neer om vooruit te komen en toen Will de eerst paar huizen voorbij liep kwamen de oudste naar buiten en murmelde verrast. Ze hadden Will niet terug verwacht? Will liep door en slikte moeizaam toen hij het huis van zijn ouders in het oog kreeg. De andere leden reageerde net zo verbaads als de oudste. Will zag zijn vader naar buiten komenen die Riep naar binnen. de schrik sloeg Will om het hart toen hij zijn oom ook naar buiten zag komenen dreigde bijna stil te gaan staan,maar de hand van Hope inde zijne kneep even bemoedigend en gaf hem de aanstoot om door te lopen het zij dat onwelwillend! Will zag ook zijn moeder en andere oom naar buiten komen. Will liepde veranda niet op en bleef er juist voor stil staan. Hij wist niet wat te zeggen of te doen dan enkel even naar de vier personen voor hem toe te knikken. Help! Dacht Will hij was er het liefste vandoor gegaan!

Will was bang dat kon ze zeer duidelijk zien en ze vond het erg voor hem maar hij moest even door de zure appel heen bijten! Razor en zij trokken nu aan één eind ze wilde allebei dat will naar zijn ouders ging. Na veel geaarzel kwamen ze bij zijn huis aan maar Will zei niets en ze voelde hoe hij verstijfde als hij zijn oom zag. Hope wist dat ze nu iets moest doen ze maakte zichzelf zichtbaar en deed een stap naar voren. "Hallo iedereen..." Zei ze met een best zelfverzekerde stem. Ze ging alle gezichten af maar ze bleef hangen bij het gezicht van zijn vader. "Meneer Moonus vergeef Will alstublieft. Hij kon er werkelijk niets aan doen en hij is niet degene die Bill heeft aangevallen...Razor wel." Zei ze terwijl ze Razors spookachtige hand greep enn hem zichtbaar maakte voor de andere dit kostte veel energie maar ze kon het wel aan ze keek naar Razor hij moest het nu verder uitleggen want Will was daar duidellijk niet in staat toe.



Wrong acc --> HOPE

Will kwam bijhet trapje van de veranda tot stilstand, maar leek geen woord uit te kunnen brengen. Dregoe zag hoe schamper Bill even met zijn ogen rolde en gaf hem een elleboog in zijn ribbenomdat hij wilde dat hij dat niet deed! Daarna draaide hij zich weer naar Will en zag Hope ineens naast Will verscheinen. Zebegon te spreken en dat het niet Will's schuld was , maar die van ene Razor? Toen ze de hand van iemand aanraakte verschenen er allemaal puzzelstukjes die zich opbouwde tot er een jonge knaap naast haar stond die veel weg had van zijn zoon, maar hij had zwarte haren en rode ogen. Dregoe was al verbaasd geweest Hope hier te zien en nu was er nog iemand hier? Even schudden hij niet begrijpend met zijn hoofd en bleef van Will, Hope en Razor kijken. Will leek nog steeds niet te weten hoe hij het uitleggen moest, maar die Razor wilde net wat gaan zeggen. Dregoe vestigde zijn blik op deze en bleef naar hem kijken. Razor legde uit dat toen de WOF de laatste keerde Arena aanvielen Will overmant werd door het bloed dat rijkelijk in zijn maag aanwezig was dat het hem had aan getrokken en hijmet Will een deal had gesloten. Helaas hadden geen van beide er aan gedacht info over de leden van de WOF aan elkaar over te brievenen dat zo doende Razor Bill verkeert had ingeschat en hem had aangevallen. Will leek door de woorden vanRazor weer bij zijn positieven te komen en knikte eerst. Dregoe bleef naar het stel kijken en hij wildegraag weten hoe Will Hope had weten te bevrijden of anders hoe hij weer met haar in konakt was gekomen?

Will kwam aan gelopen en bleef aan de voet van het trappetje stil staan. Toen hij niets deed of zei dan alleen maar naar hente knikken draaide Bill schapmer met zijn ogenen kreeg een gemene por tussen zijn ribben van zijn broer. Bill keek hem even lelijk aan, maar draaide verbaasd zijn blik naar Hope toe die uit het niets verscheen en begon te spreken. Bill wilde haar net een repliek geven toen ze na wat puzelstukjes naast zich zichtbaar te hebben gemaakt en er een jongen naast haar en Will stond die veel op zijn neefje leek alleen waren de haren zwarten zijn ogen rood. Deze heten dus Razor en hij vertelde hoe het kwam dat hij en will samen zijn lichaam deelde en hoe het tot het ongeluk kwam dat Razor hem aan gevallen had. Bill wist niet wat hij ervan denken moeste en begon zich schuldig te voelen Will voor gek te hebben verklaart. 'Hoe... als ik dat geweten had?' happerde Bill evenen keek even naar zijn broer en zijn geliefde. zelf wist Bill ookeven niks anders te doen dan dat te zeggen, maar het klonk nog al stom, want Will had het hen vaak genoeg gezegd. Maarnieand geloofde hem toen!

Mistake rende meteen naar buiten toen Dregoe zei dat Will er was. Ze zag haar lieve jongen staan maar hij wist niet wat te zeggen ze zag bill met zijn ogen draaien en ze liet een korte grom horen. Toen kwamen Hope en een andere jongen plots tevoorschijn hij leek erg op Will maar zijn haar en ogen waren anders. Mistake wist niet wat te zeggen niemand had Will geloofd toen hij zei dat Hope nog leefde of toen hij zei dat hij stemmen hoorde. Mistake kreeg tranen in haar ogen en liep weer naar binnen ze voelde zich een vreselijke moeder omdat ze haar zoon niet geloofd en gesteund had ze had het moeten weten.....

Will kreeg geen woord over zijn lippen en hij zag Hope voor hem inspringen, maar wist niet hoe de rest daar op zou reageren? Ze waren in iedergeval allemaal verbaasd om haar te zien en toen ze Razor ook te voorschein haalde leken ze helemaal van hun stuk te zijn. Toen Razor voor een groot deel had uitgelegd hoe het zat kreegwill weer een beetje hoop en knikteter bevesteging. zijn oom happerde even, maar het klonk stom genoeg en Will had het hen vaak genoeg gezegd, maar niemand had hem toen gelooft en Will voor gek verklaart! 'Het is waar.' zijn stem klonk vreselijk schor van de zenuwen, maar toch probeerde hij ze alle vier aan te kijken. 'Toen iknaar Broken Home was gegaan heb ik steeds buiten het terretorium rond gezworven om nieuws op tevangen van Hope, Ikben zelfs vaak genoeg dicht bij de arena in de buurt geweest, maar uit niets bleek dat ze hier nog zat. Daarna ben ik wezen rond dwalen op zoek naar haar sporen tot ik Hope samen met een halve kraai vond onder een van de bomen hier kilometers vandaan. Ik was zo blij en opgelucht dat Hope nog leefde, want ik had ook bijna gelooft dat z niet langer meer onder de levende zou zijn! Hope was eerst boos natuurlijk, maar na maten kwamen er een groot aantal Bloodhunters en we moesten met zijndrie'en vluchten. Gelukkig veranderde Hope in haar shape vorm en nam Dave en mij mee naar haar ouderlijk huis. Robin en widow woonde daar niet langer meer en we hadden het huis voor ons alleen. De dag daarna ontdekte Hope Razor door zichzelf ontzichtbaar te maken. Na een paar dagen zijn we naar Broken Home verhuist en hebben Hope en Razor me over gehaalt naar hier te komen...' zei Will eerst ging het langzaam, maar na elk woord dat hij sprak voelde Will zich steeds meer opgelucht. Hij keek even van Hope naar Razor en daarna naar zijn familie, maar Will zag dat zijn moeder er niet langer meer bij stond en voelde zichvreselijk worden. Die opgeluchtheid was net zo snel weer vervlogen. Wilde zijnmoeder hem nog wel hier in de groep hebben?

Hope knikte alleen maar en ze was blij dat Will de moed had gevonden op te praten. Ze ging tegen hem aanzitten en ze keek even naar zijn vader. "Hoe hebt u het daar uitgehouden zonder u verstand te verliezen," Vroeg ze wat angstig. Ze keek naar Razor die ze nog steeds bij zijn hand vast had de energie werd uit haar gezogen en ze was al zo uitgeput omdat ze niet durfde te slapen. Hope zag dat Mistake naar binnen liep. Ze keek Will aan en fluisterde in zijn oor. " Ik denk dat ze zich schuldig voelt." Zei ze met een triestige glimlach. Ze keek Razor ook even aan hem echt houden lukte best wel aardig maar soms verloor ze haar concentratie een beetje en werd hij wat doorschijnender.

Dregoe voelde dat Mistake langs hem weg ging en hij keek haar even na, maar begreepzelf ook oe zij zich moeste voelen. Hij had zijn zoon ook niet gelooft toen hij dingen zei die een normaale Shape shifterniet zou kunnen hebben Eva wel, maar dat kwam omdat ze een halve of hele demon was! Dregoe knikte bij de uitleggen van Razor en Will, maar voelde zich nog steeds schuldig. Een geweldige vader was hij hoor, maar Dregoe bleef rustig staan en wilde de confrontatie aan gaan. Toen Hope tegen Will aan ging zitten vroeg ze hoe hij het uit gehouden had zonder gek te worden. Een niet veel zeggend lachje kwam over zijn lippen, maar die stierf snel genoeg weg. 'Het ging prima, maar ze kwamen natuurlijk mijn kooi ook niet in zondergedood te worden! Maar toen Charlie met dat bebloede Shirt aan kwam en zei dat het van Will was die ze voor kort geleden gevonden en gedood hadden kregen ze wat ze wilde. Toen kon ik niet meer helder nadenken en zag in iedereen een vijand, zelfs in je Vader. Vandaar dat je zag dat ik Robin wilde doden.' zei Dregoe met zware stem. Hij had het er liever niet meer over en wilde dat zo snel mogelijk vergeten. Dregoe liep de veranda af naar Will toe en legde zijn handen op de schouders van hun zoon. 'Will kun je het ons vergeven dat we je niet gelooft hadden?' vroeg Dregoe aan Will en hij keek zijn zoon vragend aan.

Hope luisterde naar hem en ze kromp ineen bij de naam Charlie ze liet Will los en werd onzichtbaar waardoor ze haar grip op Razor ook verloor. Ze zag hoe Dregoe naar Will toeging en vroeg of hij hen wilde vergeven. Hope was ondertussen in een onzichtbaar hoopje veranderd door Charlies naam te zeggen dacht ze weer aan die vreselijke man en aan die vreselijke nachten met hem. Ze trilde helemaal en ze zag Razor naar haar kijken. Ze had niet meer de pit om iets te zeggen tegen hem ze was nu te geshockt door die naam en door de beelden die door het horen van zijn naam en het afkicken in haar hoofd rondspookten...

Will voelde de handen van zijn vader op zijn schouders komen en hij vroeg of Will het hen kon vergeten. Will keek zijn vader eerst verbaasd aan, maar toen spleet zijn gezicht in een alles vergetende glimlach en omhelsde zijn vader om zijn middel, want hoger kwam hij nog niet omdat zijn vader zo lang was. Will begon nu van vreugde te huilen. Hij kon opnieuw niks zeggen, maar was ook zo blij dat ze hem niet weg hadden gejaagd en dat hij nog geaccepreerd werd door zijn familie en de leden zelf... Will wilde ook zijn moeder laten zien dat hij het haar vergaf, maar Hope leek zo vreemd te worden en hij keek zijn vader even aan. 'Pa mag Hope zo lang bij ons blijven?' vroeg Will en hij wachten even af. Hij wist dat Hope zich vreemd ging gedragen wanneer ze over Charlie spraken of over een van de andere mannen die haar misbruikt hadden!

Dregoe liep naar Will toe en vroeg of hij hen wilde vrgeven. Will glimlachte en omhelsde zijn vader. Bill was ook blij dat Will het hen vergaf en liep ook naar hen toe en zag hoe Hope verandert was. 'Ze kan voorlopig even op bed gaan liggen je ziet er nog al witjes uit Hope.' zei Bill en wilde zijn hand naar haar uitstrekken om haar omhoog te tillen, maar ze dook weg van hem. Bill begrep het niet en keek Will vragend aan. Wat was er wle niet met haar gebeurd in de Arena? Dregoe knikte hem toe en Bill deed geen poging meer om haar op te helpen en liep langs haar heen en naar huis. Zelf was hij ook nog moe en ging op bed liggen zodat zijn verwondingen beter konden helen dan dat hij zich druk ging maken!

Will omhelsde hem en Dregoe voelde zich lang zo schuldig niet meer en zag hoe Hope weg dook voor Bill die haar op wilde helpen. Dregoe knikte naar zijn broer zodat hij aan kon en zag hem het huisje van hem en Tristan in verdwijnen. Dregoe deed geen moeite en trok Hope meteen overeind. 'Kom Hope je heb rust nodig!' zei hij streng en liep samen met Will naar het huis van hem en Mistake die binnen nog zat weg te kwijnen in zelf medeleiden. Dregoe legde Hope in het bed van Will na het stof er van af geteleporteerd te hebben en liet haar even alleen. Ze was moe en moet uitrusten. Niet veel later kwam hij terug met een kan water en een stenen beker waar hij wat water in schonk en hem aan Hope gaf. Onder tussen was Will met zijn moeder in gesprek en Dregoe wilde een wachten tot Will zelf naar zijn kamer toe liep en zijn plaatst in nam bij Hope op bed. Dregoe liep naar Mistake toe en zag dat ze nog steeds huilde. Zelf was bij ook nog wat verdrietig en hij trok Mistake omhoog en sloeg ijn armen om haar heen en knuffelde haar liefde vol. 'Hij is terug en daar ben ik blij om Mistake, Huil nu maar niet meer dat is niet langer meer nodig. Wees Blij dat Will het ons vergeeft.' zei Dregoe met zachte stem zodat alleen zij het kon horen. Dregoe nam haar mee naar hun slaapkamer en zetten haar langzaam op bed neer en kuste haar lippen voorzichtig.

Ze was te moe om onzichtbaar te blijven en ze zag hoe bill naar haar toe kwam en een hand uitstk ze dook meteen weg en keek hem angstig aan. "Ik ga niet slapen!" Riep ze ze strompelde naar Will toe en keek hem angstig aan. "Laat ze me niet naar bed brengen Will ik kan het nu echt niet aan zeker niet na het horen van die naam..." Zei ze terwijl ze even naar Dregoe keek en Will bleef vasthouden alsof ze haar elk moment van hem af zouden trekken. En dat gebeurde ook Dregoe greep haar beet en ze begon hysterisch te schreeuwen hij legde haar in bed en ze had de energie niet meer om nog recht te komen haar ogen werden zwaar en ze viel uiteindelijk in slaap maaar ze schreeuwde in haar slaap en zweette door de angst maar wakker worden lukte niet.

Hope dook weg voor zijn oom en Will wist meteen dat ze dacht dat het een van de mannen van CHarlie was geweest. Zijn vader knikte naar zijn vroer en Bill vertrok. Later zou Will naar hem toe gaan en die vreselijke verwondingen gaan helen, maar nu hadden zijn moeder en Hope hem harder nodig. Pa trok Hope omhoog en nam haar mee naar binnen en legde haar op zijn oude bed. Hope krijste vreselijk en Will voelde zich gepijnigd door die wooren die ze riep, maar zijn vader luisterde er niet naar en legde haar toch op bed neer. Will keek even naar hen voor hij zich naar zijn moeder toe draaide die zat te huilen. Will kreeg ook tranen in zijn ogen en wilde niet dat ze huilde. Will liep stap voor stap naar haar toe en bleef vlak voor haar stil staan. Ze dacht vast dat hij boos op haar was, maar Will was niet boos op zijn moeder, hij was zelf bang geweest dat ze hem niet meer wilde zien! Will zakte op zijn knieén en omhelsde zijn moeder om haar hals en knuffelde haar lievelijk en vol van vergeving. Will kreeg geen woorden over zijn lippen en toen hij los liet keek hij haar glimlachend aan. en schudden zijn hoofd toen ze vroeg of hij niet boos was. Will kreeg geen lucht meer toen ze hem omhelsde en luid begon te snikken. 'Ik was zelf bang dat jullie me niet meer wilde. Maar ik ben blij dat jullie dat wel willen!' zijn stem klonk schor van emotie en hij voelde Razor even naar hen kijken, maar hielt zich afzijdig en ging even kijken bij de vader van Will en Hope die een beker water in haar handen gedrukt kreeg. Razor leunde tegen de muur aan en keek neutraal de kamer rond. Het was niet veel bijzonders, maar het deed hem goed dat Will eindelijk weer rust in zijn hoofd had. Nu was het nog even rommelig door de emotie's die heen en weer vlogen, maar toen Will uit de greep van zijn moeder kon ontsnappen kwam hij naar Hope toe n nam de plaatst van zijn vader in. 'Zie je dat het niet zo moeilijk was.' zei Razor droogjes en kreeg even een standje van Will in gedachten. Razor grijnsde speels vrolijk, maar hielt het daar ook bij. Ze hadden het eindelijk weer goed gemaakt en daar was Razor heel heel blij om of was dat vreemde gevoel wel blij te noemen? Hope riep nog steeds in haar slaap en Will was zel ook moe van deze dag en ging strak tegen Hope aan liggen en sloeg zijn armen om haar heen. Eindelijk na nog wat kreten werd ze stiller en bleef Hope alleen nog kreunen. Will viel zelf ook in laap en hoopte dat ze niet al te veel last van die nachtmerri's zou hebben nu hij bij haar was?

Hope werd getijsterd door nachtmerries maar toen ze plots 2 warme handen om zich heen voelde en een vertrouwde geur rook werden de nachtmerries stilletjes aan verdreven door haar engel. Hopes dromen werden seeds beter en op het einde waren het zelfs goede dromen. Toen de zon aan de hemel stond werd ze wakker en keek even paniekerig rond. Waar was ze? Ze ging meteen rechtzitten en keek rond. Ze zag Will liggen en dat ontspande haar een beetje als Will er ook was was het veilig.... Ze stond op en wankelde uit de slaapkamer toen ze op de veranda stond zag ze waar ze was ze zat in het WOF gebied! Nu werd ze pas echt paniekerig ze mocht hier toch niet komen? Hope begon te trillen en moest zich vastgrijpen aan een paal. Ze veranderde in een razendsnel tempo van kleur en er verschenen ook een paar schubben...

Ze zag hoe Dregoe een hysterische Hope naar de slaapkamers bracht en Will kwam naar haar toe hij omhelsde haar en ze omhelsde haar al zo groot geworden zoon terug. Ze hoorde wat hij zei en ze schudde haar hoofd. "Ik heb je nooit weg gewild Will. Ik heb je iedere dag vreselijk gemist jongen." Zei ze terwijl ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf en hem geleidelijk aan losliet omdat ze zag dat hij nu naar zijn Hope wilde. Ze zei er nu niets meer van het had toch geen zin om contact met haar te verbieden. Dregoe kwam naar haar toe en ze glimlachte nu. Hij nam haar mee naar hun slaapkamer en ze kustte hem voorzichtig terug. "Ja daar ben ik zo blij om. Maar ik maak me zorgen Dregoe heb je Hopes ogen gezien? En dat gekrijs van net er klopt iets niet." Zei ze zacht terwijl ze over zijn kaak wreef en haar hoofd op zijn borst legde toen hij langs haar plaats nam.

Will merkte eerst niet dat Hope niet ermee wilde doorgaan en de auditiw's zouden over een oor zijn! Toen hij zich behagelijk om draaide miste Will haar meteen. Will keek slaapdronken om zich heen en zijn stem schor nog steeds schor! Willdraaide zich op zijn zij en gleed uit bed. Willdoor zochtt hhet huis voor en vond Hoe op ded veranda waar ze snel vankleur veranderdd maar ook wat schubben ophaar lichaam zin te krijgen. 'Goede morgen schoonheid lekker geslapen?' vroeg Will en hij sloegzijn armen rond haar middel en bleef zo nog even bij haar stil staanvoor hij haar los liet en op een van de stoelen op de veranda ging zitten. Hope kroop bij hem op schoot en Will streelde door haar haren en gaf Hope voorzichtige kusjes op haar wang.

Mistake zei dat er iets niet klopte aan Hope, maardat had hij zelf ook al gemerkt en knikte naar haar. Morgen zou hij er even naar kijken, maar veel beloven deed Dregoe niet en legde Mistake naast zich neer en bleef haar kusjes geven. Dregoe zou vandaag nog nieetmet haar gaan vrijen doordat ze allebij te emotieoneel zouden zijn van dathun zoon niet alleen terug gekomen,maar ook dat hij nog gelijk had ook. Ze moestenhet eeerst verwerken, maar kusjes geven kon toch wel. Na een uur of twee op bed te liggen zoenen glipte de ermoeidheid toch bij allebeide naar binnen en viel Dregoe en misschien Mistake ook wel in?