Finally free

Will lachte om wat Hope tegen Razor zei, maar toen hij vertrokken was ging ze met haar hoofd op zijn schoot liggen. Will streelde door haar mooie haar en voelde zich gesterkt door haar aanwezigheid. Will had haar nooit opgegeven toen die duif aan was komen vliegen met het slechte nieuws dat Hope gedood was tijdens de bevrijding van zijn vader. Will grijnsde,maar het was geen grijns die wat betekende, nee hij grijnsde omdat Willgewoon weg gelukkig was, maar Hope zou binnen kort vreemd gaan doen vanwegen dat hij samen met Razor de drugs uit haar hadden gehaallt en ze zou vast dingen gaanzeggen en doen die ze normaal niet zou bedoelen of doen. Will had het er voor over en hi zou haar geen moment uit het oog willen verliezen, en dan had hij zijneigen probleem nog. Will moest het maar eens proberen zonder te bijten de Bloodhunters te doden!

Hope gennoot van zijn strelingen op haar haar en ze voeldle zich weer gelukkig hope keek will aan en drukte nog een zoen tegen zijn lippen. Ze zag dat razor verdwenen was. "laat hij je vaker alleen? of blijft hijaltijd bij je?" vroegze ze keek hem nog steeds aan en ze wist dat het ontstaan van razor ddeels haarschuld was. Hope vond het vreselijk voor hem en bedacht zich toen iets. "Toen je straks zo raar deed en ik je zoende om je wakker te schuddden heb ik toen Razor gezoend?" Vroeg ze nu angstig. Ze vond dat idee walgelijk en doodeng.

Hope zag dat Razor verdwenen was en ze zoende hem en Will zoende terug. toen ze de kust loste vroeg ze of Razor hem vaker alleen liet en of hij alltijd in de buurt van Will rond hing. 'Eerst had ik hem alleen in mijn hoofd, maar na wat er gisteren gebeurd was kon ik hem ook zien zoals jij toen Razor in het vuur stond. Razor laat me over het algemeen met rust tenzij hij wat gezelligheid wilt. Wat je gezellig kunt noemen maar voor zijn doen kun je het zo wel noemen.' antwoorde will op haar vraag en hij keek Hope aan en wreef met zijn vingers over haar wang heen. Een grimas vertrok even over zijn lippen toen ze over de kus van gisteravond begon en zag hoe ze huiverde. ' Dat had je ook even gedaan, maar toen kon ikhem opzij duwen omdat het bloed zo goed alszijnwerking verloren had, vandaar dat ik ook moest overgeven. als ik gewoon kan vechten zonder over mijn limiet heen te gaan moet ik altijd braken om van het bloed af te komen.' voegde Will eraan toe toen ze hem aan bleef kijken. Will grijnsde even plagend,maar ging er verder niet op in.

Hope luisterde aandachtig naar zijn antwoorden en bij zijn laatste antwoord ging er even een rilling over haar heen ze zag dat hij aan het grijnzen was terwijl hij over haar kaak streelde. Hope keek hem even gemaakt kwaad aan. "Dat is niet grappig! Ik wil hém helemaal niet zoenen ik wil alleen jóuw." Zei ze terwijl ze een kus op zijn hand gaf en tog even haar voet onzichtbaar maakte om te kijken of Razor niet weer in de buurt was zelfs als hij niet echt iets kon doen vertrouwde ze hem niet met die enge gemene grijns op zijn gelaat. Hope geeuwde even ze was echt doodmoe maar ze durfde gewoon niet te gaan slapen net zoals ze zo vaak niet durfde te rusten in de arena want als ze in slaap viel kwamen ze haar altijd inspuiten met die drugs.

N Toen ze hem zag grijnzen werd ze even kwaad en ze gaf hem een kus op zijn hand. ' Dat snap ik heel goed lievert.' zei Will en hij zag haar gapen. Ze was vast net alszijn vader uitgeput van het verblijf in de Arena! Will schof haaar wat opn ging op zijn hurken zitten om Hope op te pakken. Daarna stond Will open liep met haar dragend in zijn armen naar binnen en legde haar opbed neer. 'Ga maar wat rusten ik zal de wacht houden.' zei Will tegenhaar en hoopte dat ze in slaap zou vallen.. Vooralle zekerheid ging hij tegen haar aanliggen zodat ze niet bang hoefte te wezen. Will bleef naar haar kijkenen merkte dat ze echt lang niet geslapen had. Uiteindelijk viel Hope in slaap en Willstreelde voorzichtig door haar haren heen. Ze was nog steeds mooi ookal zag ze erniet uit. Broodmagerenhaar lichaam vol met littekens! Will hoopte dat ze bij haar van een ding af gebleven waren, want als ze haar opdie manier misbruikt hadden dan zou Will Razor even op ze loslaten! Na een tijdje kwam Razor weer terug met goed nieuws er warengeen Bloodhunters in de buurten Will knikte begrijpend. Toen zei Wil tegen hem dat hij even op Hope moest letten zodat Will wat water kon gaanhalen mocht Hope dedalijk weer wakker worden. Razor's grijns werd breder en Will snapte meteendat het een overduidelijke ja was! Voorzichtig gleed Will onder haar armen uit en liet de trap af naar de keukenen pakte een grote kan en een glas waarna hij ze vulde met water. Daarna liet Will weer terug en zettende kan enhet glas op het nachtkastje. Daarna ging Willaanhaar kant op bed zitten en keek toe hoe ze sliep. Razor verdween net toen Will haar zachtjes hoorde kreunen.

Ineens pakte Will haar op en droeg haar naar een bed ze was bang om te gaan slapen voor de nachtmerries en het niet kunnen verdedigen. Hij kwam tegen haar aan liggen en ze legde haar armen om hem heen na een paar keer diep ademen en een bange blik naar Will viel ze toch in slaap omdat ze wist dat ze hem kon vertrouwen. De nachtlmerries waren vreselijk ze zag de doden de monsters en de mannen die niet van haar af konden blijven weer voor zich het leek allemaal zo echt en toen ze even wakker werd zag ze Will niet meer neen ze zag de spookachtige Razor voor zich ze schreeuwde luid en Wil kwam weer terug ze lag te trillen en haar vingers maakte krampachtige bewegingen... Ze fluisterde zacht zijn naam steeds opnieuw en opnieuw ze lag in feurus houding op het bed haar lichaam maakte schokjes zelfs toen will terug was ze bleef de vreselijke beelden voor zich zien en Razor die er was toen ze net wakker schoot....

Hope had net gegilt voorhij weer terug wasgekomen en hij trok haar naarzich toe om sussende en lieve woorden tegen haar te spreken. Razor zat buiten weer ineen boom op de uit kijk en Will wist dat Hope een nacht merrie moest hebben gehad. 'Rustig maar Hope je bent veilig, hier drinkwat water daar knap je wel wat van op.' zei Will en hij reikte naar het glas water dat hij haar later voor hield. Will maakte zich echt grote zorgen om haar en hij zou voorlopig alleen in haar buurt blijven tenzij hij fruit zou gaan zoeken. Ze bibberde helemaal, maar Willhoopte dat ze snel weer rustig zou zijn. Stress was nooit goed tijdens een helingsproses.

Will trok haar naar zich toe en probeerde haar te sussen Hope bleef trillen maar ze voelde zich al iets beter nu ze wist dat hij in haar buurt bleef. Ze nam de beker en dronk een klein slokje. Ze keek hem aan haar lichaam maakte nog steeds schokjes. "Alsjeblieft laat me niet weer gaan slapen! Dan komt alles weer terug!" Smeekte ze. Ze wilde de vuile mannen en de doden niet meer zien ze wilde er niet aan herinnerd worden maar ze wist als ze haar ogen sloot dat ze alles zou zien alles in detail. Razor was gelukkig niet in de buurt of tenminste niet binnen haar gezichtsveld. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en stopte langzaam met trillen. Ze wilde hem zeggen wat voor nachtmerries ze had maar ze durfde het niet ze vond het te beschamend....

Hope nam de beker en dronk er wat van. Will luisterde naar wat ze zei en hij wit dat ze som wel slapen moest, maar ging er niet op tegen in/ Hij knikte en voelde haar langzaam aan rustiger worden. Will hield haar tegen zich aan en zo zaten ze voor en groot deel van de dag op het bed tot Will merkte dat ze wat wilde gaan zeggen. Vragend keek hij haar aan en Razor had zich opvallen stil gehouden in de tussen tijd. Iets wat Will vreemd vond, maar misschien begon hij dan toch wat gevoel te krijgen of wilde hij hen gewoon even alleen laten? Will wist het niet, maar hielt zijn aandacht nu even op Hope die zich ergens voor leek te schamen? 'Je kun het me gerust vertellen Hopje dat weet je toch?' vroeg Will zachtjes en hij kneep even in haar arm als opmerkertje dat ze het best kon vertellen, maar het was geen harde kneep geweest. Zodat ze er ook geen blauwe plek aan over zou houden.

Will hield haar vast en ze sloot haar ogen maar sliep niet ze gennoot van zijn rustgevende adem en het zachte geboenk van zijn hart. Na een tijdje zei hij haar dat ze ales aan hem kon vertellen. Hope leek nog even te twijfelen en keek hem toen recht aan. Ze zuchtte en begon het te vertellen. "Ik droom steeds over de shapeshifters die ik gedood heb en de kinderen die ik heb laten branden..." Zei ze met een zachtte stem de tranen kwamen weer in haar ogen en ze legde haar hoofd op zijn schouder. "...en de mannen die mij misbruikt hebben ik zie ze steeds opnieuw ik zie die vreselijke nachten steeds opnieuw!" Zei ze met een verslagen stem ze kende elke blik nog ze kende elke aanraking nog en ze walgde er nog steeds van.

Dat ze over het verbranden van de dorpen gedroomd had kon Will heel goed begrijpen en hij zei niks totdat ze hem vertelde waar hij al zo bang voor was geweest! Razor merkte de fonk van schok in hem op en richten zijn blik naar de slaapkamer waar Will en Hope nog in aanwezig waren en een valse grijns speelde op zijn lippen en kreeg de gedachten van Will meteen door! Will verstarde zowel in zijn houding als in zijn denken! Hij kon zich even niet langer bewegen en zijn ogen waren groot. Waarom... Waarom! Dat woord bleef door zijn gedachten spoken en toen hij Razor's aandacht in de gaten kreeg volgde een vlaag van woede die zijn bloed liet koken. Will begon te trillen van woede en hij keek Hope met dezelfde geschrokken blik aan, maar langzaam aan begon een vlammende woede erin door te komen. Will vronste diep en hij maakte een plan die alleen Razor in goede banen zou kunnen leiden vooral als Will de namen van deze mannen uit Hope zou kunnen krijgen, Nu was het zijn eigen wil om Razor toe te laten en niet onwillend door het bloed dat hij binnen gekregen had in een gevecht! 'Als het is wat ik dnek doe ik maar al te graag mee!' De stem van Razor galmde alleen door het hoofd van Will zodat Hope er niks van mee zou krijgen. 'Wie hebben je misbruikt?'vroeg Will zo neutraal mogelijk en hielt zijn woede in bedrang zodat ze het niet zou merken!

Ze voelde hoe Will kwader werd en ze zag Razor ook kijken Hope werd er bang van en ze begon weer te trillen. Ze zag de blik in zijn ogen en ze kroop van hem weg toen hij de namen vroeg ze wilde niet aan hen denken ze ging tegen de muur staan ze keek hem met grote ogen aan ze was wat in shock na een paar minuten was ze wat gekalmeerd en greep pen en papier ze kon de namen niet uitspreken dan flipte ze helemaal. Ze schreeef de namen van 15 mannen op en bovenaan de lijst stond charlies naam. Hope ging twijfelend naar Will toe en stopte het verfrommelde papier in zijn handen. Ze keek hem angstig aan en ze wist dat Razor ergens in de buurt moest zijn. "w...wat zijn ju...jullie van plan?" Vroeg ze met een zachtte stem terwijl ze Will bleef aanstaren.

Hope begon bang te worden en schuifelde bij hem weg en schreef de namen vande mannen op en gaf die later nog steeds bang aan Will. Deze nam het papier aan ennegeerde haar voor even en las de namen even door en zag er 15 erop staan. Razor las mee enherkende er sommige namen van. Een speelse valse grijns kwam op de lippen van de schim te staan ookal zat hij ng steeds buiten. 'Ik ga niks doen, maar Razor zal ze een lesje leren die ze nooit meer zullen vergeten!' zei Will en nu klonk er wel degelijk woede door in zijn stem. Niemand had het recht om alle soorten van vrouwen te misbruiken voor hun eigen loletjes en pleziertjes! Will stond op en liep naar het raam toe. Woede en verdriet speelde zich af op zijn gezicht. 'Razor ik eis van je meteen terug te komen zodra je met hen klaar bent! Ik zal bij Hope blijven terwijl jij hen afmaakkt!' zei Will in zijn gedachten en liet de controllen varen zodat Razor zijn plaatst in kon nemen. Razor sprong meteen op en nam de controllen over en de haren veranderde meteen net als de kleur van zijn ogen. Will stond naast Razor en keek hem nog even waarschuwend aan. Razor knikte en rende er vandoor met het briefje met de 15 misdadigers in zijn hand. Will wist dat Hope het nooi goed zou vinden, maar Razor zou er snel een einde aanmaken en was het huis al uitvoor zij kon reageren.

Hope keek hem geschrokken aan toen hij zei wat ze van plan waren maar voor ze iets kon zeggen zat Raor al in Wimms lichaam Hope was verstijfd door angst en bleef versteend staan. Ze zag Will hij was nu het vage verschijnsel en niet Razor. Hope dook in elkaar en verborg haar gezicht tussen haar armen en haar benen Hope werd gek van angst ze zag de moorden voor zich ze haatte die mannen maar ze kon niet meer tegen het gemoord. Hope begon licht histerisch te pipen en nu kon Will haar niet troosten door zijn armen iom haar te slaan. Hope moest nu nog harder denken aan de nachten met de mannen die binnenkort dood zouden zijn. Ze zag hun gemene grijnzen en die van Razor ertussen dat maakte haar alleen nog maar banger en door het afkicken werd het alleen maar erger....

Hope verstijfde en Will keek van de plek waar Razor verdwenen was naar zijn lieveling die nu angstig zat te piepen. ze moest nu ook afkick verschijselen bijna gaan krijgen. Will liep naar haar toe en wenst dat hij haar aanraken kon,maar helaas ging dat nu even niet. 'Geloof me Hope dit is het beste. ze zullen nooit meer iemand pijn kunnen doen.' zei Will zachtjes en hij hoopte dat zijn woorden haar wat konden troosten. willkeek rond de kamer, maar zag niks waarmee hij haar op kon beuren. 'Als Razor straks terug is zal hij wel weer te vreden zijn. zo kan ik hem het beste onderhouden dan steeds terug te moeten vechten. Hope straks word alles weer goed.' zijn stem klonk zacht en teder,want will wilde het beste voor haar! Razor ging de gedachten na dieWill ooit had gehad aan de man en Opa van Hope. hij leefde in een groot kasteel waar vele Bloodhunters in woonde en werkte. Onderweg had Razor nog twee andereBloodhunters vermoord die zich op zijn pad kruisde. Hij had hun bloed tot zich genomen en genoot van de kracht en snelheid die hij daar van kreeg. behendig sprong hij over de muur heen en keek toe. Er liepen vele Shifters met armbanden om en die keken hem niet aan. Deziekelijke grijns die op zijn lippen speelde verdween voor even en hij zetten de vriendelijke glimlach van Will op. Hoe kon die jongen zo blijven glimachen, het deed Razor pijn aan zijn gezicht? Vriendelijk vroeg Razor naar de verblijf plaatsten van de 15 mannen en twee ervan waren op patroele gegaan met nog wat andere Bloodhunters. Razor kreeg de kamernummers en het gangenstelsel uit gelegd en hij vertrok onmiddelijk op rustige gang. Omdat hij samen en tussen wat Shifters mee naar binnen liep keken de Bloodhunters niet erbaasd op dat Razor in hun midden aanwezig was! Razor nam een van de kinderen met zich mee om toch niet te verdwaalen en zocht eerst naar de 14 andere omdat hij te horen had gekregen dat Charlie de Opa van Hope de leidinghier had. Als Razor hem als eerste zou doden dan zou dat glijk een alarm uit laten gaan en kon hij de andere mannen niet doden zonder een gevecht te ondergaan. Niet dat Razor het erg vond, maar hij had Will beloofd meteen terug te komen als hij klaar zou zijn! De eerste tien zatengewoon op hun slaapverblijven en Razor doden hen in hun slaap. Niet echt iets om lol aan te beleven, maar buiten in de tuin vielen de Shifters die een armband door die personen hadden omgekregen dood tegen de grond of zakte dieper weg in hun stoelen of tegen de boomstammen waar ze tegen aanleunde. Razor had er geen benul van dat het zo ging, maar de overige moesten ook gedood worden! De vier die ook op hun slaapkamers verbleven hadden een shifters als bedmaatje en waren druk bezig met hen toen Razor binnen kwam en de mannen doden door snel hun nek om te draaien. En van de vier shifters viel dood om, maa Razor dacht dat ze in onmacht viel en vertrok naar de laatste op zijn doden lijst! Het geheel duurde al de hele dag en het kind dat hen de weg wees vroeg niet wat Razor van die mannen wilde weten en begeleidenhem naar de Opa van Hope. De deur was van massief eikenhout en gingen moeilijk los. Toen Razor binnen kwam keek Charlie net op van tafel vol papieren. 'wat wil je? vroeg Charlie kill en stond op en liep naar Razor toe. Deze grijnsde vals, maar hielt zich nog net in. 'U doden!' zei Razor met alle kilheid die hij in zijn stem kon leggen en ineen paar hartslagen veranderde hij in de shape vorm van Will. Charlie sloeg alarm, maar die werd halverwegen afgebroken doordat Razor hem doden. Het bloed gleed zijn keel door en Razor draade zichmeteen om en rende door de gangen met het kind achter op zijn rug. Het wees hem de weg naar buiten en onderweg ontweek Razor dieverse aanvallen of hij gebruikte Rising sun tegen de Bloodhunters en liet hun verwondingen opspelen. Toen hij weer buiten stond werd het kind geraakt door een pijl in zijn hart en gleed van Razor's rug af en viel dood tegen de grond. Razor grijnsde zijn maniake grijns en schoot tussen de bloodhunters door naarde muur waar hij ook binnen gekomen was en sprong erop en klom erover heen. Er waren verschillende pijlen in zijn rug blijven steken, maar razor gaf er geen aandacht aan en stoof tussen de bomenen struiken door en verdween uit het zicht van de Bloodhunters die na zijn vertrek pas de schade op namen en erachter kwamen dat de 14 man en hun gevreesde leider kwijt waren. Razor schoot tussen de bomen door tot aan het huisje waar ze nu voorlopig zatenen veranderde terug in zijn menselijke vorm en liep het huisje binnen en ging meteen naar de slaapkamer waar hij Hope angstig zag zitten en Will die haar met lieve woordjes toe sprak. 'Missie vol bracht!' zijn stem in deze angstige gespannen kamer maakte ze allebij aan het schrikken, maar het bloed was uitgewerkt en Razor keerde terug naar zijn geestachtige vorm en Will nam zijnlichaam dankbaar weer in bezit. Meteen liep hij naar Hope toe en trok haar overeinden zetten haar op bed. Will wilde haar omarmen, maar zebegon tegen zijn borst te slaan.

(Mag je best doen hoor, Will heeft het eigenlijk wel verdien)

Will probeerde haar te sussen maar niets leek te helpen na een paar uur kwam Razor terug met weer die maniakale grijns op zijn gezicht ze kon het bloed ruiken ze kon de dode mannen bijna zien! Will keerde terug in zijn lichaam en omarmde haar maar ze begon wild tegen te spartelen en hem te slaan. Ze keek hen beide kwaad aan. "Hebben jullie enig idee wat jullie gedaan hebben?!" Schreeuwde ze hysterisch terwijl ze Will wegduwde en zich even naar de geestelijke verschijning van Razor keerde. "Je bent een monster Razor! Jij bent nog erger dan die mannen!" Riep ze kwaad ze keerde zich weer naar Will toe. "Dacht je nu echt dat ik hen had laten leven als ze geen shapeshifters gevangen hielden?! Nu hebben jullie meer onschuldige gedood dan zij ooit gedaan hebben!" Riep ze nog hysterischer. Hope schreeuwde nu echt en gooide het nachtkastje en nog een paar meubels uit het raam. Ze had een aanstekr gevonden en ging in de hoek van de kamer zitten ze hield de vlam onder haar arm en liet haar huid verbranden zodat ze enkel aan die pijn dacht en niet meer aan de pijn die ze nu in haar hoofd voelde...

(MUHAHAHA crazy hope!)

Hope was echt kwaad op hem en Will wist wel dat er shifters zoudenzijn die sneuvelde, maar die nu geen last meer van die mensen hebben. Hope begon door te draaien en tierde tegen Razor die haar geschreeuw als een compliment ontving en knikte alsof ze het heel ergens anders over had. Ze gooide meubels omver en vond een aansteke die ze mee nam naar een hoekje van de kamer en haar arm erboven hielt. Will greep haar bij der pols en trok de aansteker bij haar weg. wurmde het ding uit haar vingers en gooide het het raam uit. Daarna pakte hij haar hoofd met beide handen vast en keek haar strak aan. 'Je hebt gelijk Hope er zijn vele ontschuldige vandaag gestorven, maar denk eens aan alle andere Shifters die ze nog hadden kunnen vangen of doden!' will gaf toe dat er soortgenotengestorven zouden zijn daar ging hij niet over liegen door te beweren dat het niet zo was. 'Zelf zou ik me nog eerder van kan maken dan ook maar een volle dag met zo'n rot ding om te moeten lopen, Ik weet dat jij je ouders niet wilde pijn doenen dat zou ik ook niet. Misschien ben ik wel niet zo sterk als jij Hope, Als mijn moeder, als mijn vader of als een van de andere die onder de Bloodhunters hebben moeten lijden?' voegde Will eraan toe en liet haar pols los. Will keek haar schuld bewust aan en hoote haar weer een beetje bij de redeterug te hebben gebracht. Razor had zich in die tijd stil gehouden en naar het raam toe gelopen om naar buiten te kijken. Zijn grijns was voor een keertje niet te zien en zijn gezicht stond eens normaal. iets dat je maar zelden bij hem te zien zou krijgen. Razor had nog nooit van zo'n armband gehoort ookal was hij zelf omgekomen in de arena en had hij Will de keuze gelaten door of gevangen genomen te worden of dat hij hem zou helpen. Razor was in de Arena geboren geweest en in gevangenschapgroot gebracht en tot het ultime gevechts wapen gemaakt. Daaromkende Razor ook alleen vreugde aan het vechten enhet doden van de vijand. Daarom kende Razor alleen het kwaad zijn en het verontwaardige. Razor had nooit liefde, verdriet en medeleven gekent. Dat alles had hij pas meegemaakt toen hij in contakt met Will kwam toen ze uit de Arena waren gekomen! Will liet Hope in het hoekje zitten waar zij zich verbrand had. Hij willde de pijn haar graag ontnemen, maar de innelijke pijn die ze had kon Will helaas niet genezen! Zijn lichaam begon te bibbereen Will kreeg het koud. Wat had Razor wel allemaal net gedaan voor hij terug kwam? De pijn in zijn maag wasbijna over en de pijlwonden in zijn rug waren zo goed als geheelt. Will moest gaan zitten anders zou hij flauwvallen! Toen hij eenmaal zat voelde Will zich zo verdrietig en schuldig om wat hij Razor had laten doen, maar het gaf hem ook een soort voldoening, niet dat je het aanhem kon merken. Will liet zijn pony tot ver over zijn ogen vallen en verschool zo ook de verdriet die in zijn ogen stond te lezen, Enkel de strepen die de tranen achter lieten vertelde wat hij nu deed. Will huilde om het verlies van de vele Shifters die toch niet gered hadden kunnen worden. Dat hij Hope toen had weten te bevrijden van die Armband was gewoon weg veel heel veel geluk geweest!

Will kwam naar haar toe en greep haar pols hij gooide de aansteker weg en ze keek hem met ogen vol haat aan. Hij nam haar hoofd tussen zijn handen en begon te spreken. Hope luisterde naar zijn woorden en toen hij op het bed ging zitten bleef ze even vanuit haar hoekje naar hem kijken. Ze zag Razor uit het raam staren voor één keer had hij eens geen grijns meer op zijn gezicht. Hope keek hem vol walging aan ze haatte hem! Hope zag dat Will aan het huilen was nu voelde zij zich pas schuldig... Ze ging langzaam naar hem toe en liep expres door hem heen om te laten merken dat hij niet meer dan lucht voor haar was. Ze ging langs Will op het bed zitten en deed liefdevol zijn haar uit zijn ogen. "Niet huilen wolfje..." Zei ze met die oude vertrouwde zin. Ze gaf hem een zoen op zijn wang en duwde ziijn kin wat omhoog zodat ze naar hem kon kijken. "Het spijt me....ik weet dat je het alleen deed om goed te doen." Zei ze met een schuldige stem. Ze was volledig zichtbaar zodat ze Razor even niet hoefde te zien.

Ze bleef nog even zitten voor ze op stond en dwars door Razor heen liep. Het maakte hem niet uit hoe vaak ze hem afwees, toch bleef hij een zwak voor haar houden en dat kwam vast doordat Will verliefd op haar was. Voor het eerst wist Razor niet wat te doen of te zeggen en ging zijn eigen gedachten na of hij ooit van die armband had gehoort toen hij nog in de Arena leefde, maar er kwam niks naar boven. Will voelde Hope's zachte vingers zijnharen weg vegen uit zijn gezicht en haar hem lichtjes omhoog dwingend omhaar aan te kijken. Will glimalcht flauwtjes bij het horen van haar woorden en knikte toen begrijpend' 'Ik weet dat het verkeert was, maar ikweet niet of we hen ooit nog hadden kunnen bevrijden zoals toen ik jouw bevrijd had van dat ding! We hadden toen gewoon veel geluk gehad.' zei Will en hij sloeg zijn arm om haar heenwaarna hij Hope een liefde volle knuffel gaf. will's aandacht werd getrokken door Razor die begon te grommen. Will keek hem even niet begrijpend aan, maar toenbegon Razor te vertellen. 'Ikheb nog nooit van zulke dingen gehoort. OOkal ben ikgeborenen groot gebracht in de Arena geweest. Nooit hebben die Bloodhunters er ooit een woord over gerept! Misschien dachten ze dat het niet belangrijk was, maar zo iets hoort elke shifter te weten vankind's af aan!' zijn stem klonk niet vals nog gemeen, maar de kilheid bleef erin hangen. Toen Razor dat zei had hij zich omgedraait en naar Will en Hope gekeken. Razor kookte van woede. Vechten en moorden was zijn passie al van jongs af aan al geweest zo langRazor het zich kon herinneren, maar dn wel in een oog om oog gevecht en niet zoals vandaag het geval was geweest. Nu had Razor gedood zonder dat hij er zelf bij was geweest! Een grimas verscheen op zijn gezicht die alleen kwaadheid en verontwaardiging uitstraalde, maarna een tijdje viel hij weer terug op zijn gebruiktelijke grijns. 'Wat geweest is kan niet meer veranderd worden latenwe door gaan met waar we mee bezig zijn! Razor ga jij weer op de uit kijk staan?' zei Will met zachte stem. Hij was moeen wilde graag gaan slapen en met Razor in de buurt kon hij dat zonder bang te zijn dat iemand hem zou besluipen, Hopelijk zou Hope naast hem gaan liggen en proberen ook de slaap te vatten, maar als ze alleen maar rustig zou gaan liggen rusten ze ook een hoop. Will zag hoe Razor door de muur verdween en zijn plaatst in een van de bomen weer in nam. Will gaf Hope nog en zoen op haar vororhoofd voor hij ging liggen en haar even aan keek. Als ze erbij zou komen vond Will het goed, maar als ze liever nog even wilde blijven zitten vond hij het ook niet erg?

Hoep keek Will aan ze had hem vergeven. Ze knuffelde hem terug toen hij haar liefdevol knuffelde. Hij keek even naar het raam waarschijnlijk stond Razor daar maar ze weigerde om met hem te praten of zelfs maar naar hem te kijken. Wil bleek moe te zijn en ging op bed liggen. Hope wilde niet slapen en zeker niet met Razor in de buurt. Maar ze ging wel langs Will liggen haar hoofd naar het raam gericht ze kreeg nog een zoen van hem op haar voorhoofd. Toen hij in slaap viel maakte ze haar vingers onzichtbaar zodat ze met razor kon praten. Ze zag hem op zijn boom zitten. Vreemd genoeg had hij die grijns nie op zijn gezicht die haar altijd zo irriteerde. "Razor? Heeft charlie pijn geleden toen je hem doodde?" Vroeg ze twijfelend terwijl ze wat rechter ging zitten en hem aankeek.

Will viel in slaap en was blij te weten dat ze naast hem was gaan liggen. Hope richten zich even tot Razor die in de boom vlakbij het huis zat. Zijn grijns was weg terwijl hij nog steeds na dacht over de armband waar Will en Hope het over hadden gehad. Toen hij haar hoorde keek Razor haar niet gelijk aan, maar richten wel zijn ogen op haar vanuit zijn ooghoeken. 'Niet echt nee, maar hij sloeg eerst alarm voor ik heb kon doden.'zei Razor en hij keek weer naar voren. Het bos zag er vredig uit. hoe graag had hij hier wel niet door heen willen lopen zonder zich te moeten verantwoorden! Maar hellaas was het niet anders. Nu kon hij de bosgeuren niet ruiken tenzij hij het lichaam van will onder zijn controlle had. Horen deed hij echter wel en de vogels floten zachtjes en hadden niks door van wat er inhem om ging. Razor mocht dan een moordenaar zijn, maar ook hij kon van sommige dingen genieten zoals de rust diehet bos uitstraalde!

Hij keek haar aan vanuit zijn ooghoeken en hij vertelde dat hij niet echt geleden had. "Jammer...." Zei ze terwijl ze uit bed kroop en het raam open deed. Ze keek hem aan hij was mischien wel een monster en een verschrikkelijke kwal maar toch voelde ze zich schuldig dat ze zo tegen hem was uitgevlogen. Ze bleef hem aankijken en zuchtte even. "Het spijt me dat ik naar je geschreeuwd heb, je uitgescholden heb en je daarna genegeerd." Zei ze met een zucht eigenlijk begreep ze hem wel een beetje net zoals ze haar nonkel een beetje begreep. "Ik had hem eigenlijk liever zelf vermoord....maar ik ben blij dat jij het gedaan hebt vreemd genoeg weet hij me altijd met iets te manipuleren." Zei ze met een zucht. Haar blauwe ogen leken wel licht te geven in dit maanlicht Will lag vredig te slapen en daar was ze blij om ze wilde niet dat hij wist dat ze met Razor praatte.

Hope sprak tegen hem... Hem! Dat was even nieuw voor Razor, maar hij liet het niet merken en bleef voor zich uit zitten staren. de manestraalen schenen door de bladeren heen en vielen opde bosgrond. Razor grijnsde even, maar dit keer was het geen valse grijns. Hijgenoot van haar uitspraak en keek Hope aan toen ze zei dat ze Charlie liever zelf vermoord had. 'Maar had je het ook gekunt?' vroeg Razor haar op verleidelijke toon. RAzor was niet alleen een echte killer, maar had ook menig meisje versiert die in de Arena ooit rond had gelopen. Normaal had hij geen intressen in vrouwen gehad door de bloedlust die in hem opgewekt werd door de vele gevechten die Razor vroeger altijd had gedaan, maar als hij rusthad kreeg hij de verlangens om de vrouwtjes te gaan pesten door ze eerst te verleiden dan er mee te paren en ze daarna af te wijzen, maar bij Hope kon hij geen hoogte krijgen. e wilde echt alleen Will hebben en daar had Razor respect voor, maar toch zou hij het blijven proberen!

Hij kreeg even een grijns op zijn gezicht toen de maan De bosboem raakte maar het was niet zijn gebruikelijke grijns deze was niet vals of ziekelijk. Hij vroeg haar wat op een verleidelijke toon maar ze schonk er geen aandacht aan. "Ja ik had hem kunnen doden ik hadhem al lang willen doden maar ik deed het niet omdat mijn geliefden dan gevaar liepen. Heeft Will je nooit verteld dat hij mij in zijn macht hield door die armband? En dat hij mij martelde om WOF te vinden? Ik had hem kunnen doden ik had hen allemaal kunnen doden maar ik zou zelf ook gestorven zijn... En je ziet wat dat idee met Will doet." Zei ze terwijl ze de wind even door haar haren liet gaan. "Het bos is prachtig vind je niet? De natuur is het enige dat bloodhunters niet kunnen beheersen dat ze niet in hun tengels kunnen krijgen..." Zei ze terwijl ze naar de maan keek. Het was vreemd om zo met hem te praten ze verafschuwde hem altijd en hij irriteerde haar maar nu leek hij bijna aardig te zijn...

Hope zei dat ze hem had kunnen doden, maar waarom had ze dat zelf niet gedaan dan? Toen ze vroeg of Will hem nooit verteld had dat zij ooit ook een armband om had gehad keek hij haar vragend aan. 'Nee daar heeft Will het nooit over gehad. Hij stelde zich altijd beschermend op alshet over jouw ging. Of ik het nu vroeg ofeen vande WOF leden.' zei Razor en hoorde wat ze over het bosen de natuur zelf zei. daar knikte Razor alleen maar op. Hij keek weervan haar weg en er kwam iets in hem naar boven wat hij al jaren geleden ooit had willen weten. 'Hoe voelt het om werkelijk vrij te zijn?' deze vraag had hij nooit beantwoord gekregen van de Shifters die binnen gebracht werden. De meeste waren gek gewordendoor het gif dat de Bloodhunters in hun eten en drinken hadden gestopt en je kreeg er nooit een zinnige woord uit. Razor had ooit eens bijna kunnen ontsnappen, maar halver wegen had hij zich bedacht en kon het niet laten om te moorden. Buiten de Arena zou hij dat vast nooit gekunt hebben toen hij nog leefde of wel?