Finally free

De pijnlijke schreeuw van Hope deed Will toch even bezord kijken Razor was net te ver gegaan en daar gromde hij even bij, Hoef getrappel klonk op en de stemmen deden Razor naar de Bloodhunters kijken. Ze waren met vele en misschien wel te veel! Will maakte aanstalte om meteen naar Razor toe te komen. Het vlees en het bloed waren op die Razor zijn porsie energie gaf en hij had nu weer de energie van Will die wel nog voor een uur of twee normaal zou kunnen worden gebruikt, maar Razor was niet van plan om Will het weer over te laten nemen. Will keek hem even kwaad aan hier hadden ze nu geen tijd voor! 'We moeten toch eens samen trainen waarom niet nu om ons verbond sterker te maken dan enkel alleen de een of de andere de controlle over het lichaam te geven!' stelde Razor zo voor dat niemand het horen kon dan alleen Will. Deze dacht snel na en het zou een oplossing kunnen zijn, maar eerst moest Hope geheelt worden voor ze ook maar konden vechten. Razor legde zijn hand op de schouder van Hope en zijn zwarte haren wiegde zachtjes heen en weer net zo als het bij Will gebeurde wanneer hij zijn gaven gebruikte. Hope zou nu weer in staat kunnen zijn om te kunnen vluchten want haar energie kon hij net als duizeligheid niet weg werken of bij vullen! Razor en Will smolten samen tot een geheel en dat was een vreemd gezicht. Aan Will's rechterkant werden zijn haren weer roestbruin en zijn oogkleur werd weer normaal fel oranje. De linkerkant van het lichaam bleven de haren zwart en het oog fel en bloeddorstig rood, maar ook aan die kant stond die valse grijns. Alleen hun stem klonk dubbel alsof ze beiden dezelfde zinnen spraken. 'Hope ga dit kunnen wij wel aan!' zeiden hun stemmen samen. De amensmelting had de Bloodhunters echter geschokt, dit hadden ze nog nooit gezien. Wat voor Shape shifter kon nu zo iets? Will en Razor stormde naar voren zonder angst of twijfel in hun bewegingen. Will vertrouwde op Razor's kennis en voelde elke beweging perfect aan. Ze veranderde in hun shape vorm en een halve zwarte weerwolf en een halve roestbruine weerwolf kwam op de Bloodhunters af. Ze hadden hun krachten gebundelt en moesten zo wie zo wat bloed binnen krijgen om de snelheid op te kunnen voeren. Daar was Will even bang voor, maar Razor haalde hem over dat het het beste was en dat ze andere gevangen genomen konden worden! Will deed mee en voelde de pijn in zijn maag al vloeien toen ze de eerste twee Bloodhunters dood gebeten hadden. Will liet ze pijn begaan en merkte dat het juist de energie was die hij altijd onderdrukt had. Deze vloeide nu rijkelijk door hun aderen en de Bloodhunters maakte geen schein van kans. De angst die ze opgewekt hadden door samen te smelten hadden de helft al op de vlucht doen slaan. Of Hope er van door was gegaan witen nog Will nog Razor, mischien was ze wel in de boom geklommen om hen niet alleen te laten en garde te slaan?

Het duurde langer dan ze beide verwacht hadden, maar driekwart van de Bloodhunters die achter gebleven waren maakte toch de keuze dat ze het niet van hen konden winnen en ze wilde eerst wat info verkrijgen van de ouderlingen over een Shape shifter die half om half verandert was. De rest was gedood of zwaar gewond. Razor en Will keken de weg rijdende Angst hazen na en gromde dreigend. Hun stemmen klonken angst aanjagender nu ze samen opklonken. Will en Razor draaide zich van het slagveld af en liepen terug naar de plek waar ze Hope achter gelaten hadden. Will zuchte en Razor vertrok uit Will's lichaam. De energie die nog door hem heen stroomde werd weer pijnlijk, maar Will hielt het niet langer tegen en voelde zich er zelfs goed bij? Niet dat hij ooit zelf vlees zou gaan eten, maar toch in gevechten was bloed dus een hulp middel en niet iets dat hem tegen zou kunnen werken!

Razor legde zijn hand op haar schouder. en de pijn vertrok ze zag plots hoe het lichaam half Will en half Razor werd Hope keek er met angst naar dat was het engste dat ze al ooit had gezien. Hope was evcen verstijfd maar klom toen wel in een boom. Ze zag hoe de jongens de bloodhunters inmaakte en een deel wegvluchtte Hope keek ernaar ze wilde dolgraag helpen maar ze kon het niet nadat een groot deel dood was en de rest wegvluchtte werd de harige zwart bruine weerwolf weer haar normale lieve Will. Hope keek vanuit de boom naar hoe hij terug kwam hij leek niet erg misselijk te zijn ondanks het bloed. Ze kwam rustig uit de boom en ging voor hem staan. Hope durfde hem niet echt aan te kijken ze voelde zich schuldig dat ze eerst Razor had gezoent, daarna verslagen werd waardoor hij haar nog eens mocht zoenen iets waar ze nu echt van walgde en omdat ze niet had geholpen bij het verslaan van die bloodhunters. Haar haar verbergde haar gezicht maar vanui haar ooghoeken keek ze wel naar Will en naar Razor die wat verder stond. "Bedankt dat je me opgelapt hebt." Mompelde ze naar Razor. Ze deed een stap richting Will en sloeg haar armen heel voorzichtig om hem heen. Nu keek ze hem wel aan en drukte voorzichtig haar lippen tegen de zijne. "Het spijt me." Zei ze met een zachte stem terwijl ze door zijn haar streelde.

Hope had al die tijd dus in de boom gezeten en hen garde geslagen, want Zowel will als Razor hoorde haar stem en ze draaide beide naar haar om. ' Had ik je anders moeten laten zitten dan? Laat die kus maar zitten je verslaan was al leuk genoeg!' zei Razoren grijnsde even vriendelijk naar haar. Hope liep naar Will toe en hij merkte dat zij zich schuldig voelde dat ze Razor gezoent had, maar Will was helemaal niet boos op haar, maarjuist trots dat ze een plan verkoos boven haar walging tegen over Razor en hem zelfs had durven zoenen. ' Maak je niet druk Hopje, je deed het om ons allemaal te redden.'zei Will en zoende Hope terug. 'Maar we kunnen niet op deze plek blijven dadelijk komen ze terug met meer man en daar kunnen we beter niet bij zijn!' zei Will op rustige toon en nam Hope mee aan zijn zijde terijl ze terug liepen naarhet huisje van haar ouders. Will merkte dat ze hen ontzichtbaar had gemaakt zodat als de Bloodhunters eerder dan verwacht terug kwamen hen twee niet zouden zien weg lopen. Razor grijnsde nog steeds en voelde zich prima. Misschien was het toch niet zo'n slecht idee geweest om samen met Will dat verbond aan gegaan te zijn?

Ze keek Razor wat verbaasd aan deze keeer was er geen spot in zijn stem en zijn grijns was niet zo walgelijk als anders ze was echt verbaasd om hem zo te zien en ze knikte ze was opgelucht dat hij de zoen liet varen en later zou ze haar revange nog wel krijgen. "Bedankt Razor. Mischien ben je toch niet zo walgelijk als ik dacht." Zei ze met een oprechtte glimlach. Door dat te zeggen had hij haar vertrouwen gewonnen en ze zou hem nu niet meer zo snel uitschelden of zeggen dat hij moest oprotten. Will zoende haar terug en daar gennoot ze van hem zoenen was zoveel meer dan gewoon elkaars lippen aanraken. Ze wandelde met hem mee en maakte hen beide onzichtbaar zodat de bloodhunters hen niet konden vinden ze keek naar Will en Razor met een vragend gezicht. "Wat was dat net nu eigenlijk? Zaten jullie allebij in Wills lichaam?" Vroeg ze terwijl ze Will bleef vasthouden.

Hope zeidat Razor tochniet zo walgelijk was als dat ze dacht en hij zeten eenplagnde grijns op. Toen ze vroeg of ze net met zijn twee'en in Will's lichaam zaten knikte zowel Will als Razor ter antwoord. 'Het voelde vreeemd, maarook weer goed. Ons verbond is er door sterker geworden daar ben ik zeker van.' zei Will en hij zag er al wat vermoeid uit. Hij was het niet gewent zo veel energie in zijn lichaam te hebben en zoublij zijn als hij even zoukunnen gaan liggen?

Hope moest even grijnzen en zuchtte. ''Fijn nu kom ik nooit meer van die misllukte casanova af." Zei ze terwijl ze grijnzend een knipoog naar Razor gaf. Ze zag hoe moe Will eruit zag en ze hield hem tegen. "Jij gaat geen stap meer verzetten mannetje. Ik draag je wel." Zei ze met een grijns terwijl ze draak werd en Will heel voorzichtig vastnam. Ze begon te vliegen naar broken home waar ze alletwee beter op hun plaats waren dan in het huis van haar ouders. Ze bracht hem naar zijn oude huis in brokenhome waar ze zo vaak bij elkaar hadden geslapen om nachtmerries weg te houden. Hope legde hem in het bed en ze werd weer mens. Ze ging langs hem zitten en streelde het haar uit zijn gezicht. "En toch vind ik dat je met je ouders moet gaan praten Will." Zei ze voordat ze haar lippen op zijn voorhoofd drukte. Ze keek ook even naar Razor met een glimlach. "En wat jouw betreft als ik dan toch aan je vast zit kan ik beter proberen vriendschap met je te sluiten." Zei ze met een grijns.

Razor keek even boos toen Hope hem eenmislukte casanova noemde. Hij had altijd elkde vrouwkunnen krijgen dus waarom was hij dan een mislukte casanova? Toen ze zag dat Will moe was van hungevecht van net verdween Razoren nam zijn plekjein Will's hoofd in, maar zonder hem meteen te veranderen, want dit plekje was helemaal van hem! Hope nam Will voorzichtig tussen haar poten en ze vloog op, maar nie naar het ouderlijke huis van haar. Will keek even verbaasd naar haar onderkant op, maar ze veranderde van richting en vloog naar het WOF terretorium. Will wilde daarniet heen, maar hij was te moe om tegen te gaan werken. Will liet zich slappjes worden als merkteken dat hij daar niet heen wilde gaan! Maar tegen een draak kon je weinig beginnen en Will vond dat ze vooruitgang had geboekt. zij en haar draak konden al redelijk met elkaar overweg. Toen ze in de ondergrondse tunnels aan kwamen en inhet huisje waar Will tijdelijk met zijnmoeder had gewoont. Legde Hope hem in bed neer en zei dat hij met zijn ouders moest gaan praten. Will draaide zich om nadat ze hem een kus op zijn voorhoofd had gegeven. Hij was nog boos nog teleurgestelt in haar voorstel. Nee Will was bang dat ze hem niet zouden geloven zoals zijn oom hem niet geloofde! al snel viel will in slaapen zakte weg in de warme omgeving diezich rond hem heen bouwde. Razor verliet zijn stekkie weer en slenterde door de slaapkamer naar de huiskamer en hoorde Hope wat tegen hem zeggen. Will sliep en in zijn geest vorm had Razor geen behoefte aan slaap nog honger nog dorst! Razor draaide zich naar haar toe en knikte alleen maar. Will had hem al hee wat verandert,maar toch bleef hij zijn oude gewoontes nog steeds trouwen die valse grijns speelde weer iop zijnlippen. 'Ik vind het prima als jij dat ook vind! Ik ben buiten op wacht!' zei Razor voor hij door de muur verdween en een boom oopzocht en erin ging zitten. Buiten zijn was zo anders, zo... zo rust gevend!

Will leek niet echt blij te zijn met haar voorstel maar hij was te moe om echt te kunnen klagen. Waar ze eigenlijk best blij om was. Ze ging net als Razor naar de woonkamer hij had weer die hatelijke grijns op zijn gezicht. "Ach prima is veel gezegd ik vind het gewoon beter als we normaal tegen elkaar kunnen doen dus alsjeblieft beperk dat gegrijns tot het minimum." Zei ze voor hij door de muur verdween en in een boom ging ziten. Hope was moe maar ze durfde niet te slapen en ze had een ander plan ze zou naar Bill gaan ja hij was degene waardoor Will zich zo schuldig voelde. Hope liep naar buiten het was best koud maar ze moest het doen nu hij sliep dit was mischien wel haar enige kans ze ging voor de boom staan waar Razor in zat. "Razor ik heb je hulp nodig. Ik wil dat je met me mee gaat naar Wills oom om zijn naam weer te zuiveren om te laten zien dat hij niet gek is. Alsjeblieft Razor." Smeekte ze ze wilde Will heel graag helpen maar ze had Razor nodig als bewijs. "Ik doe alles wat je wilt als je me helpt." Zei ze terwijl ze hem aankeek.

Hope kwam ook naar buiten en vroeg of hij haar wilde helpen om te bewijzen dat Will niet gek was. Razor hoorde haar wel, maar hij wilde het niet achter de rug van Will doen! Het was immers zijn schuld dat de oom van Will dacht dat hij gek was geworden door het verlies van Hope. 'Is het niet beter om het samen met Will te doen? Wat zou hij zeggen als jij voor zijn deur staat met mij en zonder Will? Misschien denkt hij dan wel zelf gek te worden, want ze geloven daar allemaal dat jij dood bent!' Razor sprak eerst rustig, maar zijn stem gebon strenger te klinken en hij keek haar vragend aan. Had ze hier wel goed over nagedacht wat voor een gevolgen het voor Will zelf kon hebben? Razor was niet van plan om aan haar plannetje mee te werken hij zou Will als het moest moedwillig over nemen om hem naar Old Home te brengen, maar Razor wist dat Will gegroeit was met zijn geesterlijke kracht en kon hem vaker negeren dan dat het Razor lief was. Nee ze moesten Will met zachte drang er van overtuigen hem naar Old Home te laten gaan en alles uit te laten leggen!

Ze keek hem kwaad aan. Maar hij had het ergens wel bij het rechte eind. "Maar hij wilt het niet je kon net zelf zien hoe kwaad hij was omdat ik het voorstelde.'' Voor die ene keer dat er eens wat verstandigs uit die jongen zijn mond kwam was het in haar nadeel. Hoe kon ze nu vriendelijk blijven als hij haar tegenwerkte? "Sinds wanneer kan jouw het wat schelen wat er met Will gebeurt? Het is notabene jouw schuld dat zijn oom denkt dat hij gek is." Zei ze pissig terwijl ze tegen de boomstam ging zitten. Ze had gehoopt dat Razor haar wel zou helpen maar ze had niet zo dom mogen zijn hij is niet te vertrouwen! Ze was best moe maar ze wilde niet gaann slapen. "En hoe denk jij het dazn aan te pakken einstein? Ik kan hem toch moeilijk meesleuren? En jij bent te zwak en te onbetrouwbaar om zijn lichaam over te nemen." Zei ze met een kattige ondertoon.

Toen Hope zei dat Will boos was schudden hij zijn hoofd. 'Will i niet boos Hope hij is eerder bang. Niemand van ons weet wat ze zullen doen vooral de oom van Will niet. Ik heb hun ruzies vaak genoeg moeten aanhoren om te weten dat het niet gemakkelijk zal zijn!' zei Razor en hij bleef een wat strengere toon aan houden, maar hij grijnsde niet de gebruikelijke valse grijns, maar een pijnlijke grimas op zijn gezicht. Razor herinnerde zich nog goed hoe kwaad Will tegen zijn tekeer was gegaan. Hij had ter nauwe nood een slag van zijn oom kunnen ontwijken. Mischien dat hij anders wel een hersenletsel over gehouden? Razor schudden weer zijn hoofd en luisterde naar haar andere woorden. 'Will is mijn verantwoordelijkheid verschuldigd en Ik weet dat het mijn schuld is, maar ik handelde toen uit ervaring en ik heb niet gevraagd wie van de WOF warn dat was de fout geweest!' viel Razor haar tegen. Hij wist heel goed dat Bill kwaad op Will was door zijn schuld, maar dat zou veranderen als ze eenmaal bij Old Home zouden aankomen en Will hen alles zou uit leggen! Razor zou Will eens flink wakker schudden zodra hij niet meer sliep. Ze moesten niet langer meer weg rennen voor de waarheid en nu ze Hope gevonden hadden konden ze hem wel zien! Razor verstijfde bij haar laatste woorden en hij begon dreigend te grommen niet dat het veel uithaalde, maar hij kon haar of amuseren door die reactie of juist nog kwaaier maken? 'Wat beterft het plan! Het moet lijken alsof Will alleen Old Home binnen komt, maar wij zijn dan toch bij hem en zodra Will over ons verteld kom eerst jij te voorschijn en laat de andere dan zien dat ik echt ben en niet zijn fantasie! Nu blij?' gromde Razor boos en draaide zich wat van Hope af met zijn blik op The Abby gericht. Hij was echt kwaad. Wacht maar wanneer ze weer met elkaar zouden gaan sparren dan zou hij haar een lesje leren!

Ze gromde naar hem als antwoord op zijn grom. "Wel dan heb je die verantwoordelijkheid nog niet echt vaak getoont! Jij hebt bijna mijn vader gedood weet je nog?! En met al die kuren die je hebt je brengt hem vaak genoeg in de problemen." Gromde ze terug. Ze luisterde naar zijn plan eigenlijk was het niet zo'n slecht idee. Hope kreeg ineens een idee ookal was ze kwaad op hem ze wilde het eens proberen. Als ze mensen onzichtbaar kon maken om hém te laten zien mischien kon ze hem dan ook wel zichtbaar maken? Hope klom in de boom en ging op de tak vor hem zitten. Ze concentreerde zich hard en zette haar vingers naar zijn arm. Het begon langzaam waar ze hem aanraakte werd zijn huid echter en zichtbaarder zijn helelijf werd gevuld met puzzelstukjes die echt werden. Ze keek hem grijnzend aan. "Wel dit is interessant." Zolang ze hem aanraakte bleef hij zichtbaar en echt....

Hope gromde terug enzei dat hij het nog niet zo vaakhad laten merken dat hij veerantwoording tegenover Will af moest leggen. 'Ik ben er ook nog niet aan gewent om een lichaam te delen.'zei Razor een stuk minder kwaad en zag haarin de boom bijhem klimmen en probeerde Razor aan te raken. Wat was ze nu weer van plan? Puzzelstukjes verschenen op de plek waar ze haar vingers had zitten en Razor keek verbaasd naar het geheel. Ze had hem zichtbaar gemaakt, maar hoe lang bleef dat effect? Razor begreep er niksvan en voelde zich vreemd worden. Hij was al zo lang in die geest vorm dat Razor het eigenlijk al opgegevenhad ooit weer zijn of een ander lichaam te verkrijgen zodat hij ook zichzelf kon aanraken? Net toen Razor zijn vingers tegen elkaar wilde drukken vielen er puzzelstukjes van hem af en Razor zag weer doorzichtig. Verwarring was even zijndeel geworden en hij snapte niet hoe ze het voor elkaar had gekregen?

Ze hadden de hele nacht nog het plan door genomen en toen Will wakker werd keek Razor inde richting van Broken Home. 'Will is net wakker, Had jij eigenlijk niet ook moetenslapen?' zei Razor en hij keek Hope vragend aan.Will rekte zich behaagelijk uit en rook de mufheid van de ondergrondse gangen en wist meteen weer dat Hope hem naar BrokenHome had gebracht. Angst vulde hem met weerzin.Hope had voorgesteld dat hij met zijn familie moest gaan praten, maar hij durfte niet te gaan vawegen zijn oom. Will had voor hij vertrok hele erge dingen tegen hemgezegd gehad en had dat bijna moeten bekopen meteen harde dreun tegen zijn hoofd. Gelukkig was Will net weg gedoken geweest en hard weggerent uit Old Home. Nee Will wilde zijn oom niet onder ogen komen!

Ze grinnikte een beetje bij zijn reactie. "Ik dacht als Will en jij jullie gaven kunnen omdraaien en ik mensen kan onzichtbaar maken om jouw te zien mischien kon ik jouw dan wel zichtbaar maken. En het blijkt dat ik gelijk had al kost het wel veel energie." Zei ze met een zucht. Toen de ochtend aanbrak keek ze naar Razor en grijnsde een beetje. "Ik dacht dat je me beter kende Razortje. Je weet toch dat ik niet durf te slapen en zeker niet als Will zelf ook bang is." Zei ze terwijl ze haar haar invlechtte en weer uit de boom sprong. Ze liep naar binnen en deed andere kleren aan Razor had mischien een glimp kunnen opvangen van haar blote lichaam maar dat kon haar even niets schelen. Ze ging naar Will toe en aaide liefdevol over zijn hoofd. "Maak je geen zorgen Will Razor en ik hebben aan alles gedacht. Blijkbaar is hij toch nog ergens goed voor." Zei ze met een lach.

Toen Hope over hun verdraaide gaven begon te spreken en ze zei dat ze het ook had willen proberen en dat het meer energie vrat dan normaal knikte Razor naar haar dat hadden Will en Razor zelf ook mee gemaakt, maar na maten van het gebruik ervan ging het steeds beter en Will werd er ook al niet zo duizeling meer van. Toen ze zei dat ze dacht dat hij haar beter moest kennen keek hij er even van op maar liet niks merken en keek toe hoe ze van de tak af sprong en zich binnen omkleden, maar keek er niet naar daar had hij zijn hoofd op het moment niet naar staan.

Toen Hope binnen kwam aaide ze hem over zijn hoofd en zei dat hij zich geen zorgen hoefte te maken en dat zij en Razor iets bedacht hadden en dat hij toch ergens goed voor was. Will keek haar niet begrijpend aan en wachten af wat ze nog meer zou vertellen?

Hope grinnikte toen hij het niet leek te begrijpen. "Razor en ik gaan met je mee naar old home. We blijven onzichtbaar tot het juiste momet en we zullen iedereen bewijzen dat jij niet gek bent en Razor gaat ook opbiechten dat hij degene was die Bill heeft aangevallen en niet jij." Zei ze met een glimlach ze gaf hem een zachtte kus. Dus komaan will sta op we gaan vertrekken. Zei ze terwijl ze hem probeerde recht te trekken maar hij werkte nogal tegen.

Toen Hope het plan uitlegde schrok Will en schuden zijn hoofd. Nee niemand zou hem daar nog willen kennen na wat er de laatste keer in de Arena gebeurd was. Ze wilde hem mee trekken maar Will trok terug en probeerde op bed te blijven zitten. 'Dat gaat nooit werken. Ze willen me toch niet terug hebben daar!' zei Will vertwijfelt en hij trok zich uit haar greep en liep naar de deur en leunde tegen de deurpost aan. Angst golfde door hem heen en hij kreeg er alleen al de rillingen van als hij er aand acht terug te gaan naar Old Home. Will wilde er niet heen zijn Oom zou hem vermoorden!

Ze keek hem aan en zuchtte Will was heel koppig als hij bang was. Ze stond recht en ging voor hem staan. "Best dan ga ik wel alleen." Zei ze kort ze glipte onder zijn arm vandaan en liep door de straten van het ondergrondse dorp met een kleine speelse grijns. Ze wist dat Will haar nooit alleen zou laten gaan en als ze hem dicht genoeg naar Old home kreeg gelokt kon hij niet meer terug ze huppelde en neuriëde een vrolijk kinderliedje ze keek even met een knipoog naar Razor dit zou wel gaan werken?

Toen Hope zei dat ze het bet vond liep ze bij hem weg en Will zag haar de tunnels uit lopen. Eerst wilde hij achter haar aan gaan, maar de angst bleef in zijn lichaam, aanwezig en hij durfe geen stap te zetten. Toch wilde hij haar niet alleen laten gaan en deed een stap naar voren tot hij bij de voordeur was. Daar keek hij haar na en twijfelde. Will deed een stap naar voren, maar zetten hem ook meteen weer terug. Hijw ilde graag met haar meegaan en het vertellen, maar wat als ze het nog niet geloofde! Will wist het niet meer en schudden zijn hoofd erwarring en twijfel raasde door hem heen en Will draaide zich om en liep de andere kant uit. Zijn gevoelens speelde door elkaar heen en hij kwam uit bij het laatst huis van Broken Home achter in het dorpje waar Hope met haar moeder toen een tijdje had gewoont. Will schudden zich helemaal uit en zakte door zijn benen. Angst en twijfel niks was erger! Will schreeuwde het uit en moest zich bedwingen niet die gaven verkeert om te gaan gebruiken om alles en iedereen te gaan verwonden die in zijn buurt kwam! Hij trilde helemaal tot hij iemand hem voelde aanraken.

het duurde heel lang voor hij achter haar aankwam en ze voelde dat er iets niet klopte ze rende terug en zag daar Will ineengedoken op de grond zitten hij trilde als een rietje en hij zag er echt niet goed uit! Hoe ging naar hem toe en omhelsde hem ze fluisterde lieve woordjes in zjn oor en drukte kusjes op zijn kruin. "Rustig Will je hoeft niet bang te zijn ik ben bij je ik bescherm je wel rusig maar liefje..." Zei ze zacht en nog steeds sussend ze vond het vreselijk voor hem maar hij moest door de zure appel bijten. "Is er iets wat ik kan doen om je rustig te krijgen schatje? Zeg het me Will ik wil niet dat je je zoveel zorgen maakt." Zei ze terwijl ze hme nu recht aankeek en hem daarna rustig tegen zichaan duwde zijn hoofd ruste op haar borst en ze wreef kalmerend over zijn rug.

Zachte warmen handen raakte hem aan en Will schrok even, maar toen hij haar stem hoorde keek Will haar aan en zag dat ze bezorgd om hem was. Razor gromde alleen van ergernis, maar hielt zich er buiten, dit was iets tussen de twee tortelduifjes en niet voor hem. Will werd tegen Hope aan gedrukt en hij voelde zich al wat kalmer worden, maar de angst bleef! 'He... Ik weet niet hoe ze zullen reageren, wat als ze me niet meer willen zien?' Will kreeg eerst het woord er niet uit, maar toen sprak hij bijna fluisterend. Will wist echt niet of zijn ouders en oom hem nog wel wilde zien door dat er gebeurd was? Hij ging dichter tegen Hope aan kruipen en voelde zich getroost door haar aanwezigheid, maar toch wilde hij niet gaan. 'Waarom kunnen we niet gewoon hier blijven? Dan hoeven we ons geen zongen om de WOF te maken?' vroeg Will aan Hope en Razor sprong er meteen in dit draaide de gehele verkeerde kant op. 'Omdat ze hier ook kunnen komen natuurlijk en wat dan Will? Denk je dat ze je dan geloven?' gromde Razor kwaad en kwam bij hen staan, maar zijn blik bleef op Will gevestigd. Razor was echt boos nu en wilde dat Will nu eens eindelijk naar hen luisterde?

Ze bleef hem sussen en natuurlijk moest Razor zich er weer mee gaan moeien! Ze gromde naar hem. "Hou je kop jij! Zo ga je hem zeker niet helpen ongevoelige kwal die je bent!" Zei ze kwaad ze richtte haar aandacht weer op Will en haar ogen stonden zacht. "Will je moet je echt niet zo'n zorgen maken. Je hebt mij toch ook kunnen overtuigen toen ik stijf van drugs en angst stond?" Zei ze met een glimlach. "En ik blijf aan je zij ik maak je onzichtbaar als je het echt niet meer trek. Dus ontspan maar het komt allemaal goed." Zei ze voordat ze haar lippen op zijn neus drukte ze legde haar voorhoofd tegen hetzijne. "Ik geloof in je Will je kan het!" Zei ze met een zachte stem.

Razor was net weer zoals altijd scherp van Tong en hij keek Kwaad naar Hope toen ze hem uitschold, maar gromde alleen maar. Maar tochhad hij wel ergens gelijk? Will luisterde naar wat Hope nog meer zei en schudden zijn hoofd. 'Geloof me dat was anders jij dacht dat ik je niet was gaan zoeken en dat weegt niks op tegen wat de andere van me denkennnn vooral mijn oom. Ik mag van geluk spreken dat ik hier nog zit! Na onze laatste ruzie kreeg ik bijna een klap van hem, maar ik konnog net op tijd wegduiken voordat hij me rakenkon.' piepte Will en zijn stem klonk hoger en afgeknepen!

Hope keek hem aan vol medeleiden en gaf hem toen een zachtte tik tegen zeijn kaak ze keek hem nu even streng aan. "Will Moonus verman jezelf nu eens even! Sinds wanneer laat jij angst je leven bepalen? Jij bent toch degene die in zijn eentje mijn opa en zijn hele legertje bloodhunters heeft verslagen? En dan ga je nu bang wezen voor je eigen familie? Ik laat ze je heus niets aandoen Will!" Zei ze met vuur in haar ogen terwijl ze hem bleef aankijken hij moest gewoon weer even moedig zijn door de zure appel heen bijten!

Toen Hope hem een ferme tik tegen zijn kaak gegeven had sprak ze hem streng toe. Het klopte, Haar Opa had hij in een eentje aangekunt dankzij de kevers en de andere insekten die hij toen gecommandeert had, En gisteren had hij het legertje Bloodhunters opgenomen, maar dat was nooit gegaan als Razor hem daar niet bij geholpen had! Hope wilde hem helpn en zijn angst nam wat af, maar niet veel. Ze kon hem nog altijd ontzichtbaar maken ze als ze al zei, maar Will kende zijn oom lang genoeg om te weten dat hij niet snel vergevensgezind was. Will keek haar aan, maar deed of zei even niks. Razor ijsbeerde half grommend een eindje bij hen vandaan. Razor was dan een killer, maar hij wilde Will ook helpen. Will was het niet gewent angstig te zijn dus misschien sloeg hij daarom wat door. Will liet zijn blik zakken en keek naar de grond. Hij durfte het eigenlijk niet, maar Razor had ook gelijk gehad wat betreft dat de Leden van de WOF hier ook heen konden komen! Mi... mischien hebben jullie gelijk, maar ik weet zeker dan mijn oom niet zo gemakkelijk zal zijn. En de rest mischien ook niet. We... We kunnen het proberen?' happerde Will langzaam en legde zijn blik weer op Hope die hem nog altijd streng aan keek. Ze had ze vroeger nooit gedaan, maar toen hadden ze beide ook nog niet zo geleden als ze nu wel hadden. Wat had de toekomst nog meer voor gerotzooi voor hen in petto?