Free to stand where i want, but still not free in freedom.

Zins Sue de armband om ekregen had mocht ze gaan en staan waar ze maar wilde, maar als ze drugs nodig had of de koning haar bij zich wilde hebben wer Sue gewaarschuwt en ging ze weer terug naar het kasteel. Sue had wat papier en een stel potloden bij zich om rustig te kunnn gaan tekenen. Ze zat net lekker toen verschillende mensen voorbij kwamen en haar de weg vroegen. Sue antwoorde hen e wees ze de wg. de stad kende ze inmiddels o haar duimpje en ze voelde zich nog steeds schuldig wat Lira betreft. Ze had haar niet willen slaan ookal was dat wel gebeurd. Sue tekende rustig verder en de rode armband flitsten soms op door de warm zonnestralen. Haar donker rode jurk stak er erg bij af, maar verder zag je e niks van. Sue hoorde iemand spreken en ze keek op om de persoon aan te kunnen kijken...y

Tamina keek even verveeld rond. Ze was een tijdje weg geweest had over dingen moeten nadenken. Haar blonde haren hangden wat warrig voor haar smargard groene ogen, maar ze deed er geen moeite voor om ze weer van voor haar ogen weg te doen, want uiteindelijk gaan ze toch weer in de weg liggen. Ze was gegroeid toen ze hier het laatste geweest, hoe lang was het geleden? iets van een jaar en een half? Tamina wist dat er veel veranderd zou zijn. haar smargard groene ogen had meteen iemand in het oog. Het jonge meisje zag er niet zo al te blij uit. En tamina kon het niet laten. Met sierlijke passen stapte ze op hem af. "Jij ziet er nogal sip uit" Verklaarde tamina. Ze had gehoord van de koning hier in Doole, en wat hij met de vrouwen deed. Bah ze bleef dus deze dagen uit het zicht van die man.

-flutje moet mijn broertje nu 3min helpen *.*-

De geur hoe zwak ook drong haar neus binnen. Sue herkende meteen de geur van de WOF! Ze moest vast lang zijn weg geweest en nu weer terug zijn gekomen? “Het gaat.“ zei Sue en glimlachte even vriendelijk naar haar ze wiilde geenatgwaan trekken bin het thuis vront en deed haar best om er zo goed mogelijk uit te zien, maar doordat ze verslaaft was geraakt aan de drug die de koning haar gegeven had zag Sue er best nog goed uit. Ze kreeg op tijd haar spuiten, maar haar draak bleef er tegen in gaan wat als enig risultaat haar ogen steeds veranderde van normale pupil naar een drakenpupil. Sue was daar nog niet achter gekomen omdat het voor het blote oog maar een paar seconde duurde, maar met de dag werd haar draak sterker en hielt het zo nu en dan 20 seconden vol. Sue richten haar blik weer op haar tekening en bewerkte deze verder.

TAmina keek haar rustig aan. Ze wist maar al te goed wie het was, had zelfs vluchtig een glip op gevangen van haar armband. En wist jammer genoeg al meteen wat dat betekende, automatich ging er in een rilling door heel haar lichaam. "het gaat wel" Hoorde ze haar zeggen. Tamina schudde meteen haar hoofd. "Je bent een slechte leugenaar, weet je dat" Grinnikte ze. En ging naast haar zitten."Ik ben trouwens Tamina" Stelde ze zich vriendelijk voor. Het meisje zag er niet helemaal gezond uit. En de roddels van over de koning gaan al door de hele dorpen. Tamina wist ook waar ze moest zijn om die te krijgen. Ze kreeg er zelfs van enkele hunters die ze vertrouwde, en schijnbaar was die koning een vuilaard met wat hij met de vrouwen doet.

Tamani zei dat ze een slechte leugenaar was, wat ook klopte maar Sue knikte alleen. “Goed je heb me, buiten dit ding gaat het verder prima met me ookal zal je me niet geloven.“ zei Sue en keek op van haar tekeing. Haar ogen waren net opnieuw verandert en als je goed keek zou je de spleet vormige pupilen moeten zien. Er klonk een opstootje en Sue draaide haar blik richting de taverne waar twee stomdronken mannen hard handig eruit werden gezet. Toen ze weer naar Tamani keek waren haar pupillen weer normaal. “Hoe gaat het thuis of ben je daar nog niet geweest? Ik ben Trouwens Hester Sue, maar je mag me gerust Sue noemen.“ vroeg Sue maar ze vermeed de naam van haar opa‘s grorp te noemen omdat ze niet wilde dt Tamani ook gevangen zou worden door de hunters.

Even zuchtte Tamina. Ze was wat moe maar dat was omdat ze de laatste tijd dan ook weinig slaap had gehad. Niet dat het zo erg was. Tamina kon nog wakker blijven. “Goed je heb me, buiten dit ding gaat het verder prima met me ookal zal je me niet geloven.“ Vertelde het meisje die toen van haar tekening weg keek en nu naar haar. Het was opnieuw een glimp maar ze zag de ogen even heel kort veranderen. Tamina schudde verontwaardigd haar hoofd.Zo te zien was haar vorm ergens tegen? "Als jij het zegt" Antwoorde Tamina rustig. Het was onnodig om de waarheid uit haar te krijgen als ze het zelf niet wou. Tamina keek net als zij naar de deur waar twee mannen eruit werden geschopt."Ik weet wie je bent, maak je maar geen zorgen. Je hoeft niet je hele achternaam te verbergen." Stelde Tamina haar gerust."Laten we zeggen dat ik veel rondreis waardoor ik heel veel dingen hoor, die ik niet zou moeten horen." Legde Ze uit. En dacht even gewoon na."Nee, sorry ik ben een jaar en een half weg geweest." Verzuchtte Tamina" Daardoor herkende ik je na de vele beschrijvingen" Grinnikte ze."En maak je maar geen zorgen, door de dagen heen heb ik training gehad van de vreemste mensen. Zwak ben ik zeer zeker niet." Vermoeid wreef Tamina door haar ogen."Weet je zeker dat het gaat? je ogen zeggen van nee hoor."

Tamani leek vermoeit, maar ze zat er nog heel kwiek bij en zei dat ze veel had rond gereist. Sue knikte begrijpend, maar schrok toen ze zei dat haar ogen een andere mening hadden. Door de drugs was Sue anders geworden, normaal zou zzij zich met hand en tand verzetten maar doordat ze op een sluwe manier verslaaft aan de drugs was geraakt handelde Sue lang niet meer zo. Ze wilde die helse volterende pijnen meer lijden. Maar Sue had er nog een tweede versslaving erbij gekregen. Doordat de koning haar had laten voelen dat het vrijen ook anders kon smolt ze telkens als hij haar op zulke manieren aan raakte. “Ik wil alleen niet dat jij ook gevangen word dat is alles.“ zei Sue en wist wel dat haar draa erop tegen was zoals ze nu deed en dacht, maar haar draak vocht zich een weg naar buiten om de drug de baas te worden!

Even gleden haar ogen terug naar de uitgang. De twee herrieschoppers zijn nu wel weg. Of ze hebben de situatie laten liggen of zijn buiten ergens weer bezig met waar ze waren gestopt hier. Typich jongens. Waarom namen ze geen voorbeeld van de vrouwen? Dan zou de wereld een heel stuk beter in elkaar zitten moest tamina toegeveven. “Ik wil alleen niet dat jij ook gevangen word dat is alles.“ zei Sue. Een gerusttellende glimlach sierde Tamina haar lippen."Maak je maar geen zorgen om mij sue. Ik red me heus wel. Jij daarin tegen bent er veel slechter aantoe." Antwoorde ze rustig. Troostend legde Tamina een hand op haar schouder." Ik kan mezelf wel verdedigen, en dan nog als ik gevange zou worden zouden ze het heel lastig met mij krijgen." Grinnikte ze om de sfeer wat te verbeteren."En als je wat gezelschap nodig hebt, dan ben ik er voor je" Stelde ze voor. Tamina wou maar dat ze iets voor haar kon doen.

De mannen waren verdwenen en Tamina zei dat ze prima voor zichzelf kon zorgen, nou dat zei Sue ook altijd en kijk eens naar wat het haar gebracht had? Sue glimlachte vriendelijk naar Tamina en voelde haar troostende hand op haar schouder. Sue keek haar even aan en voelde een opgelucht gevoel bij zich op borrelen. "Ik weet dat je het ze lastig zou maken ik heb het ze ook niet gemakkelijk gemaakt, maar met die drugs die ze gebruiken is het echt een hel!"zei Sue zacht toen ze iemand voorbij zag lopen die ook in het kasteel rond liep en knikte even naar de man. Deze knikte terug en liep snel erder. Sue keek weer naar Tamina en hoorde haar laatste woorden. "We kunnen hier elke dag af spreken, Als ik tenminste naar buiten mag natuurlijk."zei Sue en had wel zin in een kennis in de buurt te hebben, maar toen schoot haar ineens iets te binnen. Ze wilde haar Vader, Moeder en haar beide Opa's en Oma's zeggen dat zij zich geen zorgen hoefte te maken en dat alles wel goed zou komen. Snel draaide ze een leeg vel papier onder de tekeningen vandaan en begon te schrijven. Ze sschreef zo'n beetje alles op van wat er gebeurd was, buiten de nachten dat ze bij de koning verbleef en zijn woede uitbarstingen. Dat nieuws zou ze alleen maar schokkeren en dat wilde ze niet. Sue wilde ze duidelijk maken dat ze geen domme dingen moesten doen, maar wat ze er wel bij zetten was dat ze nu een armband droeg en dat het buiten dat ding best een goed leven was in het kasteel, maar Sue kon niet weten wat voor een plan de koning met haar voor had en door de drugs en het fijne gevoel dat hij haar schonk door aardig tegen haar te zijn en meer van dat zulk dingen had hij een vals gevoel bij Sue gewekt dat een obsessie voor haar was geworden. Sue wilde niet langer meer in een wereld leven waar pijn haar lichaam teisterde en daar zorgde de drug voor, maar eigenlijk zou Sue moeten afkicken en weer helder in haar hoofd moeten worden. Sue vouwde de brief dicht en gaf dit aan Tamina. "Zou je dit aan mijn familie willen geven" vroeg Sue voor ze merkte dat de armband lichtjes begon te trillen. Sue was er inmiddels achter hoe de armband werkte met het kleine verschil tussen de drugs waarschuwing en de oproep van de koning. Als ze drugs nodig had trilde het ding aan een stuk door, maar zodra de koning haar opriep trilde het alsof het hartslagen waren.

Tamina keek haar bezorgt aan. Waarom zag zij niet in dat zij het erger heeft dan Tamina zelf. Even streek ze nadenkend door haar lange blonde haren. "Ik weet dat je het ze lastig zou maken ik heb het ze ook niet gemakkelijk gemaakt, maar met die drugs die ze gebruiken is het echt een hel!"zei Sue zacht. Even grinnikte Tamina. Maar zweeg en keek zwijgzaam toe hoe Sue naar iemand knikte en die toen snel weer verder stapte. Tamina wou vragen wie dat was, maar deed het toch niet dat waren haar zaken niet ook al was ze nu best nieuwsgierig wie dat was."Sue, geloof me maak je maar geen zorgen om mij." stelde ze het meisje gerust, wat kon ze anders zeggen? TAmina zou vechten tot haar laatste adem om niet in zijn handen te vallen. Maar ze moest toegeven zo had Sue waarschijnlijk ook gedacht. En zij is toch in zijn handen gevallen. Sue haalde oppeens papier uit en begon te schrijven, uit beleefd en keek ze niet van over haar schouders mee, maar daarvoor in de plaats wat argwanend naar waar die persoon die Sue kende was verdwenen. Vermoeid zuchtte TAmina en schudde met haar hoofd. Ze was alerter geworden dankzij de laatse dagen. Ontwijkt altijd de hunters die er veel te verdacht uit zagen. En viel hen aan wanneer de hunters het niet zag aankomen. Tamina moest toegeven dat het niet zo'n slim idee was om de aandacht te trekken maar ze had haar training nodig dat ze neit moe en lui word, en de enige die haar toch wat klein beetje sport gaf waren de hunters die hier rond patroullieerden. Na een tijdje was Sue klaar met haar brief. Zou je dit aan mijn familie willen geven" vroeg ze aan Tamina die knikte en het van haar over nam, het in een zakje stak dat moeilijk te zien was als je niet wist dat het er was."Sue, wat is er aan de hand?" Vroeg Tamina nadat ze het meisje naar de armband had zien kijken.

Tamina knikte en stak de brief weg voor ze vroeg wat er aan de hand was. Sue keek haar aan en wist dat ze het niet zou begrijpen als ze het zou zeggen, maar Sue moet iets verzinnen om geen argwaan te wekken. "Ik heb een tijdlimiet en mag niet te lang buiten de muren van het kasteel rond hangen anders krijg ik een schok door dit ding" zei Sue en stak haar papierwerk in een map voor ze die dichtbond en op wilde gaan staan. Ze wilde eigenlijk nog niet weg, maar als ze hier langer zou blijven zouden die helse volterende pijnen weer terug komen en daar zat Sue echt niet op te wachten. "Ik hoop je morgen weer te zien tenzij je nog ergens anders nog nodig bent natuurlijk."zei Sue en stak de map onder haar arm. Ze vond het fijn om even met iemand van de WOF te hebben gesproken en ze vond het nog fijner dat ze haar familie op de hoogte had kunnen brengen. Nu was het afwachten of Tamina morgen weer op het pleintje aanwezig zou zijn?

EVen zweeg Tamina en keek wat wazig voor haar uit. Deze dagen was het voor de shifters veel te onveilig geworden. Maar Tamina kon het neit veel schelen, ze was eindelijk terug naar Doole gekomen na een lange reis, nu ze in Doole was ging ze zich dus echt niet verstoppen gewoon omdat die koning iemand was die gek is geworden. "Ik heb een tijdlimiet en mag niet te lang buiten de muren van het kasteel rond hangen anders krijg ik een schok door dit ding" zei Sue. Tamina keek haar rustig aan. Ze had zo het gevoel dat dat niet helemaal de waarheid was, maar vroeg er niet nog verder achter."Oke" Knikte Tamina "Ik hoop je morgen weer te zien tenzij je nog ergens anders nog nodig bent natuurlijk."zei Sue en stak de map onder haar arm. Tamina schudde haar hoofd."Nee ben helemaal vrij, dus...tot morgen dan?" Vroeg ze voor de zekerheid. Nu maar hopen dat Sue morgen kan komen.

Tamine keek even wazig voor zich uit, maar vroeg niet verder toen Sue een halve leugen vertelde. Ze had in zekere zin wel een tijdslimiet, maar dat gold voor de drug. Als die uitwerking eindelijk op hielt moest ze nieuwe tot zich nemen. Sue glimlachte vriendelijk en knikte bij Tamina‘s laatste woorden. “Tot morgen!“ zei ze vrolijk e draaide zich om waarna ze richting van het kasteel uit liep. Eenmaal binnen ging ze naar haar kamer en kreeg bij het eten een spuit van de drug. Kennelijk was er een grote vergadering gaande en stapte Sue haar bed in. Ze viel in slaap met een goed gevoel. Ze had een manier om haar familie en de WOF in contact te komen. Nu maar hopen dat ze deze verbinding geheim zou kunnen houden?