Finally free

Heerlijk ander zien pijn lijden! Van binnen tierde Will tegen zijn gek geworden ik, maar Will kreeg de overhand niet en zijn waanzinnige zijde was te sterk door de hoeveelheid aan bloed. De strijd buiten woede voort en de hoe veelheid aan Bloodhunters maakte Will op een maniake manier vrolijk. Meteen stormde hij naar voren zijnzintuigen waren aangeschermpt door het bloed dat hij van binnen had. De energie die hij daaruit haalde was groter dan die hij uit normaal eten kon krijgen. Will vermoorden er nog een stelmaar nu moedwillig door ze te bijten. Het Bloed proefte naar ijzer, maar had ook een zoete ondertoon. Toen hij zich weer terug trok voelde Will dat hij werd vast gepakt. Hevig streed hij tegen de drakenklauwen, maar verwonden zichzelfer alleen maar door. Hij kreeg dave in de gaten en gromde dreigennd. Ze wilde hem weghouden bij zijn speeltjes en dat wilde Will niet laten gebeuren. Helaas werkte zijn gaven niet op de een of andere manier, maar hetwas de goede Will die dat nu tegen hield. De reis naar een schuilplaatst duurde best lang en langzaam aan begon het effect van het Bloed uit te werken. Zijn irissen waren nog helder en bloedrood! Toen ze landen was Dave weg gegaan naar binnen en Hope veranderde zich in haar menselijke vorm en Will deed dat ook, maar hij had nog steeds zijn waanzin over zich heen die met een valse gemene grijns op zijn lippen speelde. Hoe kon hij haar erlangs vangeven zonder dat Dave het zou merken? Maar voor Will wat kon doen pakte ze hem vast en begon Will vurig te zoenen! Eerst had Will haar van zich af willen duwen, maar de twee strijd in hem brak los en de goede Will won deze keer doordat het effect van het Bloed zo goed als uitgewerkt was. Will sloot zijn ogen en zoende met haar mee tot ze de kus loste en naar hem keek. Het effect van het Bloed was verdwenen en zijn normale routine begon zijn beloop weer te nemen. Will voelde zich misselijk duizelig worden met zo'n snelheid dat Will nog maarnet op tijd van Hope af kon buigen voor hij over zijn nek ging! Er kwam niet alleen gal uit, maar ook de laatste restanten van het Bloed dat er nog over was. Will zakte door zijn benen en gaf nog twee keer over. De zure smaak die in zijn mond bleef hangen was vreselijk. Will schudden zich even uit zoals een hond deed die nat was, maar alleen van zijn warige haren kwamen de druppels vanaf gevlogen. Will voelde de misselijkheid weg trekken en durfde weer recht te gaan zitten op zijn knie"en en keek Hope vragend aan. ' Bedankt dat je me daar weg gehaald hebt. Ik denk niet dat ze allemaal aangekunt zouhebben, maar de helft zou er zeker aangegaan zijn geweest.' zei Will huiverend. Dit was de tweede keer dat hij dit had meegemaakt en Will wilde dat nooit meer meemaken. Hij had haar en Dave niet verwond en dat was een zegen voor zijn gevoelens. Wat zou hij er een spijt van hebben gehad als hij haar of die andere jongen vermoord zou hebben! Will stond weer op ook al washet wankel omdat hij nog niet hersteld was van het gebeuren van net en liet zich door Hope mee naar binnen voeren. Hij kende er de weg niet en hij kon haar hulp nu goed gebruiken...

De kus leek te werken en maar goed want ze vond Will heel eng met die lach op zijn gezicht. Maar toen ze de kus nog maar net gedaan was begon hij overtegeven ze vond het vreselijk voor hem. Ze nam hem mee naar binnen naar de kamer van haar ouders ze had wel wat pijn want vreemd genoeg had Will zijn gaven haar wondes terug laten opengaan. Ze zei niets ze bleef hem alleen maar aankijken en over zijn hoofd strelen terwijl hij op het bed van haar ouders lag. Ze zag de familiefoto's en ze lieten haar zachtjes huilen waarom hadden haar ouders haar in de steek gelaten? Hope keek naar Will. "Als je beter bent breng ik je naar huis." Zei ze vastbesloten. Ze wilde dat hij veilig was en ze was zo hard veranderd. "Ik had toch nog gelijk toen de avond voor de bevrijding dat het ons afscheid zou worden." Zei ze met een triestige stem dit huis was deprimerend.

Het maakte niet uit hoe hard Dave zijn best deed, de bloodhunters leken maar niet te minderen. Het leek wel alsof ze een hele stad bij hadden. Erg lang zou Dave het niet meer volhouden. Hij was erg hongerig en de tijd laten stilstaan putte zijn krachten ook uit. Op zich was dat niet zo een wonder aangezien Dave zo’n 12 jaar lang opgesloten is geweest en hij niet heeft moeten vechten. Dat verklaard waarom hij niet zo lang de tij kon laten stilstaan. Maar in al die jaren wist hij wel hoe hij iemand met zijn klauwen er veel pijn kon doen. Dave wilde weg vliegen of gewoon een paar meter achter uit zweven maar er ware meer slagveren gebroken dan hij had gedacht, nu had hij helemaal niet meer de kans om te gaan vliegen. Dave merkte ook dat hij Hope en Will niet meer zag en vroeg zich dus af waar die heen waren maar die vraag werd vlug beantwoord door een Hope die hem uit het gevecht viste. Hij zag dat Hope ook Will vast had maar die zag er een beetje anders uit. Dave vond het ook raar dat de bloodhunters nu straal langs hem door liepen maar als hij zich niet vergiste was Hope deze avond al van kleur verandert dus het zou goed kunnen dat ze nu de kleur van de omgeving hadden of simpeler gezegd onzichtbaar waren. Hope begon weg te vliegen van het slachtveld en de verwarde bloodhunters waren een leuk zicht. Dave zag dat er nog wat bloodhunters rondliepen maar dat maakte op dit moment niet echt uit. Hope vloog steeds hoger en hoger en vloog ook een paar keer door een wolk. Het gene wat daar niet zo leuk aan was was dat het allemaal regen wolken waren en ze dus redelijk nat werden er van. De vlucht duurde voor de rest redelijk lang en Dave hoopte stilletjes dat hij niet zou vallen, zonder slagveren zou hij als een baksteen naar onder vallen. Op zich waren die gebroken slagveren geen probleem, zodra Dave zo gaan ruien zouden die terug groeien. Uiteindelijk lande ze dan toch. Ze waren bij een oud huis geland. Dave dacht dat het maar beter was om deze 2 even met rust te laten maar voor hij binnen liep schudde hij zich nog even uit. Toen hij binnen was zocht hij naar een plaats waar hij kon zitten maar zag iets veel aantrekkelijker, een bed. Die dingen had hij al in jaren niet meer gezien. Hij liep naar het bed toe en was juist van plan om er neer te vallen toen hij aan de pijlen in zijn vleugels dacht. Met moeite haalde hij ze er uit maar het begon te bloeden. Dave hoopte dat Hope het niet erg zou vinden als hij het laken van dit bed zou gebruiken om rond de wonden te doen. Nadat hij dat had gedaan viel hij als een blok inslaap.

Hope zei dat als hijbeter was ze hem naar huis zou brengen. Wil heeg nog teveel om daar op te kunnen antwoorden, mar toenhij haar tweede zinhoorde schoot hij veel te snel veereind. een neiuwe duizel aanval maakte zich meester over hem en Will kreunde even zachtjes. ' Da... Dat moet je... niet zeggen Hope!' kreunde Will ussen het hijgen door en keek haar streng aan. Zijn oogkleur was weer fel oranje en hij wilde niet dat Hope zich zo zou kwellen. 'Jij bent niet het enigste monster dat hier rond loopt! Ik ben er net zocgoed eentje. Ikkan me thuis niet meer vertonen, niet na wat er toen we je wilde bevrijden gebeurd is. Ma , Paen mijn oom Bill herkende de tekennns vanwat er ook net gebeurd is. Ze wilde me beschermen en sloegenmebuitenbewustzijn. Na wat ze me vertelde kreeg ik het gevoel niet langer een lid van de WOFtoe behoorde. Dus bespaarjede weg naar The Abbys.'zei Willen hij keek Hope strak aan. Hij meende wat hij zei.

Ze sustte will een beetje. "Will rustig, Je bent in de war. Ze zijn je familie je bent daar altijd welkom je moet terug daar ben je veilig. Geloof me je wilt niet bij me blijven als je weet wat ik gedaan heb dazn kan je niet meer van me houden..." Zei ze terwijl ze hem rustig probeerde te houden. Zijn hoofd lag ondertussen op haar schoot en ze streelde liefdevol door zijn haar. "Ik blijf bij je tot je beter bent maar daarna moet je je oude leven weer oppakken. " Zei ze terwijl ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf wat best wel pijn deed aan haar terug opengescheurde buikwond. Ze hoorde Dave snurken en ze wist dat hij veilig was. Hope keek even naar Will. "heb jij iets van mijn ouders gehoord de afgelopen jaren?" Vroeg ze terwijl ze hem bleef strelen om hem te kalmeren.

Hope bleef vol houden dat hijbterug moest gaan,maar will zou het niet kunnen,Hij had al vaker ruzie met zijn oom gehad over vanalles en nogwaat, maar hij konhet zich niet voorstellen na vamndaag nog terug tekren? Will had zich weerbeens niet inde hand kunnen houdenen daar waren de Bloothunters ook de schuld van. Hope zei ook dat ze iets gedaan had en hij wilde nu toch eindelijk eesweten wat dat was. ze had hem op har schoot gelegd met zijn hoofd enWill genoot van haar aanraking. toen ze naar haar ouders vroeg keekhij haar weeraan,want hij had steds naar het oneindige liggen kijken en na te denken over hoe hij ooit zich nog thuiskon voelen bij zijn ouders? 'Wat heb je gedaan dan, van je ouders heb ik alleen gehoord dat je moeder wer bij je vader terug is. en dat jij eigenlijk dood was gegaan inde Arena.' zei Will en er schoten allerlij vragen door hem heen. willging recht zitten dit keer rustiger en keek Hope even aan. ' Zo alsik al zei ik kan niet terug naar het WOF gebied gaan,wanttijdens een van de keren dat we jewilde bevrijden doden ik mijn oom bijna! Ik ben een mislukkeling dat ben ik...' voegde Will er nog aan toe voor de op zijn eerdere vraag kon antwoorden. Will stond wankel op en keek door het slaapkamer raam, niet dat er veel te zien wasdande regenvalen de triest uit ziende bomen!

Hope keek hem aan. Haar ouders dachten dus dat ze dood was? Of deden ze alsof ze dood was zodat ze haar niet moesten komen redden?! Will stond wankel recht en ging naar het raam ze kwam langs hem staan. "Je kan beter vragen wat ik niet gedaan heb. " Zei ze terwijl ze naar hem keek met tranen in haar ogen. "Ik heb hen geholpen om dorpen plat te branden ik heb onze soortgenoten vermoord kleine kinderen heb ik koelbloedig vermoord! En het ergste van al ik deed het niet snel en pijnloos ik liet hen branden....." Zei ze met walging in haar stem ze vond het afschuwwelijk. "En ik heb je vader bijna vermoord en jouw verwond weet je nog...." Zei ze terwijl ze haar hoofd naar de grond richtte en haar handen stevig fijnkneep met de vensterbank. Ze haatte zichzelf meer dan bloodhunters!

Will merkte dat ze naast hem kwam te staan en hij keek haar aan. Hope vertelde dat ze dorpjes vol van hun soortgenoetn had platgebrand, maar hij had haar gezien tijdens het gevecht dat ze onder ee drug had gestaan. 'Je was jezelf toen niet Hope dat kan ik je niet kwalijk nemen! Maar dat van de rest hebben ze je misbruikt om ons soort ui te roeien.' zei Will streng en hij draaide haar gezicht naar hem toe. Will wilde haar niet zien pijnleiden,maar nu kon hij niks anders doen dan te luisteren. 'In tegenstelling tot mij heb jij gehandelt uit het belang van de drugsdie ze je gegeven hebben. Ik stond daar niet onder en Toch heb ik mijn familie en vrienden bijna de dood in gejaagd gehad of er bijna eentje zelf vermoord! Ik heb op alle punten gefaalt. Ik heb mijnbelofte aan jouw niet waar kunnen maken!' delaatste woorden kwamen er grommennd uit. Hij begon te sidderen over zijn gehele lichaam en Will haten zichzelf en hij had het liefste dat hij haar toen had mee kunnen nemen! Zijn duizeligheid begonweer aan te wakkeren en Will moest nu echt gaan liggen of hij zouflauw vallen. Van binnen hoorde Will zijn innerlijke stem. Kill en vol wrok jegens Will. 'Ga je dat kind nu nog vermoorden of hoe zit het?' vroeg zijn duistere helft Will nergeerde hem volkomen en hoopte dat hij straks zijn bek hielt?Will gromde alleen iets onverstaanbaars voor hope, maar zijn innerlijke stem grinnikte te vrede. Will ging op zijn rug liggen met zijnogen gesloten. Will foeterde zijn duistere helft uit met een fury die hij nog nooit bij iemand begruikt had. Zin mond bewoog geluidloos zodat Hope niets zou horen van wat hij allemaal tegen zijn duistere helft zei. 'Nou nou kan ik het weten dat ze een vriend was? Will die griet is niet wijs en dat ben jij ook niet, Jullie passen heel goed bij elkaar.' sneerde de stem nog voor hij zich terug trok en wachten tot het bloedhem weer de kracht zou geven Will's lichaam over te nemen. Will was voorlopig opgelucht enprobeerde zich te ontspannen tot hij Hope's handen voelde?

Will begon zich weer op te winden en moest uiteindelijk gaan liggen ze zag zijn lippen zacht bewegen en ze ging achter zijn hoofd zitten ze streelde door zijn haar. "Ze vergeven je wel Will, jij kon er niets aan doen daar zorgde je hart voor....geloof me ik kan het weten." fluisterde ze sussend. Het waren niet altijd de drugs geweest die haar gek maakte als bloodhunters over Will begonnen en haar zeiden dat ze hem wel te pakken kregen werd ze ook helemaal woest en iedereeen die in haar buurt was werd dan vaak gedood. Hope gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. "Je bent veranderd Will...." Zei ze zacht. En ze was bang dat het haar schuld was. Hope zag de familie foto's van haar ouders en zij in de kamer hangen. Ze zag een stel steentjes liggen en greep er één beet ze gooide ze naar de foto's toe zodat ze zouden vallen en in stukken braken

Hope kwam achter hemzitten en streelde door zijn haren. Zouden zehet hem vergeven? Will wist het niet en hij zakte weg in een vreemde droom,maar een echte droom was het nu ook weer niet. will liep door de straten van Broken Home waar hij zichterug getrokken had zins de andere weerin Old Home waren gaan leven. Dregoe veronderstelde dat Will zijn verdriet aan het verwerken was,maar daar kloprte niks van. Toen kreeg hij een schim op het oog en herkende meteen zijn eigen gezicht. alleen stond er een maniak achtige grijns op deleppen en de irissen waren rood van kleur. Het was zijn duistre helft. Will keek hemkwaad aan en wilde voorbij lopen topt de schim begon te spreken. ' Leuke meid die Hope, Ga je niog wat leuks met haar doen ofhoezit het? Dan kanik ook eens genieten dan dat jijje steds afzonderd van de rest.' sprak de schim en keek will dreigend aan, Niet dat hijhem konshaden maar pesten was een van de dingen die hij tegen Will kon doen. ' Waarom vertrek jij niet naar de diepte van deze grotten en laat memet rust!' gromde Will tegen de schim, maar dze grijnsde nog breder en grinnikte luid. 'Ik heb ook een naam alisdie anders dan die van jouw. Ik ben Razor jouw alteregoen duistere zijde.' sneerde Razoren hij liet de lange messcherpeklauwen zien die hij alijd droeg. Het kon Will niet bommen hoe de schim heten, hij wilde alleen rust van Razor en dat hij op hielt zijn leven te vergallen! ' Fijn voorjouw dat je een naam hebt, maar denk maar niet daat ik die ga gebruiken!' Bij die wooren vervaagde Broken Home en opende Will zijn ogen weer. Hij voelde zixh al wat beter, maar hij wilde Hope niet weer achter laten net zo als hij niet terug wilde gaan naar waar hij eigenlijk thuis hoorde te zijn! Will ontdekte dat het al morgen was , maar hij zag Hope nergens. Voorzichtig stond hij op en liep de trap af de gangcop. Vreemd genoeg kwam het huishem zo bekent voor nuhij hier door heen liep. Toen shoot het hem te binnen dit was het ouderlijk huis van Hope1 Will kwam de kamer in gelopen waar hij voor een paar jaar terug nog met Robin en Hope aan had gezeten. Nu zag hij Dave aan de tafel zitten en monpeldeeen begroeting voor hij er ook plaatst aan nam.

Will was in slaap gevallen maar hij leek niet zo'n fijne droom te hebben hij mompelde iets over ene Razor... Hope liet het maar begaan en stond op ze was doodmoe maar ze vertrouwde het niet om in slaap te vallen. Slapen maakte je kwetsbaar als je sliep konden ze je weer drugs geven. Hope ging naar buiten met de speciale boog van haar vader die hier was blijven liggen ze schoot wat appels uit de bomen omdat ze wist dat Will alleen van de geur van vlees al helemaal misselijk werd. Toen het ochtend was zat Dave met haar aan tafel op de plaats waar haar vader altijd head gezeten. Hope nam een appel en zag Will zich ook aan de tafel zetten ze keek hem even aan maar zei niet Hope had diepe kringen ànder haar ogen van vermoeidheid maar ze zei er niets van ze zei eigenlijk helemaal niets. Toen ze klaar was met eten verzamelde ze alle familie foto's en liep ermee naar buiten daar stak ze ze in brand en keek hoe haar moeder en vader opgefikt werden Hope bleef naar het vuur staren. En moest aan Will denken hield ze nog van hem? Soms verlangde ze zo naar zijn warme zachte lippen maar soms wilde ze hem vermoorden ze wist het niet. Ze hoorde niet dat iemand naar haar toe kwam ze bleef alleen maar naar het vuur staren met tranen die uit haar ogen rlden hoe vaak had ze mensen wel niet in brand gestoken? Hoe vaak hadden ze haar niet geëlectrokuteerd omdat ze nog altijd niet wilde zeggen waar WOF was? Waarom zei ze het eigenlijk niet? Ze wist het niet ze wist niet meer waarom ze niets zei....

Hope at een appelen Will had erge honger, maar hij hielt het besheiden door drie appels op te eten. Toen Will merkte dat Hope naar buiten liepmet de foto's van haar ouders wilde hij toch weten waarom ze dat deed. Hij had haar welhoren zeggen dat haar vader en moeder niet naar haar op zoek warengegaan. Will stond op en liep de deur uit en zag hoe ze de foto's in brand stak. Hij zei er niks van toen kreeg hij een irritant gicheltje te horen en meteen wist hij dat het Razor was. Will liep een eindje bij Hope vandaanen hij wist evenniet ofze nog wel wat voor hem voelde, hij zeker wel maar kreeg dat maar aanhaar verstand? ' Je kunt het haar best vertellen Will. Ze is zelf vast ook aan het twijfelen dat zie ik in haar ogen.' zei Razor en will zag hemtussen een paarbomen uit komen! Was het al niet genoeg dat hij hem al hoorde? Will draaide zich naar hem toe en begon zachtjes te grommen. ' Weet je dan nog niet dat je niet welkom bent!' gromde will dreigend, maar zachtgenoeg zodat Hope hem niet hoorde. Hij wilde niet dat ze hem voor gek verklaarde, ook al was het om gek van te wworden! Razor begon te lachen en Will kreeg de rillingen over zijn lichaam van die lach. Het was onatuurlijk en griezelig.Razor liep recht op Hope af en Will keek hem kwaad na. 'Heb ik al gezegd dat ze heel mooi is!' sneerde Razoren hij deed net alsof hijnaar haar uit wilde halen, maar in deze staat kon hij nog raken nog kon Hope of iemand anders hem zien. Will reageerdeuit reactie en renden op Hope af en trok haar weg uit zijn aanvalslijn. Toen hij Razor weer hoorde lachen wist Will hoe stom dat eruit moest hebben gezien. Zijn boosheid jegens Razor was groot, maar Will keerde zich naar haar toe. ' Je zegt wel dat mijn ouders me zouden vergeven, maar dat zullen die van jouw vast ook doenHopje.' zei Will en keek haar strak aan.

Ineens werd ze door Will gegrepen en ze keek hem geschrokken aan maar ook een beetje kwaad haar draak voelde zich nu bedreigd. "Waar sloeg dat op?!" Riep ze naar hem. Will zei wat en keek haar strak aan ze fronste een beetje. "Wat weet jij daar nu van?! Jouw ouders zullen je vergeven omdat ze altijd hun leven op het spel zetten voor hun lieve zoontje! Weet je nog wel jouw vader is in de arena gaan zitten om jóuw te beschermen! Zoiets hebben mijn ouders nooit gedaan!" Riepn ze kwaad naar hem. Hope had nog steeds last van de woede aanvallen sinds de arena en omdat ze zo moe was hielp dat ook niet echt goed mee. Ze wurmelde zich los en ging weer bij het vuur zitten ze stak haar arm erin en liet haar huid wat verbranden de lichamelijke pijn hielp de geestelijke pijn die ze nu leed verdrijven. Een deel diep in haar wist dat ze van Will hield en hunkerede naar hem maar de beschermende agressieve laag weerde die kant af om zichzelf te beschermen...

Will wist dat Hope Razor niet kon zien en ze waseigenlijk wel terecht boos, maar Willkon het verhaal dat zijn vader inde arena had gezeten om hem te beschermen niet langer meer horen. Will begon nu ook kwaad te worden en hij zag hoe Hope zich verbranden maar hij liet haar begaan. Boos grommend liep Will rondhet vuur terwijl Rvor in het midden van de vlammen stond. Will uiten een boze kreet en draaide zich van de vlammen en van Hope af. 'Komt er dan nooit eennns een einde aan die gekte! Ik hoor de laatste tijd niks ander meer dan dat... dat rot verhaal!' schreeuwde Will kwaad en hij leunde tegen een van de boomstammen die rond het huis stonden. Will keek kwaad richting razor die vervelende gebaren begon te maken, maar wist zelf dat alshij die zou gaan na doen Hope misschien het niet alleen vreemd zou gaan vinden, maar ook irritant. Will voelde zich weg gedrukt dooriedereen die hij kende op Razor na die hem wel plaagde en soms vervelend uit de hoek kon komen, maar over het algemeen probeerde hij hem zelfs te helpen opeen manier die will zelf normaal niet zou inslaan. Will zakte door zijn benen en trok zijn knie'en hoog genoeg op, legde zijn armen en omheenen legde zijn kin op zijn armen en staarde naar het vuur dat van de foto's afkomstig was.

Hope zag dat hij nu ook boos begon te worden en toen hij gromde ontsnapte er een dreigende en waarschuwende grom uit haar keel. Hope keek kwaad naar Will maar ze voelde gewoon dat er iets aan de hand was. Ze zag hem tegen een boom neer ploffen en naar het vuur staren. Hope slenterde naar hem toe maar ze werd steeds onzekerder en meer onzichtbaarder. Toen ze onzichtbaar was hoorde ze plots een stem en zag ze iemand in het vuur staan. Van de schrik werd ze weer zichtbaar en de jongen in het vuur was weg. Hope krijstte even en vloog naar Will toe ze trilde helemaal en dacht dat ze nu echt gek was geworden ze keek Will angstig aan de oude Hope was weer even terug. "Ik...ik ik zag iemand in het vuur! En hij stond naar jouw te roepen!" Zei ze hevig trillend. Hope wist wel dat mensen die onzichtbaar waren elkaar konden zien maar die jongen stond gewoon in het vuur! Hope keek naar Will en ze was haar woedeuibarsting van net even vergeten ze dacht ook niet aan de brandende pijn die het vuur veroorzaakt had ze dacht alleen maar aan de angst voor de vreemde jongen in het vuur ze zat nu tegen Will aan en ze bleef hevig trillen.

Will hoorde Hope een waarschuwendeen dreigende grom uiten, maar hijreageerde er niet op en bleefnaar Razor staren. 'Will waarom doe je zo moeilijk, ze heeft gelijk toch?' zei Razor en hij zag samen met Will Hope verdwijnen. Toen ze haar ogenop Razor hielt grijnsde hij zijn maniak achtigegrijns en speelde met de gedachten om heel hard "Boe!" te roepen, maar dat hoefte al niet meer want ze vloog strak tegen Will aan. Will keek Hope stomverbaasd aan. Kon ze Razor ook zien? Haar wooren evestigde al wat hij zelfnet gedacht had en Will zuchte even. ' Ja het is even schrikken, maar dat is Razor!' zei Will verveelt en nu had hijdie naam dus toch moeten gebruiken. Razor stapte uit het vuur enliep naar hen toe. Will keek Razor waarschuwend aan, maar daar trok de jongen zichniks van aan en ging voor hen op zijn hurken zitten. 'Knap hoor dat je mij kunt zien en horen!' zei Razor een stukje vriendelijker, maar de kilheid bleef er in hangen. 'Fijn voor Willdan hoeft hij het je niet langer uit te leggen, toch bro?' voegde Razor er aan toe en Will schoot uit zijn slof. 'Oprotten Razorje bent niet meer dan een lastige vlodie in de vacht van een hond zit!' Will was nu echt pissig, maar hij nam Het even voor lief dat Hope weer even terug was gekomen. ' Ik wist eerlijk gezegt niet hoe ik het je vertellen zou moeten, maar nuje het weet is het beter zo Razor volgd me al zins de dag dat ik mijn oom bijna gedood had!' aan zijn stem kon je duidelijk horen dat Will het niet leuk vond dat Razor steeds achter hem aan kwam, maar dit was ook eenrede waarom Will niet meer naar huis terug wilde gaan. Zijn oom verklaarde Will voor spygich gek te zijn door het verlies van Hope!

Hope kon Razor alleen zien als ze zelf ook onzichtbaar was. maar zelfs als ze gewoon haar hand onzichtbaar maakte kon ze hem al zien dat beangstigde haar. De jongen kwam voor hun zitten en keek haar op een vreemde manier aan. Will leek zijn aanwezigheid ook niet erg op prijs te stellen. Hope kroop nog wat dichter naar Will toe maar bleef haar hand onzichtbaar houden ze vertrouwde Razor voor geen haar. Hope keek Will aan na zijn laatste zin en schudde haar hoofd. Ze snapte het niet helemaal maar ze vond het vreselijk voor Will. Ze keek hem aan vol medelijden. "Is er niets waardoor je hem wegkrijgt?" Vroeg ze ze gaf hem twijfelend een knuffel en dat voelde zo goed. Hope had zijn warmte gemist maar was bang dat ze iets fouts ging doen en met Razor in de buurt kreeg ze nog meer de kriebels.

Hope rilde als een rietje, maar hij snapte ook wel hoe dat kwam. Toen ze vroeg hoe ze hem weg konden krijgen keek Razor verontwaardigden verdween uit hun blik veld. Will merkte dat Razor boos was, maar konhem gemakkelijk negeren. ' Ik zou het niet weten, Razor blijft aan meplakken als een schaduw, maar over het algemeen laat hij me met rust. Zijn tijd komt pas echt wanneer in te veelBloed binnen krijg zoals gisteren. Toen ze je hem niet mij!' zei will en hij voelde zich vreemd worden, maar hoe wel hij wist dat Razor zijn oren erbij bleef houden. 'In deze staat kan hij niemand schade of aanraken, maar zijnwoorden kunnen vaak priemend zijn.' voegde will er an toe en nam de toch al twijfelende Knuffel in ontvangst en knuffelde haar terug. Will was allang blij dat ze niet langer meer boos was! ' Ik houd nog steeds van je Hope ook al zijn er vier lange jaren verstreken het leken mij meer eeuwen dan jaren.' zei Will het was er uit voor hij er erg in had, maar het voelde goed ze tocheindelijk uit gesproken te hebben. Will keek Hope aan en wachten tot ze zou gaan reageren.

Will vertelde haar dat ze hem niet weg kregen maar vreemd genoeg verdween hij even waarschijnlijk voelde hij zich beledigd. Will nam haar knffel in ontvangst en daar was ze best blij om ze keek hem in zijn gelige ogen en liet een kleine glimlach zien. Toen hij vertelde dat hij nog van haar hield bleef ze hem minuten lang aanstaren. "Ik...denk dat ik ook nog van jouw hou maar ik weet het niet alles is zo rommelig in mijn hoofd ik weet niet meer wat echt is en wat niet." Ze hadden veel in haar hoofd geknoeit daardoor was ze nu vaak in de war of viel ze zo maar uit het niets aan. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst er rolde een traan over haar wang. "Ik wil zo graag dat mijn hoofd weer normaal is...." Ergens wist ze dat ze van hem hield maar ze was zo in de war door de drugs het gif en alle moordpartijen dat ze het niet meer wist. Het maakte haar zelfs nie uit dat Will nu een duistere kant had hij bleef haar beste vriend en mischien zelfs haar geliefde....

Toen Hope zeidat ze dacht ook van hem te houden, maar dat ze alleen de laatste tijd zo in de war was maakte Will niet echt ongerust. zehad veel te veel mee moeten maken in die vier jaar dat ze bij de bloodhunters was geweest. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en merkte dat ze huilde. Will hoorde ook dat ze zeidat ze de laatste tijd niet meer wist wat echt was of niet. Hij voelde Razor zich verder naar voren buigen om meer te kunnen horen, maar Will merkte hem opin een boom die vlakbij stond en op een tak met zijn rug tegen de stam aan. Razor luisterde, maar had nog steeds die valse grijns op zijn lippen. Will negeerde hem en richten zich tot Hope. Hij tilde haar aan der kin op en keek haar medelevend aan. ' Jij bent echt, ik ben echt, maar wat die Bloodhunters je vertelde is een grote leugen!' sprak Will zachtjes, maarje kon horen dat hij nog steeds kwaad was, maar nu om de reden wat die Bloodhunters met haar gedaan hadden. Will pakte haar hoofd tussen zijn handen en doorzocht haar lichaam om alle drugs te neutraliseren. Het was geengemakkelijke klus en Hope zou vast afkick verscheinselen er vankrijgen, maar dat washet beste. Dit was wat hij nu op het moment voor zijn Hope kon doen! Will voelde tegenwerking, maar toen dat hem dreigde teoverwelidigen stodn Razor ineens naast hem met zijn hand op de plaats waar normaal iemands derde oog zou zitten, maar hij hield die hand op het voorhoofd van Hope. Razor grijnsde breed uit, maar zijn blik was serieus. Met zijn hulp kon will meer bereiken dan dat hij het alleen deed! 'Laten we dit samen doen! Jij drijft het gif bij een en ik vernietig het!' zei Razor en hij consentreerde zich op wat er gebeuren moest. Will knikte en dreef het gif bijeen dat Hope zo dwars zat. Het was een hele klus en soms leek het of hij wat van de drug liet ontsnappen, maar dan was Razor er om het ontsnappende gif te vernietigen. Toen ze alles vernietigt hadden trok Razor zich terug en nam zijn plaatst weer op de boomtak in en leunde weer met zijn rug tegen de stam aan. Will liet Hope ook los en zuchte diep. Dit was heel anders dan verdovende gif neutraliseren! Lichtjes zat hij daar te hijgen, want het was zeer inspannend geweest. Will keek naar Hope en wachten op haar reactie?

Will pakte haar hoofd tussen zijn handen en ze keek hem aan ze luisterde naar zijn woorden maar zei niets en toen plots voelde ze het gif door haar lijf heen stromen het was pijnlijk want het gif werkte tegen Hope schreeuwde en had zich proberen terug te trekken maar het ging niet. Ze zag dat Will het moeilijk had en in een flits stond Razor daar ook hij legde een hand op haar voorhoofd en nu worstelde ze pas echt tegen het gif brandde in haar lijf en ze kreeg razend snel verschillende kleuren. Haar ogen draaide zelfs even weg. Ze hoorde Razor wat zeggen en dat beangstigde haar echt zeker die grijns op zijn gezicht. Toen het voorbij was ging hij weer naar een boom Hope viel even naar voor en ze trillde helemaal door de stress. Na een paar minuten ging ze zitten haar hoofd voelde wat licht maar de mist was verdwenen! Ze keek Will aan, heel lang ze bleef daar roerloos zitten alles op een rijtje te zetten. Maar toen plots in een flits had ze haar armen om hem geslagen en haar zachtte framboze lippen op de zijne gepland. " 'k hou van je..." Fluisterde ze. De diepe kringen onder haar ogen van vermoeidheid waren er nog steeds en haar hoofd voelde licht omdat ze moest afkicken maar nu wist ze wel weer wat hij voor haar betekende.....

Hope begon tegen te werken zoals Will al verwacht had en haar lichaam begon te verkleuren in een rap tempo. Toen ze klaar waren zakte Hope tegen Will aan en bleef zo nog even hangen voor ze weer recht ging zitten en hem nadenkend aan keek. Will was moe van deze ingreep en wilde graag even gaan liggen, maar voor hij er erg in had Hope haar armen om hem heen geslagen en kuste ze hem met haar naar frambos smakende lippen op de zijne. Razor floot zachtjes en Will reageerde helmaal niet op hem, maar zoende dol gelukkig met haar mee. Toen ze de kus loste fluisterde ze dat Hope van hem hielt en Will kon eeen grijns niet meer van zijn gezicht krijgen. Het was in tegenstelling die grijns van razor niet gemeen en vals, maar vriendelijk en liefde vol! 'Ik hou ook van jouw Hope. Vanaf vandaag zal ik je nooit maar dan ook nooit meer alleen laten! zei Will vastberaden en hij zoende haar weer, maar rustig zodat ze kon herstellen van de ingreep die hij samen met Razor bij Hope gedaan hadden. will loste de kus en keek door het bos dat zich rond hen en het huisje stonden. Zou dave wat mee gekregen hebben en zo ja in hoe verre?

Ze hoorde Razor fluiten maar ze lette er niet op. Will kreeg een schattige grijns op zijn gezicht waardoor ze moest blozen. Hij zoende haar maar hij deed het rustig want beide waren ze uitgeput. Hij lostte de kus en keek even rond ze keek hem aan en kon wel raden wie hij zocht. "Dave is gaan jagen hij had nog steeds honger en hij is niet zo voor fruit." Zei ze met een glimlach. Ze richtte haar blik even op Razor die ze nog steeds doodeng vond maar als ze hem erbij moest nemen als ze Will wilde had ze dat er graag voor over. Ze bleef hem aanstaren en hield Will stevig vast. Ze draaide zich weer naar Will en keek hem nu een beetje angstig aan. "Kan hij....kan hij soms je lichaam overnemen?" Vroeg ze wat angstig. Wat als ze met Will aan het zoenen was en hij plots in zijn hoofd ging zitten? Of nog erger als ze later de liefde weer gingen bedrijven! Hope bleef Will aankijken.

Hope zeidat Dave was gaan jagen en dat hij niet zo voor fruit was knikte Will en hij zuchten nog eens diep. Hij was zo gelukkig dat hij haar had kunnen helpen, maar de zwardere dagen zaten er nogaan te komen. Stemmings willelingen door het afkicken of andere dingen het plotseling koud of heet hebben bijvvoorbeeld. Toen Will Hope wat hoorde vragen keek hij haar rustig aan. ' Nee, niet echt Razor neemt mijn lichaam alleen maar over wanneer ikmeer dan tien mannen gedood heb in mijn Shape vorm. Dan kan ik het bloed niet uit spuwen en ben ik gedwongen het door te slikken. Als ikmeer dan tien mannen hun bloed in mijn maag heb zitten krijgt Razor meer macht en zal je hem to voorschijn zien komen. Mijn ogenveranderen dan van oranje naar rood en die grijns van hem staatv dan op mijn lippen. Maar zodra het Bloed is uitgewerkt kan ik mijn lichaam weer zelf besturen.' legde Will aan Hope uit. Hij begreep wel dat ze bang was dat Razor het van hemover zou nemen als ze samen zouden zoenen of de liefde te bedrijven. Mocht Razor willen! Razor had het ook door en begon gekke bewegingen te maken met een valse grijns opzijn lippen. ' Jammer maar waar! Al zouik het wel eens willen proberen!' grijnsde Razor en hij ging weer zitten maar hielt zijn blik nu op Will en Hope gericht. ' Ga jij maar eens kijken of er Bloodhunters inde buurt zijn!.' gromde will dreigend,maar hij weist zelf heel goed dat Razor hem alleen aan het profeseren was geweest.

Hope luisterde en liet een opgeluchtte zucht horen ze keek even naar Razor met een zuur gezicht. "Sorry Razor maar dat gaat niet gebeuren." Zei ze met een duivelse grijns. Ze legde haar hoofd tegen Wills borst en sloot even haar ogen. Will zei even iets tegen zijn alter ego. Hope grinnikte een beetje. en nestelde zich tegen Will aan ze had haar hoofd nu op zijn schoot liggen en ze keek hem aan opnieuw met een stralende blik die ze al jaren niet meer had gehad. Hope wist dat ze binnenkort last zou krijgen van ontwennings verschijnselen. Ze was er best bang voor ze was bang dat ze Will vanaalles naar zijn hoofd zou slingeren.