Finally free

Het was erg donker, en de maan besloot deze nacht maar achter een hoop wolken te blijven. Dit hielp Dave echter niet veel. Hij stond buiten, met nog altijd de goedkope make-up op hem van de freakshow van een paar uur geleden en hij had geen shirt aan, ze hadden geen zin om hem er een te geven. Gelukkig had hij wel geen masker meer op. Dave had echter niet veel tijd op die van hem af te doen, hij moest hier zo snel mogelijk weg. Gelukkig had hij de sleutel die voor zijn armband diende gepikt van zijn eigenaar. De sleutel hield hij vast met zijn handen of beter gezegd klauwen. Vlug maakte hij de armband los die met een luide plof op de grond viel. Dave verstijfde even en hoopte dat niemand hem had gehoord. Snel keek hij achter zich en gelukkig zag hij niemand komen. Hij zuchtte op gelucht en richt zich weer naar buiten, richting een bos. Hij opende zijn vleugels en sloeg er een paar keren mee. Het deed een beetje pijn door de lange tijd dat hij in een kleine ruimte opgesloten waar hij zijn vleugels niet kon strekken. Ne nog een paar slagen begon hij stilletjes te stijgen en vloog daarna weg richting het bos. Hij was fijn om nog eens te kunnen vliegen. De laatste keer dat hij had gevlogen, en echt gevlogen niet het beetje zweven voor de show, was bijna 12 jaar geleden. Hij vloog steeds sneller en sneller richting het bos. Hij hoopte dat ze hem daar niet zouden vinden. De kans was echter groot dat ze wanted posters of zo voor hem gingen ophangen, gewoon door het feit dat hij hun grootste geld bron was maar hij was er van overtuigd dat als hij lang genoeg verborgen bleef ze het zouden opgeven. Hij begon eindelijk over het bos te vliegen en vertraagde. Zijn vleugels begonnen wat meer pijn te doen en Dave moest dus even stoppen. Hij zag een plaats waar hij kon landen. Stilletjes zweefde hij naar de plek en lande. Hij wou juist gaan zitten toen hij iets achter zich hoorde. Vlug klapte hij met zijn vleugels zodat hij in een boom kwam en pakte die vast met zijn voeten/klauwen. Sloeg zijn zwarte vleugels om hem heen, zodat hij bijna niet meer te zien was, maar zorgde ervoor dat zijn fel rode ogen nog altijd iets konden zien.

(uiterlijk: onderschrift zonder masker voor nu)

Hope was nu 16 ze had 4 jaar vstgezeten in de arena eerst had ze nog hoop dat haar ouders haar wel zouden redden maar ze kwamen niet en na jaren was de oude hope bijna helemaal verdwenen ze had veel drugs binnengekregen die haar moordlustiger maakte en ze had weinig eten gehad waardoor ze nu best mager was. Ze was net ontsnapt en ze zat onder het bloodhunterbloed. Ze sprinntte door de bossen op de vlucht voor nog een paar bloodhunters. Charlie was niet dood maar had wel een hand verloren. Hope zag een waterpoel en hurkte er neer ze ademde zwaar en dronk meteen van het water ze had dagen geen water gekregen en was helemaal uitgedroogd. Ze zag het bloed op haar armen en begon het er als een bezetene af te spoelen ze wilde niet herinnerd worden aan de moorden die ze op haar geweten had. Ze had diepe kringen onder haar ogen ze sliep weinig in de arena ze kon het niet ofwel door de nachtmerries ofwel door het gekrijs van medeshapeshifters. Hope was aan de rand van een zenuwinzinking ze was hard verzwakt en als ze nu in aar draak veranderde werd ze haast krankzinnig.

Terwijl Dave nog altijd met zijn vleugels om hem heen geslagen voor zich uit keek, wachtend op het geluid, zag hij een meisje uit het bos komen rennen naar een waterpoel een paar meter verwijdert van de boom waar hij in zat. Hij meisje was jonger dan hem en ze stonk naar bloodhunters, de geur die hij nooit zou vergeten. Ze zat ook onder het bloed, dat was de oorzaak van die stinkende geur. Hij zag hoe het meisje als een bezetene het bloed van haar probeerde af te wassen. Ze zag er ook erg moe uit en het leek Dave dus een goed idee om haar niet plots te laten schrikken. Even liet hij de tijd wat stiller gaan en dan stoppen. Hij was bijna vergeten dat hij dit nog kon door de lange tijd in het circus. Hij vloog naar de andere kan van de waterpoel en shifte daar in zijn menselijke vorm. Die zou hij maar een uur of twee kunnen vol houden maar het was beter dan als een half kraai met klauwen in de plaats van handen en voeten voor haar te verschijnen. Normaal gesproken zu hij niet met een mens praten maar eentje die onder bloodhunter bloed zat zou ook niet echt zo een fan van bloodhunters zijn. De tijd begon weer te vloeien tot zijn normale snelheid en Dave stond nu aan de overkant van de waterpoel. Hij rook nog altijd naar kraai maar een vermengde geur van kraai en mens. Hij zag er eigenlijk het zelfde uit als zijn andere vorm maar dan geen vleugels en klauwen

Na een tijdje zag ze plots een jongen aan de andere kant van de poel staan hij was iets ouder dan zijzelf en ze verstarde meteen er kwam een grom uit haar keel. Ze ging meteen ineengedoken zitten en keek de jongen wantrouwig aan. Maar de vermoeidheid won het even en ze moest hoesten er kwam zwarte rook uit haar mond en zelfs een paar vlammetjes. Nu het bloodhunterbloed van haar af was viel de wond in haar buik op ze hield haar hand erop gedrukt op het bloeden een beetje te stoppen. Ze bleef de jongen aankijken hij rook niet naar mens maar ze wis het niet zekr en ze vertrouwde hem helemaal niet.

Het meisje verstarde toen ze Dave zag staan. Geen vreemde reactie vond hij, hij zou het zelf doen als er plots uit het niks iemand voor hem zou staan. Maar ja de tijd wat kunnen beïnvloeden heeft zo zijn voordelen. Het meisje gromde naar hem, niet op een menselijke manier wat hij raar vond, en dook ineen terwijl ze hem erg wantrouwend aankeek. Weer een natuurlijke reactie voor iemand die onder het bloed zat. Het meisje zag er ook vermoeid uit en moest even hoesten en tot Dave zijn verbazing nieste ze een paar vlammetjes uit. Dave kende geen enkel mens met dat vermogen. Ook de vuur spuwer in het circus niet, die hadden altijd al een vuur bron nodig. Dave begon te veronderstellen dat dit meisje helemaal geen mens was maar een shapeshifter, dat zou het gegrom en de vlammen verklaren maar toch rook ze niet naar een shapeshifter. Het bloed was vrijwel helemaal van haar af maar toch maar toch kwam er bloed uit haar buik. Dave rook geen shapeshifter bloed maar gewoon mensen bloed maar hij kan dit meisje hier toch niet met zo’n wonde laten zitten. Voorzichtig liep hij naar het meisje toe terwijl hij stilletjes zei om haar niet te laten uitflippen ‘‘Rustig maar, ik wil je geen pijn doen, ik wil je alleen maar helpen. Het feit dat er een hoop rare rode tekening op heel zijn bovenlijf stonden hielpen het niet echt. Dave scheurde een stuk stof af van zijn broek en gooide dat naar het meisje zodat ze dat kon helpen het bloeden te stopen

De jongen kwam naar haar toe en ze gromde nog harder. Hij zag er niet betrouwbaar uit en zeker niet met al die rode tekens op hij scheurde een stuk van zijn broek af en gaf het aan haar ze nam het aan met een vluge krampachtige beweging ze hief haar bloes wat op en drukte het stof tegen de open wond. Het zag er walgelijk uit en ze kneep haar kiezen op elkaar omdat het pijn deed. Ze keek de jongen aan. "Be-dank-t" Zei ze met een schorre stem. Ze had haar stem de afgelopen jaren bijna niet gebruikt. Ze keek de jongen aan en rook even hij was een shapeshifter dat kon ze ruiken. Ze hoestte weer even en deze keer kwam er een echte vlam uit. Ze veranderde ook even van kleur door het hoesten. Ze keek de jongen nog steeds wat argwanend aan de wond stoptte geleidelijk aan met bloeden en Hope ging wat rechter zitten. Ze keek hem aan "he..b J-ij eet-en?" Vroeg ze ze keek hem smekend aan met haar nog steeds helderblauwe ogen. De ogen die zoveel pijn en elende hebben gezien.

Het meisje gromde naar hem toen hij dichterbij kwam. Met een krampachtige beweging ving het meisje het stuk stof op en duwde het tegen de wonde op haar buik. Dave ving een glimp op van de wonde en die zag er niet echt best uit dus keek hij even opzij. Even daarna zei het meisje met een schorre stem ‘‘Be-dank-t’’ ‘‘Geen probleem zei hij daarna snel. Het meisje hoestte opnieuw en kwam er een wat grotere vlam uit dan de vorige keer en als Dave zich niet vergiste veranderde dit meisje ook even van kleur. Na dat gezien te hebben besloot Dave dat dit meisje een shapeshifter was, eentje die het voordeel had niet naar een te ruiken. Nog steeds bleef het meisje hem argwanend. Dat vond Dave niet zo erg. Het meisje ging wat rechter zitten en vroeg ‘‘he..b J-ij eet-en?’’ Ze keek hem aan met smekend aan met een paar helder blauwe ogen en Dave kon dat niet weerstaan. ‘‘Nee ik heb geen eten meer jij ziet eruit alsof je wel wat kan gebruiken,’’ begon hij ‘‘ik ga wel voor wat te eten kijken.’’ Hij liep vervolgens het donkere bos in. Hij had zelf niet door hoe hongerig hij was tot hij ernaar opzoek was. Hij was ondertussen gewend geraak aan weinig eten, het feit dat je in een circus zit als freak en dat je een shapeshifter bent hebben meestal als gevolg dat je maaltijden erg beperkt worden. Hij zag een konijn nog rond deze tijd rond lopen en hij stopte de tijd voor het konijn, shifte weer in half kraai half mens, en dode het dier met een klauw uithaal. Hij vond ook nog wat bessen en nam die mee naar het meisje. Toen hij terug was, als een mens, gaf hij het eten aan het meisje en ging op een kleine afstand van haar zitten.

Hij vertelde haar dat hij geen eten had en teleurgesteld sloeg ze haar ogen neer. Maar dan zei hij plots dat hij wel wat voor haar ging halen. Ze keek hem even licht glimlachend aan en toen hij weg was nam ze nog een flinke slok water en kroop tegen een boom. Ze zuchtte even en besloot toen dat ze hem wel kon vertrouwen hij kwam erug met een konijn en een stel bessen hij legde het voor haar neer en in een reflex greep ze het en trok het naar zich toe zo had ze het ook moeten doen in de arena waar elk moment je eten kon afgepakt worden. Ze veranderde ook in haar draken vorm om dreigend over te komen nu mocht hij niet dichterbij komen of ze beet zijn arm eraf. Ze spuwde wat vuur op het konijn tot het mooi gebakken was en heerlijk rook ze ging zitten en scherde het doormidden ze at één helft in één hap op en ze wilde net de tweede helft opeten toen ze de jongen weer opmerkte ze keek even twijfelend naar het konijn en toen naar de jongen ze nam het konijn in haar klauw en wandelde wat dichter naar hem toe ze legde het voor hem neer en kroop toen weer terug de wond was nu duidelijk te zien het was een tamelijk diepe wond veroorzaakt door een pijl die er in vast had gezeten. Nadat het op was veranderde ze weer in haar menselijke vorm ze leunde tegen de boom ze was best moe maar ze durfde niet te slapen niet hier. Ze bleef de jongen aanstaren. "Mij-n naam is Hope." Zei ze zachtjes ze bleef hem aanstaren met haar blauwe ogen het enige wat niet veranderd was in al die jaren.

'Vier jaren gingen voorbij en hij had zijnvader meteen de volgende dag al gesmeekt terug te gaan naar de Arena om Hope eruit te redden. Dregoe had van Mistake te horen gekregen dat Will verliefd ophaar was enbegreep maar al te goed dat hij haar wilde redden, maar de Bloodhunters waren er dit keer op voor bereid geweest en ze kregen de kans niet om dieper het gangenstelsiel in te gaan danhalferweegen. Helaas moesten sde alle pogingen staken en terug keren zonder Hope bij zichte hebben. Iedere keeer als dat gebeurde was will verdrietig, maar er was ook steeds iets dat achter leek te blijven. Dregoe zag hoe zijn zoon steeds harder gebon te worden en besloot om eerst wat uit te zoeken voor ze weer naar de Arena gingen om Hope te bevrijden. Will had in de middag nog ruzie met zijn ome Bill over Hope gehad en dat er wel meer meisjes rond lieepen waar hij uit kiezen kon. Will had hem uitgescholden en tegen zijn oom geschreeuwd dat hij zich er niet mee moest bemoeien. Will was weg gerend en stormde nu in zijn Shape vorm tussen de bomen door. Hij had The Abbys al achter zich gelaten en renden door. Wanneer Will's geest hem parten begon te spelen moest hij wat te doen hebben en normaal trainde hijdan tot hij niet meer kon en viel dan thuis als een blok in slaap met lege dromen. Een zwarte schim schoot van schaduw naar schaduw tot hij bij een groot rostblok aan kwam en sprong erop. De nachterlijke rust deed hem goed. soms hoorde je een krekel,maar daarhad je het dan ook net mee gehad. Toen pikte Will het geluid van twee stemmen op en rook ij twee geuren. Eentje ervan herkende hij zker niet, maar de tweede geur kwam hem zo bekent voor alsof ze iets een vage herinnering was. Hope? Will moest het weten en sprong van het stuk gesteente af. De wind stond zijn kant op dus konden ze hem niet meteen ruiken. De geur van gebraden konijn dreef zijn neusgaten binnen en hij moest bijna overgeven. Will mocht er dan wel uit zien als een weerwolf, maar hij at totaal geen vlees of daar zulke dingen in verwerkt zaten. Toen Will zich over de geur heen had gezet stapte hij uit de schaduwen en herkende haar meteen. Hope zag er alleen niet uit. Zo vol wonden en die blik in haar ogen. Het deed Will pijn om het te zien. Tranen biggelde uit zijn ooghoeken en zijn fel oranje blik staarde haar haast smekend aan. Will veranderde zich terug en zakte tot op zijn knie"en. 'Hope?' het was bijna niet te verstaan. Zijn stem stierf wegen bleef als een brok in zijn keel hangen. Will zag er sterk uit, maar bij hetzien van hoe ze eruit zag voelde hij zich verslagen. Toen ze keek maakteWill geen beloftes ze mocht hem gaan slaan als ze dat wilde hij zouhaar niet terug slaan ze had alle reden er toe, want hij had gefaalt om haar uit de handen van de Bloodhunters te houden.

( Mag Ik erbij?)

Hope zat tegen de boom ze zakte bijna weg door vermoeidheid en het bloedverlies. Maar ze vocht er tegen ze mocht niet in slaap vallen. Ze keek naar de jongen die haar zonet nog eten had gebracht iemand die niet vergiftigd eten bracht was te vertrouwen? Ze wist het niet zeker ze was zo in de war. En toen rook ze plots een geur een vaag bekende geur ze draaide haar hoofd en toen zag ze hem de jongen, Will? Hope wist het niet zeker maar ze kende de geur zo verdomd goed! Eerst had ze even een kleine glimlach. Will haar Will haar lieve Will....Maar toen drongen de slechte gedachten haar hoofd weer binnnen. De laatste keer dat ze hem zag had zijn vader haar vader bijna vermoord! Maar haar vader had haar in de steek gelaten! Will had haar in de steek gelaten! De glimlach verdween en er kwam een grom uit haaar keel. Ze veranderde van vorm en ging voor hem staan ze brulde recht in zijn gezicht en keek hem aan met ogen vol haat. Ze hadden Hope veranderd in een moord machine in een wild beest! Het bloed drupte uit haar buikwond maar ze bleef voor hem staan ze ademde zwaar door de adrinaline en woede die door haar aderen pompten. Maar de wondes waren te diep en ze veranderde weer in het zwakke magere mensenmeisje ze zakte door haar knieën het haar voor haar ogen en haar handen diep in de grond geworteld haar spieren opgespannen maar ze gromde niet meer ze keek nog even naar de voedselbreng jongen en toen keek ze Will recht aan hij zat ook op zijn knieën en hij huilde een beetje door die tranen kwam de oude Hope even terug. "Niet huilen wolfje..." Zei ze met een zachte stem dat zei ze als kind altijd tegen hem als hij aan het huilen was.

Toen Dave het eten voor haar neer had gelegd pakte ze het met een vlugge reflex terug alsof ze dacht dat hij het ging afpakken. Het meisje veranderede ook in een draak wat Dave zijn vermoede bevestigde dat ze een shapeshifter was. Dave had door dat hij haar beter niet kon storen en bleef dus zitten waar hij zat. Hij zag hoe ze het konijn bakte en het water liep hem in de mond toen hij de geur van het konijn oprook maar hij liet het meisje maar het konijn opeten, hij had nog altijd tijd om een andere keer eten te zoek. Dit meisje zag er uit alsof ze het meer nodig had. Ze scheurde het konijn in twee en at er een helft van op. Dave dacht dat ze de andere helft ook ging opeten maar ze leek te twijfelen. Tot Dave zijn verbazing wandelde de draak naar hem toe met de andere helft van het konijn in haar klauw en gaf die aan hem. Dave kon nu ook zien dat de wonde die ze had redelijk serieus was. Vervolgens trok de draak zich terug naar de plaats waar ze ervoor zat. Daar veranderde de weer in een meisje en bleef hen aanstaren. Dave keek naar het halve konijn voor hem. Hij had geen idee hoe hij dit konijn ging opeten zonder het gebruik van zijn klauwen. ‘‘Bedankt.’’ Zei hij even tegen het meisje. Hij zag dat ze nog steeds hem zat aan te staren. ‘‘Mij-n naam is Hope.’’ Zei ze toen. ‘‘Uhm, ja. Mijn naam is Dave.’’ Zei hij daarna weer tegen het haar en keek weer terug naar het konijn. Hij was er aan aan het denken om terug in zijn shift te veranderen, dan zou hij tenminste wat makkelijker het konijn kunnen verscheuren. Maar zijn verdachten werd wat verstoord toen hij iets dichterbij hoorde komen. Hij kon hem niet ruiken omdat de in de andere richting stond maar toch kon hij het dichterbij horen komen. Toen Dave iets uit de schaduwen zag komen klom hij snel in de boom achter hem. Hij shifte weer tot zijn hybrid vorm en sloeg zijn vleugels weer om zich heen. Zo keek hij dus naar de twee onder hem. De wolf die tevoorschijn was gekomen was ondertussen alweer verandert in een jongen die, hij gokte, een beetje jonger dan hij was. Hij begon precies te huilen en zakte voor Hope neer. Hope zelf glimlachte precies even maar daarna begon ze te grommen. Vervolgens veranderde ze weer in een draak en brulde en het gezicht van de jongen. Maar uit haar wonde drupte nog steeds bloed en even daarna veranderde ze weer in een meisje en zakte ze door haar knieën. De jongen zei even hope haar naam maar zijn stem bleef precies hangen. Vervolgens zei hoop met een zachte stem tegen de jongen ‘‘Niet huilen wolfje...’’ Dave zag dat deze 2 niet echt meer een bedreiging vormde en hij sprong uit de boom, niet lettend op het feit dat hij er niet als een mens stond. Hij ging nu gewoon stil tegen de boom leunen en bleef gewoon stil naar de 2 voor hem staren.

De jongen die bij Hope was klom de boom in, maar daar schonk Will geen aandacht aan, maar velde zich eerst blij toen zenaar hem glimlachte. Maar toen haar gezichtuitdrukking ver andeerde voelde Will een pijn scheut door hem heen gaan. Ze dacht vast terug aan de dag dat hun vaders aan het vechten waren geweest in de Arena.Toen ze tegen hem brulde bleef Will daar alleen maar zittebn en onderging Haar bosheid. Will had veel liever gehad dat ze hem lichamelijk had aangevallen, Want ditvond hij velemalen erger. Toen kreeg Will haar ergste wond in het oog toen ze terug veranderde en zijn haren bewogen zachtjes heen en weer waardoor alle wonden die ze opgelopen had heelden. Toen Hope zei dat hij niet moest huilen maakte Will een half hikkend geluiideneen half lachend geluid. Het bleef er net tussen in hangen. Will begonHope uit te leggen dat hijzijn vader meteen de dag erna had gesmeekt om terug naar de Arena te gaan om haar te bevrijden, maar ze warennooit ver gekomenenmoesten steeds weer terug keren met lege handen. Will was zo verward haar nu zote zien dat het hem niet kon schelen dat die halve vogel alles hoorde of zag. Wel knikte Will even vriendelijk naar hem, maar richten zich meteen weer tot Hope. Will voelde zich zo klein door schuld gevoelens dat hij haar niet durfde aan te raken hoe graag Will het ook zou willen. Will's schuld gevoelens dreven hem er zelf toe dat hij zich slapjesvoelde en zich op zijn handen liet zakken en zijn hoofd gebogen. Will was nog nooit zo geweest en dat moest Hope toch weten. Will had zich steeds uit elke situatie weten te redden, maar zijn liefde voor haar had Will zodanige verandert dat hij niet langer meer de vrolijke jongen van vroeger was!

Dave vertelde zijn naam maar toen Will er was dook hij even in een boom hij kwam wat later terug als een halve kraai ze keek hem verbaasd aan maar richtte snel haar aandacht weer op Will die haar vertelde dat hij zogenaamd haar proberen te redden ze gromde bij die woorden. "Leugenaar!" Brulde ze ze was gevoelloos voor zijn gejammer ze stond wankel recht en ging recht voor hem staan. ''Niemand is me komen helpen zelfs mijn ouders niet dus waarom zou jij dat wel geprobeerd hebben?! Jouw vader wilde de mijne doden!" Gromde ze. Ze liep naar Dave toe en ging langs hem staan ze bleef Will aankijken Hope was verwilderd en in de war ze hadden haar vanalles gegeven om haar bloeddorst op te wekken en nu was ze helemaal in de war ze wist niet wie ze kon vertrouwen ze vond het moeilijk om weer van Will te houden ookal leeken zijn gevoelens oprecht maar ze kon het niet geloven ze had teveel pijn gezien. Ze keek naar dave en bleef dicht in zijn buurt maar toen zakte ze door haar benen en viel flauw van vermoeidheid en bloedverlies....

Dave zag dat de andere jongen zijn haren een beetje bewogen, wat hij raar vond aangezien er geen wind was. Hij keek weer even naar hope en zag dat ze geen wonde meer had. Hij veronderstelde dat deze jonge een helende gave had. Nadat Hope had gezegd dat hij niet moest huilen maakte de jongen een geluid dat tussen snikken en huilen in zat. Dave bleef zich er buiten houden, hij wist niet wat er gaande was en hoorde zijn buik een grommend geluid maken. Hij raapte het halve konijn op dat nog steeds aan zijn voeten lag. Hij begon wat stukken er van af te scheuren met zijn klauwen zodat hij het beter kon opeten. Hij zag dat de jongen iets proberen uit te leggen aan het meisje en daarna even vriendelijk naar hem knikken en Hope even verbaasd naar hen kijken. Dave knikte terug maar zag toen de jongen op zijn handen zakken. “leugenaar!” brulde Hope naar de jongen waarna ze wankelend recht stond. Daarna gromde ze “Niemand is me komen helpen zelfs mijn ouders niet dus waarom zou jij dat wel geprobeerd hebben?! Jouw vader wilde de mijne doden!” Dave begon een beetje verward te raken over wat hier allemaal gebeurde en dat was ook duidelijk te zien. Hope liep naar Dave toe en ging langs hem staan. Ze bleef naar de jongen kijken en Dave kon zien dat zij ook wat in de war was. Hope keek weer naar Dave en bleef dicht in zijn buurt. Dave had geen zin om verzeild te raken in wat hier gaande was maar toen zakte Hope langs haar neer. Geschrokken keek hij naar hoe het meisje op de grond belande en wist even niet wat te doen. Een 12 jaar in een kooi gezeten te hebben help je eerste hulp niet echt. “Fuck,” begon hij, “Ik ga eerlijk zijn, ik ken niks van eerste hulp. Ik denk dat jij beter nu iets kan doen maar als je mijn hulp nodig hebt moet je het maar zeggen.” Zei hij tegen de jongen terwijl hij Hope een beetje verlegde zodat ze nergens op lag.

Datstak als een mes tussen zijn ribben. Hope noemde hem een leugenaar,. Het was dat Willeen heledegaven had anders hadze lttkens gezien die hij tijdens de gevechtendanhad opgelopen. Ze zei ook dat niemand haar was komen opzoekenn zelfs haar ouders niet? Dat KonWill moelijk geloven, maar zijn vader had hem en zijn moeder vertelt dat zehem een leugen hadden laten doen geloven en dat Dregoe daarom niet had gezien dat Robin voor hem had gestaan! Will zag hoe Hope weg liep en chij kkneepde aarde fijn die onder zijn handen lag. ' Je weet best dat ik nooit tegen je zouliegen! Het is dat ik een helende gaven had, anders zag ik er een stuk anders uit dan nu...' Opnieuw viel zijn stem weg. Will kreeg het niet voorelkaarom tegenhaar te gaan schreeuwen, zijn schuldgevoelens tegenover Hopelieten dat niet toe. [color=yellow]' Wat er in de Arena gebeurd was kwam door de Bloodhunters, Ze hadden mijn vader verteld dat zemij gedood haaden en als bewijs hielden ze een van mijnT-shirt hem voor die besmeurt was met bloed enbezaait met zwaard en dolk sneden zodat het net echt leek. Ze hadden hem zo gek gemaakt dat hij niemand meer herkende. Totdat wij tussen hem en en jouw vader in sprongen!'[color] zei Will en hij rechten zich rug wat en zag Hope net door haar benen gaan. Onrust welde in hem op toen hij dat zag, maar Willwaszo wie zo te laat om haar op te vangen voor hij recht stond. de raven jongen zei dat hij niks van eerste hulptaf wist en Will wilde naar hen toe lopen tot hij verschillende voettappen klonken op en Will zag een groepje van tien Bloodhunters tussen de struiken vandaan komen en allemaal hadden ze die vieze grijns op hun gezicht. Will sloeg spontaan om en zijneerdere houding viel meteen weg. Konden die lui hun soort nu nooit eensmet rust laten? Willkeek hen alleen maar vuil aan en zijn haren begonnen wild te wapperen als of er een sterke wind op gestoken was. Charlie was de eerste die vooraan stond en trok zijn zwaardmet de andere hand dan die hij normaal gebruikte. Will gromde dreigend en liet zijngaven niet niet dezelfde uit werking hebben als toen in de Arena het geval was geweest. 'We treffen elkaar weer zie ik!.' sneerde Charlie en Will uiten enkel zich door zijn gaven de vrijeloop te laten. AlleBloodhunters hadden wel verwondingen op hun lichaam zitten. De ene oud de andere nieuw. Ze grepen allemaal naar hun wonden die open scheurde. ' Rot op met die onzin! Jullie moeten maareens leren ons met rust te laten!' grauwde Will dreigend. Hij was kwaad en niet alleen op wat Hope van hem beweerde nog zijn vader, maar hij was vooral kwaad op zichzelf. Hij had Hope toen vast moeten pakken nog voor Pa hem toen meehad genomen tijdens het teleporteren! Will bleef de kronkelende Bloodhunters aan kijken en hoopte dat ze heel veel pijbn zouden hebben, maar de pijn die het hem in die vier jaar had gedaan zouden ze nooit kunnen behalen!

Hope hoorde nog wat Will zei maar ze vond het zo moeilijk om te geloven hoe kon ze hem geloven? Ze kon hun vrienschap en liefde zelfs maar moeilijk geloven ze waist het niet meer. Hope schoot terug wakker en zag Dave bij haar staan en Will bij een groepje bloedhunters. Will deed iets waardoor ze pijn hadden maar Hopes draak kwam weer naar boven ze gromde en veranderde ze zag dat de buikwond weg was en ze veranderde in haar bloeddorstige draak ze zwiepte hevig met haaar staart en sloeg Will aan de kant ze keek hem even aan en richtte zich toen op het zooitje bloodhunters ze kon hen makkelijk snel doden maar ze wilde hen laten lijden hen laten kruipen over de grond dus spuwde ze een soort blauw vuur het was ongeloofelijk heet en uitermate pijnlijk. Hope zag hoe de mannen over de grond krulde van de pijn en ze werd weer mens ze keek glunderend naar de lijdende mannen met een soort ziekelijke lach toen de meeste dood waren richtte ze zich op Will die ze tegen een boom had aangeworpen. Ze hurkte voor hem neer en streelde door zijn haar het riep een herrinering op een fijne herinering en daardoor kreeg ze spijt van wat ze gezegd had. "Het spijt me will.." Zei ze terwijl ze over zijn kaak en zijn haar streelde ze keek hem met een gepijnigde blik aan en trok haar hand terug. "Je kan me niet meer vertrouwen, ze hebben de bloeddorst van mijn draak opgewekt en de oude Hope verdreven ik ben niet meer het meisje waar jij van hield ik ben een....monster." Zei ze terwijl ze naar de brandende lijken keek ze trok haar hand terug en stond recht ze keek naar Dave en durfde niet meer naar Will te kijken mischien loog hij niet maar waarom was haar vader dan niet gekomen? Of haar moeder?! Ze raakte zo in de war van alles.

De jongen had nog wat dingen tegen Hope zitten te zeggen voordat ze flauwviel. Na al die dingen die de jongen had gezegd begon het voor Dave al een beetje duidelijker te worden van wat hier aan de hand was. Er was dus iets met de arena die in de stad stond hier in de beurt. Niet dat hij er veel van af wist, hij was hier nog maar een paar dagen maar hij had al genoeg gehoord in de paar dagen om zeker te zijn dat er zich hier een arena bevond. En de stad had hij vaagjes gezien toen hij naar het bos aan het vliegen was, half vogel zijn geeft je een zeer goed zicht. Dave keek weer even naar de jongen die precies Hope wilde komen helpen maar toen kwamen er een hoop bloodhunter de struiken uit gelopen. Dave kon het ruiken dat het bloodhunters waren, een geur die hij nooit zou vergeten. hij telde ze vlug, om een of andere reden kan hij tellen, en zag dat het er zo’n 10 bloodhunters waren. De jongen, die eerst hier wat triestig had gestaan had nu plots een heel andere houding. Zijn haren begonnen wild te waaien ondanks het feit dat er geen wind was. Dave vroeg zich af wat hij van plan was, ze helen zou nu niet echt goed uitkomen. Zelf strekte hij zijn pik zwarte vleugels met twee vleugels van meer dan 2 meter. Je had nu eenmaal grootte vleugels nodig om te kunnen vliegen als je zelf al groot was. De jongen begon te grommen naar de bloodhunters en de bloodhunter die vooraan stond zei wat tegen de jongen. Toen zag Dave dat de bloodhunters allemaal plots naar verschillende wonde grepen die ze ervoor niet hadden. Dave keek weer naar de jongen. De grauwde nog iets tegen de bloodhunters. Dave keek even naar Hope die plotseling begon te grommen en als een draak op de bloodhunters af ging. Ze zwiepte heftig met haar staart en om die te ontwijken vloog Dave even de lucht in maar de jongen had minder geluk, hij werd aan de kant geslagen door Hope haar staart. Hope spuwde een soort blauw vuur uit waarna de bloodhunters nog feller op de grond begonnen te krullen dan ervoor. Toen hij weer naar Hope keek was ze weer een mens zat ze naar de lijdende mannen te lachen. Zo goed als alle bloodhunters hadden het begeven en het meisje liep naar de jongen die ze aan de kant had gezwiept. Dave keek nu zelf naar de paar bloodhunters die nog leefde, met die kon hij wel afhandelen. De tijd begon zeer traag te gaan bij hen maar de pijn die ze hadden was nog steeds dezelfde. Rustig vloog hij naar ze toe, ook al had hij evengoed kunnen wandelen. Achter hem hoorde hij Hope wat tegen de jongen zeggen en hoorde ook dat zijn naam blijkbaar Will was. Dave lande bij een van de nog levende en met een vlugge beweging hij hij met zijn voet/klauw zijn nek door gesneden. Hij zag dat de rest ondertussen dood was dus liet hij de tijd weer gewoon gaan en zag dat Hope naar hem keek. “Misschien zou het niet zo een slacht idee zijn om hier weg te gaan voordat er nog meer bloodhunters aan komen.” zei hij terwijl hij zijn vleugels weer dicht vouwde achter zijn rug.

(waarom schrijf ik plots zo veel)

Will hoorde achter zich grommen, maar wat Hope van plan was geweet wit Will niet totdat hij een gemenezwiep van haar staart kreeg en hij door de lucht vloog en met zijn rug tegen een boomstam aan kwam. De Bloodhunters hadden nu geen last meer van hun wonden dan alleen een scheinende pijn. Will tilde kreunend zijn hoofd op en zag dat Hope de Bloodhunters verbranden! Pijn golfde door hem heen en die werd versterkt toen Hope bij hem kwam en zei dat ze niet langer meer te vertrouwen was? Will keek haar vragend aan. Bedoelde ze nu echt dat ze hun band brak?? Maar toen zei ze dat ze een monster was geworden en Will schudden hevig zijn hoofd. 'Je bent geen Monster Hope, Je zult altijd mijn vertrouwen hebben, wat er ook gebeurd!' zei Will vast beraden en hij wilde op staan, maar zijn lichaam weigerde dienst. Duizeligheid nam bezit van hem en Will begon zachtjes te kreunen en pakte zijn hoofd vast met zijn handen. Wat de jonge half vogel zei klopte. Er zouden er meer komen want als er al zo veel op ien plek rond liepen moesten er meerdere zijn! Zwaar tegen de boomstam leunend kwam Will omhoog en voelde een vreslijke steek door zijn rug gaan, maar hij gromde alleen maar en wilde weg lopen tot zijn voet bleef staan en Will sruikelde en lang uit op de grond viel. De klap kwam hard aan, maar Will weigerde op te geven en begon zich weer op te drukken. Zijn energie was zeker gehalfeerd door wat hij de Bloodhunters had aangedaan, want dat vrat meer energie dan gewoon het helen van wonden. Zachtjes vloekend stond Will op en wankelde even, maar toen hij zijn evenwicht weer gevonden had keek hij naar beide.

will wilde haar er van overtuigen dat ze geen monster was maar ze schudde haar hoofd. jij weet niet wat ik gedaan heb will... Zei ze met een triestige stem. Ze keek even naar Dave die zei dat ze g-hier wag moesten Hope zag dat Will nogal duizelig was en ze hielp hem recht te blijven staan maar ze keek hem niet aan. "Will jij moet naar huis en Dave in het moeras ben je veilig...Ik blijf hier en leid de rest wel af...." Zei ze terwijl ze voor zich uit staarde Hope wist niet waar ze naartoe kon ze voelde Wills warme huid tegen de haarre en even voelde ze die liefde weer maar ze kon hem niet in gevaar brengen daarvoor hield ze teveel van hem. Oude Hope was bijna helemal weg maar het deel dat er nog was verlangde vurig naar Will en naar zijn veiligheid. Hope voelde zich niet thuis in deze wereld en ze begreep nu waarom haar oom zo was...

Toen Hope zei dat hij niet wist wat ze gedaan had keek hij haar even aan, maar toen ze zei nadat ze Will ondersteunde voelde hijdat hetzeker niet goed zou zijn haar opnieuw in de steek te laten! 'Ik laat je niet weer achter, De eerste keer vond ik al erg genoeg... Ik... ik vecht met je mee!' zei QWillvast besloten.Wat er toen in de Arena gebeurde was al een erge schok voor hem geweest enhaar voor de tweede keer aan de Blodhunters 'te moeten verliezen ging er bij hem niet in. Hoewel Will geen duizeligheid kon genezen bleef hij koppig stil staan. De nachterlijke wolken begonnen te rommelen en regen viel met bakken naar beneden. Will sidderde helemaal, maar meer van woededan van de kou. Hij kon Hope gewoon wegniet achter laten, hij zouzij aan zij met haar vechten zodat hij zich niet langer meer schulldig zouhoeven te voelen. Het maakte Will niet uit wat ze gedaanhad, maar hij had dezelfde tik als zijn moeder. Het enige wat handig was, was dat Will bij de eerste tienbeten ernog geen last van had wanneer hij bloed binnen kreeg, maar kwamen er daarna nog meer vijanden die hij zeker zou dood bijten dan was hij zichzelf niet langer meer en deed en zei hij dingen net als zijn moeder dingen die hij anders nooit zou doen!

Dave keek de 2 voor hem terwijl die een kleine discussie hadden precies. Hij lette echter niet veel op en ging kijken als dat halve konijn van eerder hier nog steeds ergens lag. Het maakte niet uit als er een dreiging van bloodhunters gaat komen, als Dave niks zou eten dan zou hij de tijd niet eens een seconde trager kunnen laten gaan. Even keek hij weer naar het duo een beetje verder en zag dat de jongen zat duizelig was geworden. De jongen gromde een beetje maar ondanks het feit dat hij er erg duizelig uitzag probeerde hij gewoon verder te wandelen wat eindigde met een klap op de grond. Dave had een klein vermoeden waarom hij plots duizelig was, oude wonde weer laten opengaan lijk zeer veel op het omgekeerde effect van helen. Hij had toch wel wat bewondering voor de jongen, hij had er nooit bij stil gestaan dat je dat ook zou kunnen met helende gaven. Dave wist zelf niet als hij nog iets anders kon doen dan de tijd beheersen maar dat op zich is al erg handig. Dave horde ook dat de jongen een beetje vloekte maar zag dat Hope hem even overeind hielp. Ze zei “Will jij moet naar huis en Dave in het moeras ben je veilig...Ik blijf hier en leid de rest wel af....” terwijl we voor zich uit staarde. Dave zuchtte even, Hope dacht toch echt niet dat hij haar hier met nog eens een dozijn bloodhunters liet vechten. Het maakt niet uit hoe goed je kunt vechten, er zouden er waarschijnlijk blijven bij komen en dan moest je wel opgeven of zo. De jongen leek precies ook het zelfde idee als hem te hebben om haar niet achter te laten, maar hij had er waarschijnlijk wel wat meer redenen voor dan Dave. “Hope, ik weet niet wat je van plan bent maar ik ga er niet als een bange kip vandoor rennen nu.” zei hij rustig terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg als teken dat hij er echt niet vandoor ging. Maar toen voelde Dave wat druppels op hem vallen en zag dat het begon te regenen. Een beetje grommen hield hij een van zijn vleugels over zijn hoofd en deed het zelfde bij de andere twee. Nog een voordeel aan vleugels hebben. “ik denk dat het nu toch niet zo een slecht idee is om even een schuilplaats te gaan zoeken.

Will en Dave wilde beidde niet gaan en er ontsnapte een grom uit haar keel de dominante draak in haar kwam naar boven. Er verschenen een paar schubben op haar huid en ze werd rood van woedde. "Als jullie niet gaan bind ik jullie vast en sleur jullie er zelf naartoe zei ze grommend." De drugs zaten nog steeds in haar lijf en maakte haar aggressief maar ook slapjes. Het begon te regenen en Dave opende zijn vleugel en gaf hen een dak. Hope zette will op de grond ze kon zijn gewicht niet dragen. Ze ging op haar hurken zitten en haar hoofd maakte vreemde bewegingen de drugs waren wa-eer aan het werken en maakte haar geest troebel. Ze keek even verward naar Dave. "Wat is mijn naam?" Vroeg ze haar blik stond op oneindig en ze zag Will zitten ze keek hem wat verward aan. Ze werd steeds duizeliger ze was uitgeput en onder invloed van de bloodhunter drugs.

De jongen die Hope Dave noemde zei dat hij haar ook niet achter wilde laten. Ze zetten Will onder de vleugel die Dave uitgestrekt hield en hij hoorde dat ze boos gromde en dat er een paar schubben te voorschijn kwamen moest Will glimlachen, maar hij kende haar al langer dus reageerde hij er niet zo op. Ze moesten maar eens een schuilplaatst gaan zoeken zodat ze wat droger zouden kunnen zitten dan hierin de modder. Will's duizeligheid nam gelukkig af en hij wilde graag wat te doen hebben, maar door de regen kon je vrij weinig doen dan terug naar huis gaan, maar daar had hij geen zin in. Will ging wat rechter zitten en hoorde Hope vragenhoe ze heten, hadden die Bloodhunters dan zo'n rotzooi in haar gespoten dat ze zo deed? Opeens hoorde Willwat fluiten. Het was een vreemd geluid, want met dit weer floten er toch geen vogels! Will keek om zich heen en, maar hoorde een luide tok naast zich. Will hoorde het vlak naast zich en keek er geschrokken naar. De schacht versplinterde en de pijlpunt bleef in de stam zitten. Dit kon maar een ding betekenen, Bloodhunters! Will stond zo snelmogelijk op en tuurde tussen de regendruppels door, maar kon niks ontdekken tot hij weer een pijl hoorde fluiten! 'Bloodhunters!' riep Will en veranderde in zijnshape vorm nog voor hij op alle vier zijn poten ging staan en de pijl opnieuw in de stam bleef steken, anders had die hem in zijn buik geraakt gehad. Will begon dreigend te grommen en rende naar voren. Het was niet anders hij wist niet of Hope wel goed herstelde voor het geen waar ze nu last van had? Will ontweek verschillende pijlen die op hem afgevuurt werden, maar er bleven er een of twee steken bij zijn schouder's Will zetten zich over de meeste pijn heen en ramde de eerste de beste Bloodhunter recht in zijn gezichten brak zo zijn neus dat het neusbotje zijn hersens in schoot en die viel meteen dood neer. Will zag dat hij een fout had gemaakt, want het waren er meer dan hij voorgestelt had. Er stonden er zeker een stuk of 20 of meer! Will vocht zo goed als het ging en vermeet vooral te bijten, want als hij er meer dan tien beet zou hij gek worden net als zijn moeder die alleen al bij een druppel bloed al gek werd. Het ging soms niet anders en will beet hen alleen wanneer hij geen andere uit weg zag. Toen hij net de tiende persoon gebeten had sprong Will even de boom in omwat respijt te hebben en ontweek hun pijlen zo goed als hij kon. Als in zijn shape vorm was kon Will het bloed niet uitspuwen. Dus had Will het bloed moeten inslikken. Het branden in zijn maag en dat deed vreselijk pijn. Zijn gaven begon Will net te helen, maar Will was gedwongen om zijn plekje te verlaten en sprong tussen de bomen uit en landen in de modder vlakbij Hope en Dave. Will draaide zich om en moest meteen weer in actie komen door de Bloodhunter neer te halen. Will draaide zo goed mogelijk weg om hem niet te hoeven bijten, maar het zat er niet anders op en Will greep hem bij zijn keel. Toen Will het bloed in slikte kreeg hij meteen een pijnscheut door zijn maag gaan het was zo'n vreemd gevoel alstoen de eerste keer dat hij dit in de gangen van de Arena mee gemaakt had! Will week achteruit en greep naar zijn hoofd. Het deed hem echt veel pijn en zijn helende gaven werkte niet langer meer op het Bloed, maar zettenhet om in energie en dreef hem tot waanzin! Een schreeuw kwam eerst uit zijn keel, maar die veranderde in een hatelijke lach en klonk zo kill als een strenge winter avond. Will richten zich op en kreeg de volle lading aan afgeschoten pijlen. Maar door zijn helende gaven die door het Bloed anders was gaan werken heelde het zijn eigen wonden, maar scheurde die van de Bloodhunters juist open. een grijns van een maniak stond op zijn wolven kop enWill genoot van hun pijn!

Hope gromde iets tegen Dave en Will maar Dave besteedde er niet echt zo veel aandacht aan, hij had meer aandacht voor het feit dat zijn vleugels wat doorweekt aan het worden waren. Dave zag dat Hope Will op de grond zetten en dat ze zelf ook even op haar hurken ging zitten. Dave bleef staan met gestrekte vleugels want als hij ging zitten zou het erg vervelend worden om de andere twee droog te houden. Dave staarde een beetje verveeld voor zich uit en hoorde toen hope vragen wat haar naam was. Dave zuchtte even. Dat was waarschijnlijk een bijwerking van wat van de drugs die ze haar hadden gegeven. Jammer genoeg had Dave er ervaring mee, hij en andere shapeshifters in de freak show waar hij zat werden altijd drugs gegeven als ze ergens anders naartoe gingen. Dave kreeg niet zo een grote hoeveelheid maar er waren grotere en sterkere shapeshifters dan hem daar en die horde je dan heel de tocht lang kinderliedjes zingen. Dave bleef kijken naar Hope die een beetje raar met haar hoofd bewoog en zag niet dat er naast Will plotseling een pijl in een boom zat. Pas nadat hij Will bloodhunters had horen roepen keek hij op en zag vaagjes wat mensen tussen de de bomen bewegen. Naast hem veranderde Will in een wolf om de pijlen te ontwijken maar Dave liet de pijlen voor hem bevriezen in tijd, vloog even weg, wat moeilijk ging met kletsnatte vleugels, en lande even in een boom. Hij keek even naar Hope en zag dat grotendeels van de pijlen boven haar waren geland. Hij zag ook dat de wolf, ondanks de pijlen in zijn schouder, op de bloodhunters afstormde en er een deel begon te doden. Dave besloot maar dat het niet zo een slecht idee zou zijn om ook maar even te helpen. Hij schudde zijn vleugels even uit, wat niet veel hielp, en vloog op de bloodhunters af. De pijlen die op hem werden op afgeschoten vertraagde Dave en vloog er toen omheen zodat geen enkele pijl hem raakte in de vlucht maar zodra hij op de grond kwam kreeg hij toch van achter een in zijn rechter vleugel. Dave kreunde even maar een pijl ging hem niet stopen. Dave draaide zich om en brak de boog door midden met zijn klauwen en brak de nek van de bloodhunter die hem gebruikte. Dave besteedde echter geen aandacht meer aan Will en Hope terwijl hij verder vocht. Hij stopte nog wat pijlen die, zodra hij uit het mikpunt van de pijlen was, die weer liet verder gaan. Sommige van die pijlen raakte zelfs andere bloodhunters die te veel bezig waren met de paar shapeshifter die hier waren. Dave keek eens even om zich heen en zag dat het meer bloodhunters waren dan de vorige keer. Hij vroeg zich af waar die vandaan bleven komen maar een pijl die juist voor zijn neus vloog bracht hem terug naar de echte wereld. Nog een andere pijl raakte net zijn linker vleugel waarna die wat veren ar af sloeg. Weer wat andere pijlen braken een paar slagveren van Dave. Dave vloekte binnensmonds, dat zou beteken dat hij niet meer kon vliegen toe hij ging ruien. Dave stopte de tijd bij de bloodhunter maar zorgde er voor dat Hope en Will er geen last van hadden en hij gaf en paar bloodhunters voor hem een hoop nieuwe wonde met zijn klauwen. Bij een andere haalde hij de buik open waarna de ingewanden er uit kwamen. Het was geen mooi zicht maar Dave wilde niet gedood worden, naar de arena gebracht worden of erger, terug naar het circus. Hij twijfelde eigenlijk als ze het al door hadden dat hij weg was maar dat maakte hem op dit moment niet echt uit. De tijd begon langzaam aan weer normaal te gaan naarmate Dave vermoeider werd. Hij kreeg nog een pijl in zijn linker vleugel terwijl hij bij een ander bloodhunter de ogen uit krabde. De veren op zijn vleugels begonnen aan elkaar te plakken door het bloed en de regen en met de tijd werd het niet echt beter. Dave hoopte dat het wat beter ging met Will en Hope.

Ineens hoorde ze wat piepen en ze zag pijlen op hen afvliegen maar ze bleef gewoon zitten ineens zag ze heel veel bloodhunters en Will en Dave begonnen te vechten Hope bleef zitten en met haar hoofd draaien ze werd vaak onzichtbaar en werd daardoor niet opgemerkt. Maar toen zag ze will grijnzen niet zijn normale grijns en ze zag dave mensen krabben ze werd wakker uit haar trance en bekeek de situatie het was een te grote overmacht ze konden onmogelijk winnen. En Will deed vreemd te vreemd hij had vast bloed binnen gekregen Hope veranderde in een draak maar bleef onzichtbaar ze greep eers will en hield een klauw tegen zijn mond hij werd ook onzichtbaar en ze vistte Dave ook weg. Toen ze alle 3 onzichtbaar waren konden ze elkaar zien Hope vloog hoog de lucht in door een wolk en uiteindelijk vlogen ze boven de wolken en boven de regen draken konden prima vliegen in de regen en Hope zocht naar een goede schuilplaats ze wist al wat haar oude huis ze vloog ernaar toe en liet dave alvast naar binnen gaan Will was nog steeds in die gekke toestand en ze wist eerst niet hoe ze hem moest wekken. Ze was weer mens en kreeg een idee ze greep Wills hoofd vast en zoende hem er was weer innelijk vuur en na een paar minuten lostte ze de kus en hooptte dat hij wakker was. Dave lag op een bed te slapen de vermoeidheid van het gevecht en het tekort aan eten hd hem uitgeput. Hope bleef voor Will zitten en naar hem kijken.