Daddy! [kiba, liliana]

Lily was 6 en ze probeerde alles te doen om haar vader blij te maken het was vroeg in de ochtend en ze sloop naar de kamer van haar ouders. Haar vader en moeder lagen te slapen en vreemd genoeg lagen er overal kleren op de vloer. Lily sloop geruisloos en toen sprong ze op haar vader. "GOEIMORGEN PAPAA!!!" Riep ze vrolijk. Ze wachtte tot hij zijn ogen zou opendoen. Lily leek eigenlijk heel hard op haar moeder ze had zelfs de zelfde kleur ogen maar er zat een groene glans van haar vader in.

Kiba had nog eens samen met Liliana liggen genieten toen Lily sliep. Er waren al enkele jaren voorbij en hij haatte het kind nog steeds. Opeens schrok hij wakker. "GOEIMORGEN PAPAA!!!" Hij opende zijn ogen en begon te grommen. Hij gooide Lily van hem af zodat ze op de vloer belande. In een sprong stond hij naast het bed. "Het is nog vroeg in de ochtend! Als mensen slapen laat je hen slapen en maak je ze niet zo wakker! Heb je geen manieren ofzo!" Schreeuwde hij kwaad. Er stonden rimpels in zijn voorhoofd van woede. Hij had zelfs zijn tanden ontbloot van woede. "Je kan echt nooit iets goed doen hé?!" Gromde hij er nog achter.

Hij opende zijn ogen en begon te grommen. Hij gooide Lily van hem af zodat ze op de vloer belande. In een sprong stond hij naast het bed. "Het is nog vroeg in de ochtend! Als mensen slapen laat je hen slapen en maak je ze niet zo wakker! Heb je geen manieren ofzo!" Schreeuwde hij kwaad. Er stonden rimpels in zijn voorhoofd van woede. Hij had zelfs zijn tanden ontbloot van woede. "Je kan echt nooit iets goed doen hé?!" Gromde hij er nog achter. Lily keek hem aan en tranen rolde uit haar ogen. "Maar papa....ik heb een ontbijtje voor jouw gemaakt..." Zei ze zacht terwijl ze de verbrande pannekoek en het geperste appelsap. Ze keek hem aan met een hoopvolle glimlach. De keuken was nu wel een puinhoop....

Er rolde tranen uit haar ogen, maar daar lette hij niet op. Ze had dit verdient. "Maar papa....ik heb een ontbijtje voor jouw gemaakt..." Ze duwde een verbrande pannekoek naar hem toe en appelsap. Hij gromde nog harder. "Wil je me vergiftigen ofzo?! Dat ding is verbrand!" Hij gooide het op de gronnd en beende kwaad de kamer uit. Hij ging naar de keuken en merkte dat het een puinhoop was. Hij draaide zich kwaad om naar Lily die hem gevolgd was. "WAT HEB JE MET DE KEUKEN GEDAAN?!!!" Schreeuwde hij. Hij gaf haar een flinke mep in het gezicht. Daarna gromde hij nog eens.

Liliana werd wakker en zag Lily op Kiba zitten ze glimlachtte tot hij haar van hem af wierp. Lily had geprobeerd een ontbijt te maken maar Kiba vond het maar niks de twee liepen naar de keuken en Liliana kwam erachteraan ze zag dat de keuken in puin lag en dat Kiba hun dochtertje een harde klap gaf. Lily begon te huilen en Liliana pakte haar op en probeerde haar te sussen. "Kiba! Ze probeerde je alleen maar blij te maken! Hoe kun je zo harteloos zijn?!" Zei ze terwijl ze met Lily naar haar slaapkamer liep en haar daar begon te troosten. Na een uurtje was Lily getroost en in slaap gevallen Liliana liep weer naar Kiba toe en keek hem verontwaardigd aan. "Ik snap het echt niet Kiba ze probeerd je altijd blij te maken en nog doe je zo gemeen tegen haar!" Zei ze terwijl ze hem aankeek ze begreep Kiba niet...

Liliana pakte het kind op. "Kiba! Ze probeerde je alleen maar blij te maken! Hoe kun je zo harteloos zijn?!" Kiba gromde woest. "Ja, kies haar kant maar weer!" Hij begon de keuken op te ruimen, na een uurtje kwam Liliana terug. "Ik snap het echt niet Kiba ze probeerd je altijd blij te maken en nog doe je zo gemeen tegen haar!" Hij keek kwaad naar Liliana. "Het enige waar ze mij mee blij kan maken is verdwijnen van deze planeet." Gromde hij kwaad. Hij ging in een stoel zitten. Dit was al de zoveelste keer dat hij kwaad op een stoel ging zitten. "Ik zal het haar nooit vergeven, ze is mijn dochter niet." Hij keek woedend naar de grond.

Hij keek kwaad naar Liliana. "Het enige waar ze mij mee blij kan maken is verdwijnen van deze planeet." Gromde hij kwaad. Hij ging in een stoel zitten. Dit was al de zoveelste keer dat hij kwaad op een stoel ging zitten. "Ik zal het haar nooit vergeven, ze is mijn dochter niet." Hij keek woedend naar de grond. Liliana keek hem geschokt aan maar ze begreep hem wel hij had echt pijn geleden toen ze zwanger was. Ze ging op zijn schoot zitten en gaf hem een zoen op zijn mond. Ze keek hem aan met een zielig gezichtje. "Niet boos zijn schat je bent mooier als je niet zit te mopperen." Zei ze terwijl ze hem aan keek. De laatste tijd moest ze steeds haar twee schatten troosten. Ze vond het hartverscheurend dat hij haar zo haatte omdat ze haar bijna vermoord had. "Kiba probeer alsjeblieft een beetje milder te zijn ze is nog maar een kind." Zei ze terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde.