Back again (Laurel Thompson)

Rustig vloog Dave door de lucht. Zijn twee grote zwarte vleugels zwiepte op en neer op een rustig tempo. Hij had niet echt haast en mensen die hem zagen zouden hem aanzien voor een grote kraai in plaats van een hybrid. Hij was terug gekomen van een bezoek aan zijn geboorte dorp. Hij was er al zeer lang niet meer geweest, dat was ook redelijk begrijpelijk als je grotendeels van je leven in een freakshow zat. Hij was langs geweest bij het huis waar hij woonde maar daar was niet veel van overgebleven. De dorpelingen hadden het verwoest. Ook was hij opzoek gegaan naar zijn broer maar die heeft hij ook niet kunnen vinden. Uiteindelijk besloot hij maar om terug te keren. Het was niet zo een lange reis geweest wonderlijk genoeg. Dave had gedacht dat het verder was geweest. Het deel vogel in hem had hem de weg geleid naar zijn geboorte dorp. Hij had niet echt een idee hoe dat kwam maar het gewoon naar waar hij moest vliegen om de weg te vinden. Dave begon naar onder te vliegen, richting the swamp. Hij had die al van een redelijke afstand kunnen ruiken en had hem nog eerder gezien. Hij bleef een goed zicht hebben door deels kraai te zijn. Hij vloog nog wat lager en lande uiteindelijk in een redelijke grote boom. Iemand had hem ooit eens gezegd dat het hier redelijk vrij was van bloodhunters. Dave ging zitten op een stevige, dikke tak zitten en liet zijn klauwen van de tak bingellen. Vlug haalde hij de tas tevoorschijn die hij onder weg had gevonden. Die had hij ook gevuld met allerlei etenswaar die hij had gestolen. Dat was ook iets voor een kraai, stelen. Hij had al ondervonden dat kraaien andere vogels hun staartveren pikte en hun eten. Hij haarde er een gewoon broodje uit en begon dat op te eten toen hij plots iets hoorde. Vlug klom hij tot in de kruin van de boom waar het bladerdek enorm dik was en wachtte tot hij de bron van het geluid te zien kreeg.

(Laurel Thompson)

Laurel vond het moeras helemaal niet zo'n aangename plek. Zeker niet als je gewoon een mens was en er te voet door moest ploeteren. Haar mantel had ze rond zich heen gewikkeld zodat deze zeker niet vuil werd en ze probeerde steeds van het ene droge stuk naar het andere te springen. Dit lukte haar niet altijd waardoor haar bruine leren jagerslaarzen al behoorlijk vuil waren en haar voeten koud waren van het water dat tussen haar tenen kriebelde. Ze klemde haar tanden op elkaar en zocht naar een tak waar ze zichzelf aan kon ophijsen. Toen ze er uiteindelijk eentje gevonden had, duurde het nog steeds een tijdje voor ze eindelijk in de boom zat want door het mos dat op de takken groeide en het vochtige klimaat was de tak erg glad. Ze gleed dus wel een paar keer terug naar beneden, maar uiteindelijk zat ze wel hoog en droog. Ze deed haar schoenen uit en keek naar het water dat eruit sijpelde. Ze zuchtte toen ze ze even in haar tas weg stak. Met blote voeten had ze veel meer grip en als ze geluk had kon ze het moeras uitkomen door steeds van boom tot boom te springen. Zo sprong ze dus wat verder terwijl haar mantel achter haar aan wandelde, toen ze plots geritsel boven zich hoorde. Het klonk te sterk om echt dierlijk te zijn. "Is daar iemand" vroeg ze fronsend terwijl ze boven zich uit keek, al zag ze nauwelijks iets door al het gebladerte.

Het duurde niet lang of Dave zag door het gebladerte een meisje op de tak springen. Achter haar zwaaide een rode cape die erg duidelijk zichtbaar was. Het meisje was redelijk klein, veel kleiner dan hij zelf was met zijn 1 meter 87. Dave veronderstelde ook dat het meisje niet door de modder wou wandelen aangezien ze in de boom zat. Ook was hij er vrij zeker van dat ze geen shapeshifter was maar een bloodhunter, dat kon hij gewoon ruiken. Dave hoopte echter dat het meisje verder zou gaan met springen maar jammer genoeg bleef ze staan op de tak. Het meisje keek fronsend naar boven en vroeg toen “Is daar iemand”. Dave zuchte hoorbaar even, hij had gehoopt dat er hier geen bloodhunters zouden komen, en shifte in zijn tijdelijke mensenvorm. Daarna zette hij zijn zonnebril ook even recht om zijn rode ogen te verbergen. “Ja, je bent niet de enigste in the swamp.” Daarna liet hij zich naast haar op de tak vallen. “En, wat doe jij hier zo, in deze mooie plaats.” Zei hij op een sarcastische toon.

Laurel nam de jongen even op die naar beneden was geklommen. Op het eerste zicht leek hij haar best wel normaal, maar daar ging ze natuurlijk niet zomaar van uit. “En, wat doe jij hier zo, in deze mooie plaats.” Zei hij op een sarcastische toon. "Er zo snel mogelijk proberen uit te geraken" was haar eerlijke antwoord. "Ik zou natuurlijk een hele omweg kunnen nemen, maar dat is net iets teveel tijdverspilling" zei ze want het moeras nam een heel groot gebied in. "En naar waar ben jij onderweg of heb je deze pittoreske omgeving uitgekozen om te wonen" zei ze op een sarcastische toon.

"Er zo snel mogelijk proberen uit te geraken" was wat het meisje er op antwoorde. Het leek wel een eerlijk antwoord. Dave zou even goed kunnen weg vliegen straks maar normaals mensen horen over de grond te gaan dus was het slimmer door de bomen te gaan. Verder zei ze nog . "Ik zou natuurlijk een hele omweg kunnen nemen, maar dat is net iets teveel tijdverspilling" Dave had het moeras van uit de lucht gezien en het was een zeer groot gebied en niet het makkelijkste om door te komen en een omweg zou heel lang kunnen duren. . "En naar waar ben jij onderweg of heb je deze pittoreske omgeving uitgekozen om te wonen" ze zei het meisje toen nog op een sarcastische toon. Dave grijnsde even en zei daar toen op “Nee, deze plaats heeft veel te veel klasse voor mij om hier te wonen. Ik ben gewoon op door weg naar een dorp aan de andere kant van het moeras.” Dave haalde weer zijn broodje tevoorschijn dat hij aan het eten was. Tussen de happen door zij hij “Ik ben gewoon gestopt om wat te eten en de grond zag er niet zo uitnodigend uit.” Hij at nog even verder voor hij vroeg “Je hebt nog altijd niet gezegd wat je hier eigenlijk doet, zou ik dat mogen weten?”

“Je hebt nog altijd niet gezegd wat je hier eigenlijk doet, zou ik dat mogen weten?” zei de jongen en Laurel dacht even na hoe ze het het best kon verwoorden zonder echt argwaan te wekken. "Wel ik ben op weg, naar waar ik zou het niet weten ik hou het niet echt bij zie je. Ik reis van plaats naar plaats verdien wat geld door voor mensen te werken en reis dan weer verder" Natuurlijk ging ze niet echt werken voor geld, meestal stal ze gewoon. Ze had vroeger niets anders gedaan dus waarom zou ze het dan nu wel doen. Ze pakte haar leren tas en haalde er een appel uit, nu ze toch aan het eten waren. "Naar welk dorp ga je we kunnen misschien samen reizen" zei ze terwijl ze een grote hap uit haar appel nam. Ze wou niet samen met hem reizen om dikke vriendjes te worden, het ging haar er alleen om om zijn geheimen te ontfutselen.