Fighting for Freedom the truth

'Ze willen het niet zeggen dat hij de zoon van de koning is, ze willen het geheim houden.' Ze schudde haar hand van zijn schouder. 'En laat me met rust, ik krijg dat kind nog wel en zijn vader. Sue verdient dat geluk niet.' Ze gromde. "Nu is het genoeg!" Brulde hij. Zijn blauwe ogen kregen een lichte gloed waardoor ze nog helderder waren. "Je laat Sue met rust en het kind. Je zult naar ons gehoorzamen, of je het nu wilt of niet!" Hij negeerde de brandende pijn in zijn arm en been van de diepe wondes. Hij veranderde in een wolf en keek haar grommend aan. Ze zou niet aan het kind komen. "Je krijgt het kind NIET! Trouwens, als je het zo wil doen, ben je zelf geen haar beter!" Zijn haren stonden recht omhoog. Hij was niet kwaad op haar, maar op die demoon, hij kon niet met haar praten als hij die demoon niet even uitgeschakeld had en daar was maar één oplossing voor. Hij moest de demoon uitlokken. "Je had gelijk, die demoon van je is een monster en maakt je ziek." Gromde hij. Ookal zou ze voor de woorden hem waarschijnlijk nooit meer vergeven, het maakte hem niet veel uit. "Zie jezelf daar nu staan, een monster dat maar één ding wil; bloed." Hij keek haar dreigend aan.

"Nu is het genoeg!" Brulde hij. Zijn blauwe ogen kregen een lichte gloed waardoor ze nog helderder waren. "Je laat Sue met rust en het kind. Je zult naar ons gehoorzamen, of je het nu wilt of niet!" Lira ontblootte haar scherpe tanden. Ik gehoorzaam alleen mezelf Gromde ze met dubbele stem. Hij veranderde in een wolf en keek haar grommend aan. Ze zou niet aan het kind komen. "Je krijgt het kind NIET! Trouwens, als je het zo wil doen, ben je zelf geen haar beter!" Zijn haren stonden recht omhoog. Lira kromde haar rug lichtjes haar spieren nog harder opgespannen de pijn en vermoeidheid negerend. "Je had gelijk, die demoon van je is een monster en maakt je ziek." Gromde hij. Hij maaktte haar zo kwaad. Ze had het meten weten ze had moeten weten dat ze hem niet had mogen vertrouwen net zo min als ze haar vader had moeten vertrouwen. "Zie jezelf daar nu staan, een monster dat maar één ding wil; bloed." Hij keek haar dreigend aan. Nu was het genoeg ze trilde en de demoon kwam weer naar boven hij was kleiner dan normaal er was simpel genoeg niet meer voldoende kracht oer om zijn volledige proporties aan te nemen. Nu had hij de grote van een beer. Je gaat eraan jij schurftige hond! Sprak de demoon voor hij op Kiba afsprong en zijn tanden in zijn nek zette.

'Je gaat eraan jij schurftige hond!' Ze plantte haar tanden in zijn nek. Hij jankte even maar gaf niet op. Hij ging op zijn achterpoten staan en wierp zijn rug op de grond zodat Lira de smak kreeg. Hij verdraaide zich zo dat ze wel moest loslaten. De wond in zijn nek was bloederig en vlezig. Het was net een gapend gat. Maar hij gaf er geen aandacht aan, hij grinnikte. "Je grootte maakt me niet bang, ik kan je wel aan, demoon." Hij rende recht op haar af en krabte met zijn klauwen recht in haar gezicht. Daarna sprong hij over haar en beet in één van haar staarten. Maar hij was nog niet klaar. Hij plantte zijn tanden in haar rug. Zijn bek werd gevuld door een grote lading bloed. Hij voelde hoe ze hem probeerde af te schudden, maar zijn tanden zaten zo in haar vlees dat ze werkten als een vishaak, als ze hem van hem af geschud kreeg, zou ze wel een wond tot op het bot kunnen hebben.

Hij jankte even maar gaf niet op. Hij ging op zijn achterpoten staan en wierp zijn rug op de grond zodat Lira de smak kreeg. Lira's demoon jankte ook even. Hij verdraaide zich zo dat ze wel moest loslaten. De wond in zijn nek was bloederig en vlezig. Het was net een gapend gat. Maar hij gaf er geen aandacht aan, hij grinnikte. Ze proefde zijn bloed en ze slikte een homp vlees door. Wolvenbout helemaal geen slechte snack. "Je grootte maakt me niet bang, ik kan je wel aan, demoon." Hij rende recht op haar af en krabte met zijn klauwen recht in haar gezicht. De demoon kneep zijn ogen even dicht en haalde ook naar kiba uit zijn scherpe klauwen haalde in het wilde weg uit staarten sloegen om zich heen. Daarna sprong hij over haar en beet in één van haar staarten. Maar hij was nog niet klaar. Hij plantte zijn tanden in haar rug. Zijn bek werd gevuld door een grote lading bloed. Ze schudde hevig met haar rug sloeg met zijn staarten alsof het hamers waren rende cirkeltjes. Maar hij liet de demoon niet los. De demoons poten begonnen te trilllen onder zijn gewicht zijn zicht vervaagde en hij zakte door. Lia's lichaam was te hard verzwakt hij kon zijn demonische krachten niet ten volle benutten. Hij trok zich terug en Lira's bleke magere zwakke lichaam lag op de grond onder Kiba's gewicht. Ze had haar ogen dicht, maar half bij bewustzijn

Uiteindelijk zakte de demoon door en verscheen Lira. Kiba haakte voorzichtig zijn tanden los en veranderde. Hij zag er slecht uit, maar hij moest eerst zien dat Lira in orde was. Hij hurkte bij haar neer en hij had weer die bezorgde blik. "Het spijt me, maar ik moest eerst zorgen dat die demoon uitgeschakeld was en dat kon enkel op deze manier." Hij sloot zijn ogen en zuchtte. "Lira, asjeblieft, we zeggen niet dat je het kind aardig moet vinden, maar laat het gewoon leven. We grijpen nog niet in, misschien later als het net hetzelfde is als zijn vader dat er wat kan gebeuren, maar het kind verdient een kans zich te bewijzen." Hij glimlachte lichtjes.

Hij hurkte bij haar neer en hij had weer die bezorgde blik. Lira ontweek zijn blik en ze probeerde rechter te gaan zittten. Haar hoofd draaide en ze had zo'n pijn. "Het spijt me, maar ik moest eerst zorgen dat die demoon uitgeschakeld was en dat kon enkel op deze manier." Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Lira mompelde alleen maar een paar verwijten. "Lira, asjeblieft, we zeggen niet dat je het kind aardig moet vinden, maar laat het gewoon leven. We grijpen nog niet in, misschien later als het net hetzelfde is als zijn vader dat er wat kan gebeuren, maar het kind verdient een kans zich te bewijzen." Hij glimlachte lichtjes. Ze spuggde wat bloed uit. Best dat mormel blijft leven...voorlopig dan Gromde ze terwijl ze kreunend rechter ging zitten. Ze keek naar Kiba die er ook niet echt bepaald goed uit zag. Maar ze bleef mokken ze vond het niet eerlijk. en ooit zou ze charles en zijn zoon krijgen. Echt iedereen hier is veel te vergevings gezind. Ze wreef even over haar zere kaak. Zelfs razor en nu ook u... Mopperde ze. Ze weigerde haar vader nog let vader aan te spreken

"Best dat mormel blijft leven...voorlopig dan" Hij knikte. "Echt iedereen hier is veel te vergevings gezind. Zelfs razor en nu ook u..." Hij zuchtte. "Eens zou ik ooit zoals jou gereageerd hebben, maar ik ben verandert en heb meer verstand gekregen. Maar je moet rusten, je ziet er niet al te goed uit." Hij keek naar Razor. "Kun je haar wat genezen? Ze geraakt zo niet thuis, dat haalt ze niet." Hij stond recht en trok even een pijnlijk gezicht. Hij zette de kap weer op en floot een laag deuntje. Niet veel later kwam het paard aangegaloppeerd. Hij klom op de rug van het dier, maar wachtte nog even met weggaan.

Hij zuchtte. "Eens zou ik ooit zoals jou gereageerd hebben, maar ik ben verandert en heb meer verstand gekregen. Maar je moet rusten, je ziet er niet al te goed uit." Ze grinnikte lichtjes. Heb je al eens in de spiegel gekeken? Jij hebt er ook al beter uitgezien hoor. Hij keek naar Razor. "Kun je haar wat genezen? Ze geraakt zo niet thuis, dat haalt ze niet." Hij stond recht en trok even een pijnlijk gezicht. Ze was meteen allert. Ik kan het prima alleen, ik wil niet dat hij me nog aanraakt. Gromde ze terwijl ze recht wankelde. Hij zette de kap weer op en floot een laag deuntje. Niet veel later kwam het paard aangegaloppeerd. Hij klom op de rug van het dier, maar wachtte nog even met weggaan. Ze keek nog even naar haar opa en ze hield een hand tegen haar zij ze wilde hier weg en ze wilde geen hulp.

"Ik kan het prima alleen, ik wil niet dat hij me nog aanraakt." Hij liet zijn paard naar voren treden. "Rij dan met mij mee, maar geloof me, zonder hulp geraak je er niet." Hij grijnsde. "Trouwens, voor mij zijn dit maar schrammetjes, ik heb erger meegemaakt." Hij stak zijn hand naar haar uit.