Fighting against a good friend!

Nadat Charlie een leugen in de wereld had geholpen om Dregoe gek te krijgen was het hem nog gelukt ook, maar Dregoe liet zich nog steeds geen info ontvallen en probeerde iedereen te doden die in de buurt van hem kwam! Robin zou binnen kort naar de Arena toe moeten vanwegen dat zijn vader dat wilde. Dregoe had hem horen zeggen dat hij een speaciale gast binnen kort kreeg die hem wel een lesje zou gaan leren. Dregoe zag in niemand meer een betrouwbaar iemand, want zelfs de jonge Shifter die hem vier keer eerder had helpen uit breken vertrouwde Dregoe al niet langer meer! Wanneer de jongen water in zijn kooi wilde plaatsten dan deed hij dat wanneer Dregoe of niet keek of dommelde. De dag kwam steeds dichterbij en Dregoe zag de horde Bloodhunters samen met Charlie al weer aankomen. Dregoe's gegrom rolde al door de gang nog voor ze ook maar een voet binnen hadden gezet. Ze werden geflankeerd door vier grote sterke mannen die alle vier de beast gaven hadden en die storten zich op dregoe om hem mee naar de Arena-ring te krijgen. Dregoe verzet was hevig en zo nu en dan krijg hij het bijna voor elkaar dat hij kon ontsnappen, maar door de overweldigende kracht van de vier mannen kreeg Dregoe niet echt de kans om dat te kunnen! Toen de bij de ring aan kwamen werd Dregoe voor even vast gegrepen en de ring un geduwd nadat zijn Clusters af waren gehaald. Dregoe keek de ring rond en wist dat er geen goede uit weg was. Dit was een van de gevechten na dagen van martelingen en het slechte nieuws over de dood van zijn zoon Will. Dregoe zag aan de andere kant van de Arena-ring dat er iemand naar binnen liep. Door zijn vertroebelde geest herkende Dregoe hem niet. Zijn ogen waren rood van het huilen dat Dregoe had gedaan, maar dat was allemaal voor niets, want Will was nog spring levend en zou mee helpen tijdens de bevrijding van zijn vader! Dregoe gromde luid en dreigend. Of Robin hem nu zag als vriend of niet Dregoe zou hem proberen te doden, zeker als hij geen apparaatje bij zich had om de prikband van Dregoe te controlleren zodat hij even respijt zou hebben om bij te komen van de aanvallen die Dregoe op hem af zou vuren met brute slagen en beten! De welluide stem galmde door de Arena en Dregoe keek geererd rond. Ze stonden nog te ver van elkaar en Dregoe veranderde in zijn Shape vorm en stoof op Robin af. De eerste aanvallen ontwijkend, maar daarna zijn klauwen laten gelden op de voor hem onbekende vijand. Dregoe dacht niet na en zag in Robin een gewone Bloodhunter niet een man waar hij al meer dan zes jaar een compromis mee had gesloten!

Kapot liep hij richting het Arena, hi jhad al dagen slecht geslapen door zijn vader die hem elke keer onder druk zette met zijn dochter. En nu moest hij nog met zijn vriend gaan helpen, maar zijn vader wist niet dat hij heel goed bevriend was geraakt met Dregoe, want als hij dat wel wist zou hij hem moeten doden en nu hoefde hij hem alleen zwaar gewond te maken. Hij probeerde helder te denken maar zijn gedachten waren over al en nergens. De hele nacht was hij aan het werk met zijn vrienden om een van de andere baronen te over vallen, het was hun voro de helft gelukt want zelf was Robin aan zijn schouder geraakt dus hij kon zijn pijl en boog zeker niet gaan gebruiken. Aan zijn linkerhand had hij een simpele maar stevige zwaard. Toen hij naar de ring ging keek hij recht in de ogen van een verdrietige maar ook boze mens, wat hadden ze hem wel neit aan gedaan. HIj keek naar de zwarte wolf die nar hem toe rende en naar hem uitviel, hij kon net op tijd ontwijken maar voelde daarna de klauwe ni nzijn rechte arm en schreeuwde van pijn maar aanvalde met zijn linker arm naar de zwarte wolf. 'Dregoe wat is er wel neit gebeurd.' Zei hij half hijgend terwijl hij naar achter liep.

Robin die door net weg te duiken de aanval van de weerwolf daardoor kon verminderenen haalde naar Dregoe uit. Het zwaard sneed door zijn vacht, maar doordat Dregoe weg dook was de snee ondiep. Er welde bloeduit en Dregoe hoord hem half hijgend wat zeggen. Even bleef Dregoe stil staan alsof hijzichiets probeerde te herinneren, aar zijn geest was zo vertroebelt dat het hem ontglipte. Dregoe begon luid te grommen en zag dat Robin gewond was op een plek waar hij hem niet geraakt had. Dirt zwakke punt gebruikte Dregoe als aanvals punt. Hijwas sneller dan een mens, maar door het gebrek aan water en voedsel en dan nog de leugen die hem verteld was meteen klein stukje bewijs Dat charlie hem had laten overtuigen maakte Dregoe zowel trager als gevaaarlijker. Zijn stappen waren voor het overleven goed doordacht en Dregoe was sneller bij Robin dan het hem lief zou zijn! Dregoe haalde met grof geweld naar de schoudeer van Robin en in zijn bewegingen kon je meteenmerken dat Dregoe niet zichzelf was! Dregoe wilde Robinnet een vinnige beet toe dienen,maa de druk op zijn hals werd in eenszo groot dat hij een paar passen achteruit moest doen. Hij wist meteen dat iemand de prikband aan had gezet, Maar Dregoeliet het erniet bij zitten en zag hoe roBIn nar hem uithaalde. Dregoe dook weg voor zijn uitval, maar was net niet snel genoeg en voelde het zwaard door zijn huid snijden! Dregoe mepte hem bij zich weg met de rug van zijn poot en hij hijgde zwaar. de prikband was weer uit, maar de gevolgen bleven nog lang hangen! Dregoe heeg zwaar en hij zag dat Robin een eindje bij hem vandaan lag. Met een paar snelle sprongen was Dregoe bij hemen nu was er niemand die de controlle over zijn prikband nam? Dregoe maakte een snelle beweging naar de hals van Robin, maar inplaatst van in zijn keel te bijten had Dregoe ineens zijn arm vast. Niet dat het hem wat uitmaakte,maar de zwaard hielt hij stevig tegen de grond ge drukt zodat die niet langer meer gebruikt kon worden!

Dregoe was sneller en sterker dan hij dus had RObin weinig kans om te overleven. En hij wist dat Dregoe nauwelijks at of dronk dus zou hij toch wel een beetje langzamer zijn? Maar nee die weerwolf was sneller dan hij had gedacht, hij haalde grof uit naar zijn schouder en Robin schreeuwde het van pijn en toen Dregoe hem in zijn nek wou bijten hield hem iets tegen, nu pas zag Robin een halsband op Dregoe en hij wankelde achteruit, nu zag hij een kans en viel nog een keer er uit maar hij was niet gewend met een zwaard en voelde hoe hij weg werd gemept door Dregoe's poot en viel wat verder weg op de grond, hij was dood moe en zijn verwondingen deden pijn maar toen hij zijn vader in de oog kreeg probeerde hij toch op te staan en toen hi jdat probeerde zag hij scherpe tanden naar zijn keel gaan maar die beten zijn keel niet door maar hij voelde wel druk op zijn arm waar hij zijn zwaard hield, hij hijgde zwaar en keek naar de ogen van zijn vriend, ergens in de verte hoorde hij in zijn hoofd de stem van zijn vader en slikte 'Dregoe je moet weten dat me vader heel erg veel liegt als hij eits uit iemand er uit wil krijgen, wat hij ook heeft gezegd het kan nooit waar zijn.' Zei hij zodat alleen Dregoe het hoorde.

Die vertrouwde stem weer! Dregoe keek in de ogen van de man, maar hij herkende hem nog steeds niet. Hij zei dat iemand heel veel loog, maar vanuit het punt dat hij nu zag loog elke Bloothunter! Dregoe hoorde de stem van Charlie door de Arena galmen en meteen nam zijnoverlevings instenkt het weer over. Dregoe kwam met Robin nog in zijn muil omhog en gaf er zo'n zwieperd aan voor hij zijnslachtoffer los liet. Dregoe wilde meteen achter hem aan gaan, maar iets van binnen deed Dregoe twijfelen. Een twee strijd begon in hem los te barsten en hoewel Dregoedreigend grommend bleef staan bewoog hij zich niet. Dregoe zag hoe moeizaam Robin opstond, maar dat gaf hem juist de gelegenheid om toe te slaan. dregoe 's vertroebelde kant nam het weer over en hij wilde het karwijtje af maaken. Nog voor hij een fatale slag kon uit richten kreeg hij zo.n druk op zijn luchtpijp datDregoe gedwongen was om te stoppen. De prikband was zo geactifveerd dat hij alle lucht buiten sloot. Half stikkend zaktehij door zijn benen. Dit was niet normaal meer!

( Sorry had haast vergeten van account te ruilen )

De ochtend van de bevrijding was aangebroken. Halverwegen de nacht ervoor was Eva nog bij Bill en Tristan langs geweest en had haar plannetje uitgelegd. Bill was er mee ingestemt en had haar naar de begraaf plaatst laten gaan, maar ze moest voor de avond bij de Arena aanwezig zijn! Nu leiden Mistake de leden van de WOF in de richting van de Arena. Hier zouden ze gaan vechten om hun geliefde leider te bevrijden! Dregoe wist van niks en de Bloodhunters even min. Bill zou eerst gaan samen met Tamina en Belle daarna zou hij Mistake laten weten dat ze konden komen en de Bloodhunters de schrik van hun leven geven net als Eva die met die lijken aan zou komen waaien. Bill keek rustig toe hoe de mensen zich een weg naar binnen baande of naar buiten. er klonk een luide grauw op uit de Arena, maar die was zo vol van verdriet dat Bill hem niet herkende als die van zijn broer. Bill gaf het sein dat de eerste aanval kon beginnen en zelf stormde hij in zijn shape vorm op de Bloodhunters af die bij de ingang stonden. Meteen werd er alarm geslagen en Bill trok verschillende Bloodhunters uit elkaar of doden ze door een klap in hun nek of een vinnige beet in hun keel. Het gevecht ging zo nog even door tot er teveel Bloodhunters voor hem en de andere twee leden waren. Bill huilde het sinaal naar Mistake dat zij aan kon vallen en ging daarna weer verder met het vermoorden van de Bloodhunters. Al snel zag hij een horde lijken aan komen die zich op hun vijanden storten. Sommige Bloodhunters werden bangen vluchten weg. Andere probeerde de lijken te doden, maar een lijk kon je niet doden! Bill zag hoe Hope en Will uit zijn zicht verdwenen en hij wist dat ze Dregoe snel genoeg zouden vinden!

Iedereen stond klaar Hope stond dicht bij Will en hield zijn hand stevig vast. ill en een aanal van de beste vechters stormden op de arena af. Hope hoorde het gekrijs en kromp ineen ze hield echt niet van moorden. Na een huil ging de tweede groep ook geleid door Mistake de arena in. Hope en Will bleven alleen staan Hope haalde even diep adem en keek naar Will. "Klaar?" Vroeg ze terwijl ze hun onzichtbaar maakte. Ze begon samen met Will te rennen niemand kon hen zien en ze doorkruiste de arena opzoek naar Dregoe. Ze liepen eerst naar de cellen maar daar waren ze niet te zien. Hope en Will konden elkaar wel zien omdat ze beide onzichtbaar waren. Hope keek even vragend naar hem maar toen drong een geur haar neus binnen ze rook haar vader en Dregoe. Hope trok Will mee naar de tribunes daar zag ze in de ring haar vader en Dregoe vechten haar vader was zwaar gewond en Dregoe had duidelijk de bovenhand ze zag dat hij haar vader wilde bijten en ze liet wills hand los waardoor ze beide zichtbaar werden. "PAPA!!!!" Schreeuwde hope met tranen in haar ogen. Ze veranderde van vomr en sprong tussen Dregoe en haar vader in. Ze gromde woest naar Dregoe en spuwde zelfs even vuur. Hoe kon hij haar vader bijna vermoorden?! Hope zag een vreemde blik in zijn ogen en de haren waren ook troebel door woede en verdriet. Ze wilde Dregoe aanvallen maar Will sprong voor hem ze keek hem aan met ontblootte tanden. "Will ga weg!" Gromde ze. Een stel bloodhunters hoogstwaarschijnlijk vrienden van haar vader namen hem mee naar een ziekenboeg. Maar ze lieten Hope met rust die blind was van woede en verdriet.

de druk op de halsband zakte weg en dregoe heeg zwaar door dat, dat ding steeds weer gebruikt werd, maar toen hij Robin net weer anwilde vallen sprong er na een luide gil een draakjetussen hem en zijn slachtoffer in. Dregoe gromde dreigend en hij zag de blindewoede in haar ogen die hijzelf ook had. ze spuwdevuur naar hem en Dregoe week naar achteren hij had geen zin om zichzelf te verbranden. Charlie was verbaasd over het feit dat Hope in de arena aanwezig was, maar al snelkreeg hij will in de gaten die tussen de geschrokken pukliek uit sprong. Toen Will tussen hem en Hopein kwam te staan verstarde Dregoe en verwarring nam bezit van hem. Will was dood dat had hij zelf gehoord, dat kleding stuk was het bewijs,maar hier stond zijn zoon voor zich en vocht tegen de dochter van Robin! Een nevel trok in zijn geest op en Dregoe kon alles nu zo duidelijk zien. Hij zag Robin die vrij zwaa r was toegetakelt door hem nog moeite doen, maar zijn lik bleef naar will terug keren. Will leefde dus, woede nam nubezit van hem en dregoe draaide zich om en zocht naar Charlie en zag de vierkante sleutel om zijn hals aan een kleine koort hangen. Dregoe teleporteerdehet sleuteltje weg vande Bloodhunter enonting hem in zijn eigen hand. Nog voor de prikband weer geactiveerd werd had Dregoe de halsband al af en richten zich naar Willen Hope die aanhet vechten waren. Verschillende Bloodhunters kwamen de ring binnen, maar Dregoe moest snel handelen anders zouden de kinderen ook gevangen worden en dat Wilde hij niet. dregoe greep net mis bij Hope die weg dook, maar Will had hij wel te pakken en trok hem mee met het teleporteren als was het nog niet ver genoeg, maar net totinde gang waar hij zijnleden van de WOF zag vechten met de Bloodhunters. Ondertussen had will DRegoe zo ver opgelapt dat hij samen met hen een weg kon banen tot de buiten waren. Toen ze allemaal bij een waren hielp Tamina hem met alle leden op veilige afstand te brengen van de Arena.

Hope zag hoe dregoe zijn halsband afdeed en Will vastgreep hij wilde haar ook grijpen maar zij zag het als een bedreiging en dook weg. Dregoe ging in een flits weg en nam een iet wat gewonde will mee ze had hem een paar keer met haar klauwen geraakt toen ze Dregoe probeerde te vermoorden. Hope was nu alleen met een Hoop bloodhunters in de arena. langs alle kanten werden netten over haar gegooid ze deden pijn zoveel pijn aan haar huid ze veranderde weer in het twaalf jarige meisje en kronkelde van de pijn. De man met het halfverbrande gezicht keek haar grijnzend aan. "Wel wel wie we daar hebben het kleine scharminkel!" Ze werd onder de netten vandaan gehaald en de man die Charlie heette greep haar beet hij haalde een mes tevoorschijn en sneed een stuk van haar bloes af. ook prikte hij haar even en wreef de stof erin zodat het onder het bloed hing. Charlie richtte zich op de andere bloodhunters en duwde haar ernaartoe. ze kreg een prikband en handboeien aan de half verbrandde man liet haar naar een cel brengen waar ze tegen een muur werd vastgebonden. Charlie ging naar haar vader en toonde hem de bebloedde lap en zei tegen hem dat ze gestorven was. Hope wist er niets van en hoopte dat haar vader haar snel zou ophalen...

Mistake leidde de 2de aanval alles ging goed ze waren aan de winnende hand en niemand was gedood sommige hadden lichte wonden maar het ging goed en zeker dankzij Eva's lijkenleger waar ze toch wel even van geschrokken was. Mistake doorboorde bloodhunters met haar hoorn of joeg ze richting bill die hun schedel insloeg. Na een tijd trokken de bloodhunters zich terug en zag ze in de verte Will en...haar Dregoe staan ze klom naar een hoger punt en riep luid. "TERUG TREKKEN WE HEBBEN HEM!" Riep ze ze leidde de leden naar buiten en ging toen iedereen veilig buiten was of teminste ze dacht iedereen naar Dregoe en Will ze omhelsde haar 2 mannen en gaf Dregoe een korte kus op zijn mond ze moesten eerst allemaal naar Broken home toe. Toen ze daar eindelijk aankwamen ging ze naar het plein en begon te spreken. "Ik ben zeer trots op jullie allemaal dankzij jullie goede werk is Dregoe nu weer onder ons!" Riep ze en toen liep ze naar Dregoe en vloog hem in de armen met tranen in haar ogen het maakte haar niet meer uit dat mensen nu haar emoties zagen ze had hem lang genoeg moeten missen en door de blijdschap had ze niet door dat Hope er niet bij was....

Het ging allemaal zo snel. Toen de gevechten eenmaal uitbraken gingen Hope en Will door de gangen op zoek naar zijn vader. Een heleboel indrukken kwamen op hem af De Arena zag er nog erger uit dan dat Will het zich voorgestelt had! Toen ze bij de laatste cel bleven staan rukte Hope met mee naar de trinune waar ze hun vaders met elkaar zagen vechten. Dit kon niet goed zijn! Hope maakten hen beide weer zichtbaar en meteen sprong ze de ring in. Will hoorde geschrokken kreten toen de mensen hen zagen. Will zag hoe Hope zijn vader aanviel, maar hij Wilde juist zijn vader redden niet gedood hebben! Will sprong ook de Arena-ring in en landen voor zijn vader in zijn Shape vorm. Hope zei dat hij aan de kant moest gaan, maar Will wilde juist dat ze allemaal kalm aan deden. Toen Hope hem aanviel deed het hem meer pijn dan dat het eigenlijk deed. Ze was blind van pure woede en Will hoorde zijn vader verbaasd zijn naam noemen. Will's haren begonnen hard te wapperen alsof er een storm in de Arena was opgestoken, maar hij gebruikte zijn gaven op een manier die hij had lern gebruiken in de zeven jaar dat Hope en haar moeder bij hen gewoond hadden. Will heelde eerst zijn vader tot hij zich goed genoeg zou kunnen bewegen om te kunnen vechten zonder er echt last van te hebben, maar toen sloeg de heling om in pure pijn die het voor andere deed die oude of verse wonden hadden. De Bloodhunters wilde hen aanvallen, maar doordat Will Rising Sun verkeert gebruikte grepen ze naar hun wonden als ze te dichtbij kwamen. Ze trokken alleen Robin bij hen weg en Will weerde Hope zo goed en kwaad als het ging af. Toen zijn vader naar Hope greep om haar mee te nemen miste hij doordat ze weg sprong. Will kon geen woord uit brengen en toen zijn vader hem mee nam Riep hij naar Hope, maar ze stonden al in de gang waar de leden van de WOF aan het strijden waren ookal waren de Bloodhunters nu in de minderheid!. Will hoorde zijn Moeder roepen dat ze zich terug moesten trekken en toen ze op grote veiligheid stonden omhelsde ze zowel hem als zijn vader. Will was verdooft van gevoelens en kon niet blij mee schreuwen met de leden. Toen ze weer in Broken Home terug waren feliciteerde zijn moeder iedereen en vloog zijn vader in zijn armen. Will sidderde over zijn gehele lichaam en renden weg zonder ook maar een woord te zeggen. Tranen biggelde over zijn wangen. Zijn verdriet was te groot om het te kunnen uiten. Will renden Broken Home uit en renden door tot hij bij het nest van de Wilde kevers aan kwam. Daar siste hij wat tegen ze en de Kevers bleven om hem heen draaien en lieten niemand bij hem. Zelfs de Shape shifters zouden ze wat doen als ze bij Will probeerde te komen zonder zijn toestemming. Ook de huis kever van Will ging bij hem zitten en kroop op zijn schoot. Will streelde de panser van de kever en hij kon de blik in haar ogen niet uit zijn geheugen bannen! Will kroop in en en huilde tot zijn tranen op waren.

Toen Eva met haar lijken leger aan kwam hadden de Bloodhunter het in hun broek gedaan, maar al snel kwamen ze er achter dat Eva hen commanderde en ze wilde haar gevangen nemen, maar Bill liet dat niet toe en trok verschillende aanvallers bij haar weg of doden ze. Toen hij mIstake hoorde roepen dat het gelukt was vochten zij zich een weg naar buiten en toen ze ver genoeg weg waren teleporteerde Tamina en Dregoe hen allemaal terug naar Broken Home. Will was stil te stil en waar was Hope eigenlijk? Mitake sprees de leden en liet zich in de armen van zijn broer vallen. Bill kreeg hun zoontje in de gaten die hard weg rende. Er klopte iets niet hadden ze iemand achter gelaten? Bill was te moe om zich er zorgen en riep vrolijk net als de rest dat ze blij waren dat Dregoe weer terug was. Daarna vertrok hij naar het huisje van hem en Tristan en liet zich op bed neer vallen om daarna te gaan slapen.

Mistake riep dat ze zich terug moesten trekken en Dregoe genoot er van haar stem weer te horen en trok Will met zich mee tot de samen teleporteerde naar Broken Home. Daar prees Mistake de leden voor het goede werk dat ze geleverd hadden en Dregoe om helsde Mistek en zoende haar. Hij was zo blij dat hij weer terug was dat hij Will helemaal niet op merkte dat hij weg rende. Mischien was hij wel moe en wilde hij naar bed? Dregoe nam alle aandacht in ontvangst en genoot van het moment, maar Will zag hij nergens meer en keek Mistake even vragend aan. Toen ze weer thuis waren kuste hij Mistake nog ens hij had haar zo gemist en Will ook, maar hij had haar het meeste gemist van allemaal. Dregoe wilde haar zo graag laten merken dat hij haar in die tijd niet vergeten was, maar of zij dat ook wilde wist Dregoe nog niet n hij nam haar al zoenend met tussen poses de slaapkamer binnen n legde haar voorzichtig neer. Hoewel Will vele erge wonden had geheelt droeg hij er nog genoeg die dan wel ondiep waren, maar toch pijnlijk konden zijn? Dregoe lote de kus even en grijnsde breed uit naar haar. 'Je bent nog even mooi als 13 jaar geleden!' zei Dregoe en hij begon haar weer vol passie te zoenen met een van zijn handen naast haar hoofd en de andere streelde hij haar voorzichtig.

Het gevecht was een groot succes en Widow had een hoop mensen gedood maar ze vond Robin nergens toen ze terugtrokken zag ze Hope nergens en toen ze in Broken Home waren was ze ook nergens te bekennen ze zag Will wegrennen en ze liep achter hem aan ze kwam ergens terecht waar hij omsingeld werd door insecten. Widow liet ze aan de kant gaan met haar gaven en ging voor Will zitten ze keek hem aan maar hij zag haar niet omdat hij zijn hoofd verschool hij was hard aan het huilen en Widow had al zo'n voorgevoel dat er iets ergs was gebeurd met Hope. Ze bleef hem aankijken en zei toen terwijl ze de kevers afweerde met haar gaven. "Waar is Hope Will? Waar is mijn dochter?!" Vroeg ze met een gepijigde stem ze wist dat er slecht nieuws zou volgen.

Dregoe zoende haar en ze werd helemaal slap ze had hem zo gemist en zijn honingzoete zachte lippen kwamen als een geschenk uit de hemel ze zag Will wegrennen en begreep het niet helemaal maar ze had nu vooral oog voor Dregoe ze had hem zo lang moeten missen. Hij nam haar al zoenend mee naar hun slaapkamer en legde haar neer Mistake glunderde weer voor het eerst in al die jaren. Ze lachtte bij zijn opmerking en wreef over zijn kaak. "En jij bent nog steeds even schattig." Zei ze met een speelse grijns. Ze zag zijn wonden en ze wist dat ze ze straks zou verzorgen met wat geneeskrachtige kruiden hij begon haar weer vol passie te zoenen. Ze stoptte de kus even en keek hem wat bezorgd aan. "Dregoe weet je zeker dat je dát nu wel aankan lieverd?" Vroeg ze terwijl ze zijn hoofd in haar 2 handen had.

Ze mocht haar lijken leger gebruikte en ze moest haar best toen doen om niet te gaan springen van blijdschap, eindelijk kon ze haar vervloeking voor iets goeds gebruiken. Ze was met een heleboel Dode bloodhunters terug gekomen naar de Area voor dat ze begonnen met hun plan en liet er een paar met de eerste groep mee gaan. en toen ze een huil hoorde van Mistake mocht zij eindelijk beginnen, meteen kwam er ee nwoorden stroom uit haar mond en met haar raven zwarte vleugels vloog ze er in en de lijken volgde haar, meteen verstarde er een hele boel Blood hunters en haar eigenleger viel aan en rond een paar leden van de eerste aanval kwamen er explosies zodat de Bloodhunters rond die mens dood gingen. Ze was zo in haar Spreuken gebeuren dat Eva niet merkte dat Blood hunters haar richting kwamen, pas toen Bill een paar had gedood bego nze zich zelf te verdedigen en de weerwolf soms. Haar oren vingen op dat het hun gelukt was en ze bevrijde de geestne weer en vloog toen weg uit de Arena, toen ze terug was bi jhun schuilplaats veranderde ze weer terug in een meisje met blauw haar en luisterde naar Mistake wat zij te zeggen had en daarna ging ze dood op naar bed met Ager die haar had vergezeld bij het vechten.

Will hoorde het dreigende gesis van de kevers die opeens verontwaardig op klonken. Ze konden de dreiging die zich een weg naar Will baande niet aanvallen en Will keek pas op toen hij de stem van Hope's moeder hoorde. Hij durfde haar niet aan te kijken en Will siste eerst tegen de kevers dat het goed was. 'Ze... Ze... Ik had haar moeten vast pakken!' eerst wilde Will gewoon zeggen dat ze in de Arena achter gebleven was, maar hij kon het niet. Schuldgevoelens speelde in hem op. Hij had zijn belofte aan haar gebroken en daarom haten Will zichzelf zo dat hij meteen begon te schreeuwen. 'We moeten terug, Ze is daar alleen achter gebleven! Widow we moeten Hope daar meteen weg halen, ik... ik heb... gefaalt!' tranen stroomde uit zijn ogen en Will storten zich in de armen van Widow. Verdriet welde in hem op en Will kon niet anders dan zichzelf te haten!

Mistake lachte toen hij dat gezegd had en nadat Dregoe haar wilde uit kleden vroeg ze of het wel zo verstandig was, vanwegen zijn verwondingen. Dregoe bekeek zichzelf eerst en gromde toen bevestigend. 'Zo erg zal het niet zijn, Will heeft de meete wonden al geheelt die nog veel erger waren dan die ik nu nog heb.' zei Dregoe en begon haar weer verder te zoenen. Dregoe zou het best aan kunnen, maar als Mistake er anders over zou denken dan kon hij wel wachten, ook al was het dan tot zijn wonden genezen waren. Dregoe bleef haar uit kleden tot de naakt was en ze haar hand op zijn ontbloten borst legde. Dregoe keek er even naar en toen naar haar lieve gezicht.

Ze luisterde naar wat hij zei en kustte toen met hem mee. Hij begon haaar uittekleden en ze keek hem de hele tijd glimlachend aan toen ze naakt was boog ze zich naar hem toe en gaf hem een kus ze knoopte zijn kleren los en trok hem tegen zich aan ze keek hem aan met een stoute glimlach. "Als je het zeker weet lieverd...." Zei ze met een verleidelijke stem terwijl ze hem nog een kus gaf en haar armen om zijn nek sloeg ze kreeg niet genoeg van hem nu ze hem terug had was ze niet van plan om hem nog ooit loste laten.

'Ik weet het heel zeker!' voegde Dregoe aan haarlaatste zin toe.Toen Mistake zijn kleding ook los had gemaakt en hij bloot voorhaar stond wikkelde zehaar armen om zijnhals en Dregoe begon haar te strelen en te kussen. Wat had hij haar toch gemist in al die jaren. Alleen de gedachten aan haar toenharliehem die leugen verteld had, had Dregoesamen met zijn geloof in de vrijheid van de groep de kracht gegeven om in leven te blijven! Haar borsten waren weer normaal geworden zin's ze hun zoon ermee had gevoed, maar nu waren die weer voor hem tenzij ze opnieuw zwanger van Dregoe zou worden natuurlijk? Dregoe nam haar wat hoger op en vree met haar. Dregoekreeg het gevoel eindelijk weer op de plek te zijnwaar hij thuis hoorden.Bij zijn liefhebbende verloofde en hun zoon, samen met de groep die hij leiden! Nog nooit had hij zo hartstochtelijk met haar een vrijpartij gehad en hoewel de ondiepe wonden vreselijk schreinde, barsten ze gelukkig niet open! Na een uur of anderhalf legde hij zich naast haar op hun bed en kuste Mistake nog even. Hij heeg zwaarder dan normaal, maar dat kon je ook nietanders verwachten. Dregoe was immers net uit de Arena ontsnapt door de hulp van de WOF leden. 'Morgen zal ik rustiger aan doen zodat de wonden beter kunnen helen.' beloofde Dregoe haar en hij kuste haar voorhoofd nog eens en draaidetoen op zijn rug en voelde Mistake haar plaatsje op zijn borst weer opeisen. Ja hij was eindelijk weer thuis waar Dregoe hoorde te zijn!

Hij leek vastbesloten en ze vond het prima maar als ze ondekte dat hij pijn leed zou ze hem doen stoppen ookal zou ze het zelf ook moeilijk gaan vinden. Hij begon haar te strelen en te zoenen ze gennoot er van ze had het zo lang moeten missen. Hij begon met haar te vrijen het was magisch en heviger dan dat ze zich ooit had kunnen herineren. Ze was zo aan het genieten dat ze vergat op zijn wondes te letten. Na een uur of anderhalf legde hij zich naast haar op hun bed en kuste Mistake nog even. Hij heeg zwaarder dan normaal ze wreef hem bezorgd over zijn kaak. Hij beloofde het rustiger aan te doen en ze keek hem even streng aan. "Dat mag ik hopen of ik zal een tijdje bij Will gaan slapen zodat je s'nachts in iedergeval rust hebt." Zei ze terwijl ze zijn kus in ontvangst nam. Hij draaide zich op zijn rug en ze legde zich schuin op zijn borst haar arm weer om hem heen geslagen ze was van plan om hem nooit meer los te laten.

Ja Mistake was bezorgd om hem en daarhad ze alle reden toe. Dregoe luisterdenaar watze zei engrinnikte vrolijk. Ze was geen steek verandert en dat vond hij prima zo! Vermoeidheid nam bezit van zijn lichaam en hij viel gelukkig en te vreden inslaapin haar armen. Oh wat was lekker rustig slapen naast je geliefde toch iets wat hij in de Arena zo vele jaren had moeten missen net alsde kindheid vaan hun zoon!

Ze sliep heerlijk met Dregoe in haar armen en toen ze sochtens wakker werd zag ze een postduif van Robin. Ze opende het briefje en schrok nogal hevig. Hope was dood.... Mistake moest even gaan zitten en herinerde zich dat Will zo ineens wegliep daarom dus ze hadden Hope achtergelaten. Mistake ging langs Dregoe zitten en kuste hem wakker. Ze keek hem aan met een trieste glimlach. "Dregoe we hebben een probleem." zei ze terwijl ze hem het briefje gaf. Arme will dacht ze. Daarom was hij zo van streek wat een domper voor de vreude van dregoes thuiskomst.

De nacht ging rustig voorbij en toen hij een kus op zijn voorhoofd voelde opende hij zijn ogen langzaamen en herkende Mistake's gezicht die hem triest tegen hem glimlachte. Ze zei dat ze een probleem haddenenhij kreeg het briefje in zijn hannd gedrukt. eerst ging Dregoe wat rechter zitten op bed voor ij het papiertje glad streek en las wat er op stond. 'Verdomme!' gromde Dregoe en hij voelde zich schuldig voor de dood van Hope. Hij had haar nog maaals moetengrijpen dan warene misshien wel allemal hier gekomen? Zonder zichwat van haar boze en bezorgde blik te letten stond dregoe eigenlijkveel te snel op. dregoe gromde wat van de stijfheid , maar hij wilde naar zijn zoon toe. Even wankelde hij door de honger endorst dieaan hemknagde, maar dregoe zetten zich eroverheen en stapte hun slaapkamer uit en liep via de woonkamer naar de Slaapkamer van Will toe. Deze was na alles aan Widow uitgelegd te hebben terug naar huis gelopen, maar Will wilde graag om herkenbaar zijn en hij kreeg last van woedeaanvallen, maar dan moest hij zich nog laten zien als het zoontje van de leider van de WOF! Toen Dregoe de slaapkamer van Will opstapte zag hij dat Will sliep. Misschien klopte het wat er overkindereen gezegd werd, maar zodra we volwassen zijn krijgen we niet langer meer bescherming.Die woorden spookte voor even door het hoofd van dregoe en hij zocht eeven steun bij de deurpost.

Nadat Will alles aan Widowverteld haden dat hij zijn vader morgen zou vragen of ze weer terug konden gaan om haar te bevrijden. Was Will moe van emotie op bed neer geploft en in slaap gevallen. Hij sliep erg slecht en droomde over hoe Hope gemarteld werd door de Bloodhunters, pas in de vroege ochtend uren kreegWill paseen beetje rust.

Toen hij snelle voetstappen hoorde ontwaakte Will en zag zijnvader die bezorgd naar hem keek en tegende deurpost aan leunde. Wat was er loos? Will ging rechter inbed zittenen wilde net wat zeggen toen zijn moeder ook binnenkwam n net zo'n gezicht trok als zijn vader. 'Pa, Ma is eriets?' vroeg Will en hij wilde net uit bed komen toen een van hen zei dat Hope gestorven was in de Arena! Will kon het niet geloven, hij voelde dat het een leugen moest zijn! want hij merkte opde een of andere manier dat Hope nog leefde!