Where freedom reigns

De wind raasde door zijn vacht heen terwijl Tristan om zich heen keek. Hij kende het hier niet, maar hij was niet verdwaald. Hij was gewoon ergens anders en hij was nog in het woud. En als hij nog in het woud was kon er niet veel gebeuren. Hij liep rustig tussen de planten door. Het was hier vreemd, anders dan op andere plekken, er hing een menselijke sfeer maar die was al vervaagd, er leefden daar allang geen mensen meer maar de ruines stonden er nog wel. Tristan glimlachte en veranderde naar zijn mensen vorm, hij plukte een hand bisbessen van een struik die bomvol zat en ging met zijn rug tegen een van de stenen zitten terwijl hij ze opat.

Aria keek rustig en heel ontspannen rond, ja ze had wel gehoord van vele mensen dat het als hunter niet echt slim is om zomaar naar het bos te gaan, maar ze had honger en had totaal geen zin om iets te gaan kopen ookal had ze daar genoeg geld voor. Ze moest haar vaardigheid gebruiken zodat ze niet alles in een twee drie zou vergeten, want je weet maar nooit wanneer je ze nodig zou hebben. Met sierlijke passen stapte Aria verder het bos. Ze had toch af en toe geroddel gehoord dat er ruines waren en ze was er best wel geinterseerd in. Met haar zwaard veilig opgeborgen in de schede stapte ze snel tussen de bomen door. Ze had geluk dat ze door de wind en de zon kon raden waar ze was, waardoor Aria de ruines al snel wat verderop zag. Toen ze iemand zag veranderen mopperde ze even lichtjes zuchtte toen. Ze had op dit moment niet echt zin om een gevecht te krijgen, want hier kwamen er nogal shifters die haar soort haatte wie het ook mocht zijn, niet dat deze daar eentje op leek. Dus ze haalde even haar schouders op en stapte toen rustig richting de jongen, de rust te laten uitstralen. "Je hebt geluk gehad" Grinnikte ze toen ze hem bosbessen zag eten. "Die andere zijn giftig" Legde ze uit terwijl ze naar andere bessen wees die pikzwart waren.

~Is aan haar uiterlijk echt te zien dat ze een BLoodhunter is?~

"Je hebt geluk gehad" klonk er plotseling een heldere stem terwijl Tristan zijn laatste bes in zijn mond stopte hij keek op en zag de jongemeid die daar stond "Die andere zijn giftig" Tristan glimlachte en stond op. 'Weet ik.' zei hij emt een glimlach terwijl hij zijn hand aan zijn broek afveegde 'Nachtschot betekend niks goeds.' Het was raar om hiet iemand te ontmoeten want er kwamen weinig mensen hier, de meesten die haar kwamen waren verwilderde Shapeshifters maar zo zag ze er zeker niet uit. 'Hoi,' zei hij 'Ik ben Tristan.'

Terwijl ze hem glimlachend aankeek ademde ze rustig in en uit, leek en was helemaal ontspannen. De jongen glimlachte en stond op. 'Weet ik.' zei hij emt een glimlach terwijl hij zijn hand aan zijn broek afveegde 'Nachtschot betekend niks goeds.' Aria grinnikte lichtjes."Ja dat kan ik uit ervaring zeggen" Bekende ze lachend terwijl ze een plaatjes zocht om te gaan zitten.'Hoi,' zei hij 'Ik ben Tristan.' Ze keek hem rustig aan."Ik ben Aria" Stelde ze zich vriendelijk voor terwijl ze enkele plukjes haar voor haar ogen weg streek.

-Niet echt, enige dat er wat kan opduiden is het zwaard-

"Ik ben Aria" stelde ze zich voor terwijl ze wat hara voor haar ogen wegstreek. 'Aangenaam.' zei Tristan terwijl hij op een steen ging zitten en nog een bosbes plukte die hij gelijk in zijn mond stopte 'Dus,' zei hij 'hoe ben je hier terecht gekomen? Ben je verdwaald?' Het kon zijn dat ze verdwaald was want ook de ruines lagen in het woud waar het pad doorheen liep naar de stad. Hij bekeek haar nogeens rustig. Ze rook niet naar Shapeshifter en hele direct leek ze ook geen Bloodhunter, het enige wapen dat ze bij zich leek te hebben was een zwaard wat ook gewoon normaal leek. Als ze aanzouvallen zou hij haar waarschijnlijk toch wel de baas kunnen, tenminste dat hoopte hij, maar hij hoopte nog erger dat het niet op een gevecht uit zou lopen want de wond in zijn schouder, van zijn vorige gevecht, deed nog erg pijn.

Aria dacht even na, natuurlijk niet diep want ze hoorde nog alles wat er rond haar gebeurde en zag ook al de bewegingen. Maar ze dacht na over haar ouders die zomaar plots zonder enige rede verdwenen waren. Het waren dagen geweest dat Aria niemand wou zien, behalve als het haar ouders waren maar ze waren nog steeds niet tevoorschijnt gekomen wat haar zorgen baarde. 'Dus,' zei hij waardoor Aria haar gedachten weer weg stopte en de jongen tristan aankeek. 'hoe ben je hier terecht gekomen? Ben je verdwaald?' Ze schudde haar hoofd."Nee, was dat maar zo," Zuchtte Aria."Ik ben hier nog maar juist komen wonen" Sprak ze schouder ophalend, zei natuurlijk niets over haar ouders. Ze kende hem nog maar juist dus ze was niet dom dat ze alles aan de eerste mens haar hele geschiedenis zou vertellen.

"Nee, was dat maar zo," Zuchtte Aria."Ik ben hier nog maar juist komen wonen" Tristan keek naar haar 'Hier, in het woud?' vroeg hij, het was hier gevaarlijk, er verwilderde, gek geworden en vooral aggressief. Tristan plukte nogmaals een bosbes die hij in zijn mond stopte, ze waren erg lekker, erg zoet, misschien een beetje te zoet. Te zoet voor de wreedheden in de wereld, te zoet voor het weinig geluk dat eerlijke mensen ontvingen, te zoet om te begrijpen waarom kansvolle jongemeiden Bloodhunter werder.

Ze sloot zich altijd van de wereld weg toen mensen achter haar geschiedenis vroegen, meestal waren die dan zo slim om er niet verder over te vragen maar sommige konden sterk koppig zijn en verder vragen. De enige reactie van haar was dat Aria gewoon weg liep of die irritante persoon neersloeg omdat ze met rust wou worden gelaten. Niet dat ze dat met plezier deed maar het was dan ook de enige manier natuurlijk... 'Hier, in het woud?' vroeg hij waardoor Aria moest lachen."Nee niet in het woud" sprak ze grinnikend met haar melodieuze stem. Wat verderop ben ik nog maar juist in een klein dorpje verhuist, legde ze rustig uit."Maar de natuur maakt me rustig" Sprak ze glimlachend verder."omdat ik altijd me op mijn gemak heb gevoeld in het woud" Toen ze nog bij haar ouders woonde, en voor die verdwenen waren had ze gewoon in een groot huis juist vlak naast een groot bos. Altijd als Aria ruzie had met haar ouders of problemen had verdween ze voor enkele dagen in het bos en kwam pas terug naar huis als ze zich weer vredig voelde en de spanning in huis weer aankon. Aria haar ouders waren dat gewoon geworden, na een tijdje toch..."Maar wat doe jij hier wel in het woud" Vroeg ze nieuwsgierig.

"Nee niet in het woud" zei Aria lachend en Tristan kon zichzelf wel slaan, hij was echt een idioot. "Maar de natuur maakt me rustig. Omdat ik altijd me op mijn gemak heb gevoeld in het woud" Tristan glimlachte en knikte terwijl hij nogmaals een bosbes in zijn mondstopte. ..."Maar wat doe jij hier wel in het woud" Vroeg ze toen, nieuwsgierig. En Tristan dacht na, hij moest voorzichtig zijn met zijn antwoord. 'Ik ben op doorreis.' antwoorde hij uiteindelijk 'En ik ben ook graag in de natuur dus houd ik hier even een tussen stop.' het was waar, hij was weer op reis, na zijn neefje thuisgebracht te hebben was hij weer vertrokken.

Langzaam liet ze haar ogen glijden naar de omgeving. Het was hier rustig, stil daar genoot ze van. Thuis was het natuurlijk ook stil maar dat was meer doodsstil, hier hoorde je wel nog de bladeren en eht gezang van de vogels. Tristan glimlachte en knikte terwijl hij nogmaals een bosbes in zijn mondstopte. 'Ik ben op doorreis.' antwoorde hij uiteindelijk 'En ik ben ook graag in de natuur dus houd ik hier even een tussen stop." Vertelde hij. Aria had wel gemerkt dat hij had moeten nadenken voor zijn antwoord maar ze liet het maar zo, op dit moment had ze totaal geen zin in een conversatie ze was er nu te rustig voor en in een goeie stemming dankzij de natuur rond haar. "Mag ik ook een besje" Vroeg ze toen maar en stak haar hand naar hem uit terwijl ze glimlachte.

~ een conversatie is een gesprek, ik denk dat je een gevecht bedoeld? ~

"Mag ik ook een besje" vroeg Aria en Tristan knikte 'Sure!' hij plukte nog wat besje en stak zijn hand, die blauw door de bessen was geworden, naar haar uit. Hij keek naar de lucht en sloot zijn ogen, het was helemaal grijs geworden en er was een goede kans dat het zou gaan regenen en in het woud waren dat meestal behoorlijke buien. 'Het gata zo regenen.' stelde Tristan vast want ook zijn wolvenzintuigen trilde, hij voelde het komen, ondanks dat hij er zelf geen problemen mee had.

Aria keek hem ontspannen aan en hoorde hem Sure zeggen terwijl hij enkele besjes voor haar plukte en toen naar haar uitstak. Ze nam die rustig over "Bedankt" zei ze en stak er onmiddelijk eentje in haar mond en concentreerde zich op de heerlijke smaak van de bes die in haar mond zat. 'Het gata zo regenen.' stelde Tristan vast, meteen keek Aria naar de lucht, het zag er niet zo uit maar ze geloofde hem dus ging ze met een tegenzin gaan staan."Weet je een schuilplaats dan zijn" Vroeg ze hem grijnsdend.

"Weet je een schuilplaats dan zijn" Vroeg Aria hem grijnsdend nadat ze even naar de lucht had gekeken. 'Hier dichtbij niet.' gaf Tristan toe 'Verderop wel, maar t is ene eind lopen.' hij keek haar onderzoekend aan, zou hij haar kunnen vertrouwen met zijn shift vorm? Want dan zou hij haar ernaar toe kunnen dragen. Ze leek wel aardig, maar ze bleef een Bloodhunter. De eerste druppels vielen en Tristan nam een besluit. Hij hoopte dat het lot hem goedschiks zou zijn. Hij veranderde voor haar ogen in zijn wolvenvorm en zei 'Klim maar op mijn rug.' hij wachtte op haar reactie.

Nog steeds keek Aria naar boven maar keek toen weer naar Tristan. 'Hier dichtbij niet.' gaf Tristan toe 'Verderop wel, maar t is ene eind lopen.' hij keek haar onderzoekend aan. Ze had waarschijnlijk genoeg conditie als het maar niet al te ver was. Al snel voelde ze de eerste druppels en Tristan veranderde. Automatich greep ze naar haar zwaard als reflect en hield hem nauwlettend in de gaten. 'Klim maar op mijn rug." hoorde ze hem zeggen. Aria beet twijfelend op haar onderlip, op een Shifter gaan zitten? Haar ouders zouden koken van woede als ze dit zouden zien. Alles ging ertegenin om nu op zijn rug te gaan zitten maar Aria had nu niet echt zin om haar natte haren weer plat te krijgen. Dus ze gaf met een zucht zich gewonnen."Best, maar dit blijft tussen ons tweeën" Mompelde ze koppig en ging op zijn rug zitten terwijl ze voorzichtig wat vacht van Tristan de wolf vastnam.

Aria twijfelde eerst, maar dat was logisch, want ze was een Bloodhunter. Tristan had haar reflez gezien, ze had haar zwaard willen trekken, maar had het niet gedaan.
Waarschijnlijk was ze als Bloodhunter opgevoed, want ze was nog niet erg oud maar het leek een heel natuurlijke handeling. "Best, maar dit blijft tussen ons tweeën" mompelde ze koppig, zoals dat een Bloodhunter behoort. Ze klom op zijn rug en nam enkele plukjes haren beet. Toen ze goed zat kwam Tristan langzaam in beweging, Aria was niet erg zwaar maar het feit om iemand op zijn rug te hebben was toch anders. Vanuit zijn rustige stap tempo versnelde hij al snel naar een stevige draf en voerde en hen tussen de bomen door terwijl ze vacht steeds natter werd. Hij kende de weg en al snel kwamen ze langs de appelboom en in de grotten hield Tristan halt. Hij liet haar van zijn rug af gaan en schudde zijn vacht uit voordat hij in zijn mensen vorm veranderde. Hiij glimlachte naar haar en liep verder de grot in. Bij een klein inham bleef hij staan en pakte enkele houtblokken uit de spleet, die had hij daar eens neergelegd, lang geleden, nog voordat hij de Arena in was gegaan, hij wist niet eens maar waarom, maar ze kwamen nu goed van pas. Hij legde ze op de stenenvloer van de grot neer en viste twee steentjes uit zijn broekzak. Hij hurkte bij het hout neer en ketste met de steentjes tegen elkaar tot er een klein dansend vlammetje otnstond. Het vlammetje breidde zich al snel uit en een vuur dansde in de grot. Hij legde zijn buidel naast zich neer en ging met zijn rug tegen de rotswand zitten. Hij keek rond waar Aria was.

Aria hield haar ogen half dicht om door te regen te kijken want ze voelde het sterker worden. Ze moest bekennen dat de vacht nog zacht was maar ze zweeg erover. Haar haar was al klets nat. NOg voor ze kon vragen wanneer ze zouden gaan voelde ze hem al onder haar bewegen hij stapte eerst en kwam uiteindelijk al snel naar een stevige draf en ging zo tussen de bomen door. Haar helder blauwe ogen waren hele tijd heen en weer aan het flitsten. Voelde hoe de regen tegen haar gezicht ketste en de vacht van Trstan nat werd ook haar kleren werden stillaan nat. Toen hij stopte kroop ze meteen van zijn rug en wringde meteen haar haar. Nog voor ze klaar was schudde Tristan zijn vacht uit waardoor de helft van het tegen haar vloog."Wat een douche" Sprak ze luchtig maar schudde even grijnzend haar hoofd. Aria was zo in gedachten dat ze niet meteen meer op Tristan lette, haar ogen staarden naar de verte, er was daar zelfs helemaal niets te zien. Even schudde ze haar gedachten van haar af en stapte de kleine inham binnen waar hij al zat tegen een muur. Met een plof liet Aria zich naast het vuur zitten en stak haar handen boven het vuur uit om wat op te warmen."Bedankt" Mompelde ze tegen Tristan en keek hem even kort aan.

Al snel kwam Aria bij hem en het vuur zitten en bedankte hem 'Graag gedaan.' antwoorde hij terwijl hij met een stok in het vuur pookte. Hij keek even naar haar en glimlchte zacht 'Waarom jaag je?' vroeg hij toen. Het was een vraag die eigenlijk altijd door zijn hoofd doolde, waarom jagen Bloodhunters? Is het de spanning ervan, houden ze van de adrenaline? Of was het meer een kwestie van haat om de valse beschuldiging? Of is het ze gewoon met de paplepel in gegoten dat het zo hoort? Maar waarschijnlijk was het angst voor het onbekende en vooroordelen.

Aria genoot van de warmte van het vuur. Door de regen had ze het ijskoud gekregen maar nu ze hier lekker bij het vuur zat was dat al snel weer voorbij, haar kleren zouden natuurlijk niet zo snel drogen als haar handen die eerst kletsnat waren maar als ze thuis is zal ze er wel voor kijken. 'Waarom jaag je?' vroeg Tristan oppeens nogal onverwacht. Aria draaide met een ruk haar hoofd richting de jonge gast en keek hem achterdochtig aan."Dat word ons geleerd." Sprak ze nogal afwijkend."sommige willen dat niet, maar als je ouders dat zijn heb je pech je word het toch." Sprak ze schouder ophalend en staarde weer naar het vuur."Waarom" Vroeg ze maar keek hem niet aan.

Aria teelde bij zijn vraag haar hoofd vlug op en keek hem achterdochtig aan, maar gaf toen toch antwoord. ."Dat word ons geleerd. Sommige willen dat niet, maar als je ouders dat zijn heb je pech je word het toch." Sprak ze schouder ophalend en staarde weer naar het vuur."Waarom" Tristan glimlachte zacht naar haar, ze had vast gelijk, maar het was niet altijd zo. 'Dat helpt me om menselijk te blijven tegen Bloodhunters,' antwoorde Tristan 'Het helpt me ze te begrijpen.' En begrijpen was een van de dingen die hij altijd trachtte te bereiken.

'Dat helpt me om menselijk te blijven tegen Bloodhunters,' antwoorde Tristan, Aria keek hem rustig aan. 'Het helpt me ze te begrijpen." Vervolgde hij. Aria streek enkele lokken vanuit haar gezicht en keek hem met haar helder blauwe ogen aan maar ze keek toen toch weer naar het voor voor haar."Wat valt er niet te begrijpen aan Bloodhunters"Vroeg ze wat kribbig."En wat bedoel je toch met menselijk blijven" Mopperde ze verbaasd. Aria trok zich wat van het vuur weg en ging tegen de muur gaat zitten terwijl ze naar de regen buiten keek.

Aria streek enkele lokken van haar blonde haar uit haar gezicht en keek hem aan, ze zou hem niet begrijpen, dacht Tristan en haar vragen zeiden datzelfde. "Wat valt er niet te begrijpen aan Bloodhunters" Vroeg ze wat kribbig."En wat bedoel je toch met menselijk blijven" Ze begrepen hem nooit, ze begrepen hen nooit. Bloodhunters en Shapeshifters, wat zat er fout tussen die soorten? 'Dat zou je niet zeggen als je een Shapeshifter was en ze je ouders vermoord hebben.' antwoorde hij op haar eerste vraag 'Ik wil geen monster worden, ik dood niet, alleen als ik niet anders kan, het houdt me tegen om me te wreken op kinderen voor de pijn die ik heb geleden in de Arena.' hij boog zijn hoofd en keek naar de grond tussen zijn voetten, hij wou het best uitleggen, maar ze bleef een van hen, ze zou het niet begrijpen.

Aria snapt er niets van, shifters waren nu gewoon mensen die gewoon niet te begrijpen vielen, nouja dat werd haar toch geleerd. 'Dat zou je niet zeggen als je een Shapeshifter was en ze je ouders vermoord hebben.' antwoorde hij op haar eerste vraag Aria keek hem met bijna samen geknepen ogen aan? 'Ik wil geen monster worden, ik dood niet, alleen als ik niet anders kan, het houdt me tegen om me te wreken op kinderen voor de pijn die ik heb geleden in de Arena.' hij boog zijn hoofd en keek naar de grond tussen zijn voetten. Aria had de neiging om woedend recht te staan maar haalde daarvoor in de plaats eens diep adem."Luister, wij zijn niet allemaal moordenaars hoor, dus jij noemt mij ook een moordenaar" De laatste woorden kwamen er al sisent uit. "En het is niet mijn schuld dat je in de arena bent beland of andere, je kunt je niet zomaar wreken op kinderen die er helemaal niets mee te maken hebben" Reageerde ze nogal bot. Haar zomaar een moordenaar noemen, of haar ouders....Nouja die waren dat wel in die richting maar dan nog.

"Luister, wij zijn niet allemaal moordenaars hoor, dus jij noemt mij ook een moordenaar" zei Aria, Tristan had haar boos gemaakt, zonder day hij het gewild had. "En het is niet mijn schuld dat je in de arena bent beland of andere, je kunt je niet zomaar wreken op kinderen die er helemaal niets mee te maken hebben" 'Dat doe ik ook niet.' zei Tristan fier en rustig tegen haar, maar woede maakte zich bijna meester van hem. 'Maar er zijn shifters die dat wel doen, en er zijn hunters die dat wel doen. De arena haalt de slechtste kant van een Shapeshifter naar boven, dwingd ze om aggressief te worden en als ze dan ontsnappen dan doden ze. Zo wil ik niet worden, Aria, probeer het te begrijpen, zoals ik Bloodhunters probeer te begrijpen, niet ieder van jullie is slecht, jij zeker niet.' langzaam onder zijn praten dempte Tristan zijn stem en op het einde fluisterde hij bijna, hij voelde zich rot.

'Dat doe ik ook niet.' zei Tristan fier en rustig tegen haar, Ze keek hem rechtaan. 'Maar er zijn shifters die dat wel doen, en er zijn hunters die dat wel doen. De arena haalt de slechtste kant van een Shapeshifter naar boven, dwingd ze om aggressief te worden en als ze dan ontsnappen dan doden ze. Zo wil ik niet worden, Aria, probeer het te begrijpen, zoals ik Bloodhunters probeer te begrijpen, niet ieder van jullie is slecht, jij zeker niet.' langzaam onder zijn praten dempte Tristan zijn stem en op het einde fluisterde hij bijna, hij voelde zich rot. Aria liet zijn woorden nog eens in haar hoofd afspelen maar ze schudde haar hoofd."Oke....ik weet niet hoe het is in de arena...dus weet ik niet hoe het jullie veranderd. Maar over mij. Ik weet niet of je het wel juist hebt." Opnieuw schudde ze verward haar hoofd."Binnekort ga ik mijn ouders zoeken." Begon Aria." Ik weet het niet, maar ik weet niet hoe ik dan zal zijn" Sprak ze triestig. "Ah ja laten we het over iets vrolijks hebben" Aria probeerde de sfeer wat leuker te maken.

."Oke....ik weet niet hoe het is in de arena...dus weet ik niet hoe het jullie veranderd. Maar over mij. Ik weet niet of je het wel juist hebt." zei Aria "Binnekort ga ik mijn ouders zoeken. Ik weet het niet, maar ik weet niet hoe ik dan zal zijn" Sprak ze triestig en Tristan glimlachte zacht naar haar "Ah ja laten we het over iets vrolijks hebben" Tristan knikte, dat was een goed plan, maar ze leek hem in iedergeval al iets beter te begrijpen. 'Heb je honger?' vroeg Tristan terwijl hij met zijn hand in zijn buidel rondzocht en er een verlept stuk brood uit haalde. Hij keek ernaar, zuchtte en gooide het in het vuur, dat konden ze tich niet meer eten. Ík vang wel even iets.'zei hij en veranderde naar zijn wolven vorm. Hij rende de grot uit en voelde de regen zijn vacht alweer nat maken, maar gelukkig had hij al snel een konijn te pakken en liep ermee terug naar binnen. Hij schudde zijn vacht uit en veranderde nar zijn mensen vorm. Hij haalde de vacht van het konijn af en stak het aan een zelfgemaakt spit. Al gauw begon de grot heerlijk te ruiken naar gebraden konijn.