You better wish you were dead...[Will, Razor, Lily]

Hope had het de laatste dagen nogal moeilijk haar draak kwam weer wat oprukken en ze had weer last van nachtmerries ze zonderde zich al een paar dagen af soms dulde ze Will zelfs niet in haar aanwezigheid. Maar vandaag kookte ze echt ze was een eind gaan vliegen om te kalmeren en had zo Lily en Razor betrapt toen ze bezig waren zij hadden haar natuurlijk niet gezien maar Hope was er erg kwaad door! Ze wachtte tot Razor terug zou komen van zijn uitje en na een uurtje wachten zag ze hem grijnzend uit de abbys komen. Ze sprong meteen recht en stormde op hem af ze duwde hem achteruit en keek hem kwaad aan. "Hoe durf je! Hoe durf je met mijn nichtje aan te pappen! Hufter die je bent!" Zei ze kwaad terwijl ze hem nog eens duwde.

Razor had net afscheid genomen van zijn kersverse liefje en onderweg had hij nog wat konijnen gedood om zijn energie op pijl te houden, want halverwegen had hij zich wat flauwtjes gevoelt voor hij The Abbys in het oog kreeg. De doodse uitziende bomen verwelkomde hem met het ruwe spookachtige geluid van scheurende takken. Razor grijnsde en liep via de wildpaden in de richting van Old Home. Onderweg veranderde hij zich weer in zijn menselijke vorm en genoot van de geluiden die de avond in luiden. Hij dacht even terug aan haar lieve gezichtje en een nieuwe grijns speelde over zijn lippen, maar hij had Hope nog geroken nog zien zitten in de schaduwen die voor Old Home lagen. Ze sprong op en duwde Razor achteruit. Even keek hij haar serieus aan en vroeg zich af wat ze nu weer voor smoes had om hem te ergeren? Maar die kreeg hij snel genoeg en een sierlijke glimlach speelde op zijn lippen. 'Ach zijn we jaloers? Lily is tenminste niet zo kribbig als jij.' zei Razor plagend en kreeg weer een duw waardoor hij nog verder naar achteren moest stappen. Razor kon het niet laten haar te stangen, maar als het om Lily ging was hij serieus en hij kon geen plagend of kwaad woord over haar zeggen. 'Dat ik jouw niet langer meer achterna zit heeft zo zijn reden Hopje...' Razor kreeg de zin nog niet af of Hope wilde hem aan vliegen. Razor greep haar polzen vast en draaide haar armen op haar rug, zodat ze even niks kon doen. 'Lily en ik zijn nu een stelletje!' zei razor alsof ze hem niet onderbroken had, maar hij fluisterde het in haar oor zodat alleen zij het nog zou weten. Razor liet haar los en dook weg voor een volgende uit haal van haar. Razor grijnsde speels, maar het zag er niet vals of gemeen uit. Razor dook nog een paar keer weg voor ze hem door had en een flinke dreun op zijn kaak kreeg. Die kwam best hard aan en Razor wankelde even achteruit voor hij zijn evenwicht weer gevonden had. 'kom op Hope wees blij dat je van me af bent.' zei razor voor hij zich om wilde draaien en deed een paar stappen voor hij tegen de muur gedrukt werd. Man die had echt een slechte bui?

(Hihi! Ik ben benieuwd wat Hope nu van plan is?)

Hope had zo weer haar kuren en op sommige dagen duwde ze zelfs hem weg, maar dan liet hij haar gewoon even afkoelen tot ze weer redelijk aanspreekbaar was, maar vandaag had ze wel een hele slechte bui! Will keek haar na toen ze weg vloog en joeg wat om zijn eigen ergernis te verbergen. Hij leiden dan wel niet aan de nachtmerrie's zoals Hope of zijn vader en moeder, maar begreep hen eigenlijk soms wel dat ze even alleen wilde zijn. Will kwam net door The Abbys aal geslentert toen hij plots de boze stem van Hope hoorde en begon te rennen. Wat had ze nu weer tegen Razor? Zin's hij zijn eigen lichaam had was ze steeds kribbiger tegen hem geworden. Ze zou juist blij moeten wezen dat hij niet langer meer met Will een lichaam hoefte te delen. Razor zei ook wat tegen haar en de geluiden van een gevecht waren duidelijk hoorbaar! Will sprong vanuit zijn shape vorm de struiken uit en veranderde in zijn menselijke gedaante. 'Hope schei uit wat is er loos?' vroeg Will en trok haar bij Razor vandaan terwijl hij haar strak aan keek. Will wilde eerst weten waarom ze zo tegen Razor uitschoot en hij wilde ook graag weten waarom Razor de hele dag weg was geweest?

Razor grijnsde naar haar en draaide haar polsen even op haar rug ze gromde maar toen hij wat in haar oor fluisterde werd ze pas echt woest en verkocht ze hem een klap. "Ik ben niet jaloers ik haat jouw remember?! Dus waarom zou ik jaloers zijn?!' Riep ze kwaad. Ze verkocht hem een erg harde klap op zijn kaak en hij wankelde achteruit. Hope wilde nog een keer slaan toen Will haar plots achteruit trok. Hij keek haar strak aan en ze zuchtte zijn aanwezigheid kalmeerde haar een klein beetje maar niet veel! Ze rukte zich los en keek hem en Razor aan. "Hij daar papt aan met míjn nichtje!" Zei ze met een vernietigende blik op Razor. Ze ging weer dichter naar hem toe maar Will hield haar pols vast. "Als je het ooit in die domme kop van je haalt om haar te bedriegen, te kwetsen of zelfs maar te slaan den beloof ik je dat je wenst dat je liever echt dood was." Zei ze met ontblote tanden en een paar schubben op haar lijf.

Gelukkig kwam Will er ook bij en trok Hope bij hem weg. Ze begon te tieren en de laatste zin raakte even de gevoelige snaar! Nu was het zijn beurd om even uit te vallen. "Ik peins er niet over om haar te laten stikken! Ik heb heel wat meer meegemaakt jonge dame dus kom niet met die woorden op de proppen, je weet hoe liefde aan voelt en Lily heeft het die liefde bij mij opgewekt!" gromde Razor woedend het intereseerde heb niet wat ze dacht, maar hij zou Lily nooit bedriegen. "Dan daarbij je zegt wel dat je niet jaloers bent, maar Lily zei heel wat anders!" bij die woorden keek hij Hope doordringend aan. "Ik zou zelfs haar uit de Arena gaan halen als Lily daar ooit gevangen zou komen te zitten. En dood ben ik al eens geweest dus ik weet hoe dat aanvoelt!" Razor war ook nijdig. Goed hij had haar uit verteld dat hij vrouwen verslond in zijn tijd in de Arena, misschien had hij dat beter niet kunnen doen? Razor draaide zich kwaad van haar en Will weg die zo verbaasd was dat hij zijn grip op Hope's pols verloor.

Hope luisterde naar zijn woorden en ze werd alleen maar kwader steeds razender haar huid kleurde rood van woede en ze voelde hoe Wills greep losser werd. "Een monster zoals jij kan geen liefde kennen! Je lijkt mischien op een mens maar dat ben je niet je bent niets meer dan een duivelse kwelgeest!" Riep ze kwaad ze stormde achter hem aan en versperde hem de weg. "Je weet best dat jij jezelf niet in de hand kan houden als er bloodhunters zijn en wat als zij te dichtbij staat hè? Wat denk je dat er dan gebeurd?! Ik laat je dit niet doen Razor!" Riep ze grommend terwijl ze hem omverduwde en op zijn rug ging zitten ze had zijn polsen vast en ze gromde.

Will was erg verbaasd door wat Razor zei en zijn greep op Hope werd losser waardoor ze weer naar Razor toe dook en hem omverduwden, boven op zijn rug ging zitten en zijn polzen vast hielt dit kon niet goed gaan, maar Will wist dat wanneer Razor zo deed hij het echt meende! 'Hope kappen nu! Ik ken Razor langer dan jij en hij word alleen kwaad als hij het echt meent!' riep Will, maar hij kwam niet bij hen. Ze waren alle twee zo bezig met vechten dat hij onmogelijk tussen hen in kon springen!

Hope tierde weer verder en Razor was al bijna de straat in gelopen toen ze voor hem stond. Razor zuchte geergerd en keek haar ook net zo aan. Haar volgende woorden staken hem ook, maar voor hij wat kon doen duwde ze hem omver en plofte boven op zijn rug en hielt zijn polzen vast. 'Alsof jij je in kunt houden! Jij bent niet meer dan een zielig meisje die zijn heil zoekt bij andere als het weer eens niet zo gaat als jij het geplant hebt!' gromde Razor en draaide zich met een geweldige inspanning om en drukte zijn knie express onder haar ribbenkast. 'laat me met rust en houd Lily er buiten wil je hope, of ze zullen je binnen kort heel anders kunnen noemen!' Razor was echt kwaad en de tekens op de ruggen van zijn handen begonnen gevaarlijk rood op te lichten. Razor rukte zijn polzen uit haar greep, maar Hope scheen nog niet klaar met hem te zijn en probeerde Razor te verwonden. Razor dook weg en sprong overeind. Dit moest stoppen en wel hier en nu! Razor dook weg en blokeerde de volgende aanval en gebruikte die om Hope terug te pakken en trapte haar tegen haar schouder aan zodat ze achterover zou vallen. Zijn ogen stonden gevaarlijk, maar hij deed dit alleen om zichzelf en Lily te beschermen tegenover een woedende Hope. Het enige wat niet eerlijk was dat ze nu weer in haar draken vorm veranderde en Razor niet de tijd had haar staart te ontwijken. De klap kwam hard aan en hij rolde over de grond voor Razor weer tot stil stand kwam en hij boos grommend op wilde staan, maar haar lange Klauwen boorden zich in zijn rug. Razor gaf haar niet het genoegen om te gaan schreeuwen, maar dit gevecht moest een einde hebben het maakte niet uit wie of wat het zou stoppen, want als Hope zo door ging zou hij haar nog wel eens kunnen vermoorden of zij hem?

Razor draaide zich met een ruk om en plantte zijn knie in haar ribben ze kreunde even maar deed niet onder voor hem. Zijn woorden deden haar pijn veel pijn maar ze liet het niet merken. Hij rukte zich los maar ze was niet klaar ze haalde weer naar hem uit hij dook aan de kant ze gromde gevaarlijk ze kreeg een gemene trap tegen haar schouder en ze wankelde achteruit. Zijn ogen maakte haar alleen maar kwader en in haar drakenvorm sloeg ze met haar zwiepende staart naar hem het was een voltreffer en Razor rolde over de grond. Hope gromde gevaarlijk al haar aandacht was op Razor gericht. Hij wilde opstaan maar daar staken haar klauwen een stokje voor niets hield haar nu tegen omdat ze wist dat Will geen pijn leed omdat ze samen geen lichaam meer deelde. Ze plantte haar scherpe klauwen diep in hem en er kwamen stukken vlees mee naar boven toen ze ze er weer uittrok. Hope keek hem met waarschuwende ogen aan en cirkelde om hem heen. Maar toen zag ze Wills gepijnigde blik even en ze keek hem in zijn ogen. Ze sprong over Razo naar Will toe en ze wreef haar hoofd onder zijn hand net als een kat zou doen. Ze keek hem recht in zijn ogen in haar ogen waren spijt te lezen maar toen Razor weer probeerde recht te staan draaide ze zich grommend om ze stond op haar achterpoten en gromde gevaarlijk Hope was niet bang voor bloedvergieten en Razor ook niet dat wist ze zeker.

Will stond er hopeloos bij en zijn benen stonden als aan de grond vastgenagelt. Zowel razor als Hope deden niet voor elkaar onder en dat was wat hem zorgen baarden. Zijn blik was verdrietig en gepijning. Toen Hope naar hem toe kwam schrok hij even bang dat ze hem ook aan zou vallen, maar de wreef met haar kop langs zijn hand zoals een kat zou doen. Razor stond weer op en gelijk veranderde Hope van richting en ging op haar achterpoten staan. Het was genoeg dat gierde door zijn lichaam! Die twee moesten het maar een uitpraten in plaatst van uitvechten... Will renden tot tussen hen in en gromde zelf even dreigend, maar naar allebij. 'Nu is het genoeg kappen nu! Als jullie voortaan wat willen doen word er gesproken niet meer gevochten is dat begrepen?' riep Will fel en zijn ogen lganste van de pijn diehet hem deed zo tegen Hope te spreken. Hij wilde niet dat ze ruzie maakte en al helemaal niet om zo iets? 'Als het blijkt dat Razor je nichtje toch alleen als speeltje gebruikt kun je tegen hem vechten tot die tijd wil ik geen geruzie hier meer over, IS dat duidelijk?' voegde Will eraan toe nog voor een van de twee een weerwoord klaar had.

Hope trok haar poot terug en Razor voelde hoe ze zijn huid scheurde. Het deed pijn, maar hijwas wel erger gewent en kreunde zelfs niet eens dat plezier zou hij haar dus echt niet gunnen! Toen sprong ze weg na dreigend gegromd te hebben en Razor keek niet eens naar waar ze heen gegaan was. Bloed sijpelde in stoompjes uit zijn verwondingen en razor voelde zich zwakker worden, maar zou haar terug gepakt hebben als Will er niet tussen was gesprongen! Hij keek vernietigernd naar Hope en wilde nu alleen nog maar lekker in zijn bed neer ploffen en gaan slapen, maar Hope was weer eens irritant geweest en moest hem zo nodig open trekken doordat hij wat met Lily begonnen was! Razor gromde op zijn manier dreigend, maar Will voegde er meteen wat aan toe. 'Ik had alleen naar huis willen gaan en slapen, maar dat wijf van je moest me zo nodig tegen werken!' gromde Razor kwaad en stond op hoewel hijzich slapjes begon te voelen door het bloed verlies. Razor heel de de wonden totdat ze niet langer meer bloeden en wilde weg gaan, maar bedacht zich. 'Eigenlijk ben ik heel blij dat ik jouw niet meer achterna zit. Je zegd dat ik een monster ben, maar jij flipt alleen al als je het woord stelletje hoord van iemand van wie je doet alsof je hem niet moet, maar bij Eva hem ik anders gehoord Hopje, dus laat het rusten en blijf lekker bij Will!' sneerde razor kwaad voor hij zich tussen de huisen door een weg baanden. Hij wilde eerst nog wat gaan eten en daarna gaan slapen, maar als Hope nu weer haar neus voor hem zou tonen ramde hij haar echt eens flink in elkaar!

Razor wilde ook weer uithalen maar Will sprong tussen hun in ze zag dat hij het niet prettig vond hoe hij tegen haar moest spreken en ze ging weer op haar vier poten staan in een onderdanige houding. Ze gromde wel toen Razor haar wijf noemde maar ze hield zich in. Will had gelijk en Razor was het bloed vergieten niet waard. Ze was verbijsterd bij zijn laatste woorden ergens had hij gelijk maar die liefde was zeer zwak en hij werd alleen maar zwakker door de ruzies tussen hen beide. Toen hij weg was veranderde ze terug in haar menselijke gedaante ze had wat pijn maar ze was vooral beschaamd ze keek Will niet aan ze richtte haar blik naar de grond. "Je vind me vast vreselijk..."

Will moest ook even grommen net als Hope toen Razor haar "Wijf" noemde, maar was toch blij dat ze niet weer elkaar in de haren vlogen. toen Razor weg was draaide hij zich naar Hope toe en hoorde wat ze zei. 'Je bent alleen maar vreselijk als je weer eens je dag niet hebt Hope, die ruzie's tussen jouw en Razor maken me gek!' zei Will en hij wreef even door zijn haren. Hij moest er niet aan denken als hij ze had laten door vechten, misschien had de een of de andere wel vermoord gehad, maar hij begreep Hope ergens wel, maar tot dat razor Lily echt zou laten vallen konden ze eigenlijk niks doen. 'Kom laten we gaan slapen anders ben je morgen nog knorrig en anders sluit ik je op.' zei Will voor hij een grapje maakten,maar hij wilde graag naast haar slapen en niet weer alleen te moeten liggen zo als gisteren. Toen was ze de gehele dag en nacht knorrig geweest en dat vond will niet leuk en legde zijn arm om haar heen.

Ze luisterde naar wat hij zei hij had gelijk ze moest zich inhouden maar soms maakte Razor haar gewoon weg zo kwaad zo razend dat ze het nie meer kon houden! Hope wilde helemaal niet boos zijn op Will ze hield van hem maar soms kon ze er niets aan doen zelfs al wilde ze echt totaal niet kwaad zijn het gebeurde toch. Ze keek hem aan toen hij zei dat hij haar ging opsluiten. "Als jij dan bij me blijft zou ik het niet eens erg vinden" Zei ze hij legde zijn arm om haar heen en ze begroef haar gezicht tegen zijn warme brede borst. Er kwam een traan uit haar oog. Het spijt me zo Will ik snap niet waarom je nog bij me blijft hoe ik soms tegen je doe ik snap het niet!" Zei ze terwijl ze hem stevig vasthield ze wilde hem niet kwijt hij was haar alles!

De straat was leeg op hem na, maar Razor wist dat de leden van de WOF hier waren en dat de meeste sliepen. Zijn blik gleed over de woningen tot hij bij het huis van zijn adoptie ouders aan kwam. Het was dan wel schorvoetend geweest, maar toch was hij Mistake en Dregoe dankbaar. Razor slenterde de veranda op en opende deur en sloot die weer achter zich. Hij hoopte snel genoeg een huisje voor zichzelf te hebben! Slaap begon in hem op te komen en Razor geeuwde zachtjes. Zijn kamertje stond half op een kier. Razor zuchten en verdacht dat iemand zich daar had vetstopt, maar toen hij om de hoek keek lag het kamertje er verlaten bij. Razor zakte op bed neer en dacht even aan Lily. Razor zate neer en v
Droomde over Lily.

Will moest grinniken bij har eerste paar woorden en omhelsde haar stevig. 'Als dat nodig is om je rustig te houden dan doe ik dat graag Hopje. Je weet dat ik altijd bij je blijf.' zei Will teder tegen Hope en ze begonnen samen naar hun huisje te lopen. Will genoot van de avondlucht en wilde eigenlijk nog lang niet aan slapen denken, maar voor Hope zou het goed zijn en misschien was ze dan ook wat minder kribbig morgen? Will keek Hope even vragend aan toen ze vroeg waarom hij nog bij haar was. Will begreep dat hij haar die nachtmerrie nog niet verteld had en zijn stem zakte af naar een depresieve toon. 'Ik heb je die droom nog nooit vertelt he?' begon Will en hij keek van haar weg. Will sprak er nooit over en had het, het liefste vergeten, maar steeds als Hope zo kwaad deed kwamen die beelden weer terug! 'Gelijk de dag nadat jij vertrokken was had in die nacht een vreselijke nachtmerrie die zich steeds opnieuw bleef herhalen. Elke nacht steeds weer... De plek waar ik liep was kompleet donker je kon er geen hand voor ogen zien hoe dichtbij je je hand ook zou proberen dichterbij te halen. Soms klonken er stemmen op die voor jouw vertrek ooit gesproken waren soms bleef het dood stil en op andere nachten hoorde ik alleen jouw stem.' Will slikte even en voelde hoe droog zijn keel was geworden. 'Elke nacht viel ik in een soort van afgrond en die muur was zo glad dat ik er geen houd vast op kon vinden en als ik dan dacht voor eeuwig te blijven vallen kwam jouw draak voorbij en verslond me in een hap. Wanneer dat gebeurde schrok ik steeds wakker. Ik nachten aan een niet geslapen gehad omdat ik die droom niet weer wilde herbeleven, maar soms viel ik dan toch in slaap en kwam die nachtmerrie me weer treiteren. Nadat ik het leven niet meer zag zitten en weg gelopen was uit het WOF gebied kwam ik Tristan tegen die me mee nam naar de herberg waar we later weer uit vertrokken waren om terug naar hier te komen. Die nacht had ik die droom op nieuw twee keer zelfs eentje voor jij bij ons aankwam en toen je de kamer binnen was gekomen, maar die laatste droom verliep anders. De stemmen die door het donker spookte vielen op de achtergrond en er verscheen een lichtje voor ik opnieuw de afgrond in zou storten. Dat lichtje droeg jouw stem en verdween in mijn hart. Daarna begon de duisternis op te lossen en kon ik alles weer helder zien. De afgrond verdween niet maar de draak die er in schuil ging. Toen ik wakker werd zag ik jouw en schaamde me diep, daarom had ik ook weg gekeken, maar jouw aanwezigheid heeft me gered van de ondergang Hope, dat is ook de reden waarom ik nog bij je ben. Ik wil niet weer in komplete duisternis gehuld worden om dat opnieuw elke nacht weer in de afgrond te storten!' Will hoopte haar daarmee een verklarig gegeven te hebben dat hij zielsveel van haar hielt en dat hij zonder haar alleen zou zijn in de duisternis. 'Jij bent mijn licht Hope, Jij bent de vrouw waar ik van hou en niemand kan dat ooit veranderen!' voegde Will er nog aan toe en gaf haar een knuffel. Will wilde niet kwaad tegen haar doen, maar soms was het nu eenmaal nodig om haar er even op te wijzen dat het ook anders kon?

Hope werd stevig omhelsd en daar gennoot ze zo van zijn warme huid tegen de haarre. Ze wandelde eenstukje en hij vertelde haar over zijn dromen ze luisterde er met ingehouden adem naar zoiets had ze niet gedacht oké het eerste deel van nachtmerries over haar draak dat had ze verwacht maar dat laatste dat zij uitgerekend zíj het lichtje in zijn leven was? Het ding dat hem gered heeft?! Dat had ze nooit gedacht ze had net gedacht dat het haar fout zou zijn als hij zou sterven dat zij daar persoonlijk verantwoordelijk voor zou zijn! Ze kreeg nog een knuffel en ze keek hem recht aan er twinkelde vreugde tranen aan haar ogen. Ik moet je ook wat vertellen. Toen we terug bij elkaar waren in broken home had ik steeds de angst jouw iets aan te doen daarom ben ik ook vertrokken ik dacht dat een tijd alleen zijn zou helpen maar ik kreeg het alleen maar moeilijker zonder jouw lieve lach je sterke armen je zachte lippen ik hield het niet vol! Daarom ben ik zo snel terug gekomen het leek op het eerste zicht dan wel dat ik genezen was maar dat is niet zo Will ik leek alleen toen zoveel beter omdat ik jouw weer zag jij laat mij stralen Will zonder jouw kan ik niet bestaan en het spijt me dat ik je zo heb moeten kwetesn je in de steek heb moeten laten om dat te beseffen!" Zei ze terwijl ze zacht haar lippen tegen hem drukte ze wilde niet gaan slapen ze wilde bij hem blijven van de momenten genieten dat ze weer helder kon denken momenten als deze.

Hope lusiterde naar wat hij vertelde en even was hij bang dat ze hem uit zou lachen, maar dat deed ze gelukkig niet en zei dat ze bang was toen ze in Broken Home waren dat ze hem wat aan zou doen, maar dat ze beter was als hij in haar buurt verbleef. Will glimlachte bij haar woorden en kuste haar terug. Hij was er zeker van dat hun band weer wat sterker geworden was door deze waarheden aan elkaar te vertellen. Will voelde dat ze gelukkiger als hij bij haar was en Will grijnsde even voor hij de deur van hun huisje opende. Hij tilde haar op en legde hope later op bed neer en bleef haar kusjes geven van haar modn naar haar oren en haals en weer terug.

Hope keek hem aan gelukkig zei hij niets dat zou alles in haar hoofd weer in de war kunnen schoppen ze wandelde met hem mee maar voor hun huisje hield hij halt en tilde haar op een piep kwam uit haar mond en ze hield hem stevig vast hij legdde haar op hun bed en ze kreeg veel kusjes van zijn zachtte lippen iets waar ze toch zo van gennoot. Ze keek hem even in zijn prachtige oranje ogen het viel haar nu pas op dat hun ogen eigenlijk tegenpolen waren en ze wist wat men over tegen polen zeiden ze trekken elkaar aan Hope had een engelachtige grijns op haar gelaat. "Moet ik echt gaan slapen? Ik beloof dat ik niet meer zo kribbig zal zijn." Zei ze op een smekende toon ze wilde nog wat langer van dit moment genieten.

Will grijnsde bij haar engelachtige glimlach en hij hoorde haar woorden. 'Als je beloofd voorlopig lief te zijn?' vroeg Will zachtjes en begon haar weer zacht te kussen. Gelukkig dat ze hun eigen huisje hadden dan hoefte ze nietbang te zijn dat zijn vader of moeder zomaar binnen zouden wankelen! Will begon haar verder te kussen zonder dat hij halt hielt bij haar hals en begon haar voorzichtig uit te kleden. Hoewel ze zacht was was Hope toch ook lekker warm en ze rook zo lekker naar rozen. Nu voelde hij haar handen ook door zijn haren gaan en Will ging weer even terug naar haar mond en begon haar mond te openen met zijn tong en samen bleven ze zo nog even zoenen voor Will haar even loste en zachtejs heeg van deze passionele zoen. Hij gleed weer rustig aan af en nadat hij haar boven stuk verwijderd had begon hij even met haar tepels te spelen waarna hij naar haar navel af zakte en plagend met zijn tong daar even kriebbelde. Will tilde zijn hoofd op en grijnsde speels naar haar en begon Hope weer te zoenen.

Ze keek hem aan met een onschuldige blik. "Altijd liefje." Zei ze met een lieve grijns. Ze gennoot van zijn zachte lippen zijn zoete adem op haar huid zijn warrige haar en zijn blik die dwars door haar ziel ging. Hij begon haar lang en passioneel te zoenen ze woelde zacht door zijn haar en knoopte zijn bloes los haar handen gingen over zijn massieve maar toch verassend zachte en warme borst. Ze voelde zijn tong haar mond openen en ze deed vurig mee toen lostte hij haar en ze hegen bijde een beetje. Ze voelde hoe hij het bovenste deel van haar kleding al omlaag deed hij speelde even met haar tepels en kietelde haar navel met zijn tong ze grinnikte en spartelde een beetje hij was echt ondeugend soms. Ze keek hem in zijn prachtige oranje ogen deze momenten wilde ze vaker gewoon genieten als ze bij hem was en geen ruzie maken zoals de laatste tijd dat was haar doel dat ze wilde bereiken.

Hope grinnikte en wiebbelde soms, Dat vond hij alleen maar leuk en ging verder met haar uit te kleden en trok zachtejs haar jurkje uit die hij naast het bed liet vallen en kriebbelde haar oor even met zijn vinger en ontdeed zich van zijn broek. Hope lag nog steeds te giegelen en Will bog zich over haar heen en grijnsde voor hij haar weer begon te zoenen en begon haar lichaam te strelen. Langzaam zakte hij af met zijn handen terwijl hij Hope bleef zoenen en verlegde haar even om er beter bij te kunnen. Daarna vree hij met haar en het voelde geweldig na zo'n lange tijd die er tussen had gezeten. Vooral na al dat geruzie waar Will zelf een hekel aan had, maar hij wist dat Hope dat zelf ook niet leuk vond. Hij was zo blij dat hij Hope had en bleef met haar vrijen tot diep in de nacht. Daarna waren ze beiden zo buiten adem dat Will zich naast Hope liet zakken en kuste haar nog zaktjes op haar lippen. Ze waren beiden bezweet alsof ze uren hadden getraint. Will zag haar lichaam vol zweet pareltjes liggen en streel haar haar uit haar gezicht. 'Ik hoop dat we nooit meer ruzie zullen krijgen, maar we zien wel watde toekomst brengt.' zei Will tussen het hijgend door en legde zijn armen om haar heen. Ze was echt het mooiste meisje dat er voor hem op de wereld bestond!

Hope keek hem aan ze moest maar blijven giechelen hij was zo schattig en maakte haar zo blij ze kon het gewoon niet inhouden ze kreeg nog veele kusjes en hij trok haar jurk uit ze vond het prima en hielp hem even met zijn broek. Hij streelde haar en ze legde haar armen rond zijn nek en streelde zijn rug een beetje. Toen hij haar wat wilde verleggen hielp ze ze wist hoe hij het het liefste had ookal was het al zo lang geleden. Ze kreeg nog een zoen en toen begon hij met haar te vrijen het duurde lang hij bleef maar energie hebben het was diep in de nacht toen hij stopte en langs haar kwam liggen ze keek hem heigend aan hij was prachtig met zijn glinsterende lijf door hett zweet. Hope glimlachtte en zoende met hem mee ze luisterde naar zijn woorden en legde haar hoofd op zijn borst. "Ik ga het proberen Will proberen voor jouw maar alsjeblieft hou me dan uit de buurt van je broer." Zei ze rustig.

Hope luisterde naar wat hij zei en Will hoorde dat ze het ging proberen, maar dat hij haar uit de buurt van zijn broer moest houden. Will knikte begrijpend. "Dat zal ik proberen, maar als we een trainging hebben of een jacht dan kan ik niet weten..." zei will en trok Hope naar zich toe en begon haar weer te tongzoenen. Het gevoel dat hij had als hij bij haar was, was niet te vergelijken met andere meiden die hij ooit gekent had of die hij ooit nog zou ontmoeten. Will zou haar nooit bedriegen door overspel te spelen!

Hope knikte. "Dat weet ik wel lieverd maar ik wil gewoon het contact tot het minumum drijven is veel veiliger" Zei ze met een glimlach. Hij trok haar naar zich toe en begon haar weer te tongzoenen ze gennoot ervan en sloeg haar armen om zijn nek haar lijf werd tegen zijn gespierde borstkas gedrukt ze gennoot van zijn wrmte en passie ze kon niet zonder hem leven hij was de enige voor haar. Bij hem voelde ze zich thuis en niets kon daar iets aan veranderen zelfs die vervelende Razor niet! Hope keek hem aan met pretlichtjes in haar ogen. "We moeten weer vaker leuke dingen doen Will ik vind dit veel leuker dan al dat geruzie van de afgelope weken. Oké ik weet dat het eigenlijk vooral mijn schuld is maar ik probeer het echt te stoppen.." Zei ze met een zucht ze bleef tegen hem aangeleund.