Why, why the molting?! (Lily)

Dave zat langs de weg die hij was tegen gekomen. Hij was maar weg gegaan van het huis toen hij plots het meubilair zag buiten vliegen. Dat was niet het enigste wat er aan de hand was precies want toen hij weg ging zag hij Hope over hem heen vliegen ergens naartoe en toe wat licht daar zien. Hij had geen idee wat er aan de hand was maar ging toch maar weg. Jammer genoeg moest hij te voet gaan want zijn slagveren waren nog altijd gebroken. Dit vond hij echt hatelijk. Nu moest hij wachten tot hij ging ruien en dat haatte hij ook. Maar het ruien zou waarschijnlijk binnenkort beginnen of aan de jeuk te voelen al begonnen. Toen hij wakker was geworden lagen er een hoop zwarte veren langs het bed dus zou het ruien wel stilletjes aan aan het beginnen zijn. En toch vond hij het vreselijk, ook al kon hij na het ruien weer vliegen. Het ruien jeukt, er komen veren tevoorschijn op zijn nek, armen en rug én als je een van de nieuwe veren uittrekt voor ze volledig volgroeid zijn doet dat zeer veel pijn en bloed het ongelofelijk veel. Dave zijn vleugels deden ook nog altijd wat pijn van de vorige nacht, een paar pijlen er in krijgen is niet zo fijn. Maar zo erg was de pijn niet. Dave had ook nog altijd geen shirt gevonden, de shirts die in het huis lagen, daar konden zijn vleugels natuurlijk niet door. Dus was hij nu van plan het eerste shirt dat hij kon vinden, waar zijn vleugels doorpaste, te pakken als het nu van andere mensen was of niet. Dave bleef dus even door wandelen tot hij een dorp vond. Het was een klein dorp met maar een paar huizen er in maar Dave zag wel wat hij zocht. Het was een gewoon zwart shirt zonder mouwen. De openingen voor de armen waren groot genoeg om zijn vleugels er door te laten. Vlug had Dave het shirt genomen en gelukkig zag niemand hem. Vervolgens, met shirt, was hij opzoek gegaan naar een plaats waar hij een tijdje zou kunnen blijven zitten. Zo was hij hier uit gekomen. Hij zat dus in een boom langs de weg. Hij dacht dat de bloodhunters wel zouden denken dat er geen shapeshifters in de bomen zouden zitten uit angst dat de bloodhunters ze gingen meenemen. Maar als er een bloodhunter kwam vertraagde Dave gewoon de tijd en ging hij er vandoor. Ondertussen hoorde hij iets dichterbij komen maar het was geen bloodhunter, het was iets anders. Dave hield zich stil in de boom maar er begon zich wel een stapeltje zwarte veren onder de boom te verzamelen door het ruien.

Lily was in een slechte bui haar vader was weer tegen haar uitgevlogen en er zaten diepe sneeën op haar schouder en rug door zijn klauwen ze liep stampvoetend door het bos en toen voelde ze plots een paar veren op haar hoofd dwarrelen ze keek omhoog en zag een jongen in de boom zitten ze keek hem even aan en zuchtte. Ze liep even van de boom weg en liep er toen naartoe ze zette zich af en kwam in de tak tegenover de jongen te zitten het bloed op haar schouder was duidelijk te zien onder haar haar en ze keek de jongen wat argwanend aan. "Het is niet slim om zo dicht bij het dorp te zitten weet je?" Zei op een neutrale toon.



(ik ben bezig et haar profiel en ava )

Dave zocht de bron van het geluid en zag dat er een meisje een paar van zijn veren op haar hoofd kreeg. Ze keek hem even aan en zuchtte waarna ze in de tak tegenover hem kwam zitten. Het meisje leek ook wat gewond te zijn en ongeveer 16 jaar. Dave vroeg zich nog af hoeveel 16 jarige gewonde meisjes er nog in dit bos rondliepen de hij kon tegen komen. Het meisje keek hem argwanend aan en zei op een neutrale toon “Het is niet slim om zo dicht bij het dorp te zitten weet je?” Dave zuchtte even, dat wist hij goed genoeg. Maar echt snel kon hij niet weg komen als hij niet kon vliegen dus zei hij “Dat weet ik wel, ik kwam juist uit de richting van dat dorp maar veel mensen hebben de neiging om nooit naar boven te kijken.” Ze zouden natuurlijk wel de stapel veren onder de boom kunnen opmerken maar dan zouden ze even goed kunnen denken dat er een gewon kraai in de boom zit. Plots begonnen Dave zijn vleugels erg te jeuken en hij kon de neiging ze te krabben niet weerstaan. Er vielen nog een hoopt veren naar onder maar daar lette hij niet op. Hij had het drukker met te krabben.

“Dat weet ik wel, ik kwam juist uit de richting van dat dorp maar veel mensen hebben de neiging om nooit naar boven te kijken.” Ze grinnikte. "Dat is waar maar als je veren blijft verspreiden gaan ze dat net wel doen." Zei ze met een duistere grijns. De jongen begon aan zijn vleugels te krabben. Er vielen nog een hoopt veren naar onder maar daar lette hij niet op. Hij had het drukker met te krabben. Door hem te zien krabben werd ze weer aan haar eigen jeuk herinnerd. Ze gooide een vuurbal zijn richting uit en zei geërgerd. "Stop met dat gekrab!"
Zei ze pissig haar huid begon al vlam te vatten en de brandende veren verschenen en vielen van haar huid. Ze keek hem kwaad aan.

Dave zag dat het meisje een duivelse grijns op haar gezicht kreeg toen ze zei “Dat is waar maar als je veren blijft verspreiden gaan ze dat net wel doen.” wat hij echter negeerde door de erger wordende jeuk. Hij bleef maar krabben maar werd terug gebracht toen een vlak langs zijn hoofd vloog. Pissig keek hij het meisje aan want ze had bijna zijn haar in de fik gezet. Maar blijkbaar was hij niet de enigste die pissig was want het meisje zei ook pissig dat hij moest stoppen met krabben. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de jeuk werd gewoon ondragelijk en door het woord krabben begon hij alleen maar meer jeuk te krijgen. Dave keek naar het meisje dat kwaad terug keek en zag toen de reden waarom ze waarschijnlijk zo knorrig was. Er verschenen een paar brandende veren op haar huid en die vielen er toen direct van af. Ze was dus ook aan het ruien. Dave zag de brandende veren neervallen en doven langs zijn veren. Dit zou wel een erg grappig zicht zijn voor mensen die voorbij kwamen, twee krabbende mensen/vogels in een boom met een paar bergen veren onder hem. Dave begon nu ook in zijn nek te krabben en merkte dat er daar nu ook een paar veren uit kwamen. Stilletjes vloekte hij maar hij liet ze zitten, hij had geen zin om deze uit te trekken, dan zou het alleen maar gaan bloeden. Hij keek terug naar het meisje en zei toen met een kleine grijns “Sorry, de jeuk voorkomt dat ik stop met krabben maar we begrijpen elkaar precies.”

Hij keek haar ook kwaad aan en ze gromde even ze zag dat er nek veren verschenen. Dave begon nu ook in zijn nek te krabben ze gromde nog harder ze werd nu alleen maar herinnerd aan haar jeuk. Hij keek terug naar het meisje en zei toen met een kleine grijns “Sorry, de jeuk voorkomt dat ik stop met krabben maar we begrijpen elkaar precies.” Ze keek hem geïrriteerd aan. "Mischien maar in tegenstelling tot jouw kan ik me wel inhouden en begin ik niet te krabben als een hond met vlooien!" Zei ze nog pissiger ze zag de veren in zijn nek en ze begon te grijnzen haar hand stond in brand. "Zal ik anders zorgen dat de jeuk verdwijnt ik kan je braden als een kip als je dat wilt" Zei ze met een grijns.

Geïrriteerd keek het meisje hem aan en ze zei “Misschien maar in tegenstelling tot jouw kan ik me wel inhouden en begin ik niet te krabben als een hond met vlooien!” Dat maakte Dave niet uit, zolang de jeuk maar weg ging. Ondertussen zag hij dat een paar van zijn slagveren naar onder aan het dwarrelen waren, het zou niet meer zo lang duren of hij kon weer vliegen. Dave keek weer naar het meisje en haar hand stond in brand. Dave luisterde vaagjes naar het meisje maar haar idee stond hem niet echt zo aan. “Sorry ik denk dat je je vergist,” hij grijnsde een beetje, “ik ben namelijk geen kip maar een half kraai. En ik zou het niet zo fijn vinden als ik plots geen veren meer over heb.” Hij had echt geen zin om geen veren meer te hebben, dan moest hij weer tot de volgende rui wachten tot hij kon gaan vliegen en daar had hij niet echt veel zin in. Uit eindelijk stopte hij toch met krabben maar zag dat er ondertussen al een hele hoop veren onder hen lag.

“Sorry ik denk dat je je vergist,” hij grijnsde een beetje, “ik ben namelijk geen kip maar een half kraai. En ik zou het niet zo fijn vinden als ik plots geen veren meer over heb.” Uit eindelijk stopte hij toch met krabben maar zag dat er ondertussen al een hele hoop veren onder hen lag. Ze gromde en keek hem dreigend aan. "Wat maakt mij dat nou uit ik heb gewoon zin om je in de fik te steken!" Ze sprong uit de boom en haar jurkje waaide in de wind haar bruine haar hing over haar schouders Lily was echt heel erg kwaad en haar schouder werd steeds roder door de wonde die haar vader veroorzaakt had. Lily lette niet op de jongen ze kende zijn naam nog niet eens. Ze ging op de grond zitten en er rolde een paar tranen uit haar ogen ze was zo kwaad omdat ze verdrietig was en soms kwamen de tranen er gewoon uit.

Het meisje begon te grommen naar hem en keek hem driegend aan. Ze zei “Wat maakt mij dat nou uit ik heb gewoon zin om je in de fik te steken!” waarna ze uit de boom sprong en daar ging ze op de grond zitten. Dave zag dat het meisje een beetje aan het huilen was. Nu voelde hij zich eigenlijk wel slecht. Hij wist niet wat er was gebeurd en hij dacht dat hij haar misschien wel had laten huilen. Hij sprong ook van de tak af en lande in de hoop veren die alle kanten uit vlogen toen hij lande. Rustig ging hij naast het meisje zitten en vroeg “Is er soms iets? Ik hoop dat het niet door mij komt dat je moet wenen.” Hij hoopte dat dat goed overkwam. Toen bedacht hij dat hij haar naam nog niet wist. “Mijn naam is Dave en wat is de jouwe?” vroeg hij toen.

Rustig ging hij naast het meisje zitten en vroeg “Is er soms iets? Ik hoop dat het niet door mij komt dat je moet wenen.” Ze schudde haar hoofd. "neen het is mijn vader hij haat me en ik ben het zo beu dat hij me slaat." Zei ze met een zucht. “Mijn naam is Dave en wat is de jouwe?” vroeg hij toen. Ze keek hem even aan. "Lily." Zei ze kort. Ze keek hem aan. "En het spijt me dat ik je in de fik wilde steken ik ben gewoon nogal prikkelbaar als mijn vader me pas geslagen heeft en zeker nu ik aan het ruien ben." Zei ze met een kleine lach.

Het meisje hete dus Lily. Dave vond dat wel een redelijk mooie naam. Het was blijkbaar ook niet zijn schuld dat ze aan het huilen was maar de schuld van haar vader blijkbaar. Veel wist hij er niet van af maar wat hij had gehoord sloeg haar vader haar dus blijkbaar. Dat zou de rode rug kunnen verklaren. Met een kleine lach zei ze “En het spijt me dat ik je in de fik wilde steken ik ben gewoon nogal prikkelbaar als mijn vader me pas geslagen heeft en zeker nu ik aan het ruien ben.” “Dan kan ik wel begrijpen dat je me in de fik wil steken, ik ben namelijk ook erg pissig als ik aan het ruien ben en het zou alleen maar erger worden als iemand me er nog bij zou slaan.” Dave stond op en keek naar de veren die er als bladjes in de herfst verspreid lagen. “Ik denk dat het ook beter is als we even een andere plaats gaan zoeken om te zitten, het lijkt wel alsof er hier een dozijn kraaien zijn vermoord met al die veren.”

“Dan kan ik wel begrijpen dat je me in de fik wil steken, ik ben namelijk ook erg pissig als ik aan het ruien ben en het zou alleen maar erger worden als iemand me er nog bij zou slaan.” Dave stond op en keek naar de veren die er als bladjes in de herfst verspreid lagen. “Ik denk dat het ook beter is als we even een andere plaats gaan zoeken om te zitten, het lijkt wel alsof er hier een dozijn kraaien zijn vermoord met al die veren.”
Lily keek naar hem en droogde haar tranen ze stond recht en keek naar hem. "ik weet wel een plek waar we naartoe kunnen." Zei ze terwijl ze hem meetrok ze nam hem mee naar het oude vervallen kasteel en daar liep ze door de donkere gangen ze wist op welke planken ze moest lopen om niet door de vloer te zakken en ze loodsde hem naar de oude tronzaal waar ze neerplofte op de koningsstoel. "Welkom in mijn toevluchtsoord. Het handige aan deze vervalle plek is dat mijn vader me hier niet kan bijhouden omdat hij niet weet waar de boobytraps liggen. " Zei ze met een schattige glimlach het was lang geleden dat ze nog gelachen had en het was de eerste keer dat ze iemand mee naar hier nam.

Lily keek neer hem, droogde haar tranen en stond op. Ze zei dat ze wel een plaats kende op naartoe te gaan. Vervolgens trok Lily Dave mee richting een oud kasteel. Dave probeerde zoveel mogelijk veren bij te houden terwijl Lily hem meetrok. Ze kwamen bij het oude kasteel en Lily loodste hem door de verschillende gangen. Vervolgens kwamen ze terecht in een oude troonzaal waar Lily neerplofte in de Konings stoel. “Welkom in mijn toevluchtsoord. Het handige aan deze vervallen plek is dat mijn vader me hier niet kan bijhouden omdat hij niet weet waar de boobytraps liggen.” Zei Lily met een glimlach op haar gezicht. Dave luisterde niet echt meer als Lily wat te zeggen had, hij had het drukker met rond te kijken. Maar hij bleef wel op de plek staat waar hij stond, hij wou geen risico nemen om in een van de vallen te trappen. Hij liep ook naar de troon en ging in een langs Lily zitten. “En,” begon Dave, “Hoe heb je deze plaats ontdekt?” Hij was er wel een beetje geïnteresseerd in.

Hij liep ook naar de troon en ging in een langs Lily zitten. “En,” begon Dave, “Hoe heb je deze plaats ontdekt?” Ze keek hem grinnikend aan. "Ik heb hier gewoond met mijn ouders. En ik ben hier ook bijna gestorven maar dat doet er niet toe." Zei ze met een glimlach. Ze mocht Dave wel ookal was ze eerst van plan geweest hem in brand te steken...

Grinnikend keek Lily Dave aan en antwoorde toen met een grote glimlach “Ik heb hier gewoond met mijn ouders. En ik ben hier ook bijna gestorven maar dat doet er niet toe.” Dave had geen idee hoe hij daar op moest reageren, je verteld meestal niet echt lachend hoe je bijna bent gestorven op een plek en je lacht vooral meestal niet als je op die plek was. Dave had zin om deze plaats wat meer te gaan verkennen maar zijn slagveren moesten er nog uitkomen. Hij zag dat er al een paar waren uitgevallen dus het zou niet meer zo lang duren. Dave zuchtte geërgerd, hij haatte wachten tot hij kon vliegen, vooral als het zo dichtbij was. Hij liet zich nog wat verder wegzakken in de stoel waar hij in zat en merkte dat een van zijn staartveren los kwam. Hij kwam weer recht, pakte de veer en legde deze weer weg. Dave hoorde nu ook zacht zijn maag rommelen. Zonder naar Lily te kijken vroeg hij “Heb je hier niet toevallig wat te eten liggen?”

Hij liet zich nog wat verder wegzakken in de stoel waar hij in zat en merkte dat een van zijn staartveren los kwam. Hij kwam weer recht, pakte de veer en legde deze weer weg. Dave hoorde nu ook zacht zijn maag rommelen. Zonder naar Lily te kijken vroeg hij “Heb je hier niet toevallig wat te eten liggen?” Lily keek hem aan en stond even recht. en keek naar buiten daar zag ze een paar ganzen vliegen ze veranderde even en na een paar minuten was ze terug met gebraden ganzen. Ze liep naar hem toe en legde de gans in zijn handen zelf begon ze hem ook op te eten. "Ik hoop dat dat genoeg is want ik vrees dat ik niet nog eens kan vliegen nu er nog een stel veren weg zijn." Zei ze met een zucht terwijl ze begon te eten.

Na Dave zijn vraag stond Lily op. Hij zag dat ze even naar buiten keek en een paar seconde erna vloog ze er in haar shift naartoe. Dave vroeg af of ze iets gezien had maar hij bleef gewoon zitten en wachten tot Lily terug was gekeerd. Dat duurde ook niet zo lang want binnen een paar minuten was ze terug gekeerd mat een paar gebraden ganzen en gaf er eentje aan Dave. Omdat Dave half kraai was was hij nooit echt kieskeurig over wat hij voorgeschoteld kreeg, fruit, groenten, vlees, insecten, hij eet het allemaal. Zuchtend zei Lily nog toen ze begon te eten “Ik hoop dat dat genoeg is want ik vrees dat ik niet nog eens kan vliegen nu er nog een stel veren weg zijn.” “Daar heb ik voorlopig wel genoeg mee, als ik kon vliegen was ik zelf wel wat gaan zoeken.” Zei hij. Nu was Dave blij met zijn klauwen. Hij kan deze nu makkelijk gebruiken om stukken van de gans af te snijden zonder vaan moeite te doen. Dus zo scheurde hij er wat stukken vanaf en at die op. Wat drinken erbij zou niet erg zijn maar aangezien ze beide niet echt in de staat verkeerde om te gaan vliegen hield Dave zijn mond en at verder. Toen hij grotendeels van alle eetbare stukken op had zei hij tegen Lilt “Bedankt voor de gans.”