Say hi to your uncle! [hope kiba]

Ze kreeg koekjes van haar tante en peter mocht er geen nemen maar toen tante niet keek deed hij dat stiekem toch hij propte het hele koekje in zijn mond hope grinnikte even. Hij knipoogde naar Hope. "Jij kan goed koekjes bakken, dat mag je wel wat vaker komen doen." Zei hij glimlachend tegen Hope. Hij schraapte daarna zijn keel. "Hope, zeg als je klaar bent, dan kunnen we beginnen met je eerste les." Hij ging op de stoel zitten wachten tot Hope klaar was voor de training. Ze slikte het laatste stukje koek weg en zag toen haar tante weggaan ze kroop van haar stoel en ging voor Kiba staan. "Ik ben klaar peter. " Zei ze terwijl ze even geel werd van vrolijkheid en haar armen naar hem uit stak dat hij haar moest oppakken.

"Je moet het goede voorbeeld geven Kiba niet het slechte!" Hij grinnikte. Liliana begon de afwas te doen. "pas wel op Kiba... ik wil Hope nog heel terug zien" Hij gromde lichtjes naar haar, geen bedreigende grom, een geïrriteerde grom. Enthousiast ging Hop voor hem staan. "Ik ben klaar peter. " Hope werd helemaal geel. Zijn kon dus blijkbaar van kleur veranderen. Best raar eigenlijk. Kiba zuchtte en ging naar de achterdeur. Hij deed de deur open en liet Hope naar buiten gaan, daarna volgde hij en kwamen ze in de tuin terecht. "Oké, kun je al in een draak veranderen als je dat zelf wil?" Hij ging naar het midden van de tuin.

Hij pakte haar niet op en ze werd even blauw van teleurstelling. Ze volgde hem naar de tuin en ging daar voor hem staan. "Oké, kun je al in een draak veranderen als je dat zelf wil?" Hope knikte wat verlegen en concentreerde zich heel hard. en toen veranderde ze in haar draak het was eigenlijk best een kleine draak maar iets groter dan dat ze in haar mensenvorm was. Ze probeerde wat te vliegen maar het luktte haar niet om haar vleugeels in beweging te krijgen. Ze kroop naar Kiba toe en ging aan zijn bloes hangen Hope hield er van om gedragen te worden.

Hope concentreerde zich heel fel en opeens stond er een draakje voor hem. Hij glimlachte, dat was al een goed begin. Ze probeerde ze vliegen, maar dat lukte blijkbaar nog niet. Opeens dacht hij aan Liliana haar stuk land. Het was niet ver van hier en niemand zou hem daar zien. Opeens ging Hope aan zijn blouse hangen. "Los." Zei hij streng. Daarna pakte hij haar op en begon snel te rennen, door zijn drakenconditie, kostte dat weinig moeite. In twee minuutjes waren ze er al. Hij zette Hope op de grond. "Oké Hope, zodadelijk verander in ook en zet ik je op mijn kop. Daarna spring je van me af, ik ga je eerst leren zweven en daarna vliegen. Als je springt, moet je je vleugels zo houden." Hij ging naar haar toe en nam voorzichtig haar vleugels. Daarna spreidde hij die. "Als je dit doet, gewoon je vleugels zo houden, ga je langzaam naar beneden." Hij liet haar los. "Ik ga nu ook veranderen." Kiba veranderde meteen in zijn gigantische draak. Zelfs nu was Hope nog steeds mini. Hij stak zijn hand uit zodat ze erop kon klimmen. Daarna zette hij haar op het puntje van zijn snuit zodat hij haar kon zien. "Je weet wat ik gezegd heb, gewoon springen en je vleugels gespreid houden. Als je begint neer te storten, vang ik je weer op. Het zal je wel lukken." Hij wachtte geduldig af.

"Los." Zei hij streng toen ze aan zijn blousse hing. Hij nam haar mee naar een andere plaats ze keek hem wat verward aan. "Oké Hope, zodadelijk verander in ook en zet ik je op mijn kop. Daarna spring je van me af, ik ga je eerst leren zweven en daarna vliegen. Als je springt, moet je je vleugels zo houden." Hij ging naar haar toe en nam voorzichtig haar vleugels. Daarna spreidde hij die. Ze gromde eerst even toen hij aan haar vleugels kwam. Ze wist niet waarom maar het kwam gewoon. "Als je dit doet, gewoon je vleugels zo houden, ga je langzaam naar beneden." Ze keek er goed na. Hij liet haar los. "Ik ga nu ook veranderen." Kiba veranderde meteen in zijn gigantische draak. Hopes ogen werden groot van angst en zonder dat ze het wist was ze even onzichtbaar geworden. Ze wandelde naar zijn kop toe en werd weer zichtbaar. "Je weet wat ik gezegd heb, gewoon springen en je vleugels gespreid houden. Als je begint neer te storten, vang ik je weer op. Het zal je wel lukken." Hij wachtte geduldig af. Hope stond te trillen op haar poten maar na wat aarzelen sprong ze toch ze spreidde haar vleugels en ze was even blij en verloor daardoor haar concentratie. Ze viel naar beneden en werd weer een mens. Ze huilde een beetje van schrik en ze keek naar Kiba. "Ik wil niet meer zweven het is eng." Zei ze terwijl er tranen over haar wangen rolden.

Hope stond te trillen maar sprong uiteindelijk toch. Opeens begon ze neer te storten en hij ving haar op, daarna zette hij haar neer. Er rolde tranen over haar wangen. "Ik wil niet meer zweven het is eng." Hij gromde een kort, streng gromje. Hij keek haar streng aan als teken dat ze moest veranderen, anders konden ze niet communiceren. Hope moest vandaag leren zweven, anders zou het te lang duren voor dat ze kon vliegen.

Hij gromde naar haar en ze verstijfde even ze had soms wel bang van haar peter. Ze veranderde weer en ging onderdanig tegen de grond liggen. "Alstublieft ik wil echt niet meer ik kan het toch niet. En zo noodzakelijk is vliegen toch niet?" Zei ze met een smekend stemmetje ze bleef een paar meter bij hem vandaan staan. Kiba was echt eng als draak en zo groot! Hope trilde een beetje maar ze was nog steeds dol op haar peter hij was vaak grappig.

Hope ging onderdanig op de grond liggen. "Alstublieft ik wil echt niet meer ik kan het toch niet. En zo noodzakelijk is vliegen toch niet?" Hope begon te trillen en Kiba gromde nog eens. "Ten eerste! Draken hebben NOOIT bang! Draken zullen NOOIT onderdanig zijn aan anderen, ga recht staan met je borst vooruit. Je moet trots zijn!" Gromde hij. "Ten tweede, draken die niet kunnen en durven vliegen, worden uitgelachen. Maar ik heb wel een ideetje." Hij tilde haar moeiteloos op daarna opende hij zijn hand zodat ze in het midden van zijn hand zat. Zijn andere hand plaatste hij wat lager en verder weg. Maar niet zo ver, ongeveer twee keer Hope's lengte. "Zweef naar mijn andere hand, dat moet je kunnen, anders geeft ik je nooit meer les." Zei hij dreigend.

Kiba gromde nog eens. "Ten eerste! Draken hebben NOOIT bang! Draken zullen NOOIT onderdanig zijn aan anderen, ga recht staan met je borst vooruit. Je moet trots zijn!" Gromde hij. Ze keek hem bang aan maar ging toch wat rechter zitten. "Mischien ben ik gewoon te veel mens om een goede draak te zijn..." Zei ze terwijl ze in zijn ogen keek. "Ten tweede, draken die niet kunnen en durven vliegen, worden uitgelachen. Maar ik heb wel een ideetje." Hij tilde haar moeiteloos op daarna opende hij zijn hand zodat ze in het midden van zijn hand zat. Ze keek hem aan maar trilde nu niet meer. "Zweef naar mijn andere hand, dat moet je kunnen, anders geeft ik je nooit meer les." Zei hij dreigend. Hope keek even naar zijn hand en spreidde toen haar vleugels toen sprong ze haar ogen dichtgeknepen. Het zweven lukte goed waardoor ze over Kiba's hand vloog en een kilometer veder de grond raakte ze opende haar ogen en keek verbaasd rond. Ze zag Kiba een eind verder staan en liep naar hem toe met haar hoofd naar de grond. "Heb ik het weer verpest peter Kiba?" Vroeg ze met haar staart tussen haar benen.

Hope vloog over zijn hand en kwam heel wat verder op de grond terecht. Hij grijnsde tevreden. "Heb ik het weer verpest peter Kiba?" Zei ze met haar staart tussen haar benen. "Neen, dat was perfect, je bent zonet van mijn hand tot de grond gezweeft! Je mag trots zijn op jezelf!" Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij nam voorzichtig haar staart en deed die lichtjes omhoog, teken van zelfvertrouwen. Daarna zorgde hij ervoor dat ze recht stond met borst vooruit. Daarna glimlachte hij. "Kunnen vliegen is heel belangrijk, het geeft je meer zelfvertrouwen en het werkt ontspannend als je kwaad bent." Hij glimlachte.

"Neen, dat was perfect, je bent zonet van mijn hand tot de grond gezweeft! Je mag trots zijn op jezelf!" Hij fronste zijn wenkbrauwen. Ze keek hem aan. Hij nam voorzichtig haar staart en deed die lichtjes omhoog, teken van zelfvertrouwen. Daarna zorgde hij ervoor dat ze recht stond met borst vooruit. Ze piepte even toen ze hem aan haar staart voelde en ze gromde zelfs even. Daarna glimlachte hij. "Kunnen vliegen is heel belangrijk, het geeft je meer zelfvertrouwen en het werkt ontspannend als je kwaad bent." Hij glimlachte. Ze glimlachte ook en keek hem aan. "Mag ik nu stoppen? Ik ben nogal moe..." Bekende ze terwijl ze weer veranderde en tegen hem ging staan alsof ze hem een knuffel gaf.

Hope keek hem glimlachend aan. "Mag ik nu stoppen? Ik ben nogal moe..." Ze ging tegen hem staan alsof ze hem knuffelde. Hij veranderde ook weer. "Kom, dan gaan we terug, ik wil weten hoe het met Liliana gaat." Zuchtte hij. Zou ze het echt menen van die kinderen? Zou ze echt kinderen willen? Maar hij wilde dat niet, dan moest hij zich steeds inhouden. Ze kwamen aan de achterdeur en hij opende de deur voor haar zodat ze binnen kon. "Je mag je bezig houden zoals je maar wilt, zolang je het huis maar niet afbreekt." Hij knipoogde glimlachend en ging in de zetel zitten verder lezen in zijn boek.

Kiba veranderde ook weer dat vond ze wel prettig. "Kom, dan gaan we terug, ik wil weten hoe het met Liliana gaat." Zuchtte hij. Ze knikte en volgde em weer naar het huis ze was niet n zijn armen gesprongen omdat ze wist dat hij dan weer boos zou zijn. Kba was lief op zijn eigen rare manier. Ze kwamen aan de achterdeur en hij opende de deur voor haar zodat ze binnen kon. "Je mag je bezig houden zoals je maar wilt, zolang je het huis maar niet afbreekt." Hij knipoogde glimlachend en ging in de zetel zitten verder lezen in zijn boek. Hoep gaf hem nog snel een knuffel. "Dank u peter" Zei ze terwijl ze naar een andere kamer liep en daar op een wollig tapijt in slaap viel.

Liliana hoorde hen binnenkomen maar ze was bezig met wat huishoudelijke taken en kwam hen daarom niet begroetten. Ze wilde net een stel borden naar een kast dragen toen ze een felle pijnscheut door haar buik voelde gaan en de borden liet vallen. Ze was best mager geworden en haar buik had een kleine bobbel.. Ze wist dat ze zwanger was maar had Kiba nog niets verteld ze was bang voor zijn reactie. Weer voelde ze pijn door haar buik en nu schreeuwde ze even ze zakte door haar knieën met haar handen krampachtig om haar buik.

"Dank u peter" Hope gaf hem nog snel een knuffel en viel daarna op het tapijt in slaap. Hij grinnikte. Opeens hoorde hij al de borden vallen en hij sprong recht en ging naar de keuken. Toen hoorde hij Liliana schreeuwen. Hij rende naar haar toe. Ze lag in een bolletje op de grond tussen de cherven. Hij ging bij haar zitten, ze was verschrikkelijk mager geworden, maar haar buik was iets dikker. Misschien was ze ziek? "Lil? Wat is er? Zeg iets!" Schreeuwde hij paniekerig. Hij nam haar hoofd in zijn handen. "Lieverd? Gaat het een beetje?" Kiba werd stilaan bang. Wat als ze aan het doodgaan was?

Kiba kwam naar haar toe, natuurlijk deed hij dat dat deed hij altijd als hij dacht dat ze in gevaar was. "Lil? Wat is er? Zeg iets!" Schreeuwde hij paniekerig. Hij nam haar hoofd in zijn handen. "Lieverd? Gaat het een beetje?" Ze keek hem aan en nam zijn ene hand ze legde die op haar buik zodat hij het kleine schoppertje kon voelen ze keek hem angstig aan. "Het komt door hem, dat is normaal" Zei ze zacht. Oké het was niet normaal dat ze zoveel was afgevallen maar dat zei ze er niet bij ze was nu al bang voor zijn reactie....

Liliana nam zijn hand en legde die op haar buik. Hij voelde geschop. Dit kon niet waar zijn! "Het komt door hem, dat is normaal" Kiba's ogen werden groot. Hij stond recht en opende een la. Daar nam hij een groot, scherp mes. "Sorry Lil, maar dat ding moet eruit, het maakt je kapot!" Hij bleef hatend naar haar buik staren. Net alsof er een insect in zat, een insect dat snel verpletterd moet worden. Hij ging nog een aantal stappen naar Liliana toe. Hij keek gehypnotiseerd naar de gebobbelode buik van Liliana.

Hij stond recht en opende een la. Daar nam hij een groot, scherp mes. "Sorry Lil, maar dat ding moet eruit, het maakt je kapot!" Hij bleef hatend naar haar buik staren. Liliana keek hem verbijsterd aan. "Dat ding is mijn kind, dat ding is jouw kind. Dat ding is een onschuldige baby!" Riep ze terwijl ze beschermd haar armen om haar buik sloeg. Ze keek kwaad aan. "Als je hém dood verlaat ik je!" Zei ze nu ze meende wat ze zei ze wilde hem houden. En Kiba mocht hem niet van haar afpakken.

"Dat ding is mijn kind, dat ding is jouw kind. Dat ding is een onschuldige baby!" Ze sloeg haar armen rond haar buik. Kiba gromde. "Noem je dat een onschuldig baby? Het vermoord je! Het neemt je leven af!" Schreeuwde hij. "Als je hém dood verlaat ik je!" Hij zuchte en sloot zijn ogen. "Oké dan, je mag dat mormel houden, maar verwacht niet van me dat ik er voor ga zorgen." Kiba legde het mes aan de kant en opende zijn ogen weer. "Hém? Denk je dat hét een jongen is?" Hij keek haar vragend aan en hielp haar recht.

Kiba gromde. "Noem je dat een onschuldig baby? Het vermoord je! Het neemt je leven af!" Schreeuwde hij. Ze keek hem kwaad aan. "Hij is gewoon sterk daar kan hij niets aandoen!" Verdedigde ze. Hij zuchte en sloot zijn ogen. "Oké dan, je mag dat mormel houden, maar verwacht niet van me dat ik er voor ga zorgen." Kiba legde het mes aan de kant en opende zijn ogen weer. Ze keek hem aan en probeerde een beetje te glimlachen. "Hém? Denk je dat hét een jongen is?" Hij keek haar vragend aan en hielp haar recht. Ze stond recht maar hield hem wel stevig vast. Zeomhelsde Kiba. "Ik weet het niet maar als ik aan hem denk zie ik een kleine Kiba voor me." Zei ze met een glimlach. "Ooh Kiba we gaan zo gelukkig zijn met ons drietjes." Liliana liet hem even los en liep naar de woonkamer waar ze in de zetel ging liggen ze had een paar zweetdruppels op haar voorhoofd hangen en ze zag een briefje waarop stond dat Widow Hope was komen haalen maar hen niet wilde storen ze keek Kiba aan met een beetje een triestige zicht. "Ben je nu kwaad op me?" Vroeg ze terwijl ze haar handen op haar buik legde en de pijn probeerde te verbergen.

Ze stond op en omhelsde hem. "Ik weet het niet maar als ik aan hem denk zie ik een kleine Kiba voor me." Hij rolde met zijn ogen. "Ooh Kiba we gaan zo gelukkig zijn met ons drietjes." Hij snoof kwaad. Dat ding pakte zijn vrijheid af. Hij merkte dat Liliana naar de zetel ging. "Ben je nu kwaad op me?" Hij volgde haar naar de zetel. "Waarom zou ik kwaad zijn op jou? Jij hebt niets gedaan, in tegendeel tot dat ding, ik bedoel kind." Hij zuchtte en ging richting de deur. "Ik ga even wat afkoelen, ben zo terug." Daarna verdween hij naar buiten.

-kiba topic uit-