Say hi to your uncle! [hope kiba]

Widow liep met haar euter dochter in haar armen naar Kiba's huis het was een leuk optrekje ver van de beschaafde wereld. Ze klopte aarzelend op de deur bang voor zijn reactie Hope zat op haar rug en verschool haar hoofdje zij was net zo zenuwwachtig als Widow zelf. Ze was zelfs van kleur veranderd zodat ze ontzichtbaar was. Widow bleef wachten en was aan het nadenken over hoe ze het het beste kon brengen dat ze met een bloodhunter samen was en dat ze een kind van hem had gekregen dat Kiba's hulp kon gebruiken om haar draak te beheersen.

Hij lag in bed naast Liliana, die sliep nog. Glunderend keek hij naar haar prachtige lichaam. Opeens hoorde hij geklop op de deur. Wie zou dat nu zijn? Hij deed snel wat kleren aan en sprong de trap af. Vervolgens ging hij rustig naar de deur en zette die op een kiertje. Toen hij merkte dat het Widow was, glimlachte hij. "Sorry, wij kopen hier niet aan de deur!" Hij gooide de deur dicht. Daarna opende hij de deur weer lachend. "Wat is er? Is mijn kleine zusje weer in de problemen en moet haar grote, sterke, heldhaftige, fantastische broer haar weer helpen?" Hij grijnsde.

Kiba deed glimlachend de deur open. Ze glimlachte ook even. "Sorry, wij kopen hier niet aan de deur!" Hij gooide de deur dicht. Daarna opende hij de deur weer lachend. "Wat is er? Is mijn kleine zusje weer in de problemen en moet haar grote, sterke, heldhaftige, fantastische broer haar weer helpen?" Hij grijnsde. Widow schudde haaar hoofd. "Neen broertje ik heb niets aan een held op sokken. Ik ben hir omdat ik je nogal een hoop te vertellen heb....Maar eerst wil ik je voorstellen aan je nichtje." Zei ze terwijl Hope tevoorschijn kwam uit haar kleur transformatie ze keek Kiba recht aan met haar glazige blauwe ogen. Widow keek hem aan. "Kiba dit is mijn dochter : Hope." Zei ze wat twijfelend ze wist dat hij zou merken dat ze niet naar shapeshifter rook....

"Neen broertje ik heb niets aan een held op sokken. Ik ben hir omdat ik je nogal een hoop te vertellen heb....Maar eerst wil ik je voorstellen aan je nichtje." Hij gromde nep. Opeens drong er iets tot hem door, nichtje? Er verscheen een kleine peuter. "Kiba dit is mijn dochter : Hope." Hij vroeg zich af waarom het kind niet naar shape shifter rook. Hij fronste kwaad zijn wenkbrauwen. "Wie is de vader? Of beter gezegd, wat is de vader? Je kind ruikt niet echt naar onze soort! Je hebt ons toch niet verraden? Moeder wilde dat je een pure shape shifter op de wereld bracht! Geen mislukt mormel!" Hij gromde kwaad, maar daarna hield hij zijn gezicht weer in de plooi. "Mijn excuses, het spijt me wat ik gezegd had. Het was nogal een grote shock." Hij keek naar de grond.

Hij fronste kwaad zijn wenkbrauwen. "Wie is de vader? Of beter gezegd, wat is de vader? Je kind ruikt niet echt naar onze soort! Je hebt ons toch niet verraden? Moeder wilde dat je een pure shape shifter op de wereld bracht! Geen mislukt mormel!" Widow gromde even en Hope veranderde weer van kleur. "Haar vader is een bloodhunter. Hij had me eerst gevangen maar toen vrijgelaten. En ze is geen mormel ze is uniek!!!" Schreeuwde ze nu best kwaad. Wat was hij toch oppervlakkig. Hij gromde kwaad, maar daarna hield hij zijn gezicht weer in de plooi. "Mijn excuses, het spijt me wat ik gezegd had. Het was nogal een grote shock." Hij keek naar de grond. "Het is goed omdat je mijn grote broer bent, anders had ik je kop eraf gerukt. Zei ze nog wat nagrommend. Hope kwam weer tevoorschijn en keek Kiba glimlachend aan met haar engelen stem zei ze zijn naam. Widow rook een rare geur en liet even haar slange tong de lucht in. Ze keek hem grijnzend aan. "Maar jij hebt ook iets te verbergen hè broertje?"

"Haar vader is een bloodhunter. Hij had me eerst gevangen maar toen vrijgelaten. En ze is geen mormel ze is uniek!!!" "Mijn excuses, het spijt me wat ik gezegd had. Het was nogal een grote shock." Hij keek naar de grond. "Het is goed omdat je mijn grote broer bent, anders had ik je kop eraf gerukt." Widow gromde nog wat en Hope kwam tevoorschijn. Ze zei zijn naam met een engelen stem, maar hij keek haar serieus aan. Widow stak haar slangentong in de lucht. Hij slikte, ze rook iets. "Maar jij hebt ook iets te verbergen hè broertje?" Kiba ging in zijn deuropening staan zodat ze niet langs kon. "Niets waarom? Alles is hier doodnormaal hoor, zoals altijd." Kiba werd knalrood en keek een beetje naar de grond zodat zijn haar lichtjes voor zijn gezicht viel.

"Mijn excuses, het spijt me wat ik gezegd had. Het was nogal een grote shock." Hij keek naar de grond. Widow keek hem aan en Hope glimlachte een beetje. Kiba ging in zijn deuropening staan zodat ze niet langs kon. "Niets waarom? Alles is hier doodnormaal hoor, zoals altijd." Kiba werd knalrood en keek een beetje naar de grond zodat zijn haar lichtjes voor zijn gezicht viel. Widow grijnsde en liet Kiba wegzweven terwijl liep ze in zijn huis naar zijn slaapkamer waar de geur het sterktst was ze wandelde met lichtte voeen en maakte geen geluid. En daar zag ze een jonge vrouw liggen ze sliep nog en ze had geen kleren aan maar het grootste deel van haar lichaam was bedekt met lakens. Widow stak haar tong uit om beter te ruiken en ja haar dat was zeker een bloodhunter. Ze liep weer naar buiten om de vrouw niet wakker te maken en hield haar broer in de gaten. "Ik wist dat je van vrouwelijk gezelschap hield maar een bloodhunter? En weet zei wat je bent?" Vroeg ze wat argwanend.

Widow liet hem weg zeweven en hij vloekte binnesmonds. Hij was wel blij dat ze niet veel lawaai maakte, hoe moest hij dit anders aan Liliana uitleggen? Ze kwam terug naar buiten na enkele minuten. "Ik wist dat je van vrouwelijk gezelschap hield maar een bloodhunter? En weet zei wat je bent?" Ze klonk nogal argwanend. "Ja, maar ik was uitgevloogen en wilde haar vermoorden, haar ouders zijn dood... Het waren Shape Shifters. Trouwens, je moet niet zitten te klagen, je bent niet veel beter hoor." Zijn stem was zacht en vriendelijk, hij glimlachte lichtjes. Kiba ging weer in de deuropening staan en leunde tegen de deurlijst. Dan voelde hij zich veiliger.

"Ja, maar ik was uitgevloogen en wilde haar vermoorden, haar ouders zijn dood... Het waren Shape Shifters. Trouwens, je moet niet zitten te klagen, je bent niet veel beter hoor." Zijn stem was zacht en vriendelijk, hij glimlachte lichtjes. Kiba ging weer in de deuropening staan en leunde tegen de deurlijst. Dan voelde hij zich veiliger. Widow knikte moeder zou blij zijn. Ze hield Hope vast en glimlachte een beetje. "Ik vind het niet erg hoor broertje maar wel uitkijken als je aan het "spelen bent anders word jij nog degene die mormels op de wereld zet." Zei ze grinnikend. Het zat vast in hun familie dat ze op bloodhunters vielen.

Hope volgde het gesprek niet echt en sprong uit haar moeders armen ze liep naar haar nonkel die tegen een deurlijst stond ze glimlachte al haar tandjes bloot en stak haar handen uit dat hij haar moezst oppakken. Hij keek haar alleen maar raar aan en toen voelde ze een nies opkomen ze richtte haar mond naar voren en toen nieste ze de kleine blauwe vlammen verschroeide zijn broek lichtjes en ze keek hem zenuwwachtig aan toen ze zijn pijnlijk gezicht zag. Toen stak ze haar handen weer uit dat hij haar moest oppakken. Ze hoorde haar moeder iets zeggen. "Ahja daarvoor kwam ik ook naar jouw ze is een draak net als jij en ik dacht mischien kan jij haar leren het te beheersen?"

"Ik vind het niet erg hoor broertje maar wel uitkijken als je aan het 'spelen' bent anders word jij nog degene die mormels op de wereld zet." Hij gromde kwaad maar hield zich in. Het kleine kind kwam tevoorschijn en spreidde haar armpjes. Hij keek vragend naar het meisje. Wat bedoelde ze? Hij keek paniekerig naar Widow, hij wist niet wat hij moest doen. Opeens werd het heet aan zijn broek en hij gromde pijnlijk. Hij klopte het vuur uit en keek daarna licht geïrriteerd naar Widow. "Ahja daarvoor kwam ik ook naar jouw ze is een draak net als jij en ik dacht mischien kan jij haar leren het te beheersen?" Voegde ze er nog aan toe. Kiba begon te schaterlachen. Hij keek sarcastisch naar Widow. "Je wilt dat ík je ga helpen met haar beheersing? Je weet zelf toch ook dat ik de slechtste shape shifter op aarde ben in dat opzicht? Ik hoop dat je een grapje maakte." Hij moest nog steeds zijn lach een beetje inhouden.

Widow zag hoe kiba haar wat paniekerig aankeek toen Hope haar armpjes spreidde. Widow grinnikte. "Ze wilt dat je haar oppakt." Toen moest Hope niezen en zette Kiba's broek even in brand. Widow moest even lachen. Ze hoorde Kia even grommen. Kiba begon te schaterlachen. Hij keek sarcastisch naar Widow. "Je wilt dat ík je ga helpen met haar beheersing? Je weet zelf toch ook dat ik de slechtste shape shifter op aarde ben in dat opzicht? Ik hoop dat je een grapje maakte." Hij moest nog steeds zijn lach een beetje inhouden. Widow keek hem even aan. "Mischien wel ja maar jij bent de enige draak waar ik Hope aan toevertrouw. En jij benttoch degene die altijd zit te jammeren om onze familie? Wel nu heb je eindelijk eens een familielid dat zich met jouw wilt bezighouden en dan gedraag je je als een bange kip." Zei ze wat spottend.

"Misschien wel ja maar jij bent de enige draak waar ik Hope aan toevertrouw. En jij benttoch degene die altijd zit te jammeren om onze familie? Wel nu heb je eindelijk eens een familielid dat zich met jouw wilt bezighouden en dan gedraag je je als een bange kip." Zei ze spottend. Hij keek zuur naar Widow. "Wat wil je! Ik heb gezien hoe onze ouders vermoord werden! Vlak voor mijn neus! Ik hou me niet echt bezig met kleine mini wezentjes, of hoe je zo ook moet noemen. Ik ken niks of van vriendschap en liefde, ik wil je kind niet harteloos maken zoals mij." Hij zuchtte diep en sloeg zijn armen over elkaar.

Ze hoorde haar mama en nonkel Kiba praten. "Wat wil je! Ik heb gezien hoe onze ouders vermoord werden! Vlak voor mijn neus! Ik hou me niet echt bezig met kleine mini wezentjes, of hoe je zo ook moet noemen. Ik ken niks of van vriendschap en liefde, ik wil je kind niet harteloos maken zoals mij." Hij zuchtte diep en sloeg zijn armen over elkaar. Hope keek hem aan en sprong zachtjes op hem ze hield zich aan hem vast en legde haar oor op de plaats van zijn hart ze hoorde gebonk. Ze hief haar hoofdje weer omhoog en keek hem recht aan. "U bent niet harteloos, u bent lief." Zei ze met een zachte engelenstem. Dit was de eerste volzin die ze sprak maar ze was zich er van bewust wat ze zei Hope was slim heel slim voor haar leeftijd. "Alstublieft nonkle Kiba" Zei ze met een smekend stemmetje.

Het Meisje, Hope, legde haar oor op de plaats van zijn hart. "U bent niet harteloos, u bent lief." Hij rolde met zijn ogen. "Alstublieft nonkle Kiba" "Neen, ik wil geen gemeen monster van je maken, ik wil de kleine eer die onze familie nog heeft behouden. Het is beter dat je moeder een goede draak zoekt." Kiba keek naar Widow. "Als je wil vlieg ik vandaag wel wat rond en zoek ik wel een draak die haar zou willen trainen. Ik kan gedachtes lezen dus ik merk of ze iets van plan zijn. Het is een slecht idee om mij haar te laten trainen." Hij zuchtte en keek naar de grond. Waarom wilde ze dat híj haar kind trainde. Hij zou een monster van haar maken, en wat als hij één van zijn uitbarstingen zou krijgen?

"Neen, ik wil geen gemeen monster van je maken, ik wil de kleine eer die onze familie nog heeft behouden. Het is beter dat je moeder een goede draak zoekt." Kiba keek naar Widow. Ze schudde haar hoofd. "Als je wil vlieg ik vandaag wel wat rond en zoek ik wel een draak die haar zou willen trainen. Ik kan gedachtes lezen dus ik merk of ze iets van plan zijn. Het is een slecht idee om mij haar te laten trainen." Hij zuchtte en keek naar de grond. Widow deed een stap naar hem toe en hief zijn kin omhoog. "Kiba ik wil geen andere draak jij bent de enige aan wie ik Hope toevertrouw. En je bent geen monster ander was Hope toch niet zo dol op je meneer grumpy? En wat zouden moeder en vader zeggen? Ze zouden vast zwaar teleurgesteld zijn omdat de familiedraak zijn kennis niet wilt delen met zijn PEETEKINDJE." Zei ze met een grijns.

Widow hief zijn kin omhoog. "Kiba ik wil geen andere draak jij bent de enige aan wie ik Hope toevertrouw. En je bent geen monster ander was Hope toch niet zo dol op je meneer grumpy? En wat zouden moeder en vader zeggen? Ze zouden vast zwaar teleurgesteld zijn omdat de familiedraak zijn kennis niet wilt delen met zijn PEETEKINDJE." Hij keek met grote ogen en was even in de war. "Wacht even. Bedoel je dat ík haar peter ben?" Hij keek wat verward naar Widow, dit had hij nooit verwacht. Maar dit betekende waarschijnlijk ook een ontmoeting met de vader. "Oké, ik zal het doen, maar alleen omdat ik peter ben. Maar wanneer ontmoet ik de vader eigenlijk eens?" Hij grijnsde.

Hij keek met grote ogen en was even in de war. "Wacht even. Bedoel je dat ík haar peter ben?" Ze knikte met een tevrede grijns op haar gezicht. "Oké, ik zal het doen, maar alleen omdat ik peter ben. Maar wanneer ontmoet ik de vader eigenlijk eens?" Hij grijnsde. Ze keek hem even twijfelend aan. "Euh ik weet het niet mischien zie je hem straks als ik Hope weer kom ophalen." Ze gaf Hope een kus op haar hoofd en keek haar aan. "Tot straks Hopeje maar wel beloven dat je je peter heel laat dus niet meer niezen oké lieverd?" Ze gaf Kiba ook een kus op zijn wang. "Ik ga maar ik kom haar straks wel weer halen goed broertje?" Ze wachtte niet op zijn antwoord en verdween voor hij kon knipperen ze moest nog wat bespreken met Robin...

"Euh ik weet het niet mischien zie je hem straks als ik Hope weer kom ophalen." Hij grinnekte en zag hoe ze een kus op Hopes voorhoofd gaf. "Tot straks Hopeje maar wel beloven dat je je peter heel laat dus niet meer niezen oké lieverd?" Kiba grinnikte. "Maak je geen zorgen, ik ben brandvrij." Widow gaf hem een kus op zijn wang. Hij bloosde lichtjes, niet van verlegenheid ofzo, nee, het was gewoon zo lang geleden dat een familielid dat gedaan had. Het deed hem denken aan zijn moeder. "Ik ga maar ik kom haar straks wel weer halen goed broertje?" Hij grijnsde, maar goed ook. Opeens was Widow verdwijnen. Leuk, nu stond hij hier alleen met dat kind. Hij had geen idee wat hij moest doen. Maar hij wist wie misschien wel. "Eeeeuuuuhh... Klein momentje." Hij draaide zich naar de deur. "LILIANA!!!! KOMT GE ME IS EFKES HELPE??? MIJN PETEKIND STAAT HIER AAN DE DEUR!!!!!!!!!!!!" Hij draaide zich om en keek naar Hope. "Dussss... Hope, ik ben Kiba..."

Mama gaf haar een kus op haar voorhoofd en verdween. Hope keek haar peter aan en lachtte naar hem. "Eeeeuuuuhh... Klein momentje." Hij draaide zich naar de deur. "LILIANA!!!! KOMT GE ME IS EFKES HELPE??? MIJN PETEKIND STAAT HIER AAN DE DEUR!!!!!!!!!!!!" Hij draaide zich om en keek naar Hope. "Dussss... Hope, ik ben Kiba..." Ze legde haar handen op zijn gezicht en voelde aan zijn babybil zachte huid ze fronste haar wenkbrauwen. "Waarom heb jij geen pluizel baard zoals papa?" Vroeg ze en toen legde ze haar handen voor haar mond. "Of komt de baardstelende fee ook bij jouw langs?!" Vroeg ze geschokt. Ze hoorde voetstappen en zag een jonge vrouw staan in een korte badjas ze zag er nogal moe uit wat Hope best verbaasde aangezien ze tot s'middags in haar bed had gelegen. Hope keek naar haar peter en vroeg zich af wie de naar papa ruikende vrouw was?

Liliana werd wakker toen ze Kiba iets hoorde roepen. Vreemd vond ze meestal liet hij haar slapen als hij haar de hele nacht in beslag had genomen. Ze stond met moeite op en wikkelde haar korte badjas om haar naakte lijf ze liep de trap af en zag Kiba toen staan met een meisje in zijn armen. Ze keek hem verbaasd aan en kruistte toen haar armen. Ze keek met strakke ogen naar Kiba. "Kiba heb jij mij iets uitte leggen?" Vroeg ze wat geschockt ze wist dat hij veel vrouwen had gehad maar hij zou toch niet serieus een dochter hebben?! En van wie was dat schattige meisje dan wel? Ze bleef Kiba vragend aankijken ze had niet goed verstaan dat het zijn petekind was maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ze nog nooit van Widow had gehoord.

Hope legde haar handen op zijn kaak en wangen. "Waarom heb jij geen pluizel baard zoals papa?" Hij kreunde. "Of komt de baardstelende fee ook bij jouw langs?!" Hij grinnikte "Nee, omdat ik er dan veel te oud uit zie en Liliana me dan lelijk vind. Ik had aan de baardenfee gevraagd om ervoor te zorgen dat er geen baard meer groeit." Hij grijnsde. Liliana verscheen in de deuropening. "Kiba heb jij mij iets uitte leggen?" Hij keek haar verward aan. "Wat bedoel je? Dit kind is van Widow, mijn zus. Ik ben peter." Hij grijnsde trots. "Ze heet Hope en ik moet haar helpen met haar draken kant onder controle te houden."

Ze zuchtte opgelucht en ze snapte niets van het hele baard verhaal. Maar ze was wel blij om te horen dat het zijn peetekind was en niet zijn dochter. Ze nam Hope uit zijn armen en lachtte naar haar. "Hallo Hope ik ben je tante Liliana. Wat ben jij een schatje zeg." Zei ze met een liefdevolle glimlach terwijl ze met Hope naar binnen liep en Kiba eigenlijk praktisch negeerde. Ze nam haar nichtje mee naar de keuken en zei dat ze koekjes gingen bakken. Liliana had sinds ze hier woonde nog nooit koekjes gebakken ookal waren haar koekjes heerlijk. Ze begon ze te bakken voor Hope en toen ze klaar waren gaf ze er een aan haar Hope at het glimlachend op en toen kwam Kiba eraan hij wilde er één pakken maar Liliana sloeg met een lepel op zijn hand. "Afblijven jij die zijn voor Hope!" Zei ze streng terwijl ze weer naar Hope keek. "Ooh wat ben jij toch een schatjje ik kan niet wachten tot ik zelf zo een lief klein prinsesje heb." Zei ze met een gelukzalige glimlach.

Liliana nam Hope in haar armen. "Hallo Hope ik ben je tante Liliana. Wat ben jij een schatje zeg." Kiba rolde met zijn ogen. Daarna verdween Liliana de keuken in. Ze gingen dus samen koekjes bakken. Kiba ging in de zetel zitten en begon een boek te lezen. Hij merkte dat de koekjes klaar waren en ging naar de keuken. Hij wilde ook een koekje nemen, maar Liliana klopte met de lepel op zijn hand. "Afblijven jij die zijn voor Hope!" Kiba haalde zijn schouders op. "Ooh wat ben jij toch een schatjje ik kan niet wachten tot ik zelf zo een lief klein prinsesje heb." Kiba slikte. Hij ging op de stoel naast Hope zitten, en net toen Liliana niet keek, gritste hij een koekje en stak het in één keer in zijn mond. Hij knipoogde naar Hope. "Jij kan goed koekjes bakken, dat mag je wel wat vaker komen doen." Zei hij glimlachend tegen Hope. Hij schraapte daarna zijn keel. "Hope, zeg als je klaar bent, dan kunnen we beginnen met je eerste les." Hij ging op de stoel zitten wachten tot Hope klaar was voor de training.

Liliana zag dat Kiba toch stiekem een koekje meegritste en ze keek hem even afkeurend aan. "Je moet het goede voorbeeld geven Kiba niet het slechte!" Zei ze terwijl ze de kommen begon af te wassen. Ze keek weer even naar Kiba toen hij zei dat hij met Hope wilde gaan trainen. "pas wel op Kiba... ik wil Hope nog heel terug zien" Dat was het enige wat ze zei en toen ging ze weer naar bed ze was de laatste dagen vermoeider dan anders ze wist niet evht hoe het kwam ....