What happens to me

Het was al een paar weke ngeleden dat ze samen met Ed en Syrax waren gevlucht naar het eiland van Razor, het was daar best wel lekker en ze kon zich helemaal los gaan als een hellhound, ze had daar genoeg ruimte voor training maar de laatste tijd begon het voor haar zwaarder te worden, het begon zwaarder te worden om haar mensen vorm aan te houden en Eda vroeg zich af wat er met haar aan de hand was. Dit klopte gewoon niet, had ze toch een ziekte opgevangen? Nee ze was echt heelmaal hersteld en ze kreeg nog steeds genoeg energie van de hell binnen dus het was ook onmogelijk dat ze ziek zou worden! Wat was er met haar aan de hand? Nouja het was nu niet belangerijk, Eda ging richting hun band huis, ze meost met Drake spreken. Ze wou weten hoe hij zich voelde, hoe het met hem was. Eda rende in haar ware vorm door het bos tot ze bij het huis in de buurt kwam, een vertrouwde huis waar ze jarenlang in had gewoont. Met een klein moeite nam Eda haar mensen vorm aan en liep naar de veranda waar ze 3x klopte voor ze op en bankje ging zitten wachtend op Drake.

Drake....

Zins hij Alina terug had gevonde en kort daarna dankzij Melody toch van het duivelszegel te zijn verlost was Drake vaker terug gegaan naar het band huis zoals voor Alina verdween. Ze waren net weer met een reputatie bezig geweest al miste hij Eda wel, maar goed die hing vas rond bij de ‘Prins‘ dus Drake maakte zich daar niet echt zorgen over. Toen er op de deur geklopt werd liep Drake naar de deur toe de andere achterlatend pingelend op hun instrumenten. Drake had verwacht ina te zien, maar zag inplaatst daar van Eda voor zijn neus staan. ‘Oh hoi Eda, hoe vergaat het met jouw? Je ziet er anders uit dan dat ik me kan herinneren. Is er iets gebeurd?‘ vroeg Drake en hij had geen zin om ruzie te gaan lopen maken, want hij was ook aardig een tijd ang weg geseest bij de band. Zijn gelaat was beter geworden en zijn huid tint was meer de kleur naar de menselijke kant toe gegaan, maar nog wel wat bleekjes al kon je zijn eerdere uitstekende jukbeenderen niet langer meer zien.

Eda hoorde de prachtige geluid van ee ngitaar en dat vervulde haar gehoor, Eda bleef lusitere en wachten op Drake, ze wist gewoon dat hij er was, dat kon ze voelen, ze kon zijn goede energie voelen. ‘Oh hoi Eda, hoe vergaat het met jouw? Je ziet er anders uit dan dat ik me kan herinneren. Is er iets gebeurd?‘ vroeg Drake, Eda glimlachte zacht toen ze naar hem keek, hij zag er een stuk beter uit en niet meer zo mager 'Ik zie dat jij weer eet?' Zei ze plagend en ging op de rand van de veranda zitten. 'Ik wou gewoon komen kijken of je nog leefde, je weet het maar nooit.' Zei ze grijnzend en keek rond, de laatste tijd was ze ook meer op haar omgeving gaan letten, bang dat hun iets aanvalt. 'Ja, ik voel me ook ee nstuk beter en zeker nadat ik mijn broer heb gevonden, je kent hem wel Ed.' Zei ze met een glimlach mar in haar ogen kon je zien dat haar iets dwars was.

Dus het ging goed met haar, hm? ‘gelukkig wel weer ja, maar dat komt mede doordat Alina me vertelt heeft waarom ze weg was gegaan. Ze bleek tegen haar wil in zwanger geraakt te zijn door iemand. Ik hoef niet te weten wie, dat heb ik Alina ookal verteld. Maar dat ik leef is ook dankzij Melody en mijn liefde voor Alina. Zonder haar zou ik het nooit gered hebben denk ik‘ zei Drake rustig en ging naast Eda zitten die rond bleef kijken. ‘Mag ik vragen waarom je zo nerveus bent?‘ vroeg Drake terwijl hij naar haar keek.

‘gelukkig wel weer ja, maar dat komt mede doordat Alina me vertelt heeft waarom ze weg was gegaan. Ze bleek tegen haar wil in zwanger geraakt te zijn door iemand. Ik hoef niet te weten wie, dat heb ik Alina ookal verteld. Maar dat ik leef is ook dankzij Melody en mijn liefde voor Alina. Zonder haar zou ik het nooit gered hebben denk ik‘ zei Drake rustig en ging naast Eda zitten die rond bleef kijken. ‘Mag ik vragen waarom je zo nerveus bent?‘ vroeg Drake terwijl hij naar haar keek. Eda keek hem recht in de ogen en slikte, 'zullen we ee nstuk lopen?' vroeg ze rustig maar zonder een antwoord af te wachten sprong ze p de grond en bego nte lopen, ze wist dat Drake haar zou volgen en toen ze verder weg van het huis waren zuchten Eda 'Drake i kwil gewoon met je praten als ee nvriend die lusiterd en mij advies geeft....' Begon ze en keek hem vluchtig aan voor ze verder ging 'Ik weet niet wat er met mij aan de hand is...Sinds ik met Sy en Ed op een eiland was beland voel ik me raar, ik ben vreselijk nerveus, bang dat iets ons aanvalt... Ik voel me kapot ook al krijg ik het nergie binnen en ik kan niet lang meer mijn menselijke vorm aan houden.' Zei Eda zuchtend en wreef met haar hand langs haar arm, deze gevoelens waren allemaal raar, ze had ze nooit gekend.

Eda deed echt raar zo had hij haar nog nooit mee gemaakt? Toch volgde hij haar en luisterde naar haar haperende uitleg. ‘Eda, Eda rustig! Ik weet niet wat je bedoelt, natuurlijk ben ik blij dat je je broer gevonden heb, maar waaom ben je bang op dat Eiland? Geen bloedhunter die jullie kennelijk volgt, maar toch doe je zo... zo raar?‘ suste Drake haar en levde zijn handen tegen haar kaken zodat ze hem aan moest kijken.

‘Eda, Eda rustig! Ik weet niet wat je bedoelt, natuurlijk ben ik blij dat je je broer gevonden heb, maar waaom ben je bang op dat Eiland? Geen bloedhunter die jullie kennelijk volgt, maar toch doe je zo... zo raar?‘ suste Drake haar en levde zijn handen tegen haar kaken zodat ze hem aan moest kijken. Eda gromde en haalde haar schouders op 'heb je wel geluisterd? Ik weet zelf niet eens wat er met mij gebeurd, ik ben bang...Bang dat er iets met mij gebeurd waardoor mijn lichaam gewond zal raken.' Nu pas besefte Eda wat ze zei en schudde haar hoofd, dit was te belachelijk voor woorden, ze was nooit bang! Ze ging altijd gevechten tegen moet 'Ik weet neit wat er gebeurd met mij.' Zei ze zacht en bleef hem aankijken.

Eda was dus bang!? ‘Waarom laat jij je dan niet nakijken door een healer?‘ vroeg Drake zachtjes en haalde zijn handen van haar af. Drake maakte zich zorgen om Eda en hoopte dat ze niet ter dood veroordeelt was? Satan kon soms erg gemeen zijn om zijn zin te krijgen, maar als hij een demon dood wilde hebben kreeg deze de meest rare dingen te voelen...

‘Waarom laat jij je dan niet nakijken door een healer?‘ vroeg Drake zachtjes en haalde zijn handen van haar af. Eda schudde haar hoofd 'Ik kan het niet, ik kan me bij niemand laten zien, hunters zoeken mij en Syrax, ik wil de andere mensen niet in gevaar brengen daarom blijf ik zover weg van de band.' Zei ze en legde haar hoofd op zijn schouder, ze had echt troost nodig, ze had hulp nodig en ze was bang. Elk ander hellhound zou denken dat ze zwanger was maar het kon gewoon niet, dat was buiten gesloten! Eda sleog haar armen om zijn middel en drukte zich tegen hem aan terwijl er stille tranen over haar wang stroomde.

Drake voelde dat Eda zich echt slecht voelde en ze troost zocht. Drake voelde zich schuldig omdat hij haar en de andere zolang alleen gelaten had. ‘Ik had jullie niet zo alleen moeten laten. Het spijt me Eda, het spijt me zeer.‘ zei hij met zachte stem en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wilde haar graag helpen, maar hij wist niet hoe?

‘Ik had jullie niet zo alleen moeten laten. Het spijt me Eda, het spijt me zeer.‘ zei hij met zachte stem en sloeg zijn armen om haar heen. Ze schudde haar hoofd maar verstopte wel haar hoofd. 'Het is niet jou schuld, jij kon er niks aan doen, het was mijn schuld dat ik weg ging van de band.' Zei ze zacht en kreunde toen pijn door haar heen schoot, het deed pijn en haar hele lichaam trilde van het pijn, dit was niet uitstaan baar, maar toen het opgehouden was hief ze haar hoofd op 'weet je waar ik zin in heb? Aardbeienijs, het is zo heerlijk koud en zoz lekker.' Het kwam er plotseling uit en ze begreep niet waar die trek vandaan kwam maar ze had er echt plotseling zin in.

Eda zei dat het niet zijn schuld was, waarna ze verkrampte van de pijn. ‘Eda, gaat het?‘ vroeg Drake bezorgd en keek haar ook zo aan voor hij haar vragend aan keek omdat ze vroeg dat ze zin in ijs had. ‘Volgens mij ben jij echt ziek Eda, want zo doe je anders nooit?!‘ mompelde Drake enschudden even zijn hoofd omdat ze zo deed.

‘Eda, gaat het?‘ hoorde ze ergens in de verte toen ze pijn had gehad, maar toen het overwas en ze plotseling zin had in aardbeienijs zag ze Drake's vragende blik. ‘Volgens mij ben jij echt ziek Eda, want zo doe je anders nooit?!‘ mompelde Drake enschudden even zijn hoofd, Ze keek hem vragend aan maar haalde toen haar schouders op 'Ach wat maakt het uit? Ik wil ijs net als toen we jong waren altijd naar de salon gingen die speciaal afgekoeld was en we ijs gingen halen!' Zei ze grijnzend, ja ze herrienrde haar mooie jeugd nog met Drake, ze konden altijd goed met elkaar overweg maar dat kwam vast door dat hun broers ook goed overweg met elkaar konden, ook al had Ed en een paar oudere broers van haar altijd de machtstrijd met Cervius over wie de leider was. 'Ach kom Drake, zet al je zorgen weg en we gaan ijshalen!' Zei ze en een kinderelijke glimlach was op haar gezicht die je eignelijk nooit meer zag sinds ze volwassen was geworden en te veel veratnwoordelijkheid had gekregen.

‘Weet je het zeker Eda?‘[b] vroeg Drake en keek opnieuw bezorgd. Drake liet Eda los en keerde zich half om. [B]‘Je zei net nog dat jij en Syrax gezocht werden? Maar als jij echt ijs wilt gaan halen?‘ zins zijn veranderibg was Drake mee serieuzer geworden en voelde zijn shift even zijn vleugels bewegen. Syrax was op het moment nog meer gezocht dan de twe groepen die zich tegen de koning stelde. Zijn blauwe ogen staarde voor zich uit, maar hij wist niet wat er nu moets gebeuren...

‘Weet je het zeker Eda?‘ vroeg Drake en keek opnieuw bezorgd. Drake liet Eda los en keerde zich half om. ‘Je zei net nog dat jij en Syrax gezocht werden? Maar als jij echt ijs wilt gaan halen?‘ Eda gromde en keerde zelf om. 'Goed dan, als jij een spel breker persee moet zijn is het jou keuze' grauwde Eda tegen Drake terwijl ze haar armen over elakar sloeg en begon te lopen, ze dacht echt met Drake lol te kunnen maken zo als vroeger maar dat wou hij blijkbaar niet en nu was ze boos op hem! Pff hij denkt echt dat hij alles is! Eda deed de cap van haar cape om zodat je haar gezicht niet zag. Tja stemmingwisseling was iets waar je hee lvoorzichtig mee om moest gaan, je wist nooit wat een zwangere vrouw bezielde, of ze was heel verdrietig en zocht troost, ze kon plotseling overslaan op super blij en daarna meteen boos worden om iets stoms.

xD

Drake kende geen vrouw die ooit zo gedaan had, maar hij had zo zijn vermoedens en besloot Eda te volgen. Hij shiften waardoor schitterende witte veren tevoorschijn kwamen waarvan zijn staartveren nog de mooiste waren wanneer ze doo de zon beschenen werden! Drake steeg op tot grote hoogte zodat zijn kleur verdoezelt werd.

Eda bleef mopperen en liep stevig door, ze merkte heelmaal niet dat Drake zich veranderde en haar volgde maar zo een gevoel had ze wel. Uiteindelijk veranderde Eda in haar ware vorm en rende een tijdje door tot ze bi jeen dorp aankwam waar ze terug veranderde en het mark op liep. Ze werd vervuld met verschillende geluiden en geuren, ze voelde zich misselijk maar ook tegelijke tijd werd ze ook overspoeld door warmte. Ze liep naar de kraam met fruit waar ze twijfelde, ze had geen zin meer in aardbeien maar koos daarvoor wel madarijenen, ze betaalde keurig en liep naar een rustig steeg waar ze op de muur ging zitten en de mandarijnen binnen te werken.

Ohkay? Eda gedroeg zich nu wel heel vreemd? Drake kon alles goed zien vanaf zijn plek, want zijn oven waren net zo scherp nu als die van een valk. Drake zweefde hoog door de lucht met zijn hemels blauwe ogen op Eda gericht. Het was gek haar zo in de gaten te houden, vroeger was dat juist anders om! Drake pikte aan de andere kant van de markt vier hunters op die over de mrkt liepen...

Eda voelde blik in haar boren en keek omhoog, ze kneep haar ogen samen en probeerde iets te ontdekken maar ze zag niks en toen alle mandareijnen op waren sprong ze van de muur af en lande netjes op haar voeten, Eda leek bijna wel een kat en niet po een hound en daar moest Eda om grinniken. 'Waarom grinnik je?' Hoorde ze een diepe dreigende stem en Eda hief haar hoofd op en zag 4 blood hunters voor haar staan. 'Om dat ik een stel idioten voor me zie.' Zei ze uitdagend en zag hoe de voorste boos werd 'Hier ga je voor boeten!' Zei de man boos en liet een of ander teken zien dat de jongen mochten aanvallen, Eda bleef heel kalm staan en toen ze dichter genoeg waren kwam er zwart rook uit har rug, natuurlijk was het illusie maar het was neit bedoelt om af te schrikken maar juist om verdedigen want de hunters zagen haar niet meer en ze sprong heel lenig over het muur en ging er achter zitten op een ton terwijl ze haar ogen sloot en liet het zwarte rook verdwijnen maar dat wqas niet het ergste want elke hunter zag hoe hun kamaraad begon te veranderen, te veranderen in enge monsters waar door iedereen afslachte, ze had van af het begin al gezien dat ze geen speciaal team waren.

Drake keek naarbeneden en zag dat Eda problemen had, maar dat loste ze simpel op en daar hoefte hij zich geen zorgen over te maken en daalde voor de zekerheid wat. Het kon nooit kwaad om oplettend te zijn. Drake beschreef een cirkel waardoor hij nog meer hunters op de herrie van de gestorven vier hunters af kwamen waaronder ook een speciale groep van 6 hunters. Drake herkende ze aan een embleem die op hun kappen waren bvestigt!!!

Toen alle hunters dood wren stond ze kalm op en liep richting het bos maar voor ze het bos in kon stappen schot er een pijnschok door haar lichaam en ze zakte op haar knieën, terwijl ze naar haar buik greep en kreunde, wat deed dit toch vreselijk pijn! Al het neergie leek wel uit Eda getrokke te worden. Ze had gewoon geen kracht meer om op te staan en verder te lopen, maar het was zo raar hoezo gebeurde dit met haar? Ze had nooit echt last er van als ze haar gaven gebruikte om iemand aan te vallen en nu plotseling wel? Wat gebeurde er toch met haar? Eda hield zich overiend met haar handne op de grond en kotste het inhoud er uit van haar maag, haar keel branden als gek en Eda hoorde voetstappen naderen.

Eda ging weg en daar was Drake wel blij om, maar de hunters volgde Eda‘s voetstappen. Drake hielt aes scherp in de gaten en volgde alles van boven af. Drake hoorde niet dat Eda moest spugen, maar zag het gebeuren. Zou ze echt zwanger kunnen wezen Drake dacht te lang na, wat de hunters had gehaalt en omringde haar met serieuze blikken. Drake zetten een duikvlucht in, maar was nog te verweg om meteen in te kunnen grijpen...

Eda voelde zich echt slecht en toen haar maag eindelijk en beetje tot rust kwam zag ze dat ze werd omringd door hunters die haar met serieuze blik aankeken. Eda begon te grommen en nam har vorm aan, ze voelde zich bedreigd waardoor ze automatisch terug veranderde, toen de hunters haar zagen schrokken ze maar herstelde zich gauw en begonnen haar aan te vallen. Eda was nog steeds niet helemaal goed in haar hoodf maar ze deed het automatisch, het doden was in haar systeem gegriffen, maar door dat ze verzwakt was en iets haar kracht beroofde voelde al gauw scherp metaal op haar huid.

Drake zag hoe ze Eda aanvielen. Dit ging niet goed helemaal niet goed!. Drake spreiden zijn vleugels op het laatste moment en greep de ene blood hunter na de andere om die bij Eda weg te trekken en weg te smijten. Steeds had hij wel zijn vleugels nodig om hoogte te winnen en de hunters ergens van grote hoogte los te laten. Sommige waren vrbaasd om een enorme witte vogel in de verenpracht van een fenix te zien!!! Drake scheerde voorbij en zag dat ze het met zijn tweén niet gingen winnen dus greep hij Eda nu bij haar schouders vast en sleurde haar mee de lucht in. Hij wist niet of ze helder was of niet, maar Drake moest haar hier weg hebben! Zijn vleugels waren geschapen om grote snelheden te halen in korte tijd met of zonder gewicht. Door Eda moest hij een tandje erbij zetten, maar het ging en Drake vloog al snel boven niets anders dan bomen...

Het ging niet goed met haar en ze was echter dol blij dat Drake haar te hulp schoot in zij nwitte gedaante. Eda bleef aanvallen of ontwijke nals het moest en al gauw had ze overal wonden. EN echt serieuze ze was blij dat Drake haar optilde en ze wegvlogen, amar in haar ware gedaante woog ze zwaar dus nam ze met hee lveel meoite haar mensen vorm zodat Drake het makkelijker had. Eda keek naar beneden terwijl ze vlogen maar verloor haar bewustzijn omdat ze te moe was, te zwak...