Need some time to think.

Adelyna zuchtte ze werd nerveus door de hele tijd te zitten niksen in haar huis. haar zwarte haren kamde ze even vluchtig nam doen haar wapens, stak die toen in haar haar riem die ze om haar broek deed. Haar cape trok ze over haar heen en verborg daarna toen haar hoofd onder de kap zodat alleen nog maar haar lippen en haar kin te zien waren. Met sierlijke passen stapte ze naar buiten. Geeuwend rekte ze zich uit. Ze had al een tijdje niet meer zo goed geslapen, toen ze het nieuws had gehoord dat haar neef, hier op aarde was. Het baarde haar zorgen omdat ze geen enkel idee had wat hij zijn zaken hier op aarde was. Het frustreerde haar, het zorgde ervoor dat ze al een tijdje gespannen was. Waarom kwam hij oppeens tevoorschijnt? Dat kon dus echt alleen maar slecht nieuws betekenen, en nog niet een beetje ook. Met een gespannen lichaam stapte ze richting haar hengst legde het zadel toen op zijn rug. Zorgde ervoor dat het er stevig vast zat en klom toen met gemak op de grote hengst. "Goed, laten we maar gaan" Sprak ze meer tegen zichzelf, trok aan de teugels zodat hij naar links draaide. Ze duwde haar hielen in zijn flanken waardoor hij in een lichte draf door de straten ging. Haar donker rode cape wapperde achter haar aan als een vlag. Lyna stuurde haar hengst naar het strand. Ze had wat frisse lucht nodig en hier bij de opeen geplakte huizen zorgde ervoor dat ze zich teveel opgesloten voelt, binnekort zal ze misschien haar eigen huis kopen. Ze zal het nog wel zien. Misschien wat dicht bij het strand dan? Nadat ze de hoeven van de hengst niet meer op de grond hoorde rijden keek ze verbaasd op en merkte dat ze niet had gemerkt dat ze al op het strand was, zo diep in gedachten was ze geweest. Ze liet haar paard galloperen juist in het water zodat alleen zijn hoeven onder water stond. Na een lange tijdje hem te hebben laten galoperen, liet ze de teugels los zodat hij zijn eigen slome temp in stap kon zetten en wat kon uithuigen. Lyna keek vanonder haar kap naar de horizon en genoot van de zon dat weg zakte.

Sinds enkele weken was Etricus weer terug in de stad. Hij huurde een kamer in een Taverne, dat klein en donker was. Meer had Etricus eigenlijk ook niet nodig, want hij was daar alleen om te slapen. De rest bracht hij buiten door om de stad te verkennen, te trainen of gewoon niks te doen. Ergens tegen de middag werd hij wakker door de zon op zijn gezicht, die door het smalle raampje in de muur tegenover zijn bed scheen. Hij bleef nog enkele minuten liggen, genietend van de warme en bedenkend wat hij zal gaan doen. Er waren geen nieuwe Bountys geplaatst waar de posters normaal hingen na de twee gezochte criminelen te hebben gevangen en afgeleverd. Hij had over het incident bij de andere Taverne ook niks meer gehoord. Hij had daar geluk mee gehad, maar moest toch voorzichtig zijn. Hij had nog steeds zijn vampier kant niet helemaal geaccepteerd, maar hij was blij dat hij zich nog niet vaak hoefde te voedden. Met een zucht ging hij overeind zitten en stapte uit bed, die kraakte bij elke beweging die hij maakte. Door zijn gehoor, dat zich in de afgelopen tijd had verscherpt naarmate zijn vampier kant verder groeide, hoorde hij alles wat in de Taverne gebeurde. Hij had echter geluk dat hij een vaste slaper was, en hij niet bij elk geluid wakker werd als zijn buren bijvoorbeeld weer eens bezig waren! Hij geeuwde en rekte zich uit, en liep naar het raampje dat hij open deed om frisse lucht binnen te laten. Hij trok een wit shirt aan met zijn favoriete leren jack. Zijn zwarte spijkerbroek die hij aan deed had 3 scheuren rechts bovenin, veroorzaakt door een Demon enkele dagen terug. Hij vond het wel iets hebben, dus gooide de broek ook niet weg. Nadat hij zijn riem met kogels, een buidel met geld en zijn wapens om had gegespt en zijn schoenen aan had gedaan liep hij de krakende houten trap af zijn kamer uit. Onderaan werd hij verwelkomd door vrolijk gegil. 'Etricuuuus!' werd er vrolijk geroepen, en voor hij nog een stap kon verzetten hing er aan elk been een jongetje. De tweeling van 5 jaar, kleinzoontjes van de eigenaar van de Taverne, keken tegen hem op. Hij moest altijd zijn avonturen vertellen, of ze lieten hem niet eerder met rust. Hij verzon alles grotendeels, aangezien hij hen geen nachtmerries wou bezorgen ondanks Etricus een behoorlijke rotzak kon zijn. 'Wat ga je dooeen?' Vroegen ze tegelijk nieuwschierig. 'Boeven vangen' loog Etricus, en keek omlaag met een smalle grijns. Hij wou eigenlijk gewoon naar het strand, om even te zwemmen of te hard lopen. 'Laat Etricus met rust jongens' Zei de Taverne eigenaar, die binnenkwam vanuit de keuken met een theedoek over zijn linker schouder. Etricus begroete de man met een knikje, en de 2 jongetjes lieten zijn onderbenen los. Nadat hij hen een aai door hun blonde krullende haren had gegeven liep hij naar buiten. De winkelstraat was vol mensen, maar de Taverne was nog rustig, aangezien het pas middag was. Meestal was het in de avond erg druk, maar daardoor kon Etricus zich altijd goed verbergen voor de Demonen die hem nog steeds najoegen. Hij liep rustig door de straten en keek bij allerlei kraampjes toen hij het grote plein over liep. De middag verstreek, maar hij besloot toch nog naar het strand te gaan. Na bijna een halfuur was hij er, en zag dat het rustig was. Hij begon te rennen over het goudkleurige zand, en zette er steeds meer vaart in tot hij zo'n 6 kilometer verder was. Toen hij bij een boom in de duinen kwam ging zijn ademhaling nauwelijks sneller. De zon hing nog voor enkele uren boven de horizon voor het verdween achter de zee. Met een tevreden zucht plofte hij tegen het boomschors. Zijn blik viel op iemand die richting hem reed, zijn of haar gezicht half verborgen, enkele honderden meters bij hem vandaan over het uitgestrekte strand. Behoedzaam fronste hij zijn wenkbrauwen, waarna hij zijn Revolver uit de holster haalde en op zijn schoot neer legde.

Adelyna geeuwde, half leunend voorover gebogen. De laatste paar dagen...vermoeid wreef ze in haar ogen. Ze wist dat ze zich teveel zorgen maakte. Maar ze kon er nu eenmaal niks aan doen. Lyna had hard moeten werken om de hoge status te krijgen dat ze nu heeft, zeker harder dan de normale hunters doordat zij maar een halfblood is, en dus de kans zou kunnen grijpen om 'zich te voegen bij de shifters' verontwaardigd snoof ze, ze had duizend keer gezegt dat ze dat nooit zou doen, desnoods zal ze het zoveel keer blijven zeggen. Uiteindelijk hebben ze het 'half' geaccepteerd en haar een hoge rang geven na haar hard werk, natuurlijk niet zo heel hoog dat ze al de geheime brieven kon ontvangen, nee dat juist niet maar dat begreep ze. Opnieuw zal Adelyna daarvoor moeten werken en hun vertrouwen helemaal verdienen of beter gezegt krijgen. Doen haar hengst iets uitspookte schoten haar ogen weer open. Zo te zien was Lyna wat in slaap gedobbeld. Ah wat rust had ze deze dagen wel hard nodig. Vluchtig veegde Lyna de slaap uit haar ogen waarna ze dan ook in haar ooghoeken iemand zag zitten op het strand. Even snoof ze zijn geur goed op. Het rook niet naar een shifter, nouja ze was het niet zo zeker maar dat kwam ook doordat ze een halfblood was ze niet helemaal op haar sterker zintuigen kan vertrouwen, nouja die zijn sterker dan van hunters maar wel niet zo sterk als de echte shifters. Met een snelle beweging nam ze weer haar teugels vast en steurde haar hengst naar de man wat verderop. Een geamuseerde grijns sierde haar lippen toen ze de revolver op zijn schoot zag leggen."Ben je zo achterdochtig" Sprak ze sceptich maar deed haar niet de kap van haar hoofd, die lag daar nu goed dus liet ze het zo met rust. "Je mag gerust jou revolver opbergen, ben niks van plan om te doen " Ging ze rustig verder met haar melodieuze stem. en keek hem geamuseerd aan terwijl hij alleen maar zwart zag onder haar kap.

-sorry voor de late post -

( Maakt niet uit, heb het ook druk gehad )

Etricus richtte zijn blik naar de Horizon. Zo nu en dan kon hij walvissen lucht zien halen, water hoog uit hun spuitgaten blazend. Hij ging wat rechter tegen de boom zitten, en pakte een kogel van zijn riem die hij tussen zijn vingers liet rollen. Nieuwschierig keek hij naar de gedaante op het paard, dat half voorover leek te hangen. Met fronsende wenkbrouwen keek hij naar de persoon toen die dichter bij hem kwam. Deze ging wat rechter op zitten, en reed naar hem toe. De onzichtbare runen op de ruggen van zijn handen bleven onzichtbaar, maar hij voelde het vreemd kriebelen, anders dan wanneer er een Demon in de buurt was. Etricus keek zo neutraal mogelijk, maar bleef op zijn hoede. 'Ben je zo achterdochtig, je mag gerust jou revolver opbergen, ben niks van plan om te doen.' Sprak ze. Het klonk duidelijk als een vrouw. Etricus glimlachte, en keek naar de plek waar het gezicht van de vrouw in het donker was gehuld. 'Zegt degene met een kap op bij dit weer' Zei hij, en een smalle grijns krulde om zijn mond. Zijn hoektanden waren enkele milimeters gegroeid, die net onder zijn bovenlip uit kwamen wanneer hij grijnsde. 'En wanneer ik mijn Revolver op berg maak ik zelf wel uit.' Vervolgde hij, en pakte de Revolver in zijn rechter hand, richte snel op de vrouw en haalde de trekker over. Er klonk slechts een 'klik' en het magazijn sprong open, die leeg was. Hij vond het jammer de gezichtsuitdrukking van de vrouw niet te kunnen zien. Niet iedereen kon zijn zwarte humor waarderen. Hij pakte wat kogels, en stond op om meer op ooghoogte te komen. Met zijn lengte van 187cm kwam hij tot ongeveer haar schouder, en grinnikte zacht. 'En wat komt madame doen op dit tijdstip, op het strand, met een halfvampier zoals ik?' Vroeg hij poeslief, haar aan blijven kijkend terwijl hij het magazijn vulde met de kogels. Toen hij klaar was met een tempo die hij in zijn jaren van ervaring had opgedaan stopte hij de Revolver weg in een holster onder zijn jack.

Rustig keek ze hem aan, het heeft natuurlijk soms zo zijn voordelen om je gezicht te kunnen verbergen, zoals als je super woedend bent maar je stem prima onder controle hebt hem oppeens aan te vallen, degene zou het niet zien aankomen want ze had niet laten zien dat ze een aanval van plan zou zijn. Niet dat ze nu zou aanvallen. Nee dat niet nee. 'Zegt degene met een kap op bij dit weer' Zei hij, en een smalle grijns krulde om zijn mond. Lyna grinnikte eventjes lichtjes."Kan ik makkelijk mijn vermoeidheid verbergen" Sprak ze schouderophalend naar de waarheid. 'En wanneer ik mijn Revolver op berg maak ik zelf wel uit.' Vervolgde hij, Nonchalant haalde Adelyna haar schouders op. Hij begon op haar te mikken, haar hart ging snel tekeer, ze wist dat ze wel gewond zou geraken maar het niet fantaal kan zijn, toch niet voor haar. Toch hield ze haar gezicht in de plooi. Zo te zien was het maar om haar bang te maken doordat er alleen maar een klik te horen was. Lyna zuchtte Draaide haar voet dan lenig over de hengst en lande toen geruisloos op de grond. het was nogal onbeleefd om vanaf op je paard de persoon aan te spreken. Ze ging maar niet op in met zijn laatste woorden. Dat zal ze hem dus niet gunnen, maar goed het was dan ook niet een wedstrijd. Hij stond recht waardoor hij nu op ooghoogte was en keek haar strak aan. Ja ze moest nu wel naar boven kijken om hem aan te kijken maar goed. . 'En wat komt madame doen op dit tijdstip, op het strand, met een halfvampier zoals ik?' Vroeg hij poeslief. Rustig deed ze de kap van haar hoofd en zette enkele stappen dichterbij waardoor ze maar enkele centimeteres verwijderd waren van elkaar."Geen idee" Sprak ze ijzig rustig maar ook met een lieve ondertoon er tussen door."Vertel jij het maar, waarom is zo'n...gast als jij hier op het strand als met een dame als ik." Ze zei helemaal niet een engel zoals hij had gezegt dat hij een halfvampier was. en knap had ze ook achter wegen gelaten.

De vrouw zuchte, en Etricus kon niet opmaken of het een geërgerde zucht was of een van opluchting. Ze stapte af, en kwam nu tot zijn schouders. Een onbekende geur drong in zijn neus. Hij had nog niet eerder een Engel ontmoet, dus wist ook niet hoe ze roken. Hij wist wel dat de meeste Gevallen Engelen en Demonen onder de tiranie van De Duivel stonden, maar dat kon niet altijd het geval zijn. Toen ze haar kap af deed en naar hem toe liep tot ze enkele centimeters van elkaar verwijderd waren dacht hij dat ze hem een klap zou geven, wat hij ergens misschien ook wel verdiende. Maar ze deed het niet, ze keek hem aan, en Etricus voelde zijn wangen warm worden toen hij bloosde onder zijn door de zon gebruinde huid. 'Geen idee, vertel jij het maar, waarom is zo'n...gast als jij hier op het strand als met een dame als ik.' Zei de jonge vrouw. 'Ik ehh.. Sorry voor dat wapen..' Stamelde Etricus, die zichzelf nu wel een klap kon geven. Hij had nu eenmaal een zwak voor vrouwen. 'Ik dacht dat je.. Misschien een Demon was..' Mompelde hij, en werd nog roder. Hij hoopte dat ze het niet zou zien door het licht van de ondergaande zon. verdomme, je bent een Premiejager, gedraag je als een kerel. Zei een miezerig stemmetje in zijn gedachten. Etricus zuchte, en keek de vrouw met een glimlach aan. 'Waar zijn mijn manieren.. Ik ben hier op het strand gekomen om mijn gedachten te verzetten. Mijn naam is Etricus Torath, ook wel bekend als een Premiejager' Zei hij, dit keer met een vaste stem, en stak een grote hand naar haar uit.

Rustig keek ze hem afwachtend aan, negeerde het dat ze de hele tijd haar hoofd omhoog moest houden om hem rechtaan te kunnen kijken. Een koele maar sierlijke grijns sierde de hele tijd haar lippen terwijl ze op zijn antwoord afwachtte. Heel lichtjes begon hij te blozen. Het verbaasd haar lichtjes maar dat liet ze wel niet merken, en het amuseerde haar. Het was gewoon schattig om een gast te zien blozen, dat kom je tegenwoordig ook niet iedere dag meer mee. Zou ze hem ermee plagen? Ah ze zal wel zien wat ze ermee zou doen. 'Ik ehh.. Sorry voor dat wapen.. Veronschuldigde hij zich. En ruststellende glimlach zorgde ervoor dat haar ogen wat begonnen te twinkelen. 'Ik dacht dat je.. Misschien een Demon was..' En werd toen nog roder. Een licht gegrinnik ontsnapte uit haar keelgat."Oja" sprak ze wat vaagjes. "Ik hoop dat je daar niet meer aandacht nadat ik mijn kap had afgedaan, " Vroeg ze nieuwsgierig terwijl de gerustellende glimlach naar een geamuseerde veranderde."Want of je het weet of niet, maar dat is dus voor mij een hele grote belediging hoor" Sprak ze grinnikend. Ja ze moest echt niks hebben van die demonen. Lyna kon het niet laten en klopte kort en zachtjes op zijn blozende wangen."Heb je het zo warm dat je begint te blozen" Sprak ze liefjes en plagend en keek hem lachend aan. 'Waar zijn mijn manieren.. Ik ben hier op het strand gekomen om mijn gedachten te verzetten. Mijn naam is Etricus Torath, ook wel bekend als een Premiejager' stelde hij zich voor. ze nam zijn hand aan en schudde die even, nam toen die met beide handen vast."Wou mijn handen zijn klein vergeleken met die van jou" Grinnikte ze terwijl ze zijn hand teder vasthield. Ah wat plaagde ze hem toch zo graag. Uiteindelijk liet ze zijn hand wel los."Aangenaam, ik heet Adelyna, niets meer en niets minder" Stelde zij zich nu beleefd en vriendelijk voor.

Etricus keek wat gegeneerd toen de vrouw hem op een wang klopte. Als de Demonen of zijn vijanden dit zagen zouden ze het in hun broeken doen van het lachen! Etricus keek naar haar handen die de zijn uitgestoken hand vast hield. Etricus grinnikte toen ze zei dat haar handen klein waren in vergelijking met de zijne. 'Aangenaam, Adelyna' Zei hij toen ze zich voorstelde, en gaf een kus op een van haar handen, die hij vervolgens weer rustig los liet. Hij kon soms een rotzak zijn, maar toch had hij ook zijn betere kanten, die hij met de paplepel kreeg ingegoten van zijn vader. Hij was opgegroeid in een herenhuis aan de rand van de stad toen zijn vader nog in het leger van de koning zat als Veldmaarschalk, ondanks dat hij een Vampier was. Later waren ze vertrokken naar een dorp waar zijn ouders de rest van hun leven sleten, al trok zijn vader zo nu en dan nog wel rond aangezien hij net als Etricus niet graag op één plek bleef. Etricus wendde zich half naar de zee, en keek naar de zon die nu als een gloeiende cirkel boven het water oppervlakte leek te hangen. Het werd nu al een stuk frisser, en Etricus keek weer naar Adelyna. 'Kan ik je misschien een drankje in de Taverne verderop aanbieden als goedmakertje?' Vroeg hij beleefd. Achter de Taverne waren stallen waar ze haar paard eventueel kwijt zou kunnen.

Ze kon het gewoon niet laten door hem wat te plagen toen hij begon te blozen. Ah ze waren toch alleen, Lyna was niet zo het type dat iemand zou plagen waar anderen bij zouden zijn, alhoewel het was wel een idee om over na te denken...Ah ze zal er later wel nog eens over na te denken. 'Aangenaam, Adelyna' Zei hij , en gaf een kus op een van haar handen, die hij vervolgens weer rustig los liet.Een lieve maar wel geamuseerde grijns sierde haar lippen."Zo te zien toch een gentlemen" Vroeg ze half plagend en kijkt hem dan ook grijnsend aan en streek ondertussen enkele plukjes haar van voor haar ogen weer opnieuw aan de kant achter haar oren. 'Kan ik je misschien een drankje in de Taverne verderop aanbieden als goedmakertje?' Vroeg hij beleefd. Ze dacht er even over na. Voor het moment had ze toch niet echt veel dingen te doen dat echt gedaan moesten worden, dus het kon waarschijnlijk geen kwaad."Graag, tegen een drankje kan ik toch geen nee zeggen" antwoorde ze rustig en nam gewoon de teugels van de hengst en wachtte tot hij aanstalte zou maken om naar de taverne te gaan.

-sorry kortheid, posten gaat moeilijk als je buiten zit *.*-

Adelyna zei dat ze tegen een drankje geen nee kon zeggen, en Etricus knikte kort. 'Prima, dan lopen we over het strand terug. Verderop kunnen we de stad in.' Zei hij, en liep rustig over het strand langs het water. Zijn donkere haren die al een poos niet geknipt waren dwarrelden voor zijn gezicht bij een windvlaag van de frisse zeelucht. Niet de moeite nemend het weg te vegen sjokte hij door, en hoorde dat Adelyna met haar paard volgde. Etricus deed zijn handen in de zakken van zijn zwarte gehavende spijkerbroek, en neuriede een liedje die hij ooit had gehoord. Hij zag er niet echt als een gentlemen uit, zoals Adelyna hem eerder noemde. Hij leek eerder op een rover met zijn littekens en leren jack. Maar het kon hem niet zo schelen, het was ook niet zo dat hij veel tijd door bracht met nette lui, tenzij ze hem betaalden om iemand die bij hen in de schuld stond op te zoeken. Op sommige plekken wisten de mensen zijn naam, en de reizen die hij moest maken waren soms ver en door de wildernis heen, maar het betaalde goed en intussen had hij al een behoorlijk kapitaaltje bij elkaar gespaard, maar voorlopig was hij tevreden met het kleine kamertje in de taverne. Etricus wendde zich uiteindelijk tot Adelyna toen ze de stad binnen kwamen. 'De Taverne is aan de andere kant van de grote markt, je kan je paard achter in de lege stal plaatsen naast de mijne, een grote Vos.' Zei Etricus met een smalle glimlach. 'Wat wil je te drinken? Vervolgde hij vragend terwijl ze de steeds leger wordende straten betraden. Kinderen werden door hun ouders in huis gehaald, en de meeste kraampjes waren al leeg. Etricus begon nu ook wel honger te krijgen, maar zou gewoon voedsel eten. Hij was nog geen volledige vampier, en kon het daar voorlopig nog mee doen, tot zijn opluchting. Toch wist hij dat hij niet lang kon wachten, waar Razor hem voor had gewaarschuwd. Hij had geluk gehad met zijn laatste aanval toen hij bijna een man had doodgeslagen, en wou dat niet nogmaals laten gebeuren!

Terwijl Lyna wachtte ging ze even met haar vingers door de manen van de zwarte hengst. Klopte toen even op de hals en keek daarna weer naar Etricus. Haar bruine haren kwamen even voor haar ogen te liggen maar die streek ze weer nonchalant van voor haar gezicht weg en stak die achter haar oor bij de rest. prima, dan lopen we over het strand terug. Verderop kunnen we de stad in.' zei hij Even keek ze naar die richting en knikte toen ook dat ze het had begrepen. Toen hij aanstalte maakte om te vertrekken volgde ze hem zwijgzaam. Het maakte haar niet veel uit naar waar ze gingen. Ze had voor het moment toch helemaal niks te doen. En anders zou ze zich toch alleen maar vervelen. 'De Taverne is aan de andere kant van de grote markt, je kan je paard achter in de lege stal plaatsen naast de mijne, een grote Vos.' Zei Etricus met een smalle glimlach. Adelyna glimlachte kort als antwoord terug. 'Wat wil je te drinken? Vervolgde hij vragend. even dacht Adelyna daar over na. Grijnsde toen."Verras me maar" Verklaarde ze grinnikend. Lyna keek rustig rond. Het werd hier stillaan wel leeg, moest ze bekennen. niet dat het haar wat kon schelen. Nadat ze bij de taverne waren gearriveerd. Knikte ze even om aan te duiden dat hij maar al een plaatje mocht gaan zoeken. Ondertussen stapte Adelyna met de hengst naar achter voor de stallen. Zag de vos meteen, rook zelfs dat hij de geur van etricus droeg. Ze zette haar zwarte hengst erbij en keerde toen terug. Een staljongen kwam in haar ooghoeken tevoorschijnt. "Verzorg mijn zwarte hengst even wil je." sprak ze wat bevelend tegen te jongen en gaf hem er wat geld voor. Daarna ging ze de taverne binnen. Liet haar ogen door de zaal glijden en vond hem al snel. Met sierlijke stappen ging ze bij hem zitten."so" Begon ze liefjes." Wat heb je voor mij besteld." vroeg ze glimlachend, nieuwsgierig naar zijn keus voor haar.

Adelyna glimlachte terug en zei dat hij haar wel mocht verrassen met een drankje. Etricus knikte terwijl ze naar de stal ging met haar zwarte hengst. Toen hij de deur opende kwam een geroezemoes van stemmen tegemoet. Het was behoorlijk druk, maar met een gezellige sfeer. Er gingen net mensen weg bij een tafeltje bij het raam, en terwijl het werd opgeruimd bestelde Etricus twee glazen Honingwijn. Het proefde een beetje naar honing, tintelde heerlijk op je tong wanneer je het dronk en een warm gevoel gevoel in je maag gaf. Nadat het tafeltje schoon was nam hij plaats met uitzicht op de deur. Sinds zijn aankomst in Doole had hij veel nieuwe vijanden erbij, vooral nu zijn Shifters kant langzamerhand naar boven kwam. Hij wist echter niet dat Adelyna bij het leger van de koning hoorde, en glimlachte breed toen ze binnenkwam en bij hem aanschoof. Ze vroeg naar wat hij had besteld, en net op dat moment kwam een serveerder met hun drankjes naar de tafel. 'Honingwijn, ik hoop dat je het lekker vind.' Zei hij, een glas naar haar op heffend terwijl de kaars tussen hen in een gloed op zijn gezicht wierp. 'Proost' vervolgde hij en nam een vervolgens een slokje. Hij glimlachte weer toen hij zijn favoriete drankje door zijn keel voelde gaan.

Adelyna zou de jongen normaal gezien niet betalen. Daar zou ze het nu niet van in zien omdat het zijn werk was als staljongen. Maar ze wist hoe de hengst was. eentje die verstand had. Ze kon met het zwart paard nu wel goed mee overweg. Maar laat Lyna zeggen, hun eerste ontmoeting en hun training was niet iets dat je zou zien als twee dikke vriendje. Gelukkig was het de laatste tijd toch wel al wat verbeterd. Perfect kon je het nu ook weer niet noemen. Ze had de jongen daarstraks nog succes gewenst, en die maar vreemd kijken omdat hij het niet begreep...nog niet dan waarschijnlijk nu wel. 'Honingwijn, ik hoop dat je het lekker vind.' antwoorde hij op haar vraag wat hij had besteld. De kaarst stond tussen hen in"Nog nooit geproefd, maar voor alles is er een eerste keer toch." Grinnikte ze en nam de drank van hem aan. 'Proost' vervolgde hij. Lyna nam samen met Etricus een slok van haar honingwijn. Het zorgde dat ze warmer kreeg. Het was een nog lekkere smaak moest ze toegeven."En waar proost je op" Vroeg ze lachend."En ik moet toegeven dat het nog lekker is ook" Vervolgde ze en nam nog een korte slok van de wijn. De smaak van honing vulde haar mond.

Aan de gezichtsuitdrukking van Adelyna kon Etricus zien dat ze het drankje ook lekker vond. Het gaf hem enige genoegdoening, want hij had nooit echt veel contact met vrouwen gehad, dat toch wel een beetje begon te knagen. Hij was nu een volwassen jonge man, en ondanks zijn drukke werk maakte het hem niet veel anders dat andere Mannen van zijn leeftijd. Toch was hij best verlegen bij dit soort situaties, en was dus ook behoorlijk zwijgzaam. Toch hakte hij de knoop door, en Adelyna vroeg hem vervolgens waar hij op proostte. 'Een goede toekomst, denk ik. Het verleden heeft me al genoeg narigheid gebracht, en nu ik weer hier ben na op mijn zesde te zijn vertrokken hoop ik er toch het beste van te maken.' Zei hij, en nam weer een flinke slok van de honingwijn. Het bracht oude gedachten op, en met een glimlach dacht hij terug aan die keer dat zijn vier jaar oudere broer en hij op zijn vijftiende verjaardag zo dronken waren dat ze niet meer wisten wat onder of boven was. Hun Vampirisme was nog niet sterk aanwezig, en zoals volledige Vampieren konden ze toen nog niet goed tegen te veel Alcohol, terwijl een Vampier toch eerst een halve ton sterke drank leeg moest drinken alvorens iets te voelen door hun sterke bloed, dat eigenlijk gif was wanneer je het binnen kreeg. Maar hun vader was woest, en ze hadden hun kater buiten uit moeten slapen. Als een van de hoogste officieren van de koning was hij streng geweest en had zijn twee zoons met de harde hand opgevoed. Al voor ze de stad vertrokken waren leerde hij Etricus zwaardvechten en schieten, dat hem had gevormd tot hij nu was. De trainingen was hij steeds verder op gaan voeren, dat hem uiteindelijk had gemaakt tot wat hij nu was. 'Zeg me eens, wat doe jij zoal?' Vroeg Etricus nieuwsgierig, zich weer op Adelyna richtend.

Lyna vroeg zich nu wel af hoe de staljongen het er nu vanaf zou brengen. Even liet ze haar ogen naar de deur glijden. Waarschijnlijk red hij het wel nog half, anders was hij wel hier al vol kneuzingen naar binnen gestormt en haar komen waarschuwen voor weet ze wat allemaal. Leuke gedachten waren het. Maar zo te zien was de jongen nog redelijk sterk. Zoals ze had verwacht toen ze de jongen aan had gesproken. Maar Adelyna was geduldig. Wachten kon helemaal niet kwaad, de jongen zal wel komen. Er was nog genoeg tijd voor haar over. 'Een goede toekomst, denk ik. Het verleden heeft me al genoeg narigheid gebracht, en nu ik weer hier ben na op mijn zesde te zijn vertrokken hoop ik er toch het beste van te maken.' Zei hij, en nam weer een flinke slok van de honingwijn. Een rustige glimlach sierde Adelyna haar lippen en knikte. 'Zeg me eens, wat doe jij zoal?' Vroeg Etricus nieuwsgierig. haar glimlach werd groter. even zweeg ze, alsof ze er geen antwoord op zou geven. Maar je zag aan haar blik dat ze over zijn woorden aan het nadenken was. Vervolgens boog ze zich langzaam over de tafel en ging met haar gezicht vlak naast die van hem waarbij haar lippen zijn oor bijna aanraakte."Wat wil je zoal weten."Fluisterde ze waarbij haar warme adem op zijn oor streek, toen ze zich terug trok raakte haar lippen heel even zijn wang aan. Adelyna zat terug recht op haar stil en keek hem glimlachend aan, alsof ze helemaal niks had gedaan.

Rustig draaide Etricus het glas rond in zijn vingers en bestudeerde Adelyna terwijl ze nadacht. Het vreemde getintel dat hij op zijn handen had gevoeld was anders dan bij de Demonen, maar ze was ook niet menselijk. Haar geur was ook anders, maar het kwam hem niet bekend voor. Hij nam nog een slok van de heerlijke honingwijn tot Adelyna uiteindelijk naar voren boog. Etricus zijn hart maakte een sprongetje, en hij bleef gespannen stilzitten met zijn glas nog vast. 'Wat wil je zoal weten.' Fluisterde ze vlakbij zijn oor, en door haar mysterieusheid vroeg hij zich af wat ze te verbergen had. Toen ze terug ging zitten voelde hij haar zachte lippen langs zijn wang strijken, en net als eerder voelde hij zijn wangen weer warm worden. Volgens mij vind ze het gewoon leuk om me op de kast te jagen.. dacht hij, en glimlachte toch even. 'Dat ligt er aan.. Ik wil ook niet gelijk onbeleefd doen en in het honderduit vragen stellen. Het is slechts wat je wel en niet kwijt wil..' Zei hij, en nam weer een slokje van zijn drankje terwijl hij stopte met blozen. 'Misschien kun je vertellen over je werk?' Vervolgde hij vragend terwijl hij het drankje op tafel zette.