Searching for the answer

Aria voelde hoe stijf ze was maar kon het niet ongedaan maken. Haar hunterinstinct zei haar dat ze hem moest doden, maar toch verzette ze zich ertegen. Maar simpel was het nu ook niet. Hope die in de een draak was veranderd sloeg haar vleugel om Aria heen. Het voelde beschermend Aria wist dat ze haar zicht verborg. En dat vond ze oke. Aria wist niet van haar eigen of ze nog meer kon aanzien. Aria haalde even diep adem en probeerde tot rust te komen, langzaam ontspande haar spieren zich beetje bij beetje."Bedankt Hope" Fluisterde Aria terwijl ze even aan de vleugel voelde. Aria glimlachte lichtjes, de vleugel voelde zo raar aan. Toen ze van haar onder haar vleugel liep zag ze Razor zijn gezicht wassen. Een snelle beweging trok Aria haar aandacht en zag hoe een overgebleven hunter Razor doorboorde...maar hij ging niet dood. Aria kon nog maar juist op tijd een gil in haar keel tegenhouden. Razor lachte die een maniak lachte. Er gleed even een koude rilling door haar heen. "Nee" Gilde ze toen ze zag wie de hunter was. Haar ijsblauwe ogen waren opgesperd.

Hope keek soms even vanuit haar ooghoek naar Razor die zich helemaal aan het uitleven was met de lijken. Ze keek naar Aria die haar bedankte en ze vlijd haar hoofd even tegen dat van Aria zoals een kat zou doen. Ze voelde hoe haar hand aan haar vleugel voelde en er ging een rilling door haar heen ze bromde van gennot. Tot ze Wat hoorde ze draaide zich om en ze zag een doorboorde Razor die aan het lachen was vreselijk aan het lachen hij had die grijns weer op zijn gezicht en ze hoorde Aria schreeuwen. Ze keek het meisje aan en ze hield haar tegen Aria moest wachten Razor was te gevaarlijk voor een mens in deze staat. Hope keek haar even recht aan en liet haar toen los ze ging op Razor af en ze drukte hem tegen de grond met haar drakenklauw. Ze veranderde weer terug zodat ze kon praten ze zat op hem en ze hield hem bij zijn polsen op de grond gedrukt. Razor! Razor kom tot jezelf jij dwaas! Schreeuwde ze terwijl ze hem een paar keer in zijn gezicht sloeg. Denk aan Lily, denk aan haar liefde stop die waanzin Razor het is genoeg! Zei ze streng Hope had veel moeite met hem onder te houden maar het lukte haar.

Razor hoorde Aria wel schreeuwen, maar nu was hij in staat om iedereen te lijf te gaan. Die vertrouwde roes die hij ook steeds in de arena had fevoelt bij het doden was gewoonweg heerlijk! Natuurlijk moest Hope het feestje weer bederven, maar dat was maar goed ook. Zij en Lily waren de enige die hem uit deze toestand konden halen! Ze drukte hem tegen de grond en hoewel Razor eerst weerstand bood drongen haar woorden wel tot hem door. Goed die slagen waren minder, maar die overleefde hij wel. Die vernieteginge glans die over zijn ogen gelegen had verdween en Razor knipperde even met zijn ogen. Hope zat nog steeds op hem en hij keek haar aan. "Was het weer zover?"vroeg hij met een vreemde klank in zijn stem. Ze liet hem los en Razor stond op waarna hij zijn hoofd schudden en van frustatie zijn armen om zijn hoofd sloeg. "Dammit!" riep hij uit en deed en paar passen bij Hope vandaan. "Wanner houd het eens op!" gromde hij, maar tegen niemand in het bijzonder. Hij was kwaad op wat zo diep in zijn instinkt lag, wanneer zou hij het eens kunnen stoppen?

Na een tijd was die blik in zijn ogen eindelijk verdwenen. Hope was er heel blij mee en ze ging van hem af. Ze zag dat hij het zelf ook niet leuk vond zo had ze hem nog nooit gezien ze had hem zich nog nooit schuldig zien voelen. Eigenlijk kreeg ze best medelijden met haar vriend. Ze ging naar hem toe en ze nam zijn handen beet. Kijk me aan Razor. Zei ze rustig maar wel streng. Toen hij haar aankeek zuchtte ze even. Ze kon niet geloven wat ze nu ging zeggen maar ze deed het toch. Het is niet jouw fout Razor. Geef jezelf niet de schuld je kan er niets aan doen en je hebt al zoveel geleerd in de afgelopen maanden. Ooit zal het je lukken om dat instinct afteweren maar geef het tijd... Zei ze troostend terwijl ze hem recht aankeek.

Hope pakte hem vast en vroeg of hij haar aan wilde kijken. Razor keek haar even aan met een gepijnigde blik. Haar volgende woorden maakte wel dingen duidelijk, maar maakte hem alleen nog maar kwaaier. Razor trok zich los uit haar zachte greep en schudden hevig zijn hoofd voor Razor zich omdraaide. "Kan zijn, maar het laat me niet los!" sneerde Razor pissig. Zijn hele levebn had hij genoten om te doden en nu? Nu kon hij het eigenlijk niet meer uit staan! "Zins ik Lily heb ontmoet is er veel verandert alleen die drang niet!" gromde Razor en trilde van woede. Voor een groot deel kon Razor zich al beheersen, maar zodra zijn tegenstanders hem probeerde te doden zoals ze elke andere dood konden krijgen knapte er iets waardoor Razor weer in die roes zakte. "En het ergste is nog wel dat als die roes op zet het zo... zo vertrouwd en... heerlijk aanvoelt!" hij happerde even, maar toch zei Razor hoe het was om in die alles vernietigende roes was. "Ik vervloek de dag dat Charlie mij toen uit gekozen had voor het vermaken tot het wapen dat ze tegen iedereen konden in zetten!" Razor kon het niet helpen, de gedachten aan de vriendelijke jongen die Charlie toen was maakte Razor nu alleen nog maar kotsmisselijk. Bij zijn laatste woorden sloeg Razor zo hard tegen een boom dat de barst in splinters rond vloog. Zijn knokkels bloeden maar even doordat zijn lichaam Rising sun gebruikte om het weer te helen. Onmacht over waar hij geen controllen over had liet hem door zijn benen zakken, maar hij keek niet verslagen, maar woest om wat hem vroeger in de arena was aabgeleert!

Razor worstelde zich los uit haar greep en ze deinsde even achteruit. Ze wist dat zelf zij moest uitkijken als hij zo over zijn toeren was! Ze schrok toen hij zij dat hij die roes fijn vond als hij erin zat maar ergens begreep ze het heel goed. Hope kromp ineen toen hij Charlies naam noemde ze had nog steeds nachtmerries van die man en angst dat ze ooit op hem zou lijken! Razor werd echt kwaad hij sloeg een boom aan splinsters en ze zag het bloed op zijn vuisten hij zakte door zijn benen maar ze zag dat hij niet wanhopig was alleen maar razend. Ze ging aarzelend naar hem toe en ze ging voor hem zitten ze wist niet hoe ze hem kon hlepen maar ze moest het proberen ze vond het vreselijk om hem zo gekweld te zien. Alsjeblieft stop met jezelf zo te kwellen Razor ik kan het niet meer aan! Ik vind het vreselijk om je zo te zien! Het is niet jouw schuld en ik weet dat het charlies fout is dat zij je zo gemaakt hebben maar ik wil je helpen Razor! Je familie wilt je helpen! Lily wilt je helpen je moet ons allleen toestaan om je te helpen... Zei ze met een gebroken stem een traan rolde over haar wang. En toen voelde ze een schop van haar kleine schoppertje ze kromp ineen en ze kreunde even wat had dat kleintje een kracht! Auwgr... Kreunde ze.

Aria stond daar maar. Enkele ravenzwarte haren plakten aan haar gezicht. Ze wou haar ogen neit geloven, hoe hij werd doorboord en daar nog levend en wel stond. Ze wou op hem af rennen, maar Hope hield haar tegen en keek Aria recht aan. Aria knikte en beet op haar onderlip. Hope sprong op Razor en Aria moest de drang onderdrukken om hem niet ook te bespringen en bewusteloos te slaan. Nog even keek Aria naar de twee shifters hoe ze nu in een serieus gesprek waren, maar Aria kon zich er niet op concentreren en luisteren naar wat ze zeiden, nee haar ogen dwaalden iedere keer naar de dode jonge hunter die ze had gekend. Een grote brok zat in haar keel vast, en het lukte maar niet om er van weg te kijken. Het lukte niet. Enkele tranen rolden over haar wangen. Ze hoorde Hope kreunen waardoor ze even naar haar keek maar toch gingen haar ijsblauwe ogen weer naar de dode hunter.Ze wou Razor daar voor laten boeten. Maar dan zou ze net zo erg zijn. Aria haar handen waren tot vuisten gebald.

Hope kwam voor hem zitten, maar hij keek haar niet aan. Toch was Razor blij dat ze geen troostende hand op zijn schouder of knie legde, want die sloeg hij meteen af nu hij toch zo razend was. Razorluisterde wel naar haar en gromde even dierlijk. "Ik heb jullie hulp niet nodig om gewoon te leven! Het is die roes die me zorgen baad niet al het andere..." snauwde Razor kwaad. Hope kreunde en hij keek haar even aan, want Razor wist nog niet dat ze zwanger van Will was. "We moeten hier weg! We hadden allang terug moeten zijn." zei Razor een stuk rustiger en stond op en hielt zijn arm voor haar op. Mocht Hope hem aannemen, anders vond hij het prima. "Jij kan ook beter vertrekken voor een andere groep hier langs komt." riep Razor in de richting van Aria en wachten af.

Ze kreeg een grom voor haar kiezen en ze kneep haar ogen fijn. Dat doet er niet toe Razor we kunnen je met alletwee helpen.... Zei ze met opeengeklemde kaken. Toen ze kreunde keek Razor haar recht aan en ze wendde haar blik af. Ze was blij dat haar bloes los was zodat hij het kleine bobbeltje niet kon zien. Razor leek wat te kalmeren en ze nam zijn hand aan ze was een beetje duizelig. Razor liep richting Aria maar Hope hield zijn hand tegen. Razor wacht ga niet dichterbij laat mij even. Zei ze met een waarschuwende blik ze wist dat Aria het moeilijk had dat zag ze ze had die jongen vast gekend. Ze liep rustig naar Aria toe en ze nam haar handen vast ze vlocht haar vingers erin. Het spijt me vreselijk Aria. We hadden moeten uitkijken het spijt ons echt als we geweten hadden dat het een vriend van je was had ik hem tegen gehouden. Zei ze troostend terwijl ze Aria even omhelsde maar toen achteruit deinsde de krampen kwamen weer terug Hop piepte en kreunde een paar keer en ze greep naar haar buik. Hope voeld zich erg draaierig worden en ze kon Razor maar net vastgrijpen voor ze van haar stokje ging en haar buik deels bloot was geraakt.

Hope hielt hem even tegen en Razor knikte, maar als hij in die roes was kon hij er vrij weinig aan doen en doden vriend en vijand dat maakte dan niks uit. Razor bleef staan en zag Hope naar Aria toe gaan en haar omhelzen. Haar woorden deden hem niks, maar die waren ook niet voor hem bedoelt. Razor schrok echter toen Hope begon te piepen en te kreunen en ving haar nog maar net op. Ze ging van haar stokje en nu wist hij helemaal niet meer wat te doen, maar al snel zag hij een deel van haar blote buik. Een kleine bobbel zat er en Razor begreep er niks van. Vreemd genoeg nam het beschermende instinkt het weer van hem over, maar nu viel hij niet in en alles vernietigende roes. Hij tilde Hope op en keek Aria even aan. 'Het was niet de bedoeling je pijn te doen, maar ga naar Robin die kan je verder helpen!' zei Razor en verlegde Hope zodat ze net zo op zijn rug hing als dat hij Aira had gedragen daarna draaide Razor zich om en liep in de richting van The Abbys. Het duurde voor hem te lang voor hij de doodse en nageetige bomen zag. het kreunen van de takken die over elkaar wreven was een vertrouwd geluid, maar nu was Hope belangrijker en ze moest in haar woning die ze samen met Will had zijn voor Will terug kwam van de uitkijk!

Ze voelde een vreemde beweging en toen ze haar ogen opende waren ze niet meer in het dorp ze waren in the abbys. Hope zag dat Razor haar aan het dragen was en ze werd nog misselijker door al het gehobbel. Toen ze bij haar huisje waren kreunde ze weer. Razor zet me neer! Ze zei het wanhopig en niet kwaad. Toen hij haar neerzette rende ze naar de badkamer waar ze ging overgeven. Ze kende de misselijkheid nu al maar soms verhiel hij haar toch echt even toen ze eindelijk klaar was ging ze naar haar bed. Ze zag Razor staan en ze wenkte hem. Ze stak haar hand naar hem uit en ze lachtte een beetje. Dankje. Fluisterde ze zacht. Ik moet je nog wat zeggen. Zei ze terwijl ze zijn hand op haar buik legde en wachtte op zijn reactie.

Razor voelde Hope lichtjes bewegen op zijn rug en wist dat Hope wakker aan het worden was. Toen ze bij haar huisje waren vroeg ze wanhopig of Razor haar neer zou kunnen zetten. Razor liet haar zakken en Hope rende lang hem heen naar de badkamer. Even voelde hij zich verwart, maar niemand had hen gelukkig gezien. Razor liep naar binnen en keek toe hoe ze later van de badkamer afkwam en meteen op bed ging liggen. 'Gaat het?' vroeg Razor en nam Hope's dank in ontvangst met een knikkend gebaar. Hope pakte zijn hand en Razor keek haar even vragend aan tot ze zei dat hij nog iets moest weten en ze legde zijn hand op haar buik. Razor keek een vreemd van haar gezicht naar haar buik tot hij iets voelde bewegen. Razor schrok en trok zijn hand terug, waarna hij een paar pasen achteruit deed tot hij struikelde door de stoel die achter hem stond en viel er in. 'Wat...wat is dat in je buik?' vroeg Razor geschrokken. Snel schrok Razor niet, maar dit had hij nog nooit meegemaakt!

Hope keek hem glimlachend aan soms kon ze zich zo verbazen over zijn bezorgdheid. Toen haar kleine baby schopte schrok hij en deinsde achteruit. Hij viel zelfs in een stoel en ze grinnikte een beetje. Maar ze was ook best veraasd dat hij het niet wist. Wel Razor er zit een baby in mijn buik een hele kleine baby. Daarom dat flauwvallen en overgeven. Zei ze rustig. Ze was eigenlijk niet echt van plan geweest om het tegen hem te vertellen maar iets had haar ertoe aangezet om het toch te doen. Wist je niet dat baby's eerst in hun moeders buik zaten? Vroeg ze vriendelijk ze wilde wat rechter gaan zitten maar haar buik deed teveel pijn.

Hope reageerde rustig en daar snapte Razor niks van Hoe kon ze nu zo rustig blijven met dat wiebbel ding in haar buik? Razor schudden zijn hoofd en ging verzitten tot hij rechter zat en naar Hope's woorden luisterde. 'Een... een baby?' vroeg Razor en luisterde naar wat ze later zei. Hij schudden zijn hoofd en wist dat niet, want hij had niet te maken gehad met geboortes. 'Nee dat zijn dingen die in nooit meegemaakt heb. Maar hoe kan dat dan?' vroeg Razor nadat hij haar wat zei.

Hope grinnikte een beetje bij zijn verbaasde woorden en eindelijk lukte het haar om rechter te gaan zitten. Nou ik dacht dat je het wel zou weten omdat nja je hebt veel ervaring met vrouwen. En als je met een vrouw vrijt kan het zijn dat ze zwanger wordt zoals ik nu en na een paar maanden is je buik dan heel dik en komt er een baby'tje uit. Zei ze rustig. En ze keek hem aan met een lieve glimlach. Ze zuchtte even en ze keeek hem nu serieus aan. Maar zeg niets van onze uitstap tegen Will! Gezien mijn toestand is hij al beschermend genoeg en als hij hier achterkomt mag ik mijn kamer helemaal niet meer uit en dan...dan kom ik jouw wat pesten. Zei ze nu met een grijns. Maar ze was best uitgeput ze keek hem in zijn ogen. Ze was blij dat hij hier was dat ze niet alleen was. Soms ben je echt aardig weet je dat? Zei ze rustig.

Hope zei dat ze wel dacht dat hij dit geweten had na een grinnik. Razor werd wat rustiger, maar wilde niet nog eens gaan voelen! Het was vreemd om iets onder haar warme huid te voelen bewegen. "Dat is nu juist het geen waar ik nooit last van gehad." zei Razor met nog steeds een verbluft gezicht. "Wees gerust Hope ik was toch niet van plan om hierover iemand ook maar iets te vertellen, van wat we vandaag gedaan hebben!" zei Razor met een rustige toon in zijn stem en bleef naar haar kijken alsof ze elk moment zou kunnen springen?

Ze keek hem aan en ze knikte bij zijn woorden. Da's waar jij verliet vrouwen altijd heel snel. Maar wat ga je doen als je Lily perongelijk zwanger maakt casanova? Zei ze met een grijns maar haar blik stond serieus. Ze was opgelucht dat hij het aan niemand zou vertellen want als Will erachter zou komen zou hij ten eerste al heel kwaad worden en dan zou ze waarschijnlijk ook huisarrest krijgen mischien wel van hem en niet van zijn ouders! Hope zag dat Razor wat rustiger was maar dat hij wat schigtig was ze grinnikte en ze stond langzaam op ze wandelde naar hem toe en plofte op zijn schoot neer. Wat is er Razortje? Bang van een kleine baby? Vroeg ze met een plagende grijns.

Dat was waar, want na het paren liet hij die vrouwen altijd weer achter, dus of hij kinderen had rond lopen wist hij niet? Hope stond op en liep naar hem toe, waarna ze bij hem op schoot kwam zitten. Razor had het liefst opgestaan, maar had haar te laat zien aankomen doordat hij weer in gedachten verzonken was. Hope vroeg wat er was en of hij bang was voor een baby, maar zijn blik werd hard toen ze vroeg of wat hij zou doen als het Lily was die met zo'n wiebbel ding in haar buik zou rond lopen. "Misschien dat ik vroeger vrouwen in de steek liet zonder te weten of ze zwanger van mij waren, maar mocht het Lily overkomen dan zal ze er niet alleen voor staan!" zei Razor nogal bits tegen Hope. Ze moest nu niet gaan denken dat hij Lily dat aan zou doen! Razor zag wel dat Will steeds vaker van zijn gebruikelijke klusjes werd ontzien, maar had niet door gehad dat Hope zwanger was?

Ze zag wel dat hij liever was opgestaan maar ze vond dit te leuk nu had ze eindelijk eens iets waarvan hij de stuipen op het lijf kreeg. En voor deze ene keer moest ze er gewon van profiteren. Hij antwoorde nogal bits maar ze bleef er rustig oner. Hé rustig ja als je zo blijft paten gaat ie alleen maar harder schoppen. Zei ze terwijl ze een hand tegen haar buik hielt. En ik wilde het gewoon even zeker weten want met jouw reacties op mijn baby voorspelde het niet echt veel goed. Je moet je hier eens zien zitten net alsof het iets buitenaards en vies is. Zei ze terwijl ze hem recht in zijn ogen keek en toen weer even reunde van de pijn. Ze stroopte haar bloes even op en nu was de bobbel duidelijk te zien ook zaten er vele blauwe plekken op haar buik door het geschop. Ze staarde er even naar en toen lachtte ze even. Pff dit is geen pretje zeg je mag blij zijn dat jij het nooit zult moeten dragen. Zei ze met een zucht.

Razor keek weg toen ze weer sprak. Hij voelde zich in het nauw gedreven tussen de stoel en haar wiebbel buik. Maar Razor probeerde er rustig onder te blijven, maar zijn hart ging aardig te keer! "Ik zeg ook niet dat het dat is, maar ik kende het niet, jij zou net zo reageren als je iets nieuws tegen zou komen." mopperde Razor en voelde de kleine aardig bezig gaan tegen de buikwand van Hope. De bollel was best al groot en kwam voor een klein deel tegen zijn eigen buik aan. Toen de baby dat deed liepen de rillingen over zijn rug en kon de drang om het van zich af teschudden niet weer staan. "Zou je alsjeblieft nu van me af willen gaan?" vroeg Razor en zijn stem trilde lichtjes, maar Razor probeerde het te verbergen. Niet dat het zo goed lukte als dat hij zijn woede verbergen kon, maar Razor probeerde het tenminste...

Ze hoorde dat zijn hart aardig tekeer ging en ze keek hem aan terwijl hij weg keek zo had ze hem echt nog nooit gezien. Haar lach verdween ze vond het niet meer grappig ze vond het best erg voor hem. Ze luisterde naar zijn woorden ze vond het nog altijd vreemd klinken dat hij echt geen idee had gehad. Maar hij kwam natuurlijk uit een tijd dat dat soort dingen echt nog een taboe waren. Ze voelde hem rillen toen haar kleintje een flinke trap verkocht. Toen hij vroeg van hem af te gaan hoorde ze zijn stem trillen nu had ze echt medelijden met hem maar ze vond dat hij zijn angst moest overwinnen. Hey ik schrok ook eerst maar je hebt het mooiste nog niet meegemaakt. Zei ze heel voorzichtig ze keek hem aan en ze nam heel rustig zijn hand het kleintje was gestopt metschoppen en Hope legde heel zachtjes Razors trillende hand op haar buik. Sluit je ogen Fluisterde ze. Ze wachtte tot hij het deed. Oké nu stil zijn en luisteren. Zei ze zacht ze wachtte even en normaal moest hij nu de hartslag van haar baby kunnen voelen het was een rustig regelmatig getik en het was kalmerend veel rustiger dan het geschop. Ze ging vooorzichtig van hem af en ze liep naar haar bed waar ze op ging liggen deze dag was erg vermoeiend voor haar geweest.

Hope ging niet meteen van zijn schoot en keek hem medelevend aan. Die ogen! Die blik! Die deden Razor aan Charlie denken, toen hij op zijn tiende levens jaar voor het eerst verslagen was door een andere shifter die net zo als hij getraint werd, maar met minder vrijheden dan Razor toen in die tijd. Net op dat moment vroeg Hope hem zijn ogen dicht te doen. Met haar woorden en die gedachten aan zijn exmentor sloot Razor zijn ogen, maar zijn hart raasde nog steeds! :Het geeft niet Razor dan trainen we nog wat harder en dan verslaan we ze de volgende keer wel!: de stem van Charlie galmde door zijn hoofd, maar zijn trillende hand lag op Hope's warme buik en de baby leek te slapen. Door de rustige hartslag van het kleintje begonnen de gerinneringen te vervagen en zijn hartslag begon langzaam aan te zakken. Hope ging van zijn schoot en hij keek haa na, maar zei niks. Razor vond het nog steeds vremd om zoiets te voelen. Hij was het niet gewent en dat was ook wel te merken net zoals het te merken was dat Hope bek af was. "Zal... zal ik je laten slapen?" vroeg Razor met nog een onvaste stem en keek nog al schuchter naar Hope. Hij wist nog niet wat hij ervan moest denken, want hij had vroeger wel zijn lollerjes en pleziertjes gehad, maar nooit beseft en nooit had Charlie of iemand anders hem dit verteld!

Hope zag dat hij rustiger werd en dat maakte haar blij maar ze vond het ook vreemd hoe hij eerst naar haar had gestaard die blik had ze nog nooit gezien. Ze zag dat hij haar na keek. Hij vroeg haar of hij haar moest laten slapen zijn stem klonk niet zoals ze van hem gewoon was er zat die veneinigheid niet in waarmee hij anders altijd tegen haar sprak. Ze schudde meteen haar hoofd ze was moe maar ze kon niet slapen niet alleen! Niet gaan alsjeblieft. Ik..ik kan niet alleen slapen dan komen de nachtmerries weer. Zei ze met een angstige maar ook beschaamde stem. Ze verwachtte nu één of andere opmerking dat ze zielig was omdat ze niet alleen durfde te slapen. Maar ze kon het gewoon niet ze had iemands warmte nodig om te slapen iemand die haar rustig hield zoals Will altijd deed.

Hope zei met enigte schaamte dat ze alleen niet kon slapen omdat dan de nachtmerrie's weer kwamen. Razor was nog te hotel te botel om een schunnige opmerking er over te maken, maar maakte ook geen aanslate om naar haar toe te gaan. Zijn blik gleed van haar weg, maar haar woorden bleven bij hem hangen. Iets vertelde hem dat ie naast Hope moest gaan liggen tot Will terug kwam, maar de gedachten dat de baby weer zou gaan bewegen lieten hem blijven zitten! Voor het eerst twijfelde Razor en schudden zijn hoofd voor hij zijn handen in zijn raven zwarte haar zetten en zijn ellebogen op zijn bovenbenen zetten. Vandaag was het zowel goed gegaan als vreemd! Razor kon geen keuze maken en gromde even door zijn eigen twijfel wat was dat toch vreselijk!

Hope keek Razor aan met half dichtgevallen ogen. Hij lachtte haar niet uit hij zei zelfs niets. Hij zat daar maar op die stoel zijn blik was niet naar haar gericht ze wist niet naar wat aan wat hij dacht ze wist het helemaal niet! Razor deed echt heel raar het leek wel alsof hij in de war was. Hope voelde zich schuldig. Was het haar schuld? Had ze hem niet aan haar buik mogen laten voelen? Mischien had ze moeten wachten tot Will er was Will wist wel raad maar hij was er niet. Hopes vermoeitheid won het en ze viel in slaap maar als verwacht kreeg ze een nachtmerrie. Hope zat in een donkere tunnel ze wandelde erdoor en toen hoorde ze Wills stem een het geluid van een lachende baby. Ze keek naar haar buik weer plat zoals vroeger ze hoorde de baby haar naam roepen heel vaag. Ze begon te rennen en te rennen ze riep naar de baby toe maar ze bleef stokstijf staan. Charlie stond daar met haar baby in zijn armen een baby die op hem leek! De baby draaide zijn hoofdje en lachtte naar haar met een duivelse grijns. Bloed droop uit zijn kleine mondje en Charlie kwam steeds dichterbij Hope werd naar hem toe getrokken! Ze schreeuwde het uit maar ze kon maar niet wakker worden!!