Searching for the answer

Aria had van een afstand staan toekijken hoe Razor met het meisje die terug was getransformeerd ontspante. Wat eigenlijk echt een geluk kon noemen, maar zoals verwacht gebruikten de hunters de nieuwe boog. Het was een interesant wapen. Op een van de vele hoge daken keek ze met een kille uitdrukking op een afstandje toe. Hij was dom geweest om te denken dat ze het niet meende. Sinds Aria terug is van haar zoektocht is ze veranderd. Ja misschien zou ze-oke zeker- het meisje hebben geholpen maar nu ze ontdekt heeft wat er met haar ouders is gebeurd en haar sterk heeft veranderd, hoe ze vroeger dacht en deed was verdwenen. Nu was Aria niet meer zo meevoelig. Toch had ze op een of andere manier medelijden met het jonge meisje. Ze zou wel kunnen horen, zien en voelen. Maar ze zou haar armen en benen niet meer kunnen bewegen want ze waren verlamd, heel haar lichaam was dat. Maar dat was niet Aria haar schuld, en haar wapens neer leggen? Dat had die toch voorgesteld. Wel Aria zou nooit haar wapens neerleggen voor een shifter. Behendig deed ze haar kap weer op zodat haar gezicht verdween onder de kap. Met een soepel beweging sprong ze van het dak en belande zo op haar pikzwarte hengst. Jammer genoeg moest ze ook de kant op van de shifters want haar huis was in die richting op. Ze stuurde de hengst in die richting, keek de hunters strak en kil aan die vlug de poort voor haar open deden."Pas wel op, de shifters zijn er nog" Hoorde ze een van hen zeggen. Geen antwoord gaf ze in een slome draf ging ze met het paard door het bos, maar bleef wel op het pad. Die shifters zouden niet op het pad blijven. De medeleven voor het meisje had ze weg gestopt achter slot en grendel waardoor de kille Aria met kaarsrechte rug op het paard reed weer richting huis de gebeurtenissen vergeten.

Hope lag op de koude stenen de vrouw ging weg en Razor kwam naar haar toe hij tilde haar op maar ze zag dat hij pijn had ze voelde zich net een pop niet in staat om iets te doen of te bepalen. Razor liet hen beide op een hooikar vallen hij nam de teugels van het dier alles ging goed tot de eigenaar naar buiten kwam Razor bond haar vast op het paard en reed zo weg met het paard alleen Hope keek naar de grond ze voelde zich vreselijk. Ze zag hoe Razor getroffen werd maar wel bleef doorgaan hij kwam uit bij een huisje hij legde haar op bed de dekens over haar heen iets wat haar goed deed want haar lippen zagen blauw van de kou ze bleef hem even volgen met haar ogen hij ging weg en kwam terug met een konijn maar ze wilde er niet van eten ze bleef gewoon voor zich uitstaren ze wilde niet meer praten ze voelde zich hulpeloos net zoals ze zich in de arena had gevoeld!

Toen Razor eenmaal binnen was probeerde hij haar het konijn te voeren, maar Hope weigerde bot weg. Razor voelde zich vreselijk en liet het konijn op het nachtkastje naar het bed liggen om even uit te blazen en tot rust te komen. Wat had die griet toch met haar gedaan? Waren drukpunten echt zo gevaarlijk of onhandig om die te hebben? Razor wist het niet. Hij ijsbeerde in de huiskamer rond om zijn gedachten te orden en om te kunnen zien hoe die vrouw Hope daar geraakt had, maar Razor had toen te ver weg gestaan en gromde van ergernis. Ook wist Razor niet of Hope uberhaupt nog uit die verlamming kon komen? Zijn ergernis groeide alleen maar en Razor moest iets stuk maken ook al betekende dat hij het later zelf weer op moest ruimen. De stoelen zagen er alledaags en versleten uit dus misschien was het niet zo erg als die stuk zouden gaan? Het duurde maar even en alle vier de eettafel stoelen lagen aan diggelen. Razor zakte door zijn benen en begroef zijn gezicht in zijn armen. Dit was niet goed helemaal niet goed! Als hij Hope niet voor de middag weer normaal had zou er pas echt wat zwaaien voor hem, maar ook voor Hope!

(Jippie even naar de bied kunnen vluchten!)

Aria gaf een klopje tegen de hals van de hengst. Ze had het dier nog niet lang maar had het wel zien opgroeien van veulen tot wat hij nu is. Haar buur had dit veulen gehad. En samen met Aria hadden ze het opgevoed. Het ware leuke momenten geweest om het dier te zien groeien tot een stevig gebouwd paard. Het had te taak gehad om dingen te trekken op de boerderij, daarom had hij deze stevige spieren. Toen het dier oud genoeg was vroeg Aria of ze de hengst had mogen overkopen. Aria trok zich terug uit haar gedachten toen ze merkte dat de hengst zijn pas versnelde, wat betekende dat ze erbijna waren. En Aria had juist gedacht, wat verderop zag ze al haar huis. Meteen liet ze het dier in een lichte galop gaan waardoor ze er in enkele korte minuten voor het huis stopte. Met een simpele beweging kroop ze van de zwarte hengst en liet die naast het huis in een nog redelijk grote weide los. Met een gezucht deed Aria de deur open liet haar zwaard en schede op tafel liggen terwijl zij naar de woonkamer stapte en zich in de zetel liet ploffen. Verveeld staarde ze naar het plafond en genoot van de stilte en kwam rustig en kalm.

Woede raasde nog steeds door hem heen. Hoewel hij veel van Lily hielt had Razor nog steeds een zwak voor Hope iets dat hij altijd probeerde te verbergen voor haar door Hope steeds te stangen! Ze lag hier voorlopig veilig en niemand die het in zijn hoofd zou halen om in een oud verlaten huis binnen te treden. Razor stond op en was de wanhoop na bij. Terug gaan naar de groep met Hope die er zo bij lag was geen keuze, maar een slechte manier van haaar aaanwezigheid bij hem te laten merken en daar had Razor allerminst zin in. Mistake zou buiten zichzelf zijn net als Dregoe! Hij moest die vrouw vinden en zo snel mogelijk, want hij had nog maar vier uur voor ze hen zouden missen. Razor sloot de deur achter zich en sprinten in zijn shape vorm terug naar het pad en snuffelde daar even en rook de geur van de vrouw die op haar rijdier ihier nog niet zo lang geleden voorbij was gekomen. Een valse grijns spleet zijn wolvenkop door midden en hij volgde de geur tot aan haar huisje. Razor sloop laag over de grond en zocht naar een ingang die hij vond bij de achterdeur, want daar stond een raampje open. Razor veranderde zich weer in een mens en klom zo goed en stil als het ging erdoor heen. Toen hij zachtjes was geland bleef hij eventjes luisteren en hoorde haar ademhalen in de zetel in de kamer hier naast. Razor sloop naar haar toe en was niet langer meer de rustige jongen die hij probeerde te zijn door dat hij van Lily hielt en ze bang van hem werd als hij zo woedend werd als er Bloodhunters in de buurt waren. 'Heb ik je toch nog gevonden!' sneerde Razor en zag haar opspringen en naar haar wapen willen grijpen, maar Razor was haar te snel af en greep de schede waar het zwaard in zat van de tafel en smeet het ding weg. Nu had ze dat ding niet meer om hem op afstand te houden. Zijn been schreinde, maar Razor negeerde het totaal en had maar een doel voor ogen. Die vrouw zou hem gaan helpen anders kon ze wel eens heel erg verminkt gaan worden! Razor dook naar voren en ontweek of blokeerde verschillende aanvallen van haar en ramde zijn vuist in haar maagstreek. Daarna greep hij de vrouwelijke Bloodhunter bij haar keel en slingderde haar de andere kant op van waar hij het zwaard naar toe had gegooid en zag] tot zijn genoegen dat ze pijn leed!

Aria sloot even kalm haar ogen, luisterde naar de stilte die om haar heen was, het was altijd een goed gevoel om weer thuis te zijn ook al was ze dan wel alleen in dit grote huis toch is de opluchting er weer. Ze begreep die shifters helemaal niet waarom verwachtten ze dat ze haar wapen zomaar op de grond zou hebben gelegt? Gek was Aria niet. Ze moest daar van walgen. 'Heb ik je toch nog gevonden!' sneerde iemand, meteen sprong Aria geschrokken recht en zag dat het Razor was en rende daarom meteen al om haar zwaard te pakken, maar Razor was haar te snel af en greep de schede waar het zwaard in zat van de tafel en smeet het ding weg. Woedend keek ze hem aan. Aria had echt gedacht dat ze van die gast hier af was, ze had hem nog gewaarschuwd dat hij haar niet moest bedreigen dat ze gewoon weg ging gaan maar nee hij moest zo nodig zeggen dat ze moest ophouden met te bluffen, wat ze trouwens nooit deed als ze iets meende. Razor dook naar voren meteen sloeg ze richting zijn gezicht maar hij ontweek of blokeerde verschillende aanvallen van haar en ramde zijn vuist in haar maagstreek. Meteen hapte Aria naar adem maar kwam al weer meteen in actie, zo te zien te laat Daarna greep hij Aria bij haar keel en slingderde haar de andere kant op van waar hij het zwaard naar toe had gegooid. Even kreunde Aria en stond weer moeizaam recht. Met haar arm tegen haar maag gedrukt keek ze hem vol haat aan."Het was je eigen domme fout" Blafde ze naar hem. Juist had ze haar laatste woord nog maar juist gezegt toen ze meteen op hem afsprong waardoor ze haar schouder nu in zijn maag ramde en zo op hem lande, ze maakte direct een vuist en sloeg in zijn gezicht."Je komt niet zomaar onuitgenodigd in mijn huis" Siste ze gaf hem nog een stoot in het gezicht rolde toen van hem af en rende weer meteen op haar zwaard af.

De vrouw begon woorden tegen hem te uiten, maar Razor merkte dat hij te dichtbij had gestaan een fout die hij niet weer maken zou, want toen ze haar schouder in zijn maag planten drukte ze alle lucht uit zijn longen en viel hij achterover. De vrouwelijke bloodhunter sprong boven op hem en sloeg met een vuist twee keer in zijn gezicht voor ze naar haar zwaard toe wilde gaan. Razor schudden zijn hoofd voor hij snel weer op zijn voeten srond en een stoel tegen haar aan slingerde. Ze mocht haar wapen niet gebruiken dan had hij minder kans om haar bij Hope te krijgen. Maar in de vlaag van woede vergat hij dat bijna. Razor rende naar haar toe en schopte het wapen bij haar vandaan en greep haar opnieuw bij de keel en drukte der naast de deur tegen de muur aan en begon het leven uit haar te knijpen, maar ineens schoot het beeld van een verlamde Hope hem weer te binnen en Razor trok haar weg van de muur en gooide de vrouw de hal in. Razor moest haar mee zien te krijgen en het loefste zonder dat de rest van de bloodhunters het er van mee zouden krijgen! Razor liep op de vrouw af die hem opnieuw stoten en trappen op hem afvuurden. Razor ontweek en blokeerde opnieuw, maar een vinnige trap tegen zijn ribben kon hij in zijn eigen ontwijking niet blokeren en incaseerde die voor hij haar en slag op een bepaalde plek in haar hals deed. Dat was de enige drukpunt die hem ooit in de Arena geleerd was. Elk wezen menselijk of niet verloor normaal zijn of haar bewustzijn...

Aria rende zo snel ze kon maar zag juist te laat dat hij al weer recht was gekomen en een stoel tegen haar smeet, ze wou nog wegduiken maar voelde meteen al de stoel recht tegen haar komen, als bescherming stak ze haar handen voor haar uit en viel bijna achterover door de snelheid dat het tegen haar was gekomen. Toch rende ze meteen weer naar haar zwaard maar Razor was er ook op tijd en schopte het bij haar vandaan en greep toen haar keel en duwde haar hard tegen de muur naast de deur. Aria voelde hoe langzamerhand geen lucht meer kon krijgen dat ze zat te stikken. Hij smeet haar opeens hard naar de hal, ze bleef al happend naar adem op de grond liggen, Voelde dat haar achter hoofd wat bloede ze negeerde de stekende pijn die de wonde in bij haar achterhoofd bezorgde in plaats van zich daar zorgen over te maken ging ze weer meteen weer recht staan in de aanvalshouding. Hij liep op haar af en meteen mikte ze weer in het gezicht van de jonge gast maar die ontweek of blokkeerde weer alles. Ze veranderde opeens van tactiek en schopte met haar voet recht in zijn maag. Zijn hand kwam op haar hals af, maar doordat ze het maar half begreep wist ze te laat wat dat betekende, Aria probeerde het nog te ontwijken maar voelde al snel zijn vingers in haar hals drukken. Alles begon zwart te worden. Ze begon er tegen te vechten, viel op haar knieën knipperde met haar ogen om weer zicht te krijgen. Maar dat had geen zin het werd zwart voor haar ogen en ze viel neer op de grond.

De vrouw haalde nog naar hem uit en trof zijn kaak, maar Razor had zijn doel berijkt en zag haar tegen de grond gaan. Zijn gebruikelijke manikale grijns spelde op zijn lippen en even kreeg hij weer de nijging om haar te doden, maar Razor had zichzelf nog net op tijd in de hand en schudden zijn hoofd even. Woede raasde nog steeds door hem heen en hij zakte door zijn knie'en om de vrouw op te tillen. Razor wist niet of ze hem nog horen kon, maar daar besreden hij nu ook geen aandacht aan. "Hopelijk werkt het!" gromde Razor voor hij met haar naar de keuken toe liep en de achterdeur opende. Hij stapte schucgter naar buiten en zag niemand. Daarna sloot Razor de deur achter zich en begon met de vracht op zijn rug naar het hisje te rennen waar hij Hope achter had gelaten. Razor mocgt haar dan hard handig uit haar woning gehaalt hebben toch droeg hij der normaal. Met haar gezicht over zijn schouders, net als haar armen, de benen hingen langs zijn middel zodat als iemand hen zag ze dacgten dat de vrouw sliep? Razor kwam niemand tegen wat best een geluk was en kwam al snel bij het huisje aan. Razor opende de deur en sloot die af voor hij de bloodhunter op de grond in de gang legde om het gehele huis af te sluiten zodat ze er niet weer vandoor zou gaan zoals op de daken. Razor legde de sleutels in een la die ook afsluitbaar was en hielt dat sleutetje in zijn binnenzak. Daarna tilde hij de vrouw weer op en liep via de trap naar de slaapkamer van Hope en zetten haar op een stoel terwijl hijzelf tegen de muur naast de slaapkamerdeur aan leunde en met gesloten ogen wachten tot ze weer bij zou komen.

(Sorry heb haast ik weet dat het, het verkeede account is. )

"Hopelijk werkt het!" gromde Razor, zijn woorde maar vaag. Ze hoorde het maar met moeite, de woorden leken meer aan elkaar te plakken dan dat het een zin was, meer gebrabbel zou je kunnen noemen. Aria had beter moeten weten, ze had alles moeten controleren of alles goed op slot was en niemand in haar huis kon om haar rust te verstoren. Aria wist dat als ze weer bij bewust zijn is dat ze hem meteen zou aanvallen, natuurlijk moest ze wel weer zicht krijgen want het bleef maar zwart voor haar ogen. Ze had zich nog nooit zo hopeloos gevoeld als nu, Zwak niets kunnen doen terwijl ze wist dat ze nu werd meegenomen ookal merkte ze dat niet. Het was zo logisch anders zou hij niet achter haar aan zijn gegaan natuurlijk. Langzaam kreeg Aria het gevoel van barstende hoofdpijn alsof er een paard met zijn hoef tegen had getrapt niet dat dat al eens echt is gebeurd maarja oke je kon het er waarschijnlijk wel mee vergelijken, voelde dat ze ergens op zat wat waarschijnlijk wel een stoel was. Kreunend wreef ze over haar pijnlijke voorhoofd en kon met moeite haar open ogen open doen, toen ze Razor zag wou ze meteen recht springen en op hem afstormen, hem neerslaan tot hij dood was maar ze had nu overal pijn. Straks als ze weer op volle krachten is zal ze hem vermoorden, hij moet nu niet denken dat ze met plezier hier zou mee willen werken, dat kan hij maar op zijn hoofd schrijven. Vergeet het dus maar.

Aan haar gekreun leide Razor er aan af dat ze wakker was geworden. Zijn rode ogen keken in haar heldere blauwe ogen. Ze wilde op springen, maar ze leed kennelijk aan de aanvallen die hij tegen haar had gedaan, moest ze Hope ook maar niet verlammen! Die bloodhunters deden altijd wat om zijn soort dwars te zitten. Razor wenden zijn blik even van haar af en keek naar Hope die nog steeds weigerde om ook maar enige erkenning van hun aanwezigheid te geven! Razor zuchten even, maar hielt de vrouw scherp in het oog. Als ze zou aanvallen was hij er klaar voor! "Misschien niet de manier hoe jij er anders bij gehaalt zou zijn, maar anders was je toch niet meegekomen." zei Razor en zijn irritatie over decsituatie was er duidelijk in te horen. Zijn woede was nog niet helemaal bekoelt, maar zijn ogen stonden ook lang zo kwaad niet meer als toen hij haar overvallen had in haar woning. Razor verroerde geen spier en bleef tegen de muur staan.

Heel even negeerde Aria Razor en keek daarvan in de plaats in het rond, nam alles goed in haar op voor als het zover komt en ze genoeg energie weer heeft dat ze hier misschien zou kunnen ontsnappen, waarschijnlijk weinig kans die shifter zou alles wel opslot hebben gedaan, Dat zou Aria toch hebben gedaan in zijn plaats. "Misschien niet de manier hoe jij er anders bij gehaalt zou zijn, maar anders was je toch niet meegekomen." hoorde ze Razor zeggen en zijn irritatie over decsituatie was er duidelijk in te horen. Haar ijsblauwe ogen keken hem vol haat aan."Nee dat zou ik niet, het was je eigen stomme fout" Bromde ze kwaad. Heel even liet ze haar ogen glijden naar het jonge meisje maar keek toen ondertussen toch weer voor een ontsnapping."En verwacht nu maar niet dat ik met plezier zou helpen met haar weer uit de verlamming te krijgen" Siste ze en mompelde daar nog iets achter maar was te stil om het te horen.

Hope was bewusteloos geraakt ze kon haar ogen gewoon niet meer open houden het was net alsof ze in een gigantische bubbel zat ze hoorde bijna niets en alles was heel vaag haar keel was zo droog als wat maar ze kon het water niet nemen het ging gewoon niet ze was weer even ontwaakt en ze zag dat Razor weg was. Maar al gauw sloot ze haar ogen weer ze bewoog niet maar ze had wel weer last van hevige nachtmerries ze droomde weer over haar oom en haar grootvader over de tijd dat ze niets kon doen stijf stond van de drugs die ook een verlammend effect hadden op haar geest Hope kreeg alle nare kleuren zwart van afschuw rood van woede wit van doodsangst alles in een snel tempo achter elkaar in haar bevroren toestand.

Razor zag vanuit zijn ooghoek dat Hope in een razend tempo begon te verkleuren! Dat kon geen goed nieuws zijn... Razor draaide zijn blik bij en keek er even naar terwijl hij naar haar woorden luisterden. Woedend sloot hij zijn ogen en dacht na. "Helemaal mijn fout was het niet, als jij ons gewoon met rust gelaten had was zij niet zo als ze nu is!" Razor kon zijn woede heel slecht intoom houden, want dat had hij nooit geleert, maar zins Lily in zijn leven was deed hij zijn uiterste best, maae soms lukte het hem gewoon weg niet zoals nu! "Het enige dat jij hoeft te doen is har van die verlamming te bevrijden daarna kun je gaan. Ik heb geen zin om de hele WOF over me heen te krijgen voor waar jij verantwoordelijk bent!" Sneerde hij kwaad en liep weg van de deur die toch op slot zat en legde zijn hand even op het voorhoofd van Hope. Door deze toestand leek ze bijna te koken? Ze had vast last van nachtmerrie's die Will grotendeels bij Hope vandaan hielt. Razor kon het niet helpen, maar toch zonder dat je het meteen aan hem zag was Razor toch stiekum verliefd op Hope, maar ze had Will en hij wilde die twee niet op breken, maar als ze beschermd moest worden dan was hij daar net zo fel in als in het beschermen van Lily. Maar dat zou die Bloodhunter toch niet begrijpen. "Door toe doen van jouw soort is ze bijna geesterlijk kapot gegaan, ze mag van geluk spreken dat haar vriend het zo goed met haar uit houd." mompelde Razor zacht en draaide zich om nog voor hij merkte dat de vrouw naar hem uit wilde halen. Razor ontweek haar en draaide bij haar weg. Ze probeerde het opnieuw, maar nu pakte Razor haar bij der polzen vast en liet niet los. "Zij heeft je nodig later kun je altijd nog slaan!" zei hij op rustigere toon en liet haar los puur uit goede wil.

Woedend sloot hij zijn ogen en dacht na. "Helemaal mijn fout was het niet, als jij ons gewoon met rust gelaten had was zij niet zo als ze nu is!" Aria snoof verontwaardigd. "Loop dan niet weg vanaf je een hunter ziet." Kaatste ze meteen de bal terug. Toen ze weer naar het jonge meisje keek, zag ze dat er waarschijnlijk nog wel iets mis was. "Het enige dat jij hoeft te doen is har van die verlamming te bevrijden daarna kun je gaan. Ik heb geen zin om de hele WOF over me heen te krijgen voor waar jij verantwoordelijk bent!" Sneerde hij kwaad en liep weg van de deur. Ze keek hem woedend aan."Mijn verantwoordelijkheid?" Sprak ze geirriteerd."Ik had geen keus, als haar drakeninstinct het verdomme niet had overgenomen dan was er helemaal niets gebeurd. Weinig beheersing dus" Mopperde Aria. Ze hoorde hem nog mompelen dat het door haar was dat het jonge meisje nu bijna geestelijk kapot was. Toen hij niet naar haar keek zag Aria haar kans schoon meteen sprong ze recht, negeerde de vreselijke steken van de pijn en rende op hem af. Hij ontweek haar en ging van haar weg, maar dat weerhield haar niet dus probeerde ze het opnieuw. Hij greep haar polsen beet en liet niet los. Aria hijgde van de pijn die ze probeerde te negeren en keek hem woedend aan. "Zij heeft je nodig later kun je altijd nog slaan!" zei hij op rustigere toon en liet Aria los die nu toch wel weer op adem moest komen."En waarom denk jij nu dat ik haar zou helpen. Ik vertrouw helemaal niet jou soort" Snauwde ze, en daar had ze een goede reden voor.

Ze sprak er over dat ze niet verantwoordelijk was en begon over het drakeninstinkt. "Draken shifters zijn de moeilijkste, die hebben niet zo'n nauw kontakt als de andere shifters met hun dierlijke wezen." zei Razor en kon zich nog net in houden om een boze repliek te geven. De woede zat er nog steeds dik in zijn lijf en moest zo nu en dan damp af blazen, maar met woorden ging dat erg traag! De vrouw vroeg waarom ze zou moeten helpen en dat ze zijn soort niet vertrouwde. Razor voelde dat ze pijn had dus misschien dat hij haar anders zou moeten overtuigen? Hij reikte naar zijn gaven en legde enkel zijn hand tegen haar arm. Op deverkeerde manier van Rising sun had hij geen kontakt met een lichaam nodig, maar met het helen wel. Ze zou het als een jeukend gevoel bespeuren, maar haar verwondingen waren zo klein dat Razor snel klaar was. "En ik vertrouw jouw soort even min maar ik heb nu even geen andere keus!" Razor probeerde kalmer te klinken, maar het ging erg slecht, zo slecht zelfs dat hij bij haar weg moest anders zou hij haar opnieuw pijn doen. Hij moest hier weg ander zouden er nog ongelukken gebeuren! Hij liep naar de deur en opende die glipte snel naar buiten en sloot hem met flink geduw weer af. Razor liep met snelle passen naar beneden en vluchte even naar buiten. Vanuit het raam kon je hem zien lopen. Razor uiten even een woedende kreet die eigenlijk niks betekende en sloeg zijn vuist hard tegen een van de bomen. Blaadjes vielen naar beneden, maar die nergeerde hij en zakte op de grond met zijn knieen opgetrokken en zijn blik naar het verre ontzienbare.

"Draken shifters zijn de moeilijkste, die hebben niet zo'n nauw kontakt als de andere shifters met hun dierlijke wezen." zei Razor. Het was alsof ze een klein kind was die les volgde. ze hield haar commentaar voor haar eigen, wist dat ze nu niet echt in een goede positie was om hem zijn controle te laten verliezen vooral niet nu ze haar zwaard niet bijhad. Zijn hand kwam haar richting op en meteen zette Aria een pas achteruit maar hij nam gewoon haar arm vast, en ze voelde haar wonden jeuken, ze moest echt de neiging tegen houden om eraan te krabben zodat het zou ophouden, maar het was al weer voorbij. Aria vernauwde haar ogen en keek hem achterdochtig aan haar wonden waren geheald. "En ik vertrouw jouw soort even min maar ik heb nu even geen andere keus!" Razor probeerde kalmer te klinken, maar het ging erg slecht. Haar handen waren in vuisten gebald. Razor liep naar de deur en verdween uit het huis. In haar ooghoeken zag ze hem door het raam buiten staan tegen de boom slaan. Even keek ze vlug rond. Hier zou ze waarschijnlijk spijt van krijgen, waarschijnlijk zichzelf er nog om haten. Ze nam vliegensvlug een stoel en duwde het onder de klink en controleerde om te zien of Razor niet meer binnen zou komen. daarna zette ze nog vlug een andere stoel er ook tegen voor de veiligheid. Daarna ging ze naast het jonge meisje zitten, haalde even diep adem en keek haar nog even twijfelend aan. Daarna keek ze naar het lichaam van het meisje, concentreerde zich op de drukpunten berekende alles om de precieze plek te vinden. Bij haar was het nog redelijk simpel omdat ze nog jong was. Haar nog steeds gebalde vuisten maakte ze nu plat raakte eerst vliegensvlug een drukpunt in haar zij, dat duurde nog geen seconde toen Aria al meteen naar eentje juist boven haar hart raakte en daarna nog een in de rechteronderarm. Vervolgens raakte ze nog razendsnel enkele andere drukpunten die moeilijk te vinden waren. Aria wachtte enkele seconden. Zag dat de verlamming weg was. Voorzicht raakte Aria een drukpunt in haar hals en daarna een in haar nek, ze draaide nog het hoofd van het meisje de andere kant op en raakte de drukpunt op haar achterhoofd ook nog. Dat was niet voor de verlamming geweest maar het meisje zou beseffen dat de nachtmerrie's langzaam verdwenen. Aria wist zoveel van de drukpunten dat ze het meisje haar nachtmerrie's liet verdwijnen. Daarna stond ze recht vond water maakte daarmee haar handen nat en legde haar handen toen op het voorhoofd van het jonge meisje en wachtte geduldig af tot haar hersens het ook zouden accepteren dat de nachtmerrie's voorbij waren en ze weer wakker zou worden. Gelukkig was de deur stevig geblokkeerd.

Hope zat in een zwart dal ze kon niets zien ze liep maar het was moeilijk om vooruit te komen heel moeilijk het was net alsof haar voeten aan de grond werden gezogen. Ineens hoorde ze stemmen de stemmen van haar grootvader en van de mannen die Razor gedood had. Hope begon helemaal in paniek te raken maar ze geraakte niet uit deze droom ze zat vast helemaal geklemd in deze nachtmerrie wereld ze werd naar de stemmen toegetrokken en het lukte haar niet om te shiften. En toen zag ze een eng spookachtig licht haar opa stond erin hij grijnsde en hij wenkte haar ze wilde weg van hem maar ze werd naar hem toegetrokken ze krijstte verschrikkelijk in haar droom. Ze krijstte in het echt ook en ze werd helemaal wit haar hart sloeg eerst veel te snel en daarna begon het langzamer te slaan tot het bijna stopte met kloppen omdat ze door de verlamming niet uit haar doodsangsten weg kon vluchten. Maar ineens net voor haar hart het begaf werden de beelden waziger en langzaam kwam haar hart weer opgang ze stopte met schreeuwen en na wat moeite opende ze haar ogen ze zag de bloodhuntervrouw langs haar bed staan ze schrok en ze sprong zo wat uit haar bed ze stond tegen de muur helemaal trillend. Ze keek even rond ze zag dat alles op slot was en Razor niet te bekennen was ze dacht dat de vrouw haar had opgesloten ze bleef haar aankijken. Waar ben ik? Waar is Razor? Hope trilde als een rietje ze dacht dat ze weer een huisdier was maar ze zag nergens een armband zitten.

Het duurde even voor hij het de schreeuw van Hope hoorde. Angst over viel hem, hij had Hope nooit met dat mens alleen moeten laten! Razor sprong op en rende het huis weer in. Hij wist niet wat ze met Hope gedaan hadcwaardoor ze schreeuwde, maar daar kwam hij snel genoeg achter. Zijn woede was omgeslagen on bezorgdheid om Hope. Maar toen hij de klink omlaag wilde drukken na het slot geopent te hebben voelde hij dat de vrouw er iets onder had gezet... "Hey maak open!" riep Razor en rammelde aan de klink.

Hope bleef angstig naar de vrouw kijken en toen hoorde ze een vertrouwde stem. Een stem die ze meestal liefst zo ver uit haar buurt wilde hebben maar nu was ze erg blij ze zag de klink bewegen en ze liep ernaartoe ze gooide de stoel weg ze opende de deur en zag Razor daar staan. Er stonden tranen in haar ogen en ze vloog hem in zijn armen meestal duwde ze hem weg en wilde ze dat hij uit haar buurt bleef maar vor dat kleine deel van haar hart dat hij had ingepalmd was ze zo blij om hem te zien ze verborg haar hoofd tegen zijn gespierde borst. Ow Razor! Waar zijn we!" Vroeg ze in paniek hij kalmeerde haar een beetje met zijn aanwezigheid ze wist helemaal niet hoe ze hier beland was. En ze was echt opgelucht om een bekend gezicht te zien.

Voetstappen kwamen zijn kant op en Razor stopre met de deurklink te verbouwen. Hij hoorde hoe er iets werd weg gehaalt en maakte zich klaar om die vrouw door elkaar te rammelen, maar het was Hope die in de deuropening verscheen. Oplucgting ging er door hem heen en Hope begon meteen vragen te stellen en zich tegen hem aan te drukken uit paniek. "Rustig maar we zijn niet op een plek die je niet kent." zei Razor en sloot zijn armen even om haar heen en streek over haar hoofd. Hij keek langs Hope heen met zijn rode ogen op die blauwe van de bloodhunter gericht. Langzaam knikte Razor naar haar en loodtse Hope wat opzij zodat ze kon gaan als ze wilde.

Aria staarde even wat afwezig naar buiten naar de blauwe lucht en de wolken die langzaam voorbij zweefden, zij hadden de tijd van hun leven, werden nooit bedreigt of vermoord door iets of iemand. Was dat ook hier maar zo maar Aria wist wel beter, dat...zal dan ook nooit gebeuren. De onverwachtte beweging van het meisje zorgde ervoor dat Aria zich weer uit haar gedachten trok en haar zonder enige echte emotie's aankeek. Het meisje was bang. Maar dat was ook te verwachten als je nog maar juist uit een verlamming komt en van haar nog eens uit die nachtmerrie's die ze had. Zwijgzaam keek Aria toe hoe het meisje weg rende en de stoelen van voor de deur wegtrok, Aria deed niets om haar tegen te houden. Ze had die daar alleen maar gezet omdat ze neit kon werken als die Razor in de buurt was. De deur vloog open en Aria keek weer naar buiten in plaats van naar de shifters. Aria zuchtte zwaar. Ze miste haar familie als ze naar hun twee keek. Geirriteerd schudde ze haar herinneringen van haar af en stond toen langzaam recht. "Rustig maar we zijn niet op een plek die je niet kent." zei Razor en omhelsde het meisje. Toen Aria zich toch omdraaide om te zien of hij zich aan de afspraak zou houden, zo niet. Ze heeft nog steeds haar electric trap bij haar. Maar op de een of andere manier geloofde ze hem toch wel. Langzaam knikte Razor naar haar en loodtse het jonge meisje wat opzij zodat ze kon gaan als ze wilde. Ah Aria had niet zoveel vrienden. Zonder nog iets te zeggen passeerde ze de twee shifters en stapte naar buiten. Even draaide ze zich om naar hen toen ze wat van hun af was."Haar nachtmerrie's zullen een tijdje wegblijven, maar dat is niet voor altijd. Ze kunnen terug komen...." Even zweeg ze en liet haar ijsblauwe ogen naar het meisje glijden, wist niet of ze dit wel wou zeggen maar besloot het om dan toch te doen."Desnoods...als het te erg word....wil ik ze wel weer opnieuw verjagen....voor een tijdje." Sprak ze rustig, een hele lichtte spanning was er in haar spieren. Maar dat kwam doordat eht gewoon ongemakkelijk voor haar was. Daarna draaide ze zich weer om om weer naar haar eenzaam huis te gaan.

Razor sloeg zijn armen om haar heen en streelde haar haar ze kalmeerde een klein beetje door zijn warme aanrakingen. Razor duwde haar een beetje uit de deuropening zodat de vrouw door kon. Ze keek even naar de bloodhunter haar ogen leken erg op die van haar. De vrouw zei dat haar nachtmerries even wegbleven en daar was Hope erg blij om. Ze keek op naar de vrouw toen die zei dat ze haar wilde helpen Hope knikte als dank. Ze liet Razor even los en Hope keek naar de vrouw ze greep haar hand even beet. U...u kunt naar mijn vader gaan als u wilt. We hoeven niet te vechten tegen elkaar en mijn vader kan u bescherming bieden. Zei Hope wat twijfelend. Ga maar op zoek naar Robin Hood en zeg dat zijn dochter jouw vertrouwt. Zei ze twijfelend het was moeilijk om te zeggen maar ze deed het toch de vrouw zag er zo verloren uit!

De vrouw stond op en liep hen eerst voorbij voor ze begon te spreken, Hope bedankte haar en maakte zich van hem los. Razor luisterde even naar het gesprek tussen die twee waarbij Hope de vrouw zei dat ze naar haar vader toe zou kunnen gaan. De zon steeg onder tussen steeds hoger en hij en Hope zouden steeds meer tijd kwijt raken als ze te lang hier zouden blijven praten. "Alles goed en wel, maar willen wij geen problemen krijgen moeten we nu gaan Hope!" zei Razor en kwam naast haar staan. Een vreemde vertrouwen was niet iets dat hij snel deed, maar anders had ze Hope ook niet geholpen, maar gedood? "Sorry voor de ruwheid waarmee ik je hierheen heb gehaalt." mompelde Razor hard genoeg om het verstaanbaar te maken, je kon horen dat hij er een hekel aan had zijn exuuses te maken. Maar ze hadden geen tijd!

Aria hoorde wat takken kraken. Het jonge meisje greep haar hand even beet. U...u kunt naar mijn vader gaan als u wilt. We hoeven niet te vechten tegen elkaar en mijn vader kan u bescherming bieden. Zei Hope wat twijfelend Verbaasd keek Aria op bij haar vaders naam.. Ga maar op zoek naar Robin Hood en zeg dat zijn dochter jouw vertrouwt. Zei ze twijfelend."Is...Robin je vader?" Vroeg Aria verbaasd en keek haar aan. Alles goed en wel, maar willen wij geen problemen krijgen moeten we nu gaan Hope!" zei Razor en kwam naast het jonge meisje staan die dus Hope heette. "Sorry voor de ruwheid waarmee ik je hierheen heb gehaalt." mompelde Razor hard genoeg. Ze keek hem aan, hoorde dat niet erg graag zijn excuses aanbood, waardoor ze een lichte glimlach op haar lippen kreeg."Het was ook mijn fout sorry" Net als hij bekende ze neit graag dat zij ook verkeerd was."Robin...Zijn familie waren goed bevriend met de mijne" Sprak Aria bedenkelijk meer tegen zichzelf dan tegen Hope of Razor.