Freedom tastes so good!

Met vlugge stappen schoot de bruine wolf door het bos, zijn oren gespitst en zijn tong uit zijn bek terwijl de wind door zijn vacht streek. Maar al snel minderde hij vaart en piepde een paar keer zachtjes van de stekende pijn vanuit zo ongeveer overal, hij was nog lang niet helemaal genezen, maar de korte wandelingetjes die hij soms maakte waren te weinig om hem echt van zijn pas teruggewonnen vrijheid te laten genieten, de vrijheid waar hij zolang naar verlangd had. Nog altijd hijgend strompelde hij nog een stukje verder. Het meer lag er verlaten bij, zo vroeg in de morgen maar er verschenen grote kringen in toen de rozige wolven tong het water opslobberde. Tristan ging na gedronken te hebben naast het meer liggen en slot zijn ogen.

De zon was net opgekomen en Laurel en haar huisdieren hadden zich in een boom genesteld en daar de nacht doorgebracht. Laurel was iets vroeger dan gewoonlijk opgestaan om water te gaan halen aan het meer, want haar voorraad begon te slinken. Ze wist dat het water hier erg helder en drinkbaar was en ze er zoveel van kon nemen als ze wou zonder iets te moeten betalen. Onderweg zocht ze nog naar bessen of kruiden die ze kon gebruiken om haar giffen en geneesmiddelen van te maken. Ze vond een struikje met bosbessen waar ze even halt hield en er een groot aantal van meenam. Toen ze eindelijk het meer bereikt had zag ze aan de overkant iets liggen. Van de plaats waaraf zei het bekeek leek het op een bruin hoopje, misschien een dode ree. Als het beestje net was doodgegaan zou ze het vlees nog kunnen eten. Geluidsloos naderde ze het onbekende dier maar tot haar verbazing was het enkel een wolf die lag te slapen. 'Zolang ik hem niet stoor zal hij me heus niet aanvallen" dacht ze en begon weer rustig water in haar veldfles te doen.

Er klonken zachte voetstappen in het gras en Tristan opende onmiddelijk zijn ogen en eek rond. Het was een meid, iets jonger dan hijzelf. Rustig rekte hij zich uit terwijl hij haar vanuit zijn ooghoek in de gaten hield. Met kleine stapjes naderde hij het in rood gehulde meisje vervolgens, zorgent dat hij niet bedrijgend overkwam, met zijn oren nieuwsgierig naar haar toe gedraaid.

Laurels veldfles was bijna weer helemaal vol en wou hem net wegsteken toen ze vanuit een ooghoek zag dat de wolf haar naderde. Niet op een gevaarlijke, aanvallende manier, maar eerder nieuwsgierig naar wat ze hier kwam doen. Laurel hield van dieren, meer dan ze van andere mensen hield. Dieren hadden nooit een oorlog maar vochten om normale dingen om hun territorium en voedsel bijvoorbeeld. Ze nam langzaam haar rugzak en haalde er een stukje gedroogd rundsvlees uit dat ze naar hem toestak. Ze was er niet zeker van of de wolf zoiets zou lusten maar ze kon altijd proberen.

Met zijn heldere groene ogen volgde de lichtbruine wolf terwijl de jonge vrouw langzaam haar rugzak pakte en er een stuk gedroogd vlees uithaalde. De geur was verrukkelijk en nieuwsgierig kwam Tristan nog een paar kleine stapje dichterbij. Toen het stuk vlees naar hem toe gestoken werd nam hij nog een paar rustige passen naar haar toe terwijl hij met zijn staart kwispelde. Met zijn roze tong likte hij zacht over de hand van het meisje heen voordat hij voorzichtig met zijn tanden het stuk vlees beet pakte en het naar binnen schrokte. Ondertussen bekeek hij de jonge vrouw aandacht en snoof haar geur op. Ze was geen Shapeshifter of Halfblood, en ze was niet veel jonger dan hem, verder was er weinig aan haar te zien.