Training!

Ze zag hoe hij zijn wonde heelde en haar ook begon te helen zijn gave was zo verzachtend. Even schudden hij zich en pakte toen haar hoofd in zijn handen. Hij zei iets en ze glimlachtte lichtjes. "Dankzij jouw ben ik vrij en ik weet echt niet hoe ik dat ooit kan terugbetalen" Zei ze terwijl ze in zijn ogen staarde. Will grijnsde wat en zei dat ze het beter niet aan de andere konden vertellen Hope knikte. Ze was nog wat licht in haar hoofd maar ze kroop wel dichter naar Will toe. Ze gaf hem een zoen op zijn wang en omhelsde hem toen. "Je bent echt de beste vriend ooit weet je dat?" Zei ze met een oprecht gelukkige stem. Ze hield hem stevig vast niet van plan om hem ooit nog los te laten.

Hope was Will dankbaar dat hij haar bevrijd had. Het gevoel van voldoening na zo lang alleen getraint te hebben deed Will meer dan goed. Hope kroop dichter naar hem toe en omhelsde hem stevig. Zijn haren stonden al weer normaal en ook Will deed zijn armen stevig om haar heen, maar wel zo dat hij haar niet fijn zou knijpen! Hope was mooi geworden en daar had Will al eerder naar gekeken. Soms werd hij geplaagd door zijn ooms die wel herkende dat hij verliefd op Hope was, maar was die liefde wederzijds? Will trok zijn gezicht wat terugzodat hij haar aan kon kijken. Zou ze er wat op tegen hebben als hij haar een ku op haar mond zou geven? Will keek Hope rustig aan en langzaam kwam hij met zijn hoofd naar die van haar tot hun neuzen nog geen centimeter van elkaar af waren. Will twijfelde nog even, maar toen drukte hij toch een zoen op haar lippen. De lippen van Hope waren zijde zacht en heerlijk warm. Toen hij de kus loste keek hij haar even vragend aan, maar de volgende woorden kon hij niet langer voor zich houden. 'Hope, ik hou van jouw en ik zal je nooit meer door die Bloodhunters laten vangen!' zijn woorden waren zacht, teder en vastberaden, maar of Hope ook zo over hem dacht moest Will nog afwachten?


Oelala Will is in Love!

Will sloeg zijn armen om haar heen en ze glimlachte onbewust. Will keek haar even aan. Ze glimlachte nog steeds maar ze keek hem wel even vragend aan toen zijn hoofd dichter naar het haare kwam. Wat was hij van plan? En toen drukte hij zijn lippen op de haarre zijn lippen waren zacht en warm haar armen werden losser en leken nu wel gewoon langs haar lichaam te hangen. Na de kus keek hij haar vragend aan maar Hope was niet in staat om echt een gevoel te uiten. Wil zei dat hij van haar hield en ze bleef hem aankijken. Hij was haar beste vriend! Haar beste vriend was verlied op haar?! De vriend die ze alles toevertrouwde waar ze alles tegen zei was verliefd op haar! Hope bleef hem aanstaren haar huid kreeg constant nieuwe kleuren omdat ze in da war was erg in de war! Hoe kon hij nu verliefd zijn op háar?! En hij had haar zonet haar eerste kus gegeven compleet onverwacht en onvoorbereid. Hope wist niet goed wat ze ervan moest denken. Was zij ook verliefd op hem? Ze keek hem aan en kroop wat bij hem vandaan. Ze keek hem wat geshockt aan. "Maar Will je bent mijn beste vriend! En je moeder vermoord ons! Weet je nog wel ik ben geen zuivere shapeshifter! En jij bent de volgende leider!" Zei ze nu in paniek ze ademde snel, té snel en ze keek hem nog steeds aan. Was ze ook verliefd op hem? Was dat dat rare gelukkige gevoel als ze bij hem was? Was dat liefde?

Will hoorde haar woorden en kon alleen maar zijn hoofd schudden voor hij een gemene trap tussen zijn schouderbladen kreeg, daarna drukte de voet hem met veel geweld tegen de grond. : Zo, zo, dus dat blaag van Dregoe is vrliefd op mijn klein dochter!: hoorde Will boven zich sneren. Will uiten en warschuwing naar de WOF en kreeg aan weerszijde van zijn lichaam een harde trap tegen zijn ribben! Will kreunde onwillekeurig en zag dat ze zowel Hope als hijzelf een armband om wilde doen, maar een snelle beweging en die dingen vlogen door de lucht. De Opa van Hope stapte van Will af en vocht tegen de leden. Nu pas zag hij hoe dicht ze op de grens zaten, geen wonder dat ze hen hier bijna gevangen genomen hadden! Will wilde opstaan, maar een van de bloodhunters zag het en wilde hem doorsteken met zijn zwaard. Will dook net iets naar een zijkant en het zwaard doorboorde zijn schouder. Een kreet van volterde pijn onsnapte uit zijn keel en zijn oom trok de vijand van hem af, maar het zwaard stak nog in hem en de Opa van Hope zag zijn kans schoon. Will zat te dicht op Hope hij zou haar kunnen doden door het zwaard door te duwen die in Wills schouder vast zat. Echter hoorde Will hem aankomen en zag haar oh zo dichtbij hem. Will zetten zich af zodra de man het handvat vast had en duwde zich uit de gevarenlinnie om Hope te sparen. Hopes Opa keek verbaasd toen dit gebeurde. Een volgende pijnlijke kreet was daar het gevolg van en in die kreet was het zwaard tot aan het handvat door geduwd tegen zijn schouderblad aan! Will legde alle kracht in een klap die hij zeker nog uitdelen kon en mepte de Opa vanHope bij hem en haar vandaan. :Terug trekken!: werd er geroepen en ze vertrokken onmiddelijk. Will zakte door zijn benen, maarhet zwaardhielt hem voor het grootste deel overeind. Hij begon bloed op te hoesten! Zijn oom en nog twee andere leden hielden Will recht voor Bill het zwaard eruit trok en hem daarna vast pakte en hem naar Broken Home bracht.

Will schudde even zijn hoofd en toen kreeg hij een trap tussen zijn schouderbladen Hope keek geschrokken en zag haar opa bij Will snel kwamen andere bloodhunters en een paar leden inclusief Wills oom. Ze zag hoe Will de armbanden afweerde maar werd getroffen door een zwaard. Hope keek naar het gevecht maar was verlamd van angst. Toen zag ze hoe Will het zwaard dieper op zijn schouder kreeg gedrukt. Hij spuwde bloed uit en zakte door zijn benen. Haar opa en zijn bloodhunters vertrokken en Hope zag hoe Bill het zwaard uit zijn schouder trok en Will meenam. Hope voelde nu woede en verdriet maar de woede nam de bovenhand ze veranderde in haar best wel gegroeide draak. Ze vloog door de lucht en zocht haar opa al gauw zag ze hem en spuwde een cirkel vuur zodat ze niet meer wegkonden. Hope ging dreigend voor het zootje staan en ontblootte haar grote tanden. Hope had nog nooit iemand gedood en veranderde bijna nooit in haar draak omdat hij moeilijk te controleren was. Ze scheurde een paar bloodhunters aan stukken en verbrandde er een paar maar haar opa wist te ontkomen met een zwaar verbrand lichaam. Hope vloog terug en liep in the broken home meteen naar Will toe ze huilde toen ze hem zo gewond zag liggen in zijn bed en legde haar hoofd met haar gezicht vrscholen op het bed aan zijn middel. "Will niet doodgaan! Alsjeblieft.....Ik hou van je." Huilde ze luid ze wist het nu zeker ze was verliefd op haar beste vriend en ze kon niet zonder hem leven.

Will was nog bij bewustzijn, maar de pijn die door zijn lichaam heen straalde vanuit zijn schouder was moordend! Will was net als Hope wat verzwakt geweest toen ze uit het kasteel van Hope's Opa waren ontsnapt en toen hij hen had geheelt was zijn energie voor de helft afgenomen. Bill droeg zijn neefje naar binnen en Will hoorde zijn moeder wel, maar hij was zo versuft dat hij niet op haar reageerde. Zijn gaven trad zelf al in werking voor Will die in geschakelt had. De wond op zijn schouder die door en door was zou veel tijd in beslag nemen en ook een hoop energie die hij voor nu even niet had. Het bloeden was al gestopt toen Bill hem op bed neer legde. Will voelde de aanwezigheid van zo wel zijn moeder als die van Hope die hem smeekte niet dood te gaan. De kever van Will kwam voor het eerst het ondergrondse dorpje binnen en bleef op zijn hoofdkussen liggen en liet zich niet weg jagen. Will was zo vermoeid dat hij na en tijdje in slaap viel.

Na een paar uur werd will weer wakker en ontdekte dat hij nog in zijn slaapkamer lag. Will kreunde zachtjes en raaid zijn hoofd om. De wond was bijna geheelt er was alleen nog een rosige sneede te zien die heel hel langzaam dicht groeide. Will verplaatste zijn blik en ontdekte dat Hope nog aan zijn bed zat. Haar ogen waren rood van het huilen en Will glimlachte zachtjes. 'Zo... snel geeft ik... niet op.' zijn stem klonk nog zwakjes, maar hij happerde ook even voor Will zijn hand verplaatste en die op de hand van Hope legde. 'Jammer alleen dat we niet wat verder in The Abby waren dan hadden ze ons nooit kunnen vinden.' zei Will zacht, maar schuld bewust. Hij wist dat ze verder hadden moeten gaan, maar geen van beide had er toen ook maar even aangedacht. Will wilde recht gaan zitten toen een lichte pijnscheut nog door zijn schouder heen trok. De wond mocht dan geheelt zijn, maar alle schade was nog niet geheelt. Will kreunde en liet zich meten weer terug zakken en hij kneep even in haar hand om zich er van te bevetigen van haar aanwezigheid.

Bill was net wat spullen naar binnen aan het dragen toen hij de waarschuwing van Will hoorde. Samen met een paar andere leden stormde Bill over de wild paden en hij was al verandert voor ze bij een stel Bloodhunters aankwamen waarvan eentje zijn poot tussen de schouderbladen van Will had gezet. Will sloeg een stel armbanden we en Bill wist dat die dingen een shifter onder hun inloed zou laten komen en hij gromde neidig en besprong de eerste de beste Bloodhunter die in zijn buurt stond. Bill had geen moeit met deze schepsels uit een te scheuren en doden er vele. Het waren er dit keer zeker veel minder dan toen deze Old Home aan vielen. Een van de Bloodhunters verwonden Will door zijn waard in de schouder te steken. Bill trok deze Bloodhunter weg en doden hem met een beet in zijn hals, maar hij had de Opa van Hope niet gezien en die wilde Hope via Will dood steken. Will daarin tegen zetten zich af en offerde zich voor haar op zodat het zwaard tot aan het handvat in zijn schouder vast zat. Toen Bill hem hoorde draaide de grote weerwolf zich om en zag nog net hoe de zwaar gewonde Will de Bloodhunter achterover sloeg. Daarna zakte hij door zijn benen en de Blood hunters vertrokken. Bill commandeerde de andere twee leden dat ze will vast moesten houden en hij trok het zwaard in een ruk eruit, waarna hij het ding tot diep in en boomtam stak. Bill tilde Will op en renden zo snel als e konden terug naar Broken Home. Eenmaal binnen zag Bill vanuit zijn ooghoek dat Hope richting het huisje van Mistake en Will rennen. Ze was niet tijdens de reis naar hier erbij geweest, maar ze zou het later vast wel uit leggen? Bill hoorde Mistake ongerust roepen, maar hij moest haar een uitleg schuldig blijven en legde Will op bed neer. Hte bloeden was gelukkig gestopt en toen hij weer naar de Woonkamer liep plofte Bill daar even op een stoel. Hij moest weten of het nog goed ging met zijn neefje!

Mistake hoorde haar zoon roepen maar toen ze naar buiten kwam zag ze Bill met Will in zijn armen naar hun huis rennen. Ze liep meteen naar hen toe en suste haar arme Will. Sommige leden hadden verteld dat er zonet een groep bloodhunters was geleid door Hopes grootvader. Mistake bleef in de buurt van haar zoontje en zag Bill ook op een stoel zitten. Toen kwam Hope binnenrennen en vloog op Will af ze vertelde hem dat ze van hem hielt. En hij voelde zich duidelijk schuldig. Mistake kookte van woede dit was allemaal Hopes schuld! Haar zoon was bijna dood door dat bloodhunter gespuis. Mistake stond op en greep Hope hardhandig bij haar pols. Ze vertrouwde het meisje nooit echt en nu had ze er bijna voor gezorgd dat haar zoon dood was. Ze duwde Hope naaar Bill toe en keek hem strak aan. "Ik wil dat je haar wegbrengt! Het interreseerd me niet waar zolang het maar ver van broken home is!" Zei ze grommend. Ze draaide zich weer om naar haar zoontje en wreeef over zijn hoofd. "Maak je maar geen zorgen lieverd ze zal je geenpijn meer doen." Zei ze met een sussende stem.

at zijn moeder bezorgd was begreepWill wel, maar ze moesten van Hope afblijven,zelfs zijn moeder! Toen hij haar zo hoorde spreken kon Will zich niet langer stil houden en kwam met moeite en veel gesteun en gekreun omhoog. nadat Will zat begon hij tussen het hijgen te grommen. Zelfs zijn huiskever werd er bang van. ' Hope blijft gewoon hier! Het was mijn fout, niet dat van haar!' gromde Will zijn stem klonkvoor het eerst dreigend tegenover zijn moeder. Hoewel hij nog wankel op zijn benen stond en zijn schouder ondersteunde zag je echtdat Will de zoon van Dregoe was! Will keek ziijn moeder vast beraden aan, hij was misschien niet in staat een goed gevecht nog te kunnen leveren maar hij zou het doen voor zijn Hope!

Mistake hoorde haar zoon opstaan en hij gromde naar haar ze keek hem even aan. Hij was net zoals zijn vader dacht ze in zichzelf. Mistake keek naar Bill. " Bill neem haar mee naar je huis hou haar daar dan kan ik met Will praten." Ze wachtte even tot Bill Hope oppakte en haar mee buiten sleurde want ze wilde duidelijk Will niet alleen laten. Mistake draaide zich naar haar zoon en duwde hem terug platter op zijn bed. Ze keek hem streng maar ook bezorgd aan. "Will stop ermee! Dat meisje is niet goed voor je. Ze is weer naar buiten gegaan terwijl haar dat verboden was en daardoor was jij bijna dood!" Ze keek hem aan met een gepijnigde blik. Ze wist dat hij nu boos op haar was maar ze kon het niet aan als hij zou sterven. Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. "Het is beter als ze gaat lieverd dan...dan vormt ze geen gevaar meer." Zei ze zacht.

Hope werd bij Will wegerukt door zijn moeder en naar zijn oom geduwt. Ze keek hem angstig en verward aan en toen zei Wills moeder dat hij haar weg moest brengen. Ze wilde niet weg van Will en blijkbaar wilde hij dat ook niet maar zijn moeder gebaarde toch naar zijn oom en voor ze weer naar Will kon rennen greep Bill haar bij haar middel en werd ze mee naar buiten gesleurd. Ze keek hem angstig aan. "Alstublieft stuur me niet weg! Ik kon er niets aan doen ik werd gedwongen door de armband." Flapte ze eruit zonder er echt bij na te denken. Bill hield haar nog steeds vast maar ze spartelde niet tegen ze wilde niet nog meer problemen.

Mistake rukte Hope bij Will weg en zei eerst dat hij haar hier ver vandaan moest brengen. Zonder een weer woord stond Bill op en pakte Hope bij haar arm, maar toen kwam Will omhoog en hij had de gene van Dregoe in zich een echt Moonus liet zich niet kisten door geen enkele verwonding! Maar hij zei dat het zijn schuld was en niet die van Hope. Bill bleef staan luisteren tot Mistake zei dat hij haar weer even in zijn huisje moest houden. Bill pakte Hope op die hevig tegen werkte, maar Bill was te sterk voor haar en bracht Hope naar zijn huisje waar hij haar opsloot in zijn slaapkamer en voor de deur ging zitten met de stoel er tegen aan. Ondertussen sprak Hope ergens over, maar luisterde niet naar haar. Bill zou afwachten wat er besloten zou worden en tot die tijd bleef Hope daar opgesloten!

Zijn moeder zei dat Bill haar bij zich moet houden en zijn moeder drukte hem weer terug in bed. Will wilde niet blijven liggen en duwde haar hard weg met zijn goede arm en hij ging weer recht zitten en keek haar kwaad aan. Hij hoorde Hope nog wat roepen, maar ze was te ver weg om het goed te kunnen verstaan. 'Het was niet haar schuld dat ze naar buiten is gegaan, Ze stond onder een soort van drang die haar naar haar opa leiden!' gromde Will boos, maar voor hij het door had flapte het er bijna uit, maar nog voor Will er wat tegen kon doen sprak hij de volgende woorden. 'Ze droeg een armband en ik heb haar van weten te bevrijden!' Will kreeg een volgende steek door zijn schouder gaan en hij greep ernaar met een pijnlijke grimas en een schuld gevoel drong zich aan hem op hij had Hope zelf gevraagt of ze het aan de andere te vertellen! 'Zonder de hulp van de kevers was het in iedergeval niet gelukt. Maar we hadden gewoon wat verder The Abbys in moeten gaan en dan was er niks gebeurd.' zei Will en hij zag wel dat ze woedend was doordat hij Hope helemaal alleen was gaan redden, maar hij had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om haar daar door die lui gemarkteld te worden. Will voelde zich niet alleen ziekelijk door schuld gevoel, maar hij wilde Hope zeker niet verliezen!

Will duwde haar aan de kant en ze keek hem geschrokken aan zoiets had hij nog nooit gedaan! Will was echt kwaad op haar dat kon ze zien en het brak haar hart ze wilde geen ruzie met hem ze wilde hem alleen beschermen. Maar toen hoorde ze wat de echte reden was Hope had dus een armband gedragen?! Ze stond even recht en ijsbeerde. Will was haar dus in zijn eentje gaan redden van een bende bloodhunters samen met een stel gevaarlijke kevers?! Ze zakte op een stoel neer en en sloeg haar handen voor haar ogen ze huilde. "Ik ben een vreselijke moeder! Ik heb je vader niet kunnen beschermen en ik kan jouw niet tegen gevaar beschermen" Ze kon haar verdriet niet bedwingen ookal vocht ze er zo hard tegen de laatste jaren had ze al haar emoties opgekropt en afgereageerd op mensen die ze niet vertrouwde en zelfs op haar lieve zoon. Ze ging naar Will toe en hield zijn hoofd tussen haar handen. "Het spijt me zo dat ik niet beter voor je kan zorgen." Zei ze met een bedroefde stem ze gaf zichzelf de schuld dat Will pijn had en dat ze hem nu ongelukkig maakte omdat ze hem wilde beschermen....

Will keek zijn Moeder even niet begrijpendaantoen ze begon te huilen. Hij wist datze al dietijd dat pagevangen was genomen haar gevoelens niet had geuit, maar ze zei dat ze een slechte moeder was en daar was Willhet helemnaal niet mee eens! Hijkeek haar aan toen de zijn hoofd in haar handen nam en hij zag een groot verdriet in haarogen. ' Nee Ma ik hadniet zo stommoeten wezenen denjken dat ik haar helemaaal alleen had kunnenredden!' zei Will en hij probeerde zijn armen om heen te slaan, maar zijn rechterarm weigerde en Willsloeg dus dan ook alleen zijn linker arm om haar heen. ' Ik zal de volgende keer beter opletten en niet langer meer een beslissing alleen treffen, maarlaat Hope alsjeblieft hier? ze is nu weer vrij net als wij.' sprak Will enhij klonk weer als zichzelf. Will wildehelemaal geen ruzie met haar en zeker. niet om zoiets. ' Als we pa dadelijk weer hier hebben daan zullen we weer wat beter kunnen levendaarben ik zeker van!' voegde Will er aan toe en hij liet zijn moeder los en keek haar aan.

Will probeerde haar te troosten ze keek hem aan hij was echt groot geworden hij was zo slim. Mistake omhelsde hem zachtjes. "Je vader zal zo trots op je zijn schat." Zei ze terwijl ze haar weer herpakt had en hem een zoen op zijn voorhoofd gaf. Ze duwde hem zachtjes weer platter en stopte hem in. "Oké Will ik zal haar nog een kans geven." Zei ze terwijl ze hem aankeek en hem instopte. "Maar rust nu maar wat mijn kleine grote held." Zei ze met een lieve stem terwijl ze even over zijn wang streelde en toen de kamer uitliep naar Bill toe. Ze knikte naar hem en ging naar Hope ze keek het meisje even aan en zei haar toen dat ze naar Will kon gaan. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen ze liep meteen naar haar zoon toe. Mistake zuchtte en schudde haar hoofd ze keek naar Bill en gaf hem een knuffel. "Bedankt dat je er altijd voor me bent broertje." Zei ze met een glimlach terwijl ze hem weer losliet.

Hope zat nog steeds in de kamer opgesloten en wist dat ze niet kon ontsnappen zonder het huis in de fik te steken en dat wilde ze Bill niet aandoen en dat durfde ze ook niet echt. Maar toen ging de deur open en Wills moedzer stond voor haar neus Hope keek haar verlegen en bang aan tot ze zei dat ze naar Will toemocht. Ze rende meteen naar buiten maar toen ze voor zijn kamer deur stond opende ze die zachtjes en liep onzichtbaar naar hem toe. Ze stond langs zijn bed en hing een beetje boven hem en drukte toen zachtjes haar onzichtbare lippen op de zijne. Toen werd ze weer zichtbaar en ging op de rand van zijn bed zitten ze keek hem aan en probeerde wat te glimlachen.

Na even kwam Mistake naar zijn huisje toe en knikte naar Billhij stond op en trok de stoel aan de kant, zodat ze er door kon. Hope mocht dus toch blijven, want ze stoof meteen weg om zich bij Will te voegen. Mistake gaf Bill een knuffel en bedankte hem dat hij er altijd voor haar was. Bill knikte en gaf een korte knuffel terug. ' Dat zou je ook voor mij gedaan hebben.' zei Bill en hij zag haar vertrekken. over een dag of twee zouden ze met zijn allen Dregoe gaan bevrijden en daar was Bill heel gelukkig om.

Ma kwam herpekte hem en gaf Will een kus op zijn voorhoofd. Toen ze hem weer plat legde en de dekens goed legde deed Will geen poging meer om haar weg te duwen, zelf had hij dat niet leuk gevonden, maar hij deed het voor zijn lieve Hope. Will glimlachte vriendelijk naar zijn moeder toen ze zei dat hij moest rusten. Will knikte naar haar en voelde hoe zijn vermoeitheid het van Will over nam. Will legde zijn hoofd neer en voelde zich weg zakken in en diepe slaap. Morgen zou hij er al wat beter tegen kunnen, maar over twee dagen was Will weer helemaal de oude door dat zijn gaven dan de tijd had om hem te genezen zonder dat Will te intensief bezig zou zijn, niet dat hij een stil zitter was, maar Will zou graag net zo snel weer gaan trainen zodra zijn verwonding het toe gaf.

De volgende morgen werd Will weer wakker en hij keek naast zich daar zag hij een slapende Hope naast zich liggen. Had ze de hele nacht naast hem gezeten? Will voelde zich al wat beter en ging recht zitten en boog zich over Hope heen. Ze was zo'n engel als ze sliep! Will kuste haar op der voorhoofd en keek toe hoe ze wakker werd. 'Goede morgen. Heb je lekker gelapen Hopje?' vroeg Will zachtjes en hij streelde over haar wang. Hij was zo gelukkig dat ze niet weg had gehoeven, maar als zijn moeder haar toch weg zou sturen dan zou Will met haar meegaan waar heen dan ook!

Will sliep als een blokj maar ze wilde niet bij hem weg en eigenlijk was ze ook wel blij dat hij sliep nu was hij er zich niet van bewust dat ze hem een kus had gegeven. Ze was zelf ook in slaap gevallen en lach opgekrult aan zijn voeten zodat ze hem niet teveel in de weg lag. Ze werd wakker toen ze een kus op haar voorhoofd voelde ze opende traag haar grote blauwe ogen en zag Will rechtzitten voor haar neus hij streelde haar wang en ze legde haar hand op de zijne ze gennoot van zijn aanraaking en ging wat rechter zitten en glimlachtte naar hem. "Ja best wel" Zei ze terwijl ze hem een kus op zijn neus gaf. Ze keek hem aan. "En jij? Heb je niet teveel pijn?" Vroeg ze zacht terwijl ze zijn hand vasthield. Ze stond op en zag een schaal met appels en een briefje voor de deur liggen op het briefje stond dat Mistake even weg was voor belangrijke zaken. Hope bracht de schaal naar Will toe en nam zelf 1 appel. Ze ging achter hem zitten en nam een potje me zalf ze stroopte zijn bloes wat op zodat ze bij zijn wond kon. Terwijl hij at begon ze de zalf op zijn wond te masseren. Zijn moeder had haar opgedragen goed voor Will te zorgen en haar deze zalf gegeven. Ze wref heel zacht met haar dunne vingers op zijn huid en ze keek hoe hij zijn appels opat ze zei niets ze wist nog altijd niet goed hoe ze zich sinds zijn liefdesverklaring moest gedragen.

Zijn wond zat nog niet helemaal dicht en toen ze zei dat ze best goed gelapen had en vroeg of hij nog veel pijn had schudden Will zijn hoofd en voelde hoe ze naar zijn wond keek en hem verzorgde. Eineglijk was de zalf niet nodig geweest, maar Will was nog niet helmaal herstelt van de vlucht uit het kasteel geweest dus was de heling ook wat langamer. De schaal die ze eerder naast hem neer had gezet bevatten heerlijke zoeten appels en Will begon er van eentje te eten. Terwijl Hope bezig was at Will zo veel zijn maag verdragen kon en eigenlijk wilde hij op taan, maar hij voelde wel dat ze hem lichtjes dwon om te blijven zitten. 'Het gaat best, maar mijn energie is no niet volledig vandaar dat de wond dan ook minder snel heelt. Hoe gaat het verder met jouw?' zei Will en hij keek Hope tussen twee happen door even aan toen hij haar wat vroeg. Will wilde niet dat ze pijn leed als dat voorkomen kon worden en dat zou ze bij hem vast ook willen. Will had zich voor haar opgeoffert om te voorkomen dat ze gedood werd, want dat had best nog eens kunnen gebeuren als hij de Opa van Hope niet snel genoeg op had gemerkt! 'Weet je Hope eigenlijk heb ik gisteren niet een keer je leven gered, maar zelfs twee keer. De eerste keer was door je Opa te dwingen die armband af te doen, maar de tweede keer was tijdens het gevecht van gisteren! Als ik... ik... Niet tegen hem was in gegaan was jij nu ook vast gewond geraakt geweest!' zei Will en hij balde zijn vuisten om zijn wode jegens haar Opa te uiten. De kever kroop via het bed naar zijn schoot en ging luid kierend op zijn schoot zitten. Bijna meteen werd Will rustig en hij keek Hope recht aan en streelde de kever over zijn sterke kaken. Hte insekt trilde van genot en vloog weg ton Will op hielt en viahet raam naar buiten ging op zoek naar voedsel. Will wist dat ze van hem hielt en dat deed hij ook om haar. Will kwam weer naar haar gezicht en kuste voor alle zekerheid op haar wang. Hij wilde haar niet weer in verlegenheid brengen zoals gisteren.

Hope luisterde naar zijn woorden en knikte. "Dat weet ik lieve Will, dat weet ik..." Zei ze met een stem die wegstierf. Ze wist niet hoe ze die shuld ooit zou kunnen aflossen dus zweeg ze maar. De kever kwam binnengevlogen en kroop op Wills schoot hij aaide de kever over zijn schild tot ie wegvloog. Toen draaide hij zijn gezicht naar haar toe en twijfelend kustte hij haar wang. Hope bloosde een beetje en stopte met hem te masseren. Ze kwam voorzichtig op zijn schoot zitten en legde haar hoofd op zijn niet gewonde schouder en probeerde rstig te ademen. Ze vond het nog steeds moeilijk om aan het idee te wennen maar ze voelde wel duidelijk liefde voor haar beste vriend. Ze hief haar hoofd weer op en boog die voorzichtig naar hem toe en kuste hem zachtjes en nog wat onzeker op zijn mond daarna lostte ze zijn zachtte lippen en keek even weg haar wangen werden helemaal rood ze wist niet of hij wel wilde dat ze hem kustte...

Hope zei dat ze het wist en haar stem stierf weg. Hij wist dat ze haar schulden bij hem wilde inlossen, maar ze wist nog niet hoe. Ze beon te blozen en Will glimlachte vriendelijk naar haar ook Will had nog moeite met zijn gevoelens aan haar te tonen ooral als het om het kusen ging, maar toen ze stopte met masseren en bij Will op schoot kroop begon ze hem nog wat onzeker te kusen. Will maakte daar gebruik van en kuste met haar mee tot ze Will's lippen los liet. Will sprak haar niet tegen en genoot van elke aanraking die ze bij hem deed. Ze keek van Will weg en werd helemaal rood. Will duwde zachtjes met zijn neu tegen haar kaak aan zoals hij vaak bij zijn moeder had gedaan als ze onzeker was over het leiden van de groep. Het was een troostend gebaar, maar Will wilde haar duidelijk maken dat ze zich niet hoefte te schamen. 'Je hoeft je niet te schamen Hope. Dit is voor mij ook de eerste keer, maar we zullen onderweg nog veel leren.' zei Will zachtjes en zijn stem konk helemaal niet als anders, maar vriendelijker en teder. Hij wilde haar geen ondodige pijnen en onzekerheden in vertrikt te laten komen. Will zou het zelfs tegen elke Bloodhunter op nemen om haar gelukkig te zien! Will draaide haar gezicht wat en begon haar voorzichtig te kussen zodat ze weg kon trekken als ze wilde? Will zou niet opdringerig tegenover haar willen zijn, maar Will wilde haar laten merken dat als zij nee zou zeggen dat hij dan zou stoppen zonder haar tegen te spreken.

Will kustte met haar mee maar loste meteen toen zij dat ook deed. Ze durfde hem niet aantekijken en toen voelde ze zijn neus tegen haar kaak ze glimlachte een beetje en keek naar hem. "Ik schaam me niet Will, ik ben gewoon in de war..." Zei ze terwijl ze hem aankeek. Will draaide haar hoofd wat en begon haar voorzichtig te zoenen hij deed het helemaal niet dwingend en het voelde goed om hem te zoenen haar handen gingen voorzicht naar zijn hoofd toe en verstrengelde zich voorzichtig in zijn haar zoals ze haar moeder wel eens bij haar vader had zien doen. Ze stopte de kus niet snel hij was te geweldig. Na een paar minuten stopte ze de kus omdat ze wat lucht nodig had. Ze keek hem aan haar voorhoofd leunde tegen hetzijne en ze glimlachte een beetje. "Ik vind het vreemd...Jij bent mijn beste vriend en nu nu staan we te zoenen." Zei ze en toen begon ze weer te blozen. "Niet dat ik dat vervelend vind...." Gaf ze toe.

Hope zei dat ze zich niet schaamde en Will knikte daarbij toen ze zei dat ze in de war was. Zelf was Will er ook niet niet helemaal uit, maar hij wilde haar graag zowel gelukkig zien als dat ze geen pijn leed die door de Bloodhunters veroorzaakt zouden kunnen worden. Toen ze met hem mee zoende voelde Will haar handen door zijn haren gaan. Het was net zo'n fijn gevoel als haarlippen op de zijne. Toen ze hem loste moest Will ook even op adem komen en hij zag dat ze weer begon te blozen. Will moest grijnzen bij het zien van haar gezicht e en een lach kon hij dan ook niet onderdrukken. Ze was gewoonweg een geweldige meid. Ze kon soms dan overgevoelig zijn opsommige dingen,maar ze maakte Will vaak door die dingen aan het lachen. Maar een schreinendepijn scheut verbrak zijn vrolijke lach en Will gromde even van de pijn. ' Je best gewoon geweldig Hope dat mag je best weten.' zei Will enhij bewoog voorzzichtig zijn sschouder even,maar de pijn was al weer vertrokken. Wil streelde door het haar van Hope die bezorgd naar hem keek,maar zijn glimlach liethaar vast ook weer snel stralen?