Training!

Jaren gingen voorbij en een dertien jarige Will werd wakker in een half schemerige kamer. de muffe geur vertelde hem dat ze nog steeds in Broken Home woonde en de verlies van zijn vader kwam drie keer zo hard weer binnen stormen. Will had nadat hij Widow en Hope naar hier had gebracht een hevige ruzie met zijn moeder gehad. Eerst wilde ze niet dat Widow en Hope zich bij hen zouden voegen omdat Robin dan zo nodig Dregoe kon gaan helpen, maar ze begreep donders goed dat ze moeder en kind niet weg kon sturen door de Abbys. Want de insenkten waren hier de gevaarlijkste dingen in het doodse woud. Ze mochten blijven en Will kreeg alles over de Arena te horen. Hij was geschokt door de omstandigheden waar alle Shape shifters in verkeerde en vooral nu zijn vader daar zat wilde Will helpen. Bill was tussen zoon en moeder in gesprongen en had een voorstel gedaan. Als Will van af de dag van morgen hard zou gaan trainen zowel met hem voor spierkracht als met Tristan om zijn snelheid op te bouwen dan mocht hij mee vechten als hij daar sterk genoeg voor zijn zou. Mistake wilde het eerst niet horen, want ze wilde niet dat Will in de Arena zou belanden als ze de reddingsactie zou mislukken. Maar Will beloofde dat hij zijn best zou doen en elke dag hard zou gaan trainen. De volgende dag hadden Will samen met Hope, Tristan en Bill een pakoer opgezet die Will zeven jaar achter elkaar genomen had en soms ook van de andere kant. Will trainde hard en was best lekker snel geworden. Will trainde zo hard dat hij s'avond's zo moe was dat hij meteen in slaap viel. Vooral wanneer hij met Bill aan het trainen was geweest. Will rekte zich uit en kleden zich aan in een soepel vallende broek en een strak mouwloze T-shirt en liep de slaapkamer uit. In de keuken pakte hij twee appels en begon die op te eten. Ze waren ookal druk bezig om het plan te perfectioneren en Will probeerde daar steeds bij aanwezig te zijn. Maar soms ging dat niet en trainde Will drie keer zo hard als normaal. Will was al lekker sterk geworden voor en jongen van zijn leeftijd en de snelheid die hij had opgebouw was niks vergeleken bij die van zijn moeder, maar Will was zeker twee keer zo snel als de gewone Shape shifters in zijn menselijke vorm als in zijn Shape vorm. Will had de taal der insekten geleert en had een vleesetende kever als huisdier. Het beestje mocht niet het dorp binnen, maar daar had de kever geen moeite mee en bleef in een kleine grot naast de ingang slapen tot Will hem wat vlees kwam brengen. Will wilde een grote groep kevers meenemen als e zijn vader zouden gaan bevrijden, maar dat had hij zijn moeder nog niet vertelt. Will stond op en trok de koelkast open en plukte een stukje vlees mee. Will renden naar buiten nog oor zijn moeder wakker zou worden en jogte naar de ingang en ging voor het gat zitten met en vlees tussen zijn vingers. De kever zo groot als een Chihuahua met grote sterke kaken kwam naar buiten gekropen. Will keek bewonderend naar de kever. Zijn paarse kleur met zwarte strepen verborgen hem prima in de schaduwen. Will liet het vlees voor hem neer vallen en de kever viel erop aan. Binnen een minuut was het vlees verdwenen en Will siste wat tegen de kever die hem vragend aan keek. Will stak zijn hand uit en liet de kever op zijn arm kruipen. Normaal moest je dat niet bij deze dingen doen, omdat ze te gevaarlijk waren, maar deze kever mocht Will nu eenmaal graag en klemde zijn pootjes stevig in zijn huid tot het naast Will's hoofd op zijn schouder zat. Will streelde de kaken van de kever die het insekt trilde van genot. Will draaide zich om en liep in de richting van de stormbaan. Daar loog de kever van zijn plekje en ging tegen een van de boomstammen zitten toe kijken hoe Will weer begon te trainen. Het insekt siste luid toen hij iemand aan zag komen en Will stopte midden in zijn bewegingen en zag een bekent gezicht naar de stormbaan toe lopen. Will stak zijn hand op en zwaaide even blij naar haar voor hij weer verder ging en toen Will aan het einde van de stormbaan was vloog de kever naar hem toe en landen weer op zijn schouder. 'Kon je ook trainen?' vroeg Will op een lichte hijgende stem.

Hope was nu al jaren in het dorpje bij Mistakes en Dregoes groep. Het was hier wel fijn met Will in de buurt maar ze miste haar eigen huis en haar vader die ze nu maar zelden zag. Haar moeder redde zich wel maar voelde zich niet helemaal thuis hier. Hope was nog maar net 12 geworden en de dagen die ze nog met haar vader had doorgebracht had ze nog verder leren boogschieten. Ze kon het nu best goed en raakte bijna elke prooi. Will trainde de laatste jaren ook vaak waardoor hij minder tijd voor haar had. Hopes haar was lichter geworden met de jaren waardoor het nu goudblond was geworden. Hope was uitgegroeid tot een mooi jong meisje et een slank figuur. Ze slenterde wat door de onderaardse gangen tot ze iemand hoorde daar zag ze de ondertussen best gespierde Will met zijn huiskever staan. Ze grinnikte ze kende de kever hij was wel grappig en hij viel haar niet aan. Will had haar wel eens wat verteld over zijn plan om met een keverleger de arena te bestormen. Hope zat nog steeds met die armband om haar pols die haar opa haar had aangedaan om haar vader te chanteren hij deed soms erge pijn maar vaak verstopte ze hem onder een sjaaltje om haar pols. Niemand behalve haar moeder en vader wisten van de armband zelfs Will had ze niets verteld. Ze wandelde naar hem toe ze had een kort helderblauw kleedje aan dat bij haar nog heldere ogen pastte. Ze lachtte vriendelijk. Hope had ook veel getraint maar niet op kracht meer op lenigheid en snelheid ook had ze op drukpunten geoefend om vijanden zo uit te schakelen. "Mischien wel ja..." Zei ze met een speelse grijns terwijl ze haar beste vriend een knuffel gaf.

De kever sprong weg toen Hope Will een knuffel gaf en vloog nog wat rond voor hij op haar schouder ging zitten. Hij kenden iedereen van de W.O.F. en was de tolk tussen de wilde kevers en die van de W.O.F. bijna niemand kende de taal der insekten, maar Will was het gelukt om die te verstaan. Hope was nog maar net twaalf geworden en hij had gehoopt dat haar vader die van hem eerder had weten vrij te krijgen, maar kennelijk had de opa van Hope andere plannen met hem. Will vroeg zich soms af waarom Hope steeds van die vreemde dingen om haar pols had, maar hij vroeg er nooit na. Man wat was ze eigenlijk knap geworden! Will grijnsde bij haar woorden en liet haar weer los. 'De stormbaan is zowel voor kracht als voor snel en lenigheid. Dus je kunt gewoon meedraaien.' zei Will en tikte de kever even op zijn schild. Het insekt vloog van Hpe af en ging weer in de boom zitten. Al snel kreeg hij aanspraak van een soort genoot en Will liep naar het begin van de stormbaan. 'Wie het snelste is?' vroeg Will en hij keek Hope vragend aan. Al ze ja zou zeggen wilde hij weleens weten of ze het haalde?

De kever vloog even rond en ze giechelde wat. Will keek haar aan en ze glimlachte naar hem. Toen hij voorstelde om een wedstrijdje te doen zei ze meteen ja. Ze was dol op wedstrijden met haar beste vriend doen. Ze bond haar blonde lokken in een snelle staart en begon te rennen Will won vaak maar soms won zij ook en met deze voorsprong moest het haar wel lukken. Ze moest de takken die als obstakels dienden zien te ontwijken tijdens het rennen en ook over een paar stenen springen. Soms vloog haar jurk wat omhoog tijdens het springen maar daar lette ze niet op Will was tenslotte haar beste vriend en hoe vaak was ze als kind wel niet bij hem gekropen als ze har vader miste. Will was ongeveer 3 meter achter haar en ze lachtte even maar toen bleef het sjaaltje rond haar pols achter een tak hangen en scheurde Hope stopte meteen en probeerde het sjaaltje van de tak te halen voor iemand de metalen armband zag die aan haar huid vast zat...

Hope zei meteen ja en vertrok zonder ook maar wat te zeggen. Will vloekte binnensmonds en begon achter haar aan te rennen. De takken ontwijkend en over de stenen heen springend en toen bleef de sjaal aan de pols van Hope achter en tak hangen. Will zag iets blinken aan haar pols en hij vroeg zich af wat het was. Hij had wel vaker een armband gezien, maar nog nooit eentje die er zo uit zag. Nog voor Hope het verbergen kon greep hij naar haar arm en trok het op ooghoogte. De band zat in haar huid vast en Will keek haar vragend aan. 'Wat is dat voor een vreemde armband Hope? is dat een nieuwe trend?' vroeg Will e hij tikte op de armband. Toen Will hem los liet trok ze haar arm zo terug alsof ze bang was. Een voorgevoel drong aan hem op en Will wilde het gevoel niet bewaarheid krijgen. 'Hope, Dit is toch geen Bloodhunter rommel hoop ik?' Will kreeg en angstig gevoel, maar hij wist niet wat te doen. Hij draaide zich even om, maar keerde zich meteen weer naar Hope terug en zag pure angst in haar ogen!

Will greep haar arm beet voor ze de armband kon bestoppen. Ze keek hem angstig aan helemaal verlamd. Ze schudde heel zacht haar hoofd bij zijn eerst conclusie. Hij draaide zich even weg bij zijn tweede theorie maar keek haar haast meteen weer aan. Er rolde een traan over haar wang. "Ja zo'n armband is het. Het betekend dat ik van iemand ben." Zei ze met een verslagen stem. "Toen ik klein was ben ik mijn opa tegen het lijf gelopen. Eerst was hij aardig en hij beloofde me me naar mijn vader te brengen. Dat deed hij ook wel maar hij gebruikte mij om mijn vader te chanteren en om zeker te weten dat hij zijn belofte hield heeft opa mij toen zo'n armband omgedaan." Ze vloog Will in zijn armen en huilde. "Will ik ben zo bang dat ik op een dag gewoon dood val omdat mijn opa sterft..." Zei ze tussen de tranen door.

Het was dus Bloodhunter rommel! Hope vertelde hoe ze eraan kwam en Will wist even niks te zeggen, maar toen ze hem in zijn armen vloog stond hij als aan de grond vast genageld! Will zocht naar woorden en begreep niet waarom haar bloed eigen Opa dat deed. Hoe kon hij zijn klein dochter zo behandelen? Will kreeg weer wat beweging in zijn lichaam en duwde Hope van zich af. Het meisje waar hij zo veel om gaf was een huisdier geworden van een Bloodhunter en niet van zomaar eentje, van haar Opa notabenen! Will moest zich afreageren en zag een rostblok waar hij ter training over heen moest springen. Het was een gemakkelijk doelwit, maar dat zou verkeert voor zijn hand af lopen. Will legde zo veel kracht in zijn arm en haalde uit naar het rotsblok. Zodra hij het gesteente raakte klonk er een hard krakend geluid. Will kon een pijn kreet onderdrukken en voelde het bloed uit zijn verbrijzelde hand vloeien. Snel greep hij naar zijn rechterpols en kneep er hard in. Man dat deed pijn! Zijn vingers hingen alleen nog aan de zwaar beschadigde pezen te bungelen. Will had zijn moeder gevraagd om zijn haren korter te knippen zodat je niet meteen zag wanneer hij Rising sun gebruikten nu leek het alsof de wind door zijn haren speelde. Will liet zich tegen een boomstam zakken en hoorde het gezoem van de kever vleugels. De wilde Kever dook op de bloederige plek af waar Will de rots geraakt had en zijn huiskever storten zich op zijn helende hand en begon het bloed van zijn hand te likken. Het voelde vreemd aan, maar Will deed niets om de kever te stoppen. Hte lag nu eenmaal in zijn aard om op alles wat bloeden erop af te gaan, maar normaal zou hij de gewonde juist proberen op te eten en nu maakte hij de hand van Will alleen maar schoon. Woede golfde nog steeds door hem heen en hij begreep de beweeg reden van haar Opa niet. 'Waarom wilde hij je vader dan chanteren?' vroeg Will en in zijn stem klonk een duidelijke grom. de twee kevers hoorde het en schoten weg bij de twee shifters vandaan. Will stond weer op en greep Hope bij haar schouders. 'Waarom deed hij dat Hope?' Will's woede was onthoudbaar geworden, maar hij probeerde zich in te houden ook al trilde hij van woede!

Hij duwde haar van hem af en ze keek hoe hj met zijn hand op een rots sloeg. Dat deed vast pijn zijn hand zag er raar uit maar ze wist dat hij het kon helen met zijn gave. De kevers stortte zich natuurlijk op het bloed zoals altijd. Hope huilde nog steeds en schrok toen een trillende will haar bij haar schouders greep ze keek hem angstig aan het was niet goed als hij zo kwaad werd het maakte haar alleen nog maar meer van streek. "Mijn opa is niet aardig hij houd niet van mijn vader en verafschuwt mij omdat ik een shapeshfter ben. Hij...hij wilt dat mijn vader zich weer gedraagt als een bloodhunter en dat hij stopt met van mijn opa te stelen om het geld aan armen te geven." Zei ze met angstige ogen hij kneep best hard in haar armen en het deed haar nogal pijn. Maar ze zei niets Hope liet nooit merken wanneer ze pijn had...

Hope zei dat haar Opa niet aardig was, nee dat had Will al door doordat ze die armband droeg. Toen ze uit gesproken was liet Will haar los, omdat hij zag dat hij haar bloed weg kneep uit haar armen. Hij schrok er zelf van. Was Will al zo sterk geworden? Onbegrip voor wat die man haar en haar vader aan deed liet Will ijsberen. Hij moest iets zien te bedenken om haar van die band te verlossen, maar wat? Zichzelf opofferen voor haar vrijheid was absurd dat zouden de andere nooit toe staan en zeker zijn ouders niet! Will zakte weer tegen de boomstam aan waar hij net nog had gezeten toen zijn hand heelde en de kever kwam weer bij hem en siste vlugge woorden die Hope toch niet zou kunnen verstaan. Will keek de kever aan en kreeg van hem te horen wat de moeder van Hope ooit tegen zijn vader had gezegd. Dus die band kon ook af, maar alleen door die gene die hem omgedaan hadden! Will knikte en de kever draaide zich naar hope toe en vloog naar haar schouder en drukte zich troostend tegen haar wang aan. 'Sorry van net Hope, maar het maakt me gewoon woedend wanneer ik weer nieuwe dingen hoor die de Bloodhunters gebruiken tegen ons soort!' zei Will en hij keek haar met spijt in de ogen aan. Misschien was er een dingetje die haar van deze rot zooi zou kunnen redden en daar had Will de kevers zeker voor nodig! 'Ik weet niet hoe je Opa eruit ziet, maar misschien kunnen we hem dwingen die band van je af te halen? Nee luister... Je weet dat ik de kevers mee wil nemen tijdens de ontsnapping van mijn vader. Misschien... miscschien kunnen we hem met de kevers bedreigen en dat hij je dan weer vrij laat?' stelde Will voor en hij legde Hope even het zwijgen op. Toen Will uitgesproken was wachten hij op haar reactie. Door dit idee was hij wat gekalmeert, maar de groep moest het weten anders zouden ze de Opa van Hope doden en haar erbij en dat wilde Will graag voorkomen!

Hij liet haar os toen hij door had dat hij haar bloed bellemerde door de aderen van haar armen te stromen. Ze keek hoe hij begon te ijsberen ze was eigenlijk best wel een beetje bang voor har beste vriend. Will zakte weer tegen de boomstam aan waar hij net nog had gezeten toen zijn hand heelde en de kever kwam weer bij hem en siste vlugge woorden die Hope niet kon verstaan. Ze keek niet naar Will of de kever ze had haar ogen gesloten en luisterde naar de geluiden van de natuur. Ze hoorde voetstappen en plots vloog Will naar haar schouder en drukte zich troostend tegen haar wang aan. Ze bleef nog wat gespannen staan. Ze luisterde naar zijn woorden en zag zijn blik ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloeg haar armen om zijn middel. Will was altijd haat uitgangs punt geweest als er iets op haar hart lag of als ze wat leuks wilde gaan doen. Ze ging altijd naar Will ze wist zelf niet waarom maar hem vertrouwde ze gewoon. Ze liet hem los toen ze zijn plan hoorde ze keek hem geschrokken aan. "NEE! NEE! NEE! Will jij kent hem niet! Hij is rijk en word bewaakt door de muren van zijn landhuis en een hoop bloodhunters! We geraken nooit bij hem!" Ze keek Will recht aan. Hij mocht zich er niet mee gaan moeien dat zou zijn dood worden dat wilde ze niet dit was een last die ze alleen moest dragen sinds die dag dat ze met al haar onschld in die val was getrapt. Ze kneep haar ogen dicht en greep haar eigen polsen vast. Ze zakte door haar knie[en bij het idee dat Will zou sterven omdat zij zo goedgelovig was geweest....

Hope begon tegen te spreken en zei dat haar Opa erg rijk was en streng bewaakt werd door een grote hoeveelheid Bloodhunters! Ze zakte door haar kni'"en en greep naar haar polsen. Will kreeg geen contakt meer met haar voor even en hij dacht na. Ze moesten een manier zien te vinden! Will liep weer te ijsberen en hij wilde Hope helpen maar hoe? Zijn moeder had hem gezegd dat de Bloodhunters hem als Chantage middel hadden willen gebruiken op de dag dat zijn vader zich voor de gehele groep opofferden en dat Offer wilde Will niet te niet doen door zich aan haar Opa over te geven in ruil voor de vrijheid van Hope. Hij was erg gestelt op haar geworden en Will wilde haar niet zien leiden. Hij moest iets doen. 'Er moet toch een manier zijn!' mopperde Will luid genoeg. Ze moesten haar bevrijden van die armband, want als zijn vader, moeder of een van de andere leden hem zouden doden dan zou Hope ook sterven. Een vreemd gevoel borrelde in hem naar boven en hij wist eerst niet wat het was, maar het was nog haat nog een van de andere gevoelens die hij ooit gevoelt had. Deze was anders! Het leek wel alsof er beestjes in zijn maag kriebbelde wanneer hij naar Hope keek of bij haar in de buurt rond hing en als ze tegen hem aan kwam zitten of staan dan tintelde zijn huid vreselijk alsof hij geen goede doorbloeding had ofzo net wanneer je een slapende voet had. Will keek weer naar Hope en ging op zijn hurken bij haar zitten. 'Ik wil je helpen Hopje al zou ik jouw plaatst in moeten nemen... ik wil je helpen!' zei Will met vastberaden stem en hij tilde haar kin zo op dat ze Will wel aan moest kijken. Het vuur dat in zijn ogen branden was alleen voor haar bestemt!

Will was weer aan het ijsberen en Hope zat ieengedoken op de grond. 'Er moet toch een manier zijn!' mopperde Will luid genoeg. Hope schudde haast onmerkbaar haar hoofd. Ze had er geen hoop meer voor. Ze vond het vreselijk om Will zo te zien ze haatte het altijd als iemand hem van streek maakte en nue nu was zij degene die het had veroorzaakt! Ze voelde zichzelf stom dat ze zo onvoorzichtig was geweest en daardoor haar armband had blood gegeven. De haat tegenover haar grootvader was niets vergeleken met de haat die ze voelde voor mensen die Will pijn deden. Daarom was ze zijn vader ook gaan opzoeken. Ze wilde iets goeds hebben dat ze kon gebruiken om hem een sprankje hoop te geven maar nu dacht ze er gewoon niet aan. Ze wist eigenlijk niet waarom ze zo'n risico had genomen om dregoe te vinden tegen Dregoe had ze gezegd omdat hij haar leven gered had maar hoe langer ze er over nadacht haar klaarder het werd dat dat niet haar echte reden was nee ze had het voor Will gedaan! Waarom? Wist ze niet eigenlijk ze hield er gewoon van om hem gelukkig te maken eigenlijk hield ze van alles waar hij in meespeelde. Will keek weer naar Hope en ging op zijn hurken bij haar zitten. 'Ik wil je helpen Hopje al zou ik jouw plaatst in moeten nemen... ik wil je helpen!' zei Will met vastberaden stem en hij tilde haar kin zo op dat ze Will wel aan moest kijken. Er brandde een raar soort vuur in zijn ogen en vreemd genog leek het voor haar bestemd te zijn. Ze keek hem recht aan. "Maar Will ik wil jouw niet verliezen en als je je hier mee inwerkt zal het je dood worden dat wil ik niet! Ji betekend al..." Dat laatste woord maakte ze niet af en ze werd even onzichtbaar. Je kon haar nog voelen en een goede vriend zoals Will die haar al jaren kende zou zelfs met wat concentratie een blauwige schijn op de plaats van haar ogen zien...

Hope ei dat ze hem niet wilde verliezen en als hij zich hier mee inwerkte dan zou het zijn dood worden, maar de volgende woorden bleven steken. Hope verdween voor zijn ogen, maar Will had haar over gepakt met beide handen nog voor ze echt verdween. Will wilde haar niet los laten en hijr aden al wat ze had willen zeggen. 'Jij betekent ook alles voor mij Hopje.' zei Will zachtjes en hij zag de Blauwige schijn op de plek van waar haar ogen zaten. Will wilde het liefste die armband zelf bij haar af doen, maar dat ging hem nooit lukken. Tranen vulde zijn ogen en Will boog zich naar haar toe en pakte Hope vast. Het leek alsof hij lucht vast probeerde te houden, maar hij oelde haar aanwezigheid! Tranen gleden over zijn wangen. 'Ik zou nog liever dood gaan dan jouw in hun handen te zien! Hopje je bent een meisje als geen ander en die verdient het niet om in hun macht te zijn.' zijn woorden waren zacht en teder. Hij wilde haar nooit kwijt raken aan die wil van die Bloodhunter die haar Opa was. Will bleef haar vast houden en een van zijn tranen viel op de ontzichtbare huid van Hope. Hte was een vreemd gezicht een traan die in de lucht bleef hangen en verder zakte...

Will hield haar vast ookal kon hij haar niet zien, maar goed ook want nu kon hij de vreemde blik in haar ogen niet zien. Vreemd genoeg raadde hij wat ze net had willen zeggen en zei dat zij ook alles voor hem betekende. Die woorden waren fijn het verwarmde haar hart. Tranen rolden uit zijn ogen en vielen op haar onzichtbare huid. Hij zei nog vanalles wat haar recht in haar hart raakte zijn stem was zacht en teder. Bij elk woord werd ze zichtbaarder ze keek hem aan en omhelsde hem ze veegde zijn tranen weg ookal vielen er nu een paar uit haar eigen ogen. "Niet huilen Will..." Zei ze met een liefdevolle stem. Dat had ze ook gezegd de dag dat ze met haar moeder hier was komen wonen toen Will voor hun deur stond en zijn vader mistte. Maar dit keer huilde hij niet voor zijn vader nee, dit keer huilde hij voor haar. Ze keek hem recht in zijn ogen en probeerde het kleine schattige glimlache tevoorschijn te halen dat hem vroeger ook opvrolijkte.

Bij elk woord dat Will tegen haar sprak werd Hope zichtbaarder en ze keek hem aan toen ze zijn tranen weg veegde. Will zag dat ook zij huilde en Will veegde haar tranen weg en zag haar glimlachen ook al prebeerde ze het nog zo toch was hij wat flauwtjes. 'Jij ook niet huilen lieve Hope.' zei Will nog met dezelfde stem en hij drukte haar tegen zich aan. Het voelde goed Hope in zijn buurt te hebben en hij wilde dat ze vrij was net als hij. 'Toch blijf ik bij mijn eerdere woorden Hope, ik zou het zo van je overnemen!' Nu klonk zijn stem vastberadener dan eerst. Niemand mocht haar pijn laten lijden en zeker niet een Bloodhunter, want wie aan zijn geliefde kwamen kwamen ook aan hem!

Hij veegde haar tranen ook weg en probeerde ook een beetje te glimlachen. Haar lach werd oprechter. Will was geweldig hij wist hoe hij haar door verdriet en angst moest lozen. Hij drukte haar tegen zich aan en haar handen klemde zich om hem heen. Het was fijn om bij hem in de buurt te zijn hij maakte haar gelukkig om één of andere reden. Ze luisterde naar zijn woorden en streelde de achterkant van zijn warrige haar. "Niet zeggen will..." Zei ze met een zachte maar ook strenge stem. En toen hoorde ze een dwingende stem in haar hoofd de stem van haar grootvader die haar riep. Ze rukte zich los van Will en begon te wandelen alsof ze een robot was ze wilde niet van hem weg maar ze kon er niets aan doen iets liet haar naar haar groovader gaan de stem de ze hoorde riep haar naam en ze moes er naartoe dat was een bijwerking van de armband. Ze werd niet vaak geroepen dat was een afspraak maaar als ze geroepen werd betekende dat slecht nieuws. Ze kon niets zeggen en haar blik was glazig. Ze werd even onzichtbaar om Bill te passeren die zoals gewoonlijk de ingang in de gaten hield. Alleen haar lichte voetafdrukken waren zichtbaar in het losse zand. Hope bleef maar wandelen en wandelen in een rechte lijn naar het kasteel van haar grootvader niets kon ze er tegen doen!

Hope zei dat hij dat niet moest zeggen en ineens liet ze Will los alsof hij een boom was geweest die ze even omhelst had? Ze begon te lopen en Will probeerde haar tegen te houden, maar ze bleef door lopen en Will kreeg zijn oom in de gaten en wist dat als hij Hope aan zou raken hij ook mee verdween voor het blote oog. Dus grep hij haar armband pols vast en zag hoe snel de puzzelstukjes zich oer zijn huid verspreiden en zijn lichaam uit het zicht verdween. Bill keek net de andere kant op en merkte niet eens dat ze alle twee voorbij liepen. Toen bleef Hope in een rechte lijn naar een kasteel te lopen toen ze de wild paden achter zich gelaten hadden. Will wilde graag mee te weten komen, maar hij durfde Hope niet los te laten. Hij was bang dat ze dan nooit mer naar buiten zou komen? Ze bereikte de poot die half open stond, maar geen van de Bloodhunters die op wacht stonden zagen hen aan komen omdat Hope en hij nog steeds ontzichtbaar waren. Will keek rond en zag een giga grote tuin die voor en mega groot gebouw lag! Will begon te begrijpen waarom Hope niet had gewild dat Will naar haar Opa was gegaan, maar toen ze eenmaal binnen waren merkte Will dat Hope zich weer zichtbaar begon te maken. De hoge balken gaven een prima shuilplaatst net als de bomen in het bos. Will zetten zich af nu hij nog ontzichtbaar was en trok zich aan de balken omhoog en zuchte zachtjes van opluchting. Hij begon zichzelf weer te zien en de puzzelstukjes vielen van hem af alsof hij midden in een berg herstbladeren besprongen was er er nu weer uit kwam. Will sprong van balk naar balk en volgde Hope door de gangen tot ze bij een grote hal aankwam. Zijn ogen vingen een grote menigte op en een man aan het hoofd einde van de hal op een grote stoel. Hope liep naar hem toe en kennelijk was dat dus haar Opa. Will probeerde nog dichterbij te komen en zat nu op een balk waar een kroonluchter aan hing. Will bleef gespannen itten luisteren naar wat er besproken werd!

Mistake merkte het niet dat Will met haar mee glipte ze werd gehypnotizeerd door de dwingende stem in haar hoofd. Ze kwam bij het kasteel aan en liep regelregt naar haar opa toe een paar meter voor zijn troon bleef ze stokstijf staan en de hypnoze werd verbroken. Ze keek hem aan met een emotieloze blik zoals ze altijd keek als ze zelfs maar aan hem dacht. Haar opa grijnsde en haar oom kwam naar haar toe. Haar oom was nog erger dan haar opa hij was altijd aantasstelijke en grof. Haar opa was gemeen maar bleef beleefd, meestal dan. Haar oom kwam naar haar toe met een grijns hij snoof even aan haar haar waardoor er een rilling door haar heen ging. Hij gaf haar ook een kus op haar wang en hield haar schouders vast. Hope walgde ervan maar zei nets omdat ze wist dat ze dan nog erger in de problemen zat. Ze negeerde haar oom practisch die maar over haar schouder en wang bleef strelen. "Wat wilt u?!" Vroeg ze kort en ze keek in de grijze ogen van haar opa. Die grijnsde. "Ik wilde gewoon even zien of je al bijgedraait was mijn lieve Hope." Hope kon maar net haar grom onderdrukken. Haar oom grinnikte. "Ach toe nou Hopeje, vertel me gewoon waar dat groepje shapeshifters zich verbergt en dan ben je van mij en die armband af." Zei hij vriendelijk, té vriendelijk om oprecht te kunnen zijn. Hope keek hem aan en spuugde toen voor zijn voeten. "Nooit!" Zei ze kort. De greep van haar oom werd harder en het deed nu pijn. Haar opa knikte naar haar oom. "Ga je gang mijn zoon." Zei hij alleen. 2 andere bloodhunters kwamen en grepen Hope bij haar polsen en dwongen haar op haar knieën. Haar Oom deed haar blonde haar aan de kant en ritste haar jurk wat open zodat haar rug bloot was. Daar kon je duidelijk striemende littekens op zien. Haar oom haalde een koker tevoorschijn en drukte op een knopje waardoor de electrozweep zichtbaar werd. Hij grijnsde even en liet de zweep toen op Hopes rug kletsen ze beet op haar tanden om niet te schreeuwen voor de brandende pijn die ze bijna maandelijks onderging omdat ze wijgerde te vertellen waar WOF zich verborg. Niemand wist hier iets van zelfs haar vader mocht het niet weten omdat haar opa hem anders zou doden. Een tweede slag kwam op haar neer en ze kon maar net een schreeuw onderdrukken. Haar oom lachtte alleen maar en haar opa bleef emotieloos het gefolter aanschouwen. Het bloed droop van haar rug maar haar ogen bleven droog en er kwam geen klank uit haar keel. Haar opa keek haar aan. "je bent net zo koppig als je vader!" Concludeerde hij. Haar oom lachtte. "En net zo stom!" Gierde hij terwijl hij de zweep nogmaals liet neerkomen dit maal kwam er een ijsinwekkende gil uit Hopes mond.

Will volgde de bewegingen van Hope. Ze leek onder een of andere drang te staan die hij niet verklaren kon. Maar toe een man op haar af kwam en haar begon te kussen borrelde er zich woede in hem naar boven, maar Will hielt zich stil, omdat er gewoon weg te veel Bloodhunters om hen heen waren en omdat Hope onder hun vloek stond konden ze beide nooit vluchten uit dit inmens gebouw! Will volgde het gesprek en was trots op zijn Hope die weigerde te zeggen waar de schuilplaats van de W.O.F. lag, maar daar moest ze een hoge prijs voor betalen! Ze werd geslagen met een zweep die haar vreselijk pijn deed. Will's woede nam toe bij elke slag, maar Hope bleef weigeren te zeggen waar hun schuilplaatst was. Toen hij haar hoorde Gill kwaad Will het te kwaad en merkte dat zijn huiskever hen ook gevolgd was. Will siste snel wat woorden tegen de kever en die dook via het uiteinde van de balk naar beneden. Toen opende het zijn vleugels en storten zich op de man die Hope's oom bleek te zijn en beet zich vast in zijn nek. Bloed stroomde uit de beet wond en Will voelde een zeker voldoening. Snel siste hij wat tegen de insekten die in het kasteel aanwezig waren en ook zij begonnen de Bloodhunters aan te vallen. Kleine torretjes andere kevers en spinnen kwamen uit alle hoeken van het kasteel en hielpen de kever van Will. Will wist dat hij gevangen zou worden genomen als hij zelf ook zou gaan vechten, maar hij had het Hope belooft zich er niet persoonlijk mee te bemoeien! De kever die zich in de hals van Hope's oom had vast gebeten trok grote stukken vel los en rukte aan de halswevels tot er een luid gekraak te oren was. De man's nek was gebroken en de kever storten zich nu op de dichtzij zijnde Bloodhunter die hem probeerde te doden, maar door zijn harde schild kon je geen zwaard nog een dolk er tussen krijgen. Deze kevers waren niet voor niks dodelijk, je kon ze alleen tussen hun poten verwonden! Will keek toe hoe paniek zich verspreiden, maar hij bleef waar hij was en keek toe vanachter een dikke balk waar hij gemakkelijk op kon gaan liggen als het moest!

Kever aanval!!!!!!!!!!!!!!!1

Hope voelde plots geen slagen meer en durfde haar hoofd te draaien en zag dat wills huiskever haar oom aanviel en zijn nek brak. De ander bloodhunters werden aangevallen door allerlei insecten en Hope werd losgelaten, Ze zakte even door haar benen maar stond toen op haar rug druipend van het bloed dat uit de diepe wonden kwam die haar huid ook wat verschroeit hadden. Hope stond nog maar net recht of haar grootvader stond met een mes tegen haar keel gedrukt. "Laat je zien en roep die beesten terug! Of zij gaat eraan!" Riep hij zijn stem druipend van paniek. Maar hij had wel een punt de kevers konden hem niets doen want dan zou Hope ook sterven. Haar grootvader had het idiale schild gevonden en dat wist Hope maar al te goed. Een traan rolde over haar wang maar niet enkel van de pijn ook van de angst dat ze iets met Will zouden doen.

De Opa van Hope was een snelle voor en mens, maar de kevers en ander insekten draaide rondjes om hen hen toen hij Hope bedreigde. Will siste luid tegen de insekten, maar zijn kever luisterde niet en greep de man vanachteren bij zijn pols waarmee hij het mes vast had. De kever trok woest de hand weg bij haar keel voor het de botten brak en weg schoot met een schrille kreet. Will snapte eert niet waar die voor diende, maar al snel kwamen de Kevers die normaal in The Abbys thuis waren via de muren aankruipen en hoewel Will het een afschuwelijk gevoel vond maakten ze het perfecte panser over zijn gehele lichaam. Will stond op en prong eerst nog twee balken verder voor hij zich naar beneden liet vallen. De zachte buiken waren tegen zijn lichaam aangedrukt en de paarse kevers met zwarte strepen glommen in het schamele licht dat in de hal aanwezig was. Will vermaakte zijn stem zo dat hij later niet te herkennen was. Hij sliste meer zoals iemand die een van zijn voortanden kwijt was geraakt in een gevecht. De Opa van Hope had haar weer willen vat pakken, maar de insekten krioelde meteen nadat de kever van Will de man ontwapend had over haar lichaam, maar de zorgende er wel voor dat ze niet in haar verwondingen ging staan. 'Alsss je iedere Ssshape ssshifter vrij laat zzzonder die band laat ik jullie verder met russst!' Siste Will dreigend en hij liep op de Opa van Hope af. De kevers die hem beschermde siste luid en dreigend genoeg om iedere Blodhunter uit zijn buurt te houden, maar er zaten er altijd een of twee tussen die het altijd wilde proberen. Eentje schoot pijlen op hem af, maar die ketse meteen af en boorden zich in een meubel stuk. Twee van de Kevers die nog op de balken zaten schoten op de man af, maar door een doordringende Sis van Will stopte ze midden in de lucht. De Bloodhunter schrok zo dat hij zijn boog meteen liet vallen. Een andere probeerde Will te raken met zijn zwaard. De dreun kwam hard aan, maar de klap werd voor een groot deel door de kever op gevangen. Deze Zou Will voor zijn eigen rekening nemen en sloeg de man recht met een harde gebalde vuist in zijn gezicht. De man viel achterover en gleed nog een stukje door, door het bloed dat al op de grond lag. Will draaide zich om en keek de Opa van Hope met dreigende ogen aan. Zijn fel oranje ogen staarde woest naar de man en Will hoopte vurig dat hij naar Will zou luisteren de paniek dreef de man al tot angst die in zijn ogen te zien was. 'Doe je dat niet Zzzal ik je laten leven alsss een kasssplantje!' Will kon nog net een grond onderdrukken en siste inplaatst daarvan nog harder. Nu bleven ze wel uit zijn buurt!

Een kever vloog op haar pa's hand waardoor hij het mes liet vallen. En toen kwam Will tevoorschijn volledig gehult in kevers en met een rare vervormde stem. Hope wist niet wat te doen en door het bloedverlies kon ze niet meer veranderen. Een paar bloodhunters wilde Will aanvallen maar het hielp allemaal niet tegen de beschermende kevers. Will begon haar opa te bedreigen en ze zag de angst in zijn ogen. "Oké oké" Bromde hij hij liet de bloodhunters hun huisdieren vrijlaten en de zaal vulde zich direct met vluchtende shapeshifters. Haar opa greep haar pols hardhandig beet en opende de band rond haar arm. De band viel op de grond en haar opa duwde Hope naar Will toe. Haar opa keek hun nors aan. "Verdwijn nu je hebt wat je wou!'' Riep hij kwaad terwijl hij naar zijn troon liep. Hope keek in Wills ogen en glimlachte even maar zakte toen door haar benen door het nog steeds stromende bloed uit haar rug.

Gelukkig deed de man wat hij hem vroeg. De overige vluchtende Shifters maakten zich los van de Bloodhunters en Hope werd naar Will toe geduwt, Nu moest ook hij snel wegwezen, voor ze zich zouden bedenken. Will siste naar de twee kever die nog voor de Bloodhunter hingen die op hem geschoten hadden en Will nam Hope in zijn armen zodat ze gemakkelijker te dragen was. Snel begon hij te rennen en volgde de Shifters die naar buiten gingen. In de tuin was het een geremoer van jewelste, want de Bloodhunters die buiten stonden hadden niks van binnen meegekregen. De kevers die nog tussen de balken hadden gezeten waren Will en de andere gevolgd en schoten aan hen voorbij en hielden de overige Bloodhunters bij de vluchtende Shape shifters vandaan. Will kreeg zijn kever in het oog en knikp oogde naar hem. Het was ze gelukt, Hope was vrij van hun vloek en zou alleen weer daar onder kunnen komen als ze door hen gevangen zou worden. Een harde kreet schalde door de tuin heen toen Will bijna met de andere samen bij de poort waren. Kennelijk had de Opa van Hope zich dan toch bedacht en Will kreeg een angstig voorgevoel, maar renden door. Het geluid van paarden hoeven galmde van ver en de poort stond dicht! Will vloekte zachtjes, maar siste naar de kevers dat ze de andere er over heen moesten tillen. Dar deden ze dan ook met vier kevers konden elke Shifter over de poort gevlogen worden zodat ze dan hun weg konden vervolgen. Will liet de kevers hem en Hope over de poort tillen, maar hij had er een paar moeten missen waardoor zijn rechter schouder vrij van zijn keverpanser was. Een van de Bloodhunters had het gezien en legde een gifpijl op zijn boog en liet hem toen los. Een onverwachte brandende pijn schoot door Will's schouder heen en de pijl doden daarbij een van de wilde kevers. Een kreet van pijn ontsnapte zijn mond, want Will had nog nooit echte lichamelijke pijn gevoelt! Toen de kevers hem tot diep in het bos brachten zetten ze Will op een van de wild paden neer en de wilde kevers vertrokken. Dankbaar siste Will tegen hen, maar de pijl had hij tijdens de reis naar hier er nog niet uit kunnen halen. Het gif begon zijn geen te vertroebelen, maar zijn helende gaven neutraliseerde het gif uit eindelijk. 'Hope zou je even kunnen helpen?' vroeg Will aan haar en hoopte dat ze nog de kracht had om de pijl uit hem te krijgen zo niet dan moest hij haar maar eerst genezen...

Hope zag niet goed wat er gebeurde door haar steeds wegzakkende bewustzijn dat veroorzaakt werd door het druipende bloedverlies op haar rug. Ze voelde wel dat Will haar oppakte en ze hoorde vaag kletterende hoeven. Natuurlijk had haar grootvader zijn woord weer gebroken. Ze voelde hoe ze van de grond werden getild en ze greep Will stevig beet. Toen hoorde ze een schreeuw en zag iets uit wils schouderblad steken. Ze wilde iets doen maar haar ledematen wouden niet meer bewegen. Ze werd op de grond gelegd in een bos en ze zag Will bij haar zitten. Hij vroeg of ze hem wilde helpen en ze knikte. Ze ging voor hem zitten en steunde een beetje op zijn borst. Met haar ene hand zocht ze de pijl en met een korte krachtige ruk trok ze hem eruit. Ze vond het vreselijk dat hij gewond was geraakt door haar fout. Ze liet Will wer los en ging voor hem zitten op haar knieën ze was lijkbleek door de liters bloed die ze verloren had en ze keek hem aan met haar blauwe ogen. Haar blonde lokken waren helemaal besmeurd met haar eigen bloed maar ze probeerde er niet op te letten. "Het spijt me zo Will." Zei ze met een zachte stem.

Hope leundemeet tegen zijn borst dan dat ze zelf zich ondersteunen kon, maar Will zei er niks van, ook al drukte de pijn heviger tegen de wond dan voor ze dat gedaan had. Met een korte en krachtige ruk trok ze de pijl uit zijn schouder en Will kreunde pijnlijk. Ze zei dat het haar speet, maar Will zag ook hoe bleek ze was. Zijn haren wiegde zachtjes heen en weer tijdens het helen, maar hij raakte haar ook meteen aan zodat de wonden op haar rug ook zouden helen. De hoeveelheid aan kracht die het koste was verbaasingwekkend en Will werd er licht van in zijn hoofd. Even schudden hij zich en pakte toen haar hoofd in zijn handen. 'Het geeft niet Hopje, je bent nu vrij en dat is belangrijker voor mij dan dat ik gewond ben geraakt.' zei Will droogjes en zag dat ze weer wilde gaan huilen. Hij zuchte zachtjes en grijnsde breed. 'Laten we het de andere maar niet vertellen, van wat er gebeurd is voor we allebij weer goed op onze benen kunnen staan. The Abbys houd je Opa wel tegen.' zei Will en keek Hope met pretlichtjes aan.