Why should I make everything[open]

Een traan rolde over haar zachte wang naar beneden, Ze voelde hoe haar rug tegen de harde barst van de boom leunde, met har knieën opgetrokken en haar armen er om heen Zat Eva stil in zich zelf te huilen. Het was alweer gebeurd, alweer waren er dode opgestaa nen bij haar raam gaan krassen. Dit keer was ze neit metee ngaan gillen maar heeft ze hun bevrijd. Dit was al de 3e keer in 3 nachten sinds ze hier zaten. Ager was ergens naast een andere boom aan het zitten in de schaduw als of hij er niet was wat haar wel goed deed, ze wo ugraag even alleen zijn. Ager, het was haar beschermer en haar beste vriend, ze had hem gekregen voor dat ze heir heen werd gestuurd en volgens haar mening was dit veel erger dan de hell. Weer een traan rolde over haar gezicht, ze voelde heir zich zo klein en eenzaam. Hoewel de WOF net ee nfamilie voor haar is geworden mist ze alle andere demonen en het ergste was ze miste haar vader oo kal deed die altijd zo stom, hij kwam dit keer neit een naar haar toen ze bewusteloos lag, Het was als of hij haar had vergeten hier. Plotseling hoorde ze Ager grommen en Eva wist dat er iemand aankwam, wat wel raar was want het was nacht en ze wist zeker dat haar niemand had gezien toen ze naar buiten sloop, automatisch prevelde ze een spreuk uit zodat de grond heet werd als je er op stapte maar ze keek niet om.

Am I allowed?

Met rustige stappen liep Tristan over het WOF territorium. Het was anders geworden sinds wolf die rustig voorbij sjokte op te Dregoe weg was, alles was anders geworden. Zelfs de ochtenden en de avonden leken soms vreemd. De nachten lag Tristan vaak wakker en probeerde een visioen over het lot van zijn broer te krijgen, maar had hij er og geen gekregen. De jonge man had antwoorden en actie nodig, iets om zijn gedachten mee te verzetten werkte niet want het gevecht bleef voortdurend in zijn gedachten.Sommige nachten dat hij niet kon slapen of de bloederige gevechten voor zijn ogen verschenen ging hij in de keuken zitten en staarde naar buiten, adnere vertrok hij zelf naar buiten en dwaalde rond. Deze nacht dwaalde hij rond terwijl er onrust in zijn hoofd en hart heersten. De huizen leken elk verlaten en niemand leek de voorbij sjokkende wolf op te merken, maar iedereen sliep ook. Vanuit het dorp kwam hij in de fruitgaard terecht waar hij een aanloop nam en een appel uit een boom trok in een sprong. Kwaad beet hij de appel door midden alsof de appel er wat aan kon doen dat Dregoe weg was. En vervolgens hapte hij de stukken appel op en slikte ze door. Vanuit de fruitgaard kwam hij in de abbys waar een ijzige stilte heerste. Er hing een nogal verse geur in de abbys er was daar iemand maar doordat zijn kop te versuft was en zijn aandacht te afgeleid herkende hij hem niet. Rustig liep hij op de geur af. Er klonk een zacht gegrom en Tristan piepte beledigd toen zijn ppot heet werd toen hij de op de grond zette en keek om zich heen 'He!' riep hij kwaad uit.

Ze hoorde ee nzachte gepiep en toen een boze 'He!', ze draaide haar hoofd en veegde haar tranen weg en keek naar een wolf. Even kon ze hem neit herkenen, haar gedachten waren elders en ze kon gewoon niet helder nadenken ze had nogsteeds de beelden van half verteerde lichaam die tegen haar raam op botste. Elke dag werd het steeds erger en erger. Ze had het zelf niet door maar blijkbaar zat ze in zijn oge nte staren en na een paar minuten wist ze weer wie die wolf was, Tristan, een van de broers van Dregoe die haar al eerder had weten redden 'Het spijt me Tristan, ik dacht dat het iemand anders was.' Ze preffelde de omkeer spreuk en de grond werd weer normaal. Ager bleef nog steeds in de schaduw zitten maar hield die jonge wolf wel in de gaten. Als hij iets fouts ging proberen bij zijn bazin zou hij een heftige beet verwachten. Plotseling herrinerde Eva zich dat ze alleen maar een nachthemd aan had die iets lager was dan haar wond, ze kreeg een roze tintje op haar wangen.

Je nieuwe sig is awesome

'Het spijt me Tristan, ik dacht dat het iemand anders was.' zei het meisje, wat Tristan meteen herkende als Eva en hij glimlachte. Voorzichtig zette hij opnieuw zijn, maar dit keer voorzichtig zijn poot neer, de grond was weer normaal. Met rustige stappen liep hij naar Eva toe en ging naast haar zitten. 'Wat doe je hier zo laat?' vroeg hij terwijl zijn ogen naar de maan en sterren keken. Tristan hield niet van duisternis maar nachten konden mooi zijn, de maan was erg helder deze nacht en het bracht Tristan dichter bij zijn wolf zijn.

Met rustige stappen liep hij naar Eva toe en ging naast haar zitten. 'Wat doe je hier zo laat?' vroeg hij terwijl zijn ogen naar de maan en sterren keken. Ze haalde haar schouders op '' ik kon niet slapen dus kom ik vaak hier heen.'' Loog ze maar je kon het niet horen dat ze loog. Eva kriebelde achter de oor van Tristan en glimlachte naar hem, maar wat doe jij hier zo laat, ik dacht dat jullie allemaal sliepen?'' Toen keek ze naar de lucht waar ze de maan zag met allemaal sterre, ze zuchte, het was allemaal zo prachtig en erg vreedzaam, ze hadden daar boven geen orlogen of dergelijke gedoe.

-thanks :3-

'' ik kon niet slapen dus kom ik vaak hier heen.'' zei Eva en Tristan knikte met zijn harige kop. Eva kreibelde achter zijn oor en Tristan liet het rustig gtoe terwijl hij ging liggen. '' maar wat doe jij hier zo laat, ik dacht dat jullie allemaal sliepen?'' vroeg ze vervolgens en Tristan keerde zijn kop even naar haar om 'Dat doen ze ook, de meesten. Maar ik slaap slechts sinds mijn broer weg is.' Een triest gevoel sloot zich meteen weer om Tristans hart en hij keek naar de maan dezelfde maan die je vanaf de arena kon zien, als je buiten was en waarschijnlijk zat Dregoe ergens binnen in een ijzeren kooi, ze moesten hem er uit halen. 'Het lot is niet eerlijk.' zuchtte Tristan.

'Dat doen ze ook, de meesten. Maar ik slaap slechts sinds mijn broer weg is.' Ze keek hem mee levend aan en keek toen weer nar de lucht 'Het lot is niet eerlijk.' zuchtte Tristan. Ze knikte 'het leven is on eerlijk, maar morgen gaan we je broer bevrijden en ik zal alles geven om hem daar weg te krijgen. Dregoe had me geholpen toen het nodig was en nu is het mijn beurt en trouwens ik word gek van Agers gedachten gang, want hij vond Dregoe als enige aardig dus moet ik zijn gehuil steeds luisteren.' Ze keek naar de schaduw waar Ager zat en bewoog met haar lippen zonder enige geluid naar hem 'geen zorge ik zal alles geven wat ik kan.' En keek toen weer naar Tristan.

'het leven is on eerlijk, maar morgen gaan we je broer bevrijden en ik zal alles geven om hem daar weg te krijgen. Dregoe had me geholpen toen het nodig was en nu is het mijn beurt en trouwens ik word gek van Agers gedachten gang, want hij vond Dregoe als enige aardig dus moet ik zijn gehuil steeds luisteren.' zei Eva en Tristan gromde instemmend 'Ik hoop alleen dat we niet te laat zijn.' hij zuchtte, sloot zijn ogen en huiverde 'Ze breken je er, in de arena,' vertelde hij 'en dan is het lichamelijke nog niet het ergst, ze breken je mentaal, nergens zul je meer rust kunnen vinden, mijn power is tijden weggeweest.' hij trilde bij de herrinneringen die voor zijn ogen voorbij vlogen 'Zorg dat je er nooit terechtkomt.' hij opende zijn ogen en keek even naar het tengeere meisje dat nast hem zat 'Het is erger dan je je kunt voorstellen.'

'Ze breken je er, in de arena,' vertelde hij 'en dan is het lichamelijke nog niet het ergst, ze breken je mentaal, nergens zul je meer rust kunnen vinden, mijn power is tijden weggeweest.' hij trilde bij de herrinneringen die voor zijn ogen voorbij vlogen 'Zorg dat je er nooit terechtkomt.' hij opende zijn ogen en keek even naar het tengeere meisje dat nast hem zat 'Het is erger dan je je kunt voorstellen.' Ze haalde haar schouders op 'niet vee lerger dan de hell waar ik ben opgegroeid. Over al zie je doden die je probere nbang te maken.' Ze zuchte en leunde tegen hem aan 'weetje ik voel me de laatste tijd eenzaam, ik hoor me vader de laatste tijd helemaal neit meer en het lijkt als of hij me helemaal niet wil als kind.' Zei ze zachtjes.

Eva haalde haar schouders op en geergerd trok Tristan met zijn oren, 'niet veel erger dan de hell waar ik ben opgegroeid. Over al zie je doden die je proberen bang te maken.' Tristan snoof lichtjes, hij was nooit in de hell geweest maar de Arena was al een hell opzich. Tristan voelde hij Eva naast hem iets nara hem toe leunde maar liet haar haar gang gaan. 'weetje ik voel me de laatste tijd eenzaam, ik hoor me vader de laatste tijd helemaal neit meer en het lijkt als of hij me helemaal niet wil als kind.' Tristan glimlachte lichtjes 'Je hebt ons, van WOF.' zei hij troostend terwijl hij overeind ging zitten en zich naar Eva draaide, hij duwde zijn snuit zacht en bemoedigend tegen haar schouder. Alleen zijn is het ergste gevoel wat er bestaat, het was slopend en het kon je breken door de twijfels die het met zich mee bracht.

Tristan glimlachte lichtjes 'Je hebt ons, van WOF.' zei hij troostend terwijl hij overeind ging zitten en zich naar Eva draaide, hij duwde zijn snuit zacht en bemoedigend tegen haar schouder. Ze keek hem lachend aan 'Das heel lief van je maar ik mis me eigen bloed verwante.' Ze keek hem lachend aan en probeerde iets te bedenken om te zeggen maar het lukte haar gewoon niet. Plotseling voelde ze pijn aan haar rug en iets scheurde uit har rug, 2 zwarte vleugels kwamen te voorschijn en verdwenen net zo snel als ze waren gekomen, op haar rug bleven er tatoeages over van 2 zwarte vleugels die in geklapt over har hele rug zaten...


-inspi loos-

'Das heel lief van je maar ik mis me eigen bloed verwante.' zei Eva lachend en de bruine wolf richtte zijn kop naar haar op en er verscheen een vage glimlach op zijn snuit. Er viel ene kleine stilte toen er plotseling een scheurend geluid klonk en Tristan sprong geschrokken achteruit. Hij zag in een flits een paar zwarte vleugels en keek verschrikt naar Eva. 'Je het je teken van je vader gekregen.' zei hij terwijl hij weer naast haar ging zitten. Eva was soms een beetje raar, of beter gezegd anders, ze was opgegroeid op een plek waar hij zich niks van voor kon stellen maar ze was wel aardig.

Tristan sprong geschrokken achteruit. Hij zag in een flits een paar zwarte vleugels en keek verschrikt naar Eva. 'Je het je teken van je vader gekregen.' zei hij terwijl hij weer naast haar ging zitten. Ze zat met gesloten ogen na te denken en knitke toen, rechte haar rug en opende haar ogen, rond haar puppilen waren lichtjes rood en ze glimlachte verleidelijk 'HEb jij dat schok gevoeld door de aarde, alsof de doden weer levend zijn en van levende hun energie inzich nemen.' Haar stem klonk duister en ze begroef haar handen in de grond en nam de energie in zich op.

Een tijdje heerste er weer stilte door het woud voordat Eva begon met praten. 'HEb jij dat schok gevoeld door de aarde, alsof de doden weer levend zijn en van levende hun energie inzich nemen.' Tristan schudde zijn kop 'Nee, ik ben slechts een simpele shapeshifter' zei hij 'Ik ben te normaal voor dat soort dingen.' soms vingen hij wel eens iets op maar dat was dan doordat wolven nou eenmaal hele goede zintuigen hebben, alleen zagen ze weinig kleuren, dat was wel een nadeel. Met een zachte zucht ging hij liggen en legde zijn kop op Eva's schoot.

Tristan schudde zijn kop 'Nee, ik ben slechts een simpele shapeshifter' zei hij 'Ik ben te normaal voor dat soort dingen.' Haar ogen werden weer groen en ze keek even verward. Met een zachte zucht ging hij liggen en legde zijn kop op Eva's schoot. Ze glimlachte en begon zachtjes zijn hoofd te aaien. en neurierde zachtjes, Ze merkte het zelf niet maar haar vingertopjes stuurde extra energie naar hem, het versterkte zintuigen. 'weetje je bent heel schattig in je wolven gedaante.' Zei ze zachtjes.

Zacht aaide Eva zijn kop en Tristan sloot rustig zijn ogen. Hij voelde zich vreemd, alsof zijn zintigen veranderden, verscherpten. 'weetje je bent heel schattig in je wolven gedaante.' Zei Eva zachtjes en Tristan opende verlegen zijn ogen en keek naar haar. Hij wist niet goed hoe te reageren. Het was vreemd voor hem om affectie te tonen naar andere mensen dan zijn broers, want zij zijn immers de enige die hij altijd heeft kunnen vertrouwen. Zijn gedachten vlogen even naar zijn jeugdvriendin, May, maar zij was een Bloodhunters kind, hij mocht bij haar nooit in zijn wolvenvorm zijn maar ze hadden wel veel gespeeld, erg veel. Hij ahd haar vertrouwd en het enige dat hem tegen had gehouden om zijn ware gedaante te laten zien was het verbod van zijn ouders.

Tristan opende verlegen zijn ogen en keek naar haar, Ze lachte naar hem en gaf een kus op zijn neus. '' je hebt wel erg veel geluk dat je broers hebt, je groeide op tussen levende dieren en hoefde bijna nooit respect te laten zien aan iedereen die je gedag zei of zo iets dergelijks.'' Ze blies een haarlok naar achter en ging achterover liggen met haar handen onder haar hoofd.'' me enige vrienden waren wat demonen die ik altijd peste en toen ik hier heen werd gestuurt ook Ager.'' Ze wist niet zo goed hoezo ze dit vertelde, maar het voelde goed om even haar hart te luchten. Toen er een idee in haar hoofd schoot ging ze gelijk recht zitten en keek hem grijzend aan '' Zin in jacht, ik zit toch bordenvol energie?''

Eva lachte naar hem en gaf hem een kus op zijn natte wolvenneus, hij bloosde, alleen kon je dat door zijn vacht niet zien. Hij voelde zich op zijn gemak bij haar. '' je hebt wel erg veel geluk dat je broers hebt, je groeide op tussen levende dieren en hoefde bijna nooit respect te laten zien aan iedereen die je gedag zei of zo iets dergelijks.'' Tristan knikte, hij had heel veel geluk gehad met zijn broers, meer dan hij zich kon wensen. '' me enige vrienden waren wat demonen die ik altijd peste en toen ik hier heen werd gestuurt ook Ager.'' Tristan knitke opnieuw, ze had veel eenzaamheid gehad. '' Zin in jacht, ik zit toch bordenvol energie?'' zei Eva nadat ze weer overeind was gaan zitten. Tristan krabbelde ook overeind en keek haar met zijn groene ogen aan 'Waarop?' vroeg hij terwijl zijn ogen fonkelden van energie.

-Weinig inspi...

Tristan krabbelde ook overeind en keek haar met zijn groene ogen aan 'Waarop?' vroeg hij terwijl zijn ogen fonkelden van energie. Ze dacht even na en keek hem in de ogen ''Wat dacht je van prooi die nu slaapt? Morgen is het een grote dag en je moet goed eten.' Eva stond op en zonder er bij na te denken veranderde ze in haar demonen gedachten, Ze had een korte jurk aan met een ontblote rug, haar kleren waren volledig anders en op haar rug zaten 2 enorme zwarte vleugels, ze had een ketting om in plaats van een staf in haar handen, ze lachte naar hem en Ager kwam uit de schaduw te voorschijn en gromde tevrede nnaar haar, ze had haar 2e vorm gekregen van haar demon. 'Klaar om te jagen wolvie?' Ze glimlachte naar hem.

''Wat dacht je van prooi die nu slaapt? Morgen is het een grote dag en je moet goed eten.' zei Eva en Tristan knikte, ze veranderde naar haar Shapeshifters vorm en Tristan deinsde even achteruit, ze was totaal anders dan het meisje emt de blauwe haren waar hij net bij gezeten had. Ager kwam uit de schaduw tevoorschijn, dat beestje was er natuurlijk ook nog, en gromde, duidelijk tevreden. . 'Klaar om te jagen wolvie?' zei ze en Tristan rolde even met zijn ogen terwijl hij gespeeld geirriteerd naar haar keek 'He!' zei hij 'Ik ben nog altijd oduer dan jij bent hoor!' een glimlach speelde rond zijn lippen.

Tristan rolde even met zijn ogen terwijl hij gespeeld geirriteerd naar haar keek 'He!' zei hij 'Ik ben nog altijd oduer dan jij bent hoor!' een glimlach speelde rond zijn lippen. Eva glimlachte naar hem 'ja maar in onze shape shifters ben ik machtiger en bij mij is het zou dat als iemand machtiger is dat hij dan ook respectvol word behandeld.' Eva knipperde paar keer met haar ogen die nu in plaats van groen bloed rood waren geworden. Ze had hem heus wel gezien toen hij achter uit deinsde en ze voelde een steek in haar hart daardoor maar ze liet het neit zien. Eva ademde diep in en voelde de energie uit de aarde. 'Als we naar het westen gan komen we een kudde herten tegen.' Ze wees naar het weste.

'ja maar in onze shape shifters ben ik machtiger en bij mij is het zou dat als iemand machtiger is dat hij dan ook respectvol word behandeld.' zei Eva en Tristan snoof 'Als we naar het westen gaan komen we een kudde herten tegen.' Tristan knikte en spande zijn spieren. Hij dribbelde een stuk je vooruit en glimlachte toen. Hij sporng, landde tegen Eva's rug en duwde hara tegen de grond. 'Wie zei je dat er sterker was?' vrog hij lachend terwijl hij van haar rug af ging.

-Faal...

Tristan knikte en spande zijn spieren. Hij dribbelde een stuk je vooruit en Eva rende achter hem aan, haar vleugels waren ingeklapt. Hij sporng, landde tegen Eva's rug en duwde hara tegen de grond. 'Wie zei je dat er sterker was?' vrog hij lachend terwijl hij van haar rug af ging. Ze lachte en stond op 'Goed goed, met fisyk kracht ben jij sterker maar ik ben sterker met me magie of hoe je het ook wil noemen.' Ze stond op en schudde al het zand van zich af, Ager was verdwenen maar ze kon voelen dat hij in de buurt was, het was fijn dat Ager je zo goed begreep als je even alleen wou zijn.

Eva lachte en stond op 'Goed goed, met fisyk kracht ben jij sterker maar ik ben sterker met me magie of hoe je het ook wil noemen.' zei ze en Tristan knikte tevreden. Hij sloot zijn ogen en luisterde voor een moment naar de natuur, er naderde een grote groep. Een grote kudde herten. Tristan kon het denderen van hun hoeven horen en de korte schokken die door de aarde trokken. 'Vier. Drie. Twee. Een.' telde hij af en zo'n vijf meter verderop denderde de herten voorbij. Tristan gromde even uitdagend en sprintte weg. Hij rende paralel aan de hertenkudde een stuk meer totdat hij zijn prooi uitgekozen had, het was een oud dier, de kudde probeerde het niet eens meer echt bij zich te houden, het dier zou toch binnen kort sterven. Na een grom trok hij een sprint en stortte de kudde binnen. De dieren sprongen uiteen, hun paniek werd groter, ze waren al in paniek geweest, ze werden opgejaagd! Voor een paar seconden raakte hij afgeluid en een dier rende volop tegen hem aan. Hij gromde geergerd en rende met de kudde mee. Met een sprong pakte hij het been van de oude hinde en trok het omlaag, de andere herten sprongen om hem heen. Met een sterke beet in de nek van het dier beet hij het dood. Vlug sprongen de laatste herten voorbij en toen alle dieren weg waren keek hij om zich heen opzoek naar Eva.

Hij sloot zijn ogen en luisterde voor een moment naar de natuur, er naderde een grote groep. Een grote kudde herten. Tristan kon het denderen van hun hoeven horen en de korte schokken die door de aarde trokken. 'Vier. Drie. Twee. Een.' telde hij af en zo'n vijf meter verderop denderde de herten voorbij. Eva's vleugels klapte uit elkaar en ze vloog de lucht in, Van boven af aan zocht ze een passende hert, ze zag een jonge dame rennen in het midden van de kudde en iedereen was bezig en lette alleen op Tristan dat zij een beetje uit de kring ging rennen, zacht als de wind vloog Eva er op af en begon een spreuk uit te spreken. Het was een simpele spreuk zodat iemand snel stierf en haar diamantje begon licht te geven toen ze de spreuk afstuurde. de hertin viel op de grond en zachtjes lande het zwart harige meisje op de grond en zocht naar Tristan die ze na een tijdje vond, hij was een eindje met en oude hert.