What happens to me? (open)

Ze zat hier, in de kleermaaks zit een beetje te vervelen. Haar boek lag naast haar open op de merk tekens en Ager was nieuwsgierig aan het lezen ( ja dat kan hij!) Eva probeerde de pijn te nergeren terwijl ze nadacht over de laatste nacht die ze had gehad.
Ze was in ee ndiepe kloof en voelde heo het er steeds warmer werd, hoe dieper ze naar binnen ging hoe warmer het werd maar Eva had ee ndrang om verder te gaan en niet te stoppen. Toen doemde er ee npersoon voor haar maar ze kon hem slecht zien, hij raakte haar hoofd aan en toen was ze op haar knieën gevallen va nhet pijn, alles draaide voor haar en haar linker schouderblad deed verschrikkelijk pijn.
Blijkbaar was ze vervloekt door iemand (nouja ze wist wie maar wou het nog steeds niet geloven), PO haar linkerschouder ontdekte ze een litteken(Klik) Ze hoorde Hoe Ager begon te janken en ze streelde zijn kop 'ik weet het lieverd maar ik kan nog steeds niet geloven.' Ze keek in die rode ogen en voelde heo die van haar met tranen vulde, rode tranen, Ze hoorde in de verte ergens geluid maar kon daar niet op concentreren want ze voelde heo haar hoofd begon pijn te doen en alles werd wazig voor haar ogen, de laatste was wat ze hoorde hoe Ager blafte en toen ze viel met haar hoofd naar achter tegen de muur. Alles was zwart en ze voelde heo de hitte haar lichaam betrede.

Tristan was rusteloos de bossen ingetrokken en probeerde een 'spoor' te volgen dat hij gezien had. Het was een slecht visioen geweest. Hij had een pad gezien en een grot. Er waren een meisje en een hond in maar hij had ze zo snel niet kunnen herkennen. Als het leden van Dregoe's groep waren had hij zeker verplichtingen tegen over hen maar hij was slechts enkele dagen geleden aangekomen samen met Bill. Hij was la wat opgeknapt maar nog steeds niet op zijn sterkst en transformeren ging hij nog steeds slecht af, hij wist niet waarom. Plotseling herkende hij een van de laatste bomen uit zijn visioen en hij versnelde zijn pas. Hij was er bijna. Hij hoorde niks maar nogmaals versnelde Tristan zijn pas toen hij bij de grotten kwam. Op goed geluk ging Tristan er een binnen. Er was niets. Hij liep snel weer naar buiten en sloot zijn ogen voor een moment voordat hij een andere grot binnenging. In die grot waren wel personen. Hij zag een meisje op de grond liggen met een hondje bij zich. Meteen herkende hij het duo, uit zijn visioen en hij had ze in een flits bij Dregoe's groep gezien. Hij snelde op het meisje af en legde twee vingers tegen haar hals aan. Haar hart klopte nog, dus leefde ze nog. Voorzichtig tilde hij haar op en gromde waarschuwend naar het hondje. Vervolgens liep hij voorzichtig de grot uit en legde haar op het gras neer.

Ze voelde ergens ver in zich hoe iemand haar pakte en naar buiten bracht. Ager blafte boos naar die jonge die zijn baasje op pakte en nog naar hem gromde! Wat onbeschoft. Hij liep achter die jonge aan e ntoen hij Eva op de gras legde rende HIj weer terug naar de grot en pakte de boek voorzichtig tussen zijn tanden en bracht die naar de jonge en legde het voor hem neer. Toen ging hij weer terug naar Eva en piepte naar haar en likte paar keer haar wang zodat ze wakker werd. Ze hoorde hoe Ager met haar gedachten praten maar ze kon er niks aan doe nen kreunde van pijn, dit deed echt ongelovelijk veel pijn, hoezo vader, hoezo? vroeg ze zich stil af, haar litteken gaf nu duidelijk licht, het was vreselijk rood geworden en er kwam bloed vandaan.

De hond was behoorlijk neidig gewoorden maar kalmeerde nu een beetje. Hij rende naar binnen en kwam vervolgens met een boek naar buiten dat hij voor Tristan neerlegde. TRistan keek ernaar en pakte het op. Hij sloeg het boek open en keek naar de tekens, maar hij had nooit leren lezen, zijn moeder had het hem graag willen leren maar zijn vader vond het verspilling. Het meisje kreunde plotseling en Tristan stapte naar haar toe en legde het boek naast haar neer. Een licht schijnsel kwam vanonder haar schouder en Tristan draaide haar voorzichtig op haar zij. Er zat een soort tatoo of litteken op haar schouder en het leek recent, het was erg bebloed en vreselijk rood. 'Wat is er in die grot gebeurd?' mompelde Tristan in zichzelf terwijl hij zijn veldfles uit zijn schouder tas haalde en zijn handen waste met een beetje water. Vervolgens maakte hij een klein kommetje in zijn hand en goot er een beetje water in wat hij vervolgens op de wond druppelde, het siste een beetje. Datzelfde deed hij vervolgens nog een keer zodat het meeste bloed weg was. Daarna liet hij een beetje water op het voorhoofd van het meisje druppelen en hoopte dat ze bij bewustzijn zou komen.

Ze zag een vage gestalten en dacht dat het haar vader was want ze had een sterke band met hem en die voelde ze nu zeker heel goed. 'papa...hoezo.' fluisterde ze zachtjes en keek met tranende ogen naar haar vader 'Ik wil zien hoe sterk jij bent Eva.' Zei hij half boos half rustig, ze schrok zich rot toen ze voelde hoe er water op haar schouder kwam. Het voelde zo goed, zo heerlijk koud, en toen voelde ze diezelfde koude gevoel op haar voor hoofd. Eva deed met veel moeite haar ogen open en keek naar ee njonge man die ze zeker paar keer had gezien maar nooit echt goed leren kennen. 'w-w-waar ben ik.' Zei ze schoor en probeerde over eind te komen maar Ager gromde boos dat ze moest blijven liggen en dat deed ze ook braaf 'HIj was het echt Ager, hij heeft me vervloekt.' Zei ze zacht en begon weer te huilen. Een rode traan rolde naar beneden.

Het meisje deed haar ogen open en Tristan glimalchde opgelucht. 'W-w-waar ben ik?' vroeg ze en probeerde overeind te komen, Tristan wou al zeggen dat ze beter even kon blijven liggen maar de hond was hem voor. De hond gromde en het meisje bleef liggen maar zei zacht, schijnbaar tegen de hond 'Hij was het echt Ager, hij heeft me vervloekt.' waarna ze begon te huilen. 'Gaat het?' vroeg Tristan, een tikkeltje ongemakkelijk, hij was niet echt een heel erg sociaal persoon en wist vaak niet goed wat te doen. 'Ik heb je in de grot gevonden.' vertelde hij als antwoord op haar vorige vraag toen ze een beetje leek bij te komen 'En je naar buiten gebracht. Wat is er gebeurd?'

'Gaat het?' Vroeg de jonge ongemakkelijk en ze schudde haar hoofd, Ze sloot haar ogen haalde diep adem, alles deed vreselijk pijn en ze probeerde de gedachten van haar vader te nergeren. Toen ze zich wat beter voelde deed ze alweer haar oegn open 'Ik heb je in de grot gevonden.' 'En je naar buiten gebracht. Wat is er gebeurd?' Ze keek naar de ogen van de jonge en probeerde te lachen 'Echt bedankt, E nhet is niks ergs ofzo. Me vader heeft me vervloekt en wacht eens i kheb je al eerder gezien?' Ze keek naar de jonge en probeerde te herrineren waar maar als ze dat deed begon haar hoofd pijn te doen.

Het meisje lachte naar hem, maar duidelijk als een boer met kiespijn, ze was niet blij. bedankt, 'En het is niks ergs ofzo. Me vader heeft me vervloekt en wacht eens ik heb je al eerder gezien?' Tristan glimlachde verlegen terug. 'Ik ben Tristan.' Stelde hij zich voor 'Dregoe is mijn broer, ik heb je weleens zien lopen bij de Warriors of Fate.' het was een korte uitleg maar het zou haar vast helpen herrineren. 'En het klinkt niet als niks als je vader je vervloekt heeft.' voegde hij er luchtig aan toe.

Ze zag de jonge verlegen glimlachen 'Ik ben Tristan.' Stelde hij zich voor 'Dregoe is mijn broer, ik heb je weleens zien lopen bij de Warriors of Fate.' Ze knitke, de laatste tijd kwam ze wel erg veel broers van Dregoe tegen. 'En het klinkt niet als niks als je vader je vervloekt heeft.' voegde hij er luchtig aan toe. Ze haalde haar schouders op 'HEt is niet iets bijzonders ,me vader is neit dol op me.' Zei ze simpel ging weer wat rechter zitten 'Maar ik ben Eva en dat is Ager me hond.' Ze ze en knitke naar ager die nu naast haar ging liggen. Ze aaide zijn kop en voelde zich meteen rustiger worden.

'Het is niet iets bijzonders, me vader is niet dol op me.' zei het meisje en Tristan keek even naar haar maar besloot het verder te laten rusten. 'Maar ik ben Eva en dat is Ager me hond.' ze ze toen ze iets verder overeind ging zitten, Tristan ging naast haar zitten. 'Ik heb je een paar dagen geleden ook gezien.' zei hij toen 'Ik had een visioen, daardoor kon ik je vinden.' Tristan wist niet goed waarom hij dit vertelde, misschien om gewoon iets zeggen, misschien ergens anders om. Tristan pakte het boek op en reikte het haar aan. 'Hier is je boek.' zei hij 'Ik moet nu gaan.' hij stond op en stopte zijn veldfles in zijn tas.

Tristan kwam naast haar zitten en ze voelde haar wangen rood worden. 'Ik heb je een paar dagen geleden ook gezien.' zei hij toen 'Ik had een visioen, daardoor kon ik je vinden.' Ze keek hem lachend aan 'Ik ben zeker jaloers op jou kracht' Zei ze en pakte dankbaar haar boek aan 'Hier is je boek.' zei hij 'Ik moet nu gaan.' hij stond op en stopte zijn veldfles in zijn tas. Ze keek hem ongelovig aan en voelde toen een steek in haar zij, 'Wacht, kan je echt niet even blijven. Ik voel me gewoon niet goed en jou energie, die geeft me kracht op een of ander manier.' Zei ze zacht, het was waar als ze zich slecht voelde nam ze automatisch iemand energie om zich zelf beter te maken.

Eva keek hem ongelovig aan en zei 'Wacht, kan je echt niet even blijven. Ik voel me gewoon niet goed en jou energie, die geeft me kracht op een of ander manier.' Tristan schudde zijn hoofd 'Ik heb zelf niet genoeg energie om jou van de mijne ta laten tappen.' Het was enerzijds waar want hij was nogal altijd erg zwak, maar sterker dan haar. Het was toeval geweest dat hij een keer in de arena tegen een vrouw met zo'n zelfde soort gave had moeten vechten en sinds dien was hij er erg allert op. Het was namelijk wat hem zo zwak had gemaakt als hij nu was, bijna ta zwak om zichzelf te kunnen veranderen. Door datzelfde was hij ook zijn kracht kwijtgeraakt.

'Ik heb zelf niet genoeg energie om jou van de mijne ta laten tappen.' Ze zuchte en sloot haar ogen 'Geest kom tot me.' Flusiterde zachtjes en voelde heo er een hoop energie in haar terug kwam, als die jonge niet wil delen neemt ze er wel een van een geest, trouwens over geesten gesproken. Wat zag ze daar toen ze haar ogen opende . Wat was ie rode schim daar in de verte. Toen ze goed keek stokte haar adem en sprong ze over eind. Tristan kon die schim natuurlijk neit zien maar als die schim een spreuk op hun uitsprak kon hij die duidelijk voelen. En ja hoor ze zag die vuurbal op hun al af komen 'Duik!' gilde ze en haar ogen werden rood terwij lze een spreuk uitsprak voro bescherming. Toen die vuurbal tegen haar schild kwam ontplofte die en dat zou die joch zeker wel zien 'WEg wezen hier.' Zei ze en pakte zijn hand en rende die grot in. Ze kende die schim maar al te goed, Ager volgde hun op hun voeten.

Eva zuchtte na Tristan's weigering zijn energie met haar te delen, en ergens voelde hij zich schuldig, maar hij had al te weinig. Hij zou die schuld nog wel eens verheffen. Ze fluisterde iets wat hij niet kon horen en leek daarna een stuk uitgeruster, maar het was niet zijn kracht voelde Tristan, ze had dus wel degelijk andere optie's. Toen Eva haar ogen weer opende leek ze te schrikken en Tristan draaide zich om maar zag niets. 'Duik!' gilde ze en niets begrijpend keek Tristan naar haar maar liet zich toch op de grond vallen. Er spatte plotseling een stukje voor Eva een vlammen zee uit elkaar en Tristan haalde diep adem en vroeg zich af wat er aan de hand was. 'WEg wezen hier.' riep ze en vliegensvlug kwam Tristan overeind. Ze pakte zijn hand beet en hij rende mee een grot in. 'Zeker je vader weer?' vroeg Tristan lichtelijk geirriteerd maar toch nogal luchtig. 'Dit kunnen we niet winnen, Eva.' ging hij vervolgens serieus verder 'Want dat lijkt sterker dan je te zijn.' Hij het werkelijk geen idee waar ze tegen moesten vechten en hij kon het ook neit zien. Overgeleverd aan de kennis en macht van een kind van 13 jaar oud, nogal een vernedering.

'Zeker je vader weer?' vroeg Tristan lichtelijk geirriteerd maar toch nogal luchtig. 'Dit kunnen we niet winnen, Eva.' ging hij vervolgens serieus verder 'Want dat lijkt sterker dan je te zijn.' Ze snoof onwillenkurig. 'Tuurlijk is dat me vaedr niet. Hij is veel te belangerijk om hier heen te komen en zijn kracht aan mij verspillen.' Zei ze neidig en keek naar Ager 'is dat die gene over wie i khet denk.' Hi jdacht even en knikte toen 'Goed we zitten goed fout.' Zei ze tege ntristan Ze sloot haar ogen en concertreerde zich op haar shifter. Meteen veranderde haar blauwe haar in zwart en ze kreeg een duistere uiterlijk. 'Volg me.' Zei ze bevelend en liep dieper in het grot, haar staf gaf licht. 'Het is een van zijn slaafjes die me probeerd boos te maken. Dat doet hij graag sinds ik kind ben.' Zei ze rustig en liep verder.

Eva snoof als reactie op de woorden van Tristan en voegde er vervolgens neidig aan toe 'Tuurlijk is dat me vaedr niet. Hij is veel te belangerijk om hier heen te komen en zijn kracht aan mij verspillen.' Tristan haalde zijn schouders op, het zou wel waar zijn, een haatdragende vader met slaafjes die hij op zijn dochter afstuurde, niet echt het soort familie als waar hijzelf in opgegeroei was. 'Goed we zitten goed fout.' zei ze vervolgens nadat ze met haar hond overlegd leke te hebben. Ze sloot haar ogen en onderging een hele verandering. Ze was geen normale dierlijke shape shifter, ze was een demon. 'Volg me.' Zei ze bevelend en liep dieper in het grot. Tristan snoof en veranderde naar zijn wolf vorm maar liep vervolgens wel achter haar aan. 'Het is een van zijn slaafjes die me probeerd boos te maken. Dat doet hij graag sinds ik kind ben.' deelde Eva onder het lopen mee en Tristan snoof opnieuw. Zou Dregoe van dit hele gedoe weten? Het zou de clan namelijk nog wel eens in gevaar kunnen brengen. Een vijand die niemand kan zien op een 13-jarig meisje na dat nog een boel te leren heeft.

Ze zag va nuit haar ooghoeken Tristan veranderen in een wolf en samen liepen ze dieper het grot in, het leek als of Hij er tegen op zag dat zij de leiding nam maar daar stelde ze zich niks aan. Iedereen twijvelde aan haar krach. Toen Ager de gedachten gang van Die joch in zijn hoofd kreeg begon hij te grommend en ging voor tristaan in aanvals houding staan. Dit vond hij niet leuk wat hij zei over zijn baasje. Ze was jong dat was waar maar ze was zeker neit on ervaren. HIj gromde in het wolfs dat Tristan haar niet moest onderschatten en dat haar leven een stuk kostbaarder was dan die van hem, en haar vader het niet zou toelaten dat de clan gevaar liep omdat hij haar zelf daar heen had gestuurd, en als hij nog ooti zo iets dacht kreeg hij met hem te maken. Zijn Bloed rode ogen keek doordringend aan en hij wende zich toen weer naar Eva die stil stond en probeerde te bedenken welke spreu kze het beste konde gebruiken, hij hoorde har gedachten gang heel nauwkurig aan en gromde soms als hij het een slechte spreuk vond. Eva had heus wel gezien wat Ager deed maar nergeerde hem terwijl ze probeerde te bedenken wat voor spreu kze konden gebruikenm, soms gromde Ager als hij het idee maar niks vond maar verder hield hij stil. Toen ze eindelijk een goede spreuk had gevonden moest ze hem wel nog klaar maken dus schemerde ze hun af met een speciale schild zodat de geest hun niet zag.

Het hondje van Eva, Ager als Tristan zich niet vergiste, gromde plotseling tegen hem en Tristan kwam ook in een aanvals positie. het hondje zei wat dingen tegen hem en toen hij uitgepraat was gromde Tristan waarschuwend naar hem 'Ik mag denken wqat ik wil. Jouw leven is nog minder waard dan het mijne. Kijk uit. Raad ik je aan.' voegdehij er in gedachten bij 'En blijf uit mijn hoofd.' Na nog een laatste grom geuit te hebben liep Tristan met zijn kop trots opgeheven langs hem heen en keek naar Eva. 'We moeten hier weg.' zei hij 'Ik heb geen zin om mijn leven te verliezen aan een vijand van jou die ik niet eens kan zien. Het was namelijk gewoon te krom voor woorden, als Ager gelijk zou hebben zou de clan met rust gelaten worden dus dan zou hij hier al helemaal niks mee te maken hebben.

. 'We moeten hier weg.' zei hij 'Ik heb geen zin om mijn leven te verliezen aan een vijand van jou die ik niet eens kan zien. Het was namelijk gewoon te krom voor woorden, als Ager gelijk zou hebben zou de clan met rust gelaten worden dus dan zou hij hier al helemaal niks mee te maken hebben. Ze snoof 'Ooh van mij mag je best gaan maar weet dat hij nu pissig is en hij iedere nzal vernietigen die bij me in de buurt was toen hij me zag dus, van mij mag je ook wel gaan hoor.' Zei ze boos terwijl ze was kaarsen aanstak en met een blauwe krijt op de muur dingen schreef zo als: επιστρέψετε στο σπίτι σας, met allemaal tekens die er bij hoorde. 'En trouwens ik kijk of ik het zover kan kan krijgen dat jij het ook ziet.' Toen ze het spreuk af had begon die woorden licht te geven en buiten de schild zag je nu duidelijk een rode schim tegen die want aan botsen.

επιστρέψετε στο σπίτι σας= keer terug naar je huis

Ze hebben allebij wel wat met dat snuiven...

Eva snoof en Tristan kraste geirriteerd met zijn nagels over de rotsvloer. 'Ooh van mij mag je best gaan maar weet dat hij nu pissig is en hij iedere nzal vernietigen die bij me in de buurt was toen hij me zag dus, van mij mag je ook wel gaan hoor.' Tristan snoof en ging plomp op de grond liggen, hij had toch niets te doen, hij was overgeleverd aan haar krachten want ondanks dat hij het graag zou willen kon hij hier toch niet weg. 'En trouwens ik kijk of ik het zover kan kan krijgen dat jij het ook ziet.' zei ze nadat ze een zin in rare tekens op de muur had geschreven. Het ene of het andere teken maakte voor Tristan trouwens toch niks uit want lezen had hij nooit geleerd. Plotseling begonnen de tekens op de muur licht tegeven en een eindje verderop verscheen een soort rood mensachtige schim. Geschokken sprong Tristan overeind 'Wat is het!?!' riep hij uit.

Geschokken sprong Tristan overeind 'Wat is het!?!' riep hij uit. Ze probeerde niet te grinniken maar het lukte nauwelijks 'Dat lieve Tristan is een demoon van vuur, ook we lgenoemd φωτιά, Hij is een van de 4 demonnen die deze kracht beschikken en natuurlijk de rechte voet van me O zo lieve vader.' Ze lachte En keek toen naar de geest die boso probeerde naar hun toe te komen. 'okeej ik heb er genoeg van!' Ze keek recht in de ogen van die geest en haar haren begonnen omhoog te gaan en langzaam verdween die geest. Toen dat gebeurd was verdwenen ook de tekens en moe viel ze op de grond, ze veranderde weer terug in haar normale vorm en Ager rende snel ee nrondje om te kijken of niemand in de buurt was.

'Dat lieve Tristan is een demoon van vuur, ook we lgenoemd φωτιά, Hij is een van de 4 demonnen die deze kracht beschikken en natuurlijk de rechte voet van me O zo lieve vader.' Tristan snoof 'zegt me niets.' zei hij 'Alleen weet ik wel dat mijn vader voor me gestorven is in plaats van dat hij me probeerde te vermoorden.' Eva was druk bezig met haar betovering of hoe ze het ook wou noemen toen ze plotseling riep 'okeej ik heb er genoeg van!' en langzaam begon de 'demoon van vuur' te verdwijnen. Opgelucht haalde Tristan adem, hij kam hier toch nog vandaan. En Eva viel flauw, alweer. 'Ze heeft ook wel iets met flauwvallen.' zei Tristan tegen Ager dier een rondje aan het rennen was. Tristan veranderde in zijn menselijke vorm en liep naar Eva toe.

Ager keek toe terwijl Tristan naar Eva liep en overwoog om te zeggen dat het zijn schuld was en dat zij hier alles aaleen meost doen terwijl hij daar zat te kijken, maar hij hield zijn mond en liep achter die jonge toe en ging een paar meter bij Eva vandaan zitten en liet de grond heet worden. Met een gil sprong Eva omhoog en probeerde haar rug af te koelen 'Ager, stom beest. Kon het deze keer niet met likken worden gedaan, dit kracht delen is niet leuk.' Riep ze boos en keek haar hond aan. Kijk ze had nu haar krachten weer terug en Tristan zou er vast ook wel een stukje hebben kunnen ontvangen maar dit kracht delen was gewoon neit leuk, En toen keek ze naar Tristan 'Me vader probeert me neit te vermoorden, nouja bijna niet. En ik weet zeker dat heel diep van binnen hij iets om me geeft, anders had hij me allang tot zijn slaaf gemaakt net zo als hij met zijn andere kinderen doet.' Ze knipperde paar keer met haar blauwe ogen en voelde plotseling hoe haar iris van blauw naar groen veranderde, ze deed haar ogen open en keek met haar groene ogen naar de jonge.

Ager ging op een klein afstandje van Eva zitten en Tristan bleef naast hem staan terwijl hij nadacht. Plotseling warmte de grond iets op en kwam Eva overeind. 'Ager, stom beest. Kon het deze keer niet met likken worden gedaan, dit kracht delen is niet leuk.' Tristan glimlachde om haar reactie. 'Me vader probeert me neit te vermoorden, nouja bijna niet. En ik weet zeker dat heel diep van binnen hij iets om me geeft, anders had hij me allang tot zijn slaaf gemaakt net zo als hij met zijn andere kinderen doet.' Zei ze tegen hem en Tristan knikte. Toen knipperde Eva een paar keer met haar ogen en de veranderde de kleur van hara irissen plotseling, Tristan staarde haar even aan. 'Je irissen' zei 'ze zijn van kleur veranderd.' Hopelijk was dit niet ook een van die dingen die ze doodnormaal vind zo van dat doen ze iedere dag, niets abnormaals aan. Zoals een nogal haatdragende vader.

Tristan staarde haar even aan. 'Je irissen' zei 'ze zijn van kleur veranderd.' Ze keek hem eerst neit begrijpend aan maar toen lachte ze breed 'Vet hé, i kheb dit zelf nooit mee gemaakt maar soms gebeurd dit bij kinderen die een lastige opgaven hebben gemaakt dan beloond lucifer ze door zulke dingen, dat is gewoon geniaal en ik zei toch dat me vader nog aan me dacht.' e lachte opgevonden naar hem, ze was misschien nog nooit zo blij geweest als nu, en even leek ze echt de kind van haar leeftijd. Zorgeloos met een lieve vader. Haar hond stoten zijn neus tegen haar voet en keek haar smekend aan, ze lachte naar hem en begon over zijn hoofd te aaien 'Ik weet toch dat je het lief bedoelt.' Zei ze zachtjes.