[open]You scared me [open]

Prim zat hoog in een treurwilg en keek uit over het meer. Van het riet dat aan de kant groeide had ze een panfluit gemaakt en ze speelde er een melodietje op dat ze zichzelf had geleerd. Het was niet echt vrolijk, maar je werd er ook niet triest van. Het was gewoon een bescheiden, ingetogen melodie die perfect aansloot bij haar karakter. Wanneer ze boven in de treurwilg zat voelde ze zich altijd zo groot omdat ze dan over het hele meer kon uitkijken. Ze voelde zich veel vrijer en gelukkig wanneer ze daar op haar eigen plekje zat waar niet veel mensen aan konden omdat de meeste te zwaar of niet lenig genoeg waren om van tak tot tak naar het hoogste puntje te klimmen. Ze had haar muts af gedaan omdat het veel te warm was om hem aan te houden en haar haren golfde mee op een licht briesje. Ook haar lange puntige oren ging een beetje op en neer, maar daar trok ze zich niets van aan want hier was de wereld van haar.

Met rustige stappen draafde de lichtbruine wolf door het bos, genietend van de frisse lucht en de koele bries die door zijn vacht heen gleed. Als wolf, in het woud, was Tristan in zijn element. De bomen kwamen langzaam aan verder van elkaar af te staan en al snel klonk het zachte geruis van water in zijn oren terwijl de blauwe schittering hem al tegemoet scheen. Met langzamere stappen liep hij verder en liet bij het meer aangekomen zijn kop zakken en bracht het koele water met zijn rozige tong zin mond in. Het water voelde koel aan in zijn mond en keel en al gauw was Tristan's dorst verdwenen. Hij kwam overeind en groeide vanuit zijn kleine wolven gestalte uit naar een jonge man, met blond haar en groene ogen. Rustig ging hij tegen een boom aan zitten, zich neit bewust van het meisje dat enkele meters boven hem zat.