The sacrifice Verhaallijn!

Eva werd wakker en Bill keek haar aan. Gelukkig was ze alleen in haar dij geraakt en verder leek ze geen verwondingen te hebben? Tristan kwam naast hem zitten en Bill legde even zijn hand op de schouder van zijn jongste broertje. Ze waren Dregoe kwijt, maar hij had het eerder overleeft! Bill wilde niks doen, maar zijn bezorgdheid jegens de rest dreef hem tot het verzorgen van de wond die Tristan had opgelopen. Toen die verbonden was ging Bill weer zitten en gromde geergert.

Doffe geluiden waren te horen, maar vaag en zijn hoofd zoemde van de pijn. Het was shemerig en de duisternis rond om hem heen stelde Dregoe in staat om rustig aan zijn omgeving te wennen. Zijn blik was nog vertroebelt, maar na een paar keer knipperen werd die weer beter en scherper. Het geluid van momepelende stemmen het geratel van ketens en voetstappen maakte Dregoe alert op zijn omgeving. Stro prikte in zijn huid n het gaf ook aan waar hij zich op hielt. Dregoe was weer terug in de Arena! Bloodhunters liepen af en aan, maar geen van hen schonk de ander gevangen Shape shifters of hem aandacht. Dregoe probeerde anders te gaan liggen, want hij lag op zijn buik en zat opnieuw vast aan de muur geketend, maar dit keer niet alleen met zijn armen, nee ze hadden hem een andere soort band om gedaan met prikkers die in zijn hals prikte n de ketting die er aan vast zat zou hem belemmeren om naar voren te komen wanneer zijn armen niet vast zaten. Het was een soort prikband die je normaal bij een hond om zou doen, maar deze was anders in elkaar gezet zodat je hem er niet zo snel af zou krijgen net als die electrise halsband die hij de eerste keer aan had gehad toen Dregoe hier heen was gebracht door Robin toen hij dacht het juiste te doen. Stijve spieren kwamen in opspraak toen Dregoe zich wilde bewegen, maar hij zetten door en kwam half omhoog. De kooi waar hij nu in zat was ook anders dan die waar hij eerst in had gezeten. Deze was kleiner en meer gevormt om sneller iemand terug te werken wanneer die probeerde te ontsnappen. Er hingen pinnen schuin naar binnen die elke uitbraak zonder dat de deur open was onmogelijk maakten. Dregoe hoorde stemmen naast zijn kooi opgewonden op klinken, maar hij verstond er nog niks van. Hij was zo geconestreert om omhoog te komen dat zijn gehoor niet erder ontwaakte. Voetval van snelle voetsappen kreeg hem zo ver dat DRegoe zich sneller omhoog werkte tot hij zijn ahterwerk onder zich kon krijgen. Even schudden Dregoe zijn hoofd en tilde daarna zijn hoofd op en zag een heel stel Bloodhunters die naar zijn kooi toe kwamen. Waaronder en man die hij niet kende. Hij was steig gebouw en deed hem lichtjes aan Robin denken, maar die zag er heel anders uit. Wie was deze man?

'Mama, waar is Papa dan heen? Waar zijn al die gemenerikken heen?' vroeg Will met een klein stemmetje. Ze keek naar haar zoontje en ze opende haar armen toen hij op haar schoot kwam zitten sloeg ze haar armen om hem heen ze keek hem aan met tranen in haar ogen. "Ooh lieve Will die gemenerikken hebben je vader meegenomen. Hij zal een tijdeje niet naar huis komen lieverd." Zei ze terwijl ze door zijn haar wreef. Ze had een paar diepe vleeswonden die nogal bloedde maar ze lette er niet op. Ze nam Will op en liep naar de slaapkamer ze legde hem in bed en gaf hem een kus op zijn wang. "Slaap nu maar liefje ik moet met je ooms praten." Zei ze met een liefdevolle maar ook dwingende stem. Ze liep de kamer uit en deed de deur op slot wat hier ging verteld worden was niet voor zijn oren bestemd. Ze liep even naar buiten en zag dat iedereen er slecht aan toe was. Ze zag Bill en Tristan om eva heen zitten ze liep naar hen toe en wenkte Bill ze wilde eerst alles met hem be^spreken dan kon Tristan bij Eva blijven. Ze ging aan tafel zitten. En keek naar hem. "Bill ik weet niet wat ik nu moet doen. ik weet niet hoe ik de groep moet leiden zonder hem." Zei ze met haar handen in haar haar.

Zijn moeder kek hem aan en opende haar armen voor hem. Will klom bij haar op schoot en ze vertelde hem dat die mannen zijn vader meegenomen hadden en dat Pa voorlopig nog niet terug kwam. Tranen bibbelde uit zijn ogen over zijn wangen. Wat hadden die personen toch tegen hun? Ma stond op en nam Will al dragend mee. Ze legde hem in bed en zei dat hij moest gaan slapen, maar Will kon nog niet gaan slapen. Tranen bleven uit zijn ogen komen terwijl hij zijn moeder na keek en hoorde de deur in het slot vallen. Will draaide zich om en trok de dekens tot aan zijn kin op. Waar brachten ze zijn vader heen en Wat haddie die lui toch tegen hen. Fijne verjaardag was dit! Will wou dat hij nog maar een geen zes jaar was geweest toen was alles nog lekker rustig en was Pa gewoon thuis! Al huilend viel hij in slaap en droomde over toen zijn vader nog thuis was.

Mistake kwam weer naar buiten en wenkte Bill naar zich toe. Bill tikte Tristan aan zodat hij plaatst kon nemen op de stoel waar hij net nog op zat voor hij naar Mistake toe liep en haar naar haar huis volgde. Ze ging aan tafel zitten en zag haar verdriet. Ze zei dat ze niet wist hoe het verder moest en wat ze zonder Dregoe zou moeten. 'We moeten eerst onze wonden laten helen en daarna een plan bedenken hoe we Dregoe uit de Arena krijgen. Hij heeft voor het eerst eluk gehad dat Widow hem toen geholpen heeft, maar ik betwijfel het of het haar weer zal lukken en dan zonder dat ze er erger aan toe zijn dan toen! Ik zal je zo veel mogelijk helpen net als de andere leden, Mistake.' zei Bill en hij legde zijn grote hand op haar schouder. Hij kookte van woede, maar hij moest zich bedwingen. want hij wilde zeker nu al de arena bestormen om Dregoe te bevrijden, maar dat zou waanzin zijn en zelfmoord. Dat was het zowiezo al, maar ze moesten eerst hun wonden laten helen dan maakte ze meer kans!

'We moeten eerst onze wonden laten helen en daarna een plan bedenken hoe we Dregoe uit de Arena krijgen. Hij heeft voor het eerst eluk gehad dat Widow hem toen geholpen heeft, maar ik betwijfel het of het haar weer zal lukken en dan zonder dat ze er erger aan toe zijn dan toen! Ik zal je zo veel mogelijk helpen net als de andere leden, Mistake.' zei Bill en hij legde zijn grote hand op haar schouder. Normaal tollereerde ze het niet dat een andere man behalve Dregoe haar aanraakte maar Bill was een appart verhaal ze vertrouwde hem. "Ik weet het ik weet het maar dan nog is het zelfmoord ik wil al die doden niet op mijn geweten hebben maar ik wil ook niet dat Dregoe daar blijft." Ze keek Bill aan met rode ogen en ze stortte zich in zijn armen ze sloeg haar armen om zijn middel dat was het enige wat haar er van belemmerde om niet door haar benen te zakken. "Bill ik weet gewoon niet of ik in staat ben om WOF te leiden zonder Dregoe ik weet zelfs niet of ik normaal kan functioneren zonder hem." Ze keek haar grote broer aan. "Wat als we te laat komen Bill wat als ze hem doden?" Vorige keer had hij er maar een week gezeten en was hij al zwaar gewond maar wie weet hoe lag hij er nu zal zitten?

Bill wist dat ze normaal niemand anders aan zich zou laten zitten dan zijn broer, maar ze had troost nodig. Mistake zei dat ze het wist, maar dat het zelfmoord zou zijn en die doden wilde ze niet op haar geweten hebben. Bill zag dat ze rode ogen had, maar nu waren ze niet rood van het bloed, maar van de tranen die ze huilde. Zonder waarschuwing hing Mistake ineens in zijn armen en ze hielt zich aan hem vast. De eerste keer dat Dregoe weg was geweest had ze zich verwaarloost, maar dat Wilde Bill voorkomen en tilde haar op der benen. De ratelde door en Bill begreep heel goed dat ze vreselijk veel van zijn broer hielt, maar ze zou echt tot zichzelf moeten komen! Normaal sloeg hij geen vrouwen en zeker niet die hun geliefde kwijt waren geraakt, maar dit was een moment die het even nodig had. Hij gebruikte weinig kracht zodat hij haar kaak zou sparen en sloeg haar in der gezicht. 'Ik weet dat het er nu hopeloos uit zien Mistake, maar we moeten bij ons verstand blijven, anders is zijn offer voor niks geweest!' zei bill streng en hij keek haar met zijn rode irrisen strak aan. Ze mocht terug slaan als ze zich afwilde reageren, maar Bill hoopte dat ze zich meer samen zou pakken nu?

'Zo zo, de beruchte leider van de W.O.F. dit is niet je eerste keer hier!' Die stem zo kil als een nacht midden in een strnge winter deed Dregoe de rillingen over zijn ruggengraat lopen, maar hij kon de drang van de rilling afschudden weerstaan en keek de man net zo Kil aan. Hij moest toch al niks van Bloodhunters hebben en deze man onderstreepte dat punt dik! 'Wat gaat jouw dat aan!' antwoorde Dregoe met een stem die droop van walging. Hij had die man het liefste meteen gedood, maar door zijn ketenen en de speciale kooi waar hij in zat belemmerde dat vooruit zich ten zeerste! 'Dat gaat mij zeker wat aan en mijn zoon had jouw hier eerst gebracht, maar ik wil graag weten hoe het hem dat gelukt is. Je hebt het mijn mannen in dat kort dorp van je erg lastig gemaakt! 35 Electiese netten en dan nog niet meteen konk out gaan dat is knap voor een Shape shifter! De meeste halen de tien nog niet eens!' sneerde de man weer. Dregoe wist niet dat Robin een vader had en als hij gedwongen was om Bloodhunter te worden dan zou hij Robin vast ook kunnen dwingen zich hier met Dregoe meteen te meten als deze man daar de kans voor kreeg. Niet dat Dregoe Robin ook maar express pijn zou gaan doen tenzij dat echt nodig was... 'Ik ben niet gevleit en hou op met slijmen daar ben je zeker niet voor hier!' Gromde Dregoe bits en hij wilde gaan staan, maar zijn lichaam weigerde bot weg om hem nog te gehoorzamen. Niet dat het hem interseerde of de andere het zagen. Dregoe wilde alleen maar laten zien dat hij zich niet liet permiteren tot alleen maar te kunnen zitten. Na twee pogingen kwam hij nog wat wankel overeind, maar bleef in een uitdagende houding staan met zijn bost provoserent vooruit gestoken. Zijn leidershouding hadden ze in iedergeval nog niet van hem af genomen en daar wilde Dregoe zijn woorden mee onderstrepen. 'Heel goed, je bent net als de rest die hier is gekomen. Eerst afstanding, maar na een paar flinke aframmelingen van soort genoten of door ons Bloodhunters en ook jij zal net zo mak zijn als die buren naast je!' zijn woorden waren niet langer vleiend meer, maar stoten dreiging uit. Dregoe nam die Dreiging niet en gromde zelf een dreigenment, zijn ogen stonden vol vuur en hij zou als hij de beast gaven had gehad net als Bill zijn ketens doorbroken hebben en de kooi aan stukken gereten om bij die rot kop te komen en hem te vermoorden! Helaas kon Dregoe alleen teleporteren en dat vond hij soms wel jammer zeker nu! De man vertrok met zijn gevolg en lieten dregoe achter. Deze keek het nog steeds kwaad na, maar was blij dat hij weer kon gaan zitten. Zijn spieren voelde pijnlijk en hij wist niet of hij het langer vol gehouden had? Misschien wel, maar daar zou hij dan wel achter gekomen zijn. Dregoe ging weer zitten en keek de kooi nog eens rond. Sommige spiesen waren afgebogen door de klappen die ze eerder geincaseerd hadden, dat waren zwakke plekken om zich door heen te kunnen wurmen als het even mee zat, maar toch had Dregoe veel liever dat de deur los stond om zo min mogelijke schade op te lopen wanneer hij wilde ontsnappen!

Tristan merkte dat Bill zijn wond verbond maar alles scheen op de achtergrond te blijven. Ze waren Dregoe kwijt en Frank was nog niet eens terug, dit ging niet goed. 'We moeten hem eruit halen.' momepelde Tristan in zichzelf terwijl hij opstond. Het duizelde nog even voor zijn ogen en hij ging op het randje van het bed waar Bill Eva op gelegd had zitten. Eva was ondertussen ook al wakker. Tristan glimlachte even warm naar haar waarna hij opstond. Een stukjte verderop stonden Bill en Mistake. Misake zag er duidelijk totaal verslagen uit en Bill kookte van woede. 'Verdomme' vloekte Tristan in zichzelf terwijl hij, wegens gebrek aan een tafel, tegen zijn eigen been sloeg.

Ze zag dat Bill werd meegenomen door Mistake en ze kee knaar die lieve lach van Tristan, ze zuchten geërgerd. Ze hate het om zo hopeloos te zitten kijken, ze wou actie. En Eva had namelijk het gevoel dat Dregoe door haar was gevangen genomen want als ze neit werd afgeleid kon ze misschien nog een grote spreuk opzeggen voordat haar krachten op waren. Ze schrok even uit haar gedachten toen ze Tristan tegen zijn been schopte. 'Tritan wat heeft het voor nut nu zo boos reageren, als je nu jezelf herstelt heeft dat meer nut dan jezelf pijn doen.' Sprak ze boos en sloeg haar armen over elkaar. Dat deed niet zoveel pijn. Ager plofte boos op de grond terwijl hij haar scherp in de gaten hield, hij miste Dregoe want sinds hij een pup was voelde hij zich al erg aangetrokken naar hem.

Maar Tristan wist dat hij niks kon doen, nog niet. Ze zouden eerst moeten uitrusten om de volgende veldslag te kunnen winnen en Tristan te kunnen redden. Plotseling kreeg hij toen
een tik tegen zijn been en keek naar Eva. 'Tristan, wat heeft het voor nut nu zo boos reageren, als je nu jezelf herstelt heeft dat meer nut dan jezelf pijn doen.'Tristan zuchtte en ging op de rand van haar bed zitten. 'Je hebt gelijk.' zei hij 'Maar het is frusterend. Future View is een van de wreedste krachten. Je weet dat er iets gaat gebeuren maar niet hoe je het tegen kan houden, en als het tegen houden vervolgens niet lukt, is de klap alleen maar groter.' hij zuchtte en stond weer op 'Slaap lekker, Eva.' zei hij waarna hij in zijn wolven vorm veranderde en op de grond naast het voeteneinde van het bed zich oprolde terwijl hij probeerde te slapen.

'Je hebt gelijk.' zei hij 'Maar het is frusterend. Future View is een van de wreedste krachten. Je weet dat er iets gaat gebeuren maar niet hoe je het tegen kan houden, en als het tegen houden vervolgens niet lukt, is de klap alleen maar groter.' hij zuchtte en stond weer op 'Slaap lekker, Eva.' Ze zag hem in zijn wolven gedaante veranderen en op de grond naast het voeteinde gaan liggen, ze zuchtte en sloot haar ogen hopend om wat te kunnen slapen. Het was zo raar hier te slapen en ze hoopte dat de geesten haar vannacht met rust lieten want ze had haar dingen niet om ze te blokkeren. 'weltrusten.' Zei ze zachtjes tegen haar wolf en tegen Tristan en viel toen diep in slaap maar de droom was neit een van de leukste.

Er ging enige tijd voorbij en Dregoe had in die tijd weinig tot bijna niks te doen. Niet zoals bij zijn eerste keer dat hij in de Arena had gezeten toen moest hij elke dag vechten maar nu. Hij verveelde zich stierlijk en ijsbeerde vaak in de kooi waar hij in zat. Het was vreemd en het leek Dregoe alsof ze hem tot vervelends toe met rust lieten wat Dregoe erg verdacht vond. Honger en dorst speelde hem weer parten want net als eerst weigerde Dregoe hun vergiftigde voedsel en water aan te nemen. Gelukkig was Dregoe gesterkt door de gedachten dat zijn groep voorlopig veilig was en daar haalde hij de meeste kracht ook vandaan. Onder tussen hadden de Bloodhunters hem niet met zo danig met rust gelaten hoe wel hij niet in de ring van de Arena vocht, kreeg hij toch eens in de week zijn porse beweging in de kooi zelf. Daarbij doden hij verschillende Bloodhunters die hem probeerde te martelen om achter de verblijfplaatst van de W.O.F. te komen! Dregoe hielt zijn kaken stijf op elkaar en weigerde hen ook maar iets prijs te geven. Zijn maag rommelde net weer luid genoeg om het andere te laten horen, maar Dregoe lag op zijn rug en staarde naar het plafon. Tijdens die martelingen had Dregoe ook zijn weg naar buiten geprobeert te vinden, maar die prikband was een heikel punt die ze net els die electriece halsband konden actieveren zodat zijn luchtpijp geblokeerd werd! Dregoe was een keer tot half de gang gekomen tot hij last van duizeligheid kreeg en niet verder meer kon. Charlie bewonderde zijn doorzettings vermogen, maar dreef Dregoe tot het hoogte punt van zijn woede. Een stel voetstappen klonken door de gang en Dregoe dacht dat die eerst naar een van de andere kooien toe ging, want normaal kwamen ze vandaag niet naar hem toe. Dregoe hoorde hun voetstappen veranderen van richting en hij ging meteen recht zitten. Zijn blik viel meteen op de vader van Robin die zich weer eens fijn had gekleed. Dregoe gromde dreigend en was niet van plan zich op nieuw te laten martelen! 'Je ziet er weer vol energie uit! Hoe houd je dat vol zonder te eten en te drinken? zei Charlie en Dregoe gaf niks om zijn compliment zijn ogen stonden nog steeds vol vuur en hij had hem al eens bijna te pakken gehad, maar werd door de andere Bloodhunters uit zijn aanvalslijn getrokken en toen had Dregoe een van de andere gedood gehad. 'Slijmen helpt j geen steek verder!' gromde Dregoe en hij ging al vast recht staan. 'Weet ik, maar ik wil weten hoe jullie je door The Abbys een weg weten te banen...' verder kwam Charlie niet, want Dregoe kon er niets aan doen dat hij luid begon te lachen. Het deed hem goed dat die lui nog steeds geen weg hadden kunnen vinden tussen de bomen van het doode woud. Zijn schaterende lach galmde door de gang heen en wekte de verbasing van vele op die graag wilde weten waarom Dregoe aan het lachen was? Die lach duurde echter niet lang, want een van de Bloodhunters haalde de electriese zweep over Dregoe heen die zijn grijns niet van zijn gezicht af kon halen. 'Niemand van buiten af weet de weg door The Abbys. alleen een geboren Shape shifter kent die en die zullen ze heus niet met Bloodhunter delen!' Dregoe grinnikte nog steeds en hij genoot van de angst in de ogen van sommige Bloodhunters. 'Mensen als jullie weten niet welke gevaren zich daar op houden dan alleen de Shape shifters die waar met hen samen wonen. De schepsels die het gevaarlijkste zijn kun je niet doden met een slag van jullie zwaarden, nog met die zweep o met die netten die jullie op mijn soort gebruiken! Die ruiken bloed van af een grote afstand of je wonden nu vers of al oud zijn... Shape shifters laten ze met rust, maar mensen vinden ze altijd een lekker hapje. Voral als je je niet aan de paden houd en gewoon in het wilde weg gaat rond rennen, want dat is wat jullie doen. De insekten zijn het gevaarlijkste in The Abbys. Spinnen die zo groot zijn als katten, kevers met vreselijke kaken die het vlees in een grote horde binnen een uur van een menselijk karkas af halen. Dan nog te zwijgen over de rest!' zijn stem klonk nog steeds geamuseert, maar ook onheilspellend. Dregoe had die insekten eens in actie gezien en wist waar hij het over had. Dregoe grijnsde nog steeds en hij zag dat sommige begonnen te twijfelen twe liepen zelfs een eindje bij de kooi van Dreoe vandaan en zag ze staan griezelen bij de gedachten alleen al. Dregoe genoot van die angst die hij nu voor even verspreid had, maar Charlie leek er zich niets van aan te trekken. 'Zou kunnen, maar jij gaat ons de weg vertellen of je wilt of niet!' zei hij en keek Dregoe dreigend aan. Dregoe keek net zo dreigend teru en glimlachte even vriendelijk. 'Je denkt toch niet dat ik dat echt ga vertellen he? Je zoekt het maar uit, Nog mijn leden verraad ik nog verraad ik de weg door The Abbys. Als jij vers vlees voor die dingen wilt gaan brengen moet je dat zelf weten. Ik heb je gewaarschuwd!' eerst Klonk Dregoe niet langer dreigend, maar zijn amusement had hem een boost gegeven en Dregoe gromde aan het einde zo hard dat die door de gang galmde. Dregoe had niet door dat Charlie Robin had gechanteerd met zijn dochtertje en Dregoe was allang blij dat ze hun kleine zoontje niet als chantase middel hadden kunnen gebruiken! Boos vertrok Charlie met een stelletje angsthazen die achter hem aan liepen. Dregoe voelde zich goed en plofte weer in het stro. Zachtjes grinnekend bleef hij hen na kijken en voelde zich voor het eerst zins die tijd dat hij hier zat goed. Die stom koppen zouden vast snel weer terug komen en dan op een andere manier van hem willen horen of hij hen de weg door The Abbys zou gaan vertellen!

Dagen verstreken en Will hielt zich aan de rand van het ondergrondse op. Hij wist zich verder geen raad en had zijn moeder vaker zien huilen, maar zodra hij in de buurt kwam leek ze zich in te houden en keek deed dan net alsof er niks aan de hand was. Will droeg zichzelf op om bij alle leden langs te gaan en hun wonden te helen. Dat wilde hij graag zelf doen, want dan had hij wat te doen en niet steeds naar buiten te moeten zitten kijken in de hoop dat zijn vader thuis zou komen? Will was net bij Tristan en Eva geweest en had hun verwondingen geheelt. Will was moe en liep weer naar de rand van de ondergrondse en ging op een afgebrokkelde muur zitten en keek weer naar buiten. Honger had hij niet, maar zijn maag was leeg en borrelde maagzuur omhoog. Will trok een vies gezicht en bleef naar buiten staren.

De dag ging sneller voorbij dat dat Dregoe het door had. Zijn ogen prikte vreselijk, want hij had al een tijd lang weinig geslapen. de keren dat hij liep waren een erdaeming voor hem geweest de volgende dag. Dregoe zag hoe de Bloodhunters voedsel en water rond brachten en sloegen zijn kooi over. Ze wisten dat Drego het toch liet liggen. Zijn blik bleef op een jonge Shape shifter gericht die mee moest helpen. Hij had een bos sleutels bij zich en Dregoe wenkte hem ongezien. De ander waren te druk bezig om hen op te merken en Dregoe liep tot aan de spiezen. 'Kun je de deur openen?' vroeg Dregoe zachtjes zodat alleen de shifter het horen kon. De jongen wilde Dregoe graag helpen en stak de leutel in het slot en draaide die half open. Daarna gaf hij Dregoe een klein sleuteltje die oor de clusters bedoelt was. Dregoe zag hem vertrekken en draaide de clusters slotjes open. Die legde hij zachtjes neer en stond weer op. Alleen de prikband rond zijn hals had een andere sleutel nodig een soort vierkant ding daar had Dregoe de eerste da al naar gevoelt. Toen alle weer stil werd verdwenen de meeste Bloodhunter naar de kantiene en lieten twee over de gehele gang rond lopen. Dregoe opnende deur voorzichtig en sloop langs de schaduwen. In zijn Shape vorm konden ze hem moeilijker zien dan in zijn menselijke vorm. Dreoe schoof van schaduw naar schaduw, maar toen hij vlakachter de twee Bloodhunters stond hielt hij zijn adem toch even in. Hij was er bijna! De ingang naar de tribune's was op zo'n honerd meter bij hem vandaan. De twee Bloodhunters liepen door n bespraken een paar dingen die niet belangrijk voor Dregoe waren op het moment. Net toen Dregoe de hoek om glipte slaakte iemand een alemerende kreet bij de kooi waar Dregoe gevangen had gezeten! Zachtjes vloekend dook Dregoe weer en schaduw in n hielt zich even stil en kreeg zin om de voorbij rennende groep Bloodhunters waar Charlie deel uit maakte aan te vallen! Maar hij bleef waar hij zat en schoot weg toen hij zag dat ze de gang in rende. Nog even en dan zou Dregoe vrij zijn! Helaas ging dat niet door, want iemand kwam voor hem tussen de trappen vandaan waar Charlie en zijn volgelingen vandaar gekomen waren. Nog voor Dregoe hem het zwijgen op kon leggen slaakte de vrouw een kreet. Dregoe doden haar meteen door haar achterover te duwen. De val zou ze niet overleven, maar de band om zijn hals begon weer druk uit te oefen en Dregoe had weinig tijd. Hij renden zo snel als hij kon en voelde de druk af nemen namaten hij verder en verder van de bron af ging. Dregoe wist dat de bewaking verscherpt was doordat ze hem hier wilde houden, maar Dregoe moet het proberen. Boogschutters verschenen van op zij en beschoten hem met gifpijlen. Dregoe ontweek ze zo goed als hij kon en gebruikte zijn telpatieze krachten om de meete pijlen ergens ander heen te laten schieten. Helaas kwamen sommige door en rakte Dregoe in zijn arm of zij. Dregoe gromde alleen n zetten door. De gang waar hij nu door heen renden bechermde Dregoe voor een groot deel van de pijlen. Het gif begon echter het werk van de prikband over te nemen. Dregoe wist dat het erdovende gif snel werkend was dat had hij bij Robin wel gemerkt gehad, maar nu moest hij door zetten n teleporteerde zichzelf door de gang heen. Hoewel het kleine stukjes waren kwam Dregoe toch sneller vooruit dan dat hij die rennend af zou leggen. Na en minuut of twee begon Dregoe's lichaam zich tegen hm te verzetten! De gang was bijna ten einde, maar het gif dreige te gaan winnen! Uit en zij gangetje werd Dregoe ineens besprongen door en viertal Bloodhunter en sneden hem te pas af. Dregoe verzetten zich hevig, maar het gif dat door zijn aderen stroomde maakte zijn bewegingen trager en daar hadden hun profeit van. Het duurde dan ook niet lang voor ook de prikband weer zijn werk ging doen. Langzaam need het zijn luchtpijp af door zich samen te drukken. Kennelijk hadden Charlie en zijn mannen hem inghaalt! Nog voor Dregoe zijn bewust zijn verloor hoorde hij Charlie schreeuwen, maar het was geen schreeuw van trots, maar van ergernis. Zijn lichaam ging tegen de vlakte en Dregoe voelde nog net het koude gesteente van de vloer. Die klap was hard aangekomen, maar Dregoe wist dat hij hen veel heel veel last had bezorgd en werd naar zijn kooi terug gebracht en weer vast geketend.

Hope was nu twaalf jaar en ze kon doorgaan voor een 16 jarige ze had verplegers kleren aangetrokken en was haar vader achtervolgd naar de arena. Ze had haar moeders verhaal ooit eens opgevangen. Mischien kon ze Dregoe niet eruit helpen maar ze kon wel zijn wondes wat verlichten met de verbanddoos van haar ouders. Niemand wist dat ze naar hier was gegaan en de bloodhunters lieten haar door omdat ze naar mens rook. Hope ging naar Dregoe's kooi ze keek hem wat geschrokken aan. Dit was dus de man waar ze haar leven aan te danken had. Ze wandelde rustig naar hem toe en smeerde voorzichtig zalf op zijn wondes. Ook had ze wat water en eten bij. Maar dat wilde hij niet aannemen ookal zag ze duidelijk dat hij het nodig had. Ze keek hem aan met haar grote blauwe ogen "Alstublieft eet en drink wat. Ik wil u helpen, mijn naam is Hope. Ik ben de dochter van Widow" Zei ze zacht. Zev hoopte dat hij nu wel wat wou drinken want lang kon ze niet blijven.

Zeven jaren gingen voorbij en Dregoe was sterk vermagerd ookal gaf de jongen die hem geholpen had bijna te ontsnappen wanneer hij kon wat water zodat Dregoe niet zou uitdrogen. Gelukkig was dat water niet vergiftigt zoals het water dat hij van de Bloodhunters anders zou krijgen. Energie begon Dregoe nu spaarzaam te gebruiken wanneer Charlie en zijn kornuiten zich voor de kooi ophielden. Toch bleef het verlanger branden om het hen allemaal betaalt te zetten in zijn ogen aanwezig! Dregoe probeerde nog drie keer in die zeven jaar uit te breken en hij wist dat Will nu zeker 13 jaar moet zijn. Een zucht gleed over zijn lippen bij de gedachten alleen al. Woest werd hij wanneer die lui dachten dat ze hem konden kleineren door te zeggen dat ze de ingang tot The abbys toch wel zouden vinden of hij het hen nu vertelde of niet. Dregoe lag net te dommelen toen de kooitdeur open ging en een 12 jarig meisje binnen kwam. Vele wonden hadden zich op zijn lichaam afgetekend, maar Dregoe probeerde ze zelf zo goed als het kon te verzorgen. Toen hij twee zachte handen over zijn lichaam voelde gaan schrok hij wakker en keek het kind waarschuwend aan, maar toen ze zachtjes sprak herkende hij iets in haar van Widow. alleen rook dit kind niet naar Shape shifter, maar meer naar mens? Was dit de uitwerking van twee soorten die samen en kind kregen? Dregoe dulde normaal geen vreemde bij zich, maar hij keek de gang door en ontdekte geen Bloodhunter in de buurt. 'Hope hoe is het met je moeder?' vroeg Dregoe ook zachtjes en nam het water van haar aan. Het koele goedje gleed naar binnen en hij genoot er even van, maar liet niks merken. Het vlees dat ze bij zich had was verkleint zodat het gemakkelijker ongezien naar binnen gewerkt kon worden. Weer keek Drgoe de gang door en ontdekte twee Bloodhunters aan het begin van de gang. Snel werkte hij het voedsel naar binnen, maar rustig genoeg zodat hij niet zou gaan hikken door de snelheid waarmee hij het verwerkt had. Dregoe had liever niet dat de kinderen hier rond hingen, dat zou verkeert kunnen gaan! 'Wat doe je eingelijk hier?' vroeg Dregoe zachtje en liet haar verder zijn wonden verzorgen. De bloodhunters wistdan dat Dregoe kinderen niks deed dus keken ze ook niet vreemd op toen de Hope zijn wonden zagen verzorgen. Wel gromde Dregoe dreigend naar hen bij het zien van hun smalende gezichten. Toch liepen ze door. Zijn maag was wat gevuld met voedsel en dat voelde goed. Zijn blik gleed opnieuw door de gang, maar op dit tijdstip was het vaker rustig een prima tijd om te kunnen ontsnappen, maar als hij die prikband niet om had gehad was het Dregoe zeker gelukt. Er was een onderzoek gestart, maar ze konden de dader niet vinden die hem al vier keer geholpen had. Het voelde fijn om even geen last te hebben van die open verwondingen, maar normaal liet hij alleen Mistake zijn verwondingen verzorgen. Hij was blij dat ze niet hier was! 'Hope ik weet dat ik het je moeder, je vader en jouw het eigenlijk verboden heb om op ons terretorium te komen, maar zou je Mistake en de andere een boodschap willen overbrengen?' Normaal zou Dregoe en volwasen persoon dat gevraagd hebben, maar hier kreeg hij DE kans om een berichtje naar Mistake, zijn zoon en zijn leden over te brengen en die kans greep hij meteen aan. 'Zeg ze dat ik het voorlopig goed maak. Ze laten me dan wel niet vechten zoals de meeste hier. Ze proberen info uit me lo te krijgen, maar dat zal ze niet lukken. Nog de verblijfplaats nog de weg die door The Abbys loopt. Zeg dat ik ze steun met mijn gedachten en dat ik van Mistake en Will hou!' zei Dregoe zachtjes en hij hoopte dat ze het onthouden kon? Dregoe pikte aan het begin van de gang een stel voetstappen op die niet van de gewone Bloodhunters af kwamen. Charlie kwam weer eens langs en Dregoe wist dat Hope onmiddelijk weg moest gaan! 'Het is beter dat je nu vertrekt Hope. Er komen slechte personen aan en als die merken wat jij bent kun je hier niet meer weg!' zei Dregoe en hij keek haar streng aan. Dregoe hoopte dat ze snel zou vertrekken, want hij had geen zin om zo'n jong ding hier in de Arena te laten opsluiten doordat hij een boodschap naar buiten wilde brengen. Zijn blik bleef nog even op haar gericht tot ze opstond en vertrok. Dregoe merkte dat het niet lang meer zou duren voor ze de hoek om zouden komen en de gang te betreden. De kooideur ging weer dicht en Dregoe wachten gespannen af op wat er gebeuren zou?

Hij keek haar eerst waarschuwend aan. Ze kromp lichtjes ineen. Maar toen ze haar naam zei leek hij minder gespannen. 'Hope hoe is het met je moeder?' vroeg Dregoe ook zachtjes en nam het water van haar aan. Ze keek hem aan. "Het gaat wel met haar alleen miist ze mijn vader hij is vaak weg voor jouw." Zei ze heel zachtjes. Hij liet zijn wonden verzorgen ze smeerde er wat helende zalf op hij rook echt heel erg naar Will maar daar probeerde ze niet aan te denken. Ze stopte ook wat watjes tussen zijn nek en de pinnetjes halsband zodat ze minder snel in zijn vel staken. Hij at het eten dat ze bij had ook op. 'Wat doe je eingelijk hier?' vroeg Dregoe zachtje en liet haar verder zijn wonden verzorgen. Ze keek hem aan. "ik wilde u komen helpen. U heeft tenslotte mijn en mijn moeders leven gered weet u nog." Zelf wist ze het natuurlijk niet meer omdat ze toen in haar moeders buik zat maar ze kende het verhaal. 'Hope ik weet dat ik het je moeder, je vader en jouw het eigenlijk verboden heb om op ons terretorium te komen, maar zou je Mistake en de andere een boodschap willen overbrengen?' Ze keek hem aan en spitste haar oren. Ze zei maar niet dat ze nu daar woonde ze wilde hem niet kwaad maken. 'Zeg ze dat ik het voorlopig goed maak. Ze laten me dan wel niet vechten zoals de meeste hier. Ze proberen info uit me lo te krijgen, maar dat zal ze niet lukken. Nog de verblijfplaats nog de weg die door The Abbys loopt. Zeg dat ik ze steun met mijn gedachten en dat ik van Mistake en Will hou!' zei Dregoe zachtjes. Hope knikte dat kon ze wel onthouden, dat moest ze gewoon onthouden! 'Het is beter dat je nu vertrekt Hope. Er komen slechte personen aan en als die merken wat jij bent kun je hier niet meer weg!' zei Dregoe en hij keek haar streng aan. Hope keek hem aan met haar grote blauwe ogen. Ze gaf hem een zoen op zijn wang. "Ik probeer zo snel mogelijk terug te komen" Ze veranderde van kleur de puzzelstukjes kwamen op haar huid en nu was ze onzichtbaar de kooideur ging open en ze fluisterde nog. "Met Will gaat alles ook goed." Toen liep ze weg onzichtbaar voor andere mensen liep ze terug naar the stone home? Daar moest ze Will zien te vinden hem zeggen dat alles goed was met zijn vader ze veranderde weer terug aan de ingang het was al donker en ze krom ineen toen ze Wills oom Bill zag staan ze probeerde langs hem doior te sluipen maar hij had haar opgemerkt nu zou ze vast een preek krijgen omdat ze veel te laat was en niet had laten weten dat ze wegging.

Hope vertelde dat haar moeder Robin miste. Dregoe begreep eerst niet waarom, maar toen ze zei dat Robin vaak weg was voor hem knikte Dregoe op haar woorden. Ze vertelde ook dat ze Dregoe wilde helpen en dat hij haar tenslotte en het leven van haar moeder had gered. Nou ja eigenlijk was het meer Amely en Bill die voor de redding van Hope hadden gezorgd, maar Dregoe had de tijd niet om het haar te vertellen. Ze zei ook dat ze zo snel mogelijk weer terug zou komen en daar Knikte hij weer op en glimlachte flauwtjes op haar laatste woorden. Het ging dusd goed met zijn zoon en daar was Dregoe blij om, maar die vreugde zakte zodra Charlie en zijn kornuiten met een bebloed T-shirt aan kwamen gelopen. Dregoe keek er even niet begrijpend naar, maar dat kreeg hij toch wel te horen. 'We hebben dat zoontje van je gevonden gehad. Hij verzetten zich kranig, maar helaas was hij geen partij voor de hoeveelheid Bloodhunters die om hem heen gestaan hadden!' sneerde Charlie en een van zijn mannen stak het T-shirt aan een stok naar binnen. Hte droop nog van het bloed en er zaten dolk en zwaard sneden in. Maar Hope had hem net vertelt dat Will het goed maakte? 'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg Dregoe en zijn stem begon dreigend te klinken. 'Dat je zoon niet meer onder de levende is! We hebben hem gedood!' Charlie sorak ze zonder twijfel in zijn stem, houding en ook zijn ogen stonden vol triompf. Er ging een schok door hem heen die niks te maken had met stroom of een andere pijngolf die de Bloodhunters bij hem veroorzaakten. Een steek van verdriet en ongeloof golfde door hem heen. Hun kleine Will, hun zoontje was dood! Dregoe reageerde zo snel dat de Bloodhunter die de stok vast had niet meteen kon reageren. Eerst trok Dregoe aan de stok zodat de man tegen de trails sloeg, maar toen duwde Dregoe de stok met zo'n geweld terug en tegen de borst van de man die voor zijn doen te dicht op de muur stond. De spiezen boorden zich in zijn huid, maar Dregoe zou deze toch vermoorden om zich iets lichter te voelen. Ze gingen er allemaal aan voor zijn part! De stok boorde zich door de huid en ribben van de man. Deze stoten een ijzelijke gil uit en stierf. Dregoe's woede was nog nooit zo groot geweest! Zelfs niet in die dagen dat ze hem gemartelt hadden. Dregoe trok zich terug en de wonden waar de spiezen die naar binnen stonden in zijn kooi bloeden hevig. 'Denk maar niet dat ik het hier bij laat zitten Charlie! Niemand van jouw groepje zal het over leven als ik weer ontsnap!' Gromde Dregoe en dit keer meende hij wat zei. Woede, verdriet en pijn vloeide samen met zijn verlies een verlies die niet eens echt was, maar Dregoe geloofde hen zonder enige twijfel! Charlie grijnsde breed uit, maar zei verder niks meer. Zijn opzet was gelukt en ze vertrokken weer. Dregoe greep woedend het kapote kleding stuk en ging tegen de muur aan zitten. Die voelde koud aan tegen zijn rug, maar hij voelde ook een grote leegte. De verlies van hun zoon Will! Lamgzaam aan werd Dregoe gek van verdriet, was zijn offer voor de groep dan voor niets geweest?

Het was rustig die avond, maar toen hoorde Bill opeens een stel voetstappen die langs hem op wilde gaan. Will had al straf gekregen doordat hij te lang buiten was geweest, maar nu waren het andere voetstappen die veel lichter klonken. Bill stond op en greep naar de schaduw waar hij de voestappen had gehoord en hij trok Hope te voorschijn. Zijn blik gleed over haar heen en Bill rook dat ze ergens was geweest waar nog niemand van hen had mogen komen, niet voor ze het plan zouden uitvoeren! 'Ik ben misschien niet je vader, anders had je een pak voor je broek gehad, maar hoe haal je het in je hoofd om zonder wat te zeggen naar de Arena te gaan!' gromde Bill boos. Ze had wel ontdekt kunnen worden! 'Wat heb je daar te zoeken gehad? Of liever vertel dat maar aan je moeder waar Mistake bij is!' zei Bill en veranderde meteen zijn zin en trok Hope mee naar Broken Home in en naar het huisje van Mitake en Will. Daar liet hij haar even achter en liep meteen weer naar buiten en haalde Widow ook meteen even op. Bill was woest, maar liet niks door schemeren. Toen hij weer terug in het huisje van de commandant was bleef Bill met zijn armen over elkaar staan bij de deur en hij wachten tot Hope zou vertellen wat ze zo laat nog buiten The Abbys deed en dan nog wel in de Arena!

Will zat net en appel te eten toen Bill ineen met Hope binnen kwam gelopen. Hij had haar bij haar arm vast en zei dat hij nog even Widow ging halen. Will ging recht zitten op de versleten bank en keek vragend naar Hope. Ze rook vreemd en een beetje naar zijn vader, Was Hope in de Arena geweest? Will stond op en legde de opgegeten Appel neer op een lage tafel, maar nog oor hij naar haar toe kon lopen kwam zijn moeder boo naar voren en drukte hem terug in de bank en keek hem waarschuwend aan, maar Will keek haar juist vragend aan. Hij begreep niet wat er loos was en waarom Hope zijn Hopje naar vele Shape shifters rook? Toen kwamen Widow en zijn oom binnen en Bill ging bij de deur met over elkaar gekruisde armen staan toe kijken tot Hope hen vertelde wat er gebeurd was?

Zoals verwacht was Bill boos hij zei eerst vanaales met een strenge stem. Ze wilde het net gaan uitleggen toen Bill zei dat ze alles aan Mistake en haar moeder moest gaan vertellen. Nog voor ze kon vluchten werd haar pols door een ijzere greep gegrepen en werd ze mee binnen gesleurd. Maar goed was het haar andere pols waar de armband aanzat anders had ze nu een probleem. Bill sleurde haar mee tot voor Wills huis. Hij keek haar vragend aan en wilde naar haar toekomen maar zijn moeder duwde hem terug. Hope keek haar recht aan en begon het uitteleggen. "Het spijt me dat ik weggeslopen ben maar ik wilde Dregoe helpen. En als jullie het geweten hadden hadden jullie mij nooit laten gaan..." Ze zuchtte even en keek met angstige ogen naar Will. "Ik heb hem gevonden het gaat goed met hem. Ze laten hem niet vechten ze sluiten hem enkel op om de schuilplaats uit hem te sleuren maar hij houd zijn lippen stijf op elkaar." Zei ze wat zelfverzekerder. Dat waren de woorden die Dregoe had gezegd. Ze keek angstig naar haar moeder en naar Wills familie leden.

Bill kwam binnen met Hope en Widow ze keek hen aan. Will wilde naar Hope toegaan maar ze drukte hem terug op de bank en keek hem waarschuwend aan. Ze luisterde even naar Bill Hope was blijkbaar weggeslopen en nu in het donker teruggekeerd. Ze keek het meisje streng aan en keek toen even naar haar zoon. Waarom hechtte hij toch zoveel belang aan dat modderbloedje? Hope begon het uit te leggen en Mistake kookte haast van woedde. Toen het meisje klaar was sloeg ze haar met haar vlakke hand in het gezicht. Het meisje zakte door haar knieën. Widow bleef verstijfd staan. Ze was niet meer dezelfde nu Robin zovaak weg was en hoogst waarschijnlijk zijn leven op het spel zette. Mistake keek Hope strak aan. "Heb je enig idee wat voor een risico jij genomen hebt?! Wat als ze je gezien hadden?! Dan was Dregoes offer voor NIETS geweest!" Haar vuisten waren gebald en Hope keek haar angstig aan haar kaak was helemaal rood en er zaten een paar tranen aan haar ooghoeken. Mistake keek naar Bill. "Sluit haar op! Bill ik Will dat je haar mee naar jouw huis neemt en haar daar houd." Mistake keek waarschuwend naar Widow. Die keek haar alleen maar verbijsterd aan maar zei niets. Ze wist goed genoeg dat Mistake haar en Hope eruit zou schoppen als ze haar nu gingen tegenspreken en hier was het veiliger dan bovengronds. Mistake stormde de kamer uit naar de kamer waar Dregoe altijd ging zitten als hij nadacht. Mistake was strenger, feller geworden sinds ze de groep in haar eentje moest leiden ze wilde dat iedereen veilig was en dat ging ze niet laten verpesten door zo'n dom modderbloedje!

Zijn moeder sloeg Hope in haar gezicht en woede welde in hem op. Ze had iets verkeerds gedaan ja, maar moest zijn moeder dan meteen gaan slaan? Will's wenkbrauwen vronste zich toen ze zei dat Bill Hope in zijn huisje moest houden! Widow was het er ook niet mee eens, maar Will wilde graag wat meer vrije tijd met haar door brengen zolang ze onder de grond zaten als bange konijnen! Toen zijn moeder weg liep vertrok Bill met Hope achter zich aan. Will pakte haar arm vast en knep er zachtjes in. Hij was trots op Hope dat ze zijn vader had willen helpen. Will zag dat Widow het ook zag, maar hij draaide zich vrij wel meteen om en liep zijn moeder achterna. De deur zat dicht en Will wachten tot iederen weg was. 'Ze heeft toh niks verkeerts gedaan mam?' zei Will half vragend en hij leunde tegen de muur waar de deur niet tegen aan zou kunnen komen als die los zou gaan. 'Ik ben allang blij wat van Pa te horen, goed ze had ons eerst moeten waarschuwen, maar ze kan zich ontzichtbaar maken misschien zou ze vaker kunnen gaan?' voegde Will er aan toe en wist dat zijn moeder strenger was geworden zins zijn vader in de Arena beland was, maar hij hoopte toch een goed woordje voor Hope zijn Hope in te kunnen brengen?

Ze hoorde iedereen vertrekken en toen hoorde ze Wills stem aan de deur. Ze liep naar de deur en opende hem rustig. Ze keek haar zoon emotieloos aan. "Geen sprake van! Als zelfs Bill haar kan ontdekken zullen die bloodhunters er ook geen problemen mee hebben! En dan leid ze die parrasieten regelrecht naar hier!" Ze ging voor Will staan en keek hem een beetje boos aan. "Wil je soms dat je vader daar voor niets zit?! Dat hij voor niets al jaren op zijn anden bijt?!" Elk woord werd verwijtender. Ze nam Wills schouders vast. "En waarom verdidig je dat schepsel eigenlijk? Ben je soms vergeten dat het haar vader was die Dregoe eerst in de arena heeft gestopt?! Ben je soms vergeten dat er ook bloodhunter bloed door haar aderen stroomt?" Ze keek hem recht aan en wandelde toen weer terug naar de andere kamer. "Denk daar maar eens goed over na..." Zei ze emotieloos. Ze haatte het om zo te moeten zijn tegenover haar zoon maar ze moest hem beschermen hij was het laatste wat ze had en dat ging ze ook niet laten afpakken net zoals Dregoe van haar afgenomen is!