What have I done?!

Hij stopte met zoenen en keek even naar buiten waar het al donker was geworden 'ik hoop dat je dit keer niet zal weg lopen?' hij kek haar vragend aan. Widow glimlachte. Natuurlijk loop ik niet weg vorige keer was gewoon noodzakelijk." Ze kroop bij hem onder het deken ze nestelde zich tegen hem aan. Ze keek hem nog even aan. "Morgen zal ik nog eens naar je wonden kijken maar als ze tegen het einde van de week niet genezen zijn weet ik niet of je wel op missie kan gaan." Ze hoopte er eigenlijk wel op dan bleef Robin veilig bij haar.

Widow glimlachte. Natuurlijk loop ik niet weg vorige keer was gewoon noodzakelijk." Ze kroop bij hem onder het deken ze nestelde zich tegen hem aan. Ze keek hem nog even aan. "Morgen zal ik nog eens naar je wonden kijken maar als ze tegen het einde van de week niet genezen zijn weet ik niet of je wel op missie kan gaan." Hij trok haar zoch nog dichterbij en keek haar smekend aan 'Maar ik meot anders hebben heel wat kindjes geen ete en geen geld.' hij trok een pruil lipje 'en trouwens mijn lichaam is nog jong en sterk dussss..' hij lachten naar haar

Hij trok haar zoch nog dichterbij en keek haar smekend aan 'Maar ik meot anders hebben heel wat kindjes geen ete en geen geld.' hij trok een pruil lipje 'en trouwens mijn lichaam is nog jong en sterk dussss..' hij lachten naar haar. Widow twijfelde even. "Oké oké voor de kindjes dan...." Zei ze terwijl ze hem een kus op zijn kriebelende kaak gaf. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas. "Maar nu slapen heldje als je toch zo graag wilt gaan moet je nu uitrusten." Zei ze met een strenge stem. Toen viel ze in slaap. Widow sliep diep en haar hand lag langs Robins gezicht met haar armband binnen handbereik.....

Widow twijfelde even. "Oké oké voor de kindjes dan...." Zei ze terwijl ze hem een kus op zijn kriebelende kaak gaf. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas. "Maar nu slapen heldje als je toch zo graag wilt gaan moet je nu uitrusten." Zei ze met een strenge stem. Toen viel ze in slaap. Widow sliep diep en haar hand lag langs Robins gezicht met haar armband binnen handbereik..... Hij keek naar de armband maar wist als ze morgen wakker word en het ontdekt zal, ach hij overleeft het wel nu moest hij alleen wachten tot ze diep in slaap viel. Hij sloot zijn ogen en wachten een paar uur. Toen hij zeker wist dat ze sliep raakte hij voorzichtig haar arm aan bij de armband, hij moest een paar plekken aanraken zodat zijn vinger word gescand en dan gaat hij van zelf open.

Widow werd wakker ze had zalig gedroomd. Ze opende haar ogen en zag dat Robin nog sliep. Ze veranderde even van vorm en kroop zo het bed uit. Ze had hem gelukkig niet wakker gemaakt en ze liep weer in mensenvorm naar buiten. Ze plukte wat vers fruit zodat hij een lekker ontbijtje had maar tijdens de terug reis merkte ze plots iets haar armband was verdwenen. Hij hing niet meer aan haar huid. Maar hoe? Nu wist ze het plots ze had diep geslapen vannacht en haar arm lag langs hem. Ze gromde even en liet de fruitmand vallen. Ze stormde het huis binnen en sommige voorwerpen begonnen al te zweven omdat ze zo kwaad was. Ze trok Robin uit bed en hielt hem even de lucht in. "Waar is mijn armband?!" Siste ze kwaad. Bijna al zijn meubels waren al aan het zweven omdat ze zich echt niet kon inhouden

Hij was heerlijk aan het slapen tone hij plots voelde hoe hij begon te zweven. Hij keek naar de boze gezicht van Widow en meteen wist hij hoezo ze boos was. Zijn andere meubels begonnen te zweven. "Waar is mijn armband?!" Siste ze kwaad. En hij keek rustig naar Widow 'ook goede morge! en geen zorge jou armband ligt veilig te wachten tot ik terug kom van me missie zodat ik zeker weet dat jij nog leeft als ik dodo ga.' Toen haalde hij diep adem en bego nweer verder te praten 'Als je het zo graag wil, hij ligt in me kast maar ik ga je hem niet aan doen deze week.' Zijn ogen stonden serieuze terwijl hij dat zei.

En hij keek rustig naar Widow 'ook goede morge! en geen zorge jou armband ligt veilig te wachten tot ik terug kom van me missie zodat ik zeker weet dat jij nog leeft als ik dodo ga.' Toen haalde hij diep adem en bego nweer verder te praten 'Als je het zo graag wil, hij ligt in me kast maar ik ga je hem niet aan doen deze week.' Zijn ogen stonden serieuze terwijl hij dat zei. Widow haalde diep adem en liet de meubels weer naar beneden gaan. "Ik kan niet geloven dat je mij zo bedrogen hebt Robin! Hoe kan ik nu ooit nog rustig slapen als jij in de buurt bent?!" Zei ze nog steeds kwaad terwijl ze op de grond ging zitten met haar rug naar hem toe. "je bent echt heel gemeen Robin!" Zei ze pissig terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.

Widow haalde diep adem en liet de meubels weer naar beneden gaan. "Ik kan niet geloven dat je mij zo bedrogen hebt Robin! Hoe kan ik nu ooit nog rustig slapen als jij in de buurt bent?!" Zei ze nog steeds kwaad terwijl ze op de grond ging zitten met haar rug naar hem toe. "je bent echt heel gemeen Robin!" Zei ze pissig terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Hij sloeg zijn handen over elkaar en wachte even aan 'Ik wil neit gemeen zijn maar ik voel me een stuk veiliger als jij geen armband draagt.' Zei hij rustig en ging weer op bed zitten en wachte af, dit had hij al eerder mee gemaakt, zometeen zal ze zich zelf wel kalmeren.

Hij sloeg zijn handen over elkaar en wachte even aan 'Ik wil neit gemeen zijn maar ik voel me een stuk veiliger als jij geen armband draagt.' Zei hij rustig en ging weer op bed zitten en wachte af. Widow gromde even en ging toen naar het bed toe. "En hoe denk je dat ik mij nu voel?! Als Dregoe erachter komt spaart ie je niet meer! De laatste keer is je leven gered door die armband!" Zei ze kwaad en toen legde ze haar hoofd op zijn schoot en er rolde een traan uit haar oog. "En ik wil gewoon niet verder leven als jij sterft. Die armband was prima die zou mij gedood hebben... Nu moet ik zelf nog een manier gaan zoeken." Zei ze snikkend. Ze staarde voor zich uit.

Widow gromde even en ging toen naar het bed toe. "En
hoe denk je dat ik mij nu voel?! Als Dregoe erachter komt spaart ie je
niet meer! De laatste keer is je leven gered door die armband!" Zei ze kwaad en toen legde ze haar hoofd op zijn schoot en er rolde een traan uit haar oog. "En
ik wil gewoon niet verder leven als jij sterft. Die armband was prima
die zou mij gedood hebben... Nu moet ik zelf nog een manier gaan
zoeken." Zei ze snikkend. Ze staarde voor zich uit. Hij aaide haar hoofdje 'Maar ik zal die last niet aan kunnen als jij ook dood gaat, het zou een te zware last zijn die op me schouders valt en ook al ben ik dan dood. En als ik dood ga wil ik dat je op Storm let, ik vind het vreselijk als hij alleen moet leven.' Zei hij sussent.

Hij aaide haar hoofdje 'Maar ik zal die last niet aan kunnen als jij ook dood gaat, het zou een te zware last zijn die op me schouders valt en ook al ben ik dan dood. En als ik dood ga wil ik dat je op Storm let, ik vind het vreselijk als hij alleen moet leven.' Zei hij sussent. Ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze in zijn ogen kon kijken. "Maar Robin...Als we bijde dood zijn kunnen we bij elkaar blijven...." Ze vond storm ook heel lief en ze wist dat het Robins beste vriend was maar ze wist niet of ze nog wel voor Storm zou kunnen zorgen. "Robin als jij er net meer bent kan ik niet voor storm zorgen. Als ik al in leven ben zal ik als slang moeten leven. Mensen hebben mij gezien en shapeshifters weten wat ik gedaan heb ik kan niet meer leven als een mens als jij weg bent." Zei ze terwijl er weer een traan over haar wang rolde. Robin had een grote inpakt op haar leven gehad maar ze was gelukkiger sinds hij in haar leven was.

"Maar Robin...Als we bijde dood zijn kunnen we bij elkaar blijven...." Ze vond storm ook heel lief en ze wist dat het Robins beste vriend was maar ze wist niet of ze nog wel voor Storm zou kunnen zorgen. "Robin als jij er net meer bent kan ik niet voor storm zorgen. Als ik al in leven ben zal ik als slang moeten leven. Mensen hebben mij gezien en shapeshifters weten wat ik gedaan heb ik kan niet meer leven als een mens als jij weg bent." Zei ze terwijl er weer een traan over haar wang rolde. Robin had een grote inpakt op haar leven gehad maar ze was gelukkiger sinds hij in haar leven was. HIj bleef sussen 'ik hoop dat dit niet zal gebeuren, ik wil verder leven met jou hier samen in dit hutje.' Hij glimlachte in zich zelf terwijl hij er aan dacht

HIj bleef sussen 'ik hoop dat dit niet zal gebeuren, ik wil verder leven met jou hier samen in dit hutje.' Hij glimlachte in zich zelf terwijl hij er aan dacht. Widow werd weer wat vrolijker en ging op zijn schoot zitten. Ze legde haar handen op zijn kaak en begon hem toen rustig te zoenen. Haar handen gleden van zijn kaken naar zijn haar ze woelde door zijn haar haar kus werd heviger en passioneler. Widow kon het niet stoppen mischien was dit hun laatste week samen. Ze wilde dat dit de gelukkigste dagen ooit werden Ze leunde wat voorover waardoor hij op het bed moest liggen ze zat op hem en kustte hem nog steeds hevig. Ze begon zijn bloes losteknopen. Ze wist niet of hij dit wilde maar ze stond gewoon in brand....

Blijkbaar vond Widow het een leuke idee omdat ze op zijn schoot ging zitten en hem begon te zoenen. Hij beantwoorde haar zoen nog hetiger, alles leek stil te staan en hij trok zich niks van aan, Zijn handen gleden onder haar topje terwij lhij har dichter naar zich toe trok, ze leunde meer naar voren en hij meost wel op bed gaan liggen. Widow begon zijn bloes los te knopen en hij liet zich met haar mee slepen... Widow lag heerlijk in zijn armen en Robin keek naar zijn plafvon terwijl hij met zijn arm met Widows haar lag te spelen. Hij had geen momment gedacht aan de gevolgen van dit gebeurtenis, het kn hem eigenlijk ook weinig schelen maar nu had hij nog een reden om in leven te blijven. HIj wou verder leven met Widow.

Zijn handen gleden onder haar topje ze liet hem doen hij mocht het. Ze werd wakker in zijn armen met zijn ene hand was hij met haar haar aan het spelen. Widow lachtte gelukkig naar hem. Ze gaf hem een kus op zijn wang ze wilde blijven liggen maar plots voelde zich heel misselijk ze vloog van hem af richting de badkamer waar ze moest overgeven. Widow voelde zich draaierig Ze gaf nog even over en toen was de misselijkheid voorbij. Ze snapte het niet ze werd nooit ziek. Widow ging op de grond zitten ze wist niet wat er aan de hand was. Dit verpestte echt de mooiste ochtend van haar leven....

Hij voelde en kus op zijn wang en wou haar dichter nar zih toe trekken toen Widow uit hun bed sprong richting het wc. Hij keek bezorgd naar haar toen ze moest over geven en stond zelf op, zocht snel zijn broek en liep naar haar toe. Robin ging naast haar op de grond zitten en sloeg een arm rond haar schouder en zei rustig 'Het komt allemaal goed...' Hij begreep niet wat er met Widow aan de hand was maar diep van binnen knaagde er iets aan zijn botten dat hij dit al eerder had mee gemaakt? maar waar van? hij wist het even niet. Hij streelde haar haar.

Robin ging naast haar op de grond zitten en sloeg een arm rond haar schouder en zei rustig 'Het komt allemaal goed...' Hij streelde haar haar. Widow wist bijna zeker wat dit betekende. Ze begon te huilen en kroop op Robins schoot ze verschool haar gezicht tegen zijn borst en ze begon nog harder te huilen. "R-Robin.....Ik denk dat......Ik denk dat ik zw...zwang...zwanger ben!!!!" Ze had dit al vaak gezien bij vrouwen. En ze wist dat het bij shapeshifters sneller ging dan bij gewone mensen. Ze was zo bang dat Robin haar nu ging verlaten wat moest hij nu met een kind van haar? En wat zou het kind zijn er is nog nooit eerder een kind van een bloodhunter en een shapeshifter geweest...

Ze kroop op zijn schoot en begon nog harder te huilen, hij probeerde haar te sussen "R-Robin.....Ik denk dat......Ik denk dat ik zw...zwang...zwanger ben!!!!" Hij verstarde even en wist dat de zwangerschap van shape shifters sneller ging daar had hij over gelezen, dus hij zou vader worden...Even wist hij niks te zeggen, hij bleef zo zitten en keek voor zich uit. Toen de kwartje eindelijk viel begon hij te grijnzen en kuste de voorhoofd van Luna 'dat is toch super.' Zij hij blij en keek in de ogen van Widow, dit was gewoon en prachtige momment...

Ze voelde hoe hij verstarde en hij bleef een tijdje voor zich uitstaren. Widow kreeg alleen nog maar meer angst nu. Toen de kwartje eindelijk viel begon hij te grijnzen en kuste de voorhoofd van Luna 'dat is toch super.' Zij hij blij en keek in de ogen van Widow. Widow bleef hem even aanstaren ze stopte met huilen en kustte zijn wang ze was blij dat hij het goed vond en zelf was ze ook blij dat zij zijn kind mocht dragen maar wat als hij dood ging. "Maar Robin als je niet terugkeerd van je missie....dan...dan..." Ze kon het gewoon niet zeggen zo vreselijk vond ze die gedachten. Als Robin dood ging was Widows leven zoiezo voorbij want shapeshifters haatte haar nu en blood hunters stonden te popelen om haar te vangen. "Ik hoop zo dat ons kindje op jouw lijkt" Dan had het nog een kans om te overleven....

Hij voelde heo ze een kus op zijn wang gaf en glimlachte naar haar. "Maar Robin als je niet terugkeerd van je missie....dan...dan..." Hij schudde zijn hoofd, hi jwou er niet aan denken 'Lieve Widow, ik heb nu zeker nog een rede gekregen om veilig terug te komen.' Zei hij zacht en kuste haar op haar kruin. "Ik hoop zo dat ons kindje op jouw lijkt" Hij glimlachte naar haar 'nee ik hoop dat hij/zij op jou lijkt, of tenminste iets van ons allebei weg heeft.' HIj lachte en sstond op met Widow in zijn hande en draaide blij rondjes.

'Lieve Widow, ik heb nu zeker nog een rede gekregen om veilig terug te komen.' Zei hij zacht en kuste haar op haar kruin. Widow lachtte nu ook ze was blij met hem als vader. Hij glimlachte naar haar 'nee ik hoop dat hij/zij op jou lijkt, of tenminste iets van ons allebei weg heeft.' HIj lachte en sstond op met Widow in zijn hande en draaide blij rondjes. Widow draaide mee en knikte. "Maar ik hoop dat ze geen shapeshifter is. Dan kan ze een normaal leven leiden." Dat wilde Widow heel graag dat hun kindje geen angst moest leiden. Ze gaf Robin een zoen op zijn mond. Maar toen voelde ze even een pijnscheut door haar buik gaan. Widow schreeuwde even. Maar toen lachtte ze weer naar hem. "Ons kindje is sterk" Zei ze terwijl er een traan over haar wang rolde van pijn maar zeker ook van geluk.

Widow draaide mee en knikte. "Maar ik hoop dat ze geen shapeshifter is. Dan kan ze een normaal leven leiden." Dat wilde Widow heel graag dat hun kindje geen angst moest leiden. Ze gaf Robin een zoen op zijn mond. Maar toen voelde ze even een pijnscheut door haar buik gaan. Widow schreeuwde even. Maar toen lachtte ze weer naar hem. "Ons kindje is sterk" Zei ze terwijl er een traan over haar wang rolde van pijn maar zeker ook van geluk. Hij keek bezorgd naar Luna en namhaar mee naar hun bed 'Ons kind groeit wel erg snel.' Zei hij bezorgd.

Hij keek bezorgd naar haar en namhaar mee naar hun bed 'Ons kind groeit wel erg snel.' Zei hij bezorgd. Widow knikte. En ze legde haar handen op haar buik. "Ja dat is normaal bij reptielen. We zijn van nature nomaden en aangezien reptielen graag elkaar opeten moeten we snel groeien." Ze glimlachte naar Robin. "Ik hoop dat je terug bent voor ons kindje geboren word" Ze nam zijn hand en legde die op haar buik. Ze wachtte geduldig tot het kleintje weer iets zou doen en na een paar minuten voelde ze een piepklein schopje. Widow glimlachte gelukkig naar hem en wreef over haar buik. "Mijn kleine Robin" Zei ze met een gelukkige glimlach tegen haar buik.

Widow knikte. En ze legde haar handen op haar buik. "Ja dat is normaal bij reptielen. We zijn van nature nomaden en aangezien reptielen graag elkaar opeten moeten we snel groeien." Ze glimlachte naar Robin. "Ik hoop dat je terug bent voor ons kindje geboren word" Ze nam zijn hand en legde die op haar buik. Hij wachte geduldig tot er een beweging en na een paar minuten voelde hij een kleine schopje en hij glimlachte, 'ik hoop het ook.' Zei hij zachtjes en keek naar Widow die met haar hand over haar buik wreef "Mijn kleine Robin" Zei ze met een gelukkige glimlach tegen haar buik. Hij glimlachte en sloeg een arm om haar schouder 'straks is het nog een meisje, dat weet je nooit.' fluisterde hij in haar oor en wreef met zijn duim rondjes bij haar schouder.

'ik hoop het ook.' Zei hij zachtjes en keek naar Widow die met haar hand over haar buik wreef Hij glimlachte en sloeg een arm om haar schouder 'straks is het nog een meisje, dat weet je nooit.' fluisterde hij in haar oor en wreef met zijn duim rondjes bij haar schouder. Widow knikte. Ze was blij met deze nieuwe wending ze had zichzelf nooit als moeder gezien maar ze was wel blij dat ze het nu ging worden. Widow kustte Robins hand. "Dat kan ja maar ik denk dat het een kleine Robin word." Ze zag het al helemaal voor zich een exact kopie van haar Robin net zulke mooie ogen en net zulk warrig haar. "Maar als het een meisje is kunnen we haar mischien Hope noemen? Want ons kindje geeft mij weer nieuwe hoop Robin. Hoop op een normaal leven met jouw." Ze ging wat rechter zitten zodat ze bij zijn gezicht kon om hem een kus te geven. "Robin beloof me dat als jullie ontdekt worden je vlucht."