Why? [Lily]

Ze hief haar hoofd op haar gezicht stond emotieloos maar haar hart was helemaal verbrokkelt in stukjes gebroken! Ze stond recht en keek hem recht in zijn ogen terwijl ze haar mes in zijn maag plantte. "Verdwijn..." Fluisterde ze met een stem vol haat. Kiba grijnsde. "Met plezier. Misschien zien we elkaar morgen weer? In de arena." Hij grijnsde vals en ging naar de arena, de armband was ondertussen van zijn polsen af gegaan. Hij wandelde naar buiten, het donkere bos in. Toen hij ver genoeg van het huis was en zeker was dat er niemand in de buurt was, begon hij lichtjes te snikken.

Kiba grijnsde. "Met plezier. Misschien zien we elkaar morgen weer? In de arena."
Hij grijnsde vals en ging naar de arena, de armband was ondertussen van
zijn polsen af gegaan. Hij wandelde naar buiten, het donkere bos in. Liliana zuchtte en hoorde toen plots iets ze keek achter zich en zag Lily snikkend en bevend aan de trap staan ze had alles gehoord! Liliana wilde naar haar toegaan en haar sussen maar Lily zette haar huid in brand en liep naar buiten. Liliana's handen waren verbrand en ze deed er koud water op ze wist dat het geen zin had om haar te gaan zoeken en ze liep naar de woonkamer waar ze een dekente nam en zich op het tappijt tot een bolletje opvouwde.

Ze was al wakker geworden en ze luisterde naar het hele verhaal. Waarom loog papa?! Hij had haar nooit gedwongen! Ze zag dat haar vader naar buiten liep en ze kwam naar beneden haar moeder wilde haar tegenhouden maar Lily was zo overstuur dat ze haar verbrandde. Lily liep naar het bos toe ze gaf een blauwe gloed af en ze begon hysterisch haar vaders naam te roepen het bos draaide rond haar heen en ze zakte op de grond ze bleef hem wanhopig roepen maar hij kwam niet. Ze hoorde geritsel maar het was niet haar vader en ook niet haar moeder het waren bloodhunters! Ze hadden haar gehoord en de blauwe gloed die ze afgaf was absoluut niet menselijk ze keek naar de mannen maar ze deed niets om zich te verweren ze pakte haar op en bonden haar armen op haar rug ook deden ze haar een metale halsband rond haar nek met een koord eraan de ene ging op zijn paard zitten en trok haar mee ze liet zich meesleuren ze wilde dood....

Hij hoorde Lily om zijn naam roepen. Hij wilde niet naar haar toe gaan, ze moest sterk blijven. Opeens stopte ze. Hij was best nieuwsgierig en teleporteerde zich in een boom bij haar in de buurt. Hij zag hoe ze zich liet meesleuren. Hij werd woedend. Er waren twee blood hunters en een paard, een makkie. Hij teleporteerde zich de straat op en probeerde er zo onschuldig mogelijk uit te zien, ze trapten er nog in ook. Hij ging in de tegenovergestelde richting, knikte als begroeting en toen hij uit hun gezichtsveld was, sloeg hij toe, de ene naast het paard, sloeg hij de kop in. Je kon zijn schedel horen verbrijzelen. Kiba lette even niet op en opeens kreeg hij ook een armband om. Hij keek naar de metalen armband.De man grijnsde. "Zo, zo, zo, wat heb ik geluk vandaag. In tegenstelling tot Françios dan. Tja, dan doe ik jullie allebij wel naar de arena." Kiba gromde. "Laat het meisje gaan! Het is laf als een man een meisje naar de arena stuurt, zeker een tiener!" De blood hunter lachte. "Zo, dus jij bent brutaal hé? eens zien wat je hier van zegt." Kiba voelde zijn lichaam helemaal schokken. Hij beet op zijn tanden, maar hij bleef rechtstaan. De schokken stopte. "Je bent echt verschrikkelijk laf! Laat haar gaan!" De man glimlachte alleen maar en gaf hem nog meer schokken. Hij kon het niet meer houden en zakte door zijn benen. Hij plofte op zijn knieën neer. "Laat haar gaan." Fluisterde hij, in zijn hoofd klonk het als geschreeuw, maar hij kon alleen maar fluisteren. Stroomschokken vulde zijn lichaam. Hij plaatste zijn handen op de grond. Zijn vingers plantte zich in de aarde als klauwen. Maar hij schreeuwde niet. Toen het over was besefte hij dat hij geen kans maakte. Het paard begon te wandelen en hij werd meegesleurd. Kiba probeerde recht te staan, maar hij viel telkens opnieuw weer in de aarde en werd dan een stuk meegesleurd.

Liliy zag har vader ineens hij boorde een bloodhunter de kop in maar kreeg toen een armband om ze keek hem angstig aan. Hij bedreigde de bloodhunters en zei hen dat ze haar moesten vrijlaten de mannen lachte er alleen maar mee en deden hem pijn. hij kreeg schokken maar hield zijn mond niet dicht. De bloodhunters bleven hem pijn doen en ze gromde ze branden de koorden rond haar polsen los en hield de man die kiba schooken gaf vast bij zijn keel het vel werd verbrand maar ze liet hem los toen er iemand met een zweep op haar sloeg ze kromp ineen. Kiba zakte ook door zijn benen en ze werden voort getrokken. Lily ging naar Kiba toe en ondersteunde hem hij was best zwaar voor haar maar het ging nog haar rug bloedde door de zweepslag maar ze negeerde de brandende pijn ze keek haar vader in zijn ogen ze had hem diep gekwetst en ze voelde zich schuldig maar bovenal was ze bang voor wat er komen zou.

Lily ondersteunde hem wat. Hij zag dat haar rug bloedde. Hij scheurde een stuk van zijn hemd af en begon al wandelend de wond schoon te maken. Daarna deed hij zijn hele hemd uit en bond dat rond de wond heen. "Het komt goed, ik help je er wel uit. Zo erg is het er niet. Ik zal je wel beschermen." De mannen begonnen kiba uit te lachen om zijn sentimenteel gedoe. Kiba romde. "Moet ik misschien eens bij jullie je kind weghalen en naar de arena sturen!" De mannen zwegen. Hij keerde zich terug tot Lily. "Ik help je er wel uit, je moet gewoon veel zelfvertrouwen hebben en..." De mannen begonnen weer te lachen. "Ik zeg het je al maar, daar geraak je niet uit hoor!" Kiba gromde en wilde aanvallen maar kreeg opnieuw een elecktrische schok. Maar hij bleef doorzetten. Zijn lichaam zat onder het zweet en omdat hij geen hemd aan had, was de wind best fris. Hij scheurde een klein stukje van het onderste van zijn broekspijp af en begon het zweet weg te vegen.

Hij scheurde een stuk van zijn hemd af en begon al wandelend de wond schoon te maken. Daarna deed hij zijn hele hemd uit en bond dat rond de wond heen. "Het komt goed, ik help je er wel uit. Zo erg is het er niet. Ik zal je wel beschermen." Lily keek hem aan nog steeds met doodsangst in haar ogen. De mannen begonnen kiba uit te lachen om zijn sentimenteel gedoe. Kiba romde. Lily richtte haar blik naar de grond. "Moet ik misschien eens bij jullie je kind weghalen en naar de arena sturen!" De mannen zwegen. Hij keerde zich terug tot Lily. "Ik help je er wel uit, je moet gewoon veel zelfvertrouwen hebben en..." De mannen begonnen weer te lachen. "Ik zeg het je al maar, daar geraak je niet uit hoor!" Kiba gromde en wilde aanvallen maar kreeg opnieuw een elecktrische schok. Lily's zelfvertrouwen ging meer weg bij iedere stap die ze zette. Ze keek haar vader aan. "Ik kan nooit ontsnappen pap...Ik ben niet zo sterk als jij....En als jij mij beschermt wat gebeurd er dan met jouw?" Vroeg ze angstig.

"Ik kan nooit ontsnappen pap...Ik ben niet zo sterk als jij....En als jij mij beschermt wat gebeurd er dan met jouw?" vroeg ze angstig. Hij keek strak voor zich uit en hij slikte. Hij was vijf seconden stil. Hij keek haar weer aan. "Ik beloof je dat ik je achterna zal komen." Hij zag de arena al opdoemen. Hij gaf haar een hand, zodat ze wist dat hij bij haar zou blijven. Eén van de mannen fluisterde iets in de 'leider' zijn oor. De leider knikte. "Oké, jullie hebben geluk, jullie mogen samen in dezelfde kooi." Kiba knikte. "Bedankt." fluisterde hij.

-kiba topic uit-