.....[ezio]

Lily liep door de velden ze was veel gelukkiger nu ze geen ruzie meer had met haar vader ze lag heerlijk in het veld te luieren en keek naar de bloemen om zich heen ze lachtte een schattige lach haar leven was nu veel vrolijker nu had ze geen problemen meer en geen zorgen meer en mensen vonden haar niet langer vreemd. Lily was erg in gedachten verzonken en had niet echt door dat er iemand aankwam. Ze moest uitkijken want ze had gehoord over de moordlustige eenhoorn die mensen vermoorde en watjes bij hun lijken achterliet...

Ezio sprong van boom tot boom en uiteindelijk kwam hij op een veld uit. Hij sprong in het malse, zachte gras. Stil sloop hij door het gras rond, in de verte zag hij een meisje liggen. Ze zag er niet echt shape shifter achtig uit. Hij ging naar haar toe. Ze rook naar Blood Hunter dus dat was goed. "Waarom zit je zo alleen in het bos? Het is hier gevaarlijk, zou je beter niet naar huis gaan? Dadelijk wordt je nog aangevallen door een shape shifter." Hij ging een stapje dichterbij. Hij bestudeerde haar goed, ze leek wel een beetje op iemand die hij kende, maar hij wist niet wie. Het was al avond en er stak een frisse bries op. Ezio wachtte af op een antwoord.

Ze hoorde een geluid en opende haar ogen ze zag een jonge knappe bloodhunter en ze glimlachte. "Waarom zit je zo alleen in het bos? Het is hier gevaarlijk, zou je beter niet naar huis gaan? Dadelijk wordt je nog aangevallen door een shape shifter." Hij ging een stapje dichterbij. Ze ging ztten en keek hem aan. "Gewoon wat luieren meneer en ik ben niet bang hoor..." Zei ze met een grijns. Ze bekeek hem goed en gooide haar haar even naar achteren "En u? U gaat me niet zegen dat zo een held als u niets beters te doen heeft op zo'n dag als deze?" Vroeg ze met een glimlach.

"Gewoon wat luieren meneer en ik ben niet bang hoor..." Ezio snoof. "En u? U gaat me niet zegen dat zo een held als u niets beters te doen heeft op zo'n dag als deze?" De jonge man haalde zijn schouders op. "Ik ben op jacht, op jacht naar shape shifters. Ik zal blij zijn als die er niet meer zijn." Hij glimlachte, iedereen in heel Doole dacht daar zo over. De meeste die er op in gingen, verraden zichzelf. "Weten je ouders eigenlijk wel dat je weg bent? Anders zullen ze vast wel ongerust zijn. Zijn glimlach verdween en hij was nu meer serieus.

Ze hoorde hem snuiven en ze grinnikte even. De jonge man haalde zijn schouders op. "Ik ben op jacht, op jacht naar shape shifters. Ik zal blij zijn als die er niet meer zijn." Hij glimlachte. Ze haalde haar schouders op. "Ach wie niet? Alhoewel het dan wel jammer is dat er geen arena gevechten meer zijn." Zei ze met een neutrale stem dat was het handige aan grotendeels door een bloodhunter opgevoed te zijn ze wist hoe ze glashelder kon liegen. "Weten je ouders eigenlijk wel dat je weg bent? Anders zullen ze vast wel ongerust zijn. Zijn glimlach verdween en hij was nu meer serieus. Ze keek hem aan en haalde haar schouders op. "Mijn moeder is op reis en mijn vader laat me heel vrij hij weet dat ik mezelf kan verdedigen zeker met deze jongen." Zei ze terwijl ze eeen assassin dragger van haar moeder liet zien. Ze stond recht en keek de man in zijn ogen. "Maar wat maakt dat u eigenlijk uit?" Vroeg ze.