Recover!

Nadat Will sterk genoeg was om te reizen. Vertrokken Will, Hope en Tristan naar Old Home, Waar Will naar het huisje van zijn ouders werd gebracht. Will moest het nog rustig aan doen en zijn lichaam latenhelen zonder al te veel inspanningen. Will was wat betreft net zijn vader als het om stil zitten ging. Hope dwonghem echter rustig te blijven en nu ze bij hem terug was voelde Will nbiet langer meer de grote duistere leegte die hem gevult had! Hope was zijn stralende licht geweest om hem de weg door de duisternis te vinden en voelde zich bevrijd door die duisternis. Will verbracht de uren met rond lopen of juist op de veranda te zitten of in bed te slapen! Hope dwong hem ook meer te gaan eten dan dat hij normaal niet deed, maar Will vond het niet erg enat braaf dat gene op wat ze hem voor schotelde. Nu was Will weer op deveranda gaan zitten en keek rond uit over het dorpje waar hij geboren was. Haar voetstappen verrieden haar positie en Will greep Hope vast die hem probeerde te besluipen. Hij trok haar al lachend op schoot en knuffelde haar liefde vol. Will had het haar vergeven dat ze hem voor een tijdje alleen gelaten had. Toch voelde Will zich beter op zijn gemak.

Nadat Will voldoende hersteld was waren ze terug gekeerd naar old home waar hij verbleef in het huis van zijn ouders ze had eeen ander huis toegewezen gekregen maar ze bracht het meeste van haar tijd hier door. Alhoewel ze de nachten meestal in haar eigen huis doorbracht Wills moeder vertrouwde het niet als ze s'nachts bij elkaar waren. Hope begreep het wel maar ze vond het jammer ze miste zijn warme armen om zich heen. Hope moest hem strak in de gaten houden want hij was niet echt een stilzitter maar het lukte haar wel ook at hij gelukkig de dingen die ze hem voorschotelde ze had nu een potje pudding voor hem gemaakt en ze besloop hem maar de krakende veranda vloer verraadde haar en hij greep haar beet ze werd weer zichtbaar en was nu met een lachende will op zijn schoot beland. Hope zag er weer goed uit ze sliep ook weer met dank aan Dregoes raad en haar vaders steun. Will was niet boos op haar dat ze een tijd van hem was weggeweest en daar was ze blij om ze gaf hem een kus op zijn lippen. "Ik kom je je tusssendoortje brengen." Zei ze met een glimlach terwijl ze nu de lepel voor zijn mond hield ze grinnikte een beetje. "Mondje open jij." Zei ze met een grijns. Hope lette niet meer echt op Razor vooral niet als hij weer eens vervelend deed.

Al enkele dagen was Tristan weer in Old Home, maar hij was er rusteloos, en ijsbeerde vaak heen en weer. Hij deed een greep in een van de kastjes en nam een hap uit de appel die hij daar vandaan haalde. Daarna liep hij naar buiten en gooide de deur achter zich dicht, het was tijd voor hem weer op pad te gaan. Hij liep even door het dorp en kwam lanmgs het huis van zijn broer. Op de veranda zaten Will en Hope, Hope voerde zijn neefje dat nog wat aanmoest sterken. 'He kids.' zei Tristan terwijl hij op de veranda leuning leunde 'Gedragen jullie je een beetje?' een hlimlach speelde rond zijn lippen.

Hopehad iets bij zich en hielt hem een lepel voor. Het rook naar puddingen daar was hij dol opnet als op Hope.ze zag er gelukkig goed uit, maar Will was ook weer de goede kant op aan het gaan en zag Tristan aan komen lopen. Will zwaaide even met volle mond en slikte het door. 'Gaat u al weer?' vroeg Will en hij wachten op het antwoordvan zijn oom terwijl hij Hope even een kus gaf. Ma vond het maar niks, maarze kon weinig meer doen dan hooghit mopperen dat ze Will weer last had bezorgd. pa was er iets gelatener mee en zei dan vaak dat ze nog jong waren. will nam nog een hap en keek weer naar zijn oom.

Ze was blij dat hij zijn pudding op at en ze kreeg een kus van hem toen ze Tristan plots opmerkte. Wat deed hij hier nu weer? Ze was eigenlijk van plan geweest om zo meteen met Will wat door de bossen te gaan slenteren om zijn conditie een beetje op pijl te houden maar hem niet te zwaar belasten. Ze glimlachtte vriendelijk naar hem en hoorde toen een sooort gekraak ze keek even achter zich en zag Wills moeder dooor het raam naar hun kijken ze zuchtte en schudde haar hoofd Hope werd helemaal rood en ging rustig van Wills schoot en ging langs hem zitten ze wilde Mistake niet tegen de haren instrijken dan zou ze problemen kunnen krijgen! Ze keek Will aan met een verlegen lachje en drukte nog vlug een kus op zijn wang en wees met haar ogen naar het raam waar zijn moeder hen nog wat in de gaten zat te houden. Ze keek tristan aan toen hij een vraag stelde en ze haalde haar schouders een beetje op. "We moeten wel met Wills moeder als spion in de buurt." Fluisterde ze zodat zij het niet zou horen.

(sorry kon het niet laten :oops;)

Hope gaf hem de laatstelepel van de pudding en Will slikte hem door. Toen ze hem een kus op zijn wang gaf wees ze met haar ogen naarhet raam. will keek en zag zijn moeder naar buiten kijken. 'Mam!' riep will verontwaardigt, zins hij weer thuis was zat ze bijna constant op zijn lip om hem inde gaten te houden tot zijngrootste ergernis! Daarna draaide hij zijn blik weernaar Hope toe en gaf haar ook een kus op der wang, meer om zijn moeder te plagen, maar zo liet hij het niet merken. Toen Will hoorde wat Hope zei schoot hij in de lach en grinnikte nog na. Daarna draaide hij zijn gezicht weer naar zijn oom enwachtenaf op wat hij zou gaanczeggen

(Ik ook niet en ik had eigenlijk niet verwacht dat er nog iemand zou joinen )

Hij keek naar zijn moeder die zich snel wegstak Hope grinnikte een beetje. Ze kreeg van hem een kus op haar wang en ze keek hem even aan. "Gebruik jij mij nu gewoon om je moeder te plagen?" Zei ze met een wengbrauw omhoog. Ze keek eerst even naar Tristan en toen weer naar Will. "Ga je straks mee naar de abbys? Een wandeling lijkt me goed voor je conditie." Zei ze nu kreeg ze een grijns op haar gezicht en ze ging met haar mond naar zijn oor. "En met een beetje geluk kan je moeder ons daar niet vinden." Zei ze met een kleine grinnik en ze drukte nog een kus op zijn wangen. "En wat gaat u doen meneer Tristan?" Vroeg ze vriendelijk.

~Doesn't matter, hij gaat nu toch alweer weg~

Will vroeg of Tristan alweer ging toen Mistake voor het raam verscheen, Tristan glimlachte en er volgde een korte woorden wisseling tussen de tieners waarna Hope vroeg wat hij nu ging doen. 'Ik ga weer,' zei hij 'Maar als er iets is kan je me altijd een duif sturen. Will, doe de groeten aan je ouders!' zei hij waarna hij zijn hand naar de tieners opstak 'Tot ziens' zei en wegliep, hij glimlachte, alles zou met Will wel weer goedkomen. Hij liep nog een maal het huis in dat hij met Bill deelde en pakte daar zijn buidel waarna hij in zijn wolvenvorm veranderde en de vrijheid tegemoet ging.

Hope vroeg of hij haar gebruikte als plaag middel en Will schudden zijn hoofd en gaf haar nog een kus op der wang. Voor ze vroeg of ze straks naar de abbys gingen voor eenwandeling. 'Graag beter dan stil zitten.' zei will en hoorde toen wat zijn oom zei. Tristan was geen persoon die lang op een plek bleefen hij knikte bij zijn laatste woorden. Tristan was vertrokken en Will wilde graag zijn benen strekken en stond op en pakte de hand van Hoe en liep in de richting van The Abbys

Hope hoorde wat Tristan zei en ze begreep wel dat hij graag reisde. Will vond het een goed idee om naar de abbys te gaan en hij drukte nog een kus op haar wang. Will stond op en pakte haar hand ze grinnikte en liep met hem mee ze zag Mistake nog door het raam kijken en een waarschuwende blik naar haar toewerpen. Hope moest even grinniken. "Ik denk dat ik wel braaf moet blijven want als het aan je moeder lag was ik nu neergebliksemd." Zei ze met een grijns. Tja haar schoonmoeder mocht haar niet echt en daar had ze zich bij neergelegd. Ze keek even rond zich en ze zag Razor nergens. "Hey waar is Razor naartoe?" Vroeg ze aan Will terwijl ze al bijna bij de abbys waren.

Toen Hope hem wat zei moest hij lachen. Ja zijn moeder zag het nog niet zo zitten, maar zijn vader had het goed gevonden dat Hope bij hem zou komen wonen en was meteen daarna bezig gegaan samen met wat andere leden om een huisje voor Hope en Will te bouwen. Wel vlakbij hun huisje anders had hij van Mistake een vinnige preek gekregen. Will had het niet erg gevonden, maar zijn moeder had zowel Dregoe als Will verontwaardigd aan gekeken toen. Will grinnikte nog na en kuste Hope weer even op haar wang. 'ma maakt zich alleen wat zorgen ze denkt dat we nog te jong zijn en misschien is ze bang voor vrijpartijen als ze ons niet in het oog houd.' fluietrde Will zodat alleen Hope hem kon horen. Ze liepen over de wild paden van The Abbys en Will iste even om zijn huiskever even te roepen. Deze liet zich even later zien en vloog recht op hen af met nog een andere kever. Deze had een blauwige gloed over haar panser lopen en kennelijk had zijn kever een partner gevonden. Beide kevers landen op zijn schouders het vrouwtje wat onwennig, maar toen Will voorzichtig haar sterke kaken streelde trilde ze van genot. Toen Will zijn huiskeer ook gestreelt had vlogen ze weer weg en Will glimlachte te vrede. 'Kennelijk heeft hij ook iemand gevonden!' zei Will vrolijk en hoorde haar vraag per Razor. Will had hem ook al een tijdje niet gezien nog gehoord. 'Ik weet niet waar hij uithangt, maar Razor zal vast wel weer terug komen als hij daar zin in heeft of als we hem nodig hebben.' beantwoorde Will haar vraag en keek even rond. Ze stonden diep genoeg in het zwarte doodse woud en Will draaide zich naar Hope om en begon haar rustig aan te zoenen.

Hope moest even grinniken bij zijn uitleg en toen ze diep genoeg waren begon hij haar te zoenen ze deed mee zoals gewoonlijk ze had hem al zo lang moeten missen na de kus keek ze hem grijnzend aan. "Je moeder is echt het tegenovergestelde van mijn vader. Hij heeft me overlaast verteld dat hij wel kleinkinderen wilt." Ze schoot even in haar lach bij dat idee en sloeg toen haar armen weer om hem heen om hem verder te kunnen zoenen haar handen woelde zachtjes door de achterkant van zijn haar. Het idee alleen al haar als moeder?!

Hope schootin de lach en Will grinnikte. Toen ze over haar vader begon keek hij even serieus, maar glimlachte vrolijk bij de gedachten ooit zelf vaader te worden. 'Latenwe dat voorlopig maar uitstellen. Zullen we even naar broken Home toe gaan?' zei Willen hij zoende weer even met haar mee. Oh wat was het toch fijn om bij haar te zijn. Will had haar zo gemist dat hij geen eten aan geraakt had, maar wel gedronken zodat hij niet zou uitdrogen. Jammer genoeg had het hem bijna zijn leven gekost en daar had Will spijt van, want hij had haar ouders beloofd goed voor haar te zorgen en dat ze geen pijn of verdriet zou hebben wanneer zij bij hem inwonend was. Will keek Hope even vragend an en vroeg zich af of ze het toe liet als hij nu met haar zou vrijen? Tijdens het zoenen klonk er ineens een gekwelde kreet en Will loste de kus en keek naar waar het geluid vandaan kwam. Het was de kreet van een shifter daar was Will zeker van! Hij keek Hope even aan voor hij zich in zijn Shape vorm veranderde en renden zo snel als zijn lichaam het toe liet naar de grens van de Abbys. Tussen de struiken bleef Will stil staan en keek toe. Het waren er vier, De Bloodhunters speelde even met een vrouwelijke Shifter die zich nauwelijks kon weren door haar verwondigen. Will heeg zachtjes om geen aandacht te trekken, maar in feiten was hij al moe van de trip hier heen. Will merkte Hope naast hem op en hij keek haar met zijn felle oranje ogen aan. Ze moesten haar helpen of ze zou meegenomen worden door de Bloodhunters! Will gromde onhoorbaar voor de mensen en zag de shifter even naar hen kijken. Iets verried haar blik, maar Will kon er met zijn kop nog niet bij. Een van de hunters sloeg haar hard en ze viel tegen de grond, waanra eentje een armband bij haar om wilde doen. Zonder erbij na te denken riep Will naar Razor die binnen een paar tellen bij hem was. Handig om soms een geest bij je te hebben! Razor nam plaatst bij Will in zijn lichaam en hij schoot naar voren. De half om half weerwolf drong tot hun midden door en jenste de armband uit de handen van de man met uitgestrekte klauwen die de hand van de Bloodhunter tot bloedens toe open haalde. Met Razor bij zich kon Will weer voor even vechten en als ze wat bloed binnen zouden krijgen kreg Will ook meer energie! Maar het was eigenlijk een goed op gezetten val waar nog hij nog Hope van kon weten! Will en Razor gromde gesamelijk met hun stemmen en beten twee van de vier Bloodhunters dood voor en grote groep zich tussen de struiken vandaan sprongen. Will en Razor waren beiden verrast door dit gebeuren, maar reageerde met Rising sun en trokken de wonden van de Bloodhunters open!

Lily was opweg naar Dregoe ze had hem vergeven en ze wilde hem graag weer opzoeken maar toen ze bijna bij hem was waren er plots een stel bloodhunters ze had hen niet zien aankomen en ze was al licht verzwakt door de klappen die ze van haar vader had gekregen. Ze schrok zich rot en probeerde zich te verzetten maar ze waren met teveel! Lily voelde een klap op haar kop en ze bloedde erg maar toen hoorde ze geschreeuw ze keek op en zag een vreemde weerwolf en haar nicht staan. De weerwolf sloeg een armband weg en Lily probeerde recht te staan zre nam een bloodhunter beet en brak zijn nek met haar vlijmscherpe hoektanden in haar mensenvorm. De bloodhunters vluchtte weg en Lily zakte door haar benen ze zag haar nicht nog naar haar toe rennen voor alles zwart werd.

Ze grinnikte en keek hem aan. "Zo denk ik er ook over. Ik wil nog wat langer van jouw alleen kunnen genieten." Zei ze met een glimlach. Hope werd gezoend en ze vond het zalig haar handen gleden onder zijn bloes ze wreef over zijn spieren en kriebelde hem een beetje. Maar toen ze een schreeuw hoorden keeken ze beidde op Will veranderde en ze volgde hem. Ze zag een meisje aangevallen worden en een held zoals hij was vloog hij samen met Razor op de bloodhunters Hope doodde er ook een paar toen de meeste dood waren en een paar gevlucht waren zag ze wie het meisje was. Het was haar nichtje haar zwaar mishandelde nichtje! Ze werd wer mens en liep naar haar toe ze was flauw gevallen en ze had veel te warm. "Will Razor kom hierheen ze heeft jullie hulp nodig!" Schreeuwde ze ongerust. Ze wilde niet dat haar nichtje doodbloedde dat wilde ze haar oom en tante niet aandoen!

Will kende het meisje niet, maar ook zij doden er een paar. Hope kwam ook al snel aan en hielp hem hen te doden, maar in de strijd kreeg een van de Bloodhunter het voor elkaar om een Body control chip tussen zijn schouderbladen te duwen voor Will naar hem uithaalde samen met Razor. Het ding prikte en meteen verloren Will en Razor de controlle over het lichaam. De Bloodhunter probeerde Will tegen Hope op te zetten, maar dat lieten ze beide niet over hun kant gaan en hun wil die samen vele malen sterker was dan dat ze alleen waren bleven ze grommend stil staan. Hun houding werd gevaarlijk dreigend en ze zochten beide naar de man of vrouw die hen probeerde te besturen. Soms voelde ze een rukje tussen hun schouderbladen, maar ze bleven stil staan en gromde met dubbele stem. Daar tussen de struiken! Met een luide grauw storten zij zich op de Bloodhunter en sloegen het ding dat ze in de hand hielt aan diggelen. Meteen verloren ze de controlle over hen en daarna vluchten de meeste Bloodhunters. Het bloed in hun maag voeden hen en bracht elke wond die ze opgelopen hadden tot een geheelde huid. Will en Razor hoorde hope roepen naar hen en ze draaide zich meteen om en sprongen naar haar toe. Will keek naar het meisje, terwijl Razor naar hope keek. Ze leken wel even een camelieon. Razor vertrok uit Will's lichaam en Will werd weer mens. Maar de Bloodhunters waren nog niet klaar met hen, want ze hadden een opdracht als ze Will niet konden vangen moesten ze hem doden. Terwijl Will de wonden van het meisje heelde richten de achtergebleven Bloodhunter een pijl op Will's rug. razor zag hem te laat! 'Will kijk uit achter je!' schreeuwde Razor, maar Will kon niet meer wegduiken en werd getroffen vlak naast zijn hart. Hij schreeuwde het uit en zakte op zij. De pijn! Het deed zo'n pijn! Will wist niet of hij levensgevaarlijk getroffen was, maar zag Hope verschrikt naar hem kijken. De Bloodhunter legde weer een pijl aan, maar zou die nooit kunnen afschieten! Will hijgde zwaar en voelde het bloeduit de wond sijpelen. Will zat en lag half op de bosgrond en probeerde te zien hoe erg de schade was,maar hij kon zich niet genoeg buigen. Will trilde helemaal en voelde een stekende pijn naast zijn hart. 'Hope... wat...' zijn stem bleef hangen. Praten was moelijk geworden en hij voelde aan zijn borst en voelde de pijl zitten. Hij schrok en raakte in paniek, maar kon zich nauwelijks bewegen.

Will leek even onder controle van een chip te zijn maar hij schudde ze snel af hij kwam de bewusteloze Lily verzorgen tot ze Razor hoorde roepen. Het ging allemaal veel te snel! Ze zag de pijl langs will hart woede en verdriet borrelde zich op en ze zag dat ze nog een pijl wilde schieten! Hope veranderde in een draak en beet de bloodhunters kop er af de reest joeg ze weg met haar vuur ze zouden nu zeker een paar uur wegblijven en Hope rende weer naar Will toe de wond zag er niet goed uit! Hope keek hem aan met ogen vol spijt. "Sorry voor wat ik nu ga doen lieverd." Fluisterde ze voor ze de^pijl eruit trok en toen een gloeiend hete hand op de wond legde zodat hij zou dichtschroeien en hij niet dood kon bloeden! Hope keek naar Razor. "Kan je hem niet helpen?!" Schreeuwde ze kwaad en angstig ze nam Will en Lily op en vloog met hen naar een meer Lily legde ze onder een steen waar ze zou afkoelen en ze keek naar Will ze deed water op zijn wonde en probeerde hem te sussen een centimeter verder en hij zou ddod geweest zijn!

Hope zei dat het haar speet van wat ze nu zou gaan doen, maar hij was zo in paniek dat hij haar maar half hoorde en voelde hoe ze de pijl uit hem trok. Will schreeuwde het uit van de pijn en gromde even zwakjes toen ze een gloeidende hand op de wond legde. Dood bloeden zou hij misschien niet, maar van binnen bloeden hij wel, zodat zijn lichaam zich zou vullen met zijn eigen bloed die uit zijn aderen stroommde. Hope nam hem en het meisje meer naar het meer en deed water op de brand wond en ze vroeg schreeuwend aan Razor of hij Will niet kon helpen. natuurlijk kon hij dat wel, maar dan moest Will eerst rustig worden. Will voelde zich niet goed doordat zijn brstkast zich vulde met bloed en druk uit oefende op zijn hart en longen! Razor nam plaatst in Will en drukte hem even half weg. Will schrok en probeerde Razor weg te krijgen, maar dat lukte hem niet en voelde dat hij hem probeerde te helpen. Will werd rustiger en kwam weer tot de reden. Samen bundelde ze hun krachten weer en het bloed dat uit zijn aderen gevloeit was spoelde terug naar hun oorspronkelijke baan en de wond werd geheelt, alleen bleef er een litteken van Hope's brandwond in de vorm van haar hand op de plek van zijn hart zitten. Will was zo uit geput dat hij buiten bewustzijn viel. Razor gromde even kort en nam het van hem over. Ze konden hier niet blijven en ze konden beter terug gaan naar Old Home, maar met dat meisje konden ze beter even naar Broken Home toe gaan. Want voor Will geraakt werd had hij haar al geheelt.'Hope we kunnen beter naar Broken Home toe gaan daar zijn we vele malen veiliger dan hier.' opperde Razor en hij keek haar serieus aan.

Hope hoorde hoe hij gromde en ze vond het vreselijk voor hem. Razor nam het half van hem over en ze keek hem aan Will heelde een beetje en ze zag nu een litteken van haar brandende hand op zijn borst staan ze keek naar Razor toen hij iets voorstelde. "Ik Wil wel maar ik kan het niet meer de vorige vlucht was al bijna ondragelijk en dat was nog geen kilometer. Bloothunters hebben denk ik mijn vleugel gebroken ik kan er niet meer goed meee vliegen en je weet nog hoe ramzalig het afliep de vorige keer dat ik neerstortte." Zei ze me een zachte stem ze keek even achter zich naar Lily ze begon langzaam wakker te worden. "Mischien moet jij naar haar toe Razor vraag of zij je naar daar wilt vliegen." Zei ze zwakjes.

Hope zei dat ze het nu nog net gehaalt had en dat ze mogelijk een vleugel gebroken had door de Bloodhunters! Razor gromde boos en zag hoe ze naar het meisje keek. Daanra stond hij op en liep naar haar toe. Razor hurkte bij het meisje neer en keek haar vriendelijk aan. 'Gaat het weer met je? Ik heb een vraag voor je kun je mij en Hope naar hetWOF terretorium vliegen?' vroeg razor vriendelijk aan het meisje en zetten een verleidelijke glimlach op zijn lippen. Hopelijk kon ze vliegen en hoe wist Hope da eigenlijk dat dit grietje ubberhaupt kon vliegen? Maar Razor bleef rustig naar haar kijken en wachten af.

Ze werd wakker ze had hoofdpijn maar het lukte nog wel ze zag plots een jongen voor haar zitten hij had zwart haar en rode ogen en ze bleef hem even aanstaren hij lachtte verleidelijk naar haar en ze kreeg het even warm. Ze keek even naar haar nicht die knikte blijkbaar kon ze niet meet vliegen Lily stond recht en keek de jongen aan. "Tja als mijn nichtje het niet meer kan." Zei ze schouder ophalend. Ze veranderde in de zeldzame blauwe fenix en bukte zich zodat hij en Hope op haar rug konden ze steeg op haar huid was warm maar niet om van te van verbranden. Ze laden in old home en liet hen daar van haar rug afgaan ze werd weer mens en keek Razor aan. De hoofdpijn werd weer erger en voor ze het wist viel ze zijn richting uit door de duiziligheid. Hope rende naar Wills huis om Dregoe te halen.

Razor keek even verbaasd toen ze zei dat Hope haar nichtje was, maar dat verklaarde ook een hoop. en ze veranderde ineen feniks, maar deze was blauw van kleur. Zowel Hope als razor namen plaatst op haar rug en ze vlogen naar Old Home toe waar ze landen en hij en Hope van haar rug afgleden. Het meisje veranderde weer terug in haar menselijke vorm en ze viel van de duizeligheid in zijn richting. Razor ving haar op en steunde haar even. 'je hebt even rust nodig dan gaat het wel weer beter.' zei Razor vriendelijk en hij hielp haar naar de veranda van Will's ouderlijke huis en liet haar in de stoel zakken. Ze was echt mooi en het liefste had hij haar een kusgegeven, maar hijwist dat hope dat nooit goed zou vinden, Toch kon hij het niet laten en gaf haar een kusje op haar voorhoofd! Daarna hoorde hij binnen voetstappen en zag Dregoe door de deur naar buiten komen. hij vroeg of er nog gewonde waren buiten Hope's draak en bij het zien van Razor begreep hij dat Will buiten bewustzijn was.

Dregoe zat net lekker rustig op de bank en streelde Mistake door haar haren ze maakte zich echt te veel zorgen om Hope. Ze wilde eigenlijk veel liever dat hun zoon met een volbloed Shifter later zou gaan paren, maar liefde dwong je niet af dat was nu eenmaal een feit kijk maar naar Robin en Widow. Dregoe grijnsde zachtjes bij die gedachten en hoorde plotsteling stampende voetstappen die in hun rihting kwamen. Geschrokken keek hij naar de deur die open vloog en Hope kwam naar binnen. 'Wat is er loos?' vroeg Dregoe bezorgd en stond op. hij voelde Mistake meteen verstrarren maar schonk er even geen aandacht aan. Na haar uit leg liep Dregoe meteen met haar mee naar buiten en zag Lily op een van de stoele zitten en dat Razor in Will's lichaam zat. 'Verder niemand gewond?' vroeg Dregoe en zag Razor nee schudden. Maar Will was nergens te zien dus die moest buiten bewustzijn zijn dat was zeker! 'Goed Hope leg het nu nog eens uit maar dan rustiger aan.' zei Dregoe en hij ging op een stoel zitten en wachten af. Ze moest echt rustig worden dit zou niet goed zijn voor haar als ze zo door bleef ratelen. Ook viel zijn oog op het litteken dat Razor op zijn borst had toen Hope over de pijl vertelde en hij knikte begrijpen. 'Goed rustig aan neem wat Besselikeur daar knap je van op.' zei Dregoe en teleporteerde de fles met wat kleine glaasjes en schonk die half vol zodat ze allemaal er wat van konden drinken. de bessen van laatst kwamen goed van pas en ze smaakte heerlijk in de likeur die hij er van had gebrouwen.

Lily viel maar ze werd opgevangen door een zwartharige jongen die ze tot zo net nog nooit had gezien. Hij hielp haar naar een stoel op de veranda waar ze rustig neerzakte ze had wat blauwe plekken en mogelijk een paar verstuikte botten. Ze keek naar de jongen die haar snel een kus op haar voorhoofd gaf ze keek hem even verbaasd aan maar grinnikte toen. Ze hief haar hand even op en wreef over zijn kaak met haar zachte vingers. Ze glimlachtte even en zag toen Dregoe buitenkomen ze keek hem aan. Hij vroeg wat er gebeurd was aan een nogal paniekerige en zeer onrustige Hope. Lily grinnikte en begon nu zelf te spreken. "T is mijn schuld. Ik was opweg naar jouw toen ik in een hinderlaag terecht kwam Hope en je zoon zijn me komen redden." Zei ze met een ziek grijnsje. Ze keek even naar haar eigen arm waar een diepe vleeswond in zat maar die was niet van de bloodhunters geweest. "Ik had hen aangekund als ik mijn vader vandaag niet eerder was tegen gekomen." Zei ze met een geërgerde zucht.

Lily viel toen ze in WOF aankwamen en Razor ving haar op hij bracht haar naar een stoel en ze zag hoe hij haar een kus op haar voorhoofd gaf Hope keek er even naar mpaar het was nu niet belangrijk. Dregoe kwam buiten en ze wist bijna zeker dat Mistake hier in de buurt moest zijn want toen ze hoorde dat Will gewond was hoorde Hope een helehoop gekraak in het huis van kapotte dingen. Hope keek Dregoe schuldig aan ze trilde als een rietje en ze kon niet praten. Nadat ze wat bessenlikeur had gedronken en lichtjes tipsy was kon ze wat zeggn. "Ik had het in de gaten moeten houden maar ik zag de pijl te laat. Ik heb hem er wel uitgetrokken en de bloodhunter gedood maar het is mijn schuld dat Will bijna dood is!" Zei ze met gebalde vuisten.