Hunting fore fun!

De poorten van het Hood kasteel kwamen in zicht en Tristan snoof de geuren op. Hij herkende ze een beetje, maar de meeste waren niet van de personen waar hij ze van herkende, maar het was wel familei van hen. Gelukkig begon zijn meesteres wat rustiger te rijden want Tristan was al behoorlijk moe geworden. Hij twijfelde even waarna hij met gebogen kop door de poort heen liep. De Huntress overhandige haar paard aan een jonge Shapeshifter en hij hield halt naast haar been. Waar zou hij nu naartoe gebracht worden? vroeg hij zich af, het maakte hem bijna niets uit, hij was zijn vrijheid al kwijt het enige wat hem nog af gepakt zou kunnen worden was zijn verstand, dat zou gebeuren als hij terug in de Arena gestopt zou worden of zijn menselijke gedaante, maar die zou hij nooit vrijgeven!

Hij bleef even stil staan toen ze afgestapt was, maar ze wilde hem mee krijgen dus keek ze hem aan. 'Kom je nog?' vroeg ze wat ongeduldig en liep de deur door het kasteel binnen. Ze wilde hem een uittesten of ze deze shifter zo ver kreeg zijn ware gezicht te tonen. Verschillende Bloodhunters keke haar na, maar ze sloeg geen acht op hen en verdween haar verblijf in. de deur stond nog los en ze riep naar Mani. Deze kwam snel aan gerend in zijn shape vorm van een Lynx en sprong de deur binnen en ging bij de tafel zitten waar Amy plaatst achter genomen had. Ze wachten tot Tristan binnen was en keek hem met een vriendelijke glimlach aan. ' zo de keuze is aan jouw of je laat zelf je menselijke kant zien, of Mani zal je er van overtuigen mee te werken!' zei Amy met een suikerzoete stem. Terwijl ze naar de Lynx gebaarde. Mani draaide zich om met een hoog op gezetten rugharen. Dit had hij vaker gedaan, maar dat pakte niet weg dat Tristanhem niks aan kon doen!

Ongeduldig zei de Huntress een paar woorden en Tristan liep, na kort met zijn ogen gerold te hebben mee. Hij liep braaf achter haar aan naar iets wat waarschijnlijk haar vertrekken zouden zijn. Er kwam een lynx binnen en Tristan schepte een ruime afstand tussen hem en de andere Shpeshifter. 'Zo de keuze is aan jouw of je laat zelf je menselijke kant zien, of Mani zal je er van overtuigen mee te werken!' zei ze en Tristan gromde heel zacht, een mens zou eht niet kunnen horen. 'Nooit.' zei hij kalm maar trots, dat zou ze hem niet afnemen, nooit! Hij bereidde zich op een gevecht voor, ondanks dat hij niet graag tegen andere shapeshifters vocht.

Dat de wolf tegen strijdig zou doen had Amy wel verwacht dus knipte ze in haar vingers en Mani blies nijdig naar de wolf en zetten zijn lange messcherpe klauwen uit. ze hadden de lengte van 5 centimeter en konden dus ver door de huid dringen. Mani had de racer gaven en schoot op de wolf af en viel hem van verschillende kanten aan. De wolf zou alleen hem zien wanneer Mani aanviel niet als hij in een cirkel rond bleef rennen. Mani viel nooit tweekeer op dezelfde plek aan en haalde zijn lange scherpe klauwen door de vacht van de wolf, maar op het laatste besprong hij hem en beet zich vast in zijn nek. Door het gewicht waar Mani ineens boven op de wolf zat dwong hem tegen de grond. Mani drukte met zijn voorpoten tegen de schouderbladen van zijn tegenstander met uitgeslagen klauwen en hij wachten op een bevel van zijn meersteres. 'Heb jij je al bedacht?' vroeg ze liefjes, maarhaar blik bleef streng naar Tristan kijken.

Zoals hij had verwacht liet ze de andere shapeshifter hem aanvallen en fier onderging hij de pijn, ze zou hem niet breken. De klauwen van de kat gingen door zijn vacht heen en deden schade aan zijn huid en soms raakten ze zijn spieren. Uiteindelijk sprong de kat op hem en Tristan draaide vliegensvlug zijn kop om en pakte het nekvel van de kat, die hij vervolgens tegen een muur aansmeed. 'Heb jij je al bedacht?' vroeg de huntress liefjes maar Tristan gromde 'Nooit.' zei hij kalm van de pure woede die nu door zijn aderen spoelde.

De wolf kreeg Mani bij zijn nekvel te pakken en smeet het weg. Mani draaide zich in de lucht om en landen met zijn poten tegen de muur aan voor hij zich afzetten en op de grond voor de wolf landen. Hij blies uitdagend en zijn ogen schoten vol haat. Katten en honden gingen nooit goed samen op oudere leeftijd dus dat zou hier niet anders bij zijn zeker niet voor Mani. De tanden van de wolf hadden zijn fel doen scheuren, maar Mani leit niks merken. Amy had hem vaak genoeg getsraft door hem in de Arena te laten vechten voor zijn daden dus wist hij dat pijn verbergen beter was dan ze te laten zien. De wolf werkte nog steeds tegen en Amy hoorde iemand op de deur kloppen. 'Binnen!' zei ze licht geirriteerd en zag Mark binnen komen. Hij was een vertouweling van haar oom Charlie geweest voor haar oom gedood werd en hij keek even vreemd naar de wolf die voor haar tafel stond en Mani die met een hoge rug stond. Mark herkende de wolf meteen en grijnsde vals en breed uit. 'Wanneer heb je deze gevangen Amy?' vroeg Mark en liep naar Amy toe tot achter de tafel en keek even van Amy naar de wolf. 'Nog niet zo lang geleden, waarom vraag je dat?' zei Amy en keek Mark vragend aan. 'Dit is een van de Moonussen en de broer van de leider van de WOF. Dit is Tristan. Hij heeft vast gezeten samen met zijn andere twee broers Bill en Frank Moonus. Bill is ons ontnapt, maar Frank hebben we weer kunnen vangen met veel moeite, maar hij zit nu zo onder de drugs dat zijn gaven geen effect meer heeft voorlpig.' vertelde Mark en keek weer vals naar de wolf. Zijn ware gezicht verbergen had nu misschien toch geen zin meer? Amy keek gefasineerd van Mark naar de wolf die Mark dus Tristan had genoemt. 'Fijn om te weten! Maar wat kwam je hier doen?' vroeg ze op het laatst en keek weer naar Mark. Mani behielt Tristan scherp in het oog en als die wat zou gaan doen zou Mani hem tegen houden! 'Ik wilde je enkel raport uit brengen, De zoon van de leider van de WOF was gesingaleert buiten en dorpje, maar de groep had gedacht dat het een gewonejongen was die uitgehongert was. De stomkoppen, Dat was de uitgelezen kans geweest die groep voor eens en voor altijd de kop in te drukken. We weten dat hij enkel nog verzwakt is, maar hij verblijft al weer binnen de grensen van de WOF, maar we hoduen onze ogen en oren open. Mocht die jongen zich een stap buiten zetten dan is hij de onze!' sprak Mark en gromde even bij het woord "stomkoppen" Amy bekeek hem even en grijnde daarna. 'Niet fijn dat hij tussen onze vingers is door geglipt, maar wel goed te horen de de groep mogelijk aan het verwakken is! Je kunt gaan ik ben druk bezig.' zei Amy lichterlijk goed keurend en stuurde Mark daarna weg en keek weer naar Tristan. 'Nou die kleine onderbreking was goed genoeg voor mij, Nu weten we je naam in ierder geval Tristan nu de rest nog!' zei Amy en ze knikte weer naar Mani die weer naar oren schoot en Tristan opnieuw bewerkte met zijn klauwen.

Er kwam iemand binnen en de aandacht van de Huntress werd van hem afgeleid en ze praatte met een man. Tristan herkende hem een beteje maar wist niet meer waarvan. Toen Frank's naam klonk gromde hij, ze moesten van zijn broer afblijven. Maar hij zou nu ook nooit meer vrij komen, ze zouden zo'n goede vangst niet laten gaan, dat besefte hij wel. Maar als hij eens een moment voor zichzelf kon vinden zou hij misschien Dregoe ene duif kunnen sturen, hij had nu namelijk wel nuttige informatie. 'Nou die kleine onderbreking was goed genoeg voor mij, Nu weten we je naam in ierder geval Tristan nu de rest nog!' Tristan gromde 'Nooit.' fluisterde hij terwijl hij de kat weer naar voren zag schieten. Maar het aanvalspatroon van de kat begon langzaam bekend te worden, maar Tristan ontweek niet, dat zou hij voor later bewaren. Fier stond hij nog altijd op zijn potenterwijl zijn lichaam bewerkt werd.

Tristan bleef koppig nooit zeggen, maar Mani begon vermoeit te rakenen dat zag Amy dus riep ze hem terug nog voordat Tristan hem zou kunnen aanvallen. Ze waren dan ookal uren bezig. 'Voor nu is het genoeg Mani laat hem maar even in de kerker tot zich komen ik heb een ander plannetje voor hem. In de arena zullen ze niet zo zacht zinnig met hem zijn!' zei Amy en Mani ging naast de tafel staan met zwoegende flanken. Twee andere shifters kwamen biinnen op haar commando en namen Tristan mee naar de kerker waar hij voorlopig in zoublijven tot ze hem naar de arena liet brengen.

'Voor nu is het genoeg Mani laat hem maar even in de kerker tot zich komen ik heb een ander plannetje voor hem. In de arena zullen ze niet zo zacht zinnig met hem zijn!' zei het meisje en Tristan verborg zijn siddering onder zijn emotieloze gelaat. Er kwamen twee mannen binnen en Tristan rook hun Shapeshifter geuren. Ze voeren hem mee en sloten hem in een koude cel op nadat hij een aantal trappen af was meegnomen. Hij had niet geprosteerd maar was met zijn ongeknakte trots meegegaan. Ze sloten hem tussen drie stenen muren op, achter een izjeren hek en vermoeid en verwond kroop Tristan in een van de muur-hoeken en rolde zich op.

Nadat Tristan weggebracht werd door de Shifters pakte Amy een pen en papier. Mani begon zichzelf te wassen met zijn tong over zijn vacht terwijl ze een brief schreef naar Manuel die de gevechten organiseerde in de Arena.ze schreef dat ze een harde noot te kraken had, maar dat hij niet geood mocht worden. Toen ze klaar was met schrijven liep ze naar een van de special gefokte duiven die er heel wat anders uit zagen dan de gemioddelde postduif. ze bond het briefje aan zijn poot en stuurde de duif weg. Amy keek de duif nog even na en zag hem verdwijnen aan de horizon met een rode gloed van de onder gaande zon. ze vroeg zich af hoe het zou voelen om zelf te kunnen vliegen? Mani kwam later in zijn menselijke vorm naast haar staan. 'wenst mevrouw nog iets?' vroeg Mani beleeft, maar je kon nog horen dat hij zachtjes heeg van de marteling die hij net bij Tristan had gedaan. 'Voor nu is het genoeg Mani, morgen heb ik het druk dus mag je doen wat je vanavond wilt.' zei amy, normaal stuurde ze hem erop uit om haar avond eten te gaan halen, maar ze had geen hongeren Mani knikte vriendelijk en vertrok. Amy zuchten even, maar ging tochnaar bed. zekleden zich uit en trok haar babydoll aan en kroop later onder de dekens voor ze in slaap viel.

Al vroeg scheen door het tralieraampje het ochtendlicht naar binnen en Tristan werd wakker in de vochtige kerkers van huize Hood. Eigenlijk was het een kasteel, maar ja. Hij schudde zijn kop en rekte zich uit zoals alleen honden en wolven dat kunnen. Vervolgens begon hij met zijn kastanjebruine vacht te likken tot dat die weer helemaal schoon was en er geen stof en modder meer opzat. Hij rilde toen hij dacht aan wat hem vandaag waaarschijnlijk te wachten stond. Terug naar de arena, als hij niet eerder weg wist te komen. Maar hij wist dat het hem niet zou lukken, hij was nu te zwaar bewaakt, door dat rotjog dat hem herkend had. Maar het was ook niet zo vreemd dat het joch hem herkend had want niet al te lang voor zijn ontsnapping had hij tegen hem moeten vechten.