Hunting

Laurel had haar dolken bij de hand en wandelde met een soepele tred door het woud. Ze zocht naar de perfecte schuilplaats en hield halt bij een grote struik die langs de buitenkant veel gebladerde had, maar langs de binnenkant nauwelijks takken zodat er genoeg plaats was voor haar om zich te verstoppen. 'Soms was het wel handig om klein te zijn' bedacht ze zich toen ze zich tussen de groene blaadjes nestelde. Toch veel ze nog steeds op door haar vuurrode mantel, maar hem uitdoen daar dacht ze niet aan. Het zou natuurlijk wel een tijd duren voor er een konijntje zou verschenen en als ze geluk had misschien een hert, maar dat was nu het nadeel van jagen je moest lang wachten voor je beet had. Gelukkig had Laurel niets anders te doen en was dit haar broodwinning. Ze had geleerd te wachten en geduldig te zijn. En zo zat ze daar dus, muisstil zonder één enkele beweging te maken.

Cody maakte een soepele schoevendraaien in de lucht, hij vodn dit zo geweldig, lekker in de lucht een beetje plezier maken, zijn witte vleugels zage ner schitterend uit, zijn blonde hare nwaaide heen en weer en Cody tuurde naar beneden, hij had iets gevoelt, een aura, neit de schoonste natuurlijk maar die kwam je neit zo vaak tegen, die van zijn vader was ook neit altijd schoon maar hij kon hem vertrouwen en de andere aura's kon hij neit vertrouwen behalve die van Alina, ze voelde gewoon vertrouwt als of hij met haar verbonden was. Cody's vingers raakte de half hartje op zijn nek en hij meost glimlachen. Daar! na lang zoeken had hij die aura gevonden, ze probeerde zich te verstoppen en was duidelijk op jacht. Hij vloog naar beneden, nauwelijsk hoorbaar en maakte zich onzichtbaar en bleef boven haar verstop plek hangen 'en geluk bij de jacht?' flusiterde hij zachtjes, zijn stem kwam overal vandaan.

Laurel schrok en slaakte een licht gilletje, wat normaal was als je plots een vreemde stem om je heen hoorde fluisteren. Snel herpakte ze zich en haar ogen vernauwde zich tot spleetjes, de stem die haar aansprak moest die van een shapeshifter zijn, dat kon niet anders. "Wel als er plots een shapeshifter langskomt is dat natuurlijk wel mooi meegenomen he" zei ze op sluwe toon waar een lichte dreiging in hing. Laurel wond er geen doekjes om, hij mocht weten wat hem te wachten stond, dat zou het gevecht dat er waarschijnlijk ging komen toch veel leuker maken. Ze deed de kap van haar mantel nog wat meer over haar gezicht zodat hij zeker haar ogen niet zich. Ze wist niet waarom, maar ze had het niet zo voor oogcontact.

De dagen na de engelen voor de gek te hebben gehouden gingen als een gelukkige tijd voorbij. Drake voelde zich lichter en hij kon eindelijk eens echt iets doen zonder meteen op zij donder te krijgen. Hij had veel heel veel katte kwaad uit gehaalt, maar ook de nodige informatie door gespeelt. Drake was nu op jacht om zijn maag te vullen. De andere van zijn soort hadden een schofthoogte van een volwassen man van zo‘n twee meter, maar drake‘s schoft kwam niet nog niet hoger dan 1,5 meter. Zijn lichaamsbouw was robust, maar hij was veel magerder dan de rest. Drake rook een kudde herten en grijnsde. Zijn jacht technieken waren verbetert zins hhij naar Doole was gekomen. Drake wachten in aanvalshouding rustig af tot ze dichtbij genoeg waren, maar een van de hert rook zijn geur toen de wind draaide en ze weg rende. Drake sprong naar voren en schtervolgde een van de herten die groot genoeg voor hem was. De struiken door rennend kwamen ze op de plek waar al twee personen zaten. Toch merkte Drake het niet o.dat hij zo druk bezich was. Hi begon het hert in te halen die twee keer klriner dan hem ewas. Drake mepte de poten onder zijn prooi vandaan en schoof in een halve draai om. Het hert wilde opspringen, maar Drake was hem voor en greep kop van het hert vsst met een luide krak brak hij diens schedel en sleepte zijn buit naar een boom die op zo‘n 500 meter bij het stel vandaan stond. Daar legde hij zich neeren begon van zijn prooi te eten. Normaal zou een shifter of een echt dier voor het vles alleen gaan. Hellewolven hadden zo‘n agresief maagzuur dat het zelfs botten en haren of vach kon verteren. Drake rukte het hert letterlijk aan stukken zonder een spoor achter te laten die zou vertellen dat hier een prooi op gegeten was! Zijn snuit zat onder het bloed toen hij klaar was en begon zich schoon te maken. Zijn voorpoten als een kat gebruikend om het bloed af te wassen. Drake was een vreemd type, maar hij was dan ook niet het idiaal als demonn zijnde. Toen Drake klaar was rook hij twee verschillende geuren die door de wind gedragen werden, maar hij schonk er gen aandacht aan. Het gevleugelde medalion gaf hem een veilig gevoel en bengelde altijd om zijn hals of hij nu in zijn ware vorm was of in die van zijn shift. Toch bleef Drake alert op de onbekende geur , maar krabte zich achter zijn oor toen ie jeukte.

In enkele seconden was het hert voorbij gerend en dankzij die onnozele shapeshifter die niets anders te doen had en blijkbaar onzichtbaar was had Laurel niet op tijd een mes kunnen werpen. "Je wordt bedankt" mompelde ze geërgerd toen haar oog viel op het dier dat het hert achtervolgde. Het leek op een wolf, maar dan gevaarlijker en niet van de gewone wereld. Op haar gezicht verscheen een sluwe glimlach. "Heb je een vriendje meegebracht" zei ze op een mierzoete toon tegen de onzichtbare jongen. Ze kwam een beetje uit haar schuilplaats tevoorschijn zodat ze hem net kon zien terwijl hij het hert op had dat haar prooi had moeten worden. Geruisloos klom ze een boom in om zo het wolfachtige wezen te naderen. Ze sprong van tak tot tak zonder enig geluid te maken. Haar huisdier Feder een kleine zwaluw streek neer op haar schaduw en na enkele blikken te wisselen wist hij wat hem te doen stond. In volle vaart vloog hij op het wolven monster af en scheerde over zijn kop. Daarna blijf hij op veilige afstand maar probeerde toch zijn aandacht bij zich te houden terwijl Laural nog snel de wind checkte die perfect zat en haar geur niet tot bij hem zou voeren. Zo kwam ze steeds dichter en dichter tot ze in de boom vlak boven hem zat. Vanuit het niets verscheen er een dolk uit haar mouw die ze richtte en afvuurde op het wezen.

Drake stopte met krabben en wilde net weer gaan liggen toen er ineens een vogel over zijn kop scheerde en Drake schudden zijn kop. Die vogel vroeg er gewoon om! Hij zou dat beest een laten zien dat hij niet zomaar geztoort wilde worden. Drake stond op en sprong naar voren en zijn staart zwiepte zo op et moment dat er iets naar hem toe gegooit werd dat het heb net schampte. Drake voelde het afketsen en keek verbaasd om. De dolk die nu op de grond lag zag er vreemd uit zoals de meeste dingen van hier die Drake nog niet kende. Die vogel liet hij voor wat het was en zijn zilveren ogen flitste even feller op dan normaal. Er was dus toch nog iemand die op hem joeg, maar wie? Er zat iets op wat pulseerde en Drake vond het wel grappig maar het ding was voor hem bedoelt en Drake keer rond, maar zag niets. Die reemde geur had het dus op hem gemunt, maar goed dat hij schubben had en geen vacht zoals zijn broer. Er rolde een dreigende grom uit zijn keel en Drake kon zich verbergen net als zijn broer door rook uit te blazen. Hij grijnsde even vals en liet de rook tussen de bomen door kronkelen Drake verdween uit het zicht en veranderde in zijn shift en klom in een andere boom dan waar zijn aanvaller in zat. Zijn jack was gescheurt, maar dat was niks vergeleken bij wat er gebeurd had kunnen zijn?

Cody grinnitke toen hij het korte gilletje hoorde, dit vond hij geweldig, mensjes bang maken. Wel als er plots een shapeshifter langskomt is dat natuurlijk wel mooi meegenomen he" zei ze op sluwe toon waar een lichte dreiging in hing. Cody bleef stil terwijl hij haar aura bestudeerde en dat gaf hem nog meer kippelvel dat hi jal had, hij vond het een verschikkelijk aura, het was bijna zwart door haar daden en dat vodn hij niks. Toen voelde hij nog een aura die hem bekend voor kwam, hij keek toe hoe die hellewolf achter het hert zat en slikte, arme beest had neit lang te leven, hij was even het meisje vergeten dat nu richting de hellewolf sloop om hem aan te vallen. Cody moest grinniken toen hij zag dat de wolf zich vaste als en kat en keek verast op toen het vogel hem lastig viel en door zijn nieuwsgiergi heid had dat het wolf gered want hi jzag een dolk in de grond steken, COdy zuchten, zocht snel naar haar aura en ging op het tak zitten 'Die zou ik niet pakken als ik jou was, hij staat beschermd bij de engelen,' Zei Cody zacht en bleef nog steeds onzichtbaar 'jammergenoeg.' moppelde hij er achteraan 'Zie je die ketting, die shifter mag je neit zomaar doden en trouwens met je dolkje lucht dat toch niet, een demon dood je niet zomaar met een stom ding.' Zei Cody weer en keek toe heo de demon rookwolk om zich heen creëerde.

Laurel vloekte binnensmonds toen de dolk de wolf enkel lichtjes geschampt had. Die dolk was wel haar lievelings en ze zou hem dus op de grond terug moeten gaan halen. Het enige probleem was dat er plots een enorm rookwolk als vanuit het niets uit de grond kwam opgestegen. Gelukkig had ze zelf wel wat ervaring met rookbommen en begonnen haar ogen niet enorm te prikken en te tranen, ook ademhalen viel nog wel mee al hield ze haar mantel wel stevig tegen haar mond gedrukt terwijl ze langzaamaan tot op de grond neerdaalde. Weer klonk de stem van de andere shifter in haar oren. "Oeh een extra uitdaging leuk" zei ze en fronste daarna haar wenkbrauwen. "Wat ik wel niet precies begrijp is waarom engelen een demon zouden beschermen, in al die verhalen zijn engelen en demonen toch tegenpolen dus hoe zit dat nu precies" zei ze terwijl ze in de zwarte rook op zoek ging naar het lichte blauwe schijnsel van haar dolk. Haar armen hield ze voor haar zodat ze nergens tegenaan zou botsen, wat haatte ze het als ze weerloos was. Toen ze hem uiteindelijk zag liggen greep ze snel het handvat vast en stak hem terug weg. "Met een gewone dolk misschien niet, maar deze is anders, als je je hand uitsteekt zal kan ik het je wel tonen." zei ze terwijl ze een richting uit bleef lopen om uit de rook te komen, ergens moest het toch stoppen.

Drake hoorde de stem van Cody en van een vrouw! Zijn ogen gaven even een zilveren gloed af en hij zag haar de dolk pakken en weg steken. Ze vond het dus een uitdaging en ze vroeg zich af waarom de engelen een demon zouden beschermen. Drake kon een gniffelende grinnik niet onderdrukken, maar hij bleef goed berborgen tussen de bladeren al kreeg hij een ideetje en sprong nog al luid uit de boom oor hij weer shiften en op haar af sloop. Drake was geen moordenaar zoals de andere demonen, maar met plagen en pesten had hj totaal geen moeite. Drake wachten tot hij dichtbij genoeg was en wikkelde zijn staart om haar enkel voor Drake zijn staar terug trok en haar weer los liet. Hij grijnsde speels en liep om haar heen. “Die reden hoeven wij een jager niet uit te leggen.“ zei Drake die vr genoeg van haar af bleef staan en om te zorgen dat de rook bleef blies hij opnieuw wat uit. Drake bleef rondjes lopen zodat ze hem nooit op dezelfde stille plek zou kunnen vinden en hij sloop zo zachtjes dat het voor een menselijk gehoor niet te horen was.

Blijkbaar had die meisje ervaring met zo een soort rook en hij ook wel redelijk en door zijn vleugels had hij er neit zo veel last van omdat hij het weg hield van hem. "Oeh een extra uitdaging leuk" zei ze en fronste daarna haar wenkbrauwen. "Wat ik wel niet precies begrijp is waarom engelen een demon zouden beschermen, in al die verhalen zijn engelen en demonen toch tegenpolen dus hoe zit dat nu precies" zei ze, hIj zag haar naar haar dolk zoeken en hij bleef zwijgen op die vraag en zag toen hoe de aura van die demon naar het meisje toe sloop, hi jwist dat de jongen liever lol maakte en dan dode hij zijn prooi neit, gewoon even plagen/pesten deed hij ook wel is, het was een stuk leuker. “Die reden hoeven wij een jager niet uit te leggen.“ zei die demon, jammer genoeg had hi jnet neit gezien hoe hij haar naar beneden liet vallen. Cody vloog naar hun toe en bleef op een redelijke afstand, lande op de grond en trok zijn vleugels terug en maakte zich zichtbaar, en keek naar het meisje 'zelf met die dolk lukt je eht niet, het zal een beetje energie zuigen en ik zou moe worden maar verder kun je er niks mee.' Zei Cody, hij draaide met zijn ogen toen hij merkte dat Drake rondjes rond liep.

Laurel wist dat ze echt zo snel mogelijk de rook uit moest toen ze plots iets zachts rond haar enkel voelde en haar benen onder haar werden weggetrokken. Gelukkig kon ze nog wel haar handen zetten, maar ze was er zeker van dat dit het werk was van de ene demonenhond. Ze besloot dan maar om gewoon neer te gaan zitten. Als die hond haar dood wou had hij haar niet laten struikelen maar meteen aan stukken gescheurd, dus ze had niet echt iets te vrezen. Ze pakte een reep stof en bond die met een soepele beweging rond haar ogen zodat ze niets meer zag, maar wel alles hoorde. Ze had geleerd blind te vechten wat het makkelijkst was in een rookwolk zoals deze. Door haar zicht uit te schakelen werd haar gehoor en gevoel een stuk beter. Ze drukte haar handen tegen de grond en voelde de trillingen van de voetstappen van de wolf rondom haar. Niet veel later voelde ze nog een tweede paar voetstappen, waarschijnlijk de andere shifter. "Wel als mijn dolk jullie toch niets aan doet, heb ik tijd genoeg om het engelen verhaal te horen en neem maar van mij aan dat ik zo'n geheimpjes niet verder vertel hoor" zei ze rustig terwijl ze gewoon in schoenmakerszit bleef zitten.

Drake zag dat ze ging zitten en moest zich in houden niet te gaan lachen. Die griet was echt vreemd? Drake sprong weg en legde zich een stukje verder neer. Als zij rustig bleef had hij ook niks te vrezen. “Moet je haar horen, dat is iets wat ik liever voor mezelf hou!“ grinnikte Drake en de vrlijke nood klonk er in door. Hij mocht Cody niet e dat was wederzijds zo, maar Drake ging dan oook geenpoging doen om dat haar te vertellen.

HIj zag dat het meisje ging zitten en een doek voor haar ogen bond, COdy trok zijn wenkbrauwen op, waarvoor deed ze dat? . "Wel als mijn dolk jullie toch niets aan doet, heb ik tijd genoeg om het engelen verhaal te horen en neem maar van mij aan dat ik zo'n geheimpjes niet verder vertel hoor" zei ze rustig terwijl ze gewoon in schoenmakerszit bleef zitten. Cody grinnikte en liep wat verder weg van haar en ging zelf ook zitten “Moet je haar horen, dat is iets wat ik liever voor mezelf hou!“ grinnikte Drake, Cody grinnikte, ja hij mocht Drake niet en hij hem ook niet maar soms kon hij erg naar zijn zin zijn 'tsss, als of wij zo een geheim zouden verklappen.' Zei Cody.

Laurel zuchtte geërgerd. Haar dag verliep niet echt gesmeerd. Eerst werd haar prooi afgepakt door een shifter tijdens de jacht en nu zat ze hier met hen twee op gescheept in een dichte rookwolk. Maar ja iets beters had ze nu ook weer niet te doen dus bleef ze maar gewoon zitten en luisterde ze naar de twee. Het enige probleem was was dat haar nieuwsgierigheid geprikkeld was en ze nu enorm graag wilde weten wat nu het verhaal van die twee gasten was. "Ik kom er wel achter" zei ze zachtjes maar vastberaden.

Drake hoorde Cody zeggen dat hij het ook niet verklappen zou en dar was hij enigzins toch wel blij om. Satan had gezegd dat hij alleen bannelingen op hem af zou sturen die Drake zo genaamt an moesten vallen, maar zelf vond Drake dat heel erg goed juist, want een demon van zijn eigen klassen was net te zwaar voor hem aangezien hij niks om kracht training gaf. De woorden van die griet lieten hem nog harder grinniken. “Uit mij krig je het in iedergeval nie ..“ Drake hoorde het geluid van gegbiffel en soms zachte krijs geluidjes. Dat waren de bannelingen en hij sprong meteen op. Zijn katachtige staart zwiepte dreigend heen en weer terwijl Drake zijn tanden obtbloten e zich naar de geluiden draaide. Als de bannelingen hier zouden komen zou Drake ze verscheuren, want dit soort demonen on ook heel sterk zijn vooral sterk in aantal! “Bannelingen!“ gromde Drake dreigend en zag ze tussen de boomstammen te voorscheikomen. Bannelingen vielen alles en iedereen aan als ze daar de kans toe kregen. Drake viel aan met zijn klauwen en tanden verscheurde hij megig demon, aar de andere twee waren zo wie zo niet veilig voor deze demonen!

Ik kom er wel achter" zei ze zachtjes maar vastberaden. hoorde hij het meisje zeggen en grijnsde alleen maar naar haar en hoorde Drake zeggen dat uit hem ze niks te horen kreeg en toen was het even stil maar die stilte werd al snel verbroken door gegbiffel en soms zachte krijs geluidjes, Cody stond meteen op en sprijde zijn vleugels, wat was dit weer? “Bannelingen!“ gromde Drake dreigend, Cody vloog omhoog en keek naar de demonen, uit zijn broekriem haalde hij een dolk die gezegd was door een engel, hij kon nog gee nsterrenschoten maken dus was dit wel handig, Cody vloog naar beneden en raakte een paar demonen met zijn dolk maar 1 demon raakte zijn vleugels en COdy zag de grond dichter bi jkomen, hij klapte zijn vleugels in en rolde over de grond.

Laurel was stilletjes bezig een plan te bedenken om het geheim alsnog te weten te komen toen ze plots het lage gegrom van de hellehond hoorde. “Bannelingen!“ was het woord dat uit zijn mond kwam als wist ze niet wie of wat dat waren. Door de rook kon ze hen ook moeilijk zien al begon deze stilletjes weg te trekken. Ze hield haar dolk stevig vast toen de engel vak naast haar op de grond tuimelde. Ze stak haar hand uit om hem overeind te helpen, een gebaar waar ze zelf misselijk van werd. Maar ze had die twee nu even nodig zodat zij in leven kon blijven. "Wat zijn dat precies bannelingen en hoe kun je ze het beste doden" zei ze stil tegen de engel terwijl ze hem omhoog trok.

De bannelingen waren dit keer met veel zo‘n sruk of 20! Drake beet de meeste de keel.door waardoor ze in stukken sprongen. Ze waren vrij gemakkelijk te doden buiten de gewone demonen om die terug mochten keren van Satan. De bannelingen waren geluide makers en geen echte sprekers tenzij ze hun best deden! Drake slngerde er een aantal met zijn staart door de lucht en zetten zijn schudden op. Het was zowel een voordeel als nadeel om dit te doen. Niemand kon hem dan grijpen zonder gestoken of zichzelf aan de schudden te verwonden, echter was het wel zo dat ze Drake met een kogel, dolk, zwaard, pijl of met klauwen en tanden zo konden vrwonden. Want zijn kwetsbare huid kwam dan deels bloot te liggen!

Aangezien de engel zijn mond niet meer opendeed moest ze dan maar gewoon in actie schieten. Ze haalde een pijl en boog tevoorschijn en richtte deze nauwkeurig op één van de monsters die haar naderde. Ze schoot hem recht op de plaats waar zijn hart had moeten zitten, maar het leek alsof het geen enkel effect had. "Shit" zei ze zachtjes want ze had geen flauw idee wat ze nu tegen hen moest beginnen. Een van de bannelingen had haar bijna bereikt en in een laatste poging stak ze haar dolk midden in zijn lichaam waardoor hij in rook op ging. Ze konden dus toch dood al zou ze steeds moeten afwachten tot ze dicht genoeg waren want wanneer ze hem zou gooien had ze niets meer om zich mee te verdedigen.