Hello Red Cat

Een witte kat zat op ee nton in het zonnetje te genieten van de dag, zijn witte staart zwaaide rustig heen en weer en zijn bruine ogen volgde ieder mens, kat, dier die langs kwam. Deze kat leek wel een huiskat van een rijke barron omdat zijn vacht wit was als een parel. Rijke dames die langs kwamen gaven allemaal een aai over zijn kop en iets lekkers. Hij genoot van deze heerlijek aanraking en zag allemaal mannen in wit uniform langs hem gaan en naar hem achterdochtig kijken. Deze kat was eigenlijk een Shape shifter maar dat zag je niet want huiskatten kwamen vaak hier voor. En zijn werk was ook heel erg populiar tussen de Blood hunters maar ook bij shape shifters was zijn werk gerespecteerd. Zijn familie was ook nooit door de Blood hunters gevangen genomen, want wat hij doet word best wel veel gevraagd. Als je genoeg geld hebt kan deze jonge voor jou iemand vermoorden, kan iets stelen of iets illegaals halen. De witte kat keek naar een prachtige rode poes die langs hem liep en hem niet eens aankeek, de meeste poezen keken hem dan aan. Nieuwsgierig sprong hij van de ton en liep achter de poes aan, Ze was iets jonger dan hij en haar lichaam was prachtig, hoeze bewoog was mee slepend. Zo volgde hij haar een tijdje tot hij bij een oude kasteel aankwam, de poes liep naar binnen en de witte kater keek naar de gebouw, hij was een beetje bewoond dat kon hij ruiken. Hij liep rustig naar binnen en bekeek de begouw nog is goed van binnen. Toen hij met zijn voorpoot de grond raakte veranderde de prachtige Witte kat in een jonge man, hij was niet ouder dan 16, hij had bruin haar, bijna zwarte ogen. Zelf droeg hij een leren zwarte jas daar onder een zwart shirt. Blauwe Jeans en dure sneakers, wat ook bijzonder was dat deze jonge man zwarte leren handschoenen droeg. Dat kwam door dat hij een hele zeldzame kracht had die weinig shape shifters hadden, dit kracht was een vloek die hij niemand toe wenste, door een aanraking kon hij de emoties van de mens die hij aanraakte voelen en hij kon er mee knoeien. Maar dit kracht was oncontroleerbaar, Deze jonge was heel raar, hij had een duistere uiterlijk wat niet helemaal klopte bij zijn witte kat. Zachtjes liep hij door de kasteel en voelde plotseling iemand die helemaal hopeloos in het gebouw zat, hij liep nieuwsgierig richting het hopeloos gevoel. Toen hij aankwam schrok hij even, wat hij stapte op een verteerde plank die meteen door midden brak. Hij sprong naar achter net optijd anders zakte hij door het plank. Maar hij wist dat diegene waar hij naar toe liep hem zeker had gehoord.

-open-

Lily was naar het oude kasteel getrokken waar ze vaak zat ze had een kort rokje en gestreepte hoge sokken aan (zie spoiler) Ze was weeral maar eens geslagen door haar vader drie krassen ontsierde de wang van haar prachtige gezichtje. Ze zat in de kerker waar haar vader haar ook als kind had ingelegd en waar ze bijna gestorven was ze hadden hier een tijdje gewoond totdat haar ouders door een snood plan heel rijk waren geworden. Lily was kwaad maar ook verdrietig en dan liep ze altijd naar hier hier kon ze zo veel stuk maken als ze wilde. Maar ineens hoorde ze een gekraak. Ze rook iets maar ze wist niet goed wat het was het was hier eigenlijk best donker en daaromliet ze de huid van haar hand branden en gebruikte die als lantaarn. Ze zag niemand maar ze had toch zeker iemand gehoord? Ze liep door de gang en plots viel ze door een ga ze vloekte. "Hoe komt dat ding hier nu weer?!" Ze wist zeker dat dat gat er straks nofg niet was ze veranderde even in haar blauwe finix en vloog weer naar de verdieping waar ze vanaf gevallen was ze rook de geur nu heel sterk maar ze had niet door dat hij vlak achter haar stond....

Hij zag een meisje naar hem toe lopen en bewoog zich niet, hij vertrouwde zijn zwarte kleding, het meisje was een shape shifter want ze had vuur op haar hand aangestoken toen hij net pas op wilde zeggen viel ze door het gat en begon ze te vloeken, hij grinnikte zachtjes "Hoe komt dat ding hier nu weer?!" Toen kwam een blauwe feniks te voorschijn en Cassel sperde zijn ogen wijd open, een blauwe fenix was vreselijk zeldzaam, als hij een veer kon krijgen zou die super duur zijn, verzamelaars zouden veel, heel veel betalen er voor. Dus hij liep zachtjes naar de fenix staart en wou net een veer uit trekken toen hoe zijn hand voelde branden en verbrande leer rook, meteen trok hij zijn hand terug en beet op zijn onderlip zodat hij niet ging vloeken. Hij wapperde met zijn hand proberend het vlammetje te blussen maar toen het niet lukte deed hij zjn handschoen uit en begon het te doven, hij zuchte opgelucht toen het vlam gedoofd was en keek geergerd naar zijn handschoen waar de vingers waren afgebrand. Plotseling voelde hij allemaal emoties op hem afkomen, verdriet,boosheid en verwarring, toen hij zijn handschoen aanhad kon hij die niet zo goed voelen maar nu voelde hij ze duidelijk, hij keek naar het meisje die ontsierd werd door de krassen op haar wang, Door dat hij die emoties van haar voelde kreeg hij de gevoel dat hij haar moest troosten maar dat gebeurde vaak als hij iemands emoties goed voelde.

Ineens voelde ze iets aan haar staart en ze draaide zich om met de blauwe hete gloed die haar huid afgaf kon ze vaag een jongen zien. Ze werd weer mens en keek de schim wantrouwig aan. Ze zag de verbrande handschoen en ze moest even grinniken. "Niet echt slim om een fenix veer proberen te stelen zonder water mee te nemen." Zei ze met een kille stem. Ze vertrouwde niet gouw iemand en zeker niet als ze in een slechte bui was ze liep hem voorbij of eigenlijk was het meer een soort van huppelen zodat ze op de juiste planken terecht kwam. Ze liep naar een kamer waar een wastafel stond ze depte een handoek in het water en liep terug naar de jongen ze gooide de natte handdoek naar hem "Hier dat helpt." Zei ze terwijl ze zelf ook een natte handdoek tegen haar gewonde kaak duwde. Drakenkleuwen waren echt verschrikkelijk scherp en zeker als ze je vol in het gezicht troffen. Lily's emoties gingen op de dool met haar ze was niet meer zo super boos vooral gekwetst, verward en nu ook wat nieuwsgierig naar de verenstelende jongen. "Wat doe jij hier eigenlijk? Behalve dan mijn veren proberen te stelen?" Vroeg ze wat argwanend.

Hij horde het meisje grinnikte nen keek haar boos aan "Niet echt slim om een fenix veer proberen te stelen zonder water mee te nemen." Zei ze met een kille stem. Hij keek naar haar en antwoorde boos 'Ik ben geen exper in veren stelen van hete vogels dus volgende keer mag je me eerder waarschuwen!' Hij keek naar het zwartharig meisje die huppelend naar een kamer liep en daarna terug kwam met een natte handdoek die ze naar hem toe gooide, hij vangde het op voordat het tegen zijn jas kwam en draaide het handdoek rond zijn hand en genoot van de kauw, toen keek hij weer naar het meisje dat ee nandere handdoek tegen haar wang hield, hij hield zich net in om te vragen wat er gebeurd was want hij meost zijn reputatie nog behouden in dit gebied. "Wat doe jij hier eigenlijk? Behalve dan mijn veren proberen te stelen?" Vroeg ze wat argwanend. HIj voelde heel vee lemoties door elkaar e was niet meer zo super boos vooral gekwetst, verward en nu ook wat nieuwsgierig, HIj haalde zijn schouders op en probeerde haar emotie's te nergeren. 'I kwas gewoon aan het wandelen toen ik dit gebouw zag en nieuwsgierig werd.' Zei hij eenvoudig maar wel met een kille toon, en net toen hij het niet wou vragen floepte de vraag uit zijn mond 'Waarom ben je zo verdrietig.' Hij sloot zijn mond en keek weg.

Hij keek naar haar en antwoorde boos 'Ik ben geen exper in veren stelen van hete vogels dus volgende keer mag je me eerder waarschuwen! Ze grinnikte. "Dan moet jíj mij wel eerst waarschuwen als je weer van plan bent om mijn veren te stelen." Kaatste ze terug. 'I kwas gewoon aan het wandelen toen ik dit gebouw zag en nieuwsgierig werd.' Zei hij eenvoudig maar wel met een kille toon. Ze keek hem argwanend aan. "Tuurlijk joh..." Zei ze sarcastisch. 'Waarom ben je zo verdrietig.' Hij sloot zijn mond en keek weg. Ze keek hem nogal geschokt en ook wantrouwend aan. Hoe wist hij dat? Vroeg ze zich af. "Hoe zou jij je voelen als je vader je haat en je iedere dag verrot slaat?" Vroeg ze. Ze probeerde nonchalant over te komen maar vanbinnen deden die woorden zoveel pijn meer pijn dan de kneuzingen en wones die ze had opgelopen veel meer pijn. Ze liep hem voorbij en probeerde zijn blik te ontwijken ze wilde er niet over praten ze kropte altijd alles op en was een haat jegens haar vader gaan ontwikkelen. Ze ging naar de troonzaal waar ze op het tapijt neerplofte en haar ogen sloot. Deze kamer was goed verlicht door de vele ramen en nu kon je duidelijk de blauwe plekken en littekens op haar mooie lichaam zien.

"Dan moet jíj mij wel eerst waarschuwen als je weer van plan bent om mijn veren te stelen." Kaatste ze terug. Hij lachte naar haar. "Hoe zou jij je voelen als je vader je haat en je iedere dag verrot slaat?" Vroeg ze. HIj keek haar onderzoekend aan en haalde zijn schouders op 'Zijn vader vertelde dat hij sterk meost worden en als hij iets niet goed deed werd hi jgeslagen maar zo is hij opgegroeid wie hij nu is. 'Ik zou hem vergiftigen of terug slaan.' Zei hij rustig, hij liep een of ander troon zaal binnen en keek meteen goed om zich heen of hij iets waardevols zou vinden maar blijkbaar was het zijn geluks dag niet echt want hij zag niks. Hij liep naar de ramen en bekeek alles aandachtig.

'Ik zou hem vergiftigen of terug slaan.' Zei hij rustig. Ze keek hem aan. "Probeer dat maar eens als hij een gedachtenlezende draak is. Man wat zou ik er veel voorover hebben om hem ook eens in elkaar geslagen te zien worden zonder dat ik mijn moeder ervoor kwets..." Zei ze met een duistere glimlach. Ze zag hoe hij naar waardevolle dingen zocht en ze ging wat rechter zitten en keek hem verveeld aan. "Doe geen moeite mijn vader heeft al het waardevolle spul naar ons landhuis gebracht voor we hier weggingen." Zei ze op een verveelde toen. Ze probeerde haar emoties te verlammen even niets meer te voelen om geen pijn meer te hoeven voelen. Ze keek de jongen aan. "Maar wat ben jij eigenlijk? Een ordinaire dief? Een gewoon te nieuwsgierig mens?" Vroeg ze terwijl ze rustig naar hem toe liep en op de vensterbank voor hem ging zitten.

"Probeer dat maar eens als hij een gedachtenlezende draak is. Man wat zou ik er veel voorover hebben om hem ook eens in elkaar geslagen te zien worden zonder dat ik mijn moeder ervoor kwets..." Zei ze met een duistere glimlach. Ze zag hoe hij naar waardevolle dingen zocht en ze ging wat rechter zitten en keek hem verveeld aan. "Doe geen moeite mijn vader heeft al het waardevolle spul naar ons landhuis gebracht voor we hier weggingen." Hij bleef verder zoeken, je wist maar nooit of er een geheime gang was. 'Zelfs de kracht van gedachtenlezing is nooit zonder een paar gaten en je moet alleen vinden waardoor hij je gedachten neit kan lezen, ik weet bijvoorbeeld dat als je aan niks denkt ze dan niks kunnen horen... "Maar wat ben jij eigenlijk? Een ordinaire dief? Een gewoon te nieuwsgierig mens?" Vroeg ze terwijl ze rustig naar hem toe liep en op de vensterbank voor hem ging zitten Hij haalde weer zijn schouders op en glimlachte duivels, je vader vertelt je niet veel over onze echte wereld, ik ben Cassel Sharpe misschien heb je van de familie Sharpe gehoord.' IEdereen kende zijn familie, ze waren populair en heel erg handig als je iets nodig had.

Hij bleef doorzoeken en ze schudde haar hoofd met een tsss geluid. 'Zelfs de kracht van gedachtenlezing is nooit zonder een paar gaten en je moet alleen vinden waardoor hij je gedachten neit kan lezen, ik weet bijvoorbeeld dat als je aan niks denkt ze dan niks kunnen horen... Ze keek hem aaan. "Ja maar hoe kan ik hem nu aanvallen als ik mijn zetten niet kan bedenken?" Zei ze met een zucht. Hij haalde weer zijn schouders op en glimlachte duivels, je vader vertelt je niet veel over onze echte wereld, ik ben Cassel Sharpe misschien heb je van de familie Sharpe gehoord.' Ze keek hem met verbaasde ogen aan. "Wel wel zit ik hier zo maar bij een huurmoordenaar in één ruimte." Grinnikte ze. "vandaar dat je mijn veren wilde je wilde ze verkopen aaan je bloodhunter vriendjes." Zij ze nog steeds grijnzend. "Nou mijn naam is Lily. Mijn moedre en vader zijn de rijkste mensen van deze stad omdat ze de familie auditore kaalgeplukt hebben." Zei ze met een duivelse grijns. Ze keek even bedachtzaam. "Hmmmm....Jij bent goed in mensen doden en hen afslaan hè?" Vroeg ze met een bedachtzaam gezicht ze ging voor hem staan en keek even naar zijn handschoentjes et was lente waarom droeg hij dan handschoenen? "Zeg Cassel kun je het mij leren? Ik betaal je met wat je maar wilt." Zei ze met een onschuldig gezicht. Haar verdriet en woede hadden plaatsgemaakt voor wraak en nu ook enthousiasme.

"Wel wel zit ik hier zo maar bij een huurmoordenaar in één ruimte." Grinnikte ze. "vandaar dat je mijn veren wilde je wilde ze verkopen aaan je bloodhunter vriendjes." Zij ze nog steeds grijnzend. "Nou mijn naam is Lily. Mijn moedre en vader zijn de rijkste mensen van deze stad omdat ze de familie auditore kaalgeplukt hebben." Hij grinnikte "Hmmmm....Jij bent goed in mensen doden en hen afslaan hè?" Hi jhaalde zijn schouders op 'ME broers zijn daar de beste in, ik ben beter met illegale dingen halen en stelen maar iemand vermoorden kan ik ook.' Zei hij rustig "Zeg Cassel kun je het mij leren? Ik betaal je met wat je maar wilt." Zei ze met een onschuldig gezicht. HIj voelde wraak en enthousiasme en hij kreeg een honger naar geld maar de eerste regel was: Je ma aan niemand onze trucks leren, ze zijn heilig en alleen voor onze familie bestemd! Hij schudde zijn hoofd 'Sorry Lily maar dat is een familie geheim.' Zei hij rustig. Hij pakte een zwarte handschoen uit zijn binnen zak en gooide de handdoek weg en deed de andere aan, hij zuchte te vreden, eindelijk! hij voelde de emoties nu een heel lichtjes,

Hi jhaalde zijn schouders op 'ME broers zijn daar de beste in, ik ben beter met illegale dingen halen en stelen maar iemand vermoorden kan ik ook.' Zei hij rustig. Lily keek hem aan. "Interessant..." Hij schudde zijn hoofd 'Sorry Lily maar dat is een familie geheim.' Zei hij rustig. Hij pakte een zwarte handschoen uit zijn binnen zak en gooide de handdoek weg en deed de andere aan. Ze voelde woede en teleurstelling opborrelen maar na een paar keer diep ademhalen was dat beperkt tot het minimum ze keek een beetje geërgerd naar zijn handschoenen. "Waarom draag je eigenlijk in godsnaam handschoenen in de lente meneer de terugkrabbelaar." Ze keek hem een beetje zuur aan. "Volgens mij ben je gewoon bang dat ik beter word dan jij..." Zei ze met een duivelse grijns terwijl ze nonchalant in een zetel plofte.

Lily keek hem aan. "Interessant..." Hij keek haar aan 'niet echt.' Toen voelde hij zwakjes haar woede en teleurstelling en hij keek haar geërgerd aan. "Waarom draag je eigenlijk in godsnaam handschoenen in de lente meneer de terugkrabbelaar." Ze keek hem een beetje zuur aan. "Volgens mij ben je gewoon bang dat ik beter word dan jij..." Hij trok zijn wengbrouw op 'Ik steel al sinds me kindheid dus daar ben ik niet bang om en ik draag handschoenen omdat ik niet anders kan.' Zei hij rustig en keek haar misterieuze aan en grinnikte terwijl hij zijn handen door de wand liet glijden en voelde toen ee ntegeltje van de mozaik wat losser zitten, Hij drukte het er in en een deur ging open en hij grijnsde breed uit.

Hij trok zijn wengbrouw op 'Ik steel al sinds me kindheid dus daar ben ik niet bang om en ik draag handschoenen omdat ik niet anders kan.' Zei hij rustig en keek haar misterieuze aan en grinnikte terwijl hij zijn handen door de wand liet glijden en voelde toen ee ntegeltje van de mozaik wat losser zitten, Hij drukte het er in en een deur ging open en hij grijnsde breed uit. Ze keek hem met angst in haar ogen aan en duwde hem aan de kant hij mocht die kamer niet in dat was haar geheime plek de plek waar ze haar diepste geheimen met haar eigen bloed op de muren had geschreven wanneer ze erg overstuur was en dat was ook de plaats waar ze een paar schatten had verborgen om later te kunnen overleven als ze haar huis verliet. Ze keek hem nu kwaad aan. "Tot hier en niet verder!" Zei ze terwijl ze voor de deuropening bleef staan. Ze keek naar zijn ogen en ze voelde zich bedrijgd en ze was nerveus hij mocht daar niet binnen dan zou hij in één klap alles over haar weten!

"Tot hier en niet verder!" Zei ze terwijl ze voor de deuropening bleef staan. Ze keek naar zijn ogen en ze voelde zich bedrijgd en ze was nerveus, hij lachte en werd nog nieuwsgieriger 'Wat heb je te verbergen meisje van me dat je zo nerveus bent.' Hij duwde haar simpel weg en liep de tredens rustig naar beneden terwijl hij wachten tot ze eindelijk achter hem aan zou komen, hij had wel zin in wat acties. Toen hij beneden was zag hij meteen de schatten die hij zocht, op het bloed aan de wanden lette hij niet eens, hij liep gewoon recht op de glimmende spul af.

hij lachte en werd nog nieuwsgieriger 'Wat heb je te verbergen meisje van me dat je zo nerveus bent.' Hij duwde haar simpel weg en liep de tredens rustig naar beneden. Ze gromde en ging hem achterna toen hij afgeleid werd door het goud zette ze haar huid in brand en sprong ze op zijn rug ze had haar benen om zijn middel gewikkeld en haar armen om zijn nek. "Ik laat je pas los als je weggaat!" Riep ze kwaad. Ze liet haar huid harder branden dan net zodat zijn kleding al vuur begon te vatten.

ze op zijn rug ze had haar benen om zijn middel gewikkeld en haar armen om zijn nek. "Ik laat je pas los als je weggaat!" Riep ze kwaad. hij schreeuwde het uit van pijn en woeden, Hij liep naar de deur en maakte snel haar handen los en gooide haar van zich af en voelde aan zijn nek waar een brandplek zat, hij doofde het vur aan zijn kelren zo snel mogelijk en keek haar boos aan '' Voel jij je soms niet lekker gestoorde, denk je soms dat een goede healer heel wenig kost of ik iemand in de familie of als vriend heb met die gaven.'' Riep hij kwaad, HIj deed zijn handschoen aan en raakte met zijn koude hand zijn wonden, spuugde haar richting en liep naar boven zodat hij het beter kon bekijken. ''Stomme meid, ze denkt echt dat ze alles is.'' Mopperde hij en gng bij het raam staan.

Hij gooide haar van zich af en verliet gelukkig haar kamer ze kwam achter hem aan en sloot de muur weer. Hij doofde zijn kleren wat en hij keek haar kwaad aan ze keek hem een beetje geërgerd aan. '' Voel jij je soms niet lekker gestoorde, denk je soms dat een goede healer heel wenig kost of ik iemand in de familie of als vriend heb met die gaven.'' Riep hij kwaad. Ze gromde. "Eigen schuld jij wilde niet luisteren!" Zei ze kill. HIj deed zijn handschoen aan en raakte met zijn koude hand zijn wonden, spuugde haar richting en liep naar boven zodat hij het beter kon bekijken. ''Stomme meid, ze denkt echt dat ze alles is.'' Mopperde hij en gng bij het raam staan. Die woorden sneden in haar ziel. Stomme meid, stomme meid, stomme meid! De woorden die haar vader zo vaak had gezegd toen ze nog heel klein was ze kon zich maar net inhouden om niet in huilen uit te basten haar gevoelens waren diep gekwetst door dat simpele woord en ze voelde zich weer ellendig ze voelde nu geen ergenis meer jegens de jongen ookal verstoorde hij haar privecie en ging hij haar kamer binnen terwijl ze dat duidelijk verboden had. Ze zuchtte even en ze voelde hoe er toch een paar tranen waren ontsnapt. Ze liet even haar vleugel verschijnen en plukte 4 veren omdat zij ze geplukt had brandde ze niet. Ze wandelde naar de jongen toe en legde de veren voor hem neer. Ze keek hem even aan met een gepijnigde blik. "Hier daar ben je toch voor gekomen? Geld..." Zei ze terwijl ze weer naar beneden liep ze ging op het balkon staan en klom zo op het dak waar ze naar de hemel staarde tranen twinkelde aan haar ogen en ze zat in een bolletje proberend zich weer sterk te houden maar het lukte niet door dat woord stomme meid had hij haar veel pijn gedaan...

Hij voelde dat ze gekwetst was en ze bijna in huilen uitbarste, hij kreeg vreselijk medelijden. Hij zag het meisje naar hem toe lopen en 4 veren voor hem leggen en hem gepijnigd aankeek. "Hier daar ben je toch voor gekomen? Geld..." Zei ze terwijl ze weer naar beneden liep ze ging op het balkon staan en klom zo op het dak, hij stopte de veren in ee nzak waar ze veilig zouden zijn. Hij zuchte, deed zijn handschoen aan en liep achter haar aan naarh et dak waar hij naar de hemel even keek en diep adem haalde, toen liep hij naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder, hij wou haar troosten maar wou zijn reputatie niet op het spel zetten 'Hé ik weet dat ik soms niet op me taal let en dan nooit nadenk over dat mensen daardoor kunnen worden gekwetst, maar hou je emoties voor je a.u.b' Zei hij rustig en begon met haar zwarte haar te spelen.

hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Ze keek hem niet aan ze bleef voor zich uitstaren. 'Hé ik weet dat ik soms niet op me taal let en dan nooit nadenk over dat mensen daardoor kunnen worden gekwetst, maar hou je emoties voor je a.u.b' Zei hij rustig en begon met haar donker bruine haar te spelen. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem aan met gepijnigde rode ogen. "Wat?" Vroeg ze met een zachte stem. Haar emoties voor zichzelf houden? Waarom? Hij had er toch geen last van hij kon toch niet weten hoe gebroken ze zich voelde? Ze keek hem nog steeds aan de tranen bleven stromen maar ze voelde nu ook verwarring ze kreeg geen hoogte van hem. Eerst was hij afstandelijk dan kwaad en nu wilde hij haar troosten?

Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem aan met gepijnigde rode ogen. "Wat?" Vroeg ze met een zachte stem. Hij grinnikte en haalde liefkozend zijn hand door haar haar, zijn hand was wel van leren handschoen. Hij ging naast haar zitten en lachte naar haar. 'je hebt nog lang niet alles gezien in onze harde wereld.' Hij volgde met zijn duim de krassen op haar wang, hij volgde ze teder en zachtjes zodat het geen pijn zou doen, 'Wat voor shape shifter is je vader?' Vroeg hij rustig terwijl zijn hersens als gek begonnen te werken voor een plan om haar te helpen, hoezo hij dat deed? Hij had medelijden met dit kleine meisje die getreterd werd doro haar vader.

Hij grinnikte en haalde liefkozend zijn hand door haar haar, zijn hand was wel van leren handschoen. Ze keek hem aan maar ze gennoot van zijn aanrakingen. Hij ging naast haar zitten en lachte naar haar. 'je hebt nog lang niet alles gezien in onze harde wereld.' Hij volgde met zijn duim de krassen op haar wang, hij volgde ze teder en zachtjes zodat het geen pijn zou doen. Ze glimlachtte heel lichtjes. "Dat kun je wel zeggen ja." Zei ze zachtjes. Hij had haar een beetje opgevrolijkt maar niet veel de pijn in haar hart bleef nog steeds aanwezig. 'Wat voor shape shifter is je vader?' Vroeg hij rustig. Ze keek hem even verbaasd aan maar antwoorde na een zucht. "Hij is een grote draak daarom vecht hij vaak als mens maar dan heeft hij wel alle krachten van een draak behalve vliegen. En hij kan zich razend snel teleporteren daarom zie ik zijn klappen nooit aankomen." Zei ze met een zucht terwijl ze voorzichtig haar hoofd op zijn schouder liet rusten ze sloot haar ogen en probeerde weer rustig te worden.

Ze keek hem even verbaasd aan maar antwoorde na een zucht. "Hij is een grote draak daarom vecht hij vaak als mens maar dan heeft hij wel alle krachten van een draak behalve vliegen. En hij kan zich razend snel teleporteren daarom zie ik zijn klappen nooit aankomen." Zei ze met een zucht terwijl ze voorzichtig haar hoofd op zijn schouder liet rusten ze sloot haar ogen en probeerde weer rustig te worden. Hij glimlachte Veel mensen vonden zijn aura als eerste heel afschrik wekkend maar als hij hun een beetje ging troosten veranderde zijn aura in die van een lieve mens. 'Het is wel je vader en misschien als je een beetje je best doen om met hem contact te leggen dat je van hem je vertrouwen wel wint.' Zei hij en voorzichtig trok hij zijn handschoen uit en raakte haar rug zodat ze rustiger werd maar deed daarna meteen zijn handschoen uit. Hij had alles zo voorzichtig en snel gedaan dat zij het niet eens zou hebben gemerkt.

'Het is wel je vader en misschien als je een beetje je best doen om met hem contact te leggen dat je van hem je vertrouwen wel wint.' Zei hij en voorzichtig. Ze voelde zijn hand op zijn rug en vreemd genoeg werd ze rustiger ze opende haar ogen en keek hem aan. " Dat heb ik jaren geprobeerd maar hij blijft me haten..." Zei ze met een bedroefde stem maar ze was wel rustiger. Ze keek hem nu recht in zijn ogen. Ze zag de brandwonden in zijn nek. Die kon ze genezen dat konden fenixen gewoon ze konden brandwonden genezen door het met hun lippen aan te raken ze keek hem even aan en ging toen met haar mond naar zijn nek ze drukte haar zachte lippen er tegenaan en de wonde verdween ze ging weer recht zitten en staarde naar de lucht alsof er niets gebeurd was weinige wisten van die gaven af en dat wilde ze zo houden ookal moest hij nu wel gemerkt hebben dat de brandende pijn verdwenen was.

ze opende haar ogen en keek hem aan. " Dat heb ik jaren geprobeerd maar hij blijft me haten..." Zei ze met een bedroefde stem maar ze was wel rustiger. Ze keek hem nu recht in zijn ogen. Hij glimlachte 'Je bent nu ouder, stel een vraag over het leven ofzo dat heeft bij mij gewerkt.' Hij lachte en voelde haar lippen op zijn hals waar brandwonden zaten en de plekken waar het net vreselijk pijn deed was nu niks meer, geen brandwonden, hij keek haar verbaasd aan en raakte haar lippen zachtjes met die van hem als bedankje, ze was een hele lieve meid ook al was ze soms gek.