Escape the madness!

Dreoe stond voorzichtig op en liep zachtje naar binnen. Hij had al zo'n twee uur buiten zitten wachten en Will had geslapen als een roos, maar waar bleef ze toch? Dregoe legde Will neer en dekte hem af met een klein dekentje die Dreoe tot aan zijn gezichtje legde. Dregoe verliet de slaapkamer net zo zachtjes en toen hij eenmaal buiten was liep Dregoe meteen naar het huisje van Bill. Deze keek hem wat verbaasd aan toen Dregoe op zijn veranda stond. Bill luisterde naar wat Dregoe van hem verlangde en hij hoopte dat Bill voor even naar Mistake op zoek zou gaan. Will zou binnen kort weer wakker worden en dan moest zij hem toch voeden. Hij wist zelf niet waar hij een andere moeder vandaan zou kunnen halen die Will even de borst zou kunnen geven, ja eentje, maar daar wa ze nu juist heen gegaan en dan kon Dregoe moeilijk van haar verlangen dat ze zijn kind te eten zou geven nu hij gezegd had dat hij er geen gewoonte van wilde maken dat ze op hun terretorium zou komen tenzij de nood hoog was, maar voedsel wa altijd noodzakelijk zelfs voor een zuigeling! 'Als ik niet zo gewond was had ik je willen vragen om op Will te passen, maar nu moet jij even naar haar opzoek gaan. Let wel dat er Bloodhunters in de buurt kunnen zijn waar Mistake zich mischien in zou bevinden en als haar ogen rood doorlopen zijn is zij zichzelf niet. Neem haar mee terug en we zullen zien wat we kunnen doen al ze Bloed binnen gekregen heeft is ze niet te houden, maar mischien dat jij haar dan aan zou kunnen?' zei Dregoe n hij keek bezogd het dorp rond. Hij haten het al hij zelf niks kon doen, maar Will had hem ook nodig en hard ook. Dregoe vertrok weer en liep zachtjes de woonkamer in en later de slaapkamer. Will lag nog te slapen en Dregoe wiegde het weigje zachtjes heen en weer zodat hij er zeker van was dat Will nog wel even zou blijven slapen.

Net toen Bill naar buiten wilde lopen stond Dregoe ineens op zijn veranda n vrog hem of hij naar Mistake op zoek wilde gaan. Bill kreeg meteen een waarschuwende blik in zijn ogen, maar verried nog niet wat hij misschien in gedachte had. Als Mistake gevangen zou zijn door de Bloodhunters en haar weer naar de Arena hadden gestuurt moesten ze daar inbreken en haar bevrijden! Dregoe vertelde hem ook dat wanneer Mistake bloeddoorlopen ogen had ze niet zichzelf zou zijn, dan had ze waarschijnlijk bloed binnen gekregen. Bill gromde begrijpend en zag zijn broertje vertrekken. Nu was het zijn doel om de verloofde van Dregoe op te sporen en haar veilig terug te brengen. Bill renden meteen in zijn weerwolven gedaante tussen de huizen door en stormde tussen de boomtammen door zonder zich wat van de doornstruiken aan te trekken die naar zijn vacht klauwden. Bill kwam al snel genoeg de geur van Mistake tegen en hij olgde die tot aan een huisje. Het rook naar het huisje van Widow? Wat had Mistake hier te zoeken gehad. Bill ging niet naar binnen, maar volgde het geurspoor verder en na uren gezocht te hebben werd de geur sterker en hoorde hij een boze stem....

Mistake was as een wilde tekeer aan het gaan en ze had wat problemen met een stel blood hunters. De mannen omsingelde haar maar Mistake was nog steeds bezeten van het bloed. Ze viel hen aan en doodde hen met gemak de lijken lagen daar vol met bloed Mistake begon de mannen open te rijten en het bloed op te drinken ze moest het hebben ze wilde het. Toen drong een geur haar neus binnen. Bill! Hij kwam haar prooi stelen! Ze gromde en draaide zich met een ruk om. Ze zag de weerwolf al en ze keek hem aan met haar bloedrode ogen. Mistake keek hem schuimbekkend aan haar pupillen groot door de hypnoze van het bloed. "Ga weg Bill! Het is mijn prooi ga je eigen bloed zoeken! En zeg tegen die zielige broer van je dat het laat kan worden." Ze lachtte even duivels en bleef ineengedoken voor de grote wolf staan. "Waarom ben je hier nog jij zielig watje?! Met je enge oogjes en je stomme kop laat me gewoon met rust!" Gilde ze. Ze had echt liters bloed binnen gekregen....

Mistake had een paar Bloodhunters gedood en ze had er een paar open gereten. Bill kon de gevolgen eran niet bevatten, maar toen ze begon te spreken gromde hij dreigend. Gelukkig herinnerde hij zih de woorden van Dregoe nog voor hij ook maar zich op haar gestort had. Mistake'ogen waren bloedrood geworden en de klank in haar stem was totaal niet die van de Mistake die hij kende. Haar mond droop van het bloed het werkt op haar als een soort drug en daar moest een einde aan komen, want hij had Mistake alleen maar fruit en groente zien eten. Dit kon nooit goed zijn. Bill's ogen stonden nog steeds kwaad, maar hij probeerde zichzelf te kalmeren misschien hielp het als hij vertelde dat haar zoontje haar ook nodig had? 'Je kun me zielig inden wat je wilt Mistake, maar Will heeft je nu hard nodig!' zei Bill streng en probeerde Mistake mee te lokken terug naar het dorp nog voor ze dichterbij de menen zou komen?

Hij begon over Will te praten even verstarde ze en heraalde ze zijn naam even. Haar kleine wil. Hij had haar nodig! Mistake was even zichzelf maar door de liters bloed was dat moment al snel weer over. "Wat kan mij dat klein grut schelen?!" Riep ze met diezelfde zieke stem. Van die woorden zou ze later veel spijt hebben. Ze gromde nu nog harder en dook ineen klaar vor de aanval. "Jij wilt me gewoon weglokken van mijn prooi zodat jij ze kan opeten!" Ze blies nu woest en veegde het bloed van haar mond. Zo was ze ook geweest in de arena waar ze vaak bloed kreeg om haar vechtlust op te wekken. Ze begon te rennen en storte zich op Bill ze begon hem te bijten en te krabben om bij zijn bloed te geraken Mistake wist echt niet wat ze deed het bloed had alles troebel gemaakt.....

Mistake leek even weer zichzelf te worden, maar dat moment was al snel voorbij. Haar stem klonk weer ziekelijk en Bill wist dat ze niet echt meende wat ze zei, toch? Hij begreep er niks van, maar zag hoe zij zich op het storten. Helaas werd haar racer gaven nog verstrekt door het bloed dat ze op had. Mischien dat ze het niet meende, maar niemand viel hem zo maar aan. Bill kwam omhoog en beukte haar hard tegen een boomstam aan. Die truc weerkte meestal zodat ze van de schrik wel los lieten. Hij wilde niet dood en zeker niet gedood te worden door de geliefde van zijn broer. Bill zou haar buiten bewustzijn moeten brengen dat was zijn enige mogelijkheid om haar veilig mee terug te brengen. Bill greep haar enkel en trok Mitake even een eindje achter zich aan terwijl hij achteruit sprong. Zijn kracht oelde hij door zich heen vloeien en Bill moest zich aanpassen, want ander kon hij haar botten nog wel eens breken. Daarom gooide hij haar dan ook door de lucht in de hoop dat ze goed terecht zou komen? Bill bleef op zijn hoede, maar kon Mistake onmogelijk zien aankomen al ze weer aan het racen zo slaan?

Mistake werd tegen een boom geslingerd,vooruitgesleept en de lucht ingegooid. Ze had pijn maar gaf niet op. Ze gromde en begon nu te rennen op topspeed de wind waaide hard waar ze liep en ze sloeg met haar kleine snelle handen op Bills benen als hij niet meer kon bewegen vormde hij geen gevaar. Ze stopte even en stond voor hem met een ziekelijke grijns. "Dregoe zal niet blij zijn als je dood bent of mischien toch wel! " Ze grinnikte ze wist niet wat ze zei en ze meende het ook niet maar iets in haar liet het haar zeggen. Mistake rende en rende ze probeerde bil te slaan en ze rende cirkels door het woud een zeker moment zat ze verstringeld in lianen ze schreeuwde en probeerde los te komen maar ze zat goed vast nu kon ze geen kant meer op. Als Mistake niet meer met haar benen kon bewegen was ze waardeloos zonder haar snelheid kon bijna iedereen haar verslaan omdat ze zo tenger was een neveneffect van haar gave...

Mistake kwam terug op topsnelheid. Bill zag haar pas toen ze te dichtbij was en ze zijn benen wilde uitschakelen. Het deed wel zeer, maar Mistake was niet de enige geweest die in de Arena een lange tijd had doorgebracht en zoo geleerd had de meeste pijnen te negeren. Bill deed verschillende uitvallen naar haar, maar hij miste steeds totdat Mistake zich vast renden tussen de lianen en snu kwetsbaar was. Bill wachten geen moment en sloeg met de juiste dosses aan kracht tegen haar achterhoofd. Normaal was dat de pleek waar iedereen bij plat ging en hun bewust zijn zou verliezen. Mistake had hem flink wat schade teoe berokkend, maar als ze weer normaal zou zijn zou het haar vast spijten dat ze zo had gedaan? Bill bleef nog even wachten voor alle zekerheid, want mocht Mistake nog bij zinnen zijn kon ze weer gevaarlijk worden...

Ze zag hem naar haar toekomen en ze gromde gevaarlijk. Ze voelde een paar klappen tegen haar achterhoofd en ze verloor haar bewustzijn. Haar hoofd bonkte in haar slaap en ze werd geteisterd door nachtmerries. Ze schreeuwde in haar slaap en toen ze na 20 minuten wakker werd waren haar ogen niet meer rood ze was versuft en keek naar Bill met een vervrongen gezicht. "Wa....wat heb ik gezegd? Heb ik je pijn gedaan Bill? Het spijt me echt als dat het geval is i..ik ik weet niet wat ik zeg als ik bloed binnen krijg." Ze keek hem recht in zijn ogen gelukkig had hij haar uit de lianan gehaald. Ze gaf Bill een knuffel. "Het spijt me als ik jouw gekwetst heb of pijn heb gedaan maar ik meende niets van wat ik heb gezegd het was het bloed." Zei ze met een bedroefde stem. Ze keek hem recht in zijn ogen. "Hoe lang is het geleden dat ik thuis vertrok?" Vroeg ze met een angstige stem. Hoe lang had ze Will en Dregoe alleen gelaten?! Ze voelde zich vreselijk schuldig. "Ik ben vast de slechtse partner en moeder ter wereld" Zei ze nu kwaad. Kwaad op zichzelf.

Eindelijk was Will net weer stil geworden. zijn voortdurende gehuil naar voedsel had Dregoe volledig uit geput en hij plofte neer op bed. Zijn verwondingen was een ding, maar een pas geboren baby stil te krijgen was wel even wat anders. Dregoe zakte weg in slaap en droomde. Na wat vijf minuten leek te zijn schrok hij op van het gehuil van hun zoontje. Dregoe kwam zo snel omhoog dat het leek alsof iemand zijn borstkas in stukken trok. Hij kreunde luid en greep met beide armen naar zijn borst en drukte zijn armen er strak tegen aan. Langzaam ebde de pijn weg, maar Will bleef huilen. Dregoe strompelde naar de wieg. Het duizelde hem vreselijk en Dregoe stapte voorzichtig naar het wiegje waar Will huilend van pijn in zijn maagje lag. Dregoe vroeg zich af waar Bill bleef, hij had Mistake toch wel gevonden? Wat als ze weer gevangen was genomen en terug was gestopt in de Arena? Dan moest hij Widow en Robin wel om hulp vragen en dat deed hij veel liever niet. Dregoe wilde Will uit de wieg halen, maar kreeg daar de kans niet voor en zakte door zijn benen van duizeligheid. Dregoe voelde hoe twee sterke armen hem net op tijd vast grepen rond zijn borstkas. Hij was zo duizelig dat hij de pijn niet eens meer voelde. Wel dat hij nog op bed werd gelegd en dat Will stil werd. Wie waren er in huis, waren het Bill en Mistake? Dregoe wilde Mistake een repliek dienen, maar hij raakte buiten bewustzijn en sliep voor lange tijd.

Mistake raakte buiten bewustzijn en Bill begon haar uit de lianen te halen en wilde haar mee terug nemen, maar halverwege de reis naar huis begon de hevig te spartelen dat ze bijna uit zijn armen viel. Bill liet Mistake zakken en legde haar op de grond. Ze schreeuwde in haar slaap kennelijk had ze een nacht merrie tot ze wakker schrok en hem haar excuses maakten. Bill glimlachte vriendelijk naar haar en ze knuffelde hem even. Dregoe had hem al gewaarschuwd, dat was dan ook de rede waarom hij rustig gebleven was. 'We zijn al bijna vier uur weg. Will zal wel vreselijke honger hebben. en wat jouw toeval van net Dregoe had me al gewaarschuwd dus maakt het niet uit. Ik ben nog vrij heel.' zei Bill en hielp Mistake overeind. Ze moesten snel wezen, want als Will te lang zonder voedsel zou komen te zitten kon hij erg ziek worden. Bill veranderde in zijn weerwolven vorm en bood Mistake plaatst te nemen achter zijn schouderbladen. Hij wachten even en renden er toen vandoor. Bill was dan wel niet zo snel als Mistake, maar ze had vast geleden door wat dat bloed met haar gedaan had? Old Home kwam al in zicht toen het gehuil van een baby tussen de enkle bomen door galmde. Bill keek bezorgd, maar zei niks en renden door. eenmaal bij het huisje van Mistake en Dregoe voelde hij hoe ze van hem afsprong en zag haar het huisje in rennen. Bill veranderde zichzelf terug in zijn menselijke gedaante en zag zijn broertje net door zijn benen gaan. Bill greep hem met beide armen rond de borst en trok hem weg bij de wieg, waar hij overheen gevallen zou zijn als Bill hem niet weggetrokken zou hebben gehad? Bill legde Dregoe op bed en hoorde hem een poging doen om overeind te komen, maar zijn vermoeide lichaam protesteerde en Dregoe viel zonder het te willen in een diepe slaap. Bill hoorde hoe Mistake de baby op pakte en hem sussend de borst gaf. Zijn werk zat er op voorlopig en hij knikte vriendelijk naar Mistake en liet haar achter bij Will en Dregoe. hij verliet het huisje en ging terug naar zijn huisje waar hij nog wat at voor hij even op de veranda ging zitten. Hopelijk was Dregoe niet al te kwaad op zijn verloofde?

Mistake kreeg een lift en toen ze Will hoorde huilen sprong ze van de rug van haar schoonbroer en rende het huis binnen. Daar zag ze Dregoe door zijn benen zakken en Bill ving hem nog net optijd op ze kon Dregoe niet aankijken en nam Will in haar armen ze gaf hem te eten en hij dronk gulzig het arme ventje was uitgehongerd. Mistake knikte vriendelijk naar Bill en ging toen op bed zitten waar haar verloofde aan het slapen was hij was uitgeput hij had helemaal alleen voor Will gezorgd. Ze voelde zich echt schuldig dat ze haar haat en jalouzie voor haar familie had laten gaan. Will had zo hevig aan haar tepel gezogen dat hij een beetje pijn deed. Maar ze vond het niet erg ze had het verdient. Mistake gaf will nog een kus en fluisterde excuses en lieve woordjes in zijn oor. Ze verschoonde zijn luier nog even en legde hem toen in zijn bedje. Hij was zo'n lieverd net als zijn vader. Ze liep naar buiten en zat op de schommelstoel op de veranda naar de sterren te kijken. Ze praatte tegen haar moeder. "Moeder wat als ik het niet aankan? Wat als ik gewoon niet goed genoeg ben voor deze liefdevolle familie?" vroeg ze terwijl ze naar de lucht keek. Ze was er van overtuigd dat haar moeder en vader sterren waren geworden na hun dood. Daar belandde alle goede wezens van op aarde. Er rolde een traan over haar wang Dregoe was vast vreselijk kwaad op haar...

Stilte wat was dat toch heerlijk na het gegil van Will, maar wie waren er in huis geweest? Dregoe werd zachtjes kreunend wakker en kwam met veel pijn en moeite overeind. Zijn ribben deden hem nog steeds veel pijn na die snelle manier van opstaan. Dregoe klemde zich vast aan de rand van het bed toen hij eenmaal recht zat. Zachtjes hoorde hij maar half van wat Mistake zei. Niemand reageerde terug dus nam Dregoe aan dat ze alleen buiten zat. Wankel stond hij op en dreigde naar achter te vallen, maar hij kon zichzelf nog net op tijd tegen houden en strompelde naar de deurpost van de slaapkamer en leunde daar even tegen aan. Zijn duizeligheid was nog niet kompleet gezakt, maar hij wilde met zijn verloofde praten. Ze had hem en Will veel te lang laten wachten en hij wilde graag meteen uitleg! Via de woonkamer wilde Dregoe naar buiten lopen, maar zijn maag kwam in opstand en dwong hem om weer rust te nemen bij de voordeur. Dregoe heeg zachtjes, maar dat verging na een paar tellen en hij stapte nog wat wankel de veranda op. Hij keek Mistake enkel aan voor hij bij haar was en liet zich beheerst door zijn knieën zakken. Waarna hij Mistake even strak aan keek. Hij legde zijn hoofd op haar schoot en genoot van haar aanwezigheid. 'Je bent lang weg geweest, te lang.' zei Dregoe zachtjes zodat ze Will konden laten slapen. Dregoe wilde geen ruzie maken daar had hij nu even zijn hoofd niet naar staan. Het waren al moeilijke tijden genoeg om te overleven en dan moest je geen onderlinge ruzie maken dat vond hij dan tenminste... Dregoe tilde zijn hoofd weer op en keek Mistake aan en strekte een hand naar haar gezicht uit. 'Ik was zo bezorgd om je, Mistake ik... ik dacht al dat je weer gevangen zat in de Arena.' zei Dregoe en hij keek haar bezorgd aan. Hij hielt te veel van haar om Mistake van streek te moeten maken, Dregoe wilde haar gelukkig zien samen met hem en hun zoontje. Gelukkig zou Will nog niet veel mee krijgen van hun lasten de groep draaiende te houden en uit te kijken voor bloodhunters die hen niets liever dan wilde vangen of doden!

Dregoe kwam naar buiten en legde zijn hoofd op haar schoot ze luisterde naar wat hij zei en ze voelde zich alleen nog maar schuldiger. Ze aaide door zijn haar en keek voor zich uit. "Je moet je geen zorgen maken om mij. Het was mijn eige schuld ik had mijn haat en jaloezie niet voor jullie mogen laten gaan." Mistake bleef door zijn haar strelen en ze ging op de grond langs hem zitten ze knuffelde hem en gaf hem een kus op zijn mond. "Wees niet boos alsjeblieft. Ik beloof dat ik jullie niet meer alleen laat" Zei ze met betraande ogen. "Ik beloof ook dat ik zal zorgen dat ik nooit meer bloed binnen krijg en ik moet het nog zien goed te maken met Bill ik heb hem nogal pijn gedaan" Zei ze terwijl ze even van hem weg keek.

Mistake aaide hem door zijn haren goh wat was dat fijn om te voelen! Toen ze bij hem ging zitten knuffelde ze hem en Dregoe trok Mistake zo strak al hij durfte tegen zich aan en luiterde naar wat ze te zeggen had. 'Je bent nog jong en rusteloos, dat was niet veel anders dan dat ik gedaan heb. Bloodhunters zijn de gene die ik echt vreselijk haat! Maar ik was eerst boos op je ja, maar waarom zou ik boos moeten blijven. Ik heb wat ik wil en ben jij en onze kleine Will.' zei Dregoe en pakte de kin van Mistake vast en kuste haar mond. Pijngolven waren erg, maar als hij haar zou verliezen of Will dat zou Dregoe nog veel veel erger vinden. Zijn ogen zochten die van de hare en toen hij haar blik vast had grijnsde Dregoe kort. 'Bill kan wel tegen een stootje. Hij heeft ook in de Arena vat gezeten net als Tristan en Frank. Hij wist dat als je rode ogen had je het niet meende wat je dan zou zeggen of doen.' zei Dregoe en hij legde zijn hoofd tegen die van Mistake. Hij wilde niets liever dan ergen met haar heen vertrekken waar niemand zijn gezinnetje ooit nog zou kunnen storen, maar Old Home kwam daar het dichts in de buurt! Drgoe keek van Mistake naar de sterrenhemel en zag ze twinkelen. Sterren waren prachtige dingen en soms leek het of je ze zo uit de hemel zou kunnen plukken, maar dat lukte niemand. Zachtjes grinnikte Dregoe en zijn ribben begonnen te gloeien, maar deden nog geen zeer. Mistake zou zich vat afvragen waar hij aan zou denken?

Hij was dus eerst echt boos op haar geweest maar nu leek die woede verdwenen. Hij drukte haar tegen zich aan en dat was zo'n onwijs gevoel. Ze wist het nog als de dag van gisteren hij was de eerste die haar ooit een knuffel had gegeven. Hij pakte haar kin en kuste haar mond ze kuste mee maar het was wat terughoudend ze voelde zich nog steeds schuldig. Zijn ogen zochten die van de hare en toen hij haar blik vast had grijnsde Dregoe kort. Mistake lachte flauwtjes toen hij klaar was met vertellen. "Ja en hij kan ook rake klappen uitdelen ik denk dat mijn hoofd een flinke buil heeft. Ik heb het natuurlijk wel verdient maar ik denk niet dat ik hem ooit uitdaag voor een gevecht" Zei ze terwijl ze haar neus tegen de zijne wreef. Hij keek naar de sterren hemel en ze vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze legde haar hoofd op zijn schoot en ging liggen haar hoofd naar boven gericht. Ze keek hem glimlachend aan. "Waar denk je aan lieverd?" Vroeg ze zacht met een lieve stem. Ze hield zoveel van hem en ze wilde zorgen dat hij nooit meer pijn moest lijden fysiek of mentaal.

Mistake zei dat Bill rare klappn uit kon delen en dat was meer dan waar. Daar had Dregoe tijdens zijn jeugd ook vaak last van gehad als ze aan het stoeien waren op de weide waar niemand last van hen zou hebben, mischien alleen de boeren die dat gras voor hooi gebruikte. Toen Mistake vroeg waar hij aan dacht keek hij haar weer aan en zijn glimlach verdween een beetje toen hij het vertelde. 'Hoe het zou zijn als we dit zooitje achter ons konden laten en naar een plek konden af reizen waar nog niemand van Shape shifters gehoord zou hebben. Maar dat is alleen maar verbelding niks is daar waar van. en we zullen altijd voor ons bestaan moeten vechten!' zijn tem klonk eerder teleurgestelt dan echt uitdagend. Hij wist dat Mistake hem daar waarschijnlijk op zou aanspreken, maar hij had zichzelf voor genomen om voor een grote groep Shape Shifters te gaan zorgen en die dan te trainen zodat het menelijke geslacht ten val zou kunnen worden gebracht! Dregoe keek weg en voelde zich even van streek zins tijden had hij zich nog nooit zo raar gevoelt. Was het gekomen door wat hij tijdens zijn gevangenschap had meegemaakt? Dregoe schudden zijn hoofd, maar bleef de blik van Mistake ontwijken.

Ze bleef hem aanstaren en ze had heus wel door dat hij haar blik probeerde te ontwijken. Mistake ging wat rechter zitten en begon hem te zoenen rustig en vol passie ze wreef met haar ene hand aan zijn korte haartjes achteraan zijn hoofd. Na een paar minuten stopte ze de kus en keek hem mistroostig aan. "Je piekert teveel Dregoe. Je moet niet denken aan dat soort dingen dat maakt je alleen maar ongelukkig. En ik weet zeker met jouw als leider dat er ooit een dag zal aanbreken dat wij verlost zijn van mensen. Mischien maken wij of Will het meer mee maar jouw nakomelingen zullen het ooit meemaken daar ben ik zeker van." Dregoe leek de laatste tijd noga triestig. Was hij niet meer gelukkig? Deed ze iets verkeerd? Mistake bleef hem aankijken en probeerde zijn gedachten te doorgronden.

Mistake ging rechter zitten en begon hem te zoenen. Daar maakte hij ebruik van om zijn zorgen voor even te vergeten en toen ze de kus loste zei ze dat hij niet zo moest piekeren, daar had ze gelijk in, maar hij kon het niet helpen dat er dingen te gebeuren stonden die voor hen allemaal niet goed zouden kunnen aflopen zelfs voor hun nakomelingen? Haar woorden hadden hem ook een beetje opgebeurd en het kwam vast ook doordat hij zo lang met die wonden liep? Dregoe wist het niet. Maar wat hij wel wist was dat hij geen beter leven zou hebben kunnen gehad zonder haar. 'Je... Je hebt gelijk Mistake het komt vast ook omdat ik niet gewent ben rustig toe te kijken hoe de rest zijn gan kan gaan zonder zich in te moeten houden. Neem jouw bijvoorbeeld?' zei Dregoe en hij keek Mistake even aan alsof hij zich weer zorgen begon te maken, daar was hij heel goed in en sommige zouden hem dan ook geloven... 'Nu Will geboren is kan jij weer voluit gaan zonder je echt in te moeten houden en ik? Als ik alleen al snel snel wil optaan lijkt het alsof ik door midden gescheurd word.' voegde Dregoe er aan toe en keek beteuterd, maar de glans in zijn ogen verrieden zijn plezier en als Mistake daar op zou letten kon ze Dregoe daarop betrappen.

Mistake keek hem aan arme Dregoe ze wreef over zijn wang en merkte toen de kleine pretlichtjes in zijn ogen ze keek hem even gemaakt streng aan. "Dregoe trek niet zo'n gezicht ik zie heus wel dat je je lach probeert in te houden jij grote boef." Ze gaf hem een kus op zijn neus. "En troost je lieverd binnen een paar weken ben je van de pijn verlost als je teminste rustig aan doet nu." zei ze met één wengbrauw omhoog. Hij zou waarschijnlijk weer eens niet naar haar luisteren zoals gewoonlijk als het om rusten ging. Ze voelde zich opgezwollen met al die melk in haar het voelde best raar eigenlijk maar ze zei er niets van.

Toen Mistak merkte dat hij maar deed alsof probeerde ze streng te zijn en Dregoe kon zijn lach niet langer voor zich houden. Het heldere schaterende geluid dat voort werd gebracht was een verheldering voor zijn humeur. en hij grijnsde nog na, maar trok ook een grimas op zijn lippen omdat het lachten zijn ribben weer hadden geteistert. Dregoe oelde haar kus op zijn neus en hij glimlachte wat vrolijker. Dit had hij echt nodig gehad, plezier miste hij soms in zijn leven. Dat zou Will allemaal wel gaan veranderen wanneer hij eenmaal zou beginnen met lopen en woordjes brabbelen. Dregoe voelde zich een stuk beter en trok Mistake naar zich toe die even gepeelt boos terug had getrokken. Hij zoende haar vol pasie en wilde zijn liefste niet meer los laten. Haar borten waren wat gewollen door de melk die erin opgeslagen zat en die Will moesten voeden. Over Will na denkend hij zou vast weer wakker worden straks en dan zou hij weer aan haar tepel hangen om zijn lekkere warme melk naar binnen te zuigen. Dregoe liet haar lippen los en grijnsde ontdeugend. 'Will heeft het wel gevonden met jouw Mistake. Straks als hij weer wakker is mag hij je weer in bezit nemen tot zijn maagje gevuld is. Daarna ben je weer helemaal van mij!' zei Dregoe en hij gromde uitdagend. Hij begon weer wat op te knappen na die kleine dip die hij even had gehad, maar net toen hij weer wat wilde zeggen klonk het gehuil van Will die om zijn moeder riep. Dregoe keek haar vragend aan en er speelde een glimlach op zijn lippen.

Dregoe kon zijn lach niet meer inhouden het was een prachtig geluid maar ze probeerde het te dempen voor Wills nachtrust en zijn ribben. Hij moest ze echt meer ontzien maar krijg dat maar eens in zijn wolvenkop geramd. Hij zoende haar vol passie en wilde haar bijna niet meer lossen na een paar minuten ontsnapte ze van zijn greep en hapte naar adem. Hij moest haar echt eens gaan waarschuwen als hij het zo lang deed dan kon ze op voorand wat extra lucht opzuigen. 'Will heeft het wel gevonden met jouw Mistake. Straks als hij weer wakker is mag hij je weer in bezit nemen tot zijn maagje gevuld is. Daarna ben je weer helemaal van mij!' zei Dregoe en hij gromde uitdagend. Mistake glimlachte en was blij dat hij weer wat opgebeurt was. Toen begon ill te huilen en ze lachtte naar Dregoe. "Sorry schat maar mijn ander ventje eist me op" Zei ze terwijl ze rechtstond en Will ging halen. Ze wikkelde een deken om hem warm te houden en ging weer langs Dregoe zitten ze gaf hun kleine gulzighaard eten en keek hem aan. Toen hij klaar was keek ze even speels naar Dregoe. "Ook een slokje?" Zei ze uitdagend. Toen keek ze weer naar kleine will en kietelde zijn wang met haar vinger.

Mistake voelde dat hij zich ook wat opgebeurd voelde en toen Will haar riep door zijn longen leeg te huilen stond e op en ei dat haar andere ventje haar nu nodig had. Dregoe keek haar grijnsend na tot we weer terug naar buiten kwam met Will in een lekkere warme deken gerolt te hebben. Toen ze hun zoontje had geoed keek e Dregoe aan en roeg of hij ook een lokje wilde, maar hij schudden van nee. Dregoe boog zich naar Will to en kuste hem op zijn voorhoofdtje. Zijn oogjes waren nog dicht, maar zouden snel open gaan.

Mistake grijnsde ze wist wel dat hij het zou afwijzen daarom had ze het ook gezegd het was eerder een grapje. Mistake wiegde haar baby en legde haar hoofd tegen Dregoes schouder. Het zou niet lang meer duren voor zijn ogen open zouden gaan. Ze glimlachte nar Dregoe en gaf hem een kus op zijn wang hun kleine ventje was schattig. Ze keek Dregoe aan. "Ik vraag me wel af wat voor soort hij gaat zijn en welke gave hij heeft." Zei ze terwijl ze over Wills hoofdje aaide. e was oprecht nieuwsgierig.



[ls je wilt mag hij zjn ogen al opendoen en beginnen te horen hoor en sorry voor de flut post]

Mistake wist dat hij het niet aan zou nemen en grijnsde naar hem. Dregoe grijnsde terug en begon zich weer iets af te vragen, maar daar wilde hij haar nu even niet mee lastig vallen. Dregoe moest eerst er zelf achter zien te komen en daar had hij de hulp van Robin voor nodig. Dregoe genoot van de nacht en verschoof die zorg naar later. Dregoe kietelde Will over zijn gezichtje en luisterde naar wat Mistake zei. 'Ja dat wil ik ook graag weten.' zei Dregoe en een geeuw kon hij niet langer meer onderdrukken. Hij was moe en hoopte dat ze zo weer terug naar bed gingen? 'Morgen weer een dag, laten we gaan slapen of wil nog even wakker blijven? vroeg Dregoe haar en hij rekte zich voorzichtig uit tot dat hij iets voelde knappen. Een vreemde tinteling trilde door zijn ruggengraat, maar het deed verder geen pijn.