Cold Winter Days

De kille wind huilde die nacht langs de opening van de grot waar ze die nacht verbleven. S'nachts was een behoorlijke laag sneeuw gevallen, en de groep Hellewolven waren dicht tegen elkaar aan gekropen. Cervius was als eerste wakker en zat roerloos bij de ingang, starend over het schilderachtige landschap, bedekt met een witte deken van sneeuw. De eerste puntjes van de zonnestralen lieten de heldere sterren verdwijnen, en de dikke grijze sneeuw-wolken verdwenen aan de horizon. Ze waren al een poos op weg door Doole, en Cervius had in zijn bewustzijn gevoeld dat de portal was gesloten. Hij was woest geweest, maar toch bleef hij vastbesloten hun doel te volbrengen, al leek het met hun weinig overgebleven aantal nutteloos. Nu Lira's Demon door de portal was gezogen, de laatste generaal naast Cervius was gedood en Satan geen bevelen meer kon geven was hij als enigste leider over. Hij had zoveel mogelijk Hellewolven met zich mee op reis genomen, maar zonder bestemming. Het was simpelweg zelfmoord om nog dorpen aan te vallen door het kleine overgebleven aantal. Toch had het op een of andere manier een bevrijd gevoel gegeven om als een roedel overmaatse wolven door het land te struinen. Toen de anderen langzamerhand wakker waren geworden keken zij die nog nooit eerder sneeuw hadden gezien nieuwsgierig rond terwijl ze verder trokken. Hun sporen waren goed te volgen in de dikke laag, maar voor zover Cervius wist waren er geen dorpen zodat zij die dwaas genoeg waren hen konden volgen. Toen ze langs de rand ven een kleine bos liepen trok een aantal geluiden Cervius zijn aandacht, en zacht grommend beval hij de groep halt te houden. Het geluid van stemmen en gekletter van ijzer kwam dichterbij, en automatisch gingen de Hellewolven in een V positie achter Cervius staan. Vlak erna kwam een groepje soldaten met pijl en boog door de bomen heen, die blijkbaar op jacht waren. Zodra ze de Demonen opmerkten verstarden ze, en keerden zich om hun as het bos weer in. Ze wisten dat ze met te weinig waren om het tegen de groep Hellewolven op te nemen, en haasten zich zo snel mogelijk terug in de richting van waar ze gekomen waren. Toch hadden ze het nadeel met hun kortere benen in de laag sneeuw, en werden dan ook snel onderschept. Niet veel later was het sneeuw roodgekleurd, en op sommige bewusteloze soldaten na waren de anderen gedood. Cervius onderzocht de personen, en zijn oren draaiden zich naar achter toen hij het koninklijke logo op hun wapens en pantser zag. 'Kom.. We kunnen het beste zo snel mogelijk verder trekken, dit zijn geen gewone jagers..' zei Cervius, en ze wilden net verder lopen toen een van de Hellewolven een piepend geluidje maakte. Toen Cervius zich omdraaide zag hij dat een van de jongere Hellewolven een flinke wond op zijn rechter achterpoot had opgelopen. Met een zucht bekeek Cervius de wond, en zag dat een van de pezen was geraakt. Toch kon Cervius hem niet achterlaten, en liet de hellewolf die een stuk kleiner was op zijn rug meeliften. Ze trokken weer verder, maar wisten niet dat het leger van de koning dicht in de buurt bleek te zijn.

De dagen na het sluiten van het portaal en het verjagen en doden van verschillende demonen had Charles zich rustig gehouden, maar zodra een van de raadsleden een plannetje had verteld had Charles verschillende verkenners erop uit gestuurt om de demonen op te sporen en te vangen. Met de armbanden die ze bij de shifters ook gebruikte. Charles had wel zin in een jachtpartij en besloot om op zijn prachtige witte hengst te klimmen en droeg een borstkukas om de meeste aanvallen tegen te houden. Ze reden door de inmiddels gevallen sneeuw en het was best fris op sommige momenten. Charles stuurde wat verkenners vooruit zodat ze terug konden komen als de demonen tegen zouden komen, maar het enige wat ze hoorde was het geschreeuw van stervende hunters! 'Ze zijn vlakbij, Jullie weten wat je te doen staat! Omingelen en de verdovingen afschieten! Of nog beter maar wees precies de pijlen doorrengt in engelen tranen die we van buiten Doole gevangen hebben genomen gehad!' riep Charles waarschuwend en ze reden in volle galop tussen de bomen van een klein bosje door. De zwafelachtige geur kon hij al goed ruiken, maar ze waren nog niet dichtbij genoeg. De riters begonnen de formatie te verbreken om de kleine groep van Helle wolven te omsingelen. Zelf had hij voor nu even voor een verdovings geweer gekozen omdat hij een geweer gewent was en richten op de leider van de Helle wolven en schoot. Zijn paard galopeerde door terwijl Charles nogmaals richten en opnieuw schoot. Het opnieuw laden was altijd geen pretje, maar het ging en opnieuw schoot Chales en zocht naar nog meer mogelijke lachtoffers om die te vangen en voor eigen gebruik te kunnen inzetten, Natuurlijk hoopte hij dat er ook vrouwelijke shifters tussen zaten?

Ze waren nog amper een mijl verder toen het gedender van hoeven en gekletter van wapenrusting uit bos het vandaan kwam. Ze bevonden zich nu op een open veldje waar geen beschutting was, dus liet Cervius de groep zich wat meer verspreiden zodat ze moeilijker door pijlen of geweren geraakt konden worden. Kort daarna verschenen de eerste ruiters, waarvan één een wit paard had en een kroon met een borstkuras droeg. Dat was ongetwijfeld de koning, die Cervius ook al in het vizier had en op hem schoot terwijl de anderen hen omsingelden. Doordat Cervius een gewonde Hellewolf op zijn rug meevoerde was hij wat vertraagd en wou hem niet van zijn rug werpen, en voelde iets in zijn hals boorde. Grommend liet hij de gewonde van zijn rug af glijden, die weg kroop achter een paar anderen die om hem heen gingen staan. De afgevuurde projectielen die daarop volgden ontweek hij, maar de engelentranen begonnen hun werk te doen waardoor Cervius lichtvlekjes voor zijn ogen zag dansen. Even schudde hij met zijn kop, maar had de koning al snel weer in het vizier. Meteen zette hij de achtervolging in, waardoor hij van zijn plek verdween en in een flits naast de koning verscheen. Met een woeste klap sloeg Cervius hem van diens witte paard, waarna hij een grote rookwolk over hem uitblies. Vervolgens schoot hij naar een Hunter die een van de andere Hellewolven neer had geschoten. Met een sprong over het geschrokken paard ramde hij de Hunter neer, die ondanks de sneeuw zijn nek brak door de harde klap. Na zich om zijn as te hebben gewend haalde Cervius een Hunter neer wiens paard was gedood en op een van de vrouwelijke Hellewolven tweeling richtte. De tweeling waren net als Cervius shifters en hadden de Beast gaven waardoor ze zowat met een enkele haal iemand doormidden konden slaan. De ander van de tweeling kwam naast Cervius staan om hem te ondersteunen, want inmiddels had ook een ander hem weten te raken met een verdovingspijl. 'Ga Avelin..' zei Cervius, die weer wat met zijn kop schudde om helder te worden, maar voor hij nog een stap kon verzetten sprong iemand op zijn rug en drukte een verdoving in zijn nek. Een paar keer schudde Cervius zich wild heen en weer, maar diegene op zijn rug hield zich vast aan zijn dikke zwarte vacht. Langzaam vielen Cervius zijn ogen dicht en zakte hij door zijn poten. De geluiden om hem heen leken te vervagen, en de anderen gaven zich over toen ze zagen hoe de situatie er voor stond.

( Haha, krijg hem maar eens opgetild xD )

Dat de leider de moeilijkste zou zijn had Chales wel verwacht en had al snel door dat deze de Racer gave had , maar de klap kwam toch hard aan en hij viel van zijn paard die wild naar de andere Hellewolven begon te bokken. Chales had zijn val gebroken door een rollende beweging te maken en kwam half overeind voor hij op een van de wolven schoot die het op hem had voorzien! Chales dook weg op het laatste moment en ontweek die dodelijke klauwen voor die hem konden raken. Hij verloor nog wat man voor de leider door zijn poten zakte en een lichte grijns trok even over zijn lippen. De overige Hellewolven gaven zich al snel over doordat hun leider buiten bewustzijn was. Chales liet verschillende mannen met de pijlen die doordrengt waren met engelen tranen in hun hand de armbanden bij de helle wolven aanbrengen, zodat ze hun niets meer konden doden want anders zouden ze zelf ook sterven. Chales klom weer op zijn paard en liet een van zijn hunters een dik touw rond de romp en hals van de leider aanbrengen. Gelukkig wa het touw meters lang en konden ze twee andere hellewolven hun leider mee laten slepen. Gelukkig was de sneeuw lekker dik en hoefte ze niet bang te wezen dat hij gewond zou raken door het gesleep. Chales deed een armband zelf bij Cervius om die een andere kleur had dan de rest. De andere Helle wolven hadden een normale grome kleur, maar de leider van de Hellwolven had juist een paarse kleur, maar allemaal met het koninklijke zegel erop! Chales reed voorop terwijl de andere hunters rond de gevangen Hellewolven bleven rijden. Het duurde niet lang of ze waren bij het kasteel aangekomen en sloten de wolven apart op in de cellen. Charles wilde er eerst achterkomen welke konden shiften en welke niet. Hij liet de leider van de Hellwolven opluiten in kamer 10. Niet omdat hij Gay was, maar gewoon door zijn intressen in deze Hellwolf. Charles had veel over hem gehoort en gelezen en zijn intresen was groot!

Toen Cervius ontwaakte merkte hij op een zacht tapijt te liggen, en keek verdwaast om zich heen. Hij was te diep onder zeil geweest om te beseffen wat er was gebeurd, en zag dat hij zich in een chique kamer bevond, met een bed waar makkelijk vier mensen in konden en hoge ramen met fluwelen gordijnen. Toen Cervius op zijn vier poten ging staan wankelde hij eerst wat, tot hij weer vaag besefte wat er was gebeurd! Snel keek hij nogmaals om zich heen, maar hij was alleen en merkte dat voor de ramen tralies was bevestigd. Toen hij terug shifte in zijn menselijk gedaante liep hij er naar toe en keek uit op grote tuinen bedekt met de laag sneeuw, waar zo nu en dan wachters in nette uniformen rond liepen. Om de tuinen heen was een hoge versierde muur met scherpe punten. Toen Cervius zonder na te denken de tralies vast pakte dreunde een schok door zijn lichaam heen. Vloekend deinsde hij achteruit waar hij weer wankelde en bijna onderuit ging. De deur zou wel met dezelfde beveiliging vergrendeld zijn, dus deed hij ook geen poging die open te breken. Momenteel was hij sowieso niet in staat om proberen te ontsnappen, want het voelde alsof hij een kater had, al had alcohol nooit invloed op hem gehad en was het dus ook een vreemde ervaring. Toen Cervius zijn lange zwarte jack en schoenen uit had gedaan plofte hij duizelig op bed neer die een stukje mee veerde. In zijn menselijke gedaante zag hij er normaal en verzorgd uit, op zijn scherpe witte tanden en gele ogen na. Langzaam zakte hij weer weg door de nawerkingen van de engelen tranen, en merkte hij niet dat hij een armband om had gekregen en iemand binnen kwam.

Charles was weer druk met het papierwerk, ondanks dat hij weg was geweest, hadden de twee groepen dat goed bij gehouden en er zaten voor zijn tegenzin verschillende dingen bij die ze door gevoert hadden zoals de afschaffing van de armbanden die hij gebruikt had op de engel Martijn en e demonen die nu onder zijn comando stonden, nou ja dat kwam nog wel maar ze konden hem in ieder eval niets aandoen zonder er zelf aan ten onder te gaan. Toen die stapel bijna weg was kwam er een wachter binnen die bevestigse wat hij ooit gelezen had. De leider van de Hellewolven kon dus shiften en dat was net waar hij op zat te wachten, maar toch bleef hij het jammer vinden dat Sue nu zonder de drugs kon die hij haar gegeven had en het kind dat ze van hem gedragen had hoe zou die eruit zien, was het een jongen of meisje? Charles stond op en liep in de richting van kamer 10 om poolshoogte te nemen. Het voedsel en het water zat vol Drugs, maar het was smakeloos en geurloos, dus bijna niet te herkennen. De bediende zetten het dienblad neer en Charles ging op de stoel zitten terwijl hij naar Cervius keek. Hij zag er verzorgd uit, maar dat verried niet hoe Cervius echt was... Charles glimlachte flauwtjes en had het borrstkurkas af gedaan voor hij aan die papierkraam was begonnen. ‘Ik heb wat vragen vor je als het je tenminste intereseerd?‘ zei Charles half vragend en kruiste zijn benen even over elkaar en bleef nar Cervius kijken.

De droom loze slaap was niet diep, en zo nu en dan hoorde Cervius stemmen van heen en weer lopende mensen. Sommigen bleven bij de deur staan, en het ergerde hem dat iedereen nieuwsgierig naar hem was alsof hij een dier in een Circus was. Maar ze waren wel niet zo dom genoeg de deur simpelweg elke keer te openen, maar toen deze een poosje later toch opende zag hij dat een duidelijk nerveuze dienstmeid binnenkomen die een schaal met eten op een tafeltje neerzette. Cervius nam niet de moeite op te staan, maar toen even later weer iemand binnenkwam was Cervius enigszins verbaasddat het de Koning zelf was, maar toen hij weer herinnerde wat er was gebeurd begon hij weer kwaad te worden, heetgebakerd dat hij soms was. Toen Charles vroeg of hij hem wat vragen kon stellen begon Cervius te lachen, en kwam eerst rustig overeind waarna hij op Charles af stoof. Toen Cervius hem bij diens kraag greep tilde hij hem op tegen de muur, waar hij hem woedend aan keek 'Denk je nou echt dat je hier nonchalant binnen kan komen lopen na wat je hebt uitgevreten, groot ellendig homp vlees die je bent?' gromde Cervius, die toch nog enigszins merkte nog niet helemaal helder te zijn. 'Wij zijn geen diertjes die je klakkeloos in kooitjes op kunt sluiten, maar Demonen die duizenden jaren in de hel hebben doorgebracht en oorlogen hebben gevoerd die je nog niet in je wildste dromen kunt voorstellen.' vervolgde Cervius verhit, maar liet de koning los toen de deur open ging met wachters die verdovingsgeweren op hem richtten. Zonder te twijfelen schoot Cervius op hen af en maaide hen als vliegen opzij. Op de gang joeg hij de boekhouder de stuipen op het lijf die een arm vol perkamentrollen en boeken liet vallen. Wat een doolhof.. dacht Cervius, die zich een weg baande richting de uitgang, maar niet wist wat de armband die hij om had gekregen kon doen?

Het gelach vanu de demon trok hij zich niks van aan net zo min als toen deze hem vat greep en tegen de muur drukte. Door de armband kon Cervius hem niet doden dus maakte het hem bijna ontschendbaar. Wachters kwamen binnen en wilde de demon opnieuw verdoven, maar ze werden weg geslagen alsof het niks was. Cervius verdween de gang op en Charles was toch nieuschierig of hij het tot buiten zou halen? Maar in die armbanden zat een thechniek verwerk zodat ze hun huisdieren konden laten gehoorzamen. Charles zag hem de tuin bereiken en grijnsde breed. ‘Cervius!‘ zei Charles zacht. Bij elke gevangenen die zo‘n armband droeg kreeg een grote drang om terug te keren naar hun meester zodat ze terug zouden komen, hoe sterk de wil van die gene ook zijn mocht! Charles bleef rustig staan wachten tot Cervius voor hem stond en glimlachte vriendelijk. 'Je dacht toch niet dat ik geen andere demoon ooit gevangen had of wel? Of heeft de demon van Lira voor hij terug getrokken werd naar de hell je dat nooit verteld?' vroeg Charles en bleef rustig naar Cervius kijken met diezelfde vriendelijke glimlach.

Toen Cervius de gangen door stoof moest hij zo nu en dan stoppen om zich te oriënteren. De wachters die hij tegen het lijf liep sprongen geschrokken opzij, maar ondanks dat ze wisten dat hij de armband droeg kon het hem er eerst niet van weerhouden flink wat chaos te schoppen en achtervolgden hem. Het liefst wou Cervius zo snel mogelijk uit dit grote doolhof en zijn groep bevrijden, en toen hij de grote paleis deuren bereikte steeg zijn hoop. De plotselinge koude lucht liet hem bibberen, en zonder schoenen en jack was dat ook best logisch. Plotseling hoorde hij zijn naam in zijn gedachten, die hij probeerde te negeren en door liep, tot hij merkte dat het met moeite ging. Een vlaag van verwarring overviel hem, tot hij de armband opmerkte, en vloekte zacht. Hij had over de armbanden gehoord en wist dat zijn lot was bezegeld. Zijn benen wouden niet meer verder naar voren, hoe graag Cervius die ook naar de vrijheid wou laten bewegen. Voor hij het wist stond hij weer voor de koning, en Cervius wende zijn blik af bij diens woorden. 'Daar heeft ze niet veel over verteld..' mompelde Cervius, proberend niet met zijn tanden te klapperen van de kou. Het begon weer zachtjes te sneeuwen, zodat de stad achter hem een mysterieus aanblik bood. Vier wachters kwamen naar buiten gehold met geweren, maar door de sneeuw waren de treden van de trap glad geworden en één van hen ging onderuit en lande nogal hard op zijn achterste, waarna de jonge wachter weer dieprood van schaamte op stond. Cervius kon een gesmoorde lach met een brede grijns niet onderdrukken, en werd vervolgens onder schot terug naar zijn kamer begeleid zonder verder nog iets te zeggen. Hij zou zich niet gewonnen laten geven, maar misschien als hij voor een poosje nep deed hij een plan kon bedenken die armband af te krijgen. De deur werd nu beter bewaakt, en eenmaal binnen keek Cervius lusteloos naar het eten dat inmiddels lauw was geworden. Toch nam hij een paar aardappelen en een halve biefstuk, al at hij normaal nooit gebraden vlees. Toch vond hij de kruiden die er bij waren gebruikt erg lekker. Hij had echter niet door dat de Drug er in was vermengd, en Shifte vervolgens in zijn Hellewolven gedaante om weer sneller warm te worden. Toen hij bij het open haard ging liggen voelde hij zich suf worden door de Drug, en viel kort daarna in slaap.

Daar had ze het dus niet vaak oer gehad, maar dat kon Charles weinig boeien en keek alleen even waarschuwend naar de wachter die gevallen was. In de sneeuw hoorde je niet te rennen en zag hoe ze Cervius weer terug brachten naar zijn kamer. Charles maakte het laatste van het papierwerk af voor hij zelf ging eten in de eetzaal en dacht na. Cervius zou vast net als de andere demonen graag zien dat Razor het loodje legde en dat wilde hijzelf ook graag zien. Die shifter had hem meer dan genoeg problemen bezorgd en dus wilde hij van hem af voor goed! Toen de avond viel wist hij dat de drug vast uit begon te werkene n dat had nare gevolgen. Charles liep weer terug naar kamer 10 waar net de dienstmaagd uit gelopen kwam met een half aangegeten dienblad en grijnsde. Hij at en dat wa een groot goed, maar Charles zou het rustig aanpakken net zoals altijd. De deur werd bewaakt en hij liet het open maken voor hem. Cervius lag voor de haard, maar zoals bij Sue had hij niemand in het bij kamertje neer gezet. Charles liep tot de deur van het bij kamertje en keek rustig toe. 'Ik heb van verschillende raporten vernomen dat julie achter Razor aanzitten. Niet echt een shifter die echt geliefd en ook niet in mijn ogen.' zei Charles en hij deed expres alsof hij zich stierlijk verveelde, maar dat was juist nep gedaan om de intressen van de demon op te wekken, maar verder hield hij zich stil en keek Cervius rustig aan.

De warmte van het vuur in de haard was aangenaam en Cervius sliep door tot hij een stem hoorde. Zijn geel achtige ogen die fel afstaken bij zijn zwarte vacht gingen loom open, en toen hij half overeind kwam rekte hij zich uit. Vervolgens keek hij naar Charles, die blijkbaar uit rapporten had vernomen dat ze achter Razor aan zaten. Eerst gaf Cervius geen antwoord, maar bestudeerde de houding van de Koning. Hij stond er nogal verveeld bij, en probeerde te peilen waar Charles op uit was. 'Het is niet specifiek Razor alleen, maar ook andere leden van het BfP en de WoF.' zei Cervius, wiens stem dieper was geworden dan in zijn menselijke vorm, en liep richting Charles waar hij zijn hoofd iets omlaag hield om op ooghoogte te komen. 'En zoals ik weet, weet jij alleen waar het WoF territorium is, of niet?' vroeg Cervius, die ging zitten en even zijn ogen sloot toen hoofdpijn op begon te wellen, maar lette er voor de rest niet op. 'Als je wil kan ik je het BfP territorium laten zien, waar Razor ook regelmatig rond lijkt te hangen, maar op de voorwaarden dat je deze ellendige armbanden bij zowel mij als de groep af haalt.' stelde Cervius voor. Hij wist dat het een vrijwel kansloze aanbod was, maar een andere manier om weer vrij te komen wist hij eerst niet.

Charles merkte dat Cervius goed geinfomeert was. ‘Helaas moet ik je ongelijk geven Cervius. Het entre van de BFP ken ik dankzij Sue, maar voor we het entre van de WOF uit haar los konden krijgen hadden ze ons hier verdreven. Iets wat ze me geen tweede keer flikken!‘ zei Charles rustig, maar in zijn ogen flikkerde even haat op. Ze mochten toen het voordeel hebben gehad van een verrrassingsaanval, maar Charles wa niet van plan om dit nog eens mee te maken! Het voorstel dat Cervius deed viel weg doordat zij het pad naar de leden van Robin Hood al kende, maar dat was ook nog niet de reden dat Charles de armbanen niet af zou doen. ‘Als jullie daar van af willen zul je het eerst moeten verdienen. Het enige wat ik jullie nu als beloning voor jullie werk kan geven is het leven van alle shifters, Op die van Sue en haar kind na, daar wil ikzelf mee afrekenen.‘ zei Charles en bleef in de gelige ogen van Cervius kijken.

Net als Charles wist Cervius niet waar het WoF territorium was. De bossen en de grotten waren goede verstop plekken, en met Cervius zijn scherpte reuk zou het misschien niet al te moeilijk zijn ze op te speuren. Shifters roken anders, en door zijn Shift was de reuk van Cervius erg goed. Toch gromde hij even bij Charles zijn woorden. 'Ik weet wie je bedoeld, de namen heb ik een paar keer gehoord. Maar ik kan niet alle Shifters het leven benemen, want sommige hebben ons geholpen.. Zelfs je kind' zei Cervius, met een vreugdevolle glans in zijn ogen toen hij dacht aan de ironie. Verder vertelde Cervius niets, ook niet dat het Syrax zijn Shift was die had geholpen samen met Lira de inwoners angst aan te jagen! Ietwat geërgerd keerde Cervius zich om toen de hoofdpijn aan begon te zwellen, en ging bij de smeulende haard zitten. Buiten, door de getraliede ramen, zag hij dat het sneeuwde, en verlangde er nu al weer naar zijn poten te kunnen strekken. Cervius wist natuurlijk dat hij waarschijnlijk niet verder dan de muren mocht of zelfs binnen moest blijven, maar een Demon kon je nooit lang opgesloten houden. De Drug die hem eerder suf had gemaakt en hem rustig hield begon uit te werken, maar wist niet dat het in het eten had gezeten. 'Hoe lang ben je me nog van plan in deze ruimte opgesloten te houden? Vrees je soms dat ik je soldaatjes opvreet?' vroeg Cervius met een verveelde toon, en keerde zijn hoofd zo dat hij Charles vanuit zijn ooghoek aankeek.

Charles luisterde naar Cervius dus er zaten ook shifters tussen die hen geholpen hadden maar toen hij over zijn kind hoorde praten werd Charles toch echt nieuschierig! ‘Werkelijk? Daar zal Sue niet blij mee geweest zijn!‘ zei Charles en een glimlach sierde zijn gelaat. Sue mocht zijn kind dan voor hem verborgen kunnen houden, maar zijn kind had de demonen geholpen en dat intereseerde hem zelfs heel erg. Toen Cervius vroeg hoe lang hi nog binnen de muren moest blijven en of Charles bang was voor het leven van zijn wachters moest hij even grinniken. ‘Voor ik daar een besluit over neem zul je toch eerst de namen van de andere Hellewolven moeten noemen, Daarna kan ik je buiten de muren laten vertoeven. Maar als je daar buiten rond rent wil ik dat je raporten uit brengt.‘ zei Charles en bleef Cervius aankijken.

Toen Charles was uitgesproken keek Cervius bedenkelijk toen hij weer bij het raam ging zitten om naar buiten te kijken. Zijn warme adem besloeg te ramen, en zijn verlangen om vrij te zijn was groot. Toch zou hij zijn mede demonen nooit verraden, en ze waren ook alleen trouw aan hem en Satan. Ze hadden een eed afgelegd, en zouden na jaren onder Cervius gediend te hebben voor hem sterven als het moest. 'Je wil de namen zeker zodat je ze kunt roepen, zoals je bij mij deed, hm?' vroeg Cervius, en keek Charles aan met een neutrale uitdrukking op zijn gelaat. 'Waarom vraag je het hen die kunnen praten niet zelf? Ze zijn intelligenter dan die andere doorsnee Demonen.' zei hij en stond vervolgens op. 'Bovendien vraag ik me af wat voor rapporten je wil. Mijn broertje die me verraden heeft zal ongetwijfeld mijn menselijke kenmerken hebben doorgegeven. En ik voel er niet veel voor mezelf te verkleden als een clown.' mompelde Cervius, en deed zijn oren naar achter. 'Hij heeft me verraden omdat hij liever lol trapt en niet tegen bloed aan zijn handen kon en zich vervolgens aan heeft gesloten bij de BfP. Waarschijnlijk heeft hij ook geholpen de portal te sluiten waardoor ik nu niet meer terug kan.. Toch heb ik hem niets kunnen doen toen ik de kans er voor kreeg.' vervolgde Cervius, en liep richting de deur waar hij afwachtte. 'We kunnen anders in het gebied hier omheen blijven, of misschien proberen de WoF gebied te vinden.' stelde Cervius voor, en hoopte dat de koning met hem instemde. Op dat moment werd er opnieuw eten binnengebracht, en de dienstmaagd slaakte een gilletje toen ze hem zag. Ze liet de schaal met etenswaar vallen en stoof ervandoor. Uit reflex ving Cervius de schaal op met een klauw op en zette het op een tafeltje achter zich. Met een opgetrokken wenkbrauw, wat er vrij vreemd uit zag op zijn angstaanjagende uiterlijk, keek hij haar na tot ze de hoek om ging. Vervolgens kon Cervius een grijns niet onderdrukken. Wat waren mensen soms vreemd! De wachters stonden er ook nogal verbouwereerd bij, en keken vragend naar de koning.

Dus hij moest het zelf gaan vragen, prima dat ging nog altijd beter dan het uit een persoon trekken. ‘Achter die namen kom ik wel, het is me zelfs gelukt Eva zo ver te krijgen en dat alleen door engelen tranen te gebruiken. Simpel maa doel treffend. Die raporten gaan meer over de hoeveelheid van de shifters. Als jij buiten de gene die jullie geholpe hebben doden wil ik het raport hebben dat is alles. En misschien kun je Sue en haar kind bespioneren of een van de andere. Het zijn lange jaren geweest en ik wil toch eens weten hoe hij of zij er uit ziet!‘ zei Charles en keek Cervius na in zijn bewegingen. Charles wilde zo graag weten wie zijn kind was en als het een mooie meid zou zijn was ze misschien wel even goed in bed als haar moeder? [/color red]‘Maar als het een jongen was kon Charles hem hier goed gebruiken! Over je broertje maak ik me niet zo druk zijn raporten kunnen oer saai zijn of je lacht je een breuk bij de stunts die hij uithaalt.[color] zei Charles en wuifde zijn woorden weg. [/color]‘Dat jij je als een clown ziet is mijn zorg niet! Ik heb ook niet gezegd dat jij je moet verkleden, dat zijn jouw zaken!‘[color] zijn stem klonk verveeld, maar er lag ook een zekere strenge toon in. Cervius moest hem geen woorden in de mond leggen over dat soort dingen. [/color red]‘De WOF hebben we a gevonden ze verschransen zich in het bos dat wij The Abbys noemen. Het is alleen zo dat zij weten hoe ze binnen moeten komen en we hadden al eens een plek gevonden alleen hebben ze die gedicht. Je ziet ze konen en gaan, maar de weg hebben we geprobeert te vibden alleen is Charlie de enigste die de weg kende, maar hij bleef liever in het buiten land!‘ [color] zei Charles en liep naar de deur toe. [color red/]‘ Vanacht blijf je nog hier dus rust wat uit.‘[color] voegde Charles eraan toe waarna de deur net ver genoeg los ging om een mens door te vallen en ze sloten de deur weer acher hem. Charles slenterde door de gangen naar zijn vertrekken en had al een dienstmaagd uit gekozen voor de nacht, maar hijstuurde twee wachters naar de cellen en ze moesten naar de namen van alle demonen te weten komen en zo niet een soort verdovingspijltje af schieten gevuld met een engelentraan zodat ze helse pijnen zouden lijden en de nameno ratelde! Charles liep zijn vertrekken binnen en had vette lol die avond! ^^

( xD )

Charles dreigde met Engelen tranen, maar Hellewolven konden veel pijn verdragen. Ondanks dat kon een voldoende dosis zijn werk doen, maar Cervius wist niet hoeveel Engelen Charles gevangen hield. Charles vatte het over de clown wat verkeerd op, niet dat Cervius het letterlijk bedoelde, dat was meer iets voor Drake, maar mensen zouden hem waarschijnlijk herkennen. Toch gromde hij even toen Charles de deur uit liep na gezegd te hebben dat Cervius nog een nacht binnen moest blijven. 'Achterlijke drol' zei Cervius zuur, die heen en weer ijsbeerde tot het zweet hem uit brak en zijn hoofd begon te bonken. Gelukkig had hij niet veel Drug binnen gekregen, anders waren de afkick verschijnselen nog erger geweest. Toen het weg ebde kroop hij in bed, denkend dat hij een of ander virus op had gelopen. Na een poosje kon hij de slaap pas vatten, die rusteloos en vol vreemde dromen was. Toen hij uiteindelijk wakker werd rekte hij zich uit en opende zijn ogen. Hij verstarde. Hij zat bezweet op de grond, en om hem heen was alles verwoest. In de muren zaten diepe groeven van klauwen, en een groep dode wachters lag om hem heen. Zij die over gebleven waren stonden tegen de muur aan, en waren bleek weggetrokken. 'Wat.. Is er gebeurd..?' vroeg Cervius verward, die op stond en zag dat zijn kleren onder het bloed zaten! 'Heb.. ik..-' vervolgde hij mompelend, maar brak zijn zin af toen de wachters de deur uit renden. Voor het eerst in zijn leven had Cervius zijn shift zijn lichaam overgenomen, die geflipt was door de afkick verschijnselen, al leek het nu voorbij te zijn. Met grote papillen keek hij nog eens rond, verward door de situatie.

De nacht was voor hem lekker voorbij gegaan, maar tegen de ochtend stonden er twee achters tegen zijn deur te bonken. Woest om op de manier waarop ze hem gewekt hadden sprong Charles uit bed en trok voor nu alleen zijn broer aan voor hij naar de deur toe liep en die boos open trok. “Wat heeft dit te betekenen!“ snauwde Charles en keek zijn wachters doordringend aan. ‘He... het is die demon op kamer 10 heer hij sloeg dor en heeft een tiental wachters gedood!‘ zei een van de 2 paniekerig. Charles zuchten en gromde kort. “Hadden ze hem niet metrust kunnen laten, jullie weten toch dat die afkick verschijnselen hevig kunnen zijn! Ik heb er geen medelijden mee. Zorg dat de lijken worden verwijdert en begraven en ik eis geen tegen spraak!“ gromde Charles en schreeuwde wat ze moesten doen toen eentje hem tegen wilde spreken. Beide wachters vlogen weg alsof ze vleugels hadden gekregen en Charles liep zijn kamer weer in om zich verder aan te kleden.

Toen Cervius weer wat van zijn verwarring bekomen was liep hij naar het bij kamertje. Daar ontklede hij zijn bovenlichaam, en legde de bebloede kleren op een kapotte stoel. In tegenstelling tot zijn broertje had Cervius brede schouders en geen grammetje vet te veel doordat hij regelmatig trainde en op pad was, wat ook verwacht werd in zijn positie. Hij stookte weer een vuurtje in de open haard met brandhout en het beetje vuur dat nog na smeulde. De hoofdpijn was weg, maar Cervius wist niet of er nog meer van dit soort voorvallen zouden voorkomen. De koning zou hier vast en zeker meer van weten! Zodra hij binnen zou komen zou Cervius hem stevig aan de tand voelen, want ondanks dat hij de armband om had zou hij zich niet zowel lichamelijk als geestelijk laten manipuleren! Toen hij ging zitten rammelde zijn maag, maar niemand durfde nog in de kamer te komen. Uiteindelijk kwam een hele compagnie wachters naar binnen, waarvan een aantal hem in de gaten hielden terwijl de rest de lijken opruimden. Even later waren ze weer weg, zonder eten achter te laten. Gehumeurd porde Cervius wat met de pook in het vuur, waarna hij op stond en met zijn handen op de vensterbank bij een raam leunde. De lucht was helder,en de pas opgekomen zon bescheen de stad, die er sprookjes achtig uit zag door het sneeuw. Het eerste wat hij zou doen zodra hij buiten de muren was is gaan jagen. Ondanks dat het gekruide vlees lang niet verkeerd smaakte ving hij zijn prooien liever zelf.

Heel graag had Charles even bij Cervuis willen gaan kijken, maar hij moest eerst de klagen lijst van zijn dienaren tot zich laten doordringen wat het vervelenste van zijn vak was, maar goed beter dat dan hier weg te blijven! Charles zat te luisteren en merkte dat een van de dienstmaagden binnen kwam met bibberende knieén. Zijn blik viel op haar en ze fluisterde wat in zijn oor. Niemand had Cervius nog wat te eten gebracht en zijn woede was groot. 'Zorg dat Berta hem eten brengt of ze zal vanavond tussen de hellewolven slapen!' gromde Charles zacht tegen Emilia die knikte en snel weg trippelde. Charles zuchten en luisterde weer naar de burgers die hun klacht aan hem voor legde. Het zou zeker tot de avond duren eer voor hij andere dingen zou kunnen gaan doen! Berta was niet echt te spreken over haar taak, maar toch bracht ze het eten met biberende knieén tot aan de half vernielde tafel. Puur uit angst had ze bijna de hele inhoud van het drugs flesje over het eten gegooit waardoor de dosis vele malen sterker was dan de bedoeling eigenlijk hoorde te zijn!

( Oh oh 0_o )

De tijd verstreek, en Cervius begon zich stierlijk te vervelen. Zo nu en dan oefende hij zwaard vecht kunsten met de pook van de open haard, maar omdat het al gouw begon te vervelen ging hij uiteindelijk een manier proberen te verzinnen om uit de kamer te breken. Charles zou kwaad worden, maar daar had hij momenteel schijt aan. Hij wou zijn vrijheid terug, en al was hij de koning, dan had hij nog lang niet het recht hem op te sluiten. Toen Cervius even naar de open haard keek kreeg hij een grijns van oor tot oor. Natuurlijk! Snel doofde Cervius het vuur, maar net op dat moment ging de deur open en een malse geur dreef zijn neus binnen. De geur kon hij niet weerstaan, en zag er geen kwaad in snel wat hapjes naar binnen te werken. De stukjes kip smaakten wat bitter, maar de sterke kruiden verdoezelden het drugs grotendeels. Zonder te kauwen schoof hij het achter elkaar naar binnen, en uiteindelijk had hij toch het hele bord op. Toen hij weer terug naar het bij kamertje liep begon hij ineens te wankelen en viel op de grond waar hij in elkaar kromp. Normaal zou het later werken, maar door de plotselinge hoeveelheid gaf het gelijk een reactie, die ook invloed had op zijn Shift en zijn lichaam al snel over nam. Schuimbekkend en met compleet gele ogen stond hij weer op en stoof als een dolle stier door de vertrekken heen. Alles op zijn pad werd verwoest, en uiteindelijk knalde hij met hoge snelheid tegen de muur. Een flinke dreun was te horen, en lande in de andere kamer. Door de klap was hij bewusteloos onderuit gezakt, maar niemand waagde nog binnen te komen. Toen hij een even later wakker werd kon hij bijna niks meer bewegen, en zo nu en dan deed hij een poging om op zijn poten te staan, maar kwam niet verder dan ze alleen zijn poten te kunnen buigen. Zijn oren suisden en piepend kroop hij nog verder in elkaar. Zo bleef hij een poos liggen, en kon zich niet herinneren zich ooit zo beroert te hebben gevoeld.

De laatste burger was net de zaal uit toen er een oorverdovende knal door het paleis weergalmde. Charles prong meteen op en vroeg zich af wat er loos was? De wachters bij de deur van kamer 10 stonden te beven als een rietje. Ze wilde Charles niet toe laten, maar hij duwde ze aan de kant en opende de deur zelf om naar binnen te kunnen. Hij trok zijn wenkbrauw op en vroeg zich af wat er hier gebeurd was? Cervius lag piepend op de grond en Charles liep naar hem toe voor hij zich bij hem neer hurkte en zijn hand tegen zijn halsslagacer legde. Het hart van de demon ging vreselijk te keer wat duidelijk aangaf dat hij een overdosis had gekregen! Charles vlok\ekte binnensmonds en stond weer op. Hij was razend en liep tyerug naar de deur. 'Haal onmiddelijk een tegenmiddel en haal die meid die hem bijna vergiftigt heeft!' snauwde Charles woedend. Berta had heel wat uit te leggen en als het hem niet aan tond zou ze niet lang meer te leven hebben! Berta kwam schor voetend dichterbij en rilde over haar ghele lijf, maar eerst greep hij de tegen drug uit haar handen dat in een spuit zat om het effect van de drug tot driekwart af te zwakken. Het zou even moeilijk worden voor Cervius omdat deze drug sterker was dan die hij nu in zijn lichaam had zitten, maar Charles prikte hem bij zijn schouder omdat hij dan niet meteen hem zou kunnen bijten. 'En nu wil ik wel eens weten hoe hij het in je domme kop haalt om hem zo veel te geven!' snauwde Charles en sloeg de meid in haar gezicht met de vlakke hand. Chales kon zich lief en vriendelijk opstellen, maar als iemand roet in zijn eten goeide in het plan dat hij had werd hij furiues!. Berta probeerde het uit te leggen, maar ze hakkelede hem veel te veel en wist al meteen wat hem te doen stond. 'Angst heb ik hier niet nodig Berta als hij straks bij komt mag hij doen met je wat hij wil ik wil je niet meer zien!' Charles zag dat ze lijkbleek weg trok maar dat kon hem geen biet schelen en liet Berta achter in de kamer die hij weer verlliet en de deur achter zich sloot. Berta probeerde al smekend uit de kamer te komen, maar Charles gaf de wachters de opdracht haar er niet uit te laten.

Er was veel commotie op de gang te horen, en Cervius kreeg vaag mee dat er een hand op zijn halsslagader werd gelegd. Instinctief wou hij door zijn Shift wegkruipen op een rustig plekje, maar zijn hele lichaam leek verlamd. De stem van Charles denderde overal duidelijk boven uit, en kort daarop voelde Cervius iets steken in zijn schouder. Zijn gepiep ging over in zacht gegrom, en wou de gedaante aanvallen die bij hem zat, maar het tegengif leek zijn hart uit zijn ribbenkast te later stuiteren. Zijn ingewanden trokken samen, maar toen de Drug afzwakte ging het weer over. Zijn zware ademhaling ging wat minder gejaagd, maar het kwart Drugs dat nog wel zijn werking deed maakte hem duf. Zijn ogen sloten zich langzaam, en hij bleef roerloos liggen. Hellewolven hadden een sterke hart en veel vechtlust, dat er voor zorgde dat hij er wel weer redelijk snel bovenop kwam. Toen hij angstig gegil uit de kamer waar hij uitgebroken was hoorde komen stond hij langzaam op. Zijn poten konden hem nog net dragen, en vroeg zich af wat er aan de hand was. Toen hij een dienstmaagd zag legde hij zijn oren even plat en ontblote hij zijn hoektanden. Nu hij wat helderder was wist hij dat de Drug in het eten moest hebben gezeten, en zij het er overheen moest hebben gegoten wat de bittere smaak verklaarde. De vrouw stopte met smeken en kroop jammerend in een hoekje, maar Cervius was woest en sprong op haar af. Met een klap van een poot sloeg hij haar neer waarbij ze haar nek brak. Nog een paar keer snakte ze naar adem voor ze stierf. Toen Cervius zich weer omkeerde liep hij richtig het bed die in puin lag waar hij op het matras ging liggen. Vervolgens sloot hij zijn ogen en probeerde de werking van de Drug te verminderen door rustig te blijven liggen.

Wat een dilemma1 Nog nooit had hij zulke incomponente diensmaagden mee gemaakt die dit gerotzooi zouden hebben veroorzaakt1 Charles was echt kwaad en moest zich kalmeren, maar hoe. Hij had al geregelt dat die meid de volgende dag niet meer mee zou maken door haar bij Cervius achter te laten, maar nu hadden ze een ander probleem. Nu wist hij dat het eten vol met die drug zat en daar moesten ze nu wat anders op verzinnen!Charles slenterde door de gangen en kwam uit eindelijk bijde cellen waar de andere hellewolven zaten. Van vier hadden ze al de namen weten te ontvutselen plus dat een van hen zeker te weten vrouwelijk was, maar van de andere moesten ze er nog achterkomen. Charles knikte te vreden en liet de dosis engelen tranen verhogen. Buiten Doole hadden ze zeker vier engelen weten te pakken te krijgen dus voorlopig hadden ze nog genoeg.

Langzamerhand begon Cervius zich wat beter te voelen, en was kwaad op de koning om het feit dat die hem zoveel Drugs had laten geven. Toch begreep hij niet waarom hij achteraf weer een tegen middel had gekregen. Ze zouden wel gek zijn als ze dachten dat hij hier nog wat zou eten. Na een poosje had hij weer honger gekregen en besloot een riskante poging te wagen om te ontsnappen. De koning was blijkbaar druk bezig, want die was al een tijdje niet meer binnen gekomen. Toen Cervius terug in zijn menselijke gedaante was geshift trok hij zijn schoenen en bebloede Jack weer aan. Na nog even over zijn schouder te hebben gekeken sprong hij de schoorsteen in. Met zijn armen en benen zijdelings tegen het met roet bedekte steen werkte hij zich omhoog, en kwam uiteindelijk bij de top. De frisse wind, hoog op het dak, blies in zijn gezicht die hij glimlachend verwelkomde. Snel Shifte hij weer in zijn Hellewolven gedaante en sprintte over het enorme dak. Beneden hem waren wachters zichtbaar als mieren, en de stad kon hij vanaf zijn positie volledig zien. Het enorme terrein van het paleis was niet makkelijk uit te komen, maar toen Cervius op de paardenstal sprong en een aanloop nam wist hij de scherpe punten op muur te ontwijken. De dikke laag sneeuw ving zijn landing op, waarna hij verder ploeterde. Zijn dikke vacht was een goede isolatie tegen de dikke sneeuw, en toen hij na een poosje de geur van een hert op ving volgde hij het spoor die het bos in leidde. Toen hij een poosje had rond geslenterd kwam hij bij een klein open stukje waar een paar hindes tussen de sneeuw naar gras zochten. Heel stil en met de wind van voren zodat ze hem niet roken sloop Cervius op hen af, waarna hij naar voren schoot. In een flits beet hij één van hen in de keel, terwijl de anderen zicht uit de voeten maakten. De hinde stikte en stierf, waarna Cervius zich te goed deed aan het vlees, maar wist niet hoe lang het zou duren voor hij werd gemist. Toen Cervius zijn maag was gevuld liep hij verzadigd terug, maar vroeg zich af hoe hij nu weer over de muren terug moest komen voor gemerkt werd dat hij ontsnapt was. Toch kon Charles hem zo weer roepen, wat Cervius weer even was vergeten omdat zijn gedachten nog steeds niet helder was.