Walking around [Lira]

"Allemaal oprotten discoratten!" Xanto werd knalrood van schaamte. Uiteindelijk waren ze nog met ze'n drieën over. 'Naar je kamer...' Hij staarde niet begrijpend naar Lira. 'Alleen..' Voor hij vertrok, gaf hij Falvie nog een lange, passionele kus. Daarna ging hij naar zijn kamer. Hij was zo gelukkig met haar. Met een slecht humeur ging hij naar boven naar zijn kamer toe. Hij gooide de deur open en hij schrok toen hij zag dat Lira in zijn kamer stond. Een zucht van opluchting verliet zijn mond toen hij de deur sloot. Hij begon zich uit te kleden om zijn slaapkleding aan te doen die bestond uit een short. "Wat doe je in mijn kamer?" Vroeg hij terwijl hij zijn t-shirt uittrok zodat hij in zijn blote bovenlijf stond.

Voor hij vertrok, gaf hij Falvie nog een lange, passionele kus. Ze keek kwaad naar de twee. Wat een vervelend pestjong was het soms toch. Hij gooide de deur open en hij schrok toen hij zag dat Lira in zijn kamer stond. Ja Lira stond vanuit zijn raam te staren naar de donkere hemel. Ze draaide zich zelfs niet om toen hij binnenkwam. Een zucht van opluchting verliet zijn mond toen hij de deur sloot. Hij begon zich uit te kleden om zijn slaapkleding aan te doen die bestond uit een short. "Wat doe je in mijn kamer?" Vroeg hij terwijl hij zijn t-shirt uittrok zodat hij in zijn blote bovenlijf stond. Ze keek hem aan en draaide met haar ogen. Dit is mijn huis dus technisch gezien ook mijn kamer. Zei ze met een kleine grijns. Dat terzijde...Ik ben hier om op jouw te letten. Kijken of dat vriendinnetje van jouw niet stiekenm naar binnen sluipt 's nachts. Zei ze kalm terwijl ze op het voeteneinde van het bed ging zitten0.Ze wreef over haar slapen en zuchtte. man wat was ze moe.

'Dit is mijn huis dus technisch gezien ook mijn kamer.' Zei ze met een kleine grijns. 'Dat terzijde...Ik ben hier om op jouw te letten. Kijken of dat vriendinnetje van jouw niet stiekenm naar binnen sluipt 's nachts.' Hij zuchtte geïrriteerd. Vervolgens deed hij zijn broek uit en deed de short aan. "Wat ben jij toch overbezorgt man, nog erger dan mijn moeder. Binnekort verbiet je me nog om lichaamelijk contact te maken." Hij gromde lichtjes en ging languit op het bed liggen.

Hij zuchtte geïrriteerd. Vervolgens deed hij zijn broek uit en deed de short aan. "Wat ben jij toch overbezorgt man, nog erger dan mijn moeder. Binnekort verbiet je me nog om lichaamelijk contact te maken." Hij gromde lichtjes en ging languit op het bed liggen. Ze tuitte bedachtzaam haar lippen. hmm dat was nog niet eens zo'n slecht idee. Xanto...Vanaf nu mag je geen lichamelijk contact meer hebben tot ik het toesta." Zei ze doodkalm.

"Xanto...Vanaf nu mag je geen lichamelijk contact meer hebben tot ik het toesta." Hij keek haar met een hatelijke blik aan. "Jij gaat niet bepalen wat ik met mijn lief doe oké? Ik beloof je dat we voorzichtig zullen zijn en voorzorgsmaatregelingen zullen nemen, maar geen lichamelijk contact? Dat gaat erover. Uit welke tijd kom jij? Prehistorie?" Hij stond kwaad recht. "Trouwens, je bent niet veel ouder dan me en ik kan zelf wel bepalen wat ik doe!" Hij zwaaide de deur open en deed deze met een harde klap weer dicht. Zijn handen waren tot vuisten gebald en woedend liep hij door de gang richting de voordeur. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Zijn moeder? Wel, dan had ze het mooi mis.

Hij keek haar met een hatelijke blik aan. "Jij gaat niet bepalen wat ik met mijn lief doe oké? Ik beloof je dat we voorzichtig zullen zijn en voorzorgsmaatregelingen zullen nemen, maar geen lichamelijk contact? Dat gaat erover. Uit welke tijd kom jij? Prehistorie?" Hij stond kwaad recht. "Trouwens, je bent niet veel ouder dan me en ik kan zelf wel bepalen wat ik doe!" Hij zwaaide de deur open en deed deze met een harde klap weer dicht. Lira voelde zich vreemd het beest in haar borrelde zich op en sloop achter xanto aan de demoon was in volle glorie toen xanto aan de voordeur kwam en die opende zag hij het grote rode oog van de Kyuubi. Jij gaat nergens heen ventje. Gromde het beest zijn scherpe witte tanden ontbloot. zo groot had geen enkele sterveling hem ooit gezien.

"Jij gaat nergens heen ventje." Hoorde hij toen hij de deur opende. Voor hem stond een gigantische demoon, maar hij was niet bang, niet voor haar. Xanto zuchtte endraaide zich geïrriteerd om. Hij wist dat als hij zou proberen te vechten, ze hem in één keer zou kunnen pletten dus het was zinloos. Verveeld ging hij terug naar zijn kamer. Hij sloot de deur van zijn kamer, sloot het raam en schoof het gordijn er voor. Hij had besloten in staking te gaan, hij ging zijn kamer niet meer uit gaan. Hij was woedend, maar deels wist hij niet hoe dat kwam. Woedend gooide hij de kast omver, hij haalde alles eruit en gooide het op de grond zodat het stuk ging of slingerde het gewoon door de kamer. Na tien minuten was hij gekalmeerd en ging met zijn handen in het haar op de rand van het bed zitten.

Oe nu was hij boos heel boos zelfs. Gehehe ergens vond ze dat wel grappig. Het kleintje had een driftbui. Ze werd weer mens en liep naar haar eigen kamer. Daar viel ze in slaap. Klaarblijkelijk was hij dus in staking want de volgende ochtend was hij er ook niet. Dat was de dag van de portaalsluiting. De dag dat haar demoon van haar werd afgepakt. Ze kwam weer terug in het kasteel gehuld in een zwarte mantel. Nog bleker en broser dan normaal. Ze klopte op Xanto's deur. Hij had vast nog niet door dat praktisch iedere demoon weg was omdat hij te koppig was om uit zijn kamer te komen. "Xanto ik moet met je praten." Riep ze.

Hij werd gewekt door het geklop op de deur. "Xanto ik moet met je praten." Een grom kwam uit zijn mond. "Neen! Wat is je probleem? Je wilt zeker dat ik geen contact meer met haar maak hé? Wel, ik blijf hier, met de deur op slot tot dat ik weer lichamelijk contact met haar mag maken en als ik verhonger of uitdroog is dat jou schuld!" Verder bleef hij grommend en moperrend in bed liggen.

Een grom kwam uit zijn mond. "Neen! Wat is je probleem? Je wilt zeker dat ik geen contact meer met haar maak hé? Wel, ik blijf hier, met de deur op slot tot dat ik weer lichamelijk contact met haar mag maken en als ik verhonger of uitdroog is dat jou schuld!" Verder bleef hij grommend en moperrend in bed liggen. Lira zuchtte en klopte op zijn deur. "Ik ben hier niet gekomen om de baas over je te gaan spelen" Begon ze rustig haar stem klonk schor. Ja ze had een paar gekneusde ribben en die begonnen lelijk te branden nu. "Ik kom je net helpen je moet hier weg en snel ook!" Zei ze op een toon die een vleugje paniek bevatte.

"Ik ben hier niet gekomen om de baas over je te gaan spelen" Hij ging recht zitten, ze had zijn aandacht nu. "Ik kom je net helpen je moet hier weg en snel ook!" Hij snelde het bed uit en ging naar de deur toe. Langzaam opende hij de deur. Lira zag er anders uit dan anders. Ze was gehuld in een zwarte mantel en zag er menselijk uit. Er was hier iets goed mis. Voor het eerst merkte hij op dat het verschrikkelijk stil was, niemand was hier. Xanto had nog steeds enkel een zwarte short aan. "Wat is het probleem?" Hij had de deur verder opengedaan en was zich niet echt meer bewust van de puinhoop die hij gemaakt had. Nonchalant leunde hij tegen de deurpost. Met zijn verveelde rode ogen bestudeerde hij haar. "Waarom ben je zo.. Bleek en kwetsbaar, je ziet er zo menselijk uit..."

Ze was opgelucht toen de deur open ging en xanto tegen de deurpost leunde enkel gehuld in een short. "Wat is het probleem?" Lira keek hem aan haar ogen bezorgd op hem gericht. Ja het kasteel was verlaten buiten hun twee demonen waren opgelost of het portaal in gezogen. Met zijn verveelde rode ogen bestudeerde hij haar. "Waarom ben je zo.. Bleek en kwetsbaar, je ziet er zo menselijk uit..." er ging een pijnlijke uitdrukking over haar gezicht en ze wendde haar blik af. "Dat komt omdat ik menselijk ben..." zei ze voor ze zijn pols greep. "Je moet hier weg Xanto! De demonen zijn verdreen slechts een handjevol is nog op aarde...Je moet je verstoppen een tijdje onderduiken tot alles wat bedaard is, mensen zijn wraak aan het nemen. Als ze weten dat jij samenhulde met demonen jagen ze je op en doden ze je." zei ze haar blik werd angstig. haar tengere breekbare hand lag nog steeds om zijn pols.

"Dat komt omdat ik menselijk ben..." Zijn mond viel open van verbazing. "Je moet hier weg Xanto! De demonen zijn verdreen slechts een handjevol is nog op aarde...Je moet je verstoppen een tijdje onderduiken tot alles wat bedaard is, mensen zijn wraak aan het nemen. Als ze weten dat jij samenhulde met demonen jagen ze je op en doden ze je." zei ze haar blik werd angstig. haar tengere breekbare hand lag nog steeds om zijn pols. Lachend schudde hij haar hand van zijn pols. "Dus je bent een mens nu hé? Zwakkeling! Maar goed, ik zal met je mee gaan. Maar als je het waagt om me te verraden, ga je eraan." Hij ging de kamer binnen. "Maar eerst kleed ik me even om." Hij deed normale kleren aan en ging weer naar haar toe. Zijn ogen werden donkerder waardoor je op een afstand zou denken dat zijn ogen donkerbruin met een rode schijn waren. Dat deed hij altijd onbewust als hij zich moest schuilhouden af bij bepaalde emoties. "Oké, waar gaan we naartoe?" Opeens dacht hij aan Falvie, ze zal waarschijnlijk wel meegezogen zijn en hij zal haar nooit meer terug zien. Maar toch probeerde hij het even. Hij floot een laag deuntje en een duif kwam aangevlogen. Hij nam een briefje en schreef er op dat hun relatie voorbij was. Voorzichtig stak hij het in het omhulsel en bond het aan de poot vast. Hij fluisterde wat tegen de duif en gooide het dier daarna de lucht in. Als een wervelwind vertrok het dier naar Falvie. Xanto draaide zich weer naar Lira. "Oké, ik ben er klaar voor." Zuchtte hij.

Zijn mond viel open van verbazing. Lachend schudde hij haar hand van zijn pols. "Dus je bent een mens nu hé? Zwakkeling! Maar goed, ik zal met je mee gaan. Maar als je het waagt om me te verraden, ga je eraan." Hij ging de kamer binnen. Ze gromde en keek hem na. Mooi niet snotventje. dacht ze bij zichzelf maar ze hield haar mond. Ik hoef je niet te helpen weet je, dus hou die grote mond van je dicht xanto. Mopperde ze. "Maar eerst kleed ik me even om." Hij deed normale kleren aan en ging weer naar haar toe. "Oké, waar gaan we naartoe?" ze zag hoe hij een briefje schreef en aan een duif bond. Tss wat was hij nu weer aan het doen? Xanto draaide zich weer naar Lira. "Oké, ik ben er klaar voor." Zuchtte hij. Ze wenkte hem naar wat vroeger haar kantoor was. Ze trok aan een kandelaar waardoor er een geheime wand openging. Lira zei niets de hele weg niet ze had een fakkel bij zich zodat ze zagen in de kilometrs lange tunnels. Na een dik uur lopen kwamen ze bij een oude ladder uit. lira klom erop en zwikte een luik open. Ze stonden nu in de kelder van een hutje verscholen in het bos. Ze draaide zich naar hem om en keek hem even aan. Hier ben je veilig, trek niet teveel aandacht en ga voorlopig niet naar het dorp. er is hier voor een paar dagen eten en soms zal ik je wat komen brengen, als je gaat jagen blijf dan dicht in de buurt van dit huis waarschude ze hem voor ze haar ogen pijnlijk dichtkneep. Ja ze had pijn. haar halve levensenergie was weggerukt en moest herstelt worden.

"Ze wenkte hem naar wat vroeger haar kantoor was. Ze trok aan een kandelaar waardoor er een geheime wand openging. Lira zei niets de hele weg niet ze had een fakkel bij zich zodat ze zagen in de kilometrs lange tunnels. Na een dik uur lopen kwamen ze bij een oude ladder uit. lira klom erop en zwikte een luik open. Ze stonden nu in de kelder van een hutje verscholen in het bos. Ze draaide zich naar hem om en keek hem even aan. Hier ben je veilig, trek niet teveel aandacht en ga voorlopig niet naar het dorp. er is hier voor een paar dagen eten en soms zal ik je wat komen brengen, als je gaat jagen blijf dan dicht in de buurt van dit huis" Hij zag dat ze het moeilijk had vanwege de pijn. Heel even stond er medelijden op zijn gezicht. Hij legde zachtjes zijn warme hand op haar schouder. "Blijf nog even, ik wil niet alleen zijn, niet nu." Hij ging zo wat ongeveer tegen haar staan. Hij was kleiner, maar niet veel. "Het spijt me van gisteren, ik overdreef wat.."

Heel even stond er medelijden op zijn gezicht. Hij legde zachtjes zijn warme hand op haar schouder. "Blijf nog even, ik wil niet alleen zijn, niet nu." Hij ging zo wat ongeveer tegen haar staan. Hij was kleiner, maar niet veel. "Het spijt me van gisteren, ik overdreef wat.." Ze keek hem verbaasd aan. Was dit nu diezelfde jongen die haar een uur geleden nog had uitgelachen omdat ze een mens was? Verbazingwekkend was het niet? Ze aaide hem over zijn bol en toonde een scheve lach. Ik overdreef ook een beetje. ik hadd je niet zo mogen bemoederen. Zei ze rustig. Ze bleef hem aankijken. En misschien was ik ook wel een beetje jaloers Bekende ze met een kleine grijns. Ze deed een paar stappen bij hem vandaan en ze ging op het bed zitten. Wil je dat ik je ouders vertel waar je bent? ze maken zich vast zorgen. Zei ze zachtjes.

"Ik overdreef ook een beetje. ik hadd je niet zo mogen bemoederen." Hij grinnikte lichtjes. "En misschien was ik ook wel een beetje jaloers" Hij trok een wenkbrauw op. Jaloers? Zij? Maar ze was zijn nicht, oké, ze hadden gekust en hij flirte wat met haar, maar dat was vriendschappelijk. "Wil je dat ik je ouders vertel waar je bent? ze maken zich vast zorgen." Hij staarde voor zich uit. Zijn ouders... Hij was hen helemaal vergeten. "Ja, maar zeg dat als ze me komen zoeken, ik hen afmaak." Besloot hij. Hij wist dat hij dat nooit zou kunnen. "Of zeg gewoon dat ik veilig ben, dat is beter, het beste is dat niemand weet waar ik ben." Hij ging op een stoel zitten die op instorten stond.

Ze zag hoe verbaasd hij was en ze haalde haar schouders op. "Ik was bezeten en hebberig, verbaasd jaloezie je dan?" Het was een retorische vraag, een vraag die dus niet bedoeld was voor een antwoord op te geven. "Ja, maar zeg dat als ze me komen zoeken, ik hen afmaak." Besloot hij. Hij wist net zo goed als lira zelf dat hij dat nooit zou kunnen. Ja hij was soms een kwajongen en een boefje maar hij was niet slecht nee hij was hooguit een boefje maar geen pure evil wezen. "Of zeg gewoon dat ik veilig ben, dat is beter, het beste is dat niemand weet waar ik ben." Hij ging op een stoel zitten die op instorten stond. Lira knikte. Dan zal ik dat doen. Zei ze rustig. Fijn dat giing leuk worden. opa kiba was nu niet echt de persoon die er van hield als je dingen voor hem verborg. dat kon een pittig gesprek worden. Ik zou van die stoel gaan voor ie... maar het was al te laat het ding viel uit elkaar en xanto op de grond. ..uit elkaar valt... zei ze grinnikend.

"Dan zal ik dat doen. " Hij keek haar bedankend aan. "Ik zou van die stoel gaan voor ie..." maar het was al te laat het ding viel uit elkaar en xanto op de grond. "..uit elkaar valt... " Mopperend stond hij weer recht en ging naar Lira toe. Hij gaf haar een knuffel en plette haar zo wat. Grinnikent liet hij haar los. "Bedankt, mensje, dat je dit voor me wil doen." Hij zuchtte en nam een mantel die op tafel lag. Het was groengrijs, de perfecte camouflagekleur in een bos. Vervolgens ging hij tegen de muur op de grond zitten en zette de kap op. Je kon twee rode puntjes zien gloeien in de schaduw die over zijn gezicht geworpen werd.

Mopperend stond hij weer recht en ging naar Lira toe. Hij gaf haar een knuffel en plette haar zo wat. Grinnikent liet hij haar los. Rhie kreunde even, man die jongen was sterk. Het leek wel alsof ze ineens een centimeter platter was. "Bedankt, mensje, dat je dit voor me wil doen." Hij zuchtte en nam een mantel die op tafel lag. Daarvoor heb je familie zei ze met een kleine glimlach. Het was groengrijs, de perfecte camouflagekleur in een bos. Vervolgens ging hij tegen de muur op de grond zitten en zette de kap op. Je kon twee rode puntjes zien gloeien in de schaduw die over zijn gezicht geworpen werd. Lira keek naar hem met een opgetrokken wenkbrauw. Zeg fasion boy als je op de grond gaat blijven zitten blijft die mantel niet lang groen. Zei ze grinnikend voor ze naar de keuken liep om een kleine maaltijd te bereiden.