Angel‘s!?

Het was nog vroeg en hij was weer terug gekeert. Drake hd verzwegen wat hij in het dorp gedaan had, maar Cervius kon wel raden dat Drake zich stierlijk verveelde en had lopen klote voor de groep aanviel en voor de helft gedood was door sterrenschoten. Drake ws zins dien stiller geworden al bleef een gedachten afgeschermt vvoor de duivel. Had Razor misschien geen gelijk gehad om weg te gaan bij Satan, maardie vraag zou hij nooit durfde hij niet aan hem te gaan vragen! Drake had de taak geekregen om de dorpen die ze vernielt hadden te gaan bekijken of niemand terug was gegaan om zijn of haar woning weer op te bouwen? Drake slenterde tussen de boomstammen door, mar hij had zijn gedachten nog bij zijn missie nog over waat hij misschien aan zou kunnen treffen? Zijn pootval was bijna niet te horen want Drake wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben zodat hij weer terug kon gaan. De eerste ruwiene‘s van de half afgebrande woni gen staarde doods voor zich uit en Drake stapte rustig voort maar zo af en toe hoorde hij vleugelslagen! Drake wist niet wie hetv was maar hij voor alle zekerheid een huisje binnen en maakte daar gebruik van zijn shift. zijn oog viel op een mannen grtje en Drake spoot daar wat van op en liep naar buiten om zijn missie voort te zetten. Hij groef soms wat in het puin, maar vond dan niks. Drake kwam bij het pleintje voor iets zwaars hem op zijn schouders waardoor Drake door zijn benen zakte en vol voorover in het gruis terecht kwam. Hij probeerde oveeindc te komen, maar dat lukte Drake niet en hij probeerde te achterhalen wat he zo tegen de grond drukte, maar hij zag enkel iets grootst en wit‘s. Gelukkig had Satan hem en zijn broer beschermt in hun shift zodat de twee broers bijna niet te lezen waren kwa aura en hun hart.

(Melody en Cody)

Mel

Melody werd er gek van die invasies van demonen. Ja ze had de hulp van Razor nu wel maar dat was lang niet genoeg om die mormels weg te jagen. Ze had Cody bij zich samen vlogen ze door de lucht boven de vernielde dorpen. Het brak haar hart maar het maakte haar ook furieus. Haar licht schijnde nog feller dan de zon. Ze was bijna helemaal in haar astrale vorm de vorm waar ze haa rmenselijke lichaam oversteeg. Ze pikte vaag iets op een duistere energie en toen zag ze een man zijn geur was gecamoufleerd maar ze rook duidelijk de zwavelgeur. "Cody hou je klaar die man, dat wezen is iets verdachts." Riep ze naar haar zoon. Ze stortte zich als een roofvogel naar beneden en beukte drake tegen de grond ze heild hem een tijd plat tegen de grond gedrukt voor ze voor hem lande. Haar hoge grote vleugels dreigend achter haar rug haar licht helder schijnend. " Wat ben jij" Riep ze met een stem die donder leek te bevatten. Ja engelen waren schoonheden maar ze konden bloedlink zijn!

Ze waren hier een tijdje gebleven omdat zijn vader nog dingen moest regelen en zijn moeder zou hier blijven om tegen de demonen te vechten dit keer was Cody met haar mee, ze vlogen hoog en hij keek naarzijn moeder, ze gaf extra veel licht dan normaal en Cody zag haar gezicht, ze was verdrietig, heel erg verdrietig. hIj keek naar beneden en slikte, het hele dorp was vernietigt. Nog geen mens was hier gekomen o mzijn huis op te bouwen en dus vond hi jhet extra raar toen hij een jongen zag lopen "Cody hou je klaar die man, dat wezen is iets verdachts." Riep zijn moeder en beukte de jongen, Cody vloog ook naar beneden en lande vor de jongen en keek hem onderzoekend aan. " Wat ben jij" Riep ze met een stem die donder leek te bevatten. Cody keek nieuwsgierig, de geur leek heel normal en zijn aura ook maar hi jwist dat zijn moeder neit zomaar iemand beukte. Cody bleef staan kijken benieuwd nar wat die jongen ging zeggen.

Het gewicht ging van hem af en vroeg wat hij was. Drake werkte zich eerst op en klopte het gruis van zijn kleding. “Gewoon iemand die zijn spullen zoekt in deze puinhopen!“ zei Drake en wees even naar de vernielde huizen. Hij kon super goed liegen met een pokerface van heb ik jouw daar. Maar Drake wist donders goed dat hij beter niet kon liegen, maar hij was het zo gewent al had hij er nooit kwade bedoelingen mee. Er was ook een jjongere engel bij, vast in de leer? “Ik ruik vast niet best, aarr het is de enige manier om die beesten van van je lijf te houden. “ zei Drake wat rustiger en keek naar de engel die zo straalde dat Drake er hoofdpijn van begon te krijgen, of kwam dat van Satan af die hem konstand in de gaten hielt? Drake voelde zijjn aanweziheid stingen, maar kreeg nog pijngolven nog wat van hem te horen. Drake bleef naar de engel kijken, maar hielt zowel zijn ogen als zijn gezicht en houding neutraal.

Melody vertrouwde het niet hij mocht dan nog zo'n bekwame leugenaar zijn ze voelde het gewoon. Dat was het handige van een tweelingzus die demoon was je leerde hun trucjes snel doorzien. Melody's kaak verstrakte en ze ging ook beschermend voor cody staan. Ze nam een veer en streek er met haar hand over het werd in een bol van licht een sterrenschot. Melody keek hem met samengeknepen oogjes aan. "Als je dan toch zo menselijk bent maakt het je vast niet uit als ik dit sterrenschot even naar je schiet? Als je mens bent zal het geen pijn doen" Zei ze met een zoete glimlach maar haar ogen lachte niet mee die stonden doodserieus. "ik vraag het je nog eens, wat ben jij?" Vroeg ze nu nog killer. Ze kende de mensen die in deze dorpen hadden gewoond zij hadden nooit zo geroken hij rook naar mannen parfum maar de geur die eronder zat daar klopte iets niet mee.

Cody vertrouwde de aura van die jongen niet, er had iemand aan zitten frutselen dat kon hij zo voelen. hij keek toe heo de jongen opstond en het stof afklopte “Gewoon iemand die zijn spullen zoekt in deze puinhopen!“ zei Drake en wees even naar de vernielde huizen. Cody trok zijn wenkbrauwen op, Hij keek zijn moeder geërgerd aan toen ze beschermend voor hem ging staan, hoezo was ze altijd zo beschermend? Hij kon best zich zelf verdedigen. Hij zag dat zijn moeder haar veer nam en het tot een sterrenschot veranderde. Cody ging snel naast zijn meoder staan, hij moest gewoon zien hoe de jongen zou reageren. “Ik ruik vast niet best, aarr het is de enige manier om die beesten van van je lijf te houden. “ zei die jongen en Cody schudde zijn hoofd maar ze ier verder niks op. "Als je dan toch zo menselijk bent maakt het je vast niet uit als ik dit sterrenschot even naar je schiet? Als je mens bent zal het geen pijn doen" Zei ze met een zoete glimlach maar haar ogen lachte niet mee die stonden doodserieus. "ik vraag het je nog eens, wat ben jij?" Vroeg ze nu nog killer. Cody slikte en keek naar die jongen 'aan zijn aura is gefrutseld.' Zei hij zachtjes en keek de jongen recht in de ogen aan met zijn blauwe ogen.

Verdulleme ze geloofde hem niet! Drake zocht van binnen naar een uitweg, mar vond die zo snel niet. Er lagen overal grote brokstukken om er achter te kunnen schuilen, maar hoe lang zou hij dat uit kunnn houden, nu had hij niemand die Drake aan de kant kon duwen voor het sterrenschot dat de vrouwelijke engel maajte met een zoete glimlach. De stem van de jongen die weer naast zijn moeder ging staan klonk zacht en ze was even afgeleid net genoeg oor hem. Drame had geen zin om weer hier heen geztuurt te moeten worden! Snal dook hij weg achter een van de brokstukken en zocht een weg die hij in deze vorm kon afleggen anders zou hij veel te gemakkelijk te raken zijn! Dake zetten het op een lopen en dook net weg voor hij wat hoorde fluiten.“Verdorie. Heb ik weer!“ mopperde ghij en verdween tussen de huizen die of half afgebrand waren of zo vernielt door de grote van de demonen dat ze op instorten stonden! Drake was nu veel behendiger en leniger dan in zijn ware vorm, maar ook kleiner en een kleiner bewegend doelwit was moeilijker te raken. Opnieuw schoten de sterrenschoten om zijn oren net als toen hij Alina op zijn rug droeg zonder het te weten. Drake wilde het niet, maar de beelden van de hellewolven die toen naast hem rende kwam weer naar boven. Zijjn ademhaling werd daardoor jachtig en Satan had er kennelijk genoeg van. Toen de huizen net achter hem lagen stuurde deze zule grote pijn golven dat Drake niet meer wist welke kant hij uit moest! Hij greep naar zijn hoofd en kon geen stap meer zetten. “Niet weer!“ schreeuwde hij en kromp ineen van de pijn. Hij kon nu gemakkelijk geraakt worden! De stem van Satan droeg dit keer verder dan de gedachten van Drake alleen! ‘Ik heb ook niks aan jouw! Je bent nergens goed voor zelfs de simpelste opdrachten krijg jij nog niet eens uit gevoert!‘ sneerde Satan voor de pijn nog heviger werd. Drake kon de pijn niet langer ondrdrukken met kreunen alleen. “Kappen!“ schreeuwde Drake nog voor een harde pijnlijke kreet uit zijn keel kwam. Drake zag niks meer en verloor zijn bewustzijn! Hij zakte in elkaar en viel nog al hard met zijn hoofd tegen de vlakte. Het enige wat hij nog hoorde waren doffe klanken.

Ze keek naar Cody ja ze wist dat hij niet beschermd wilde worden maar hij was en bleef haar kleine jongen. Ze zag hoe de demoon op de vlucht sloeg ze had bijna gevloekt en ze vloog omhoog ze schoot een paar keer maar ze mistte hem. Hij was moeilijk te volgen en ze dacht hem kwijt te zijn toen ze ineens een schreeuw hoorde en hem iets later bewusteloos vond. Daar zat de duivel waarschijnlijk achter. Ze kon hem nu makkelijk neer schieten maar ze kon het niet ze had ergens medelijden met dit wezen. ze hield het sterrenschot op haar rug gebonden en ze hurkte bij hem neer Met haa rhelende handen ging ze over hem heen en ze liet haar handen op zijn slapen rusten het hemelse licht gloeide terwijl ze hem heelde. Ze zag Cody aankomen en ze gaf hem het sterrenschot en de zilveren boog. "Als hij gevaarlijk word schiet je maar niet eerder begrepen." Zei mel streng.

Hij zag hoe de man vluchte nen zijn moeder probeerde te schieten maar ze miste steeds, Cody vloog omhoog en zocht naar de jongen man maar zag hem niet meer, hij voelde zich nutteloos, door dat hi jzijn moeder had afgeleid was die hem gesmeerd en dat vond hij helemaal niet leuk . Toen hij een kreet hoorde vloog hij er naar toe en zijn moeder was er eerder, hij lande en rende naar zijn meoder die hem de boog en de sterrenschot gaf, Cody nam ze aan. "Als hij gevaarlijk word schiet je maar niet eerder begrepen." Zei mel streng. Cody slikte en knikte en legde het sterrenschot in de boog en stond klaar o mte schieten.

Complete duisternis, maar stil was anders. Drake was alleen met duizende en duizende stemmen die hem vervloekte of boze woorden naar zijn hoofd slingerde. Drake legde zijn handen over zijn oren en probeerd zichzelf voor al deze tiranie te beschermen, maar het lukte niet! De ene stem was nog erger dan de andere en Drake schreeuwde het uit. Hij wilde stilte om zich heen hij wilde lol maken en niet dat doen wat hem op gedragen werd. Drake wilde niet doden, slopen of dingen plat branden. Hij ad eens iets gezien wat niet doods was. De aarde zat vol leven en daar moest hij aan mee helpen om het te slopen? Drake hoorde dat de stemmen ineens verdwenen en keek verbasd op. Dit was nog nooit gebeurd! Hemelswit licht als slierten dreven op hem af en even werd Drake er bang voor, maar zijn grote nieuwschierigheid drukte de angst weg en hij liep stapje voor stapje naar de knonkelende slierten toe. Hij strekte zijn arm ernaar uit. met zijn vingers vode hij eraan. zacht en warm tegelijk en het vervulde hem. Drake wist niet wat het was, maar het ontn hem van alle pijn die hij gevoelt had. Langzaam aan verdwenen de slierten en was hij weer alleen. Zijn bewusteloosheid loste langzaam op en Drake werd wakker. Zachtjes kreunde hij niet wetend waardoor die slierten bij hem gekomen waren nog wist hij wie dat gedan hand. Toch was zijn energie op zo‘n laag pitje dat het even duurde voor hhij recht zat. Toen hij zijn blik op richten zag hij de twee engelen van eerder, maar waarom hadden ze niet geschoten? Dit kkeer kreeg hij het niet voor elkaar om zijn gezicht in de plooi te houden en keek beide vragend aan. De herinnering aan de ngel aanval van eerder liet hem denken weer onder het stof te zitten wat niet zo was. Drake letten niet meer op hen en trok zo sne hij kon zijn jack uit en smeet het ding van zich af, waarna hij opnieuw wild door zijn haren wreef. “Gatver, gatver!“ was alles wat hij in die bewegingen zei. Drake was niet de idiaale demon zoals graag in de hels gezien werd wat zelfs van de jongste onder hen verwacht werd. Was Drake eerder speels, ondeugend en veel te naif in de meeste dingen die ij niet serieus nam. Daarom reageerde hij op de meeste dingen ook heel anders. Iedere andere demon zou zichzelf niet heben afgestoft zoals hij nu deed of door een oude herinniring zich gek laten maken. Buiten de andere demonen was hij jist een bastaart zoals ze dat noemde ookal was hij een vol bloed demon. Drake zijn ziel was net zo als dat je van een jong kid verwachten die een volwassenen moest doden onder dwang. Drake kroop ineen met gejaagde ademhaling in de hoop dat het over zou gaan. Wat er van hem ook gevraagd werd deed hij gewoon, maar bleef er te lang mee zitten. “Waarom? Waarom kan het niet anders?“ mopelde Drake zacht totaal niet op zijn omgeving lettent. Dat Drake zich voor schut zetten als demon zijnde kon hem gestolen worden. Drake wilde er niet meer aan mee werken dit was comete zelfmoord!

Na een tijd werd hij wakker en hij keek hen vragend aan voor hij ineens als een halve gare begon rond te huppelen en met zijn jack te slaan. Melody keek met een opgetrokken wenkbrauw naar het hele gebeuren. Had hij soms een hersenschudding? Melody wist het niet. De demoon ging al gauw zitten en begon vanalles te mompelen. Melody stond weer op en ging voor hem staan. Ze strekte haar vleugel even uit en ze tikte hem tegen zijn schouder om zijn aandacht te trekken. Jij, zoon van satan...Wat is er in godsnaam loos met je?" Vroeg ze bedenkelijk. Het lag in een engel zijn aard om wezens in nood te hlepen en vreemd genoeg voelde het alsof hij hulp nodig had. Hoe vreemd het ook mocht klinken.

Drake voelde dat hij op zijn schouder getilt werd en de herinnering aan die vreselijke dag vervaagde, maar Alina‘s stem hoorde hij niet eerder die van de engel die eerder gevraagd had wat hij was. Hij had eigenlijk geen zin om op haar te reageren, maar toen hoorde hij Alina‘s woorden weer. ‘Waarom stopte hij er niet mee?‘ Drake schudden zijn hoofd hij wist zeker dat Satan dan kwaad zou worden want zijn woede was erg groot geweest toenRazor hem verliet! “Alles. Alles is nooit goed, of gaat nooit zoals hij wil.“ zei Drake en voelde de aanwezigheid van hem weer. Drake kreeg alleen dat als waarschuwing voor nieuwe sterkere pijn golven door zijn hoofd schoten. Drake sloeg zijn armen om zijn hoofd en kreunde luider dan hij normaal deed. “Hou op, hou op! Ik weet het nu wel!“ Riep Drake voor er een hardere golf door zijn hoofd bonkte. Drake zakte voorover zodat zijn ellebogen in het gras zaten. “Hou op!“ schreeuwde hij luid, maar de pijn bleef. Voor het eerst kwamen tranen van pijn uit zijn dicht geknepen ogen die zeer heet waren, zo heet zelfs dat ieder ander zich er aan zou verbranden. Toen de pijn eindelijk op hielt zuchten Drake diep. “verraad of niet ik kap ermee. Ik heb hier schoon genoeg van!“ gromde Drake met een zwaar dreigende toon in zijn stem, maar hij bleef zitten zoals hij zat.

Die gozer was echt raar! HIj begon als gek rond te huppelen en sloeg steeds tegen zijn jas als of er gif op zat die hi jer uit wilde halen, toen ging die zitten en begon die gozer rond de schreeuwen, hij voelde dat die jongen hulp nodig had en liet zijn boog zakken en liep achter zijn moeder aan, die vroeg wat er met hem aan de hand was maar Cody voeled aan zijn aura dat hi jheel ver weg was. en daarna begon die gozer weer te schreeuwen, het leek als of hij pijn had en Cody keek er aandachtig naar en zette toen een stap naar voren, legde zijn hand op de jongens schouder en onbewust stuurde hij hem rustig energie, hij liet zijn hoofdpijn verdwijnen en Cody begon nog meer licht te geven terwijl hij dat deed.

Drake voelde een hand op zijn schouder en voelde de pijn langzaam aan weg trekken, maar Satan was geheel niet blij met zijn uit spraak en verlet Drake grommmend voor zijn schreeuw door zijn gedachten nog een keer op klonk. Drake kromp ongewilt ineen en opende zijn ogen en zag achter de twee engelen zwarte mist op komen zetten. “Oh nee niet goed, hele maal niet goed!“ zei hij en duwde zichzelf zo snel als zijn verzwakte lichaam het toe liet recht, maar terug shiften naar zijn oorspronkelijke vorm ging niet die werd door Satan geblokkeert. Twee stellen rode ogen keken vanuit de duistere nevel naar hen de ene hooger dan de andere. Drake had de hellewolf van Satan als een gefopt en diens tanden al eerder in zijn hals gevoelt en hij was niet van plan om die nog eens te moeten voelen. Wankele passen maakte hij achtruit toen de ogen van Satan zich vernauwde. ‘Je was al een nietsnut, maar als je zo gaat beginnen zal ik je broer moeten mededelen dat je dood beter af bent! Grijp hem!‘ snauwde Satan luid en zijn stem donderde over het terrein tussen hen en de nevel. De wolf was zijn persoonlijke huisdier en ging nooit tegen de bevelen van de duivel in. Drake werd nu echt bang, maar hij kon nergens heen de bomen stonden te ver weg om in te kunnen klimmen als zijn lichaam dat nog toe liet? Drake‘s ogen werden opslag zilver en de gloed verspreiden zich. Hij kon niet anders dan zijn gave te gebruiken en zetten dit keer alles op alles, maar geen enkele andere demon was vatbaar voor zijn kunnen en de wolf van Satan kon dus gemakkelijk tegen ziijn poging. Drake beschermde zijn keel door zijn rechterarm op te tillen door de wolf op hem afsprongen zijn tanden in Drake‘s arm boorde. Drake schreeuwde het uit van de pijn en voelde de klauwen van de wolf lang de rechterkant van zijn gezicht gaan waar deze een bloederige wond trok. Drake werd omgeduwt door diens gewicht en stopte het gebruik van zijn gaven en zetten alle rsterende energie in het afweren van de demon die hem moest doden. De wolf gromde dreigend en keek recht in zijn ogen. Drake zag totaal geen genade in deze ogen en zijn arm werd wild heen en weer geschud toen de wolf probeerde zijn verdedeging te breken. Deze was twee keer zo groot als zijn broer, maar ook twee keer zo sterk. Drake deed zijn best, maar zou het onderspit delven als hij niet snel hulp zou krijgen!!!

Ja dit was de vreemste demoon die ze ooit gezien had. Hij was anders hij leek meer op een kwajongen dan een wezen van puur kwaad. En zijn pijn die werd veroorzaakt door de duivel ze kon de duistere energie voelen. Cody ging dichter naar de jongen toe en legde zijn handen op zijn hoofd ze was trots op haar zoon hij stuurde goede energie om de invloed van de duivel zwakker te maken. Ineens dook de demoon jongen achteruit ze zag hoe groot zijn ogen werden en nog geen minuut later werd hij aangevallen door een schaduw demoon wlf. Het huisdier van de duivel! Ja de jongen deed zijn best maar hij kon onmogelijk winnen. Ze keek naar haar zoon zijn vleugels waren sterk genoeg om iemand te dragen. Melody aarzelde geen seconde en trof de schaduwwolf met de volle kracht van haar vleugel. het beest werd achteruit geslingerd. "Cody neem hem mee naar de bergen verstop je in een grot ik kom er zo aan!" Schreeuwde ze. Ze keerde haar rug naar cody en drake toe en richtte haar aandacht op de schuimbekkende wolf. ja het beest was sterk maar ze kon het terug drijven. Melody oversteeg haar menselijke lichaam en kwam in haar pure engelvorm naar voren. gewone mensen konden er neit naar kijken ze zouden opgaan in een zee van vlammen bij het zien van een engels ware vorm. Melody was net als elke engel nog prachtiger in zijn pure vorm een 2 meter grote menselijke gedaante gemaakt uit licht en goedheid met de meest majestieuze vleugels. de wolf vloog o haar af duwde haar op de grond hij gromde en melody deed het zelfde ze rolde over de grond en Melody kreeg een paar keer de stekende pijn vzan tanden of klauwen op zich. Maar uiteindelijk wist ze het beest terug te drijven naar de hel. Ze vloog in haar pure vorm naar de grot waar ze cody naartoe gestuurd had. Ze werd weer menselijk zonder vleugels en ze strompelde de grot in. Ja dat beest was sterk geweest. Melody had een diepe wond bij haar heup waar ze haar hand tegen drukte. Haar licht flakkerde ze ging dchter naar Cody en Drake toe en zakte door haar benen vlak bij de jongens. Ze hees zichzelf tegen de rotswand omhoog tot ze zat en ze keek Drake strak aan. Je bent me wat uitleg verschuldigd. Zei ze kalm.

Het voelde goed om het goede energie naar hem te sturen maar toen de jongen naar achter dook trok Cody snel zijn hand terug en keek even verward naar Die jongen die grote ogen van angst op zette, Cody draaide zijn lichaam voor de helft o mte kijken waar hij naar keek en het was maar net optijd want een grote schaduw wolf viel de jongen aan. De jonge ndeed zijn best o mzijn keel te beschermen en Cody voelde paniek in hem oplaaien en hij keek geschrokken toen zijn moeder de wolf aanvvile en het beest naar achter slingerde. "Cody neem hem mee naar de bergen verstop je in een grot ik kom er zo aan!" Schreeuwde ze. Ze keerde haar rug naar cody en drake toe en richtte haar aandacht op de schuimbekkende wolf. Cody slikte maar knikte toch ne rende naar de jongen, pakte de jongen beet en spande zijn vleugels aan, het was zwaarder dan normaal en zijn vleugels hadden in het begin moeite mee daarom vlogen ze zo laag maar toe nze aan een extra lichaam gewend waren begonnen ze op te stijgen. Toen ze eindelijk bi jhet grot aankwamen zette hij de jongen hardhandig neer en lande zelf ook en leunde tegen de muur, na een tijdje zwijgend in het grot te blijven hoorde hij de vleugels van zijn moeder en rende naar het begin waar hi jzijn moeder zag, ze zag er niet best uit met een enorme jaap op haar heup waar ze een hand tegen drukte, hij bezat jammer genoeg geen helende krachten. HIj bleef bezorgd kijken hoe zijn moeder door haar voeten zakte, ze hees zich zelf omhoog tegen de rotswand tot ze zat. Hij ging bezorgd naast haar zitten en haalde haar hand weg om haar wond te bekijken. Je bent me wat uitleg verschuldigd. Zei zijn moeder kalm terwijl ze strak naar die jongen keek. 'eehmm mam? heeft die wolf gif gebruikt?' vroeg hij twijvelend, haar wond zag er nauw niet echt prettig uit, sommige stukken vlees waren zwart.

Ze keek naar Cody die kennelijk nogal bezorgd was. "Nee schat maar hij heeft wel mijn huid hier en daar verschroeit." Zei ze rustig. Ze aaide hem even over zijn wang. Maak je maar geen zorgen Cody het komt wel goed, maar niets tegen je vader zeggen je weet hoe overbezorgd hij kan zijn. Dat laatste zei ze wat strenger. Ze beet haar tanden op elkaar toen ze wat ging verzitten. Jongens dat deed pijn zeg. niet gedacht dat een wolf zo'n scherpe tanden en klauwen kon hebben. Melody verbeet de meeste pijn omdat ze Cody niet bang wilde maken. Ik voel me echt prima Cody. Maar jij? Jij bent toch nergens gewond geraakt hè? Ze keek hem onderzoekend aan.

"Nee schat maar hij heeft wel mijn huid hier en daar verschroeit." Zei ze rustig. Ze aaide hem even over zijn wang. Maak je maar geen zorgen Cody het komt wel goed, maar niets tegen je vader zeggen je weet hoe overbezorgd hij kan zijn. Dat laatste zei ze wat strenger. Cody knikte, ja hun vader kon overbezorgd raken als er iets met hem of zijn moeder gebeurde. Hij voelde aan haar aura dat het ontzettend pijn deed, hij bleef haar nogsteeds bezorgd aankijken. Ik voel me echt prima Cody. Maar jij? Jij bent toch nergens gewond geraakt hè? Ze keek hem onderzoekend aan. Cody schudde zijn hoofd 'nee, mijn vleugels zijn niet echt gewend om zo een last te dragen maar verder gaat alles goed.' Zei hij en glimlachte lichtjes zodat ze wist dat alles goed met hem ging. Hij wou niet dat zijn moeder te bezorgd werd, daar hield hij niet van zoals hi jer neit van hield dat zijn moeder hem steeds probeerde te beschermen.

Drake probeerde de wolf zich af te duwen, maar dat lukte niet. Toen zijn aanvaller werd weg geslagen brak zijn arm door de onverwachte beweging en Drake verbeet een kreet van pijn. Een stel handen grepen hem vast en hij steeg samen met de jongere engel de lucht in. Drake was geen vliegend schepsel en kneep zijn ogen dicht om de aarde onder zich niet te hoeven zien. in de tussen tijd dat ze vlogen bedacht Satan een sluw plannetje en fluisterde Drake in wat hij moest doen. Drake was nog steeds bang en verwart, maar stemde met het voorstel in. Toen ze bij een grot aan kwamen landen Drake hard handig op de rotsvloer en ving zich op met zijn goede arm. Drake kroop zo ver mogelijk weg van de engel tegen de rotswand en hielt zijn gebroken arm tegen zich aan. Na een tijdje kwam ook de oude engel binnen en zei dat ze uitleg wilde. “Wat valt er uit te leggen, je hebt het toch gezien!“ zijn stem bibberde vreselijk en Drake weigerde hen aan te kijkenn. “Ik had hier nooit willen komen. Het enige wat ze willen is vernielen en doden! Dat zijn dingendie ik niet kan omdat ik er geen plezier aan beleec zoals de andere... Ik heb nog nooit een mens of shifter gedood en ik ga er ook niet aan beginnen ze kunnen de pot op!“ riep Drake op het laatste en voelde een pijnlijke steek door zijn arm schieten omdat hij zich wat rechter h willen op stellen, maar kroop door de pijn juist weer ineen. Drake wilde graag naar het leventje dat hij had voor hij naar Doole werd geztuurt, geen zongen en net zo veel katten kwaad uit halen als hij wilde. “Ik wil gewoon dat het stopt dat ik vrij van zijn tiranie kan leven zonder steeds naar hem te hoeven luisteren nog dat hij die pijngolven door min kop kan jagen...“ dit keer zei Drake het zachter, maar hij meende wat ie zei. Drake wilde niet langer meer onder invloed van Satan staan!

Melody was opgelucht dat Cody oké was en ze luisterde behoedzaam naar de demoon. Ze hield hem scherp in de gaten en ze merkte dat zijn arm gewond was. Langzaam en wankel stond ze op ze hurkte voor hem neer en legde haar hand op zijn arm ze gebruikte haar energie om hem te helen en het kleine beetje energie dat ze nog over had gerbruikte ze om haar eigen wond minder erg te maken. Ze zuchtte even en liet haar vingers opp haar slapen rusten. We kunnen je helpen...Net als we bij Aculard gedaan hebben. Maar er is een prijs voor verlossing. Je kan nooit meer terug keren naar waar je vandaan kwam. Zei Melody rustig haar bijna witte ogen op Drake gericht. We zullen je bescherming bieden tegen je soortgenoten...Je naar een veilige plek brengen. Zei ze rustig. Waar ging het toch allemaal naaartoe? Dat ze nu zelfs al demonen ging helpen. Maar zo zat Melody in elkaar, zo zat een engel in elkaar ze waren barmhartige en behulpzame wezens. Ze haalde een medaillon naar boven dat ze ook aan ily had gegeven. Ze hield eht hem voor. Hier, als je deze draagt zal de duivel niet meer geestelijk bij je kunnen binnendringen Sprak ze formeel voor ze zich naar Cody omdraaide en hem nog even met een bezorgde blik aankeek.

Cody luisterde naar de demon en trok zijn wenkbrauwen op toen hij nog is zijn aura scende, die aura beviel hem helemaal niet maar hij hield zijn mond en keek toe heo zijn moeder haar energie gebruikte om zijn arm te helen en haar wond minder erg te maken. Ze zuchtte even en liet haar vingers opp haar slapen rusten. We kunnen je helpen...Net als we bij Aculard gedaan hebben. Maar er is een prijs voor verlossing. Je kan nooit meer terug keren naar waar je vandaan kwam. Zei Melody rustig haar bijna witte ogen op Drake gericht. We zullen je bescherming bieden tegen je soortgenoten...Je naar een veilige plek brengen. Zei ze rustig. Hij keek vragend naar zijn moeder waarom deed ze dit, zag ze zijn aura dan niet? Ze gaf he mgewoon een medaillon die hem zou beschermen! Hier, als je deze draagt zal de duivel niet meer geestelijk bij je kunnen binnendringen, Hij bleef naar de demon kijken, hij vond het helemaal niks dat ze die madailon gaf aan hem. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en naar weer naar zijn moeder nog steeds met een neit begrijpend blik.

De engel heelde zijn arm wat vreselijk jeukte, maar hij was haar dankbaar. “Dat had ik al eerder gedacht, maar het was toch al nooit een pretje om daar te zijn.“ Zei Drake voor hij het medaloin aan nam en om deed. Het voelde koel aan op zijn ttoch al bleke hhuid en een zekere verlichting die een zware last van hem af haalde. “Bedankt voor je hulp, maar ik zoek liever mijn eigen weg. Er is weligt iemand die me helpen wil tenzij ik haar diep gekwets heb over het voorstel dat ze deed?“ Drake was niet eentje die snel hulp inschakelde, maar misschien dat Alina hem toch nog helpen wilde?

Mel
(internet doet irri dus ik ga het niet riskeren om van acc te veranderen)

Ze zag dat Cody haa niet begrijpend aankeek. Ja voor hem was dit nog nieuw. Ze wist dat zijn aura er niet goed uitzag maar dat had Cassels aura ook niet gedaaan. In gedachten sprak ze tot cody "maak je geen zorgen soms moet je naar je hart luisteren niet naar aura's" Zei ze kalm. Melody glimlachte lichtjes naar Drake. De aarde zal je bevallen geloof me en ik zorg wel dat de andere niet meer op je schieten Zei Melody met een kleine glimlach. Ze knikte bij zijn woorden en legde even een hand op zijn schouder. Klaar blijkelijk heb je dus al vrienden gemaakt hier Zei ze op een toon die haast trots klonk. ze keek even met een lichte frons toen ze de rest van zijn zin hoorde. Gekwetst? Dat was niet zo goed. Ze keek hem geruststellend aan. Maak je geen zorgen mensen blijven nooit lang boos. Zei ze met een vriendelijkheid die haast moederlijk was.

Drake hoorde wat ze zei. Ja hij was beter in vriende make dan er eentje te doden ook haar toon was anders dan dat ze eerder ermee had gesproken. Even flitste zijn ogen zilver op zoals zo vaak als hij zich af vroeg wat ze bedoelde. Drake stond op en strekte even zijn pas geheeld arm. Hij was net zo aks voor hij ebroken was. “Bedankt, maar ik ga nu liever als jullie het niet erg vinden, want geloof het of niet ik begin trek te krigen.“ iets vanzijn oorspronkelijke vrolijkheid kwam langzaam weer terug. Hij kon het niet helpen, maar hij was nu eenmaal een joker die van veel lol trappen hielt en alsof zijn woorden niet genoeg waren romelde een luid gegrom van zin maag door de grot heen. Drake moest altijd lachen als dat gebeurde, gewoon omdat hij het een frappig geluid vond.

Ze zag dat hij haar niet volledig begreep maar ze liet het maar zo ze was te uitgeput om alles nog te kunnen verklaren. En soms was het beter om ze de dingen zelf uit te laten zoeken. Ze knikte toen hij zei dat hij nu graag wegwilde en zijn maag dat luid begon te protesteren. Ze gooide hem een zakje met goudstukken toe. "neem die maar mee dan hoef je geen eten te stelen." Zei ze met een kleine grijns. "Er is een mekkelijk te volgen bergpad hier. Ik wil je wel brengen maar mijn vleugels zijn nogal tamelijk hard gepluimd. " Bekende ze met een schaapachtige grijns. Ze keek naar Cody en ze nam zijn hand. "wij kunnen ook beter gaan lieverdje voor je vader naar ons komt zoeken." Zei ze met een liefdevolle glimlach. "Veel geluk" zei ze nog tegen Drake.