The smell of death

Etricus deed wat hij vroeg en draaide zijn rug naar hem om. Razor draaide zijn hand zodat de rug van zijn hand richting het teken op Etricus zijn rug gericht was. Zoals Razor al vermoeden begon het teken te branden. Etricus gromde en draaide zich om, waarna hij vroeg wat Razor gedaan had. "Zoals ik gedacht had, je draagd het duivelsmerk op je rug, daarom weten de demonen ook steeds waar ze je kunnen vinden!" zei Razor en hoorde ook het geluid op het dak. "Als je er vanaf wilt zul je toch een engel om hulp moeten vragen. Ze zullen er misschien eerst op tegen zijn, maar als ik iemand uit de klauwen van Satan kan krijgen doe ik dat zonder omwegen! Ik kan je alleen raad geven en helpen de demonen te verslaan, maar om het duivelsmerk te breken moet je echt een engel hebben!" voegde Razor eraantoe alsof hij niks gehoort had, maar trok wel zijn wapen alvast.

Dus dat is de redenen dat ze me elke keer vinden Dacht Etricus grimmig. Razor trok zijn wapen zwijgend, en Etricus deed het zelfde. Hij nam een paar kogels van zijn riem, en deed die in het magazijntje van zijn Revolver. Hij gebruikte nu geen vuurkogels omdat het huis grotendeels uit hout bestond. De vuurkogels met kruid had hij met zijn broer ontworpen. Zodra de hulst om de kogel er af vloog bij het schot activeerde het kruid zich, dat enkele seconden later ontplofte. Sommige demonen kon je namelijk alleen maar doden met dat soort kogels, en sommige bijna helemaal niet. Terwijl het geschuifel stopte keek Etricus kort naar Razor, en stapte iets naar achter, tot hij in het midden van de kamer stond, naast het paard dat nogsteeds in een diepe slaap was. Het geschuifel begon weer, en Etricus loste twee schoten op de plek. Enkele seconde later hoorde hij een plof buiten, en liep naar een raamloze venster in de muur. Zodra hij zich er uit uit boog wikkelde zich iets om zijn nog ontblote bovenlichaam. Het voelde slijmerig, maar voor hij het wist werd hij het Venster uit getrokken. Een grote hagedis achtige demon greep hem vast in zijn klauw na Etricus van zijn tong afgewikkeld te hebben. Met een krachtige sprong van zijn achterpoten lande hij weer op het dak van het huis, dat zijn gewicht van zeker een paar ton nog net kon dragen. De Demon was zich er echter niet van bewust dat Etricus een pistool vast had, en na zijn magazijn leeg te hebben geschoten in de maag liet het wezen hem piepend los. Etricus rolde van het schuine dak af en lande met een plof op de grond. Het wezen sprong over de daken weg, een flink bloedspoor achter latend. Etricus stond op, mopperend naar binnen lopend. 'Ik ken iemand die dat verdoemde teken kan verzegelen. Het is een Aardheks, genaamd Ariadne. Ze woont hier op twee dagen reizen vandaan, vlakbij een dorpje. Ze houd zich voornamelijk bezig met rituelen en de evolutie van de Shifters.' Zei Etricus, en stopte zijn Revolver weeg weg en deed zijn blouse weer aan. Het getintel op zijn handpalmen was weg, maar iets zei hem dat hij terug kwam, met meer. 'Je mag mee als je wilt, het is een interresant persoon' Vervolgde hij, zijn pantser weer om gespend.

Etricus keek hem even aan toen het geluid stopte, maar zodra hij naar het midden van de kamer liep klonk het geschuifel opnieuw, maar voor Razor kon schieten schoot Etricus al. Daarna stopte het en Etricus liep naar het raam en werd eruit getrokken met een lange slijmerige tong. Het ging best snel, want na een sprong klonken er schoten een gepiep en een plof voor Etricus weer naar binnen kwam en zich aan kleden. Ook begon hij over een aardeheks. Razor had nog nooit van deze vrouw gehoort, maar wilde haar wel ontmoeten. "Je maakt me nieuwschierig!" zei Razor en stak zijn wapen weg voor hij het paard een duw gaf en het dier sloom met zijn ogen knipperde voor het opstond. "Zullen we maar meteen vertrekken, maar eerst een vers paard bezorgen, deze zal nog geen kwart mijl op volle snelheid halen." zijn stem klonk geamuseert en zijn rijdier liep traag achter hem aan naar buiten, waar Razor het zadel weer op deed en op stapte waarna hij wachten op Etricus.

Etricus was wat geërgerd over het fijt dat hij alsmaar met wezens in aanraking kwam die hij niet kende. Een soort als die Demon had hij nog niet eerder gezien, of over gehoord. Als Etricus zijn pistool niet had gehad of Razor er misschien niet was geweest had de Demon hem mee door de portal naar de onderwereld gesleurd. 'Aye' Mompelde Etricus nadat Razor hem gezegd te hebben een nieuwe paard te moeten halen. Hij liep hem achterna, zijn Revolver herladend, dit keer met vuurkogels. Hij liep naar de stal, en stopte de geladen Revolver weer weg. Zijn paard keek hem nieuwschierig aan vanuit het bovenluik. Etricus klopte het dier kort op de hals, en deed de onderdeur open om het paard er uit te halen, die hij aan de teugels mee voerde richting Razor, waar hij de gespjes op zijn arm en scheenbeschermers nog wat strakker trok. Een bloedspoor liep verderop over de straat heen, en de stinkende geur van het monster hing nog in de lucht. 'Ik heb nog nooit een hagedis achtige demon gezien' Zei Etricus fronsend terwijl hij op stapte. 'Misschien weet Ariadne er meer over. Ik denk dat je haar wel mag, maar noem haar nooit een heks, al is ze dat wel. En let ook niet op haar vreemde huisdieren..' Vervolgde hij, grijnzend bij het laatste. Razor zou er zelf wel achter komen met wat hij bedoelde.

Etricus nam zijn paard uit de schuur en zei dat hij nog nooit zulke demonen had gezien. Ook waarschuwde hij Razor lichterlijk voor deze Ariadne hij begreep niet helemaal waarom, maar geen enkele vrouw wilde heks genoemt worden? Hij wachten tot Etricus in het zadel zat voor ze op weg gingen. Zijn paard kon nog net in een slome draf tot aangespoort worden tot ze bij de boerderij van hermes aankwamen. De boer fokte paarden voor reiziger en Razor bracht hem soms mooie exemplaren, maar deze keer niet omdat hij Etricus wat had geholpen met Zijn vampirisme.Razor onderhandelden even tot de boer in gaf en hem een ander paard gaf. Razor verwisselde het tuig voor hij naar Etricus knikte dat hij de weg kon leidennaar waar die heks Ariadne woonde. Ondertussen hielt Razor zijn oren en ogen goed open.

Razor reed samen met Etricus zwijgend naar een boerderij, waar de geur van paarden sterk in de lucht hing. De boer kwam naar buiten, terwijl Etricus op een afstandje bleef wachten. Er werd een grote staldeur open getrokken, en paarden binnen staken hun hoofden buiten hun stallen. Na wat overleg nam de boer het paard van Razor mee, en kwam terug met een frisser dier. Na het tuig verwisseld te hebben steeg Razor op, en knikte richting Etricus, die de straat uit reed. De boerderij lag bij een groot landschap, met achterin het grote bos en wildernis. 'Ik heb nog wel wat eten over voor onderweg. Veel tijd hebben we denk ik ook niet om meerdere spullen te kopen. Sommige demonen zijn me eens achterna een dorp in gerend, dus sommige zullen er ook niet voor terug dijnzen het ook in de stad te doen.' Gromde Etricus met een grimmige blik, en dreef zijn paard aan in een draf. Op het platteland konden ze hun paarden warm rijden, anders konden ze net als bij mensen een spier verrekken, en dat zou nu niet goed uit komen. Als ze in het bos waren konden ze weer gaan racen, waar de demonen achter elk struikgewas konden zitten. 'Bedankt dat je mee gaat.' Zei Etricus. Hij was inmiddels wel gewend alleen te zijn, maar soms miste hij iemand om mee te praten, vooral als het van die onzinnige mannenpraatjes waren. En nu hij wist waardoor de Demonen achter hem aan zaten was het ook prettige iemand bij zich te hebben die zijn wapens goed kon hanteren en veel van de Demonen wist. 'Maar weet je vriendin dat je weg gaat? Als het een beetje tegen zit kan het bijna een week duren voor we terug zijn.' Vervolgde hij. Etricus wist dat de meeste vrouwen er soms niet van hielden als hun man onverwachts lang weg bleef. Hijzelf had door zijn werk niet echt tijd gehad voor een vriendin. En misschien was het ook wel omdat hij soms, ondanks dat hij vrij bedreven was in zijn werk, niet snel op vrouwen af durfde te stappen!

Toen Etricus de straat uit reed begon hij over privant en Razor grijnsde breed. "Waar dieren zijn is genoeg te halen, dus maak je daar maar geen zorgen over." zei Razor en luisterde naar wat Etricus verder zei. "Ach ik ben wel in voor een stukje reizen vooral om wat demonen neer te halen!" lachte hij op het laatste en hij wist dat Satan dit niet leuk zou vinden om te horen, maar daar had Razor maling aan en reed naast Etricus tot deze erover begon dat het wel een week kon duren voor ze terug waren. "Etricus kan jij je die bloodhunter van een paar uur terug nog herinneren?" vroeg Razor vriendelijk bijna poeslief zelfs, maar zijn grijns verried waar hij op uit was en die werd nog breder. "Daar zit ik zowiezo al een week na tot het juiste moment en Lily weet dat ik een prooi nooit uit het oog verlies! Dus ze zal denken dat ik nog langer achter hem aan zit zoniet dat er demonen er tussen gekomen zijn. Ze is een lieve meid, maar ze weet hoe ik in elkaar steek al voor satan me verandert had." legde Razor lichtjes uit en zijn gezicht werd even serieus, maar er verscheen al snel weer een vrolijke grijns op zijn lippen. "Het enige waar ik me over druk hoef te maken is dat ze niet moeten gaan denken dat ik je huisdier ben!" gromde hij even dreigend vooral het woord huisdier had Razor een gruwelijke hekel aan! Zijn blik achter zijn bril verharde en het paard waar hij op reed voelde zijn woede en zwiepte onrustig met zijn hoofd. Razor suste het met een paar fluisterende woorden waardoor ook hij weer rustig werd. "Maar goed dat is een zorg voor later, nu is het belangrijk dat jij uit de vingers van Lucifer blijft!" zijn scherpe kille ondertoon was weer terug en zechadden inmiddels de bosrand bereikt.

Rustig draafden ze door over het zandpad, en Etricus merkte dat Razor zijn woede invloed had op zijn rijder. Met een frons keek hij hem aan. 'Kalm aan El Diablo, ze zullen na die nederlagen wel een paar keer goed nadenken voor ze ons weer aanvallen.' Gniffelde Etricus. Ze waren inmiddels bij de het bos, dichtbegroeid met dennebomen en sparren. In de schaduw van de bomen was het koud, en de paarden begonnen automatisch sneller te lopen. Zonder verder nog wat te zeggen hing Etricus over het hals van zijn rijder, dreef zijn hielen in de flanken, en sprintte weg. Het gedender van de paardenhoeven over de met dennenaalden bedekte bosgrond was het enige geluid. Enkele uren verstreken, en zo nu en dan ging hij wat langzamer wanneer hij door dichtbegroeide paadjes ging. Hij kende een plek met een overhellende rots, wat kon dienen als slaapplek. Het was vanaf een afstandje zichtbaar toen het bos wat minder dicht werd, en Etricus merkte dat het al begon te schemeren. Etricus stuurde zijn paard richting de rots, aan de rand van een klein veldje met heide. Hij stapte van zijn paard toen ze aan kwamen, en begon het dier af te zedelen en deed het hoofdtuig af. Hij wist dat het dier nooit ver weg zou gaan. Hij legde het tuig weg en pakte de zadeltassen van het zadel. De dekens, die niet erg dik waren omdat ze anders te veel ruimte in beslag namen, legde hij op de rotsige ondergond. 'Ik denk niet dat er lijkenkisten in de buurt zijn waar we in kunnen overnachten, maar een paar dekens zullen wel voldoen, toch?' Grinnikte Etricus, doelend op de oude mythes over vampiers die er in zouden slapen. Hij pakte een wetsteen uit een van de tassen, en begon zijn Blood Sword wat bij te slijpen, leunend tegen de wand.

"El Diablo? Weet je wel wat dat betekent." herhaalde Razor de naam even. Razor wist dat, dat woord spaans was voor duivel, maar niet dat het hem ook maar iets kon schelen. In het bos gingen ze over tot rengalop, maar op de dichter begroeide delen moesten ze wel rustiger. Vooral waar de bramenstruiken overheerste! Nadat het begon te schemeren bracht Etricus hen naar een overhangende rots waar zijn mede vampier afstapte en zijn paard afzadelde. Razor liet het hoofdstel om, maar hing het bit onder de kin van zijn rijdier en de teugels zo in het hoofdstel geweven dat het er snel tussen uit gehaalt kon worden, maar het bleef niet tussen de takken hangen of het paard zou er nooit op kunnen staan. Razor grijnsde op de volgende woorden van Etricus. "Ik heb liever een gewoon bed, maar dit volstaat wel. Zei Razor grinnikend en liep met zijn zadel naar die van Etricus toe om hem daar neer te leggen voor hij verder liep. "Om nog even terug te komen op je woorden van eerder. Demonen schrikken nergens voor terug ze zoeken alleen een nieuwe manier om bij je te komen." zei hij en ging op een van de dekens zitten met zijn blik even op het bos.

Razor begon zijn paard af te zadelen, en Etricus luisterde naar wat Razor zei toen hij klaar was. Etricus staakte het slijpen van zijn zwaard, en keek Razor aan. 'Hmmh.. Ik zou goed als lokaas kunnen dienen. Ze komen als mieren op siroop af als we op één plek blijven..' Zei Etricus grinnikend, maar keek toen weer serieus. 'Misschien is het daarom beter als we om de beurt wacht houden, of op blijven en morgen overdag op het paard slapen. Op nog een halve dagreis hier vandaag komt meer heide en landschap, waar ze ons niet ineens te grazen kunnen nemen tenzij ze onzichtbaar zijn.' Zei Etricus, en fronste bij de gedachte. Hij had wel van vliegende of ondergrondse demonen gehoord, maar onzichtbare had hij nog nooit gezien.. Wat ook wel logisch was. Hij stopte de wetsteen weer in zijn zadeltas en maakte zijn riem met kogels en de Revolver los, die hij vervolgens naast zijn zadel legde, met zijn zwaard binnen handberijk. Vervolgens maakte hij de gespen van zijn rompharnas los. De arm en been beschermers liet hij om, want je wist het maar nooit. Hij legde het rompharnas met wat gerammel naast zijn andere spullen neer, en pakte een kruik met rum. Hij nam een paar slokken, en trok een vreemd gezicht toen het sterke drank in zijn maag kwam. 'We hebben trouwens het voordeel dat ze mij niet mogen doden en extra voorzichtig zijn. Maar wij kunnen hen wel naar hartenlust doden' Zei Etricus met een bloeddorstige grijns, en bood Razor de kruik met Rum aan.

Etricus begon erover dat hij als prima lokaas kon dienen. "Laat de koning dat maar niet horen, hij zou je nog aan je woord houden! Ik zal als eerste de wacht houden, slapen op een paard lijkt me nogal ongemakkelijk en als ze dan aanvallen reageren we te traag." zei Razor en pakte zijn gun die in het vage maan licht glom. Zijn ogen bleven even op Etricus gericht voor hij breed en valser begon te grijnzen dan hij er voor had gedaan. Etricus wilde ze zeker met alle voorzichtigheid mee nemen en Razor was er van overtuigd dat Satan hem graag voor zijn voeten op de grond zou willen hebben. "Jij bent niet de enige die hij wil, ondanks dat ik hem heb laten barsten zou satan graag met mij in hoogst eigen persoon af willen rekenen, het punt alleen is dat hij op aarde maar tijdelijk kan verblijven. Dus stuurt hij zijn lievelingen om te proberen mij te vangen, niet dat het ze hard zal lukken!" zei hij en haalde het magazijn er even uit. Half leeg en deze kogels waren zwart met vreemde paarse strepen met dank aan de oude schilden van de kevers uit the abbys. Razor plukte een buideltje uit zijn binnen zak die aardig rinkelde alsof er geld in zat, maar hij haalde er dezelfde kleur aan kogels uit en gooide er eentje naar Etricus. "Hier heb je een souvenier, zelf gemaakt met een geheim ingredient. Buiten the Abbys vind je die nergens als je er al in komt!" grinnikte Razor vrolijk en stak het buideltje weg in zijn binnen zak. Deze kogels waren groter dan de meeste dus lieten ze ook grotere gaten achter.

Razor ging niet in op Etricus zijn uitgestoken arm met de kruik met rum, dus Etricus legde het neer zodat Razor later nog wat kon nemen als hij wilde. 'Ik zou die grote lafaard wel eens willen zien, maar niet in de onderwereld.' Mompelde Etricus als antwoord op Razor, die zijn geweer pakte en het magazijn begon te vullen. Hij wierp Etricus een kogel toe, die hem uit de lucht griste en aandachtig bekeek. De kogel had paarse strepen en was behoorlijk groot, maar verrassend licht. Het voelde ook niet aan als lood. 'Interessant, daar kun je flink wat schade mee aanrichten.' Zei Etricus geamuseerd, en stopte de kogel weg in een zadeltas. Hij pakte een vuurkogel van zijn riem, en rolde die over de grond naar Razor. De kogel had kleine weerhaakjes zodat ze niet makkelijk uit een pantser konden worden getrokken. 'Deze hebben ik en mijn broer ooit gemaakt, binnenin zit kruid dat enkele seconden ontploft nadat het is afgevuurd. Zoals je ziet zitten er kleine weerhaakjes aan, dus je bent vrijwel ten dode opgeschreven als ik een afvuur.' Zei Etricus grinnikend, en geeuwde vervolgens. Hij ging liggen met zijn hoofd tegen zijn zadel leunend, en trok een deken over zich heen. Het constante gesnerp van de krekels vulde de stilte van de nacht, met zo nu en dan een stelletje uilen die krasten. Etricus sloot zijn ogen, en geeuwde nogmaals. Langzaam zakte hij weg in een sluimerige slaap, af en toe zijn ogen weer openend wanneer hij wat hoorde. Normaal sliep hij diep, maar sinds hij weet dat de Demonen hem makkelijk kunnen vinden was hij meer op zijn hoede. Toch vertrouwde hij Razor, ondanks dat hij hem nog geen dag kende. Maar Razor had hem geholpen, wat Etricus niet snel vergat. In zijn dorp was het een stuk rustiger en kende en vertrouwden iedereen elkaar. Toch vond Etricus fijn om niet meer afgesloten van de wereld te zijn.

Etricus legde een fles neer, maar die zou hij later wel gebruiken en hij kreeg een kleinere kogel terug gerolt met wat uitleg. "Mijn kogels zijn gemaakt van oude keverpansers dat is ook de reden waardoor ze zo licht zijn. Zodra ze je tegenstander raken zal de kogel ontploffen in kleine stukjes die dan door het lichaam schieten. Fataal in de borstkast of in het hoofd." legde Razor breed en vals grijnzend uit voor Etricus geeuwde en ging liggen. Razor was nog lang niet moe, maar toch was zijn zicht nog niet optimaal. Razor bleef langs de boomstammen kijken en bad bijna dat er eentje zijn lelijke kop er tussen door zou steken, maar het was stil op de krekels en het uilen gekrijs na. Uren gleden voorbij en zelfs zijn paard bleef rustig en kwam naar hem toe voor een paar kriebeltjes. "Je bent een vrijer weet je dat!" mompelde Razor zachtjes tegen zijn paard die luid snoof en tegen zijn wang duwde met zijn snuit. Tegen de tijd dat Etricus op wacht zou gaan staan voor Razor hem wilde wekken zag hij een lichtbolletje van tussen de bomen naar zich toe komen. Het was de boodschammer van god die hem vroeg waar Razor naar toe ging. Hij legde uit was ie van plan was en de lichtbol verdween weer net zo snel als ie gekomen was. Razor liep naar Etricus en legde zijn hand op diens schouder. "Jij bent aan de beurd." zei hij droog en wilde zich net neer leggen?

Na enkele minuten was Etricus in een droom loze slaap gevallen. Hij was inmiddels gewend om op harde ondergronden te slapen, dus had dit keer ook niet zoveel moeite. Toen hij vaag iets op zijn schouder voelde drukken en de bekende stem van Razor hoorde kwam hij rustig overeind. Hij was ondanks de weinige slaap die hij had gehad klaarwakker, en rekte zich uit. 'Goed, welterusten' Antwoordde Etricus, en gooide de deken van zich af. Hij pakte zijn zadel waarvan hij de deken onder weg haalde en een blik met leer vet en een doekje. Toen hij opstond vloekte hij even hartgrondig toen hij zijn hoofd stootte tegen de rots. Mopperend liep hij een eindje bij Razor vandaan en ging in een schoenmakers houding zitten. Met zijn zadel op schoot maakte hij het potje met leer vet open en haalde het doekje er doorheen. Toen tien minuten voorbij waren was hij klaar met een kant, en net toen hij het zadel omdraaide en op keek zag hij een vage beweging in de verte. Toen hij een aantal gele ogen in een boom zag begon zijn hartslag sneller te kloppen. Zijn vuist verstrakte zich om het doekje, en net toen hij op wou staan zag hij dat het slechts een paartje Lynxen waren. Met een lichte zucht ontspande hij zich weer, en ging door met zijn klusje. Lynxen vielen niet snel aan, alleen in een groep op kleinere dieren. Na bijna een kwartier was hij helemaal klaar, en legde het doekje weg. Met de zadel stond hij op, die hij vervolgens op een steen legde om te drogen. Toen hij het potje met leer vet en het doekje had opgeborgen ging hij weer op zijn oude plekje zitten. Na uren naar de maan te hebben gestaard verdween deze langzaam toen het lichter werd. Etricus stond weer op toen de lucht in een rozige tint begon te verkleuren, en vouwde zijn handen voor zijn mond. Op een zachte fluittoon riep hij zijn paard, zoals de indianen vroeger deden. Met sloffende passen kwam zijn voskleurige paard achter de rots vandaan, en Etricus pakte de zadeldek, die hij op de rug van het dier legde. Na wat ge-aai pakte hij het zadel die inmiddels droog was. Rustig begon Etricus op te zadelen en het hoofdstel om te doen. Toen hij klaar was liep hij naar Razor, en wekte hem met wat ge-por in de zij. 'Wakker worden, Doornroosje.' Zei Etricus vrolijk, en nam de kruik met rum en dekens mee die er nog lagen en vervolgens in een zadeltas deed. Hij gespte zijn romp pantser weer om, en toen hij vervolgens zijn riem om had gedaan en zijn zwaard van de grond pakte begonnen zijn handen te tintelen. Etricus verstrakte 'Razor.. Snel..' Siste hij toen vervolgens de tekentjes op de ruggen van zijn handen zichtbaar werden.

Etricus wenste hem weltrerusten en Razor knikte. Op de harde grond slapen was hij niet zo gewent, maar meestal zat hij in een boom te slapen. Veel handiger en je was uit het zicht van je vijanden! Maar uit eindelijk na een half uur sliep Razor toch. Hij droomde nergens bijzonders over, maar door de harde ondergrond zou hij tijdelijk stijf reageren wanneer hij weer wakker zou zijn. Nadat de lucht begon te verkleuren werd hij gewekt met een por in zijn zij. Niemand wekte hem op die manier, maar zijn spieren schreeuwde het uit toen hij overeind wilde komen. Razor fluisterde wat onverstaanbaars en zijn stijfheid verdween. Daarna liep hij met het zadel en hoofdstel naar zijn rijdier die braaf bleef staan. Net toen hij het zadel vast had gegespt siste Etricus dat ze snel moesten wezen. Razor deed het hoofdstel in en liet de riempjes voor wat ze waren en gritste de deken waaronder hij had liggen slapen mee en zetten zijn hoed en bril op, waarna Razor opsteeg en naar zijn omgeving keek. Al riep hij wel alvast zijn helle wolf die luid grommend uit het vuur van zijn rechterschouder sprong. Klaar om toe te slaan wanneer het hembevolen werd!

( Sorry dat het weer zo lang duurde, vooral nu ze op mijn werk personeel te kort hebben is het nogal hectisch. Ik kon af en toe op mijn mobiel kijken, maar had verder niet veel tijd. Ik al het volgende week waarschijnlijk wel wat rustiger hebben. )

Na zijn zwaard in de schede te hebben gedaan klom Etricus op zijn paard. Razor had hetzelfde gedaan, en riep zijn hellehond op. Etricus gaf zijn paard de sporen, en reed richting het bos naast hen. Net toen ze in draf gingen kwamen drie Demonen tussen de bomen aan de andere kant van het veldje vandaan, met één Demon in de lucht. De Demonen op de grond keken grommend als bloedhonden rond met hun grote zwarte ogen, met slechts een rood puntje als pupil. Hun huid was grijs en dun, zodat je alle adertjes en spieren er onder zag. De Demon in de lucht was bijna hetzelfde, maar had vleermuis achtige vleugels. Etricus pakte zijn Revolver en richtte op de Demon in de lucht en schoot, maar raakte de vleugel, waarna de kogel erdoorheen ging en kort daarna in de lucht achter de Demon ontplofte. De Demon slaakte een woedende kreet, die een soort hoge piep bevatte, en Etricus kromp iets in elkaar toen het voelde alsof zijn trommelvliezen leken te scheuren. Nogmaals richtte hij, schoot weer, en raakte de vliegende Demon pal in de borst. In tegenstelling dat de Demon in een rookwolk op ging werd die in stukjes gereten toen de kogel ontplofte. Restanten en het zwarte bloed van de Demon regenden omlaag op de Demonen op de grond. Joelend en diep grinnikend vraten ze het op, zich niet bekommerend om het verlies van hun metgezel, en dus even afgeleid waren. Etricus trok ietwat wit weg, en keek richting Razor met een vreemd gezicht toen hij de inhoud van zijn maag op voelde komen. Hij was vrij veel dingen gewend, maar zoiets als dit had hij nog niet eerder gezien.'Gadverdamme.. Dat zijn Bannelingen.. Ze zouden ons levend oppeuzelen als ze de kans hadden' Mompelde Etricus die zijn paard verder aanspoorde toen zijn maag bedaarde. Bannelingen waren Demonen die De Duivel op kon roepen, maar niet terug naar de Hel keerden wanneer ze dood gingen. De Bannelingen waren eigenlijk Demonen van de laagste rang, en als soort zombies werden gezien. Ze worden vooral bij dit soort achtervolgingen gebruikt omdat ze gehoorzaam en met velen zijn. Ze waren intussen al bijna bij het bos gekomen, en net toen Etricus zich weer om wou draaien keek hij op. Een groep van meerdere Bannelingen kwamen als een wolk op hen af, stuk voor stuk even lelijk met hun klauwen gereed om Razor en Etricus van hun paarden te plukken voor ze bij de bomen kwamen, aangezien die te dicht op elkaar stonden om bij langs te vliegen. De vliegende Demonen waren echter te laat, maar de Demonen op de grond waren inmiddels vergezeld door nog drie. Ze kwamen weer achter Razor en Etricus aan toen ze de laatste stukjes van de dode Demon hadden opgegeten, en na wat Etricus had gezien was hij des te meer vastbesloten om met Razor te ontkomen!

Etricus deed zijn zwaard schede en steeg op waarna ze weg reden. Razor volgde en spoorde zijn paard tot een snelle draf aan en al snel kwamen er drie demonen waarvan Etricus er eentje van aan vladeren schoot. De bannelingen die de resten opvraten amuseerde Razor ten zeerste. Dit waren nu de demonen waar hij de grootste lol mee kon hebben tijdens de gevechten en lachte luid toen Etricus er misselijk van leek te worden. en grijnsde vals toen hij zijn woorden hoorde. 'Dat zijn juist de leukste demonen! Ghoul!' riep Razor op het laatste en overal voor hen verschenen de zombie's die Razor gecreërt had in de tijd dat hij vampier was en grijnsde nog steeds vals. 'Kijk en huiver nog meer mijn vriend!'lachte Razor geamuseert en toen de eerste demonen de Ghouls aan vielen explodeerde deze doordat Razor de Ghouls vol gestopt had met de kogels waar hijzelf mee schoot. De demonen die door de kogels geraakt werden sprongen ook aan stukken zodat de andere demonen hun maag konden vullen. De Ghouls die nog overwaren vormde een muur achter hen zodat ze prima door konden rijden zonder nog verder lastig gevallen te worden tot de Ghouls allemaal weg zouden zijn natuurlijk. 'Mooi werk niet? Die kogels waar ik mee schiet scheuren dat soort demonen aan stukken net als jouw kogels deden na de explosie, maar die Ghouls voelen er niks van in tegenstelling tot de bannelingen. Die zijn wel een tijdje zoet.' zei Razor en reed tussen de boomstammen door die voorbij flitsten. Alleen hadden ze niet kunnen verwachten dat er verder op er nog meer zouden zijn?

Maakt niet uit Etricus zelf kan ik oorlopig alleen op Dinsdag en vrijdag reageren omdat ik geen beltegoed meer heb en mijn mobiel kwijt ben dus moet ik binnenkort een nieuwe gaan halen die internet heeft en dit soort forums ook aan kan anders heb ik kan ik er niet op reageren natuurlijk )

Geamuseerd keek Etricus toe hoe Razor zijn Ghouls op riep en ze een muur liet vormen achter hen. Sommige ontploften bij aanraking, en de vliegende Bannelingen wisten dat ze niet veel meer van nut konden zijn in de lucht, dus hielpen hun metgezellen op de grond mee de Ghouls te vernielen. Etricus moest lachen om Razor zijn enthousiasme, maar concentreerde zich voor de rest op hun koers. Ze gingen in de richting van het dorpje waar Ariadne woont, maar het was zeker nog een poos rijden bij hun vandaan. Het getintel op Etricus zijn handen werd minder naarmate ze verder weg reden, en intussen reden ze al in een volle galop door het bos. Het ging zo een tijdje door, en na een poos werden de bomen weer minder. Etricus zuchtte kort van opluchting, maar dat gevoel ging al gouw weer weg toen zijn handen weer begonnen te tintelen. 'Ze weten ook niet van opgeven!' Gromde Etricus, en ondanks dat zijn paard onrustig begon te worden dreef hij het dier wat aan. De bomen werden minder, maar toen ze vlakbij een open veld kwamen hoorde Etricus luide maar langzame vleugelslagen in de lucht. Ze waren anders dan de korte snellere vleugelslagen van de vliegende Bannelingen. Etricus keek op, en net op dat moment bedekte een rood geschubde buik de hemel. Met een zware dreun kwam een draak achtige demon voor hen tot stilstand, waarna hij zich omdraaide en met zijn staart over hun hoofden zwiepte. Zijn kop met lange nek boog zich richting Razor en Etricus, en hij snoof hun geur op. Hij had zwarte horens naast zijn kaak, waar dreigend zuur uit drupte en keek hen aan met één grote goudkleurige oog, waarvan de smalle zwarte pupil vernauwde. Zijn adem rook naar rottend vlees en bloed. 'Dachten jullie te ontkomen, snotjongens!?' Zei de grote Demon met een zware stem. Etricus zijn paard deinsde achteruit met de oren naar achter, maar zonder na te denken sprong Etricus van het dier en trok zijn zwaard met een wijde zwaai. Vlammen rolden over de kling, en met het uiteinde wees hij naar de grote Demon voor hem. Intussen kwamen kleine rode Demonen van de grotere Demon zijn rug af, ieder met kleine vleugels en een brede bek vol witte kleine tandjes. 'Imps?' Zei Etricus ongelovig, maar half lachend. De kleine demonen konden niet veel uithalen doordat ze slechts tot Razor en Etricus hun knieën reikten, en waren meestal verstopt in steden om kattenkwaad uit te halen. 'Onderschat ze niet tot je hun ware kracht weet' Zei de grote Demon, die met een brede grijns op zijn kop achteruit stapte, Razor even een kwade blik toe wierp, en weer weg vloog voor Etricus nog iets kon zeggen. Op dat moment sprongen de Imp's op hen af, en doordat ze gelijk met vijf bovenop Etricus terecht kwamen viel hij om. Wat er met Razor gebeurde zag Etricus niet, en haalde wild met zijn zwaard uit. Een Imp raakte hij in de rug, die met een krijs oploste in rook. Een andere hakte hij doormidden waar hetzelfde mee gebeurde. Een andere Imp pakte zijn zwaardarm beet zodat hij moeilijker uit kon halen, en op dat moment sprong een Imp op Etricus zijn rug en lachte triomfantelijk. Op dat moment voelde Etricus een stekende pijn in zijn nek, en gromde woest. Hij schudde de Imp op zijn zwaardarm er af en greep de Imp op zijn rug die hem gebeten had en vervolgens weg slingerde. De Imp kwam tegen een boom, en loste ook op in rook. De Imp's giechelden waarna ze allemaal verdwenen, en Etricus merkte dat zijn benen slap aanvoelden. Hij plantte de zwaard in de grond om als steun te dienen, en voelde zich misselijk worden. De Imps hadden waarschijnlijk gif, en hij wist dat Ariadne het zou kunnen bestrijden, maar dan moesten ze daar wel snel zijn! Tenzij Razor iets wist?

Etricus keek toe en ze hadden geruime tijd rust tot een draakachtige demon hen inhaale en Razor even kwaad aankeek. Razor deed geen moeite om kaad terug te kijken, want de imps wareen al lastig genoeg. Razor schoot ze door hun hoofden en schudden er een paar van hem af. gelukkig had hij eerdrlevel 1 in geschakelt zodat hun gif geen goed effect op hem had, maar hun beten waren wel pinlijk. Toen de imps zich terug trokken zag hij dat Etricus het zwaar had. Echt helen zou te lang duren en zijn helle wolf lon geen grote overvloed aan vijanden tegen houden. Razor wist niet of Etricus zijn paard hem zou volgen, maar hij moest en zou Etricus uit de klauwen van de duivel houden. Zijn paard aan sporend greep Razor Etricus om zijn middel en sleurdehem voor zich in volle vaart voorop het zadel. “Kun je de weg nog wijzen?“ vroeg Razor achterom kijlend en een enorme steekvlam schoot tussen de bomen door, maar de demon was tever weg om hen goed te kunnen raken. Razor richten zijn blik weer naar vorwn en stuurde zo goed als het ging metEtricus tussen zijn armen in in de richting die zijn collega vampier aan gaf...

Met een grom trok Etricus de zwaard uit de grond. Die kleine etterbakken! Maar toen hij rondkeek zag hij dat ze verdwenen waren. Hij legde een hand in zijn nek en kromp in elkaar toen hij de bijtwond voelde. Gespannen stak Etricus zijn zwaard in de schede, en hoorde Razor pas toen die Etricus optilde en voor hem op het paard zette. Hij kon nog net een kreet onderdrukken toen de voorkant van het zadel op een wel heel gevoelige plek kwam! 'Kun je de weg nog wijzen?' Vroeg Razor. 'Ze zouden me moeten doden om dat niet het geval te laten zijn' antwoordde Etricus grinnikend, maar kromp weer in elkaar toen het voelde alsof er met een hamer op zijn hoofd werd geslagen. Het was hetzelfde gevoel van een kater die hij eens had na bijna een halve krat bier leeg te hebben gedronken op een avond. Terwijl hij Razor de weg wees hoorde hij het hoefgetrappel van zijn eigen paard. Hij had het dier al lang, en wist precies wat hij moest doen. Op gegeven moment begon Etricus te hallucineren en leek het of er overal paarse konijntjes rond hupsten en goudvisjes rond zijn hoofd zwommen. Het zou best komisch zijn als de situatie anders was. 'Daar is het. Zoek naar een tenger vrouwtje met lang rood haar, dat is Ariadne. Ze weet misschien al dat we hier zijn..' mompelde Etricus met een dikke tong, wijzend naar een pluimpje rook in de verte dat uit schoorstenen kwam. Toen ze dichterbij kwamen werd een dorp zichtbaar, omgeven door grote oude bomen.

Razor)


Etricus kon nog prima de weg wijzen, maar na een tijdje keek hin naar plekken die leeg waen. verschillende demonen en imps probeerde hen nog tegen te houden, maar Razor beschoot ze tot Etricus naar een roopluim in de verte wees. Hier was Razor nog nooit geweest en kennelijk kregen de dorpelingen ook niet zo vaak bezoek van vreemdelingen... Hij stuurde zijn paard tussen de mesen door op zoek naar Ariadne die kennelijk na wat gepeuter om de weg te vragen aan d bewoners kwamen ze eindelijk bij het huis van Ariadne aan er kwam net een tengere vrouw nar buiten die bezorgd naar Etricus keek. Razor hielp hem van zijn paard en zetten de rinsieren op stal voor hij Ariadne mee hielp om Etricus naar binnen te dragen. ‘Jullie zijn gelukkig niet zwaar gewond leg hem maar op tafel.‘ zei Ariadne met een zachte stem en Razor deed wat ze van hem vroeg enkeek toe hoe ze Etrocus verzorgdw. Even keek hij rond, maar wachten verder geduldig.

Verdwaast keek Etricus rond in het dorpje, waar Razor de weg vroeg, wat nogal moeizaam ging. De bewoners waren niet zo gesteld op vreemdelingen, en helemaal niet als ze in dit soort situaties waren. Uiteindelijk kwamen ze bij Ariadne haar huisje, klein en van steen gebouwd, versierd met klimop. Ze kwam naar buiten toen ze arriveerden, en Etricus werd van het paard getild. Razor zette de paarden op stal, en Ariadne bekeek snel Etricus zijn nek wond. Een nadenkende frons kwam op haar voorhoofd, en Razor kwam terug om haar te helpen Etricus naar binnen te dragen. Een kruidige geurende walm kwam over hem heen, en hoorde een haard knappen. 'Jullie zijn gelukkig niet zwaar gewond leg hem maar op tafel.‘ zei Ariadne met een zachte stem, en Etricus werd op een grote eikenhouten tafel gelegd. Ariadne liep naar een kast met potjes, en pakte er een uit met lichtrode kwik. Ze opende het potje en deed een beetje op haar vinger. Het begon te gloeien, en snel smeerde ze het op de bijtwond in Etricus zijn nek. Hij vertrok zijn gezicht toen het begon te prikkelen, en hij voelde hoe het goedje zich in zijn bloed mengde. Zijn gezicht ontspande zich weer, en zijn hoofd begon minder te kloppen. 'Bedankt' Zei hij tegen hen beide. 'Geen probleem, maar dit is niet de enige reden dat je hier bent gekomen, is het niet..?' Zei Ariadne met een glimlach. 'Kom maar mee, als je kunt lopen.' Vervolgde ze voor een van hen kon antwoorden. Voorzichtig klom Etricus van de tafel en liep haar achterna naar een andere ruimte. Nieuwsgierig keek hij rond en reikte naar gedroogde kruiden aan de muur. 'Afblijven' Zei Ariadne zonder om te kijken, en met een grijns liet hij zijn uitgestoken hand weer zakken. Hij vroeg zich af hoe ze het toch deed. Ze kwamen een andere donkere ruimte binnen. Op de vloer stonden brandende kaarsen in een cirkel en een geur van verbrand hout hing in de lucht. In de hoek van de kamer lag een goudkleurige leguaan ter grote van een flinke krokodil op gekruld te slapen, zich niet storend aan hen. 'Ontkleed je bovenlichaam en ga op je buik in die cirkel liggen en verroer je daarna niet meer.' Zei Ariadne terwijl ze naar een plank met boeken liep. Zwijgend maakte Etricus zijn pantser los en legde het op de grond. Toen hij zijn blouse had uitgedaan stapte hij in de cirkel terwijl een vreemde tinteling door zijn lichaam trok. Met een ietwat vreemd gevoel ging hij op zijn buik liggen. De houten grond onder hem voelde warm aan, en geduldig bleef hij liggen terwijl Ariadne witte poeder over hem uit strooide. 'Ik kan het teken voor je verzegelen zodat de Demonen je niet meer kunnen vinden. Demonen met de gaven en de duivel zelf kunnen de zegel breken, maar ik vraag je wel om een gunst.'Zei Ardiane, en boog zich voorover om hem beter aan te kunnen kijken. 'Dood elke dienaar van de duivel die jullie tegenkomen..' Zei ze kil, maar haar gezicht bleef vriendelijk staan. Vervolgens ging ze in een schoenmakers houding zitten en vouwde het boek open. Een walm stof woei op, en Ariadne wuifde kuchend. Erna begon ze een versje op de lezen, eerst langzaam en melodisch, maar al snel begon ze sneller tot Etricus het teken op zijn rug voelde tintelen. Het duurde echter niet lang, en Ardiane klapte het boek plots dicht. Ze bleef even voor zich uit staren, maar keek toen opgelucht. 'Ziezo' Zei ze, en stond weer op. 'Was dat het..?' Vroeg Etricus verbaasd. 'Dat was het' Antwoordde Ardiane. Voorzichtig stond Etricus weer op en kleedde zich weer aan na het witte poeder van zich af te hebben geklopt. De grote goudkleurige leguaan in de hoek deed een moment zijn oog open, maar sloot hem weer met een zachte grom. Na zijn pantser weer vast te hebben gemaakt liep hij weer door de deur, en Ariadne stond intussen boven een pot pruttelende thee.

De vrouw verzorgde Etricus en hij stond er droog bij te kijken. Toen ze haar volgde zei ze dat Etricus nergens aan mocht zitten. Razor was toch wel nieuwschierig en slenterde langzaam de ruimte rond terwijl ze het demonenmerkteken verzegelde. Etricus leek er verbaasd door te zijn, maar Razor reageerde er niet op. Hij hielt niet echt van deze plek het gaf hem de kriebbels. Ariadne bedreef hier beide kanten van de magie dat kon Razor voelen en omdat hij geen demon meer was kon hij ook geen magie bedrinven alleen opsporen. Ariadne ging eer terug en begon thee te zetten. Razor schoof van schaduw naar schaduw en bekeek alles in alle stilte. ‘Je vriend is aardig stil. Heeft hij misschien zijn tong verloren?‘ vroeg ze op lichte plagende toon aan Etricus. Razor keek om en zijn blik stond even zuur. “Als ik geen zin heb om te praten dan houd ik lievr mijn tong in bedwang.“ antwoorde Razor droogjes en draaide zich naar het gezeldschap om.

Met een plof zakte Etricus neer op een stoel in de hoek van de kamer. Voor hem stond een rond tafeltje met versierde rode kaarsen. De ruimte had een warme sfeer, maar de boeken en kruiden gaven het weer iets mysterieus. Razor was duidelijk niet op zijn gemak, wat Etricus enigszins verbaasde. Hij had nog geen woord gezegd toen ze binnenkwamen en leek bang te zijn of er een demon in elk hoekje school. 'Je vriend is aardig stil. Heeft hij misschien zijn tong verloren?' Vroeg Ariadne, alsof ze Etricus zijn gedachten kon lezen. Razor keek om, met even een zure uitdrukking op zijn gezicht. 'Als ik geen zin heb om te praten dan houd ik lievr mijn tong in bedwang.' antwoordde Razor, en Etricus grijnsde even. Aan de toon kon Etricus horen dat hij hier zo snel mogelijk weer weg wou. Ariadne glimlachte ook even, en de deur van de kamer waar ze zojuist uit waren gekomen ging open toen de grote goudkleurige leguaan binnen kwam gesjokt met een bot, waarvan Etricus dacht dat het een been van een koe was, in zijn bek. Hij plofte neer bij Etricus zijn voeten en knabbelde op zijn maaltje. 'Wat voor thee is dat?' Vroeg Etricus, zijn neus iets op trekkend en de geur in zich op nemend. 'Vuurkruid thee, gemengd met heiderozen blaadjes' Antwoordde Ariadne. De namen kwamen hem niet bekend voor, maar hij besloot er niet over door te vragen. 'Zeg eens' Zei Ariadne toen ze aan kwam lopen met twee kopjes thee. 'Hebben jullie veel last van die demonen gehad?' Vervolgde ze, over de goudkleurige leguaan heen stappend en een kopje dampende thee bij Etricus op tafel neerzettend, die haar bedankte met een knikje. De ander hield ze bij Razor, terwijl Etricus begon te nippen van zijn thee, achterover leunend en genietend van de volle smaak. Hij liet de vraag voor Razor, om hem er wat meer bij te betrekken.

Dat ze om zijn reactie moesten lachen intereseerde hem geen bied. Het was niet dat hij bang was, maar hier gingen dingen te rondte die de goddelijke tekens op de rug van zijn handen deden iriteren. Hoewel Razor iet onbeleefd wilde lijken nam hij de kom thee aan toen Ariadne een vraag stelde die kkennelijk hij moest beantwoorden. “Voor mij niet meer dan anders, hoewel er dit keer meer zwakkere klasse‘s bij zaten dan wat ik tot nu toe gewent ben te vernietigen.“ zei Razor voor hij van de thee proefte. Het smaakte niet slecht, maaar toch vocht hij liever tegen de duivel dan hier binnen te zijn. Ariadne ws meer dan dat Razor verwacht had en ergens dreef haar aanwezigheid de spot met zijn gevoel...