The smell of death

( Voor iedereen die de moeite wil nemen om het te lezen )

Behoedzaam reed Etricus op zijn voskleurige ros door het bos. Er lag een mistlaag die tot zijn knieën reikte, terwijl hij toch best hoog zat. De kilte van de lenteochtend drong door zijn kleren en het lichte pantser dat hij droeg. Hij trok zijn satijn rode cape, die aan zijn pantser was bevestigd, wat dichter om zich heen. De grond sopte onder de grote hoeven van het rijdier, die rustig voort stapte over het smalle bospad dat wel oneindig leek. De jongeman ging in het zadel verzitten terwijl een onbehaaglijk gevoel hem bekroop. Hij had verschillende verhalen gehoord over mensen, en vooral Blood Hunters, die hier werden aangevallen. Het gegil van stervenden zou tot mijlen ver te horen zijn, en als je soms luisterde zou je hun achtergebleven zielen moeten horen jammeren. Dikke larie, vond Etricus. Hij geloofde niet snel iets, voor hij het zelf gezien had. Maar zijn instinct waarschuwde hem dat iets naar hem loerde, vanuit het dichte bos dat hem compleet omringde. Toen de mist wat optrok en het lichter leek te worden, zette Etricus zijn rijdier over in een draf. Het gekletter van zijn wapenrusting en het geklots van de hoeven in de vochtige grond was voor enkele minuten het enige geluid.. Tot er een akelig bekend gegiechel hem abrupt deed halt houden. Hij speurde om zich heen, terwijl zijn hand naar het gevest van zijn zwaard reikte. Net toen zijn vingertoppen het versierde handvat raakte werd een pijl op hem afgeschoten. Enkele centimeters naast het paard boorde het zich in de grond. 'Haal je hand daar weg, of de volgende zal raak zijn..' giechelde een diepe stem. 'Barst toch, lafaard.' gromde Etricus, en greep snel naar zijn Revolver. 'Kom tevo..-' Een donkere schim besprong hem, en met een klap lande Etricus op zijn buik op de grond van zijn paard af. Het harnas brak grotendeels zijn val, maar alle lucht werd uit zijn longen geslagen. Snakkend naar adem voelde hij hoe een mes tegen zijn keel werd gezet. 'Etricus.. Je stelt me teleur' Grinnikte zijn belager. Hij rook de geur van rouw vlees en bloed toen die over hem over heen boog, zijn knie in Etricus zijn rug plaatsend. Vanuit zijn ooghoek kon Etricus scherpe tanden en een rood oog met een zwarte, smalle pupil zien. Een Demon. De Shifter ademde de geur van Etricus zijn bloed diep in toen een klein stroompje langs zijn keel omlaag liep. De scherpe mes sneed zich in zijn onbeschermde keel, maar niet diep. 'Gavamme af!' Gromde Etricus, nog steeds naar adem snakkend onder het gewicht van de Demon. 'En jou laten gaan? Ik dacht het niet.. Ga je vrijwillig mee, of moeten we je mee slépen?' Zei hij. we? Etricus zag van zijn andere kant nog 2 Demonen achter de bomen wegkomen, ieder met een wolfachtige grijns. Etricus slaaktee een geërgerde zucht. 'Goed, Valnír, jij wint..' mompelde hij. 'Grote jongen, je weet mijn naam nog!' Giechelde de Demon, genaamd Valnír. Hij voelde de druk van zijn rug verdwijnen, en langzaam krabbelde Etricus overeind. Valnír zijn handlangers namen de posities aan weerszijden van hem in, terwijl Valnír Etricus zijn handen met draad touw op zijn rug bond. 'Lopen' siste hij. Etricus deed wat hij zei, terwijl zijn gedachten op volle toer draaiden om een ontsnapping te verzinnen. De demonen zaten al langer achter hem aan, en hij had een keer eerder een confrontatie met Valnír gehad, maar nu was er geen ontkomen meer aan.. Of wel? Na enkele minuten wist hij het. Hij kon het niet nalaten even te glimlachen, en de Demon links van hem merkte het op. 'Wat lach je?!' Grauwde hij, en maakte zich op om Etricus een klap te geven. Net op dat moment trok Etricus de restanten van de touw kapot, dat hij kapot had lopen vijlen aan het scherpe gedeelte van zijn zwaard, dat nog op zijn heup zat bevestigd. Hij greep de arm van de Demon, en draaide die snel op diens rug. Met een harde trap tegen diens achterste kwam hij tegen zijn metgezel aan. Etricus gebruikte de kostbare seconden van verwarring om schel te fluiten. De idioten waren zijn paard compleet vergeten in hun triomf, en hadden het dier achter gelaten. Met denderende hoeven kwam het dier aangerend, de meters snel overbruggend met grote passen. Snel pakte Etricus zijn Revolver, en net op tijd wist hij 1 van Valnír's handlangers neer te schieten. Hij raakte echter met geluk diens hoofd, en krijsend verdween hij in een zwarte rookwolk. Valnír sloeg een kreet van woede, en stortte zich op Etricus. Hierdoor had de ander echter geen kans om goed te mikken met zijn pijl en boog. Door Valnír's roekeloosheid in diens woede greep Etricus diens mes, en stak Valnír in de zij. Het dode hem niet, maar het deed natuurlijk wel veel pijn, waarna hij op de grond viel. Nu Etricus weerloos stond schoot de ander een pijl, die Etricus vlak onder zijn linker sleutelbeen raakte. Opnieuw werd alle lucht door het van dichtbij afgeschoten pijl uit zijn longen geslagen, en net toen de Demon hem weer wou vangen beukte Etricus zijn paard de Demon omver. Etricus greep zijn kans, stopte snel zijn musket weg en sprong zo goed en kwaad als het ging op zijn paard. Terwijl hij over het paard hing lag Valnír nog op de grond, maar diens handlanger was al overeind gekrabbeld en richtte opnieuw een pijl. Dit keer miste hij, en voor hij opnieuw een pijl kon richten was Etricus verdwenen in de mist.

Half bewusteloos hing Etricus over de hals van zijn paard. Het dier galoppeerde nog stevig door, en bij elke pas kwam er meer bloed uit de wond. Ze hadden zeker een halve dag voorsprong, want nu Valnír gewond was kon hij niet zo snel rennen als anders. Ze waren intussen op een open veldje aangekomen. Een grote eik stond in het midden, met eromheen laag gras, kort gehouden door de edelherten en andere grazers in het bos. Etricus liet zich uit het zadel glijden, na een zachte 'hooo' sein te hebben gegeven. Het trouwe dier hield halt bij de boom, en Etricus plofte er tegen aan. Enkele seconden haalde hij diep in en uit adem, waarna hij de pijl vast greep, zicht schrap zette, en hem er uit trok. 'Aaargh!' brulde Etricus. De hele pijl was uit de wond, en het bloede nog een beetje. Het was niet dodelijk, maar hij kon de arm een poos niet gebruiken. Uitgeput door het bloedverlies en de lange reis kroop hij tegen de boom. Zijn paard bleef bij hem staan. Etricus sloot zijn ogen, om enkele uren te kunnen rusten om vervolgens de rit voort te kunnen zetten. Het was niet ver meer naar de stad. Het bos grensde er aan, maar Etricus kon de kracht niet vinden om overeind te komen. Hij hoopte slechts dat er niet nog meer Demonen, of ergere wezens als die bestonden, in de buurt waren. Hij sloot zijn ogen, maar kon de slaap niet vatten. Hij liet zijn hand op het gevest van zijn zwaard vallen. Hij zou zich, gewond of niet, niet weerloos opstellen.

Op mistige dagen als deze kon hij prima jagen. Razor had al een paardagen een vande vreselijkste bloodhunters in de gaten gehouden,hij doden niet allen shifters, maar ook mensen. Nu reed de hunter door het bos op de donkere weg en Razor volgde hem stilen kwam zo ook voor zijn prooi die rustig voort stapte.'Ben je weer op jacht of ben je de weg kwijt?' vroeg Razor geamuseerd en grijnsde vals naar de man. Door de mist was zijn ruik niet zo best als met goed weer en daarom rook hij ook niet dat er nog een mens in de buurt was! De hunter herkende Razor meteen en greep naar zijn wapen en schoot op Razor die vol in zijn schouder geraakt werd. Ze leerde het ook nooit, hij kon niet met aardse wapens gedood worden, alleen met engelenwapens of met demonenwapens! Tenzij ze zijn hoofd af hakte en alles meteen verbranden, maar daar waren ze nog niet achter gekomen, buiten engelwapens dan het sterrenschot! Razor lachtemet de lach van een maniak zoals elke keer als hij door hun wapens geraakt werd. De hunter wilde langs Razor op rijden, maar Razor sprong in get voorbij gaan op het paard en klom op tot hij achter het zadel zat. Het dier galopeerde voort en ze kwamen bij het veldje van het andere mens aan. Razor trok de hunter mee in zijn val en rolde samen nog een stuk voor Razor zijn hand na tot stilstand gekomen te zijn zich er mee op drukte en zijn rug rechte. Beide partijen hadden het paard niet zien staan en Razor's tegenstander trok zijn zwaard en zwaide die boven zijn hoofd om hem op Razor neer te laten komen, maar deze dook onder het zwaard door en boorde met vlakke hand tussen diens ribben door en sloot zijn vingers om het hart van de hunter. 'Nog een laatste woord?' vroeg Razor vals grinnikend, maar de hunter leek niet onder de indruk en planten zijn zwaard in Razor's middel het zwaard door stak hem helemaal, maar Razor stierf niet en kneep het hart fijn tussen zijn vingers. De hunter roggelde nog even voor hij slap in Razor's armen hing. Deze grijnsde vrolijk en beet in de hals van zijn pas gedode prooi. hij stond ver genoeg weg bij de vreemdeling en zijn paard, maar de mist trok langzaam weg en de geur van de jonge man drong zijn neusgaten binnen toen razor zijn maag gevult had en de dode hunter los liet. Nog met het zwaard dat in hem stak draaide razor zich om en voelde wat zwiepen en trok het zwaard eruit waarna hij hem los liet alsof het een stuk vuilnis was. De geur van bloed trok zijn aandacht maar razor was alert de persoon kon nog leven. Op een afstand van 50 meter bleef hij staan. De adem kon hij ruiken dus de man leefde nog. 'Hebben we pech gehad?' vroeg razor met pestende toon. ja dat deed hij grag bloodhunter sarren en pijn laten leiden daar leefde hij voor, maar natuurlijk ook voor zijn lieve lily ookal kn ze hem soms niet uitstaan op bepaalde momenten. razor bleef de tegen de boom liggende leundende hunter aan kijken met een valse grijns op zijn lippen.

Stil staarde Etricus voor zich uit. Hij had eigenlijk nooit een doel gehad, en ook geen reden om terug naar Doole te komen. Maar hij zal vanzelf ontdekken wat op zijn pad kwam. Met een korte zucht sloot hij zijn ogen, en trok zich iets verder op. Hij trok met zijn nog bruikbare rechterarm de rode cape half over zich heen. Hij liet zijn ogen gesloten, terwijl hij luisterde naar de geluiden in het bos. Niet vele minuten laten hoorde hij vaag hoefgetrappel, maar vanuit zijn positie kon hij niet zien waar het vandaan kwam. De mist was nog behoorlijk hoog en dicht. Etricus zijn hand omklemde het gevest van zijn zwaard, een van de nog weinig resterende Fire Blades in Doole. Etricus opende zijn lichtgroene, bijna onmenselijke ogen.Het geluid kwam dichterbij, maar was nog te ver verwijderd voor Etricus kon zien wie of wat het was. Enkele minuten verstreken, tot hij een grinnik hoorde. Onwillekeurig balde Etricus zijn handen tot vuisten. die lach.. Zouden de verhalen waar zijn dorp genoten hem mee probeerden te stangen toch waar zijn? Een smalle glimlach speelde zich op zijn gezicht. Begon hij gek te worden? Hij hoorde gerochel, minden dan 200meter bij hem vandaan. De mist was intussen verder opgetrokken, en verderop zag Etricus nog een paard, en een gedaante met iets in zijn armen. Toen het tot het hem doordrong dat het een lijk was trok Etricus een zuur gezicht, en balde zijn vuisten nogmaals. De gedaante boog zich over het lijk heen, en na enkele seconden viel het lijk op de grond. Nu zag hij dat een zwaard uit de maag van de persoon stak, die hem er uit trok en op de grond liet vallen alsof het niks was. Het bekende gevoel van onbehagen kroop weer op, en terwijl het gedaante naar hem toe kwam bleef Etricus zwijgend naar hem staren. 'Hebben we pech gehad?' klonk een pesterige stem. Etricus zijn vermoeden werd bevestigd toen de persoon op zo'n 50meter afstand bleef staan. Bloed droop langs diens kaak, en de kleren die hij aan had hadden de zelfde kleur. De ogen van de vampier, wat Etricus hoogstens vermoedde dat hij was, gingen schuil achter ronde brillenglaasjes. 'Het lijkt er op..' Mompelde Etricus, die met een vertrokken gezicht half overeind kwam. Pijn welde op in zijn linker schouder, maar Etricus zijn rechterhand omklemde een lage tak, waar hij zich aan op trok. De randjes om zijn blikveld vervaagden, en langzaam ademde Etricus in en uit, waarbij hij weer tegen de boom leunde. 'Heeft Valnír je gestuurd?' Vroeg hij. Als de man, waarvan Etricus de leeftijd lastig in kon schatten, over hetzelfde pad was gekomen zou hij hen tegen zijn gekomen. De dode man was hier waarschijnlijk op het verkeerde moment, en op de verkeerde plaats. De zon lichte de schemerige lucht achter de bomen op, en rondvliegende vleermuizen zochten hun slaapplaatsen op.

Razor had geen moeite met het zonlicht zolang hij zich op tijd voegde en hoorde de man spreken, hij kende valnir wel, maar die kon net als de duivel zelve hem niet meer bevelen. Zijn lippen verbreden zich. "Valnir, leuk dat hij zich hier weer op houd. Zal hij toch snel zijn biezen weer kunnen pakken!" Razor vroeg het eerst lachend met de naam van de demon over zijn tong rollend. Zins god besloten had hem van zijn duivelse ketens te bevrijden had hij van alle demonen wel gehoord zo ook van valnir. Razor doden niet alleen misdadigers, maar maakte ook jacht op de demonen. Razor begon te lachen en draaide zich half van de man af. "Als ik die rot kop hier zal aantreffen ruk ik hem eraf. Ik duld geen demonen hier in Doole, niet zins de goede heer mij van de duivel heeft weg gehaalt!" zei Razor scherp en keek over zijn bril. Zijn ogen gloeide even gevaarlijk dreigend op voor ze weer achter de brillenglazen verdwenen. "Jij daarin tegen bent allees zijn slachtoffer geweest, wat mij dwingt jouw te helpen door de band met god." hij walgde van de mensen, maar Razor kon voelen dat deze hier tot nu toe niks verkeerds had gedaan. Razor was sneller dan de man zich kon bewegen en planten zijn voet express op de pols van de jonge man zodat hij niet naar zijn wapen kon grijpen en legde zijn linkerhand op de wond van de man. De runnen die nu nauwelijks te zien waren begonnen van licht naar donker blauw te pulseren. De helende wond zou door zijn gaven een jeukend effect hebben. Toen de wond geheelt was zetten Razor zich af en landen op een boomtak en leunde met zijn rug tegen de boomstam. "Wat brengt jouw naar Doole?" vroeg Razor op neutrale toon en grijnsde even plagend bij het zien van het verbijsterde gezicht.

Etricus keek geamuseerd toe hoe de Vampier een tirade startte over Valnír. Het leek er op dat ze dezelfde vijand hadden. Etricus grijnsde slechts toen hij zei hem te helpen. Door de jaren heen had hij meer Shifters gevangen of soms gedood dan hij op zijn 2 handen kon tellen. Zijn beroep als Premiejager was niet voor ieder mens weggelegd. Maar Etricus hield van vechten, het zat in zijn bloed, dat al generaties werd over gedragen. Beetje bij beetje kwam hij meer over de Vampier te weten. Hij was echter verrast toen zijn goede arm vast werd gezet. Hij had een vertraagd reactievermogen, en was net te laat om zijn zwaard te grijpen. Een lichte huivering trok door hem heen toen de Vampier zijn hand op de wond plaatste. Echter meteen daar op begonnen runen op de lichaam van de vampier donker blauw te pulseren. Alle zenuwen in de wond werden aan de spieren gehecht, en de spieren zelf herstelden zich. De beschadigde bloedvaatjes werden weer een geheel, en vervolgens sloot de huid zich. Toen de Vampier hem los liet blikte Etricus snel omlaag. Daar, waar de wond had gezeten, zat slechts een rood plekje, dat na enkele seconden verdween alsof er niks had gezeten. Ietwat verbijsterd keek hij naar de man, die inmiddels op de tak was gesprongen. Deze grijnsde, en vroeg wat hij hier eigenlijk in Doole deed. Etricus krabde over het geheelde plekje, dat nog steeds na kietelde. 'Bedankt' Zei hij. 'Eigenlijk heeft niets me hier gebracht. Ik werk als Premiejager op Shifters en mensen die bij anderen in de schuld staan. Normaal reis ik daarvoor naar de verste uithoeken in landen. Ik ben hier geboren en opgegroeid tot mijn 6é. Er is veel veranderd..' Zei Etricus kalm, en terwijl hij praatte had hij zijn rode cape en vervolgens zijn pantser los gemaakt. De zwarte blouse daar onder was voor een kant bedekt met opgedroogd bloed. Hij liep naar zijn paard, en trok een nieuwe donkergrijze aan, nadat hij de ander had weggestopt. Net toen hij weer plaats wou nemen onder de boom zag hij 2 schimmen uit het bos voor hem opdoemen. 'Als je het over de duivel hebt..' Grinnikte hij. Valnír leek geen hinder meer te hebben van zijn verwonding, wiens grote gestalte meteen herkenbaar was. Etricus pakte zijn Revolver met een draai, en mikte op de Demon naast Valnír. Hij kneep zijn oog met het litteken tot een spleetje, en schoot. De kogel zoemde door de lucht, en boorde zich in de borst van de niets vermoedende Demon. Vrijwel meteen deed de vuurkogel die Etricus gebruikte zijn werk. Vanuit het schotwond welde een vlam op, en de Demon schreeuwde het uit. Niet kort erna stierf hij, met een ontploffing van zwart rook. Valnír was intussen naar voren gekomen, met een woedende uitdrukking op diens gezicht. Etricus keek kort omhoog, en grijnsde naar de in het rood gekleden man. 'Ruk die rotkop er maar af dan..' zei hij, herhalend wat de ander eerder had gezegd, zijn Revolver herladend met kogels van zijn riem.

Razor luisterde naar de jongen man die dus een premiejager bleek te zijn. Zijn grijns verslapte geen moment en ook hij zag de demonen aan komen die nog niks door hadden. Valnir stormde naar voren toen zijn metgezel gedood werd. Razor's grijns werd zowaar nog groter en zetten zich krachtig af warna hij een kleine 100 meter bij de man vandaan landen en zich oprichten. +Alucard! Ik had het kunnen weten dat je hier was!+Sneerde Valnir en wilde naar Razor uit halen, maar deze draide behendig bij hem weg en sloeg op zijn beurd en trof diens ang waardoor Valnir verscheidende meters bij hem vandan op de grond terecht kwam. "Ik ben geloof ik niet duidelijk genoeg gewest?" zei Razor op plagende toon, maar zijn ogen gloeide gevaarlijk achter zijn brillenglazen. Valnir greep naar zijn wapen en probeerde Razor door te halen, maar deze was niet van gisteren en sprong opzij met zijn handen in de vorm van een venster. +Oh nee dat gebruik je nu niet!+ gromde Valnir en haalde opnieuw naar Razor uit. "Level 3 actief!" zei Razor op duistere toon en aan zijn rechterschouder begonnen zwarte vlammen te dansen, in die vlammen verschenen vier rode ogen. Razor grinikte toen Valnir het wist te raken aan zijn linkerschouder en greep het wapen vast zodat hij geen kant meer uit kon. Een gigantiesche wolf verscheen uit het zwarte vuur dat aan Razor's rechterschouder vast bleef zitten. "Eet smakelijk!" lachte Razor luid en de wolf greep Valnir bij zijn kop vast en planten zijn klauwen aan weerskant op de schouders van de demon. Met een geweldige ruk trok de wolf Valnir's kop van zijn romp en slikte die door. Razor begon weer te lachen toen het lijk in zwarte rookslierten verdween. De wolf draaide zich naar de man met zijn paard om en gromde luid, maar Razor had hem niet meer nodig en verdween het dier in het zwarte vuur dat later doofte en Razor weer zijn rechterarm kon gebruiken. Het wapen van Valnir liet Razor vallen en keek grijnzend naar de man. "Wat is jouw naam?" vroeg hij vriendelijk.

Met een krachtige sprong overbrugde de Vampier de afstand tussen hen en Valnír. Hij hoorde dat de Vampier Alucard hete. Geamuseerd keek Etricus toe hoe Valnír een aantal uithalen deed, intussen het kogelmagazijntje terug in de Revolver duwend. In een oogwenk kwam een wolf uit de rechterschouder van Alucard, die hem opgeroepen had. Het wapen van Valnír werd vast gehouden als een stokje. 'Eet smakelijk!' lachte de Vampier luid, en de wolf beet de kop van Valnír af. Net als de andere Demonen verdween Valnír in een rookwolk. Etricus drukte zijn Revolver terug in de holster naast zijn zwaard. De rookslierten trokken al gouw weer op, en de wolf verdween net zo snel als hij gekomen was. Etricus deed zijn harnas weer aan, en bevestigde de mantel. De zon kwam langzaam verder op, en de lange schaduwen van de bomen wierpen zich over het veldje heen. De mist was vrijwel helemaal verdwenen, en nu Etricus beter keek zag hij een pad recht door het bos links van hem lopen, richting de plek waar de hoofdstad zou moeten zijn. ''Wat is jouw naam?" vroeg Alucard, die zich weer bij hem had gevoegd, ditmaal vriendelijk. 'Ik ben Etricus Torath.' antwoordde Etricus, die weer naar zijn paard liep, die intussen gezelschap had gekregen van het paard van de dode Hunter. Hij pakte een kaart uit een tas om de precieze route richting de stad te vinden. Hij rolde het perkament uit, en zag dat zijn vermoeden juist was. De route richting de stad was binnen enkele uren te overbruggen. Zijn voorraad was geslonken door de reis door het grote bos, en hij was nieuwsgierig wat er in de stad veranderd was. 'Was je ook richting de stad, Alucard? Als ik je zo mag noemen teminste..' vervolgde Etricus, die de kaart weer opborg en op zijn paard klom. Hij zag geen reden om langer te blijven, en wachtte af wat de ander ging doen.

Dus hij heten Etricus Turath! Razor knikte en begon met het helen van zijn verwondig. Dat nu twee keer zo langzaam ging als dat hij bij een aardwapen nodig had. Etricus ging dus naarde stad. Razor zou daar het paard kunnen verkopen aan een fokker! "Ik heb vele namen hier in Doole, maar bij de demonen sta ik bekent als Alucard. De mensen hier noemen me veel vaker Razor. Zei hij en liep naar het paard van de dode hunter. Het dier had geen moeite met Razor, maar dat had geen enkel dier tenzij hij in een vechtstemming was! "Daar moest ik toch nog wezen." antwoorden Razor op de vraag van Etricus die al op zijn paard klom. Razor volgde zijn voorbeeld en trok lichtjes aan de teugls. "Eigenlijk kwam ik daar vandaan met hem, maar die verdiende het gewoon te sterven! Laat je niks wijs maken. Ik mag dan een halfblood zijn, maar de meeste shifters hier staan gebogen onder het juk van de hunters." zei Razor een licht grom. Hij haten de mensen niet voor niks. Het was aan hun te danken dat de shape shifters gejaagd werden!

Razor hete de Vampier dus. Hij vond de naam wel bij hem passen. Ondanks de oorlog tussen de Blood Hunters en de Shapeshifters mocht hij hem wel. Razor heelde diens wonden die hij had opgelopen met de schermutseling, en terwijl hij daarmee bezig was staarde Etricus voor zich uit in gedachten. De oorlog die nu zo lang duurde heeft veel slachtoffers geëist, door het toedoen van één persoon, jaren geleden, die de oude koning vermoorde. Hij was als mens een Blood Hunter, maar hij had net zo goed als Shapeshifter geboren kunnen zijn. Shapeshifters waren ooit ook menselijk, niet? Hij was het ook wel eens met Razor, die vervolgens zijn mening uitte over de Blood Hunters. Etricus had soms ook een hekel aan Shifters, maar Etricus was tot zover alleen maar Shifters tegen gekomen die Doole uit waren gevlucht en hem te grazen wouden nemen toen ze de kans hadden, door de oorlog die een lange tijd voor zijn geboorte uit was gebroken. Hij wist dat er Shifters gevangen werden en tegen hun soort werden gericht, of in Arena's werden gezet om tegen elkaar te vechten. Hoewel hij zelf ook Shifters ving was het hun eigen schuld, en hij ving net zo goed Hunters die bijvoorbeeld een geldschuld bij iemand hadden en waren gevlucht. Toen Razor eenmaal in het zadel zat dreef Etricus zijn rijdier aan, en stapvoets reed hij het veld over. De zon scheen op het vochtige gras, die steeds dichter naar de middelpunt van de hemel kroop. In het bos, waar het een stuk koeler was, was een breed pad die hij met Razor vervolgde. 'Als je een kortere weg weet zal ik je volgen. Ik heb wel zin in een flinke maaltijd, en bier of rum zou ook niet verkeerd zijn' Zei hij, en glimlachte bij de gedachten. Hij had bijna een week op zijn proviand moeten teren en dat wat hij in het wild vond of ving. Maar zonder de juiste specerijen smaakte het nooit zo goed als ze in de tavernes klaar konden maken.

Etricus spoorde zijn paard aan en na een tijdje vroeg hij of Razor een kortere weg kende. Deze grijnsde breed uit. 'Als jij je hoofd niet wilt verliezen en mij volgen kunt zal ik je die wijzen.' zei hij geamuseert. Vele Shifters leefde in dit bos dus konden ze denken dat hij Razor achterna zat? Razor wachten niet op de reactie van Etricus en stuurde zijn rijdier vol het bos in dat korter was dan de weg te volgen. De mensen zouden alleen dan schrikken door de donderende paarden hoeven die ineens uit het bos kwamen. Razor spoorde zijn paard aan en deze begon te galoperen. Met de teugels strak langs de hals van het dier konden de lage dunne takken er niet in blijven hangen in de vaart die het dier maakte. Het paard zetten grote neusgaten op en in de bomen verschenen nieuwschierige gezichten. Razor letten er niet op, maar aan hun gekrijs te horen hadden de Etricus gespot dat kon niet anders, maar ze bedaarde toen eentje naar Razor riep die alleen maar een zwaaiend gebaar maakte wat hij vaker gebruikte dat alles goed ging. De bomen weken uit een en mensen die daar op het pad liepen schoten aan de kant en keken ergens boos naar de ruiters die tussen de bomen vandaan kwamen. Razor lachte vrolijk en stuurde het bonte dier richting de stad. 'Het zal Razor ook weer eens niet zijn!' Hoorde hij boos roepen, maar schonk er geen aandacht aan en liet het paard rustiger lopen tot het in stap over ging en keek met een glimlach op zijn lippen naar Etricus. 'Wel sneller toch?' zijn toon was weer pesterig, maar zijn ogen glommen bij het zien van de verbaasde gezichten. Sommige snapte nog steeds niet dat Razor gewoon tussen hen in durfte te lopen, ookal waren de meeste Bloodhunters bang voor hem wat Razor nog grappiger vond. Toch zaten er altijd een stel tussen die hem wilde uitdagen.

'Als jij je hoofd niet wilt verliezen en mij volgen kunt zal ik je die wijzen.' zei Razor geamuseerd. Eerst wist Etricus niet wat hij bedoelde, maar toen begonnen de verhalen hem te dagen. Etricus grijnsde, maar antwoordde niet. Razor dreef zijn paard op in een snelle galop. Etricus volgde. De bomen flitsten voorbij, terwijl Etricus voorover in het zadel leunde. Zijn cape wapperde achter hem aan, en hij hield net als Razor de teugels laag, zodat de takken er niet achter konden blijven haken. Op gegeven moment zag hij bleke gezichten, sommige behaard en soms zelfs allerlei schepsels tussen en in de bomen. Soms klonk er gefluister, of dierlijk gegrom. Was dit een val? Maar Razor maakte een gebaar, en de gezichten en gedaantes verdwenen grotendeels. Het werd lichter, en ze kwamen bij het de uiteinde van het bos. De paarden hadden het zweet op hun hals staan. De tijd was sneller verstreken dan Etricus door had, en al snel werd het drukker. Mensen weken geschrokken uiteen en Razor werd door een aantal herkend, en soms boos nageroepen. Hij ging langzamer, en Etricus ging weer rustig zitten terwijl hij blaadjes uit zijn donkere haren plukte. 'Wel sneller toch?' Zei Razor, en Etricus negeerde de pesterige toon. 'Zeker..' Mompelde hij. Ze reden een straat door. Aan weerszijden van hun waren huizen, met kraampjes op pleintjes. Etricus kreeg een warm gevoel. Hij wou niet weg toen zijn ouders wouden verhuizen, weg van de oorlog in het land. Misschien kon Etricus later nog oude vrienden opzoeken. Hij was tenslotte een Premiejager, en kon altijd te weten komen waar iedereen was. Als je maar wist waar en bij wie je moest zijn. Het geklepper van de paardenhoeven weerklonken door de steegjes, en bij 1 zat een man met opgetrokken knieën en lang vies haar in gehavende kleding. Hij hield een tinnen bakje voor zich uit, waar Etricus een muntje in gooide. Je hoorde een 'plop', en de man keek boos op. 'Dat was mijn bier!' brulde deze boos, en met een rood gezicht stond hij op. Onder zijn borstelige wenkbrauwen staarden zijn kraaloogjes naar Etricus, die halt hield, en vanaf een meter afstand rook hij de sterke geur van alcohol. Net toen Etricus zijn excuses aan wou bieden wou de man hem van het paard sleuren. Nog voor hij bij Etricus was had deze zijn Revolver op hem gericht, vanonder zijn mantel. De man zijn ogen werden groot, en ging weer zitten. Niemand behalve hij had het gezien. Etricus knikte, en stopte zijn revolver terug in zijn holster. Hij dreef zijn paard weer aan, en kwam weer naast Razor rijden. 'Laten we maar een taverne zoeken, voor ik iemand op zijn neus sla.. Gromde Etricus humeurig. Hij hoopte dat Razor niet te veel aandacht zou trekken. Sommige mensen keken hem namelijk nieuwsgierig na, maar ook met walging. Hij wou op zijn eerste dag hier sinds jaren niet in de gevangenis belanden. Meestal was het namelijk híj die de schuld kreeg door zijn woeste uiterlijk en bepantsering.

Etricus kwam naast hem rijden en zei wat instemmend. Razor negeerde vol uit de blikken die ze naar hem wierpen, maar wist heel goed dat ze hem hier niet wilde. Hij merkte wel dat Etricus wat achter bleef en de boze stem van de man gehoort en grinnikte stilletjes. Toen deze weer naast hem kwam rijden vroeg hij naar de taverne die Razor wel wist te liggen. en stuurde zijn paard een straat in waar de Taverne aan lag. Daar stapte hij af en bond het paard vast aan een paal die daar voor bedoelt waren. Verschillende kinderen werden naar binnen geroepen, maar zijn grijns gleed geen seconde van zijn gezicht. 'Hier kun je gerust naar binnen.' zei Razor en voelde een aanwezigheid waardoor zijn grijns nog breder werd. 'Wacht trouwens maar even hier voor je naar binnen gaat!' zijn stem klonk weer geamuseert en Razor stapte naar binnen. De demon die hij gevoelt had stond net bij de toog toen deze de barman wilde aanvliegen. Razor richten zijn wapen op de demon en bleef rustig staan. 'Tramo laat die man met rust!' gromde Razor dreigend en keek net over zijn brillenglazen heen naar de demon die zich omdraaide en hem grauwend aan keek. 'Wat moet jij hier vuile verrader!' sneerde Tramo en Razor begon te grinniken. 'Jacht maken op demonen!' grinnikte Razor. Dat liet Tramo niet over zijn kant gaan en wilde Razor bespringen. Deze bleef richten op de kop van de demon en schoot. Eerst leek hij te missen, maar Tramo maakte een schein beweging en dook terug in de baan van de kogel, deze trof doel en alleen een rookwolk verdween vlak voor Razor die zijn wapen droog weg stak. 'Weer een minder!' grijnsde Razor en liep naar de toog en betelde twee bier en een schotel van de dag die ze naar de tafel moesten brengen. Razor at geen vast voedsel dat kon zijn maag niet langer meer verdragen, maar water, wijn en bier of andere dranken buiten vruchtesappen kon hij prima drinken zonder moeite. Razor wachten tot Etricus bij hem aan tafel kwam zitten en deed zijn bril en hoed af die hij naast zich op tafel legde. Razor bleef grijnzen en keek rustig rond, maar niemand buiten de bediende kwam naar hen toe en nog met bibberende knieén.

Razor stuurde zijn bonte ros een straat in, waar kinderen speelden, maar al gouw weer naar binnen werden geroepen toen hun ouders de twee zagen naderen. Razor negeerde het, stapte af en bond zijn paard vast aan een paal. Etricus volgde, behoedzaam de daken en vensters van de huizen naspeurend. 'Hier kun je gerust naar binnen.' Zei Razor, maar bedacht zich en zei Etricus te wachten, die zijn schouders ophaalde. Met zijn armen over elkaar bleef hij wachten, maar kon het gesprek binnen horen. Etricus zuchtte toen hij merkte dat Razor weer chaos aan het schoppen was, maar het was uiteindelijk toch onvermijdelijk. Het schot binnen dreunden in zijn oren, en net toen Etricus binnen kwam zag hij de inmiddels bekende rook optrekken. 'Weer een minder!' Zei Razor met een grijns. Etricus liep naar de tafel waar Razor aan was geschoven na een bestelling voor hen beiden te hebben gedaan. Etricus nam tegenover hem plaats, terwijl Razor voor het eerst zijn hoed en bril af deed. Toen Etricus de rode ogen zag kreeg Etricus een ongemakkelijk gevoel, maar liet het niet merken. Hun bestelling werd al snel geserveerd, en de grote glazen waren gevuld met schuimend bier. Etricus betaalde, en glimlachte naar de serveerster die hij wat extra fooi gaf. Ze lachte wat onzeker terug. Etricus pakte zijn pull met bier, en hief die een stukje op 'Proost, op..' Etricus dacht na.. 'de dode demonen.' vervolgde hij, en nam een slok bier. Het smaakte prima, en Etricus keek wat hij opgediend had gekregen. Een bord vol met boontjes, aardappelen en een stuk vlees met een kruidige saus. Hij begon al snel eten naar binnen te scheppen, dat verrukkelijk smaakte. Maar halverwege een hap leek zijn maag in brand te staan. Zijn hand verkrampte, en hij maakte een stikkend geluidje. Niet nu.. dacht hij. De vork met boontjes liet hij vallen, en stond op. 'Even.. Luch..-tje scheppen.' Zei hij gesmoord, en sprintte door een achterdeur naar buiten. Hij kwam in een smalle donkere steeg, volkomen verlaten tot Etricus zijn opluchting. Hij leunde met zijn handen tegen een bakstenen muur van het huis naast de Taverne, kokhalzend terwijl zijn ogen in de fik leken te staan. Zijn hartslag vertraagde, en Etricus gromde als een gewond wild dier. Dit was zijn zesde en ergste aanval, en hij wist wat het betekende.. In gedachten vervloekte hij zijn vader hartgrondig. Hij rook, leek en leefde misschien als een Blood Hunter, maar dat was hij niet, niet voor lang meer. Net als bij zijn oudere broer en vader. Hij was bang voor wat hij wel was, en had het niet verteld aan Razor, als die het al niet gemerkt had. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen zijn hart enkele seconden stil stond. Zijn oren suisden, en hoorde niet dat iemand tegen hem sprak. Ineens voelde hij een hand op zijn schouder, en uit reflex sloeg Etricus de man die bezorg was om zijn toestand. De man vloog naar achter, en lande met een harde klap tegen de muur van de Taverne, waar hij bewusteloos in elkaar zakte. Een bloedstroompje droop van zijn hoofd op de grond. Etricus zijn papillen werden kleiner, en zijn Irissen verkleurden naar Oranje. Plotseling hield de aanval op. Zijn tanden werden normaal, en zijn hartslag werd weer regelmatig. Etricus vocht tegen het vampierenbloed in hem, maar vroeg of laat zal hij er onder door gaan. Hij tilde de man op, en legde die in de hoek achterin de steeg, waar hij minden op zou vallen. Met een schuldgevoel liep Etricus weer de Taverne in, en veegde snel zijn onderlip af waar hij in had gebeten. Nonchalant ging hij weer tegenover Razor zitten. 'Niks aan de hand' Zei Etricus als antwoord op Razor zijn gezichtsuitdrukking, terwijl een zweetdruppeltje langs Etricus zijn kaak liep.

Etricus ging aan tafel zitten en prooste op de dode demonen, Razor herhaalde het gebaar en nam net een slok toen Etricus naar buiten vluchten onder de smoes een luchtje scheppen? Een voorgevoel schoot door hem heen en Razor vernauwde zijn ogen nadenkend. Het voedsel rook niet anders dan anders, maar er was iets vreemds aan Etricus! Razor zag de blikken die ze op hem richten en zag een man achter Etricus aan lopen uit bezorgdheid, maar alleen Etricus verscheen later alleen. Razor keek hem vragend aan, maar er bleek zogenaamd niets te zijn, maar de wond op de lip van Etricus gaf een geur af. Razor rook het en grijnsde speels, maar ging er niet op in en keek weer rond. Zijn ogen glommen van plezier van wat hij net ontdekt had. Lily had niets voor hem kunnen verbergen wanneer ze een wond had. Zins dat de duivel van hem een vampier had gemaakt was zijn reuk twee keer zo sterk geworden. "Etricus wil je me volgen?" vroeg hij en stond op voor hij de taverne verliet. Buiten wachten hij alvast in het zadel op hem.

Toen Etricus nog een paar slokken bier nam om de smaak van bloed weg te spoelen keek hij kort rond in de Taverne. Zo nu en dan werd er naar hen gestaard door de mensen op de krukken aan de bar. Er waren een paar die door de deur gingen waar hij zojuist uit was gekomen, en Etricus balde zijn handen tot vuisten. Hij hoopte dat ze de man niet zouden vinden, anders was hij de eerste verdachte. Een glinstering verscheen in de ogen van Razor, en erna vroeg hij hem te volgen. Aan de toon kon Etricus merken dat Razor iets vermoede. Hij had al gemerkt dat hij niet snel voor de gek kon worden gehouden, en met een korte zucht sloeg hij de rest van de bier achterover. Razor, die inmiddels naar buiten was gelopen, was zijn bril en hoed vergeten. Etricus nam het mee, en volgde Razor de taverne uit, terwijl hij de blikken die de mensen hem na wierpen bijna letterlijk in zijn rug voelde branden. Razor zat al in het zadel. Het zonlicht leek ineens een stuk feller dan anders, maar dat kon ook komen doordat het in de Taverne vrij donker was, hoopte Etricus. Met de vraag waar Razor heen wou in zijn gedachten legde hij diens hoed en bril voor hem in het zadel. 'Je vergat wat..' Mompelde Etricus, nog steeds met het misselijke gevoel in zijn maag. Nadat Etricus zijn paard had losgemaakt steeg ook hij op, en knikte kort naar Razor ten teken dat hij kon gaan. Hij blikte nog snel naar de steeg waar de bewusteloze man achterin zou liggen, het zal waarschijnlijk niet lang duren voor ze hem hadden gevonden. Etricus hield een hand bij zijn zwaard, en reed Razor achterna de stad weer door.

Etricus nam zijn hoed en bril mee naar buiten dat had hij express laten liggen voor het geval ze de jongen daar vast hielden voor een of andere reden! Razor zetten zijn bril en hoed op met een grijns en spoorde zijn paard aan. Jammer van het geld, maar hij had het nog even nodig... Razor reed in een snelle draf de stad uit naar een van de verlaten huizen waar niemand meer in wilde of kon wonen. Express achter het huis door rijdend zodat het niet zou op vallen dat ze daar later naar binnen zouden gaan. "Zet je eigen paard maar op stal." zei Razor en stapte af voor hij alleen het zadel af deed en het dier mee het huis in nam, daar legde hij het dier rustig neer en fluisterde het in een diepe slaap. Daarna wachten hij tot Etricus binnen zou komen. "Je moet het niet verdringen dat lijd tot ongelukken!" zei Razor voor Etricus hem wat vragen kon. "Ik weet waar ik het over heb, als jij je bloeddorst verdringt zal de verleiding alleen maar groter worden. Hoelang ben je al een vampier? Hoelanger jij je niet voed hoe slechter je tegen de zon kunt! Voed jezelf met het paard dan kun je er weer voor even tegen." voegde Razor er aan toe en leunde tegen de muur terwijl hij Etricus over zijn bril aan keek. Etricus zou vast gaan tegen sputteren, maar Razor wilde hem alleen maar helpen. Het zou nog wel eens verkeert kunnen gaan als hij zich niet zou voeden met het elixer des levens! Razor sloot zijn ogen en zetten zijn bril af. Zijn ogen hadden op vampieren geen verlammend effect, maar toen zij zich weer opende boorde zijn rode ogen zich in de lichte groene ogen van Etricus. Nu wist Razor ook waarom de demonen achter Etricus aan zaten. Lucifer wilde hem vast als zijn onderdaan hebben en daar kon Razor mooi een stokje voor steken!

Met een vlotte draf reden ze door de straten, en Etricus bleef rond kijken, op zijn hoede voor eventuele vijanden die zich makkelijk over de daken konden begeven en hen konden bespringen. Hij merkte dat ze langzaam in de plek van de stad kwamen die al tijden leeg stond. Sommigen huizen waren half vervallen, en bij elk zuchtje wind hoorde je gekraak. Ze vertraagden, en Razor reed achter een huis langs, waar hij afstapte en Etricus vertelde zijn paard op stal te zetten. Met een ietwat vreemd voorgevoel reed hij een klein schuurtje in dat grensde aan een weiland met hoog gras. Er lag stoffig stro op de grond, en een muffe geur drong zijn neus binnen. Etricus schrok zich rot toen hij een grote Oehoe wekte die vervolgens over zijn hoofd scheerde, en de spanning die hij voelde maakte het alleen maar erger. Het paard werd onrustig, die het duidelijk merkte. Etricus mompelde enkele geruststellende woordjes, en liep de stal uit. Hij sloot het onderste luik, en liep het huis binnen waar Razor vermoedelijk naar binnen was gegaan. Diens paard was nergens te bekennen. Met aarzelende passen liep hij de Veranda op, en liep door de opening van de deur, die in zijn scharnieren hing. Tot zijn verbazing zag Etricus dat het paard van Razor op de grond lag. Even dacht hij dat hij het dier had gedood, maar de ademhaling bewees het tegendeel. 'Je moet het niet verdringen dat lijd tot ongelukken!' Zei Razor. Eerst wou Etricus tegensputteren, maar hij wist dat hij gelijk had. Etricus zijn oudere broer had echter geen problemen gehad met het drinken van bloed, maar hijzelf walgde er van. Toen het hem daagde wat Razor van plan was met het slapende paard wou hij hem voor gek verklaren. Maar het was beter dan een mens.. Maar hij hoopte ergens dat als hij geen bloed zou drinken, hij ook niet in volledig in een Vampier zou veranderen. Maar hij wist dat zijn lot bezegeld was, en het niet te genezen was. 'Mijn vader is er een.. Mijn moeder is een Blood Hunter, vandaar ik het drinken van bloed zo lang uit kon stellen. Mijn broer was 19 toen hij veranderde. Maar ik wist wel dat ik ook als mijn vader zou worden, en ik kan niet langer weglopen voor wat ik altijd verborgen hield..' Zei Etricus, die terugkeek in Razor zijn bloedrode ogen. Het sterke vampierenbloed zou zijn gewone bloedcellen uiteindelijk transformeren. Hij wist dat hij geen andere keus had, maar een idee kwam bij hem op toen zijn oog viel op een houder met laboratoriumflesje. Hij pakte een flesje uit de houder in de krakkemikkige kast, en poetste het schoon met zijn mantel. Het hele paard leegdrinken leek hem echter ook te veel. Als in een mens al ongeveer 7 liter bloed zat, hoeveel zat er dan wel niet in een paard? 'Zou het hier niet in kunnen? Ik.. Heb het niet zo voor met..' Stamelde hij, en wees op het paard. Hij voelde zich niet klaar om te drinken uit iets dat leefde, maar met drinken uit een glas zou hij niet veel problemen hebben.

De zelfverzekerde houding die Razor eerder bij Etricus had gezien vervaagde toen Razor zijn ontdekking bloot gaf en hij volgde Etricus met zijn ogen. Etricus maakte een flesje schoon die hij later ophielt en vroeg of het niet daarin kon. Razor vond het grappig en kon zijn lachen niet in houden. In tegenstelling tot de lach die hij normaal gebruikte wanneer een hunter hem probeerde te doden was deze vrolijk en bulderend. "Een ieder drinkt op zijn eigen manier!" grinnikte Razor nog na, maar ergens begreep hij Etricus wel. Maar doordat Razor in zijn eerste leven i zijn shape vorm zijn tegenstanders doden met zijn muil had hij er ook geen moeite mee het levens vloeistof uit iemand te zuigen! "Maar gebruik een bak om het bloed op te vangen dan knoei je niet zo en met een fles heb jij zeker nog niet genoeg zoals je wegstoof in de tarverne heeft de bloeddorst zich flink in je huis gehouden!" vervolgde Razor streng en verdween de keuken in om een schaal of bak te zoeken en vond een kleine steelpan die ruim vol deed. Daarna liep hij terug en prikte met een schoon gemaakt keukenmes de slagader aan. Meteen stroomde het pannetje vol, Razor wachten tot het tot de helft gevult was en heelde de wond daarna. Het paard zou de komende dagen sloom zijn, maar dood ging het niet. Razor rechten zijn rug en liep naar Etricus die hij de pan in zijn handen drukte. "Nu snap ik ook waarom de demonen achter je aan zaten, maar er is een manier om van hem af te komen, maar je zult vampier blijven. Zorg dat je met Melody spreekt. Zij is een engel en kan je van je duistere kant verlossen." zei Razor en grijnsde bij de vragende blik die hij nu kreeg. "Ja kijk me nu maar niet zo raar aan. Tramo noemde mij niet voor niets een verrader." lachte Razor en ging op een oude stoffige bank zitten met een brede grijns op zijn lippen terwijl hij bleef kijken naar Etricus.

Toen Razor in een bulderende lach uitbarstte keek Etricus hem beledigd aan. Hij wist niet hoe hij zich voelde, na jaren als mens te hebben geleefd. Razor raadde echter aan om het flesje niet te gebruiken, en dook de keuken in. Toen hij terugkwam met een mes en een steelpan tapte hij bloed van het paard af. Tot Etricus zijn opluchting vulde hij de steelpan maar voor de helft, maar toch vroeg hij zich af of hij ook maar een druppel op kon. Razor drukte de pan in Etricus zijn handen, en met een humeurige blik keek hij omlaag naar het rode vloeistof. Toen Razor hem vertelde dat Melody hem van zijn duistere kant kon verlossen keek hij hem vreemd aan. 'Ja kijk me nu maar niet zo raar aan. Tramo noemde mij niet voor niets een verrader.' Zei Razor, die op een oude sofa ging zitten waarna hij Etricus met een grijns aan keek. 'Ik heb geen duistere kant' Mopperde Etricus 'Ik vermoord alle Demonen gewoon, al komen ze tegelijk die verdoemde Hel uit gekropen!' Vervolgde hij snerend met een vreemde blik in zijn ogen. Hij zette de rand van de steelpand tegen zijn mond en goot de inhoud naar binnen, en dronk door tot het leeg was. Met een woeste zwaai van zijn arm smeet hij de steelpan weg, die door de muur knalde de straat op. 'Zó!' Gromde Etricus. Toen het bloed enkele seconden later zijn maag bereikte vertrok zijn gezicht. Zijn halsaderen zwollen op, en zijn spieren verkrampten zich zodat hij zich even niet kon bewegen. Toen het na enkele seconden weg ebde zakte hij op zijn knieën, hevig buiten adem alsof hij kilometers had gesprint. Hij sloot zijn ogen, en stond rustig weer op. Toen hij zijn oogleden weer op trok waren de irissen verkleurd naar donkerrood. Alles wat hij zag leek helderder, en zijn andere zintuigen leken op hol te slaan. Hij wist het nu zeker, zijn lot was bezegeld met dat wat hij altijd had terug gedrongen. Hij was echter nog niet volledig veranderd. Zijn tanden waren nog normaal, en zijn oren nog steeds rond. Hij hoopte dat het nog lang zo zou blijven.

Razor merkte wel dat Etricus beledigd was door zijn reactie, maar daar letten hij niet op en luisterde naar wat hij zei. "Het klopt dat je demonen dood dat heb ik zelf gezien, maar als jij zoals je beweerd geen duistere kant hebt waarom zou Lucifer je dan alleen gevangen willen nemen? Ik heb de schrammen op je polsen van de touwen wel gezien voor ik je genas." zei hij nog voor Etricus door zijn benen ging. Zo had Razor het ook de eerste keer mee gemaakt al waren zijn ogen al rood geweest, maar nu had hij geen pupil meer die verried of hij de mensen wel aankeek zoals bij Etricus nog het geval was. "Het geen is alleen dat ik niet uit mezelf op de eerste plaatst naar haar ben toe gestapt. Klinkt misschien vreemd, maar er kwam een boodschapper van god toen ik net pas door de duivel in een vampier was verandert. Die vertelde mij dat ik naar haar toe moest en Melody en ik zijn vanaf het begin al geen goede vrienden geweest! Toch heeft ze mij uit de klauwen van satan weten te krijgen en dat zou ze voor jouw ook kunnen. Lucifer is zeer listig dat heeft mijn vriedin wel gemerkt toen ze een comunicatie-deal met de duivel wilde sluiten, helaas kan hij via die weg er altijd onderuit komen, maar ik was hem te slim af!" vertelde Razor en grijnsde geamuseert bij zijn laatste woorden terwijl hij zijn blik niet van Etricus af liet gaan. "Je vraagd je zeker af hoe ik hem dat geflikt heb he?" Razor kon niet anders dan deze woorden vroegen om een flinke docis spot, maar hij bleef grijnzen.

Zwijgend luisterde Etricus naar Razor, en grijnsde toen hij was uitgesproken. 'Laat me raden.. Je sloot een deal met God. Je beschermt mensen en stuurt Demonen terug naar de hel, en hij nam je in bescherming tegen Satan.' Zei hij grinnikend. 'Maar op je eerdere vraag weet ik geen antwoord. Die Demonen willen er geen woord over los laten' Vervolgde hij. Het kon eigenlijk van alles zijn, maar Etricus kreeg geen woord los uit de demonen die hij was tegen gekomen voor Valnír en zijn handlangers persoonlijk achter hem aan kwamen. 'Ze zullen het uiteindelijk wel op geven' Mompelde Etricus. Maar het zat hem niet lekker. Ze kwamen altijd alles over hem te weten, en wisten waar ze hem konden vinden. Etricus sleepte een oude schommelstoel uit de hoek, waarna hij er op neer plofte met zijn benen over de leuning, waarna hij Razor terug aan keek. 'Vertel eens wat meer over jezelf, Razor. Je zei dat je een vriendin had, en welke geven heb je nog meer naast genezen en die wolf die je opriep?' Vroeg Etricus geïnteresseerd.

( Een beetje kort dit keer, ben nogal moe na een lange drukke dag op het werk. Wat kunnen sommige mensen toch lastig doen )

(Dat is te begrijpen, maar maak je niet druk. )
Etricus rade het meteen goed, maar daar op keek hij hem alleen even serieus aan. 'Als ik dat niet deed buiten misdadigers, verkrachters en demonen doden zou de heer zijn goede gift intrekken. Ik wil haar veilig houden ze is een fenix en Satan is verzot op dat soort wezens. Hij heeft al een goede vriend van haar vader zover gekregen een demon te worden met de smoes dat Kiba dan zou blijven leven. De duivel geeft enkel om zichzelf en doet alleen de dingen waar hij zijn vinger in de pot kan houden.!' gromde Razor licht dreigend en keek even weg met zijn hoofd schuddend. Eigenlijk schaamde Razor zich voor wat hij dat toen het beste te doen, maar als ze Etricus al niet met rust lieten was hem dat zelfde lot toen gevallen. Etricu sleepte een stoel bij en ging erin zitten en vroeg naar wat meer over zichzelf te vertellen. Razor keek hem scherp aan, maar knikte. 'Als jij straks hetzelfde doet!' het was geen vraag, maar het kon wel zo opgevat worden. 'Deze tijd is eigenlijk niet de mijne. Ik ben geboren en opgegroeit in de Arena, maar de man die me toen trainde was vriendelijk tot de oudste van de orde besloten dat ik een gevaar voor de hunters kon worden. Als ze mij door mijn exmentor toen niet hadden laten vermoorden was het er nooit van gekomen dat ik me tegen hen zou keren! Mijn geest bleef in de arena rond zwerven tot 60 jaar later. Er was een schermuteling tussen de shifters van de WOF en de hunters. Ze probeerde het nichtje van mijn vriendin te bevrijden, maar het lukte hen niet. De zoon van de leider kreeg het zwaar te verduren en ik nam hem voor even apart wat niet anger dan een paar seconde duurde. We sloten toen een deal dat ik hem hielp de hunters te verslaan zonder dat hij ook nog gevangen zou worden. Maar na vier jaar later kwam hij haar tegen ze was ontsnapt en ze verklaarde dat hij haar in de steek gelaten had, maar ik wist wel beter alleen kon ik het toen niet tegen haar zeggen. Will overtuigde haar van het tegen deel en zo kwam ze er achter dat ik steeds bij hem aanwezig was. Het was een soort band geworden wat een hunter bij een shifter heeft die een armband om heeft, maar dan toch weer anders. Hij kon me niet bevelen wat de hunters bij de shifters wel konden.' begon Razor en wachten even om de info tot Etricus door te laten dringen. [color=cyan]'Hope vond het maar niks en samen met Will vroegen we aan een van de WOF leden die zelf een demon was of ze een lichaam voor mij kon maken, als we toen geweten hadden dat dat werk eigenlijk voor engelen was had ik nooit in de gelederen van de duivel gezeten, maar goed dat wisten we toen niet. Eva kon dat wel, maar het zou lastig zijn zei ze en gaf Will een soort flesje waarmee je een hart eeuwig mee kon laten kloppen als je het erover heen goot voor je het uit een lichaam haalde. Buiten dat had ze nog wat haar nodig en mijn ogen. Je kijkt al lekker benauwd ja daar hadden we een foetje voor. Hope kon me niet voor niks zien in mijn geestvorm. Zij kan zichzelf ontzichtbaar maken en zeheeft ze me toen ook ontdekt en me voortijdelijk van vlees en bloed gemaakt om de haren en de ogen te verkrijgen. Het was geen pretje, maar beter dan dood gaan. Daarna weet ik niet meer pprezies wat ze gedaan heeft, maar het voelde vreemd. Er stonden runnen op de rug van mijn handen en nog steeds al kun je ze nu niet goed meer zien. Het ging goed tot ik dingen begon op te merken. Het gevoel van bekeken te worden bleef bij en dat was niet fijn, Gek genoeg waren er toen geen demonen die zich met me bemoeide enkel toen de runnen rood knipperede. Wanneer Lily in gevaar verkeert merk ik het meteen ookal had ik toen op mijn ju gekrgen door niet naar de leiders van de WOF geluistert te hebben ben ik toch naar haar woning gegaan waar ik voor het eerst een andere demon tegen kwam.Hij wilde iets van Lily wat ze hem niet meer kongeven. Uit bescherming ben ik naar haar toe gegaan en heb die glasjakker op afstand gehouden enkel door mijn aanwezigheid. Wat er daarna gebeurde was zowel simpel op te lossen, maar ik was zo koppig om weer eens anders te beslissen. In die tijd was ik gewoon een soort shifter, maar toen kregen ze me al niet dood een van de redenen dat ik met Eva was gaan praten. Buiten andere pijn te doen waar ik niks om geef kon ik dat metLily niet, maar door een besluit waar ik liever niet over spreek deed ik haar toch meer pijn dan ik me voorstellen kon. Ze was zo in de war geraakt dat ze een hunterkamp binnen liep zonder daar op te letten. Na de zonne wende hebben we haar daar weggeh[lt met nog een stel andere shifters, hoe we dat gedaan hebben ga ik je niet aan je neus hangen dat zijn WOF geheimen![ Voor de zonnewende heb ik met Eva gesp/oken en zij zei dat ik toen voor drie kwart demon bleek te zijn. Toen had ik de keuze gemaakt om me bij hem te voegen wat natuurlijk stom was dat geeft ik toe, maar die gek wilde dat ik Lily zou doden. Heb ik niet gedaan, maar daarvoor moest ik zes vazen met bloed van vrouwen en kinderen vullen. Was ook gelukt als Lily niet zo koppig was geweest me te volgen terwijl ze moest rusten. Ze ging daarna weg, maar ik had niet door dat ze naar Eva ging om me uit de deal ta halen. Zoals ik al zei een mondelinge afspraak kan de duivel gemakkelijk omkeren zonder dat de persoon daar weet van heeft. Lily trapte er dus in met open ogen en ik vroeg me al af waarom die vijfde vaas zo raar verdeen. Ze biechte alles open ik wilde haar niet in zijn nabijheid hebben. Ik schreef een uitdaging tegen Satan en niet met inkt daar kan hij ook dingen aan veranderen. Als iemand een deal met hem wil sluiten via een brief moet de persoon dat in zijn eigenbloed schrijven! De duivel ginbg akkoord met de uitdaging. Ik daagde hem uit dat ik binnen twee uur buiten de arena weer zou staan, maar ik vergat in mijn haast dat Lily de arena half in de fik had gezet voor ik haar daar met haar vader en moeder in mijn uppie vandaan hem weten te krijgen. Door de brand die er gewoed had wilde de hunters veel liever hun eigen haggie redden dan met mij te vechten om het behoud van die drie. Dat was ook de rede dat ik op mijn flikker heb gehad van de WOF leiders. Dat deel was dus nieuw en vreemd voor me. Ik heb er een uur over gedaan om het oude gedeelte te vinden. Groot tijd verlies, maar een maal inde oude gangen was ik weer in het voordeel. Ondanks de tegenslagen die er onder weg waren varierent tussen bloodhunters en een doorgedraaide Beast shifter had ik nog 1 munuut over toen ik buiten de Arena kwam. Hij was niet bepaalt blij met mijn overwinning op hem, maar hij moest zich aan zijn woord houden. Of het nu een straf was dat ik tegen Satan in was gegaan of niet veranderde hij me in wat ik nu ben. Net als jij een vampier zult worden. Het was God dus opgevallen dat ik iemand gered had van de duivelse kluwen, maar ook dat ik de dingen meer voor haad deed dan voor mezelf. In die brief had ik alleen Lily's naam vermeld staan en niks voor mij in die deal gezet. Dat was zijn reden mij van de duivelse invloeien te ontdoen. Melody was niet bepaalt blij toen ze eenmaal ingelicht was, maar ze deedhet alleen als ik me tot een bepaalde groep het bloed van zou drinken. maaar dat was dus ook de deal met god, dus viel het best mee. Tegenover Satan laat hij me vrij in mijn bezigheden en komt soms via zijn boodschapper poolshoogte nemen over hoe het er voorstaat en dat soort dingen. De meeste bloodhunters die ik in de gaten houd zijn de meest arogante van het stel, ze zijn rijk en denken alles en iedereen te kunnen commanderen. De hunter die de Terminator noemen staat ook op mijn lijst, maar die kleerkast zit in het leger en zeer moeilijk bij te komen. Niet dat ik niet van een uitdaging houd, maar dat is een beetje te veel van het goede. Ooit krijg ik hem wel, maar dat laat een beetje op zich wachten.'[color] voegde Razor er aan toe en rekte zich even uit. Van dat vele zitten werk hij alleen maar stijf. ' Ik heb 3 levels. Level 1 was de gaven die ik als Sichter had. Ik neem aan dat je weleens van Rising sun heb gehoort? Met die gave kon ik helen en verwonden. Level 1 is hetzelfde, alleen moet de eerst geactieveert worden net als de andere levels! Level 2 het oproepen van alle lijken die ik gedood heb door hen leeg te zuigen. Level 3 is de helle hond oproepen. Dat was mijn oorspronkelijke shift geweest. Als de helle hond getroffen word door een sterrenschot zal die terug keren naar de hel, maar de afstand tussen hem en mij zal de hardheid van de klap bepalen. Ik sterf er niet aan, maar raak er wel door verwond. Dus hoe dichterbij des te minder schade ik op loop! Zo nu ben jij.' zei Razor en zijn ogen glommen even geamuseerd toen hij het over de ghouls had die hij dan kon oproepen. eigenlijk waren het zombies die hem dan hielpen bij het doden van een hunter, shifter of demon. Razor

Razor vertelde een lang verhaal, maar Etricus bleef rustig zitten luisteren. Er kwamen interessante punten voorbij, waar hij het later nog over wou hebben. Eerst dacht hij na hoe hij zou beginnen. 'Er was eens..' grapte hij, maar keek toen serieus. 'Zoals ik al vertelde heb ik een broer, en mijn ouders waren al op jonge leeftijd bij elkaar. Mijn vader was geboren als vampier, net als de al zijn voorouders. Hij reisde veel landen door omdat hij nooit lang op een plek kon blijven. Hier, in Doole, ontmoette hij mijn moeder en besloot te blijven. Ze had geen problemen met zijn vampier kant, aangezien hij zijn prooien nooit dode en het onopgemerkt bleef. Veel vertelde hij me er echter niet over, maar hij werd op een dag beschuldigd voor moord. Toen ze ontdekten dat hij een Vampier was deden ze zo'n armband bij hem om. Mijn moeder, die zwanger was van mijn broer, was kapot van verdriet. Mijn vader kreeg echter een kans om zijn vrijheid te verdienen, ondanks dat hij onschuldig was stemde hij er mee in, om zijn ongeboren zoon en vrouw nog te kunnen zien. Hij bleek een goede tacticus te zijn. Hij werd uiteindelijk een Maarschalk van de koning, nog voor die Terminator die je noemde er werkte. Zodra hij zijn beloofde, ja de Blood Hunters kunnen zich aan hun woord houden, had verdiend nam hij ontslag op zijn 31é. Mijn broer was toen bijna 10 en ik 6. We verhuisden naar een dorp in het buitenland, waar meerdere Shifters leefden. Ik was uiteindelijk 17 toen mijn broer al 3 jaar eerder was vertrokken. Mijn vader gaf me zijn dienstwapen uit het leger, die ik nu nog steeds heb, en ook zijn jas aangezien ik al op vrij jonge leeftijd lang was, voor het geval dat. Ik heb nog wel ergens een soort foto van me voor ik vertrok.' Zei Etricus, en haalde die uit zijn blouse onder een borstplaat van zijn pantser. Hij liet de foto zien. Hij had 'At the age of 17 years' er op geschreven. Hij was niet veel veranderd, op de ruige littekens, het kortere haar en het volwassener uiterlijk na. Hij stopte de foto weer weg, en vertelde verder. 'Ik besloot al vroeg Premiejager te worden, aangezien het goed verdiende en ik van uitdagingen hou. Zo nu en dan had ik de Demonen op mijn hielen, die deze littekens hebben bezorgd, al vind ik het wel iets hebben. Anyway, toen ik onderweg naar hier was had ik 5 vampirisme aanvallen gekregen zoals ik daarstraks had, alleen minder erg. Ik wist dat ik snel naar Doole moest, maar toen ik er bijna was dacht ik dat het einde verhaal was toen Valnír en die twee knakkers me bij verrassing te grazen namen. Ik ontsnapte bij een grote fout van hun, maar raakte gewond.. En de rest weet je wel.' Zei Etricus tot slot, en stond op uit de schommelstoel. Hij rekte zich uit, en liep vervolgens naar een spiegel achterin de kamer. Hij keek kort naar zijn spiegelbeeld. Zijn ogen die waren verkleurd toen hij had gedronken waren weer bijna normaal. Net toen hij weg wou lopen trok een vreemde schim in de spiegel zijn aandacht, en toen hij zich er terug naar toe wende schrok hij zich rot. Zwarte ogen staarden hem aan, en langzaam werd een Demon zichtbaar met een lichtrode huid, en kleine hoorns op zijn kop. Het wezen was echter zo snel verdwenen als dat het gekomen was. Etricus probeerde echter niks te laten merken tegenover Razor, en met een ietwat grimmige blik liep hij heen en weer. De Demonen probeerden hem waarschijnlijk gek te maken, zodat hij een makkelijkere prooi was. Ondanks zijn ervaring als premi jager wist hij maar niet hoe de demonen hem konden vinden, maar Etricus wist wel hoe hij kon 'verdwijnen'. Als hij voor enkele weken koest zal blijven zou hij misschien een kans hebben dat ze hem met rust lieten.

Etricus vertelde zijn gedeelte en liet ook een foto zien waarop hij bijna hetzelfde leek op een paar verschillen na. Razor luisterde aandachtig en toen Etricus op stond naar de spiegel liep en er in keek had Razor hem gevolgt met zijn ogen. Een kleine demon die verscheen was niet meer dan een verkenner, maar Razor begreep heel goed dat Etricus nog het ontzichtbare duistere merk met zich mee droeg. Bij een ieder zat die op een andere plek, maar dat teken had bij hem op de rug van zijn handen geStaan."Etricus doe je bovenlijf eens ontkleden ik wil even ergens naar kijken?" vroeg Razor hem en stond op."De demon die we net zagen was een verkenner en die worden aan getrokken door het duister. Als mijn vermoeden juist is wat ik nog niet zeker weet, maar wat ik wel vermoed zal er een bepaalt teken ergens op je boven lijf moeten staan!" voegde Razor er aan toe en bleef voor Etricus stil staan. Hij was niks bij zonders van plan, maar als hij het merk zou vinden zou het een branden gevoel af geven waneer Razor het teken van God erover heen ging...

Een aanval van demonen bleef uit, dat Etricus vermoedde dat volgde na de verschijning in de spiegel. Razor die het natuurlijk had gemerkt vroeg Etricus zijn bovenlijf te ontkleden, en schouderophalend begon hij zijn pantser los te maken die hij vervolgens op de grond legde. Hij huiverde toen de kille lucht op zijn huid kwam toen hij zijn blouse uit trok en op het pantser liet vallen. Elke spier was onder zijn door de zon verkleurde huid te zien na jaren training. Etricus kon op zijn buik niks zien, dus wendde zijn rug naar Razor. Een ingewikkelde tribal achtige teken liep tussen zijn schouderbladen door over zijn ruggengraat tot net halverwege zijn rug. Toen Razor er met zijn teken van God overheen ging begon het donkerrood op te lichten. Etricus gromde toen het voelde alsof er een gloeiende staaf op zijn rug werd gedrukt, en keerde zich weer om, en keek Razor aan. 'Wat deed je?' Zei Etricus, maar keek een seconde later op toen hij gescharrel over het dak hoorde. Het kon natuurlijk een kat of een flinke vogel zijn, maar toen kleine runen op de ruggen van zijn handen begonnen te tintelen trok hij met vragende blik een wenkbrauw op richting Razor.

( Ik ben er vanavond rond 23:00 pas weer, ik heb avond dienst. )