Just taking some stuff...

Kooplui riepen, mensen praatte, honden blafte. Het was een drukte van jewelste op de grote markt. Kato zette zijn kraag wat hoger en schoof zijn pet wat meer voor zijn ogen. Met z'n handen in zijn zakken liep hij langs de kraampjes. "Vette ganzen! Koop hier u vette ganzen! Drie voor de prijs van twee! MENSEN! Dit is een koopje die u niet wilt missen! Vette ganzen! Koop hier u vette ganzen!" zo ging het maar door en door. Kato verbaasde zich er over dat deze lui de hele dag door konden schreeuwen. Werden ze niet op een gegeven moment schor? Misschien hadden ze er een speciaal middeltje voor of zo. Honing wellicht. Dat smeert de keel goed.
Kato betrapte zichzelf erop dat hij zijn lippen likte. Eigenlijk had hij wel zin iets zoetigs. Hij checkte de lucht en volgde daarna gewoon zijn neus. Zo simpel was het.
Kato kon de zoete geur van de honing en andere lekkernijen al van een afstandje ruiken. Helaas was hij niet de enigste die het lekkers rook.
Om de kraampjes stonden rijen mensen. De honing werd van mei tot augustus geoogst. Meestal sloegen de imkers het nog een tijdje op om het te laten ‘rijpen’. Uiteindelijk werd het op de markten in de herfst verkocht. Je moest snel zijn om de goede honing te bemachtigen. Het was duur en het snelste uitverkocht. Als het op is moet je wachten tot volgend jaar.
Kato speurde de omgeving af op zoek naar een kraampje waar minder mensen stonden. Aangezien hij geen cent te makken had moest hij het op een andere manier aan gaan pakken. Het zou erg helpen als hij daarbij niet omringd werd door mensen. Er zaten altijd wel lui bij die zagen wat hij deed. Kato liep teleurgesteld langs de heerlijk ruikende kraampjes. De verkopers waren bezig hun waar over te schenken in kleine potjes om deze vervolgens te verkopen aan de grote menigte. Bij het inschenken droop de honing langs de handen van de mannen en vrouwen. Waarom deden ze zo onvoorzichtig? Kon men nou echt niet dat kleine beetje bewaren en aan hem schenken? Nee, ze veegde het nog liever af aan een doek en verwaarloosde daarmee de honing dan dat ze het aan hem gaven. Stelletje egoïsten...
Kato liep stug verder en onderdrukte zijn teleurstelling. Dat soort emoties ging de rest van de wereld niks aan. Zijn maag knorde en beviel hem terug te keren. Terug naar al dat lekkers. Desnoods stal hij op de ‘gewone’ manier. Maar het was simpelweg te druk. Honing was niet weggelegd voor lui als Kato. Vanavond zou hij nog eens gaan. Dan waren de mensen naar huis en borgen de kooplui hun waar op. Waarschijnlijk kon hij dan wel een potje, of desnoods maar een lik, honing bemachtigen.
Hij verliet bijna het marktterrein toen zijn neus ineens iets interessants doorgaf. Dezelfde zoete geur als daarnet, maar nu kwam het uit een van de steegjes.
Er gleed een grijns over zijn lippen. De illegale kraampjes. Natuurlijk, hoe kon hij die nou vergeten? Daar bleven mensen niet staan kijken naar al dat lekkers. Iedere bezoeker daar liep zo snel mogelijk door. Het verkopen van spullen zonder vergunning was hartstikke strafbaar, zelfs het kopen van dit waar kon je een weekje van je vrijheid kosten.
Snel keek Kato over zijn schouder. In één oogopslag analyseerde hij de omgeving. Niemand leek hem aan te kijken. Snel glipte hij uit de mensenmassa het steegje in.
Er lag een groezelig kleedje op de grond met daarop de schaarse waar van de eigenaar uitgestald. Er lagen wat konijnenpootjes, een paar koude ganzen, een mandje gedroogde paddestoelen, wat onherkenbare kruiden en drie potjes honing.
De man was gehuld in een zwarte cape en keek Kato met twee ongelofelijk grijze ogen aan. Het figuur zei niks en bleef Kato maar aanstaren. Kato beet zachtjes op zijn lip. ‘Aai... dit wordt een lastige...’ dacht hij even ‘maar goed, ik hou wel van een uitdaging.’
Kato bukte en pakte het potje honing. Hij draaide het een paar keer terwijl het mengsel langs de wanden van het potje gleed. Het was niet echt zuivere honing maar het rook zo goed. Kato moest en zou het eten.
De man boog zich een stukje naar voren om Kato beter in de gaten te houden. Bij deze beweging werd heel even een glimp van een medaillon zichtbaar. Er stond een jonge vrouw op afgebeeld. Kato prentte sloeg het plaatje op in zijn hoofd. Een verloren verliefde misschien? Een overleden dochter? Kato grijnsde duister.
Ineens kwam er een vrouw bij staan. Ze had precies dezelfde, haast enge, grijze ogen als de man. Ze knikte even naar Kato en staarde toen naar de in cape gehulde man. De man die de hele tijd naar Kato had zitten kijken schrok en staarde het meisje met grote ogen aan. “Myra?” stamelde de man. Hij stond op en zijn arm reikte naar haar. Toen pas viel het Kato op dat de man maar één arm had. De andere arm was er niet meer.
“M-Myra? H-hoe?” Er stroomde een traan uit een van de grijze ogen. Hij strompelde overeind, iets wat erg langzaam en traag ging. Hij had kennelijk ook al last van reuma of iets dergelijks. De man stond er wat verloren bij. Zijn ene arm leek het meisje te willen omhelzen terwijl zijn gezicht nog steeds vol verbazing stond. Dit kon niet. Dit was onmogelijk. De man was in tweestrijd en Kato liet het potje voorzichtig in zijn jaszak glijden. Voorzichtig bukte Kato nog een keer en pakte een koude gans vast. Het meisje liep op de man af. “Sstil, maar.” Zei ze sussend maar in plaats van te ontspannen verstarde de man zijn spieren. ”J-je... spreekt? H-hooe?” Ineens keken de grijze ogen Kato aan. Ze sperde weer open maar dit keer van woede. “JIJ!” spuugde de man terwijl er wat speeksel in Kato’s gezicht belandde. De ogen flitsten naar de gans in Kato’s handen.
“Woeps. Tijd om te gaan.” Kato omklemde de gans stevig en ging er als een haas vandoor. Hij duwde wat mensen weg om er langs te kunnen. Hier en daar werden wat beledigingen naar hem toe geslingerd. Ergens achter Kato begon de man te schreeuwen. “Houdt de dief! Houdt de dief!” Langzaam begon het in de domme volksmassa door te dringen. Er begonnen steeds meer mensen wakker te worden en naar Kato te schreeuwen. Een paar zware voetstappen zette de achtervolging in. ‘Ow nee, dit is niet goed. Heulemaal niet goed.’ ”Duivelsgebroed! Het is een magiër. Houdt die heks! Houdt die heks!” de man was kennelijk van strategie veranderd. Helaas voor Kato werkte deze strategie behoorlijk goed. Bij de woorden ‘heks’ en ‘magiër’ werd de hele mensenmassa wakker en een soort volksopstand tegen Kato was begonnen.
Snel glipte Kato in een ander steegje. Hij klemde nu de gans stevig beet tussen zijn kaken. Zijn handen had hij zo meteen nog voor andere dingen nodig. Het steegje maakte twee bochten en liep daarna dood. Kato sprong op wat dozen, zette zich af, greep naar een dakgoot en gooide zijn benen op het dak. Daar klauterde hij verder omhoog en rende soepel over de daken.
Het geschreeuw was niet meer te horen en Kato minderde vaart. Bij een grote schoorsteen hield hij halt. Hij legde de gans naast hem neer en opende het potje honing. ”Op m’n gezondheid dan maar.” hij lachte even en goot toen de inhoud in één keer naar binnen.
Daarna ging hij met zijn rug tegen de schoorsteen uithijgen. ‘Dat was op het nippertje...’ dacht hij terwijl hij even z’n ogen sloot.

Hm, het was al weer wat jaartjes geleden dat hij hier was geweest, maar zijn gezicht kon Syrax nog steeds niet laten zien, maar gehult in een witte mantel en de cappion over zijn hoofd waardoor zijn gezicht niet te zien was. Sy slenterde door de straten en genoot van al het geroezemoes om zich heen. De bloodhunters liepen af en aan met alles in de gaten houdend, hoewel de sfeer in een keer om sloeg en iemand ineens riep dat er een heks in de buurt rond liep. Syrax teleporteerde zichzelf even uit beeld. Je wist maar nooit! Vanaf de daken keek hij rustig toe en zag dat de hunters snel alles contrleerde. Hekzen? Hm, wie waa er nu zo stom om dat te geloven. De man die dit echter geroepen had keerde snel weer terug naar zijn handeltje om alles snel met een hand in te pakken. Syrax teleporteerde zich naar het steegje toe en trok zijn kap naar achteen. “Maak dat je weg komt of je zult een nachtje mogen brommen naast de hellhounds!“ gromde Syrax dreigend. De man wilde hem eerst van repliek dienen, maar herkende zijn gezicht en knimte voor hij snel snel zijn spullen pakte en hem zo snel als hij kom smeerde. Mooi die was weg, maar wie was die gozer die zo‘n aandacht tot zichzelf trok?? Syrax teleporteerde zichzelf weer de daken op en keek rustig rondtot hij de jongen wat daken verderop zitten zag. Een speelse grijns gleed over zijn lippen. Syrax teleporteerde zich achter de schoorsteen en liep rustig er langs af. Zijn kleding was nog in de stijl van de hunters doordat hij die pakken best fijn vond zitten en hij door vreemde niet herkent zou worden. “Je weet de aandacht wel te trekkn is het niet?“ vroeg Syrax rustig en keek de uitblazende jongen even rustig aan, maar je kon zijn gezicht niet goed zien door de kap. Syrax was benieuwd of hij hem ook voor een blood hunter zou aan zien wat ook niet anders kon met dat pak...

Ineens hoorde Kato voetstappen. Dat was op zich niks vreemds, voetstappen is iets wat je wel vaker hoorde.
Maar de situatie nu was wél vreemd. Kato zat op een dak, daar kom je over het algemeen niet veel mensen tegen. Dat was dus al merkwaardig. Uit een schrikreactie had hij zijn spieren gespannen waardoor hij per ongelijk tegen het lege potje aanschopte. Het rolde van het schuine dak af en viel in stukken op de grond. Kato herstelde zich snel en kreeg zijn ademhaling weer onder controle. In paniek vliegen was niet zo verstandig, laat staan iets wat Kato graag deed als hij een persoon aantrof op een plek waar normaal helemaal geen personen hóren te zijn.
“Je weet de aandacht wel te trekken is het niet?“ zei de stem die waarschijnlijk afkomstig was van het zelfde persoon die de oorzaak voor de voetstappen was. Kato snapte er nog steeds niks van. Hoe kon dit figuur al zo dicht bij hem zijn? Normaal had hij hem allang horen aankomen. Op een dak klimmen is nou eenmaal niet erg geluidloos. Maar deze man had het voor elkaar gekregen om heel dicht in de buurt te komen. Dat beviel Kato helemaal niet. "Och, op de stad na heeft niemand mij verder opgemerkt." zei Kato cynisch. Hij grijnsde even in zichzelf maar deze grijns verscheen als sneeuw voor de zon toen hij zag wie mede-dak-be-wandelaar was. Het gezicht van de man was half verscholen onder een witte capuchon. Er kroop een rilling over Kato's rug. Zijn ogen gleden verder langs het lichaam en bestuurde het van top tot teen. Er klopte iets niet. Er was iets fout, iets heel ergs fout. Wat zag hij over het hoofd? Pas veel te laat viel het kwartje.
Het complete beeld van de man vertoonde te veel overeenkomsten met de figuren die bijna iedere shapeshifter liet huiveren. De cape, de capuchon, de mantel. Kato balde in één reflex zijn vuisten, zijn ogen sperde open en zijn ademhaling werd wilder.
Kato had niet vaak contact met deze figuren. Eigenlijk had hij ze alleen maar van een afstandje gezien. Eén keer was hij getuige van hun brute werkwijze. Die keer was genoeg geweest om Kato de rest van zijn leven te waarschuwen. Ze hadden op een afschuwelijke wijze een eind gemaakt aan een lid van een vijandige 'gang'. Het was dan wel niet zijn vriend geweest, toch had het diepe indruk gemaakt. De geur van bloed, het geschreeuw van angst, het stond nog diep in zijn geheugen gegrift. Hij had door middel van zijn illusie en heel veel geluk de hunters wijs gemaakt dat hij niet was waar hij was. Dat had hem vaak het leven gered, zo ook die keer.
Maar nu was het te laat om een illusie op te wekken. Daar had hij een plan voor nodig, daar moest hij helder voor denken. Anders begon het gebreken te vertonen en kon hij, als hij te maken had met een oplettend persoon, door de mand vallen. Net zo als eventjes daarvoor. Tja, wist hij veel dat die Myra niet had kunnen praten... Dat kon hij niet aflezen uit een fotootje. Maar nu stond het voor zijn neus. Toch vluchtte hij instinctief niet weg. Door de jaren heen had hij een soort haat relatie met zijn dierlijke instincten opgebouwd. Hij moest er niks van hebben wanneer iets anders zijn manier van handelen overnam. Kato wou het liefst 100% volledige controle over zichzelf.
Daar trainde en oefende hij hard voor, meer zelfs dan dat hij deed met zijn gave.
Kato keek nog één keer snel naar de man. Een vluchtige blik van nog geen seconden. Toen overviel hem een soort onbekende kalmte. Geen aangename kalmte, absoluut niet. Maar hij kreeg zijn lichaam, zijn spieren, zijn bewegingen weer onder controle, zijn ademhaling werd weer normaal en zijn hartslag nam een gewoon ritme aan.
Hij stond op, keek naar de plek waar hij verwachte dat de ogen zaten. Als dit dan toch zijn dood werd kon hij net zo goed kalm blijven. Wat had totale paniek nou voor zin? "euh... how the hell ben jij hier gekomen?" Zo, right to the point. Nouja, eigenlijk was de vraag waar dit alles om draaide wat deze man van plan was. En dan specifieker, wat was deze man van plan met Kato en wat ging Kato hier aan doen? Als dit dan toch het einde was kon hij net zo goed vragen wat hij mis had gedaan. Eerlijk waar, normaal is hij nooit zo onvoorzichtig. Hij had zelfs gedacht dat hij ook nu voorzichtig was geweest..

{ik heb last van een spontane 'te veel inspi' bui :3 Btw, stoer nummer daar in je onderschrift *like* }

(Thanks!)
Syrax zag dat de jongen schrok en genoot even van dit moment, maar deed niet meer dan vriendelijk glimlachen. Wat dat betreft was hij net als zijn grootvader. Wijs was hij door ervaring geworden. Sy zou nu geen fouten meer met zijn afkomst maken, zeker niet met zijn vader die nu nog heer en meester van Doole was. Iedere shifter die nu op dit moment in Doole woonde kende hem nu wel. Sy grinnikte bij zijn vraag op hoe hij hier gekomen was. “Doe maar rustig knul, ik ben niet voor wie je me houd. Zodra ik hier in gewone kleren rond zou lopen breek de hel pas echt los!“ grijnsde Syrax en trok zijn kap af zodat zijn gezicht door de zon beschenen werd en keek de jongen even aan voor zijn aandacht weer door het geroemoer grokken werd. De hunters deden hun best, maar de mensen bleven hysterische. “Heksen? Er is er maar eentje hier voor zo ver ik weet, maar die leeft diep in het bos. Stel gekken, je kunt beter op de markt je goedje bij elkaar jatten dan op de plek waar jij het had gedaan. Drukte betekent afleiding of je moet je gaven nuttiger gebruiken?“ zei Syrax rustig en trok een nieuwe klein maar nieuw potje honing te voorschijn. Even speelde hij ermee tussen zijn vingers voor het potje weg flitste en weer op zijn plek waar Sy hem eruit had gehaalt terug te voorschijn kwam.

Het figuur verroerde zich niet en kwam niet uit zijn rol. Tenminste als het een rol was die inhield dat hij alleen maar stond te glimlachen. Als het een blood-hunter was had deze wel erg veel plezier in zijn werk. Weer een kleine rilling ging over Kato's rug. Oké, hij gaf eerlijk toe. Hij was zelf ook niet vies van een vechtpartijtje en lag heus geen nachten wakker als hij iemand van het leven beroofde. Maar om er plezier bij te hebben? Nee, dat had hij niet. Dat was fout, hoe dan ook. Je hoorde simpel weg niet van andermans dood te genieten. Niet als het desbetreffende persoon jou nog niks ernstig heeft aangedaan. Bloodhunters mochten van hem wel alle dood vallen, iets waar hij totaal geen probleem mee zou hebben, maar om nou speciaal op hén te gaan jagen puur en alleen voor je eigen plezier? Dat was iets te hoog gegrepen. Als hij dan op jacht ging naar de jagers zou het zijn om wraak te nemen, hen te straffen voor hun daden. Niet omdat hij de angst in hun ogen wou zien, niet omdat hij langzaam hun ledematen eraf wou trekken.
Het figuur had niet specifiek op Kato's opmerking gereageerd over het aandacht trekken van de stad. Daar werd Kato dus niks wijzer uit. Hij hoopte meestal dat hij door middel van andermans reactie's kon achterhalen uit welk hout het persoontje was gesneden. Maar als het persoontje enkel glimlachte wist Kato niet wat hij er mee aan moest.
Toen Kato vroeg hoe de man hier gekomen was, hij wist het nog steeds niet, grinnikte het figuur. “Doe maar rustig knul, ik ben niet voor wie je me houd. Zodra ik hier in gewone kleren rond zou lopen breek de hel pas echt los!“ Kato kalmeerde enigszins en trok vragend één wenkbrauw omhoog. Hij liet een kort lachje horen bij de zin dat de hel hier zou losbarsten. Alsof het nu bepaald 'rustig' was in de straten. Hij begon zich nou wel af te vragen wat hij bedoelt had met zijn gewone kleren. "Zolang je niet verkleed in een paars-gevlekte-koe-pak rondt loopt zie ik niet in waarom je gewone kleren zo angstaanjagend zijn. Je maakt me nu wel nieuwsgierig." zei hij ietwat ondeugend.
De man had zijn kap afgetrokken. Dat liet hem er jeugdiger uitzien dan Kato op het eerste gezicht had verwacht. De man leek nu meer op een jongen, een man-in-aanmaak. Net zoiets als Kato, al vond hij het idee om zichzelf als man te beschouwen behoorlijk lachwekkend. De jongen had donker haar dat in lange lokken langs zijn gezicht viel. Zijn ogen glinsterde zachtjes in het zonlicht en het viel Kato op dat ze niet precies dezelfde oogkleur hadden.
Toen werd het oogcontact verbroken omdat de jongen afgeleid werd door het rumoer op straat. De bewoners van de stad waren er nog steeds niet gerust op en hadden hun heksenjacht nog niet gestaakt. Sommige liepen zelfs met harken en messen te zwaaien. Er liepen kleine groepjes van zo'n vier man door de straten, nog steeds op zoek naar de honing dief. "Jemig, wat een tijdverspilling. Zo lang op zoek te gaan naar iemand die per ongelijk een piep-klein-beetje de aandacht trok. Ik zou het in het vervolg wel weer ongemerkt gaan zakkenrollen, als dat hen blijer maakt." zei Kato grijnzend. Een paar mensen beneden hun maakte elkaar gek door continu 'pak die heks!' naar elkaar te roepen. Het leken wel een stel dolle honden. Snel renden ze het huis waar Kato op zat voorbij zonder ook maar één keer omhoog te kijken. Mensen konden zo vreselijk simpel zijn...
“Heksen? Er is er maar eentje hier voor zo ver ik weet, maar die leeft diep in het bos. Stel gekken, je kunt beter op de markt je goedje bij elkaar jatten dan op de plek waar jij het had gedaan. Drukte betekent afleiding of je moet je gaven nuttiger gebruiken?“ zei het persoontje die inmiddels zonder capuchon op het dak stond.
"Lol, ik wist niet eens dat heksen überhaupt écht bestonden. Interessant. Heb altijd gedacht dat ze een soort dom volksverzinseltje waren. Je weet het maar nooit wat wel en niet waar is met die lui." hij gaf een kort knikje naar de straat waar zonet nog een groepje mensen was langs gesneld. "Maar kijk. Die drukte was juist het probleem zonet... Die vent daar in het steegje was een kat in het bakkie. Of nouja... wás. Tja, wist ik veel... Soms zijn ze ineens slimmer dan je van te voren dacht." zei Kato niet al te trots. Het was dan ook niet bepaald iets om echt trots op te zijn, de halve stad in rep en roer krijgen. Komisch was het wel, dat sowieso. Maar niet echt praktisch als je moest leven van al wat je bij elkaar kon scharrelen.
Het persoontje haalde ergens een potje honing vandaan. Het trok Kato's aandacht en hij volgde de bewegingen van de jongen. Hij liet het met zijn vingers heen en weer bewegen totdat het ineens verdwenen was. Kato liet zijn verbazing duidelijk blijken. Zijn hersenen begonnen dit raadseltje meteen al op te lossen. Spullen zomaar laten verdwijnen. Wat kon daar de verklaring voor zijn? Kato was geen expert op het gebied van gaven maar wist er wel het nodige van af. Zo was er een gave waarmee je spullen van de ene op de andere plek kon verplaatsen. Ene teleken-nog-wat als hij zich niet vergiste. Dan had je ook nog teleporteren. Daarmee kon je jezelf van de ene plek naar de andere plek brengen zonder te hoeven lopen. Maar Kato wist niet dat dat ook voor voorwerpen goldt. Het zou wel kunnen verklaren waarom het persoon onopgemerkt zo dicht bij had kunnen komen. Toch was Kato er nog steeds niet zeker van.
"Zegge... wie ben je eigenlijk, mysterieus persoon dat ineens op daken verschijnt?" vroeg hij vriendelijk. Ze stonden daar wel leuk met z'n tweetjes op een dak terwijl de stad druk op zoek was naar een van hen maar kato had nog steeds geen idee wie dit persoontje was. Hij was over het algemeen al niet zo'n ster met namen en gezichten, laat staan die van de mensen waar iedereen altijd over had maar nog nooit in het echt hadden gezien. Wat voor nut had het nou om over andere mensen te hebben, puur alleen maar voor je eigen plezier? Kijk, als je nou een of ander strategisch plan opbouwde kon hij nog wel begrijpen waarom je alles van iemand wou weten. Maar gewoon stomweg roddelen? Nee, daar was Kato niet voor weggelegd. Wat moest hij met die informatie? Het was miet voedzaam, zorgde niet voor een dak boven je hoofd laat staan bescherming...

Kennelijk wist de jongen nog niet wie hij was, niet erg ook. Zijn woorden lieten Sy echter geamuseert grijnzen. “Ze zijn zeker niet wijs, maar dit dorp is nogal froom en geloven aes wat er gezegd word.“ zei Syrax rustig en hokrde de vraag over wie hij was. Syrax haten zijn status echt en noemde zich liever niet de prins van Doole, maar dat was hij nu eenmaal mededankzij zijn vader. “Ik ben Syrax Moonus, misschien dat je die naam iets zegt? Maar ik ben de prins van Doole, Mijn ouders hebben elkaar niet o de juiste manier getroffen en Doole is voo korte tijd bevrijd geweest van Koning Charles mijn vader en ik ben er zeer zeker niett trots op!“ hoewel Syrax het rustig zei begon toch een dreiging in zijn stem te kruipen die voor zijn vader bedoelt was. “Vandaar dat ik me dus niet in gewone kleren vertonen kan, ik sta namelijk niet aan zijn kant.“ legde Sy erbij uit en keek de jongen ook aan toen hij dit zei. Zijn ijsblauwe ogen vol haat jeens zijn vader. “Maar hoe mag onze oproerkraaier dan wel heten?“ vroeg Syrax nu rustiger en keek de jongen ook zo aan.

{ Heeftie nou ijsblauwe ogen of een rode en een blauw oog? *confused* }

Gelukkig vielen Kato's opmerkingen in goede aarde. De jongen reageerde er anders, nog steeds, glimlachend op. Kato had zich er bij neergelegd dat het figuur een beetje apart was maar niet vijandig. Kato had in ieder geval nog niet een of ander wapen tussen zijn ribben gekregen dus dat was positief. Dat hij wat apart was vond Kato absoluut niet erg. Hij was immers zelf ook niet de aller normaalste. Hij had namelijk als eerste op het dak gestaan. Dat deze man daar niet veel later óók op stond maakte het balans 'der gekken' wel weer goed. Kato vertrouwde de jongen nog steeds niet maar voelde zich wel wat meer op zijn gemak.
“Ik ben Syrax Moonus, misschien dat je die naam iets zegt?“ zei de jongen die dus kennelijk Syrax heette. Kato schudde zijn hoofd. Waarom zou die naam hem wat zeggen? “Maar ik ben de prins van Doole, Mijn ouders hebben elkaar niet op de juiste manier getroffen en Doole is voor korte tijd bevrijd geweest van Koning Charles mijn vader en ik ben er zeer zeker niet trots op!“ Kato keek hem verbaasd aan. Dit was niet de normale huis-tuin-en-keuken verhaaltje als je je zelf voorstelde. Een persoon met zo'n verhaal als dit kwam je niet vaak tegen. Laat staan op een dak van een huis. Kato knipperde even met zijn ogen. Dus die jongen die voor zijn neus stond beweerde een prins te zijn? Niet zomaar een prins, maar dé prins. Kato wist niet veel van het koningshuis, hij vond het al heel wat dat het niet al volkomen onbekend in zijn oren klonk. Hij wist iets over een koning van Doole. De naam was hem niet bijgebleven. Dat deze vorst een zoon had was hem ook volkomen onbekend. En wat Kato uit het verhaal kon duidelijk maken was dat er ook een moeder was. Dus dat zou dan toch een koningin zijn? Had Doole een koningin? 'Stomme druiloor, je moet toch echt af en toe onder die steen vandaan komen.' zei hij in gedachten tegen zichzelf. Ieder ander normaal mens zou nu op z'n minst vereerd voelen of buigen maar Kato peinsde er niet over. Geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht. Bukken voor een onbekende? Slecht plan. Voor je het weet werd er een mes in je rug gestoken. Je zou kunnen zeggen dat Kato een tikkeltje wantrouwend is. Maar goed, daar was ook geen ontkomen aan als je net als Kato in je eentje op straat en in de wouden moest zien te overleven. Niemand die hem daar bij hield. Alleen lui die hem liever kwijt dan rijk waren. Hoe vaak was hij 's nachts wakker geschrokken omdat een of andere bandiet met een mes in z'n handen voor hem stond? Hoe vaak was hij niet opgejaagd, nagejaagd, uitgejouwd en bedreigd?
De jongen z'n stem werd dreigender. Het was wel duidelijk dat hij geen hoge dunk had van zijn vader, de koning die Kato als een vreemde in de oren klonk. “Vandaar dat ik me dus niet in gewone kleren vertonen kan, ik sta namelijk niet aan zijn kant.“ en daarmee eindigde hij zijn verhaal. "Ah." wist Kato uit te brengen. Hij snapte er nog steeds niet veel van. "Met 'gewone' kleren bedoel je... kleren die ze in paleizen and stuff dragen? Dan vraag ik mij nog steeds af hoe je aan dat pak komt..." Het was meer hardop nadenken dan een echte vraag. Kato was op zich niet dom maar dit verhaal werd hem niet duidelijk. Als gewone kleren voor deze prins kleren betekende waarmee hij aantoonde aan de kant van zijn vader te staan dan zouden dat wel zoiets als deftige koningshuis-kleding zijn. Tenminste, dat vermoede Kato. Maar dat verklaarde niet waarom hij hetzelfde soort vod als die Bloodhunters droeg. Die stonden immers toch ook aan de kant van de koning? Voor zo ver Kato wist was de Koning allesbehalve een shapeshifter. Als dat zo zou zijn was Kato's leven vast stukken makkelijker.
“Maar hoe mag onze oproerkraaier dan wel heten?“ vroeg Syrax aan Kato. Hij zou het haast vergeten zijn. "Nouja, Kato. Gewoon Kato. Tis dat ik leef, iets dat betekend dat ik ooit iets van ouders gehad moet hebben maar wie dat zijn...? Nooit iets van gehoord, heb er voor zo ver ik mij herinner er altijd alleen voor gestaan. Misschien liggen ze ergens rottend in hun graf, stom dronken in de greppel, wellicht uitgehongerd in een kerker." Kato sprak vrij mild over zijn ouders. Maar veel goeds had hij er voor over. Het waren vreemde voor hem. Hij wist nog minder van ze dan van de koning van dit verdorde land. En dat was al niet veel kennis. Hij had zich wel eens afgevraagd wie hem de naam Kato had gegeven. Hij kon niet herinneren dat hij dat ooit zelf verzonnen heeft. Waarschijnlijk is er ooit wel iets van een opvoeder geweest. Wat had hij anders leren praten? Je kan als baby niet meteen op je eigen benen staan. Iemand moet hem hebben verzorgd en voedsel hebben gegeven. Maar dat persoon had hem ook al vrij snel laten vallen, anders had Kato er wel iets van herinnerd.

Goed deze jongen leefde vast zoals sommige shifters ver van de bewoonde wereld, maar toch had Syrax respect voor hoe deze knaap zich redden. Toen hij de hard op gedachten van hem hoorde moest Syrax grinniken. “Dat is een lang verhaal maar nee ik ben eigenlijk niet opgegoeit in het kasteel, maar bij mijn moeder en bij de WOF. Ik draag gewone normale kleding zoals jij nu tot ik naif gegoeg een paar jaar geleden dacht dat hij veranerd was. Helaas genoeg kwam ik daar eigenlijk te laat achter, maar hij zal er zeker niet onder uit komen. Ik draag deze kleding alleen om i fo uit de andere hunters te krijgen zodat ik die aan mijn grootvader door kan geven. Het is geen gemakkelijke pgaven dat te doen , maar ik ben ook van plan om hem zelf de nek om te draaien voor zijn tiranie in Doole. Mijn over groot vader Dregoe is het ooit gelukt met de hulp van mijn andere groot vader Robin hood om Charles uit Doole te verbannen, maar hij zal er nu niet met zo‘n milde straf er vanaf konen!“ er klonk opnieuw afkeer in zijn stem. Vooral wanneer Sy het over het Charles had.

Syrax vertelde dat hij niet in het kasteel was opgegroeid. Iets waar Kato ergens wel blij mee was. Hij kende niet persoonlijk rijkelui maar wist wel dat hij en dat soort mensen elkaar niet zo lagen. In plaats van het kasteel was de jongen opgegroeid bij zijn moeder. Bij een of andere WOF had de jongen gezegd. WOF? Vaag ging ergens een belletje rinkelen. Was dat niet zo’n groep met enkel Shapeshifters die strijd voor een wereld zonder mensen? Hmm, dat was interessant. Dus deze jongen was een prins die eindelijk juist vóór de mensen moest zijn maar door zijn moeder was hij opgegroeid in een ‘gang’ die tegen de mensen was. Kato wist dat er groepen bestonden, een soort guerrilla beweging. Zo’n groep mensen zou hem vast vaker een warme maaltijd bezorgen. En meer veiligheid. Hij zou er niet langer alleen voorstaan. Kato had wel vaker overwogen om zich, desnoods tijdelijk, bij een groep aan te sluiten. Maar hij is een einzelgänger. Hij had heus wel eens mee gezworven bij kleine gangs die door de straten van de stad slopen. Ze stonden onderaan de samenleving en reageerde hun frustratie continue op elkaar af. Er werd iedere dag wel gevochten en doden waren er niet onbekend. Het had Kato heel wat littekens en vijanden bezorgt dus zodra de lente begon en de groep uit niet meer dan vier leden bestond had hij hen verlaten. Toen hij zich had aangesloten had de groep uit deze uit 11 leden bestaan. Daarvan waren er twee weggegaan, vijf overleden aan gevechten en ziektes en dus maar vier overgebleven. Het waren niet alleen shape shifters geweest. Er had één half-blood tussen gezeten, een handjevol Shifters en een paar verbannen mensen. Ondanks de dierlijke trekjes van de ene helft waren de mensen het agressiefst geweest. Met hun wapens hadden ze non-stop gedreigd. Er heerste de hele tijd een bedrukte sfeer, angst voor elkaar en je kon ieder moment een mes tegen je strot aangeduwd krijgen. Kato had er nooit echt kunnen slapen, altijd was het een soort half slaap geweest. Hij had altijd alert moeten zijn. Na deze ervaring met een groep was hij nooit meer terug gegaan. Later had hij wel eens een ‘kameraard’ gehad. Maar ook deze waren niet altijd te vertrouwen. Soms verlieten ze elkaar simpelweg gewoon. In heel Doole had hij op het moment misschien twee personen waar hij het goed mee kon vinden. En deze had hij al meer dan drie jaar niet meer gezien. Nee, het leven delen met andere mensen was niet voor Kato weggelegd.
Als antwoord op Kato’s vraag over Syrax’ uiterlijk kreeg hij een verassend antwoord. De jongen bleek een soort spion te zijn die bij de bloodhunters informatie af te ‘tappen’. Dit gaf hij dan door aan zijn overgrootvader die Dregoe heette. Ook die naam zei Kato helemaal niks. Daarna viel de naam Charles. Kato’s blik werd wat vaagjes. Al die namen, waarom zo veel namen? Het verhaal werd er niet duidelijker op en hij besloot zich er maar bij neer te leggen. Wat hij weten wou wist hij; de jongen zou hem met rust laten. De rest was op zich wel interessant maar kennelijk erg lastig om te begrijpen. Waarschijnlijk probeerde Syrax een verhaal van vele jaren met veel mensen in een paar korte zinnen samen te vatten. Het ging hem niet zo heel goed af.
”Ergens ziet het er best wel stoer uit, zo’n pak.” merkte Kato op. ”Ik heb ooit iets gehoord over dan BloodHunters allerlei geheime vakjes hebben in hun kleding waar de meest lugubere wapens verstopt zitten. ” Het kon natuurlijk een broodje aap verhaal zijn. Het was iets dat een of andere dronkelap tegen zijn metgezellen had verteld. Kato had het toevallig opgepikt. Zodra de woorden ‘Blood Hunter’ of ‘Shape Shifter’ vielen had het al vrij snel zijn aandacht. Nu was hij benieuwd wat er waar was van dit verhaal. Zou deze Syrax beschikken over zo’n ‘goochel-jas’? Op de een of andere hadden dit soort trucjes en wapens Kato altijd al geboeid. Hij had wel eens stiekem een mes afgepakt van een van de bendeleden en had het urenlang bestudeerd. Het gewicht, de scherpte van het lemmet, de houvast, de wenbaarheid. Helaas was de eigenaar laaiend geworden en had met hetzelfde mes Kato bedreigd. Toch was zijn, bijna obsessie, voor wapens zoals messen niet weggegaan. Het was dat hij geen cent te makken had anders had hij het beste exemplaar dat hij kon vinden gekocht. Zo’n mes gaf toch enig aanzien en een zekerheid. Het liet je niet stikken en was snel binnen handbereik.

Kato leek even in gedachten te zijn waardoor Sy zijn blik weer op de ongeving richten en zijn kap voor de zekerheid terug schoof. Je wist maar nooit in de dorpen en steden. Zeker niet als het zo'n geremoer was als die Kato veroorzaakt had. Syrax draaide zijn blik weer naar de jongen en grijnsde breed. Die vraag was terecht, maar zeker waar. 'Dat klopt als een bus. Je ziet je het alleen niet, maar er zitten overal messen verstopt al heb ik de helft thuis liggen, maar deze zijn veel handiger. Goed opletten!'zei Sy grijnzend en hielt zijn hand zo dat de rug van zijn hand naar Kato gericht was. Daarna boog hij langzaam zijn vingers tot zijn hand een vuist was geworden, maar in die tussen tijd schoven drie vlijmscherpe messen naar boven en bleven daar in het zonlicht weer kaatsen. Die dingen had hij zelf gemaakt in zijn tijd in het kasteel en maakte zijn vuist weer los zodat de messen terug zakte. 'Mijn eigen creatie. Toen ik hem ontworpen had was ik nog niet achter de ware aard van Charles gekomen dus de hunters kunnen ze ook hebben. Wees gewaarschuwt alvast. Ik ded het nu rustig omdat het anders een geluid produseert. Het zou enkel de aandacht van de mensen trekken.' zei Syrax rustig, maar je kon horen dat hij er niet trots op was dit wapen gemaakt te hebben, maar een kreet onder aan op straat trok zijn aandacht en Sy keek even naar beneden. Voor Kato had hij geluk die stond nog te ver van de dakrand om gespot te worden. Syrax luisterde naar wat er geroepen werd en deed net alsof hij rond keek en later zijn schouders ophaalde. Hij moest in zijn rol blijven en deed net alsof hij verder over de daken ging lopen, maar ging zo ver van de rand staan dat ze hen alleen van aan het einde van de straat nog konden zien. 'Je kunt hier niet te lang blijven. Op straat zijn ze zo ver uit gezocht en zullen dadelijk nog meer hunters over de daken sturen' zei Sy rustig en grijnsde, maar hij wist dat die hunters gemakkelijker uit te schakelen waren. Sy kreeg een idee, maar dan moest die knul wel mee werken. 'Ik kan je naar een ander dorp brengen als je wilt? Dat gaat sneller dan dat je hier zelf weg probeert te komen.' stelde Syrax voor en bleef Kato rustig aankijken. Hij loog niet meer dan over zijn ware aard die in erband met Satan stond zins hij op Razor's eiland met Eda en haar broer Ed was gevlucht voor de hunters. Zijn huid zou warmer aanvoelen dan die van andere half bloeden of Shifters, maar Syrax kon daar de schuld an gven dat hij en draken shifter was, al was hij er niet zomaar eentje, maar een demonische draken shifter mede dankzij zijn vader!

Kato had al een tijdje naar de outfit geloerd, voornamelijk naar de zomen en de mouwen. Hij vroeg zich af waar dan de wapens verstopt zouden zitten. 'Dat klopt als een bus. Je ziet je het alleen niet, maar er zitten overal messen verstopt al heb ik de helft thuis liggen, maar deze zijn veel handiger. Goed opletten! zei Syrax terwijl hij breed grijnsde. Hij liet de rug van zijn hand zien. De hand had al Kato’s aandacht. Uit het niets, zo leek het, kwamen drie messen tevoorschijn. Kato’s ogen glinsterde van opwinding. Na een tijdje liet Syrax de messen verdwijnen. Kato vondt het ergens jammer en wou vragen of hij ze langer mocht zien maar bedaarde en hield zich in. Hoe interessant het ook was, hij moest er met zijn hoofd bij blijven. Afleiding kon gevaarlijk zijn. 'Mijn eigen creatie. Toen ik hem ontworpen had was ik nog niet achter de ware aard van Charles gekomen dus de hunters kunnen ze ook hebben. Wees gewaarschuwt alvast. Ik ded het nu rustig omdat het anders een geluid produseert. Het zou enkel de aandacht van de mensen trekken.' Het respect voor deze jongen nam alsmaar meer toe. Hij had deze uitvinding zelf gemaakt! Kato wenste dat hij dat ook zou kunnen en voelde een steek van jaloezie. Maar helaas, hij was een Kato. Niet voor dat soort dingen weggelegd. Hij zou wel nooit beschikking krijgen over het materiaal om zoiets schoons te maken. Wat zou hij voor dingen gaan creeëren? Kato’s hoofd sloeg bijna op hol, zoveel ideeën stroomde er binnen. Messen die zichzelf scherp hielden, dubbele messen, werpsterren, schiet mechanisme. Je kon het zo gek niet bedenken of Kato wou het maken.
Ineens veranderde de sfeer, mede mogelijk gemaakt doordat Syrax plotseling een andere houding aan nam. Hij had iets opgemerkt, iets wat Kato nog niet zag. Kato hield zich zo stil mogelijk, alle ideeën over wapens werden op een lag pitje gezet. Leuk hoor, zo dagdromen maar dan moest hij eerst blijven leven. Als je dood bent wordt dagdromen weer zo lastig… Kato was onder de indruk van Syrax acteerwerk. Wat hij deed had Kato al snel uitgevogelt. Als hij zich als een bloodhunter gedroeg zou de rest, die waarschijnlijk beneden stond, denken dat hij een bloodhunter was. Ze zouden niet óók dit dak op gaan want ze waren in de schijn dat dit gedeelte goed in de gaten gehouden werd. Kato grijnsde even, dom volk was het toch. 'Je kunt hier niet te lang blijven. Op straat zijn ze zo ver uit gezocht en zullen dadelijk nog meer hunters over de daken sturen' Kato knikte instemmend. Zo iets had hij al verwacht. Het was ook nooit zijn bedoeling geweest zolang op het dak te blijven. Het oorspronkelijke plan was dat hij even zou rusten, zijn vangst zou verorberen en daarna opgaan in de menigte om vervolgens er ongemerkt tussen uit te glippen en pas weer tevoorschijn komen als de rust was wedergekeerd. 'Ik kan je naar een ander dorp brengen als je wilt? Dat gaat sneller dan dat je hier zelf weg probeert te komen.' Kato keek hem niet begrijpend aan. Wat had Syrax in gedachten? Op welk plannetje smeede hij? Want hoe konden zij tweeën nou ongemerkt in een ander dorp terecht komen? Dat was minstens drie kilometer verderop! Zelfs als je dat hele stuk van dak naar dak sneakt is de kans om betrapt te worden erg groot. De nummer één reactie op shifters was alle muren van de stad bewaken. Daar kon je niet ongemerkt langs glippen. ”Wat had je dan precies in gedachten? Ik bedoel het is…” Kato dook weg en rolde om. Het geworpen mes boorde zich in de schoorsteen achter hem. Op de plek waar nog geen seconden geleden zijn hoofd had gezeten zat een groot mes. Meteen sprong hij overeind, scande de omgeving en zocht toevlucht achter de schoorsteen. Als Syrax nou weer in dezelfde rol als zonet sprong dan kon hij de hunter van achter te grazen nemen. Kato hoorde de hunter kort vloeken en daarna dichterbij komen. Snel waagde Kato een blik door even om het hoekje van de schoorsteen te kijken. De man kwam aanrennen. Niet erg soepel op de losliggende stenen maar hij kwam wel degelijk dichterbij. Kato’s hersenen gingen als een razende. Een tweede mes scheerde langs zijn hoofd. Hij wou het liefst Syrax roepen om hem te waarschuwen maar dan zou hij hem onmiddellijk veraaden. Als Syrax nu de ‘hunter’ was dan kende Kato, zijn prooi, zijn naam niet eens. Kato sloot snel zijn ogen en focuste.
Er klonk een doodskreet, een kreet van iemand die zijn grootste angst voor zich zag. Toen pas opende Kato zijn ogen. Hij keek naar de Hunter die lijkbleek was weggetrokken. Hij hield met zijn rechterhand een mes vast die zojuist zijn eigen linkerarm eraf had gesneden. Zijn ogen werden groot van schrik en toen slaakte hij één lange jammerkreet die pas eindigde toen de man omviel. Waarschijnlijk bewusteloos door het bloedverlies.
Snel keek Kato naar Syrax. Hij had niet kunnen zien of deze ook had ingegrepen. Kato had dan wel geen wapens gehad maar had de wapens van de hunter tegen de hunter kunnen gebruiken. Lang leven de illusies!
”Ik denk dat dit dé perfecte timing is om jou plan uit te voeren.”zei Kato snel. De adrenaline gierde door zijn aderen. Hij hoorde al hoe andere mannen het dak probeerde te beklimmen. Hij hoorde hun geschreeuw, hun gejaagde ademhaling, versnelde hartslagen. Hoewel die laatste ook zijn eigen hartslag kon zijn.

[Ik heb een poging gewaagd maar om het ff duidelijk te maken: Kato heeft die hunter zijn eigen arm laten afsnijden. -liet die dude denken dat zijn arm een slang was die hem aanviel- De hunter leeft nog wel maar is buiten bewustzijn. Syrax mag het gerust 'af maken' als hij wilt ]

[Zoiets had ik al gedacht! ]

Kato knikte en wilde wat zeggen, maar een mes ontweek hij ter nauwenood en Syrax deed net alsof hij onder hypnose was. Hij had het effect vaak genoeg gezien tot de hunter zijn arm af sneed. Syrax snalte dat dit Kato‘s werk zijn moest en hoorde de hunters ook op de daken klimmen en Zijn woorden. ‘Had je hem niet zichzelf kunnen laten doden gek dat je er rondloopt!‘ gromde Syrax boos, maar zacht genoeg zodat de andere huners hem niet hoorde en greep Kato stevig in zijn nekvel vast voor hij hen weg teleporteerde. Voor Syrax was het de normaalste manier van reizen geworden, maar voor andere leek het een lange tunnel vol lichte blauw/witte sterren die aan hun voorbij flitsten! Syrax was Kato dankbaar omdat hij de jongen niet zo snel had kunnen grijpen, maar nu zouden ze veilig aan komen. Sy liet Kato pas los toen ze op een dak in esn ander dorp waren gekomen. ‘Ik verwonder me er nog over dat je leeft Kto, maar onthoud een ding! Als je zo doorgaat ben je straks of dood of zit je voor hun lol in de arena!‘ mopperde Syrax bits e keek even over de daken, maar er was geen hunter in de buurt. ‘Als je zo een hunter tegen komt stilletjes en gelijk doden, niet de andere laten merken dat er iets niet in de haak is. Ik kan merken dat je nog geen ervaring met zoiets heb, maar bij zulke dingen is het doden of gedood worden.‘ wees Syrax hem even terecht en voelde zijn woede weg zakken.

De Hunter begon bloedde als een rund en zijn bloed vloeide langs de dakpannen. Al dat rode vocht moest die dakpannen flink glad maken. Normaal was op een schuin dak lopen al risicovol, laat staan als het dak besmeurt is met de warme stroop uit de Bloodhunter. Een klein stroompje liep langs Kato's voeten. Het stroomde zachtjes zijn schoen binnen en al snel voelde hij het tussen zijn tenen kruipen. Lekker dan, niet waterdichte schoenen. Bij iedere beweging maakte zijn voeten een zompig geluid. Bloodhunters bloed dacht Kato terwijl hij even in zichzelf grijnsde om de slechte woordgrap. "‘Had je hem niet zichzelf kunnen laten doden gek dat je er rondloopt!" zei Syrax niet al te vrolijk. Kato haalde zijn schouders op, maar bedacht dat Syrax ergens wel gelijk had. 'negeer beest' siste Kato snel terug in het oor van Syrax. Hij had de bloodhunter van zonet makkelijk kunnen overtuigen dat zijn arm een slang was geweest. Een grote, dikke die in de schouder van de hunter beet. De enigste oplossing was de slang van zijn schouder te hakken en dat had de hunter dan ook maar meteen gedaan. De rest van de omgeving had geen slang gezien omdat Kato het zo had 'geprojecteerd' dat Syrax niet afgeleid zou worden. Maar Kato kon moeilijk alleen de aankomende groep hunters laten denken dat er iets stond, dat vergde meer concentratie, dus zou hij Syrax er tot zijn spijt ook bij moeten betrekken. Een gigantisch grote kat, bijna een tijger, nam grote happen uit de bewusteloze hunter. Zijn bek glom van het bloed. zodra de eerste hunters zich over de dakrand wierpen bleven ze met grote ogen van angst staan kijken. 'De kat blies als een gestoorde en maakte een geluid dat rechtstreeks uit de hel leek te komen. Twee bloodhunters probeerde hun oren dicht te stoppen om het afgrijselijke geluid niet te horen. Helaas was de derde iets slimmer en begon dingen op het dier af te vuren. Kato liet het dier er niks van merken en het beest begon met het lijk, inmiddels was de hunter wel doodgebloed, te gooien. Dat gaf de twee shifters weer een paar seconden extra.
Dit alles speelde in nog geen vijf seconden af nadat Syrax over Kato's techniek had gemopperd. Vaagjes voelde Kato hoe hij in zijn nekvel werd gegrepen maar dat viel in het niets met wat er daarna gebeurde. Een overdosis aan prikkels overrompelde hem. Kato knipperde met zijn ogen, zo veel licht, zo veel licht! Zijn ogen brandde, zijn vingers trilde. Wat was dit? Hij zocht naar een mogelijk vijand maar kon niks vinden. Enkel maar licht, blauw, wit, allerlei flitsen. Er was ook iets niet oké met zijn nek, het voelde niet goed. Alsof er een klem op zat. Maar hij kon maar niet achterhalen wat het was of waar hij was.
Ineens voelde Kato weer dakpannen over zijn voeten. De greep in zijn nek verdween. Versuft keek hij om zich heen. Hij stond nog steeds op een huis. Of eigenlijk, hij stond wéér op een huis. Maar hij was op een compleet andere plek. Er heerste hier geen paniek. Er klonken wat geluiden van blatende geiten en spelende kinderen. Voor de rest was er volkomen rust. Kato merkte pas iets later op dat Syrax naast hem stond. Volkomen kalm alsof er niks aan de hand was. Of nou ja, kalm. Eerder boos.
‘Ik verwonder me er nog over dat je leeft Kto, maar onthoud een ding! Als je zo doorgaat ben je straks of dood of zit je voor hun lol in de arena!‘ mopperde hij. ‘Als je zo een hunter tegen komt stilletjes en gelijk doden, niet de andere laten merken dat er iets niet in de haak is. Ik kan merken dat je nog geen ervaring met zoiets heb, maar bij zulke dingen is het doden of gedood worden.‘ De woorden drongen maar nauwlijks tot Kato door. Hij keek nog steeds versuft om zich heen. Eindelijk liet hij zijn blik op Syrax rusten. Toen pas drong het eerst écht tot hem door dat Syrax daar stond. "What the heck was dat?" zei hij enthousiast. "Dát was so super awesome!"

Kennelijk had Kato niet geluisterd en keek hem versuft aan. Tja dat was Sy even vergeten shifters, half blood's of hunters konden er niet tegen geteleporteert te worden ooral al het zomaar ineens gedaan werd. Sy werd nu echt kwaad en greep Kato bij zijn voor pant en trok hem omhoog. 'Luistr goed Kato dat van net was teleportatie, maar jij moet leren niet zo onhandig met je gave om te springen!' gromde Sy nijdig en liet Kato weer los. Hij moest rustig blijven anders zou hij Kato nog een dreun geven! Hij zuchten en keerde Kato de rug toe. Hij moest nadenken en dat kon hij niet met zo'n jong ding om zich heen die niet wist hoe te overleven. Hij dacht aan zijn lief Edana ze kon hem altijd wer rustig krijgen en aan haar denken werkte gelukkig ook. Sy zuchten nog een nu rustiger en keerde zich weer naar Kato toe. 'Kato wat je net deed was mega stom en onhandig. Dit blijkt dat je gebrek aan ervaring hebt. Hunters die je zo overvallen zijn nooit ik herhaal nooit alleen. Ze jagen je op tot je nergens meer heen kunt en dan zit je vast of je nu een gave hebt of niet.' legde Syrax uit en haalde uit een van de verborgen vakken een mesje die nog in de guul in he mes het verdoving voor shift en gave. 'In zulke kleine mesjes zit het verdoings middel oor shift en gave die jij bezit nog welke shifter dan ook. Deze dosins is goot genoeg om je en week niet te kunnen laten den wat wij met onze krachten kunnen doen, dus mocht je eerder ontsnappen aan hen kun je je gave niet gebruiken nog je shift. De wond heelt dat klopt, maar de uitwerking geeft hen genoeg tijd om je te vinden en te vangen!' legde hij uit en stak het mesje weer terug in het vakje waar Syrax hem uit gehaalt had en bleef Kato streng aan kijken.

Syrax kon Kato's enthousiasme duidelijk niet waarderen. Hij greep Kato vast. Kato's ogen schoten vuur, hoe waagde hij het hem zo vast te grijpen? Zijn ogen flitste naar de plekken waar de messen verborgen zaten. Hij kon niet wachten ze af te pakken en deze jongen er zelf mee neer te steken! 'Luister goed Kato dat van net was teleportatie, maar jij moet leren niet zo onhandig met je gave om te springen!' gromde de 'prins'. "Blijf met je poten van mij af!" siste Kato waarschuwend. Gelukkig liet Syrax hem daarna meteen weer los. Kato wou nog meer dingen naar Syrax's hoofd slingeren maar bedaarde zich toen hij zag dat de jongen zich probeerde te kalmeren.
De jongen zuchtte. Ook Kato liet zijn woede varen. Wat had het voor zin?
'Kato wat je net deed was mega stom en onhandig. Dit blijkt dat je gebrek aan ervaring hebt. Hunters die je zo overvallen zijn nooit, ik herhaal, nooit alleen. Ze jagen je op tot je nergens meer heen kunt en dan zit je vast of je nu een gave hebt of niet.' Syrax toverde weer een mesje tervoorschijn. Kato bleef dit keer iets meer op afstand dan de vorige keer, toen dook hij zowat van nieuwsgierigheid op de wapens af. Zo'n woede aanval was slecht voor je vertrouwen in je mede-mens. Correctie, mede-shifter. Trouwens, waarom werd Syrax zo boos omdat Kato te onvoorzichtig met zijn leven om ging. Zou het zijn in verband met het steeds kleiner wordende hoeveelheid shifter, misschien omdat Syrax de Hunters niet nóg een prooi gunde, of was het wat anders? Het kon toch niet, nee dat was onmogelijk, hoe en waarom zou deze Syrax ook maar iets om Kato geven? Kato had niks bijzonders gedaan, was in die korte tijd geen zielsverwant geworden, sterker nog hij vertrouwde deze jongen nog steeds niet helemaal. Maar waarom wond Syrax zich er dan zo over op? Hij had Kato ook gewoon achter kunnen laten om zijn eigen handeltje te redden. Wat Kato ook niet begreep was waarom je iemand aanvalt omdat deze iemand dood had kunnen zijn? Zoveel verwarring en emoties die Kato maar niet gewend was.
'In zulke kleine mesjes zit het verdovingsmiddel voor shift en gave die jij bezit noch welke shifter dan ook. Deze dosis is groot genoeg om je een week niet te kunnen laten doen wat wij met onze krachten kunnen doen, dus mocht je eerder ontsnappen aan hen kun je je gave niet gebruiken nog je shift. De wond heelt dat klopt, maar de uitwerking geeft hen genoeg tijd om je te vinden en te vangen!' Kato staarde verbaasd naar de messen. Kijk, dít was iets wat hij nog niet wist. "Das nasty... so nasty!" gromde Kato. Verdomme, die rot Hunters. Dit wist hij niet, hoe had hij dit moeten weten? Nouja, hij had tot nu toe in ieder geval ieder mes van een hunter ontweken. "Djeez, heeft ieder Bloodje zulke rotzooi?" vroeg Kato. Dit was niet goed, écht niet goed."Mmm, zou je dan mens blijven of dier worden? Want wat is een shape-shifter z'n échte' vorm? Of gwn de vorm die je toevallig op dat moment had. Jemig, dan blijf je een week lang dier..." dacht hij hardop. Hij rilde zachtjes bij de gedachten een week lang gedwongen in dierenvorm rondt te lopen. Kato moest niks van zijn andere uiterlijk hebben. Hij had het niet genoeg onder controle, was zich de eerste keer zo doodgeschrokken dat hij een soort ongezonde angst voor zijn 'tweede kant' ontwikkelde. Dit liet hij natuurlijk niet blijken. Hij zou het geheim houden, zijn eigen geheim, al was dat het laatste wat hij deed. Hij hoopte dat zijn 'ware' vorm zijn mensen vorm zou zijn. Die kende hij, die was vertrouwd...
Wacht. Ware vorm? Ware bedoelingen? Ineens begon z'n hoofd 'gevaar' te roepen. Misschien kwam het door de woede-aanval van Syrax zonet, misschien ook wel omdat dit gewoon niet klopte. Kato deed een stap achteruit. "Ho,ho wacht eens even. Wáárom draag je dat überhaupt bij je?" Hij keek de jongen wantrouwend aan. Deze 'prins' stond toch aan de kant van de shifters, right? Waarom had hij dan wapens bij zich die de meeste schade aanrichtte bij shifters? Wat was daar de logica van. De enigste reden om gif dat schadelijk is voor shifters bij je te dragen is wanneer je andere shifters er mee wil lastig vallen. Dat dat gif bestond was al vreselijk gluiperig en slecht maar dat deze jongen, de jongen waarvan Kato net begon te denken dat hij hem niet kwaad zou doen, ze bij zich droeg dat was gewoon bizar. Desnoods gebruikte hij ze alleen tegen vijandelijke shifters, dan alsnog vond Kato het laf. Je ontneemt een egel toch ook zijn stekels niet voordat hij hem overmeesterd?

Gelukkig leek Kato het meer tot de noodzaak door te dringen, maar ineens begon hij te raatskallen en Syrax kon daar uit op maken dat hij ineens te veel info had gekregen en stopte het mesje weer weg voor Kato achteruit stapte en vroeg waarom hij dat ding bij zich had. Syrax zuchten nu geergerd en gromde lichtjes. 'Toen ik in mijn haast weg ging heb ik niet echt de tijd gehad om al die vakjes leeg te halen Kato. Buiten om dat gebruik ik ze alleen bij uitgebroken door geslagen shifters die voor iedereen gevaarlijk kunnen zijn. In hun menselijke vorm die je altijd dan aanneemt kun je veel minder schade aanrichten of bij vijandelijke demonen. Zeer handig vooral als ze bovenop te liggen en je er nog net bij kunt. Toch is dit nog niet het ergste.' Syrax plukte uit een andere vakje nog een soort gelijke mes deze had een diepere guul waar groengeel spul in zat. 'Ik weet nog steeds niet hoe Charles het voor elkaar krijgt, maar dit is et gif van een poisen blood shifter. Mocht je aan het ontkomen en zo'n mesje als die ik eerder liet zien niet heb kunnen raken proberen ze je hiermee vergiftigen. Dit gif kan je dood ziek maken of zorgen dat je of je shift kwijt raakt of dat die shift verandert. Die opties zijn allemaal geen pretje en zeer pijnlijk! Oh en deze bewaar ik voor Charles zelf, mensen kunnen er door in shifters veranderen en ik wil wel eens weten hoe hij daarop reageren zou?'' legde Sy uit en grijnsde even vals, die kerel zou het weten hoe het was om opgejaagd te worden!.

[sorry wat laat, hele week ziek geweest *blegh*]

Kato kon er nog steeds geen goed woord over reppen. Mesjes met gif? Dat vond hij gewoon zwak. Zijn beeld van de bloodhunters was nu lager dan ooit en het beeld van Syrax raakte ook een beetje aangetast. Waarom niet gewoon vechten? Zoals het hoort? Gewoon de natuurlijke manier. Met tand en klauw. Kato vond Syrax' excuses ook maar wat zwakjes. Hij had geen tijd om ze weg te doen. Hoeveel tijd kost zo iets nou? Je bent geen uren bezig met jezelf ontdoen van wat mesjes met gif. Trouwens, Syrax was vast al langer dan een uur bij die koning vandaan. Hij snapte zelf ook wel dat je zo'n kans om je vijand zo makkelijk uit te schakelen moeilijk kon laten liggen. Kato walgde en wenste nog meer dan ooit dat mensen met hun poten niet van alles moesten rotzooien. Zodra ze op twee benen begonnen te lopen hebben ze zowat de hele planeet verwoest. De mens is het enigste schepsel dat met ieder voorwerp een wapen kan maken. Het zou Kato niks verbazen als ze zelfs met een broodje iemand vermoord hadden. Dit waren een van de zeldzame momenten dat Kato het niet jammer vond om geen mens te zijn. Of nou ja, niet honderd procent mens dan.
Syrax toverde nóg een mesje tevoorschijn. Nog meer rot-gif? Hij vertelde dat dit goedje nog erger was dan het vorige. Deze smurrie kon je doden, je shift laten veranderen of zelfs compleet laten verdwijnen. Nou, lekker stabiel die shift dacht Kato. Maar het spul kon ook nog wat anders. Het kon gewone mensen shifters laten worden. Bij die opmerking begonnen Kato's ogen te glinsteren. Een koekje van eigen deeg. Ja, daar zag hij wel wat in. Syraz had zijn mesje gereserveerd voor zijn vader, Charles het koninkje. Een klein, duister grijnsje gleed over Kato's lippen en hij knikte instemmend. "Dat zou die leuk vinden."
Kato deed een paar stappen om de omgeving te bekijken. Er was nog steeds nergens gevaar te bekennen. Houden zo. Terwijl hij liep hoorde hij zijn ene schoen een zompig geluid maken. Hij ging op de grond zitten en pakte zijn been vast. Hij knoopte de veters los en trok zijn schoen van zijn voet. Zijn sok was doorweekt van het bloed. "Ow.. bijna vergeten." zei hij terwijl hij ook zijn sok uittrok. Het bloed van de hunter had zich lekker in de weefsels gedrongen en zijn sok was zeiknat. Hij deed een poging om zijn voet schoon te vegen met als gevolg dat zijn handen óók onder kwamen. Hij liet zijn vinger langs zijn neus gaan, sloot zijn ogen en snoof. Voorzichtig raakte hij met zijn puntje van zijn tong het aan. Proefde aandachtig en spuugde het toen met veel speeksel uit. Hij een vies gezicht en veegde zijn handen en voet af aan wat riet dat tussen de dakpannen uit stak. "Jug, bloodhunters bloed meurt als een dooie en gaat het ook niet worden als delicatesse. Hmm."zei hij en dacht na. Als hunters bloed anders rook en smaakte dan gewoon bloed dan moest een hunter zelf ook anders ruiken. Dat was iets interesants. Interesant genoeg om onderzoek naar te doen. "...als ervaren hunters anders gaan ruiken dan mensen..." mommpelde hij verder. Hij liep rondjes op zijn bloote voeten terwijl hij na dacht. "Lijkt jou dat niet wat? Onderzoeken of hunters écht anders ruiken dan mensen en waarom? Lijkt mij nuttige informatie." zei Kato terwijl hij stopte met rondjes lopen en Syrax aankeek. Waarom gingen hunters anders ruiken dan gewone mensen? Omdat ze meer vochten? Misschien hadden ze wel een soort tegengif ingespoten gekregen om te voorkomen dan giftige shifters hun konden vergiftegen en om laten toveren tot shifters? Dan zouden ze echt zwaar in de put zitten. Als zo'n tegengif in lage dossis in gespoten zou worden dan kón Syrax Charles niet eens in een Shifter laten veranderen! Kato hoopte dat ze nog niet zo ver waren. Want zoals hij het nu bekeek was het een realistisch beeld. Met een paar wetenschappers en misschien een jaartje werk kon zoiets gemaakt worden. Zou Syrax dat al weten?

Kato leek het alleen al erg te vinden al die mesjes met gif. Hij grijnsde kort voor Syrax het ding weer weg stopte. ‘Maak je niet dik Kato ik vecht liever in mijn schift‘s dan dat ik dat met wapens doe. Die ijze klauwen gebruik in alleen wanneer ze mijn kracht en shift‘s lam leggen. zei Syrax en zag hoe Kato rondjes liep na zijn scchoenen en sokken uit gedaan te hebben en er eentje ervan uitgewrongen te hebben. ‘Hunters smaken niet anders dan gewone mensen, anders zal het vast door het vele zuipen komen? Want hier zal je je eigen zweet ervast ook bij zitten. merkte Syrax bij de laatste zin op en keek Kato vragend aan...
(Niet erg hoor. xP

‘Maak je niet dik Kato ik vecht liever in mijn schift‘s dan dat ik dat met wapens doe. Die ijze klauwen gebruik in alleen wanneer ze mijn kracht en shift‘s lam leggen.' stelde Syrax hem gerust. Ineens bedacht Kato dat hij heel Syrax shift nog nooit gezien had en dat hij er nog niet eens bij had stil gestaan wat die shift wel niet kon zijn. Zo, das een hele mond vol. Hoe dan ook, wat zou Syrax andere uiterlijk zijn? Iets groots? Iets kleins? Sommige mensen konden bij ieder persoon een dierlijk uiterlijk voor stellen, maar zo veel fantasie had Kato niet. Hij zou moeten afwachten om er achter te komen. Tenminste, als hij er überhaupt wel achter wou komen. Communiceren met een shifter in dieren-vorm ging altijd toch wat ongemakkelijker... Wat dat betreft prees Kato zijn stembanden met heel zijn wezen. ‘Hunters smaken niet anders dan gewone mensen, anders zal het vast door het vele zuipen komen? Want hier zal je je eigen zweet ervast ook bij zitten.Zei Ayrax als antwoord op Kato's theorie. Toch bleef het aan Kato knagen. Hoe zou Syrax dit zeker kunnen weten? Hij besloot het eens uit te gaan zoeken. Niet nu, later. "Pfoeh, zulke zweetvoetjes heb ik nou ook weer niet." lachte Kato. "Maar, nee. Het was geen smaak. Natuurlijk is deze theorie baseren op de smaak van bloed in je sokken niet een heul zuiver onderzoek. Dus mocht je ooit toevallig zo'n 10 flesjes hunterblood en 10 flesjes normaal bloed hebben, dan geef je maar een sein en gaan we het eens stevig onderzoeken.." grapte Kato. Hij wierp nog eens een blik naar beneden. "Niet om het een of ander hoor, maar zullen we es van dit dak afgaan?" Het was best hoog hier, te hoog om te springen. Kato door zijn leven op straat al heel wat 'trucs' geleerd. Hij kon best ver springen, soepel landen en waagde zich op de smalste dakranden. Hij was zo lening als een kat en maakte niet snel een misstap. Hij zou kunnen springen en de klap proberen op te vangen door met een koprol verder te rollen. Dat had hij wel vaker gedaan en zou waarschijnlijk ook dit keer wel goed gaan. Maar verklaar maar eens aan die mensen daar beneden waarom je uit de lucht komt vallen. Boeren zijn niet zo vreselijk slim maar zoiets wekt toch wel wat wantrouwen op bij de mensen.

Syrax moest lachen om Kato‘s vraag over het bloed. ‘Daarvoor zul je echt bij een demon moeten zijn. Die intereseren het niet wie ze vermoorden voor de nodige bloed die jij vraagt.‘ grinsde Syrax en hoorde zijn vraag om van het dak te kunnen gaan. Syrax knikte en keek even naar beneden. Toen het stil was teleteerde hij zichzelf en Kato naar beneden in het steegje tegenover het dak waar ze net op gestaan hadden. ‘Zo vallen we minder op.‘ fluisterde Syrax en liep als eeste de straat op.

‘Daarvoor zul je echt bij een demon moeten zijn. Die intereseren het niet wie ze vermoorden voor de nodige bloed die jij vraagt.‘ Kato trok zijn wenkbrauw op. Demonen? Wat waren dát dan weer? Nouja, als het van belang was kwam hij er vast vroeg of laat wel achter. Zo niet, dan boeide het hem ook niet. Hij ging er maar niet op in. "Als ik ze weer es tegen kom zal ik het vragen." grapte Kato terug.
Het zelfde als daarvoor gebeurde weer maar dit keer duurde het veel korter. Ook liet Kato zich niet meer zo gek maken, hij wende snel aan iets. Binnen no-time stonden ze in een klein steegje waar ze zonet naar hadden kunnen kijken. Het dak waar ze zonet stonden kon je duidelijk zien vanuit het steegje. Syrax verklaarde dat ze zo minder opvielen. Kato knikte instemmend, daar was hij het helemaal mee eens. Zomaar uit het niets tussen de boeren verschijnen zou nóg opvallender zijn dan wanneer ze van een dak af kwamen rollen.
Syrax ging Kato voor en liep de straat op. Kato keek even om zich heen en ging er toen achterna. Toen ze langs een kroeg liepen hield Kato halt. "Weet je, ik heb eigenlijk best dorst. Jij ziet er trouwens ook wel uit of je een drankje kan gebruiken. Beetje lol kan nooit kwaad, niet?" en met die woorden opende Kato de deur en liep naar binnen. Het was niet bepaald de stamkroeg van de boeren en het was er heel erg rustig. In de hoek zaten drie oudjes te kaarten terwijl achter de bar een meisje de glazen aan het afdrogen was. Kato knikte kort naar haar en nam plaats aan een tafeltje bij de muur. Hij schoof de tweede stoel naar achter met zijn voet en maakte Syrax duidelijk datie moest zitten. Jemig, dat jong leek wel non-stop bang te zijn voor van alles. Zo voorzichtig was zelf Kato niet eens. Deze jongen kon duidelijk wel wat ontspanning gebruiken. Dus waarom niet een lekker biertje?

Syrax grijnsde op Kato‘s woorden. Kennelijk had hij niks meegekregen van de demonen plaag. Sy liet het rusten en stapte rustig door de straat. Mensen die hem zagen keken Syrax met wantrouwende ogen aan, omdat hier meer shifters dan echte mensen woonde! Kato nodigte Sy uit voor wat te drinken. Even bedacht hij zzich, maar haalde daarna zijn schouders op. Behoedzaam en alert liep Syrax richting Kato en ging zitten. Hij was niet bang, maar een behoedzaam mens telde voor twee. Syrax deed zijn kap af en hoorde gelijk gesmoesel bij de weinige mense op gaan.Zijn goede daden waren ook de ronde gegaan, maar toch wantrouwde de meeste hem nog. Niet dat Syrax zich daar ook maar iets van aantrok!

Gelukkig ging Syrax gewoon met hem mee. Kato wist nog niet precies wat hij met deze jongen moest verwachten. Het had zo maar gekund dat hij weigerde mee te gaan om een of andere vage reden. Gelukkig was dat dus niet het geval. De jongen leek even te twijfelen maar trok toen zijn schouders op en ging mee. 'Oké, hindernis één overwonnen.' bedacht Kato. Nog een paar te gaan. Syrax nam plaats op de stoel en voelde zich kennelijk genoeg op zijn gemak om zijn capuchon af te doen. Even keek Kato verbaasd op maar dat verdween al snel. Ergens begon Kato het idee te krijgen dat ze toch meer opvielen dat hij had verwacht. Er heerste geen dreiging, dat niet, maar wel een ongemakkelijke stilte. Het barmeisje verlangzaamde haar werk en terwijl ze de glazen droogde flitste haar blik steeds richting het tafeltje waar Syrax en Kato aan zaten. Hij wenkte haar met zijn hand. "Twee bier graag." Ze knikte maar zei geen woord. Ze legde haar vaatdoek neer, pakte twee de net droog gemaakte bekers en schonk ze vol. Behendig schoof ze het schuim eraf en zette de bekers op tafel. Kato keek haar aan en hun blikken kruisde. Wacht, was dat achterdocht? Ach, dat was misschien niet eens zo misplaat. Waarom zou ze dikke maatjes willen worden met zo'n straatrat als hij? Ze had vast allang door dat ze kon fluiten naar haar geld. Daarna verbrak ze het oogcontact, keek toen naar Syrax maar draaide zich al snel om en baande terug naar de bar. "Pff, wat een kletsmajoor." zei Kato terwijl hij van zijn bier nipte. Jugh, eigenlijk vond hij het maar viel te bitter. Maar helaas wat bier het enige alcohol wat er in de lagere kringen verkrijgbaar was. Wijn was iets wat alleen die lui van adel en stuff dronken. Dan had je ook nog super sterke drank. Iets wat een soort Whiskey moest voorstellen. Maar niemand kon het originele recept herinneren/ vinden. Als dat er ooit geweest was. Het was super sterk spul en het steeg onmiddellijk naar je kop. Prima spul om de avond mee door te brengen. Helaas vond het ow zo geweldige regiem het maar niks, die sterke troep. Het zal Kato niks verbazen als het illegaal was om het te brouwen.
Hij nam nog een slok van zijn bier. Grote slokken, in één keer naar binnen werken. Als je er een tijdje mee in je mond zat te spelen was het niet te harde. Ach, het ging om het spul wat er in zat. De alcohol. Bier was niet zo'n sterk spul, laat staan deze door de kroeg gebrouwde variant. Je moest er toch wel een liter of twee van op hebben totdat je er echt dronken van zou worden.

Syrax richten zijn blik nergns bijzonders op omdat hij wist welke blikken hij krijgen zou en genoot van de stilte die verder onder het zachte gefluister heerste. Kato bestelde twee bier iets wat hem wel beviel, maar als de jongen al honing stal had hij dus een cent op zak. Niet dat Sy dat erg vond, maar grinnikte zachtjes toen hij de volgende woorden uit de jongen zijn mond hoorde komen. Het verbaasde Syrax niks dat Kato zo deed. Zelf was hij nog een stukje erger geweest in zijn jeugd en dat dankzij Blood Bane die zo vreselijk was. Buiten was alles ook rustig en een jongentje die rond ging om zelf gebreide spullen te verkopen liep net voorbij. Syrax had het best met deze kinderen te doen, maar rijk was hij ook niet. 'Ik ben het gewent.' zei Syrax zacht en had zijn bier al half op toen hij dat zei. Voor Syrax was het niet meer dan normaal geworden dat mensen achter zijn rug om spraken en wanneer hij hen aan keek dat ze hun lippen stijf opeen hielden.

Kato's ogen gleden wantrouwend door de ruimte. Hij deed alsof hij diep in gedachten verzonken was maar ondertussen was hij de boel aan het 'scannen'. Het meisje ging doodleuk verder met het schoonmaken van de glazen al had Kato zo het vermoede dat die inmiddels niet meer schoner konden worden. Het duurde een tijdje voordat Syrax eindelijk weer wat zei. 'Ik ben het gewent.' Snel richtte hij zijn ogen weer op de jongen voor zich. Niet gewend? vroeg Kato zich af die niet meteen door had war Syrax het over had. Was hij gewend dat barmeisjes zo weinig zeiden? Kato vond het maar vreemd en besloot, voor de verandering, er niet verder op in te gaan. Kato's blik dwaalde weer voorzichtig af naar de mannen verderop in het café. Als hij over Syrax' schouder keek kon hij de mannen net zien. Waren ze daar nou aan het smoezen? Kato besloot de mannen in de gaten te houden. Hij spitste zijn oren en probeerde wat woorden op te vangen. Hij had een behoorlijk goed gehoor. Waarschijnlijk omdat zijn shift niet bepaald de doofste was in het dierenrijk. Om toch maar iets van een gesprek op gang te krijgen besloot Kato wat vragen te stellen. Natuurlijk lette hij er wel op niks bijzonders of opvallends te vermelden. Zo iets zou meteen de aandacht trekken en dat had Kato wel eventjes genoeg gehad. "Zo, dus een niet zo goede vader-zoon relatie. Tja, op de een of andere manier zijn mensen de enigste wezens die zonder pardon hun kinderen verstoten. Dieren doen dat ook wel, absoluut, vooral in gevangenschap. Drie maal raden wie ze gevangen neemt: de mens. Wat dat betreft kunnen 'we' nog heel wat leren van dieren. Ooit gezien wat een berin er voor over heeft om haar kroost te beschermen? Ze geeft er zowat haar leven voor..." zei Kato. Het sloeg natuurlijk nergens op. Maar ja, hij kon moeilijk letterlijk gaan vragen hoe Syrax leven er had uitgezien. Deze jongen leek hem een interessant persoon waar die hij graag beter zou wil leren kennen. Hopelijk kon hij via deze nogal ongebruikelijke omweg toch een nuttig gesprek houden. Hij had vragen genoeg. Wat deed Syrax nog meer? Hoe zat het met die groep waar hij bij hoorde? Wat deed zijn moeder? Hoe hadden die twee elkaar ooit ontmoet? Wat ging er mis? Etc. etc.