Why you little...!

Het was al enige jaren rustig buiten dat hij zijn gezicht in de dorpen en steden niet hoefte te vertonen doordat de hunters hem dan zouden willen vangen! Met de bouw van zijn huisje was het goed gegaan en Syrax had die binnen twee jaar af, al had hij wel wat hulp gehad met de vundering aan te leggen en met de dakspanten erop en hijzen. Maar voor de rest had niemand hem mogen helpen zodat Syrax zelf iets bereiken zou. Met de groei van zijn half zussen was niks mis en ze werden steeds verschillender. Sy keek er vaak naar uit Rhine lang te zien lopen. Ze had maling aan alles en deed wat ze zelf wilde al had Aurian een heel lief karakter en luisterde vaker dan Rhine. Syrax had de avobd ervoor hard getraint en was moe naar bed gegaan. Edana had hij vertelt over het ongelukje met Alina plus dat ze de baby verloren was. Nu lag hij nog in bed te slapen. Het had dan wel niet de kwaliteit en de dikheid als die van in het kasteel, maar het lag lekker. Syrax lag op zijn buik met de dekens half over zijn rug heen gezakt. Eda sliep nog bij de band iets wat Syrax wel jammer vond, maar goed alles zou goed komen. Iets sloop zijn huisje binnen en Sy voelde de koudee wordende wind over zijn ontblote bovenlijf heen trekken. automatiesche trok Syrax de deken wat op en rilde even en verlegde zijn hoofd wat. Wie zou er nu op dit tijdstip hem willen storen?Syrax wilde net vragen wie er binnen was toen hij ineens wat op zijn rug voelde springen!!! ‘Hey wat is dit?‘ riep Syrax meteen klaar wakker was en probeerde zich om te draaien om zijn aanvaller vast het, maar het lukte hem me moeite omdat zij zich zo aan hem vast klemde. ‘Zo nu heb ik je kleine rel schopper!‘ gromde Syrax nep streng en kek haar afwacht aan.

Jup Rhine en haar zus groeide als kool. En verschilden als dag en nacht. Wanneer Auria liefelijk met haar poppen speelde probeerde Rhine die net af te nemen en de koppen eraf te rukken. Ja dat vond ze leuk. Of de barbies in het vuur gooien en kijken hoe ze wegsmolten. En natuurlijk het leukste van al was dan wel om Auria's kop te zien. Dat haar vadr en moesr boos werden maakte Rhine niets uit ze gaf er niet echt om. Vandaag zou leuk worden ze zou naar haar oudere broer toegaan met auria helaas. rhine ergerde zich vaak aan haar zus met al haar perfectie. nee Rhine wilde leven in de brouwerij. Ze sloop op haar zwarte laarsjes Sy's huis binnen en zag hoe hij lag te snurken. Kijk dat vond ze nu grappig. Een grijns sierde haar bleke gezicht. Haar zwarte haar rijkte al bijna tot aan haar middel. Rhines haar waren net de manen van een leeuw, ze stonden altijd met piekjes en lieten zich niet in een staart opsluiten. Rhine droeg een groot rockshirt en een broek waar ze kettingen aan had gehangen, nee haar kregen ze echt niet in een roze jurk! Ze klom geruisloos op Sy's bed en sprong bovenop hem. Natuurlijk werd hij wakker maar ze hield zich stevig aan hem vast. "Geef je over! Je bent verslagen door de almachtige rhine!" Bleirde ze triomfantelijk. Maar hem loslaten deed ze niet.

Wie dan Rhine zou hem dan ook op zo‘n manier wakker maken! Ze beweerde almachtig te zijn he? ‘ Als je echt zo machtig bent he, kun je dan ook dit?‘ vroeg Syrax en teleporteerde zichzelf onder haar vandaag en verscheen in de stoel naast het bed. Syrax glimlachte uitdagend en had altijd de grootste lol met Rhine, maar Aurian was ook en leuke meid hoor, alleen voor hem eigenlijk te tuttig met haar poppenspel. Waar Rhine dan vaak mee lag te rommelen en boze woorden over zich heen kreeg van Etricus en zijn moeder. Sy zou nooit vader tegen hem zeggen nooit gedaan en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit meer zeggen omdat zijn vader de grootste kloot was van heel Doole!!! ‘ Zo zusje lief wat is daarop je antwoord?‘ vroeg Syrax poeslief met ogen die branden van nieuwschierigheid en een uitdagende blik. Hij was benieuwd of ze ooit zou shifte, maar het kon ook net zzo goed zijn dat ze meer de menselijke kant van Etricus had georfen en daardoor menselijk was? Zijn broek hing slobberig maar dat was ook maar een pyamabroek dus dat deed er niet toe, maar zijn gespierde bovenlijf en wasbordje waren ontbloot en het was al behoorlijk koud s‘morgen‘s!!!

Rhine viel op de matras toen Sy ineens onder haar verdween. Meh niet eerlijk! Hij speelde vals. "Jij speelt vals Sy!" Riep ze terwijl ze zich omdraaide en op zijn bed ging recht staan. haar laarzen waren nogal modderig, maar ach wat maakte het uit? Het was toch haar bed niet. "Je weet dat ik dat nog niet kan Sy ik ben nog te jong maar wacht maar als ik eindelijk kan shiften zul je me niet meer te snel af zijn" Zei ze met een grijns. Rhine keek hem uitdagend aan en sprong van het bed af. Ze kwam naar hem toe met een super zilig gezichtje, puppyoogjes en een pruillipje. "Dat ik heel verdrietig wordt" Zei ze als antwoord op zijn vraag. Ze kroop op zijn schoot en liet krokodillentranen uit haar ogen stromen. Ze wachtte tot hij week was geworden voor haar tranen, en toen dat gebeurde klom ze op zijn schouders en begon ze wild door zijn warrige haar te wrijven met haar vuist. Alvores ze haar armen om zijn hoofd sloeg. "Geef je over!" Riep ze weer haar benen rond zijn nek gekruist. Ze vond haar oudere broer leuk hij begreep haar temisnte een beetje en hij deed mee met haar spelletjes.

Rhine begon zielig te doen. Voor Syrax snapte dat zijn vader een reuze bedrieger was zou hem dat zielige gedoe niet eens wat gedaan hebben, maar voor Syrax haar een kusje op haar kruin kon geven klom ze op zijn schouders! De lakens van het bed kon hij toch zo eweer schoon maken het was maar zand en water. Rhine begon weer te kakelen en Sy probeerde haar van zich af te krijgen door simpel Rhine van zijn schouders te trekken. Ja zij was tenminste de leukste van het stel al deed het soms wel zeer zo wild als Rhine spelde, maar wat maakte het uit. Helaas klemde ze haar beentjes net te strak om haar van zich af te krijgen. Syrax stond op en liep naar de badkamer. ‘Als je er nu niet afgaat word je nat!‘ dreigde Syrax en draaide kraan als vast op warm zodat hij zich straks kon doushen.

Mooi zo hij trapte erin. Wat waren mannen toch simpel om de tuin te leiden. Hij wilde haar zelfs een kusje geven, iewg! Dat haar ouders dat al veel te vaak wilde doen vond ze al walgelijk maar dat haar broer dat nu ook al wilde doen, dat vond ze echt goor! Klaarblijkelijk had hij haar volgende zet niet verwacht. haha victorie! Hij probeerde haar van zich af te trekken maar ze hield zich stevig vast, nee hij zou haar er niet vanaf krijgen. Syrax stond op en liep naar de badkamer. Rhine hield zich nog steeds stevig vast. Hij wilde haar dus nat maken hè? Wel ze was niet bang voor water. "Dan mag jij aan mama uitleggen waarom ik kletsnat thuis kom" zei ze met een grijns.

Syrax grijnsde op de woorden van Rhine en keek haar zo goed en kwaad als het ging aan. ‘Alsof ze dat niet raden kan?‘ grijnsde Syrax en teleporteerde Rhine naar zijn bed waar hij haar erop liet ploffen en de deur van de badkamer op slot deed. Daarna kleden hij zich uit en ging onde de warme stralen staan. Na zich gewassen te hebben teleporeerde Syrax nog wat schone kleren naar de badkamer zodat hij gen gezeik met de andere leden kreeg, want hij begon net weer hun vertrouwen te winnen na die 9 maanden dat hij gemanipuleert was door zijn vader en vele slechte dingen gedaan had waar zijn tweeling zusjes natuurlijk niks nog van wisten. Aangekleed en wel kwam Syrax de badkamer af met alleen nog de handdoek in zijn handen waarmee hij zijn haren droog wreef. [coor=yellow]‘Weet jij trouwens waar Aurian blijft?‘[/color] vroeg Sy en gooide de handdoek in de wasmand. Vor hij naar zijn kleine half zusje keek.

Rhine stak haar tong naar hem uit en vloekte toen ze ineens op zijn bed belandde. Ze ging zitten en kruistte haar armen ze blies het haar uit haar gezicht. Tsss zelfs hij kon dus irritant zijn. Rhine liep in zijn kamer rond terwijl hij onder de douche stond. Ze kroop met haar moddervoeten overal waar ze maar bij kon. En na een tijdje ontdekte ze een prent met een koninklijk zegel. Waarom had sy dat? Rhine wist niet wie Sy's vader was haar broer was een half raadsel voor haar. Ze ging weer op bed zitten en keek naar het papier. Haar broer kwam weer terug en vroeg haar naar haar zus. Rhine draaide verveeld met haar ogen. "Hoe moet ik dat nou weten? Waarschijnlijk zit ze weer ergens miss perfect uit te hangen ofzo" Zei ze knorrig

De tweeling zusjes waren op weg naar Syrax zijn huisje. Ze leken totaal niet op elkaar, maar Syrax was altijd aardig tegen hen beide in tegenstelling tot Rhine. Aurnia wist niet wat ze verkeerd had gedaan dat haar zusje zo lelijk tegen haar deed. Ze had haar poppen goed verstopt zodat Rhine ze niet kon vinden, die niks van hun ouders aan trok wanneer ze dan boos op haar werden, maar nooit echt straften. Toch was Aurnia nooit boos geworden, ze trok zich alleen terug en negeerde Rhine de rest van de dag. Ze wist alleen niet hoe lang ze het geplaag nog uit zou houden! Bij de deur aangekomen rende Rhine al naar binnen, maar Aurnia had even geen zin in het gejoel van Rhine, en haar aandacht werd getrokken toen ze een schattige witte Welsh pony zag staan met de hoofd over de omheining van de wei geleund. Aurnia liep er naar toe en aaide de zachte neus van de pony, en keek ietwat verbaasd om toen ze een stem achter zich hoorde. 'Mooi is ze hé? Ze heet Nova.' zei de boer, die nog een paar paarden had die voor de ploeg gingen in de zomer en in de winter de zwaarste bomen uit het bos sleepten. Aurnia knikte verlegen, en giechelde toen de pony aan haar golvende blonde haren rook die ze die ochtend had gewassen met shampoo die de pony blijkbaar ook lekker vond ruiken. 'Als je wil mag je haar wel verzorgen en berijden, mijn eigen dochter is er te groot voor geworden.' zei de boer glimlachend, waarop Aurnia weer knikte 'Dank u..' zei ze, en kriebelde nog even over de pony's neus. 'Ik heb misschien ook nog wel kleren van haar die je zou passen. Kom morgen maar weer, dan kun je ze passen en Nova uitproberen.' Zei de boer, en liep weer weg om met zijn dagelijkse bezigheden aan de slag te gaan. Aurnia's dag kon niet meer stuk! Ze huppelde naar Syrax zijn huisje, en kwam vrolijk binnen. 'Hallo Sy!' riep ze, en sloeg haar armpjes om hem heen, al pasten deze er niet helemaal om. Ze kwam al bijna tot zijn borst, wat behoorlijk lang was voor haar leeftijd. Met haar grote bruine ogen keek ze even naar Rhine haar humeurige blik. Wat was er toch altijd met dat kind? Syrax vond haar blijkbaar wel leuk, maar die wist dan waarschijnlijk ook niet van haar streken! Sy werd weer los gelaten, en Nia ging op een stoel zitten, maar vertelde niets over de pony tegen Rhine, die het altijd leuk vond haar te plagen, al negeerde Nia het, tot zover. Haar Shift was nog niet volledig volgroeid, maar kon ondanks dat toch kleine stukjes vliegen. Haar Draken Shift werd geheim gehouden zodat het niet bij verkeerde oren kwam, en moest daarom ook binnen het gebied blijven. Haar gaven kon ze nog niet volledig gebruiken, al was ze sterker dan de meeste van haar leeftijdgenootjes.

Uit eindelijk kwam ze dus toch binnen met een super goed humeur? Hm, wat had zij nu weer? ‘Zal ik jullie straks mee op vliegen nemen?‘ vroeg Syrax toen ook Aurian zat, maar zijn oog viel op de brief van zijn vader. In een flits was hij uit de handjes van Rhine weg geteleporteert en verdween in een kistje boven op de boeken. ‘Of willen jullie iets anders doen? vroeg Syrax en keek van ze een voor een aan.

Argh fijn het gedrogt was er ook eindelijk. Rhine draaide met haar ogen toen Aurnia Sy een knuffel gaf. "Waar heb jij gezeten?" Vroeg ze met samengeknepen oogjes. Ja Rhine vond haar zus werkelijk het irritantste wezen op deze planeet. met haar domme spelletjes, haar stomme lach en haar perfectie. Pfff ook was ze boos omdat Aurnia wel al kon shiften en zij nog niet. Maar Rhine maakte zich geen zorgen later zou zij de sterkste zijn daar was ze zeker van. En dan was ze nog zo verdomd blij, wat had ze nu weer gedaan? rhine werd alleen maar chagarijniger nu zij hier was. Waarom moest ze nu weer een little miss perfect als zus hebben? Toen Sy vroeg of ze wat anders wilde doen veerde Rhine recht. "Laten we een paar bloodhunters te grazen nemen Sy!" Riep ze met een vreemd soort enthousiasme. "Ik heb op mijn rechtse slag geoefent ik weet zeker dat ik ze in mijn eentje neerkrijg" Zei ze met een brede grijns dei haar witte tandjes ontblootte.

Toen Sy vroeg of ze wat anders wilde doen veerde Rhine recht. "Laten we een paar bloodhunters te grazen nemen Sy!" Riep ze met een vreemd soort enthousiasme. "Ik heb op mijn rechtse slag geoefent ik weet zeker dat ik ze in mijn eentje neerkrijg" Zei ze met een brede grijns dei haar witte tandjes ontblootte. Syrax keek naar zijn half zusje en grijnsde breed. 'Dat klinkt goed Rhine, maar jullie zijn helaas nog te jong voor zulke dingen.' zei Syrax en veegde Rhine's haar door de war. Hij wilde ze zelf ook maar al te graag pakken, maar met de tweeling bij zich zou dat helaas niet gaan.

Syrax keek naar zijn half zusje en grijnsde breed. 'Dat klinkt goed Rhine, maar jullie zijn helaas nog te jong voor zulke dingen.' zei Syrax en veegde Rhine's haar door de war. Rhine blies haar warrige haar uit haar gezicht en keek hem zuur aan. "'t Is niet omdat aurnia zo'n watje is dat ik niet durf hoor, en ik wed dat ike r meer neerhaal dan jij Sy" Mopperde ze. Ze ging voor hem staan en trok aan zijn mouw terwijl ze grote puppy ogen opzette "Aaaaa-lsjeee-blieeeeeeeeeeeeeft?" Smeekte ze met een pruillipje

Wat Syrax voor stelde leek Aurnia wel leuk, vooral omdat ze zelf nog niet zo hoog kon vliegen, maar Rhine stelde voor een paar Blood Hunters te grazen te nemen. Typisch haar zusje, maar Aurnia haar Shift stemde er mee in. Haar Shift kon niet mentaal praten, zoals Black Jack van Syrax, maar wel emoties door geven, al merkte Aurnia er niet veel van. Zelf was niet zo van het vechten, vooral omdat ze in het WoF rustig leefden, maar haar Shift was er dol op. Toen Rhine echter zei dat ze een watje was blies ze haar wangen boos op. 'Tss, ik zal eens laten zien hoe ik ze rooster!' zei ze, en ging naar buiten waar de Shifte en een aanloopje nam. Ze kwam met haar rug niet veel hoger dan een mens, maar haar vleugels hadden al wel een grote spanwijdte. Ook kon ze nog niet veel vuur spuwen, maar begon het al te leren. Het was een mooie verschijning, maar had ook wel iets dreigends door haar grote hoorns, waar Vuur Draken bekend om stonden. Ze steeg op en ging over een paar bomen heen, waarna ze weer neer landde in een grasveldje, maar wist dat Syrax haar waarschijnlijk nooit ver zou laten gaan. Haar vader en moeder zouden boos op haar worden, wat ze nooit echt waren geworden, maar ze wilde laten zien dat ze niet zo'n mietje was en het gebied best kon verdedigen wanneer er werd aangevallen! Ze steeg weer op en klapwiekte naar de grens van het gebied. Vanuit de lucht konden ze haar moeilijk bevechten, maar als ze vuurwapens hadden zou het wel wat lastiger worden, al hielden schubben het meeste tegen, maar het membraan van haar vleugels was wel kwetsbaar.

‘Rhine zoiets zeg je niet, maar jullie twe zullen eerst flink moeten trainen voor dat we over zulke dingen gaan nadenken. Bloot hunters zijn vaak dom, maar met meerdere kunnen ze erg gevaarlijk zijn! Aurnia blijft hier we gaan nie... Aurnia!‘ riep Syrax op het laatste en liep achte zijn zusje aan, maar ze was al weg voor hij haar kon stoppen. Fijn! ‘Rhine jij blijft hier en o wee als je ons achterna komt terwijl ik je zus terug haal dan zwaait er wat voor jullie allebij!‘ gromde Sy dreigend en liep de sraat op terwijl Syrax shifte en ver boven de huizen van de WOF uit stak. Het was dat de tweeling niet zoveel woog anders had S vast en zeker gemerkt dat Rhine op zijn rug klom voor Sy zich afzetten en het luchtruim verkoos. Klapwiekend met zijn enorme vleugels zorgde er voor dat Syrax Aurnia snel al inhaalde. ‘Aurnia kom oiddelijk hier, Als ze je spotte zijn we nog verder van huis!‘ riep Syrax met zijn mentale stem tegen Aurnia, maar het kwaad was al geschiet kretn van blood hunters klonken bij de grens van hun gebied en Syrax gromde dreigend en duwde Surnia weg bij de grens door met zin kop tegen haar flank aan te duwen. Syrax zag dat ze iets neer zetten waarmee hij samen met Charlie aan gewerkt hadden. Dit keer zaten er grote speer punten aan met gemene weerhaken. Toen ze schoten dook Syrax voor Aurnia om haar te beschermen e spuwde zuur naar de speren die vast zaten aan de touwen met demonen bloed! Vele speerpunten en touwen werden weg gevreten door het zuur, maar eentje bleef ongeschonden en boorde zich in zijn rechtervleugelarm. Syrax brulde van de pijn, ma bleef weerstand bieden en probeerde in de lucht te blijven. ‘Aurnia verdwijn nu!‘ gromde Syrax en was gedwongen toch te landen en spuwde op nietuw zuur over de blootdhunters heen en hun wapentuig. Het was geen lang gevecht, maar wel vermoeiend omdat Sy gewond was. Daarna liep hij mank The Abbys in.

Met snelle vleugelslagen wist Aurnia in de lucht te blijven, en schommelde zo nu en dan nog wat om proberen evenwicht te houden. Ze werd echt zat van haar zusje, wat ook deels een reden was dat ze er tussenuit kneep. Ze bereikte de grens, waar alles rustig leek in het grote bos, maar hoorde ineens de mentale stem van Syrax in haar gedachten. Geschrokken hield ze haar vleugels stil en keek om, waar Syrax al kwam aangevlogen die haar weg duwde waarna ze een paar meters wild met haar vleugels fladderde om haar evenwicht te hervinden, maar zag ineens een groep Blood Hunters die een speer af vuurden met weerhaken. Één bleef ongeschonden ondanks Syrax zijn zuur, en ze voelde bijna zijn pijn toen deze in hem boorde. Ze maakte zich al klaar om vuur te spuwen, maar de straal was nog niet sterk genoeg om de Hunters te bereiken vanaf de hoogte waar ze vloog, en Syrax gromde dat ze moest verdwijnen. Ze slikte, en voelde zich vreselijk schuldig. Toen Syrax op de grond landde en de laatste Hunters had gedood streek Aurnia naar hem neer toen hij The Abbys in liep. 'Het spijt me.. Ik wist niet dat ze hier zo dicht in de buurt kwamen, en werd zat van mijn zus haar minachting.. Echt.. Het spijt me zo!' zei ze, met hem mee hollend om zijn passen bij te houden, de kraag op haar nek terneergeslagen tegen haar nek gevouwen. 'Gaat het een beetje..?' vroeg Aurnia die naar de wond keek. Als haar ouders hier van zouden horen zou ze het wel kunnen schudden om de volgende dag naar de Pony te gaan. Maar daar maakte ze zich nu niet druk mee, ze voelde zich schuldig en stom, en hoopte dat de wond niet te erg was.

Aurnia deed nog een dappere poging om hem te helpen, maar hij wist zelf dat je op deze leeftijd nog niet zo ver geraakte met zo‘n aanval. Maar ze rende met hem mee terwijl Sy voort strompelde, maar toen hij haar hoorde spreken stopte Syrax even en keek haar even streng aan. ‘Luister even goed naar me Aurnia met oiets is het, het ene oor in het andere uit! Maar dat geld niet met waarschuwingen en geloof me ik kan het weten... Eurh!‘ zei Syrax en een felle pijn scheut trok door zijn gewonde arm heen. Het moest eruit, aar dat zou alleen Opa Will of Razor kunnen doen. Hun helende gave‘s zouden zijn vlees kunnen sparen anders zou Sy heel wat kwijt raken aan die weerhaken. Even tilde Syrax zijn gewonde vleugelarm op en voelde zijn spieren verscheurt worden door de messcherpe punten. ‘ Hoe sneller hoe beter, maar Bloodhunters lopen altijd zo dicht langs onze grenzen. Ze zijn vals en gemeen, maar ze kunne je ook dibgen laten geloven met hun valse gedrag door net te doen alsof je hun kunt vertrouwen, buiten de mensen uit de BFP zijn er maar heel weinig die je daar buiten vertrouwen kunt. Kom ik moet dit laten na kijken voor ik geen arm meer over heb!‘ zei Syrax wat vriendelijker maar streng en shifte terug, maar de speer was best zwaar vergeleken met zijn drakenlichaam. Sy zakte wat naar een kant om het leunen van de speer tegen te gaan en tilde de speer daarna wat op. Hij keek even naar Aurnia en knikte zacht voor Syrax opnieuw begon te lopen tot ze de eerste huizen van Old Home bereikte.

Aurnia, het kleine prinsesje wilde dus eens stoer doen hmm? Hoe schattig. En ongeloofelijk dom. Natuurlijk was Sy een beetje boos op Rhine omdat ze haar zus zo had zitten plagen en natuurlijk meost hij achter haar aan en verwachtte hij dat Rhine zou blijven zitten, hij moest toch beter weten na 6 jaar. Toen hij eenmaal geshift was sprong ze op zijn rug en vloog ze met hem mee. Aurnia had zich in de nesten gewerkt door zo dicht bij de grenzen te komen het duudr dan ook niet lang voor ze werden aangevallen. Rhine greep zich harder vast toen Sy geraakt werd en daardoor wat schuiner ging vliegen. Rhine gooide een paar knifes naar de wapens die kwamen opvleigen en door Sy's gif kwamen. Ze vond eht enigsinds geweldig hoe haar broer vocht. Hij was zo groot en moedig! Maar natuurlijk konden ze hier niet blijven, wat jammer ze had graag zelf ook een paar neergehaald. maar ja dat kon ze Sy neit aandoen. "gaat het wel?" Fluisterde ze tegen zijn oor omdat ze nu al in zijn nek zat. Toen aurnia begon met haar verondschuldigingen werd Rhine boos. "Dus nu is het mijn schuld?! Ik ben neit degene die als een halvegare ervandoor vloog! Zei ze boos terwijl ze naar Aurnia toeliep. "Het is jouw schuld dat sy pijn heeft! En dat ga ik ook tegen mama vertellen!" Zeiz e tong uitstekend. Rhine liep achter Aurnia en Sy aan, ze zag dat hij pijn had en al gauw zette ze het op een sprintje. Ze moest een van die oude vrouwen halen, die konden hem helpen! Ja dat moest gewoon! Rhine klopte op een deur en vertelde mathilda dat Sy gewond was. met de oude vrouw aan haar hand liep ze naar Aurnia en Sy toe. Ze vond het vreselijk om haar broer zo te zien en diep in zich wist ze dat zij de schuldige was, maar dat zou ze nooit luidop zeggen.

Aurnia keek verbaasd toen Rhine ineens tevoorschijn kwam. Ze voelde zich boos worden toen haar zusje tekeer ging. Aurnia wilde haar de volle wind terug geven, maar Rhine rende al weg, die later weer aan kwam met Mathilde. Intussen was Aurnia naar een boom toegelopen en terug geshift. Ze begreep niet waarom haar zusje zo vreselijk gemeen deed. Oké, ze had zich even laten gaan, maar ze kon het soms niet meer verdragen en dan ontplofte ze gewoon. Ze snikte even en liep het bos in, waar ze op een boomstronk ging zitten en met wazige ogen naar de verte keek en de kap van haar donkerblauwe mantel die over haar lichtblauwe jurk zat op deed. Ze plukte een bloemetje en wreef het steeltje tussen haar vingers, en keek op toen ze een stem hoorde. Het was haar vader, Etricus, die gelukkig niet boos leek, maar had een frons op zijn voorhoofd die hij meestal had wanneer hij nadacht. 'Aurnia, wat is er precies gebeurd..? ' vroeg hij terwijl hij haar optilde. 'Een ongelukje.. Wat heb je dan gehoord?' vroeg ze toen ze mee terug werd getild. 'Ik kwam net terug vanuit de stad, maar hoorde alleen wat over een aanval van Blood Hunters die Syrax en jou aanvielen' zei hij en liep Old Home weer in waar ze de anderen weer op zochten. Aurnia bleef zwijgen, maar hoopte niet dat haar moeder wel boos zou worden?

Rhine verscheen ineens wat had die meid toch voor een ongehoorzame oren? Maarvoor Sy haar van een repliek kon dienen rende ze tussen de huizen door en kwam laten met Mathilda terug die zich over zijn verwonding boog. Syrax zocht nog naar Aurnia, maar Mathilda trok hem naar een van de huizen zodat ze hem op de trap van de veranda zetten en zich opnieuw over de speer boog. Syrax gromde even toen ze lichtjes aan de speer trok, maar daar stopte ze al snel weer mee en keek rustig toen ze Etricus met Aurnia aan zag komen lopen. 'Etricus kun je hem stil houden dit gaat nogal pijnlijk worden?' vroeg Mathilda n hielt de speer goed vast. Sue kwam door de roddels van de leden al snel aan gerent en bekek eerst Rhine die normaal altijd zo roekeloos was, maar die had gelukkig niks en ging daarna naar Aurnia die ook wond vrij was. Ze was duidelijk bezorgd om beide en keek daarna naar Syrax die geholpen werd. [b]'Naar huis jullie alle bij! Ik wil dat jullie naar je eigen kamer gaat en na gaat denken over wat er net gebeurd is en Rhine geen gelanterfant want ik sluit je anders op!' mopperde Sue boos en duwde haar kinderen richting hun huis. Ze was bezorgd wat zouden de hunters met haar kleine meisjes gedaan hebben als ze hen naar de arena zouden hebben gebracht? Want o deze leeftijd was e misbruikt geweest en dat wilde ze haar dochters niet aan doen! Syrax voelde dat Etricus hem goed vast pakte net als Mathilda de speer beter vast pakte en haar helende gave gebruikte voor ze aan de speer trok. In tegenstelling tot het helen van een wond die normaal jeukte deed dit toch echt veel pijn. Syrax werkte hevig tegen, maar werd door Etricus in zijn bewegingen beperkt en kon Sy niet zich los rukken zoals hij gewilt had. Uit eindelijk na wat een eeuwigheid leek kwam de speer toch vrij na een kwatier. Mathilda heeg zwaar en hoewel Sy niet geschreeuwt had, maar gekrent heeg hij toch ook of Etricus hijgen zou wist Sy niet daar hielt hij zich nu niet mee bezig. De wond was nog open maar die heelde langzaam aan omdat Mathilda niet de jongste meer was en nu jeukte het als nooit te oren en moest Syrax de nijding onderdrukken om niet te gaan krabben. Er bleef nog een lichte snee open die ze verbinden zou met en kruidenpapje er over heen gesmeert, maar daar voor moesten ze naar haar huisje toe. Syrax volgde Mathilda en liet zich verder helpen tot ze klaar was en liep daarna met Etricus samen naar hun huis toe en Sue kwam licht paniekerig van de bank af naar hen toe, maar zei niks. Sy glimlachte zacht en zei dat het goed was eve keek hij naar Etricus van wat hij zeggen zou???

Toen Etricus Syrax bij Mathilda vond zette hij Aurnia neer toen de vrouw vroeg Syrax vast te houden, en zag Aurnia weglopen toen hij deed wat hem werd gevraagd. De wond zag er niet goed uit, en Aurnia zou het niet leuk vinden om te zien hoe ze de speer verwijderden. Toen ze weg liep kwam Sue er ook al aan die behoorlijk bezorgd keek en de kinderen naar hun kamer stuurde. Aurnia liep schoorvoetend naar het huisje en ging op het bed in haar kamer zitten. In ieder geval waren er weer een paar Blood Hunters minder, maar ze wist niet hoeveel er waren omdat ze nooit buiten het gebied was geweest. Haar vader vertelde soms over de stad, en ze was er erg nieuwsgierig naar. Ze ging met haar poppen spelen, terwijl haar vader Syrax intussen vast hield zodat Mathilda de speer er uit kon trekken. Syrax hielt zich groot, maar werkte wel tegen, maar Etricus was gewend boeven die een kop groter dan hen waren tegen de grond te werken. Uiteindelijk waren ze klaar na een kruidenpapje op de geheelde wond te hebben gesmeerd, en toen ze weer weg gingen kwam Sue licht paniekerig van de bank af naar hen toe, maar zei niks. 'Gelukkig heb je die Hunters te grazen genomen, dat scheelt weer een paar doden die ze maken kunnen met speren van dat formaat.' zei Etricus die nadenkend over zijn kin wreef. 'Misschien dat ik hun wapen depot op kan blazen met wat buskruit' zei hij vervolgens grijnzend. Zonder wapens waren ze niks, en de wapens werden opgeslagen in een gebouw bij het leger terrein, maar ongetwijfeld goed bewaakt zou zijn.

Sue knikte stilletjes en zuchten even. 'Ik vind het alleen niet fijn als je alleen zult gaan. Neem wat man mee voor de zekerheid, je weet maar nooit wat er gebeuren gaat...' zei Sue en drukte zich tegen Etricus aan. Syrax keek er altijd met een glimlach naar als zijn moeder zo met Etricus om ging. Hij was blij voor haar dat ze eindelijk een man had die ze vertrouwen kon en haar nooit zou laten barsten. 'Ik zou het zo met mijn zuur kunnen laten smelten, maar voorlopig zal het niet vliegen worden tot na een week zeker.' mopperde Syrax en keek even weg met een kwade blik in zijn ogen, maar hij was niet kaad op zijn half zusjes, nee hij was razend op de blood hunters waar hij en hele tijd geleden nog zo trots tussen had rond gelopen. 'Walgelijk gewoon, En dan te bedenken...' zei Syrax maar werd afgekapt door zijn moeder die hem even aan stoten en Syrax begrijpend knikte. Ja die twee wisten er nog niet van, maar ze zouden het binnen kort toch moeten horen anders zouden ze er vast en zeker achter komen!

Aurnia was nogal boos. Ach ja haar probleem, klein verwend ding dat het was. Ze liep weg en Rhine volgde Mathilda naar het dorp. Rhine zat in het huisje en zag al gauw haar vader en Aurnia achter hem aanlopen. Rhine keek naar hen beide en wendde boos haar blik af. Typisch haar vader was Aurnia weer gaan troosten. ze snapte neit waarom iedereen toch zo geduldig en lief voor haar zus was. Rhine werd er alleen maar bozer door. En natuurlijk haar moede rmoest ook binnenstormen en stuurde hen naar hen kamer. Rhine keek nog even met een schuldbewuste blik naar Sy voor ze naar hun huis slenterde en op haar bed ging mokken. Wat een stomme dag was het geworden. Rhine wenste vurig dat ze geen tweeling was. Zonder Aurnia zou het leven beter gaan, daar was Rhien van overtuigd. Dan zouden haar ouders niet meer Aurnia als lieveling hebben, dan zou niemand meer smelten voor miss perfects charmes. Dan zouden ze haar niet meer kunnen vergelijken met haar. Rhine nam haar voodoo popjes en begon er naalden en haar messen in te duwen. Maar dat werd ze al snel beu en voor iemand er erg in had kroop ze door haar raam en liep ze naar de appelboomgaarden waar ze onder een boom ging zitten en naar de lucht staarde.

De poppen begonnen te vervelen zonder Aurnia haar vriendinnetjes die zelf ook een hele verzameling hadden. Ze ging op bed liggen en staarde naar het plafond en uiteindelijk vielen haar ogen dicht toen ze in slaap viel. Intussen keek Etricus met een glimlach naar Sue en Syrax. 'Ik heb een paar goede sluipers nodig die meehelpen de depot op te blazen. Ik zal Will eens vragen of hij een paar weet.' zei hij, en gaf een bemoedigend kneepje in de goede schouder van Syrax. 'Rust maar uit, het zal je goed doen. Ik ga even bij de twee kijken.' zei hij vervolgens en liep hun huisje binnen. Hij zag Aurnia slapen, met haar jurkje nog aan, en glimlachend gaf hij een kusje op haar voorhoofd waarna hij bij Rhine ging kijken, maar die zat niet op haar kamer. Fronsend keek hij naar het Voodoo poppetje op haar bed en schudde zijn hoofd met een zucht. De raam stond een stukje open, waar hij doorheen keek en zag voetsporen in het drassige ondergrond. Etricus liep om het huis heen en volgde de sporen richting de appelboomgaarden waar hij Rhine zag zitten. 'Waar zit je toch zo mee lieverd?' zei hij toen hij, de Voodoo pop ophoudend en bij haar ging zitten op een brede kei.

Een paar goede sluipers? Hm ja daar zat wat in. Demeeste shifters waren goed in sluipen, maar je had nog altijd de beste daar in! Sue knikte en Syrax gromde even geergert. Dit had niet gehoeven als Rhine Aurnia niet uit gedaagd had, maar zakte met een zucht op en stoel opd e veranda. Sue ging naast hem zitten en sloeg har arm om haar zoon heen. 'Deze wond is niet zo groot als die toen van je ribben dus je zult snel genezen zijn.' zei Sue zahtjes en drukte een kus op zijn wang. Syrax drukte zich even tegen zijn moeder aan. Ja ze had gelijk, maar toch wilde Syrax graag tegen zijn vader ten strijde trekken!