You're... different... [Lira]

Hij was lang weg gesweets en erg verandert. Hij had vele avonturen ondergaan en heel wat littekens opgelopen. Zijn linkeroog was rood geworden door het bloed, ook had hij een litteken. Verder droeg hij steeds een masker over zijn mond. Zijn haar was grijs geworden. Kiba zat in de zetel naar een portret van Liliana te kijken. Hij dacht aan de oude tijden, toen hij nog een shape shifter was. Een andere shape shifter heeft bij een gevecht die kracht bij hem weggehaald en sinds dien is hij een blood hunter. Even later hoorde hij geklop op de deur. Kiba zette het portret terug op de kast en hij opende de deur, daar zag hij een jonge, mooie vrouw staan. Hij trok vragend een wenkbrauw op.

Lira wilde even naar haar opa gaan. Hij had haar al vaker geholpen hij wist altijd goede raad voor haar te vinden. En eigenlijk wile ze hem gewoon nog eens zien. Ze had medelijden met hem. Hij had zoveel moeten lijden en het was zo zielig dat hij nu helemaal alleen was omdat zijn vrouw dood was en lily haar geheugen kwijt was. Lira landde voor zijn huis haar lichaam gehuld in een korte zwarte jurk (zie profielplaatje) Ze was eigenlijk best zenuwachtig. Haar vleugels waren weer in haar huid en langzaam klopte ze aan. Ze wachtte haar heldeblauwe ogen werden wat groter toen ze de man zag die open deed. Hij zag er triest en tegelijkertijd ook dreigend uit omdat ze maar de helft van zijn gezicht kon zien. "Euhm....Het spijt me ik wist niet dat dit huis verkocht was...Ik was eigenlijk opzoek naar de vorige eigenaar Kiba." Zei ze op een verondschuldigende toon. Ze wilde zich alweer omdraaien en haar opa ergens anders gaan zoeken.

"Euhm....Het spijt me ik wist niet dat dit huis verkocht was...Ik was eigenlijk opzoek naar de vorige eigenaar Kiba." Hij grinnikte. "Ik ben Kiba, alleen een klein beetje verandert. Maar ben jij, ik heb je nog nooit gezien." Zijn ogen stonden vriendelijk, of beter gezegd, oog, want het rode oog had hij verstopt achter een soort van band. "Kom binnen, vreemdeling." Ze zag er best mooi uit, maar wie was ze? De dood van Liliana had hem pijn gedaan en hij keek niet meer naar vrouwen zoals hij vroeger deed.

ij grinnikte. "Ik ben Kiba, alleen een klein beetje verandert. Maar ben jij, ik heb je nog nooit gezien." Lira keek hem met grote ogen aan. Wat?! Was hij haar grootvader? Over een metarmorfose gesproken. Zijn uitdrukking leek vriendelijk, teminste dat dacht ze het was nogal lastig om te zien aangezien 2/3 van zijn gezicht bedekt was. "Kom binnen, vreemdeling." Nu grinnikte Lira lichtjes en liep ze naar binnen. "Herkent u me niet meer?...Opa." Zei ze met een ondeugende grijns zoals alleen Lira dat kon. Ze vloog hem in de armen en legde haar hoofd tegen zijn borst. Ja met Kiba had ze altijd beter kunnen praten dan met haar vader. Het was gewoon een opa kwaliteit.

Hij begreep niet waarom ze grinnikte. "Herkent u me niet meer?...Opa." Zijn ogen werden groot en hij was half in shock. Dat kon niet... Was het echt? Ze vloog hem in de armen. "Lira? Ben jij dat echt?" Hij keek haar vol ongeloof aan. Dit kon gewoon niet. Hij wandelde naar de keuken en nam twee glazen uit de kast. Hij schonk twee maal water in en gaf een glas aan Lira. "Hoe komt het dat je zo hard verandert bent?" Vroeg hij verbaast terwijl hij een rietje nam en dat achter zijn masker stak om te drinken.

Zijn ogen werden groot en hij was half in shock. Kijk dat vond Lira dus grappig. Arme opa toch. "Lira? Ben jij dat echt?" Hij keek haar vol ongeloof aan. Lira knikte en keek hem met een stralende glimlach aan. "Ja hoor opa ik ben het echt" Zei ze vrolijk. Hij wandelde naar de keuken en nam twee glazen uit de kast. Hij schonk twee maal water in en gaf een glas aan Lira. "Hoe komt het dat je zo hard verandert bent?" Vroeg hij verbaast terwijl hij een rietje nam en dat achter zijn masker stak om te drinken. Lira trok wel een wenkbrauw op toen ze zag hoe Kiba dronk. Hij kon toch ook gewoon dat masker afzetten? "Het is eigenlijk best ingewikkeld uit te leggen, maar het komt erop neer dat ik eigenlijk atijd al een engel ben geweest " Zei ze met een kleine glimlach. Ze ging zitten en draaide met haar vinger over de rand van haar glas. "Euhm..opa? Hoe kan je iemand verleiden met een gebroken hart?" Vroeg ze met een beschaamde stem.

"Het is eigenlijk best ingewikkeld uit te leggen, maar het komt erop neer dat ik eigenlijk atijd al een engel ben geweest " Hij moest bijna lachen. Zij? Een engel? Dat klopte gewoon niet. "Euhm..opa? Hoe kan je iemand verleiden met een gebroken hart?" Zijn hart stond even stil en hij dacht na. "Sorry, maar dat gaat niet. Iemand met een gebroken hart zal niet van iemand anders gaan houden, of toch niet na enkele maanden..." Hij keek naar de grond en dacht aan Liliana. Hij was blij dat hij die maniak vermoord had, maar ergens voelde het niet goed, of toch niet goed genoeg. Het vuur van wraak brandde nog steeds in zijn borstkas. "En soms kan een gebroken hart ook voor altijd zijn." Voegde hij er nog aan toe terwijl hij emotieloos naar de houten vloerplanken staarde.

Zijn hart stond even stil en hij dacht na. "Sorry, maar dat gaat niet. Iemand met een gebroken hart zal niet van iemand anders gaan houden, of toch niet na enkele maanden..." Hij keek naar de grond Lira voelde de moet in haar schoenen zakken. waarom? Waarom moest ze nu weer verliefd worden op iemand die zoveel bagage had? "En soms kan een gebroken hart ook voor altijd zijn." Voegde hij er nog aan toe terwijl hij emotieloos naar de houten vloerplanken staarde. Lira keek hem met grote trieste puppyogen aan. Ze stond op en liep naar hem toe verborg haar hoofd tegen zijn borst terwijl de tranen opwelde. "Het is niet eerlijk!" Huilde ze terwijl ze hem bijna fijnkneep. "Alstublieft opa Kiba er moet toch iets zijn dat ik kan doen?!" Vroeg ze wanhopig.

Ze stond op en liep naar hem toe verborg haar hoofd tegen zijn borst terwijl de tranen opwelde. "Het is niet eerlijk!" Huilde ze terwijl ze hem bijna fijnkneep. "Alstublieft opa Kiba er moet toch iets zijn dat ik kan doen?!" Vroeg ze wanhopig. Hij zuchtte en keek haar aan met een trieste glimlach terwijl hij de tranen uit haar gezicht veegde. "Geloof me Lira, er is niemand anders dan ik die beter weet dat iemand met een gebroken hart niet te versieren valt." Hij zuchtte. "Normaal ben ik een vrouwenzot, kijk ik iedere vrouw na en flirt ik met iedere vrouw. Maar sinds de dood van..." Hij slikte. "Je oma... Mijn hart is verscheurd en verbroken en ik zal nooit meer naar een andere vrouw kijken zoals ik naar Liliana keek. Je mag geluk hebben als die persoon zen hart nog herstelt. Het enige wat je nu kunt doen is hem troosten, maar verwacht niet dat hij snel verliefd op je zal worden." Hij voelde hoe zijn ogen waterig werden, maar hij drong zijn tranen terug. Een week na wat er gebeurt was, had hij zichzelf beloofd niet weer in de fout te gaan zoals toen die ene keer, niet weer.

Hij zuchtte en keek haar aan met een trieste glimlach terwijl hij de tranen uit haar gezicht veegde. "Geloof me Lira, er is niemand anders dan ik die beter weet dat iemand met een gebroken hart niet te versieren valt." Hij zuchtte. "Normaal ben ik een vrouwenzot, kijk ik iedere vrouw na en flirt ik met iedere vrouw. Maar sinds de dood van..." Hij slikte. "Je oma... Mijn hart is verscheurd en verbroken en ik zal nooit meer naar een andere vrouw kijken zoals ik naar Liliana keek. Je mag geluk hebben als die persoon zen hart nog herstelt. Het enige wat je nu kunt doen is hem troosten, maar verwacht niet dat hij snel verliefd op je zal worden." Lira keek hem aan ze was nog steeds aan het pruilen. Ja ze wist dat haar opa veel geleden had. Ze keek hem aan en omhelsde hem nog steeds maar nu was het meer troostend. "Oke opa ik ik zal er voor hem zijn maar mezelf niet opdringen..." Zei ze zachtjes. Ze richtte haar blik naar hem op. "Kan ik iets voor u doen?" Vroeg ze met een meelevende stem.

Ze keek hem aan en omhelsde hem nog steeds maar nu was het meer troostend. "Oke opa ik ik zal er voor hem zijn maar mezelf niet opdringen..." Zei ze zachtjes. Ze richtte haar blik naar hem op. "Kan ik iets voor u doen?" Hij glimlachte. "Ja, er is één ding... Het klinkt misschien cliché, maar zorg dat je gelukkig wordt en je leven niet verpest door de verkeerde keuzes te maken." Hij gaf haar een kus op haar kruin. "En als ik je een tip mag geven... hoe meer je die jongen gaat troosten, nu ook weer niet overdrijven, hoe closer je met hem gaat worden. Ik wens je veel succes." Hij knipoogde.

Hij glimlachte. "Ja, er is één ding... Het klinkt misschien cliché, maar zorg dat je gelukkig wordt en je leven niet verpest door de verkeerde keuzes te maken." Hij gaf haar een kus op haar kruin. "En als ik je een tip mag geven... hoe meer je die jongen gaat troosten, nu ook weer niet overdrijven, hoe closer je met hem gaat worden. Ik wens je veel succes." Hij knipoogde. Lira knikte en drukte een zoen op zijn wang. "bedankt opa." Zei ze. Ze draaide zich naar de deur en merkte hoe donker het buiten al was geworden, fijn kon ze lekker door het donkere bos gaan vliegen nu er net een storm aankwam.

Lira knikte en drukte een zoen op zijn wang. "bedankt opa." Toen ze de deur opende, zag hij dat het al donker was en er een storm op komst was. Hij ging naar haar toe en legde een hand op haar schouder. "Je kan hier blijven slapen in de oude kamer van Lily." Hij glimlachte en ging naar de open haard. Het was best fris geworden. Hij gooide een aantal blokken hout in de haard en stak het vuur aan. Het vuur verwarmde zijn gezicht, hij zuchtte tevreden en glimlachte toen hij merkte dat Lira zich ook aan het vuur kwam verwarmen.

Hij ging naar haar toe en legde een hand op haar schouder. "Je kan hier blijven slapen in de oude kamer van Lily." Hij glimlachte en ging naar de open haard. Lira knikte, dat was fijn ja ze had echt geen zin om nu door de regen te gaan. Lira ging ook naar de openhaard toe toen ze zich ineens duizelig begon te voelen alles draaide rond. "O...Opa..." Kreunde ze voor ze tegen de vlakte ging. Lira wist neit wat er met haar was maar iets viel haar mentaal aan probeerde bij haar binnen te dringen. Ze wist dat dit groot gevaar was maar ze kon haar opa niet helpen.

"O...Opa..." Hij schrok toen Lira omvalde en hij kon haar nog net opvangen voor ze de grond raakte. Hij legde haar in de zetel. "Lira, kun je me horen? Hoe voel je je?" Maar er kwam geen antwoord. Opeens zag hij een soort oranje gloed onder de deur uit komen en wanneer het ding in de kamer was, nam het de vorm van een vos aan met negen staarten. Kiba nam meteen één van zijn kunaai knifes en ging beschermend voor Lira staan. Maar het beest schonk geen aandacht aan hem. Het dier lachtte, toen het mes dat hij net wierp, dwars door de vos heen ging. De vos sprong naar Lira en probeerde in haar binnen te dringen, maar het lukte hem niet. Kiba keek met vrees naar het dier. Wat gebeurde er? De ogen van de vos keken grijnzend naar Kiba en voor hij het wist, viel hij flauw en had de demoon zijn lichaam over genomen.

Lira hoorde kiba's stem maar kon niet antwoorden, het was vreemd met haar gesloten ogen wist ze toch wat er gebeurde in de kamer, met haar geestenoog zag ze alles hoe vreemd het ook klonk. Dit was nieuw voor haar, vreemd voor haar. ze zag hoe haar opa haar wilde beschermen maar hij maakte geen kans tegen eht beest dat voor hen stond, hoe wasdat beest terug gekeerd? Lira wist het niet. Het dier lachtte, toen het mes dat hij net wierp, dwars door de vos heen ging. De vos sprong naar Lira en probeerde in haar binnen te dringen, maar het lukte hem niet. Lira's licht verdreef hem maar was niet sterk genoeg om hem compleet te verbannen. Kiba keek met vrees naar het dier. de vos keerde zich naar haar grootvader en ging bij hem binnen, op dat moment opende Lira haar ogen ze keek haar opa met een grote angst aan. ze nam hem bij zijn schouers. "Opa! OPA kunt u me horen?!' Schreeuwde ze paniekerig.

"Opa! OPA kunt u me horen?!' Hij werd versuft wakker en had een verschrikkelijke hoofdpijn. "Wat?" Hij wreef over zijn hoofd. "Wat is er gebeurd?" Opeens kwam het weer tot hem terug en hij greep Lira vast. "Ben je oké? Voel je je wel goed?" Kiba probeerde recht te staan. Hij kreunde van de pijn en zag zwarte vlekjes. Misschien was het toch niet zo'n goed idee? Ach ja, hij stond nu recht en had geen zin om de moeite te doen om weer te gaan zitten.

Wat?" Hij wreef over zijn hoofd. "Wat is er gebeurd?" Lira wilde het net gaan uitlgeen toen hij haar vastgreep, ze keek hem met grote verschrikte ogen aan. "Ben je oké? Voel je je wel goed?" Kiba probeerde recht te staan. Hij kreunde van de pijn. lira keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "of het met mij gaat?! Opa de Kyuubui is in u gedrongen!" Zei ze terwijl ze hem langzaam liet zitten en hem zorgelijk aankeek. "Hoe voelt u zich? Vroeg ze bezorgd terwijl ze voor hem ging zitten haar handen hielden de zijne vast. Lira wist niet wat er ging gebeuren maar ze wist wel dat dit slecht nieuws was, zeer slecht nieuws.

Lira gebood hem om weer te zitten, het deed pijn maar hij kon er mee leven. "of het met mij gaat?! Opa de Kyuubui is in u gedrongen!" Hij keek verward. Kyuubi? "Hoe voelt u zich?" Zijn gedachten waren lichtjes in de war. "Ik heb alleen wat hoofdpijn, voor de rest ben ik oké." Ze hield zijn handen vast. "Wat is kyuubi?" Vroeg hij verward. Hij had al eens eerder gehoord. Maar waar? Opeens wist hij het weer. "Ooooo, Kyuubi." Zei hij op een zachte, kalme toon. Zijn ogen werden groot. "Wacht even, bedoel je echt dé Kyuubi?" Met opengesperde ogen keek hij haar aan.

Toen ze Kyuubi zei keek hij verward. Ow fijn mocht ze dat ook nog eens gaan uitleggen, al haar pijn weer oprakelen. "Ik heb alleen wat hoofdpijn, voor de rest ben ik oké." Ze hield zijn handen vast. Oké alleeen hoofdpijn, dus hij was nog bij zichzelf, mooi zo dat was goed. "Wat is kyuubi?" Vroeg hij verward. Ze wilde net antwoorden maar hij scheen een helder moment te hebben. "Ooooo, Kyuubi." Zei hij op een zachte, kalme toon. Zijn ogen werden groot. "Wacht even, bedoel je echt dé Kyuubi?" Met opengesperde ogen keek hij haar aan. Lira knikte. "Ja het beest dat jaren in mij zat, mij verziekte met zijn duivelse geest. Hij wilde weer in me duiken maar het lukte hem niet...en nu zit hij in jouw" Zeiz e met een zachte stem. "We moeten hulp gaan zoeken opa, dat beest is gevaarlijk, ik weet neit wat hij van plan is maar we moeten weg voor eht te laat is!" Zei ze terwijlz e aan zijn hand trok.